Chapter 1Author(s)autotuneddStatus

Chapter 1
Author(s)autotunedd
Status [M]
Tags abuse angst bigbang gdragon gtop top
Bookmark Save (go offline) Report Content a a a a



His knee cracks on his way up the stairs and he wobbles for a moment, regaining his balance before continuing on, Seunghyun in tow.

'I'm getting old,' he says, switching from two steps at a time to one. 'What's the use in living if 26 is middle aged?'

Seunghyun scoffs from a few steps behind and Jiyong takes a moment of silence to mourn the ghost of fitness past. His short heavy breaths almost rattle on their way out. He feels like an anti-smoking commercial, warding kids off cigarettes with the sound of emphysema.

The lift is broken, again. It works five days out of ten. On a good day he can wake up late and gamble on the odds of getting to work on time.


EARLIER



When he left the apartment that morning the green arrow lit up beneath his finger and he thanked God for his generosity. He was meeting Seunghyun for lunch. He tried not to show up tired and sweating if he could ever help it. Living on the seventeenth floor, it took fifteen minutes of begrudged scuffling down the emergency exit to reach the street.

Seunghyun eyed him warily when he flopped down beside him in their usual spot in Myeongdong.

'You need some water?'

Jiyong snuck a sly peek at his watch while adjusting his jacket sleeve.

'I got stuck in traffic and my detour became a scenic drive through a dozen residential streets. I'm sorry i'm so late'.

The bulk of his lateness was courtesy of a purposeful detour, stopping by Cheongdam-dong to pick up a gift for Seunghyun. It wasn't a birthday or an anniversary gift (he didn't know when their anniversary actually was and if he didn't know, there was no way Seunghyun did either). It was just an, 'I love you,' sort of thing. Seunghyun's spontaneous presents could be ostentatious and overly thoughtful. Jiyong suddenly felt the urge to prove himself in the gift-giving department.

Weeks earlier, he sat on Seunghyun's bed with his laptop and spent the better part of an hour constructing elaborate money-spending schemes for their upcoming break. It wasn't often they had weeks off at the same time. Money had to be spent and celebrations had. He ran through a list of ideas involving Lamborghini's, private jets and rented beaches in Antigua. When he found himself on a list of 'extravagant celebrity perfumes,' he noticed Seunghyun eyeing #7. Clive Christian No. 1. The worlds most expensive cologne. At 2,700,000₩ a bottle, he thought Seunghyun might get a kick out of it.

He ordered it weeks ago and finally had it.

So-- detour, lateness, cologne. Jiyong shrugged at Seunghyun's playful gibes about getting lost on the way to lunch and tried to brush off the guilt at seeing his tired face.

'Should we eat?'


PRESENT


It's the solitary thought of making up for his earlier lateness that stops Jiyong now from giving in completely to the stream of complaints he usually spews forth when he's alone on the stairs.

He ate too much at lunch and starts paying for it somewhere between the fourth and fifth floor with a stitch in his side. He breathes heavily, his bag moving from one shoulder to the other, trying to find some balance. Seunghyun follows up the stairs in silence. He hasn't spoken since they left the restaurant.

Jiyong cursed and danced up a tantrum in the lobby when the elevator didn't work but Seunghyun remained incommunicado. He didn't say a word as they pushed open the emergency staircase door and hasn't said one since. He's become a shadow, slowing on the stairs when Jiyong slows, speeding up when he fools himself into thinking he has a second wind.

'Maybe after this meeting next week we can go on a trip somewhere,' Jiyong suggests between veiled puffs. 'I'm tired, we can both use a rest'.

The bi-annual meeting for company artists is six days away. After that they can do as they please with their relative freedom. Seunghyun had a vague plan all month about visiting family but said over lunch he changed his mind. In that instant Jiyong began dreaming up a dozen places they could go together. He thought about Europe and continental breakfasts, Thailand and beautiful rooms on the water.

He looks behind him and Seunghyun stops short, surprised by the sudden movement. He hasn't been listening.

'Hm?'

Jiyong turns and counts the steps to the next landing. 'I said maybe we can go on a trip after this meeting next week. I know you're dying to shirk your clothes and get a tan by a pool somewhere'.

Seunghyun scoffs but Jiyong gets the feeling he isn't listening either way. It's one of those days. He fills the air with hollow chatter that echoes off the walls. The long trek up the emergency stairs takes too damn long to pass it in silence.

'We could go to the snow?'

He's had a quiet hankering to go snowboarding. Maybe Seunghyun will come along this time. After their brief sojourn to New Zealand, he stopped refusing outright each time Youngbae invited him on a ski trip. There's hope for him yet. Jiyong dreams up the myriad ways he can annoy Seunghyun in the snow. Snowballs to the face, unsuccessful skiing lessons, shovelling ice into his jacket.

Seunghyun doesn't answer so Jiyong continues to fantasize. Before Youngbae enlisted, he said Pocheon was good, the Bears Town Resort. With all his gear only a handful of people recognised him. Jiyong dreams up a dozen ways he can trick Seunghyun into getting in the car. An hour later and, 'What? Ski slopes? Well. We're here now, let's stay a while'.

Seunghyun doesn't make a sound and thirty stairs later, Jiyong grows quietly frustrated by his inattention.

'You know what sounds good? A Safari,' he says. 'A sympathetic elephant might sit on you. I'll be free to date someone who actually listens to me when I talk'.

Seunghyun doesn't respond. Jiyong hears his shoes scrape on the stairs behind him at a different step to his own. They're the only sign he isn't completely alone. Eventually he speeds up, ignoring the ache in his legs and makes the rest of the trip in silence.

Seunghyun's a lost cause today. It happens. Hell, it was probably my fault, he thinks, for being late to lunch. That'll teach me. Or maybe he's just in a mood, that's all. One of those brooding, sulky, won't-say-a-word-for-hours moods.

When they reach the top floor, sweat beads around Jiyong's hairline. His hands are familiarly damp, having made the trek up the emergency stairs at least a hundred times. He wipes his palms on his clothes and tries not to worry about Seunghyun's silence. Hopefully the cologne will cheer him up. If he is mad because he was late or if it's something else, a spontaneous gift can't hurt.

Usually on the long trek up the stairs Seunghyun irritates him with the same unfunny game he played the first time. 'I spy with my little eye, something beginning with S' – 'Is it stairs?'
Jiyong kind of missed it

If Seunghyun is mad, that's okay. They can move around each other. Jiyong can stay out of his way if that's what he wants. He's tired anyway. He just wants to sleep. He thinks about crawling into bed and sleeping for days. He hopes whatever is keeping Seunghyun quiet can be put aside. He'd rather they slept together, if that's still on the table. He sleeps better with Seunghyun than he does on his own. He's never asked but he's pretty sure that works both ways.

He fumbles with the keys and tries to think of the right way to spring his surprise. He planned on waiting until after the meeting, that way he could make a grand gesture, hand over the pompous cologne and say 'Let's take a spontaneous trip! First thing in the morning, let's get in the car and go somewhere!'

He doesn't think he can wait that long now. Uncomfortable and sweaty, there's merit in handing Seunghyun the bag and saying 'I love you,' with an outstretched hand. Maybe he'll snap out of his mood and give him a kiss. That's all he wants at this point. He's too tired to have any designs about . A kiss and a thank-you and a few hours sleep are all he wants.

He bursts through the door and kicks his shoes off with guided steps so they fly down the hallway and not through the television screen (for the second time). The door shuts behind him and he throws his scarf in whatever direction; his backpack falling at his feet. His throat is dry and the rest of him is wet. He needs a drink. He's sweating under his jacket.

'Water or coffee?' he asks Seunghyun, while balancing on one leg trying to get his socks off. The effort draws his attention and he spends a terse minute fighting with his pants. He finds his balance after a near fall and hums quiet congratulations when his socks come loose.

'Hyung--?'

No answer.

Jiyong resigns himself to apologising for whatever he's done because there's obviously something going on if Seunghyun isn't responding even now.

'Look, I'm sorry I was late for lunch,' Jiyong turns, apologising, but stops abruptly.

Seunghyun isn't mad because he was late for lunch.

Jiyong balks at the sight of him. Seunghyun has his hand pressed so tightly over his mouth, the skin around his fingers has gone pale. He's staring at the floor with his shoulders hunched. He's sick. That's what Jiyong thinks at first. The way he's standing there like he's about to throw up, trying to hold it in. He's just sick, he isn't angry. It's almost a relief.

'Oh my god? Are you sick?'

Seunghyun doesn't answer.

He doesn't do anything.

Jiyong doesn't know what he can do except get some water or point him to the toilet but Seunghyun knows where it is.

He feels childish for not knowing what to do.

Seunghyun didn't eat much at lunch, Jiyong remembers. He pushed the food around his plate trying to hide his lack of appetite. He didn't think about it at the time. Seunghyun wasn't hungry, that happens.

'Why didn't you say anything?' Jiyong asks. 'If you were sick, why didn't you call and cancel?'

He moves to take Seunghyun's arm and sit him down somewhere but t

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 1Author(s) autotuneddสถานะ [M]ป้ายละเมิด angst bigbang gdragon gtop ด้านบน คั่นหนังสือบันทึก (แบบออฟไลน์) เนื้อหารายงานเป็นการเป็นการ เข่าของเขารอยแตกบนทางขึ้นบันไดของเขา และเขา wobbles ครู่ กลับคืนสมดุลของเขาก่อนใน Seunghyun ในใย"ฉันได้รับเก่า เขากล่าวว่า สลับจากสองขั้นตอนที่หนึ่ง 'คืออะไรการใช้ในชีวิตถ้า 26 กลางอายุ'Seunghyun scoffs จากกี่หลัง และ Jiyong ใช้ช่วงเวลาของความเงียบไว้อาลัยผีน่าผ่านมา เขาหายใจหนักสั้นสั่นเกือบบนทางของพวกเขาออก เขารู้สึกเหมือนการป้องกันบุหรี่พาณิชย์ warding เด็กออกบุหรี่กับเสียงของภาวะอวัยวะลิฟท์เป็นหัก อีกครั้ง ทำงานจากสิบห้าวัน วันดี เขาสามารถตื่นสาย และทำการในราคาของการทำงาน ก่อนหน้านี้ เมื่อเขาทิ้งอพาร์ทเมนท์เช้าที่ลูกศรสีเขียวสว่างขึ้นใต้นิ้วมือของเขา และเขาขอบคุณพระเจ้าสำหรับความเอื้ออาทรของเขา เขาได้ประชุม Seunghyun สำหรับมื้อกลางวัน เขาพยายามไม่แสดงค่าเหนื่อย และตากระตุกถ้าเขาเคยช่วยมัน มันอาศัยอยู่บนพื้น seventeenth เอา scuffling begrudged ลงทางออกฉุกเฉินถึงถนน 15 นาทีSeunghyun ตาเขา warily เมื่อเขา flopped ลงข้างเขาในจุดของตนปกติกกกก'คุณต้องน้ำ'Jiyong snuck มองกลับกลอกที่นาฬิกาของเขาในขณะที่การปรับแขนเสื้อของเขา' ฉันได้ติดอยู่ในการจราจร และการเดินของฉันกลายเป็น ขับรถไม่นานผ่านถนนบ้านโหล ขอฉันมาช้าดังนั้น 'มีจำนวนมากของเขา lateness ความอ้อม purposeful หยุด โดยชองดัมดงเพื่อรับของขวัญ Seunghyun มันไม่ได้เป็นวันเกิดหรือของขวัญครบรอบการ (เขาไม่รู้เมื่อครบรอบปีของพวกเขาจริง ๆ และถ้าไม่ ทราบ ไม่มี Seunghyun ได้อย่างใดอย่างหนึ่ง) มันเป็นเพียง 'ฉันรักคุณ เรียงลำดับของสิ่งนั้น แสดงที่อยู่ของ Seunghyun อาจอยู่ และเด่นเกินไป Jiyong รู้สึกกระตุ้นเพื่อพิสูจน์ตัวเองในแผนกการให้ของขวัญทันทีสัปดาห์ก่อนหน้านี้ เขานั่งบนเตียงของ Seunghyun แล็ปท็อปของเขา และใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการสร้างอย่างประณีตใช้จ่ายเงินแผนงานในการที่เกิดขึ้นดีกว่า มันไม่ได้มักจะมีสัปดาห์ปิดในเวลาเดียวกัน มีเงินให้ใช้ และมีการเฉลิมฉลอง เขาวิ่งผ่านรายการของความคิดที่เกี่ยวข้องกับของมโบ jets ส่วนตัว และหาดเช่าในแอนติกา เมื่อเขาพบตัวเองในรายการของ 'น้ำหอมเซเลบริตี้แบบ' เขาสังเกตเห็น Seunghyun eyeing #7 ไคลฟ์คริสเตียนเลข 1 โคโลญราคาแพงที่สุดของโลก ที่ 2700, 000₩ ขวด เขาคิด Seunghyun อาจไปเตะมันเขาสั่งสัปดาห์ที่ผ่านมา และในที่สุด ก็ดังนั้น - อ้อม lateness โคโลญจน์ Jiyong ยักไหล่ที่ gibes ขี้เล่นของ Seunghyun เกี่ยวกับสูญหายให้อาหารกลางวัน และพยายามแปรงออกผิดที่เห็นใบหน้าของเขาเหนื่อย'ควรเรากิน' ปัจจุบัน คิดปัจเจกทำขึ้น lateness ของเขาก่อนหน้านี้ที่หยุด Jiyong ตอนนี้จากในสมบูรณ์การกระแสข้อมูลร้องเรียนเขามัก spews ออกเมื่อเขาอยู่คนเดียวบนบันได ได้เขากินอาหารมากเกินไปในมื้อกลางวันและเริ่มจ่ายมันอยู่ระหว่างชั้นสี่ และห้าตะเข็บด้านของเขา เขาเซ็ทมาก กระเป๋าของเขาย้ายจากไหล่หนึ่งไปยังอีก พยายามที่จะหาสมดุลบางอย่าง Seunghyun ตามขึ้นบันไดในความเงียบ เขาไม่พูดเนื่องจากพวกเขาซ้ายร้านอาหารJiyong สาป และเต้น tantrum ในล็อบบี้เมื่อลิฟต์ไม่ได้ทำงาน แต่ Seunghyun ยังคง incommunicado เขาไม่ได้พูดคำพวกเขาผลักเปิดประตูฉุกเฉินขึ้น และไม่ว่า หนึ่งตั้งแต่ เขาได้กลายเป็นเงา ชะลอตัวบนบันไดเมื่อ Jiyong ช้า เพิ่มขึ้น เมื่อเขาคนโง่ตัวเองในความคิดเขามีลมสอง'บางทีหลังจากประชุมสัปดาห์หน้านี้ เราสามารถไปเที่ยวที่ใดที่หนึ่ง Jiyong ที่แนะนำให้ระหว่าง veiled puffs "ผมเหนื่อย เราสามารถทั้งใช้พักผ่อน'การประชุมสองปีสำหรับศิลปินบริษัทหกวันเก็บได้ หลังจากนั้น พวกเขาสามารถทำพวกเขาโปรดกับเสรีภาพความสัมพันธ์ Seunghyun วางแผนคลุมทุกเดือนเกี่ยวกับครอบครัวมาเยี่ยม แต่ว่า ช่วงกลางวันเขาเปลี่ยนจิตใจของเขา Jiyong ทันทีเริ่มฝันอัพโหลเป็นสถานที่ พวกเขาสามารถไปด้วยกัน เขาคิดว่า เกี่ยวกับยุโรป และอาหารเช้าคอนติเนนทัล ไทย และห้องน้ำสวยงามเขามองไปด้านหลัง และ Seunghyun หยุดสั้น ประหลาดใจ โดยการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน เขาไม่ฟังกัน'Hm 'Jiyong เปิด และนับขั้นตอนการขนย้ายสินค้าต่อไป ' ฉันว่า บางทีเราสามารถไปเที่ยวหลังจากการประชุมสัปดาห์ถัดไป ฉันรู้ว่า คุณกำลังอยากหนีเสื้อผ้าของคุณ และรับตาลสระแห่งหนึ่ง 'Seunghyun scoffs but Jiyong gets the feeling he isn't listening either way. It's one of those days. He fills the air with hollow chatter that echoes off the walls. The long trek up the emergency stairs takes too damn long to pass it in silence.'We could go to the snow?'He's had a quiet hankering to go snowboarding. Maybe Seunghyun will come along this time. After their brief sojourn to New Zealand, he stopped refusing outright each time Youngbae invited him on a ski trip. There's hope for him yet. Jiyong dreams up the myriad ways he can annoy Seunghyun in the snow. Snowballs to the face, unsuccessful skiing lessons, shovelling ice into his jacket.Seunghyun doesn't answer so Jiyong continues to fantasize. Before Youngbae enlisted, he said Pocheon was good, the Bears Town Resort. With all his gear only a handful of people recognised him. Jiyong dreams up a dozen ways he can trick Seunghyun into getting in the car. An hour later and, 'What? Ski slopes? Well. We're here now, let's stay a while'.Seunghyun doesn't make a sound and thirty stairs later, Jiyong grows quietly frustrated by his inattention.'You know what sounds good? A Safari,' he says. 'A sympathetic elephant might sit on you. I'll be free to date someone who actually listens to me when I talk'.Seunghyun doesn't respond. Jiyong hears his shoes scrape on the stairs behind him at a different step to his own. They're the only sign he isn't completely alone. Eventually he speeds up, ignoring the ache in his legs and makes the rest of the trip in silence.Seunghyun's a lost cause today. It happens. Hell, it was probably my fault, he thinks, for being late to lunch. That'll teach me. Or maybe he's just in a mood, that's all. One of those brooding, sulky, won't-say-a-word-for-hours moods.When they reach the top floor, sweat beads around Jiyong's hairline. His hands are familiarly damp, having made the trek up the emergency stairs at least a hundred times. He wipes his palms on his clothes and tries not to worry about Seunghyun's silence. Hopefully the cologne will cheer him up. If he is mad because he was late or if it's something else, a spontaneous gift can't hurt.Usually on the long trek up the stairs Seunghyun irritates him with the same unfunny game he played the first time. 'I spy with my little eye, something beginning with S' – 'Is it stairs?'Jiyong kind of missed itIf Seunghyun is mad, that's okay. They can move around each other. Jiyong can stay out of his way if that's what he wants. He's tired anyway. He just wants to sleep. He thinks about crawling into bed and sleeping for days. He hopes whatever is keeping Seunghyun quiet can be put aside. He'd rather they slept together, if that's still on the table. He sleeps better with Seunghyun than he does on his own. He's never asked but he's pretty sure that works both ways.He fumbles with the keys and tries to think of the right way to spring his surprise. He planned on waiting until after the meeting, that way he could make a grand gesture, hand over the pompous cologne and say 'Let's take a spontaneous trip! First thing in the morning, let's get in the car and go somewhere!'He doesn't think he can wait that long now. Uncomfortable and sweaty, there's merit in handing Seunghyun the bag and saying 'I love you,' with an outstretched hand. Maybe he'll snap out of his mood and give him a kiss. That's all he wants at this point. He's too tired to have any designs about . A kiss and a thank-you and a few hours sleep are all he wants.He bursts through the door and kicks his shoes off with guided steps so they fly down the hallway and not through the television screen (for the second time). The door shuts behind him and he throws his scarf in whatever direction; his backpack falling at his feet. His throat is dry and the rest of him is wet. He needs a drink. He's sweating under his jacket.'Water or coffee?' he asks Seunghyun, while balancing on one leg trying to get his socks off. The effort draws his attention and he spends a terse minute fighting with his pants. He finds his balance after a near fall and hums quiet congratulations when his socks come loose.'Hyung--?'No answer.Jiyong resigns himself to apologising for whatever he's done because there's obviously something going on if Seunghyun isn't responding even now.
'Look, I'm sorry I was late for lunch,' Jiyong turns, apologising, but stops abruptly.

Seunghyun isn't mad because he was late for lunch.

Jiyong balks at the sight of him. Seunghyun has his hand pressed so tightly over his mouth, the skin around his fingers has gone pale. He's staring at the floor with his shoulders hunched. He's sick. That's what Jiyong thinks at first. The way he's standing there like he's about to throw up, trying to hold it in. He's just sick, he isn't angry. It's almost a relief.

'Oh my god? Are you sick?'

Seunghyun doesn't answer.

He doesn't do anything.

Jiyong doesn't know what he can do except get some water or point him to the toilet but Seunghyun knows where it is.

He feels childish for not knowing what to do.

Seunghyun didn't eat much at lunch, Jiyong remembers. He pushed the food around his plate trying to hide his lack of appetite. He didn't think about it at the time. Seunghyun wasn't hungry, that happens.

'Why didn't you say anything?' Jiyong asks. 'If you were sick, why didn't you call and cancel?'

He moves to take Seunghyun's arm and sit him down somewhere but t

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 1
ผู้เขียน (s) autotunedd
สถานะ [M]
ละเมิดแท็กทุกข์ bigbang G-Dragon gtop ด้านบน
Bookmark บันทึก (ออฟไลน์) รายงานเนื้อหา AAAA รอยแตกที่หัวเข่าของเขาในทางของเขาขึ้นบันไดและเขา wobbles สำหรับช่วงเวลาที่การฟื้นความสมดุลของเขาก่อนที่จะดำเนินการต่อไปใน ซึงฮยอนในการดึง. 'ฉันได้รับเก่า "เขากล่าวว่าการเปลี่ยนจากสองขั้นตอนที่ใช้เวลาในการอย่างใดอย่างหนึ่ง 'อะไรใช้ในการดำรงชีวิตถ้า 26 เป็นวัยกลางคนหรือไม่?' ซึงฮยอนน้ำอดน้ำทนจากไม่กี่ขั้นตอนข้างหลังและจียงใช้เวลาช่วงเวลาของความเงียบเพื่อไว้อาลัยผีที่ผ่านมาออกกำลังกาย ลมหายใจหนักของเขาสั้นเกือบสั่นในทางของพวกเขาออก เขารู้สึกเหมือนต่อต้านการสูบบุหรี่ในเชิงพาณิชย์ปัดเด็กออกจากการสูบบุหรี่กับเสียงของอวัยวะ. ยกเสียอีกครั้ง มันทำงานห้าวันสิบ ในวันที่ดีที่เขาสามารถตื่นสายและเล่นการพนันในอัตราต่อรองของการเดินทางไปทำงานในเวลา. ก่อนหน้านี้เมื่อเขาออกจากอพาร์ทเม้นในเช้าวันนั้นลูกศรสีเขียวสว่างขึ้นภายใต้นิ้วของเขาและเขาขอบคุณพระเจ้าสำหรับความเอื้ออาทรของเขา เขาได้รับการประชุมซึงฮยอนสำหรับมื้อกลางวัน เขาพยายามที่จะไม่แสดงขึ้นเหนื่อยและเหงื่อออกถ้าเขาไม่เคยสามารถช่วยได้ ที่อาศัยอยู่บนชั้นที่สิบเจ็ดก็เอาสิบห้านาทีของหวง scuffling ลงทางออกฉุกเฉินไปถึงถนน. ซึงฮยอนตาเขาอย่างระมัดระวังเมื่อเขาล้มลงข้างเขาในจุดที่ปกติของพวกเขาใน Myeongdong. 'คุณต้องการน้ำบาง' จียงแอบเจ้าเล่ห์ มองที่นาฬิกาของเขาขณะที่การปรับแขนเสื้อของเขา. "ผมได้ติดอยู่ในการจราจรและทางอ้อมของฉันกลายเป็นขับรถชมวิวผ่านถนนที่อยู่อาศัยโหล ฉันขอโทษฉันสายมาก. เป็นกลุ่มของความล่าช้าของเขาเป็นมารยาทของอ้อมเด็ดเดี่ยวหยุดโดย Cheongdam-dong ที่จะรับของขวัญสำหรับซึงฮยอน มันไม่ได้เป็นของขวัญวันเกิดหรือวันครบรอบ (เขาไม่ได้รู้ว่าเมื่อครบรอบปีของพวกเขาเป็นจริงและถ้าเขาไม่ได้รู้ว่ามีวิธีซึงฮยอนไม่ได้อย่างใดอย่างหนึ่ง) มันเป็นเพียงแค่ 'ผมรักคุณ' เรียงลำดับของสิ่ง ของขวัญที่เกิดขึ้นเองของซึงฮยอนอาจจะโอ้อวดและรอบคอบมากเกินไป จียงก็รู้สึกอยากจะพิสูจน์ตัวเองในแผนกให้ของขวัญ. สัปดาห์ก่อนหน้านี้ที่เขานั่งอยู่บนเตียงของซึงฮยอนกับแล็ปท็อปของเขาและใช้เวลาส่วนที่ดีของชั่วโมงการสร้างรูปแบบการใช้จ่ายเงินอย่างละเอียดสำหรับการพักผ่อนของพวกเขาที่จะเกิดขึ้น มันก็ไม่ได้พวกเขามักจะมีสัปดาห์ที่ผ่านมาปิดในเวลาเดียวกัน เงินได้ที่จะใช้และงานเฉลิมฉลองมี เขาวิ่งผ่านรายการของความคิดที่เกี่ยวข้องกับ Lamborghini ของเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวและเช่าชายหาดในแอนติกา เมื่อเขาพบว่าตัวเองอยู่ในรายชื่อของ 'น้ำหอมที่มีชื่อเสียงฟุ่มเฟือย' เขาสังเกตเห็นซึงฮยอน eyeing # 7 ไคลฟ์คริสเตียนลำดับที่ 1. โลกที่โคโลญจ์ที่แพงที่สุด ที่ 2,700,000 ₩ขวดเขาคิดว่าซึงฮยอนอาจจะได้รับเตะออกจากมัน. เขาสั่งให้มันสัปดาห์ที่ผ่านมาและในที่สุดก็มีมัน. So-- อ้อม, ความล่าช้า, โคโลญจ์ จียงยักที่ gibes ขี้เล่นซึงฮยอนเกี่ยวกับการสูญเสียในทางที่ไปรับประทานอาหารกลางวันและพยายามที่จะแปรงออกความผิดที่เห็นใบหน้าเหนื่อยของเขา. 'เราควรจะกินหรือ?' ปัจจุบันมันเป็นความคิดที่โดดเดี่ยวทำขึ้นสำหรับความล่าช้าก่อนหน้านี้ของเขาที่จะหยุดจียงในขณะนี้จากให้สมบูรณ์ในกระแสของการร้องเรียนที่เขามักจะพ่นออกมาเมื่อเขาอยู่คนเดียวบนบันได. เขากินมากเกินไปในมื้อกลางวันและเริ่มจ่ายเงินสำหรับมันอยู่ระหว่างชั้นที่สี่และห้ามีตะเข็บด้านข้างของเขา เขาหายใจอย่างหนักกระเป๋าของเขาย้ายจากไหล่ข้างหนึ่งไปยังอีกที่พยายามที่จะหาสมดุลบางอย่าง ซึงฮยอนดังต่อไปนี้ขึ้นบันไดในความเงียบ เขาไม่ได้พูดตั้งแต่พวกเขาออกจากร้านอาหาร. จียงสาปแช่งและเต้นขึ้นความโกรธเคืองในล็อบบี้เมื่อลิฟท์ไม่ได้ทำงาน แต่ซึงฮยอนยังคงเดี่ยว เขาไม่ได้พูดคำที่พวกเขาผลักดันให้เปิดประตูบันไดฉุกเฉินและยังไม่ได้กล่าวว่าหนึ่งตั้งแต่ เขากลายเป็นเงาชะลอตัวบนบันไดเมื่อจียงช้าเร่งขึ้นเมื่อเขาโง่ตัวเองในความคิดของเขามีลมที่สอง. 'บางทีหลังจากการประชุมในสัปดาห์หน้าเราจะได้ไปเที่ยวที่ไหนสักแห่ง "จียงแสดงให้เห็นระหว่างพัฟปกคลุม 'ฉันเหนื่อยเราทั้งสองสามารถใช้ส่วนที่เหลือ. การประชุมประจำปีสำหรับศิลปิน บริษัท หกวันออกไป หลังจากที่พวกเขาสามารถทำตามที่พวกเขาโปรดกับเสรีภาพญาติของพวกเขา ซึงฮยอนมีแผนคลุมเครือเดือนทั้งหมดที่เกี่ยวกับการเยี่ยมชมครอบครัว แต่กล่าวว่าในช่วงกลางวันเขาเปลี่ยนความคิดของเขา จียงในทันทีที่เริ่มฝันถึงสถานที่ที่พวกเขาโหลสามารถไปด้วยกัน เขาคิดเกี่ยวกับยุโรปและเนลตัลไทยและห้องพักที่สวยงามในน้ำ. เขามองหลังเขาและซึงฮยอนหยุดสั้นประหลาดใจโดยการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน เขาไม่ได้รับฟัง. 'หืม? "จียงหันมานับขั้นตอนในการเชื่อมโยงไปถึงต่อไป 'ผมบอกว่าบางทีเราสามารถเดินทางไปหลังจากที่ในสัปดาห์หน้าการประชุมนี้ ฉันรู้ว่าคุณกำลังจะตายไปปัดเสื้อผ้าของคุณและได้รับน้ำตาลจากสระว่ายน้ำที่ไหนสักแห่ง. ซึงฮยอนน้ำอดน้ำทน แต่จียงได้รับความรู้สึกที่เขาจะไม่ได้ฟังทางใดทางหนึ่ง มันเป็นหนึ่งในวันนั้น เขาเติมอากาศกับเรื่องไร้สาระกลวงที่ก้องปิดผนัง ช่วงระยะการเดินทางนานขึ้นบันไดฉุกเฉินใช้เวลานานแช่งเกินไปที่จะผ่านมันอยู่ในความเงียบ. "เราจะไปหิมะ? 'เขามีความทะเยอทะยานที่เงียบสงบที่จะไปสโนว์บอร์ด บางทีซึงฮยอนจะมาพร้อมในเวลานี้ หลังจากที่เดินทางระยะสั้นของพวกเขาไปยังประเทศนิวซีแลนด์เขาหยุดปฏิเสธทันทีทุกครั้งที่ยองเบเชิญเขาในการเดินทางสกี มีความหวังสำหรับเขายังเป็น จียงฝันถึงวิธีการมากมายที่เขาสามารถรบกวนซึงฮยอนในหิมะ หิมะที่ใบหน้าคลาสสอนสกีไม่ประสบความสำเร็จตักน้ำแข็งลงไปในแจ็คเก็ตของเขา. ซึงฮยอนไม่ได้คำตอบเพื่อให้จียงยังคงเพ้อฝัน ก่อนที่ยองเบเกณฑ์ที่เขากล่าวว่าเป็นสิ่งที่ดี Pocheon หมีเมืองรีสอร์ท ด้วยเกียร์ทั้งหมดของเขาเพียงไม่กี่คนที่ได้รับการยอมรับเขา จียงฝันขึ้นโหลวิธีที่เขาสามารถหลอกลวงซึงฮยอนเข้าไปในรถ ชั่วโมงต่อมาและ 'คืออะไร? ลานสกี? ดี เราอยู่ที่นี่ตอนนี้ขอพักขณะที่ '. ซึงฮยอนไม่ได้ทำให้เสียงสามสิบบันไดต่อมาจียงเติบโตผิดหวังอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ตั้งใจของเขา.' คุณรู้ว่าสิ่งที่ฟังดูดี? ซาฟารี A, 'เขากล่าวว่า 'ช้างขี้สงสารอาจจะนั่งอยู่กับคุณ ฉันจะเป็นอิสระในวันที่คนที่จริงฟังฉันเมื่อฉันพูดคุย. ซึงฮยอนไม่ตอบสนอง จียงได้ยินเสียงรองเท้าของเขาขูดบนบันไดด้านหลังของเขาที่เป็นขั้นตอนที่แตกต่างกันของตัวเอง พวกเขากำลังเข้าสู่ระบบเดียวที่เขาไม่ได้เป็นคนเดียว ในที่สุดเขาก็เพิ่มความเร็วในการไม่สนใจอาการปวดที่ขาของเขาและทำให้ส่วนที่เหลือของการเดินทางในความเงียบ. ซึงฮยอนเป็นสาเหตุที่หายไปในวันนี้ มันเกิดขึ้น. นรกมันอาจจะเป็นความผิดของฉันที่เขาคิดว่าสำหรับการมาสายไปรับประทานอาหารกลางวัน ที่จะสอนฉัน หรือบางทีเขาอาจจะเป็นเพียงในอารมณ์ที่ทั้งหมด หนึ่งครุ่นคิดเหล่านั้นบึ้งตึง, won't พูดแบบคำต่อชั่วโมงอารมณ์. เมื่อพวกเขามาถึงชั้นบนสุด, ลูกปัดเหงื่อทั่วเส้นผมจียง มือของเขาจะชื้นกันเองได้ทำช่วงระยะการเดินทางขึ้นบันไดฉุกเฉินอย่างน้อยร้อยครั้ง เขาเช็ดฝ่ามือของเขาบนเสื้อผ้าของเขาและพยายามที่จะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความเงียบของซึงฮยอน หวังว่าโคโลญจ์จะให้เขามีกำลังใจขึ้น ถ้าเขาเป็นคนบ้าเพราะเขาก็สายหรือถ้ามันเป็นอย่างอื่นเป็นของขวัญที่ธรรมชาติไม่สามารถทำร้าย. โดยปกติในช่วงระยะการเดินทางนานขึ้นบันไดซึงฮยอนระคายเคืองเขากับเกมสนุกสนานเดียวกับที่เขาเล่นเป็นครั้งแรก 'ฉันสอดแนมด้วยตาตัวน้อยของผมสิ่งที่เริ่มต้นด้วย S' - 'มันเป็นบันได' จียงชนิดของพลาดมันถ้าซึงฮยอนเป็นคนบ้าว่าไม่เป็นไร พวกเขาสามารถย้ายไปรอบ ๆ แต่ละอื่น ๆ จียงสามารถอยู่ออกจากทางของเขาถ้านั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ เขาเหนื่อยอยู่แล้ว เขาเพียงต้องการที่จะนอนหลับ เขาคิดว่าการรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับการเข้านอนและนอนหลับวัน เขาหวังว่าสิ่งที่จะทำให้ซึงฮยอนที่เงียบสงบสามารถใส่กัน เขาต้องการ แต่พวกเขานอนด้วยกันถ้าที่ยังคงอยู่บนโต๊ะ เขาหลับที่ดีขึ้นกับซึงฮยอนกว่าที่เขาทำของเขาเอง เขาไม่เคยถาม แต่เขาค่อนข้างมั่นใจว่าที่ทำงานทั้งสองวิธี. เขาด้วยปุ่มล็อกและพยายามที่จะคิดว่าวิธีการที่เหมาะสมกับฤดูใบไม้ผลิเขาประหลาดใจ เขาวางแผนที่จะรอจนกว่าหลังการประชุมทางที่เขาจะทำให้ท่าทางแกรนด์, มือมากกว่าโคโลญจ์ขี้โอ่และพูดว่า 'ขอใช้เวลาการเดินทางที่เกิดขึ้นเอง! สิ่งแรกในตอนเช้าให้ของได้รับในรถและไปที่ไหนสักแห่ง! 'เขาไม่ได้คิดว่าเขาสามารถรอมานานแล้วว่าในขณะนี้ อึดอัดและขับเหงื่อมีบุญในการมอบถุงซึงฮยอนและพูดว่า 'ผมรักคุณ' มีมือยื่นออกไป บางทีเขาอาจจะ snap จากอารมณ์ของเขาและให้เขาจูบ นั่นคือทั้งหมดที่เขาต้องการที่จุดนี้ เขาเหนื่อยเกินไปที่จะมีการออกแบบใด ๆ เกี่ยวกับ จูบและขอบคุณคุณและการนอนหลับไม่กี่ชั่วโมงมีทุกอย่างที่เขาต้องการ. เขาระเบิดผ่านประตูและเตะรองเท้าของเขาออกด้วยขั้นตอนที่แนะนำเพื่อให้พวกเขาบินลงห้องโถงและไม่ผ่านหน้าจอโทรทัศน์ (ครั้งที่สอง) ปิดประตูหลังเขาและเขาโยนผ้าพันคอของเขาไปในทิศทางใดก็ตาม; กระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาลดลงที่เท้าของเขา ลำคอของเขาแห้งและส่วนที่เหลือของเขาก็คือเปียก เขาต้องการเครื่องดื่ม เขาทำงานหนักภายใต้เสื้อของเขา. 'น้ำหรือกาแฟ? เขาถามซึงฮยอน, ในขณะที่สมดุลบนขาข้างหนึ่งพยายามที่จะได้รับถุงเท้าของเขาออก พยายามดึงความสนใจของเขาและเขาใช้เวลาหนึ่งนาทีสั้นต่อสู้กับกางเกงของเขา เขาพบว่ายอดเงินของเขาหลังจากที่ใกล้ฤดูใบไม้ร่วงและ hums ขอแสดงความยินดีที่เงียบสงบเมื่อถุงเท้าของเขามาหลวม. 'Hyung--' ไม่มีคำตอบ. จียงลาออกตัวเองเพื่อขอโทษสำหรับสิ่งที่เขาทำเพราะมีบางสิ่งบางอย่างที่เห็นได้ชัดที่เกิดขึ้นถ้าซึงฮยอนไม่ตอบสนองแม้ตอนนี้ . 'ดูฉันขอโทษฉันก็สายสำหรับมื้อกลางวัน "จียงหันขอโทษ แต่หยุดทันที. ซึงฮยอนไม่ได้บ้าเพราะเขาก็สายสำหรับมื้อกลางวัน. จียง balks ที่สายตาของเขา ซึงฮยอนมีมือของเขากดให้แน่นจนเกินไปกว่าปากของเขาผิวรอบนิ้วมือของเขาได้หายไปอ่อน เขาจ้องมองที่พื้นด้วยไหล่ของเขาทำให้โค้ง เขาป่วย นั่นคือสิ่งที่จียงคิดว่าในตอนแรก วิธีการที่เขายืนอยู่ตรงนั้นเหมือนเขาจะโยนขึ้นพยายามที่จะถือไว้ใน. เขาป่วยเพียงแค่เขาไม่ได้โกรธ มันเกือบจะบรรเทา. 'โอ้พระเจ้าของฉันได้อย่างไร คุณป่วย? "ซึงฮยอนไม่ได้คำตอบ. เขาไม่ได้ทำอะไร. จียงไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่เขาสามารถทำได้ยกเว้นได้รับน้ำบางส่วนหรือชี้ให้เขาเข้าห้องน้ำ แต่ซึงฮยอนรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน. เขารู้สึกแบบเด็ก ๆ ที่ไม่มีความรู้ สิ่งที่ต้องทำ. ซึงฮยอนไม่ได้กินมากอาหารกลางวันจียงจำ เขาผลักอาหารที่อยู่รอบ ๆ จานของเขาพยายามที่จะซ่อนเขาขาดความกระหาย เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันในเวลา ซึงฮยอนไม่ได้หิวที่เกิดขึ้น. "ทำไมคุณไม่พูดอะไร? จียงถาม 'ถ้าคุณป่วยทำไมคุณไม่โทรและยกเลิกหรือไม่?' เขาย้ายไปใช้แขนของซึงฮยอนและนั่งเขาลงที่ไหนสักแห่ง แต่ที

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มันหากคุณไม่ได้ไปหลังจากที่สิ่งที่คุณต้องการคุณจะไม่มีวันได้มัน