The central concept in phonology is

The central concept in phonology is the phoneme, which is a distinctive category of sounds that all the native speakers of a language or dialect perceive as more or less the same. In chapter 1, for example, you learned that although the two [k] sounds in kicked are not identical--the first one is pronounced with more aspiration than the second--they are heard as two instances of [k] nonetheless. The same is true of the [l] sound in lip and milk: They are often articulated in slightly different ways but are still regarded as essentially the same sounds by speakers of English. Since phonemes are categories rather than actual sounds, they are not tangible thing; instead, they are abstract, theoretical types or groups that are only psychologically real. (In other words, we cannot hear phonemes, but we assume they exist because of how the sounds in languages pattern as they are used by speakers.)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนวคิดกลางทางสัทวิทยาเป็นหน่วยเสียง ซึ่งเป็นประเภทที่โดดเด่นของเสียงที่คนพูดภาษาหรือภาษาสังเกตเป็นน้อยเหมือนกัน ในบทที่ 1 ตัวอย่าง คุณเรียนรู้ว่า แม้ว่าสองเสียง [k] ในเตะไม่เหมือน - แรกจะออกเสียง ด้วยปณิธานเพิ่มเติมกว่าที่สอง - พวกเขาได้ยินเป็นอินสแตนซ์ที่สองของ [k] กระนั้น ไม่เสียง [l] ลิและนม: พวกเขามักจะพูดชัดแจ้งในลักษณะต่างกันเล็กน้อย แต่ยังถือเป็นเป็นเสียงเดียวกันจากภาษาภาษาอังกฤษ ตั้งแต่ phonemes ประเภทแทนที่เป็นเสียงจริง พวกเขาจะไม่จับสิ่ง แทน พวกเขาเป็นนามธรรม ทฤษฎีประเภทหรือกลุ่มที่เฉพาะ psychologically จริง (ในคำอื่น ๆ เราไม่ได้ยิน phonemes แต่เราคิดว่า พวกเขามีอยู่ เพราะว่าเสียงในภาษารูปแบบพวกเขาจะใช้ลำโพง)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวคิดสำคัญในการออกเสียงเป็นฟอนิมซึ่งเป็นประเภทที่โดดเด่นของเสียงที่ทุกเจ้าของภาษาหรือภาษาถิ่นรับรู้ว่ามากหรือน้อยเหมือนกัน ในบทที่ 1 ตัวอย่างเช่นคุณได้เรียนรู้ว่าแม้ทั้งสอง [k] เสียงในการเตะไม่เหมือนกัน - คนแรกที่เด่นชัดคือมีความทะเยอทะยานมากขึ้นกว่าที่สอง - พวกเขาจะได้ยินเป็นสองกรณีของ [k] กระนั้น เดียวกันเป็นจริงของ [L] เสียงในปากและนม: พวกเขาจะก้องมักจะอยู่ในรูปแบบที่แตกต่างกันเล็กน้อย แต่ยังถือว่าเป็นหลักเสียงเดียวกันโดยลำโพงของภาษาอังกฤษ ตั้งแต่หน่วยเสียงเป็นหมวดหมู่มากกว่าเสียงที่เกิดขึ้นจริงพวกเขาจะไม่ได้เป็นสิ่งที่จับต้องได้; แทนพวกเขาเป็นนามธรรมประเภททฤษฎีหรือกลุ่มที่มีเฉพาะจิตใจที่แท้จริง (ในคำอื่น ๆ ที่เราไม่สามารถได้ยิน phonemes แต่เราถือว่าพวกเขามีอยู่เนื่องจากวิธีการเสียงในรูปแบบภาษาที่พวกเขาจะใช้ลำโพง.)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนวคิดหลักในลักษณะเป็นหน่วยเสียง ซึ่งเป็นเสียงที่ทุกประเภทที่โดดเด่นของเจ้าของภาษาของภาษาหรือสำเนียง รับรู้ว่ามีมากหรือน้อยเหมือนกัน ในบทที่ 1 , ตัวอย่างเช่น , คุณได้เรียนรู้ว่า ถึงแม้ทั้งสอง [ K ] เสียงในเตะไม่ตรงกัน -- แรกออกเสียงกับความทะเยอทะยานมากกว่าสอง -- พวกเขาจะได้ยินเป็นอินสแตนซ์ของ [ K ] อย่างไรก็ตาม 2เดียวกันเป็นจริงของ [ L ] เสียงในปากและนม : พวกเขามักจะพูดชัดแจ้งในวิธีที่แตกต่างกันเล็กน้อย แต่ยังถือว่าเป็นหลักเหมือนกัน เสียงจากลำโพงของภาษาอังกฤษ เนื่องจากหน่วยเสียงที่เป็นประเภทมากกว่าเสียงที่แท้จริง ไม่ใช่สิ่งที่จับต้องได้ แทน พวกเขาเป็นนามธรรมทฤษฎีประเภทหรือกลุ่มที่เป็นเพียงจิตใจที่แท้จริง ( ในคำอื่น ๆเราไม่สามารถได้ยินทั้งหมด แต่เราถือว่าพวกเขาอยู่ เนื่องจากว่าเสียงในภาษารูปแบบตามที่พวกเขาจะใช้โดยผู้พูด )