- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
My Aunt Molly is the kindest, sweet
My Aunt Molly is the kindest, sweetest person on earth. She may not be the cleverest woman in the world, but I love her a lot. However, a strange thing happened to Aunt Molly and now we don't know what to do.
It all started when her husband, Uncle Dalton, died. Well, I called him Uncle Dalton but she always called him 'Dally'. He was my mother's only brother. Aunt Molly really loved him, we all knew that.
Life had been quite difficult for Aunt Molly when she was a child. She was poor and her parents had died early on. She was left to look after herself. She had never learned to read properly and left school at an early age. But she was always cheerful and honest and never complained about the hard work she did to earn her living. She worked as a cleaner wherever there was work to do. She liked cleaning because she didn't have to make any difficult decisions. Aunt Molly didn't like making decisions. Perhaps she wasn't used to it. I don't know. But everybody liked her and she was never out of work.
She met Uncle Dalton when she was working as a cleaner at the bus station. He was a bus driver and it was when he had just finished for the day that he first saw her cleaning the station office. He fell in love with her as soon as he saw her. It was the same for Aunt Molly. As soon as their eyes met it was love for both of them. He soon grew to love her gentleness and she loved his kind heart and willingness to make decisions.
They got married two weeks later.
A year after that she gave birth to twin boys. They were my cousins and their
names were Winston and Clement. I was born in the same year two months later. I was called Rufus. I still am. Anyway, Uncle Dalton got a better job at die bus station soon afterwards, and they bought a house near us.
Aunt Molly and Uncle Dalton had a happy marriage. Uncle Dalton earned the money and Aunt Molly cooked, cleaned and made the house a wonderful home for her dear Dally and the boys.
It would not be quite right to say that Aunt Molly
actually ran the house. In fact, all the big decisions were left to Uncle Dalton. But she made sure that everything went smoothly. Everybody was happy. I was happy, too, because I liked to play with my cousins. I also looked forward to the delicious home-made biscuits Aunt Molly always gave me.
My cousins and I were five years old when Uncle Dalton was run over by a bus at the station. It was an accident. Uncle Dalton didn't know what hit him and he was killed immediately. Well, I suppose he guessed it was a bus, but I don't think he had much time to think it over, if you see what I mean. Anyway, he was dead.
In a way, once Uncle Dalton had died, I think a part of Aunt Molly died too. She was still a hard worker and remained a good mother to Winston and Clement. Indeed, the routine of running the house was something she no longer needed any help with. My parents and Uncle Dalton's parents - my grandparents — all helped Aunt Molly with the decision making. But the cheerfulness that we had come to expect from her had gone. It was as if all her cheerfulness had died with Uncle Dalton, her 'dear Dally'. She got some money from the bus company because Uncle Dalton had been killed at work. At least she didn't have to leave the twins in order to earn money.
Life continued.
The twins grew into fine boys. But by the time they were fourteen they wanted to see a bit more of the world outside their comfortable home. Both of them were bright and interested in the world outside. Especially Winston. They were beginning to get bored with life at home with all its safe routines.
That's where the trouble really began. Aunt Molly had not really changed since their father's death. She had not even learned to read properly. She never went out and had no outside interests. She spent what free time she had listening to the radio or watching the television, especially game shows.
The boys, though they loved their mother, wanted to decide more things for themselves. And like me, they wanted to go out more. Aunt Molly, however, just wanted to stay at home all the time. The boys never went out much with their mother — whenever they did go out, it was with me and my parents or with our grandparents. Aunt Molly always stayed at home.
It was Winston who thought of taking their mother to the theatre on her next birthday. She would be thirty-nine. The boys planned it all out carefully with the help of the rest of the family. We were all there, my parents and my grandparents.
'I don't think Mum would like to see a Shakespeare play or anything like that,' said Clement. 'But I'm sure that going to see something would do her good!'
'You're right,' said Gran. 'I think your mother should go to see something she would enjoy. It would make a nice change for her. Something like those shows she likes on the television.'
'Gran, you're brilliant!' said Winston. 'What about that show on the television with that hypnotist guy ... the Maxwell Marvel Show? Mum loves that!' "
'What's that all about?' asked Grandpa. 'I don't think I've seen it.'
'You must be the only person in the country who hasn't,'
said Clement. 'Maxwell Marvel is an expert hypnotist — he gives people suggestions and orders after he has made them go to sleep. When they wake up they do all kinds of funny things. Then, at an order from Maxwell Marvel, they go to sleep again. When they wake up again, they can't remember a thing about it.'
Grandpa laughed. 'I've had a few evenings like that myself.' Gran looked at him. 'Er . . . when I was much younger, of course,' he added quickly.
'Mum would really like to see that show - I just know it,' said Winston.
'Yes, but how do we get your Mum on a television show? Won't it be expensive?
How will we get the money?' I asked.
'Relax,' said Winston. 'All we have to do is write to the television company and they'll send us the tickets free — that's where they get their live audiences from! All we have to do is make sure we let them know in time for the show.'
We all agreed that this was a great idea. So we did it. Aunt Molly, of course, was at first unwilling to go along with it. However, we had all made the decision for her and we wouldn't take no for an answer. In her heart, though, she did not really care what happened to her, not since her dear Dally had gone. But she went along to please her boys because she cared deeply for them, and did not want to disappoint them.
The television studio — the place where the show took place - was not at all what Aunt Molly imagined it would be like. She thought it would be like the inside of a theatre or
a cinema. It wasn't. It was full of lighting and sound equipment. There were all kinds of people around whose job it was to make sure that everything worked properly. The audience itself was smaller than she expected. She could see the star of the show, Maxwell Marvel, nervously brushing his jacket in full view of the audience.
'Don't worry, Mum,' said Winston with confidence. 'It's always like this in a television studio. They're just getting ready for the show.'
Aunt Molly was sitting in the middle of the second row between the twins. I was there, too, along with Grandpa, who, from time to time, took little drinks from a small bottle of something he kept in his pocket. He was smiling.
Gran had stayed at home.
'Hey, the show's starting,' said Clement.
A man came out and told some jokes to make everybody feel more relaxed. He explained how the show was recorded for television and what was expected of the audience.
Then the lights went down and the opening music to the show started. Maxwell Marvel came into the centre of the studio, full of smiles. The audience clapped for a long time. Aunt Molly had seen this show many times on television, so she knew what to expect. Even so, we could tell that she was getting excited. We could see her smiling. It had been a long time since we had seen her smile like that. Then the show began.
Maxwell Marvel asked for some people from the audience to be hypnotised. Quite a few of the audience were willing but only about ten were chosen. They came on to the small stage and were immediately hypnotised by Maxwell.
They were told to do the strangest things - such as behaving like farm animals, or dancing at a disco, or acting like famous people. And they did everything they were told to do! Even the quiet looking ones were persuaded to do things that
It all started when her husband, Uncle Dalton, died. Well, I called him Uncle Dalton but she always called him 'Dally'. He was my mother's only brother. Aunt Molly really loved him, we all knew that.
Life had been quite difficult for Aunt Molly when she was a child. She was poor and her parents had died early on. She was left to look after herself. She had never learned to read properly and left school at an early age. But she was always cheerful and honest and never complained about the hard work she did to earn her living. She worked as a cleaner wherever there was work to do. She liked cleaning because she didn't have to make any difficult decisions. Aunt Molly didn't like making decisions. Perhaps she wasn't used to it. I don't know. But everybody liked her and she was never out of work.
She met Uncle Dalton when she was working as a cleaner at the bus station. He was a bus driver and it was when he had just finished for the day that he first saw her cleaning the station office. He fell in love with her as soon as he saw her. It was the same for Aunt Molly. As soon as their eyes met it was love for both of them. He soon grew to love her gentleness and she loved his kind heart and willingness to make decisions.
They got married two weeks later.
A year after that she gave birth to twin boys. They were my cousins and their
names were Winston and Clement. I was born in the same year two months later. I was called Rufus. I still am. Anyway, Uncle Dalton got a better job at die bus station soon afterwards, and they bought a house near us.
Aunt Molly and Uncle Dalton had a happy marriage. Uncle Dalton earned the money and Aunt Molly cooked, cleaned and made the house a wonderful home for her dear Dally and the boys.
It would not be quite right to say that Aunt Molly
actually ran the house. In fact, all the big decisions were left to Uncle Dalton. But she made sure that everything went smoothly. Everybody was happy. I was happy, too, because I liked to play with my cousins. I also looked forward to the delicious home-made biscuits Aunt Molly always gave me.
My cousins and I were five years old when Uncle Dalton was run over by a bus at the station. It was an accident. Uncle Dalton didn't know what hit him and he was killed immediately. Well, I suppose he guessed it was a bus, but I don't think he had much time to think it over, if you see what I mean. Anyway, he was dead.
In a way, once Uncle Dalton had died, I think a part of Aunt Molly died too. She was still a hard worker and remained a good mother to Winston and Clement. Indeed, the routine of running the house was something she no longer needed any help with. My parents and Uncle Dalton's parents - my grandparents — all helped Aunt Molly with the decision making. But the cheerfulness that we had come to expect from her had gone. It was as if all her cheerfulness had died with Uncle Dalton, her 'dear Dally'. She got some money from the bus company because Uncle Dalton had been killed at work. At least she didn't have to leave the twins in order to earn money.
Life continued.
The twins grew into fine boys. But by the time they were fourteen they wanted to see a bit more of the world outside their comfortable home. Both of them were bright and interested in the world outside. Especially Winston. They were beginning to get bored with life at home with all its safe routines.
That's where the trouble really began. Aunt Molly had not really changed since their father's death. She had not even learned to read properly. She never went out and had no outside interests. She spent what free time she had listening to the radio or watching the television, especially game shows.
The boys, though they loved their mother, wanted to decide more things for themselves. And like me, they wanted to go out more. Aunt Molly, however, just wanted to stay at home all the time. The boys never went out much with their mother — whenever they did go out, it was with me and my parents or with our grandparents. Aunt Molly always stayed at home.
It was Winston who thought of taking their mother to the theatre on her next birthday. She would be thirty-nine. The boys planned it all out carefully with the help of the rest of the family. We were all there, my parents and my grandparents.
'I don't think Mum would like to see a Shakespeare play or anything like that,' said Clement. 'But I'm sure that going to see something would do her good!'
'You're right,' said Gran. 'I think your mother should go to see something she would enjoy. It would make a nice change for her. Something like those shows she likes on the television.'
'Gran, you're brilliant!' said Winston. 'What about that show on the television with that hypnotist guy ... the Maxwell Marvel Show? Mum loves that!' "
'What's that all about?' asked Grandpa. 'I don't think I've seen it.'
'You must be the only person in the country who hasn't,'
said Clement. 'Maxwell Marvel is an expert hypnotist — he gives people suggestions and orders after he has made them go to sleep. When they wake up they do all kinds of funny things. Then, at an order from Maxwell Marvel, they go to sleep again. When they wake up again, they can't remember a thing about it.'
Grandpa laughed. 'I've had a few evenings like that myself.' Gran looked at him. 'Er . . . when I was much younger, of course,' he added quickly.
'Mum would really like to see that show - I just know it,' said Winston.
'Yes, but how do we get your Mum on a television show? Won't it be expensive?
How will we get the money?' I asked.
'Relax,' said Winston. 'All we have to do is write to the television company and they'll send us the tickets free — that's where they get their live audiences from! All we have to do is make sure we let them know in time for the show.'
We all agreed that this was a great idea. So we did it. Aunt Molly, of course, was at first unwilling to go along with it. However, we had all made the decision for her and we wouldn't take no for an answer. In her heart, though, she did not really care what happened to her, not since her dear Dally had gone. But she went along to please her boys because she cared deeply for them, and did not want to disappoint them.
The television studio — the place where the show took place - was not at all what Aunt Molly imagined it would be like. She thought it would be like the inside of a theatre or
a cinema. It wasn't. It was full of lighting and sound equipment. There were all kinds of people around whose job it was to make sure that everything worked properly. The audience itself was smaller than she expected. She could see the star of the show, Maxwell Marvel, nervously brushing his jacket in full view of the audience.
'Don't worry, Mum,' said Winston with confidence. 'It's always like this in a television studio. They're just getting ready for the show.'
Aunt Molly was sitting in the middle of the second row between the twins. I was there, too, along with Grandpa, who, from time to time, took little drinks from a small bottle of something he kept in his pocket. He was smiling.
Gran had stayed at home.
'Hey, the show's starting,' said Clement.
A man came out and told some jokes to make everybody feel more relaxed. He explained how the show was recorded for television and what was expected of the audience.
Then the lights went down and the opening music to the show started. Maxwell Marvel came into the centre of the studio, full of smiles. The audience clapped for a long time. Aunt Molly had seen this show many times on television, so she knew what to expect. Even so, we could tell that she was getting excited. We could see her smiling. It had been a long time since we had seen her smile like that. Then the show began.
Maxwell Marvel asked for some people from the audience to be hypnotised. Quite a few of the audience were willing but only about ten were chosen. They came on to the small stage and were immediately hypnotised by Maxwell.
They were told to do the strangest things - such as behaving like farm animals, or dancing at a disco, or acting like famous people. And they did everything they were told to do! Even the quiet looking ones were persuaded to do things that
0/5000
My Aunt Molly is the kindest, sweetest person on earth. She may not be the cleverest woman in the world, but I love her a lot. However, a strange thing happened to Aunt Molly and now we don't know what to do.It all started when her husband, Uncle Dalton, died. Well, I called him Uncle Dalton but she always called him 'Dally'. He was my mother's only brother. Aunt Molly really loved him, we all knew that.Life had been quite difficult for Aunt Molly when she was a child. She was poor and her parents had died early on. She was left to look after herself. She had never learned to read properly and left school at an early age. But she was always cheerful and honest and never complained about the hard work she did to earn her living. She worked as a cleaner wherever there was work to do. She liked cleaning because she didn't have to make any difficult decisions. Aunt Molly didn't like making decisions. Perhaps she wasn't used to it. I don't know. But everybody liked her and she was never out of work.She met Uncle Dalton when she was working as a cleaner at the bus station. He was a bus driver and it was when he had just finished for the day that he first saw her cleaning the station office. He fell in love with her as soon as he saw her. It was the same for Aunt Molly. As soon as their eyes met it was love for both of them. He soon grew to love her gentleness and she loved his kind heart and willingness to make decisions.They got married two weeks later.A year after that she gave birth to twin boys. They were my cousins and their names were Winston and Clement. I was born in the same year two months later. I was called Rufus. I still am. Anyway, Uncle Dalton got a better job at die bus station soon afterwards, and they bought a house near us.Aunt Molly and Uncle Dalton had a happy marriage. Uncle Dalton earned the money and Aunt Molly cooked, cleaned and made the house a wonderful home for her dear Dally and the boys.It would not be quite right to say that Aunt Mollyactually ran the house. In fact, all the big decisions were left to Uncle Dalton. But she made sure that everything went smoothly. Everybody was happy. I was happy, too, because I liked to play with my cousins. I also looked forward to the delicious home-made biscuits Aunt Molly always gave me.My cousins and I were five years old when Uncle Dalton was run over by a bus at the station. It was an accident. Uncle Dalton didn't know what hit him and he was killed immediately. Well, I suppose he guessed it was a bus, but I don't think he had much time to think it over, if you see what I mean. Anyway, he was dead.In a way, once Uncle Dalton had died, I think a part of Aunt Molly died too. She was still a hard worker and remained a good mother to Winston and Clement. Indeed, the routine of running the house was something she no longer needed any help with. My parents and Uncle Dalton's parents - my grandparents — all helped Aunt Molly with the decision making. But the cheerfulness that we had come to expect from her had gone. It was as if all her cheerfulness had died with Uncle Dalton, her 'dear Dally'. She got some money from the bus company because Uncle Dalton had been killed at work. At least she didn't have to leave the twins in order to earn money.Life continued.The twins grew into fine boys. But by the time they were fourteen they wanted to see a bit more of the world outside their comfortable home. Both of them were bright and interested in the world outside. Especially Winston. They were beginning to get bored with life at home with all its safe routines.That's where the trouble really began. Aunt Molly had not really changed since their father's death. She had not even learned to read properly. She never went out and had no outside interests. She spent what free time she had listening to the radio or watching the television, especially game shows.The boys, though they loved their mother, wanted to decide more things for themselves. And like me, they wanted to go out more. Aunt Molly, however, just wanted to stay at home all the time. The boys never went out much with their mother — whenever they did go out, it was with me and my parents or with our grandparents. Aunt Molly always stayed at home.It was Winston who thought of taking their mother to the theatre on her next birthday. She would be thirty-nine. The boys planned it all out carefully with the help of the rest of the family. We were all there, my parents and my grandparents.'I don't think Mum would like to see a Shakespeare play or anything like that,' said Clement. 'But I'm sure that going to see something would do her good!''You're right,' said Gran. 'I think your mother should go to see something she would enjoy. It would make a nice change for her. Something like those shows she likes on the television.''Gran, you're brilliant!' said Winston. 'What about that show on the television with that hypnotist guy ... the Maxwell Marvel Show? Mum loves that!' "'What's that all about?' asked Grandpa. 'I don't think I've seen it.' 'You must be the only person in the country who hasn't,'said Clement. 'Maxwell Marvel is an expert hypnotist — he gives people suggestions and orders after he has made them go to sleep. When they wake up they do all kinds of funny things. Then, at an order from Maxwell Marvel, they go to sleep again. When they wake up again, they can't remember a thing about it.'Grandpa laughed. 'I've had a few evenings like that myself.' Gran looked at him. 'Er . . . when I was much younger, of course,' he added quickly.'Mum would really like to see that show - I just know it,' said Winston.'Yes, but how do we get your Mum on a television show? Won't it be expensive?How will we get the money?' I asked.'Relax,' said Winston. 'All we have to do is write to the television company and they'll send us the tickets free — that's where they get their live audiences from! All we have to do is make sure we let them know in time for the show.'We all agreed that this was a great idea. So we did it. Aunt Molly, of course, was at first unwilling to go along with it. However, we had all made the decision for her and we wouldn't take no for an answer. In her heart, though, she did not really care what happened to her, not since her dear Dally had gone. But she went along to please her boys because she cared deeply for them, and did not want to disappoint them.The television studio — the place where the show took place - was not at all what Aunt Molly imagined it would be like. She thought it would be like the inside of a theatre ora cinema. It wasn't. It was full of lighting and sound equipment. There were all kinds of people around whose job it was to make sure that everything worked properly. The audience itself was smaller than she expected. She could see the star of the show, Maxwell Marvel, nervously brushing his jacket in full view of the audience.'Don't worry, Mum,' said Winston with confidence. 'It's always like this in a television studio. They're just getting ready for the show.'
Aunt Molly was sitting in the middle of the second row between the twins. I was there, too, along with Grandpa, who, from time to time, took little drinks from a small bottle of something he kept in his pocket. He was smiling.
Gran had stayed at home.
'Hey, the show's starting,' said Clement.
A man came out and told some jokes to make everybody feel more relaxed. He explained how the show was recorded for television and what was expected of the audience.
Then the lights went down and the opening music to the show started. Maxwell Marvel came into the centre of the studio, full of smiles. The audience clapped for a long time. Aunt Molly had seen this show many times on television, so she knew what to expect. Even so, we could tell that she was getting excited. We could see her smiling. It had been a long time since we had seen her smile like that. Then the show began.
Maxwell Marvel asked for some people from the audience to be hypnotised. Quite a few of the audience were willing but only about ten were chosen. They came on to the small stage and were immediately hypnotised by Maxwell.
They were told to do the strangest things - such as behaving like farm animals, or dancing at a disco, or acting like famous people. And they did everything they were told to do! Even the quiet looking ones were persuaded to do things that
Aunt Molly was sitting in the middle of the second row between the twins. I was there, too, along with Grandpa, who, from time to time, took little drinks from a small bottle of something he kept in his pocket. He was smiling.
Gran had stayed at home.
'Hey, the show's starting,' said Clement.
A man came out and told some jokes to make everybody feel more relaxed. He explained how the show was recorded for television and what was expected of the audience.
Then the lights went down and the opening music to the show started. Maxwell Marvel came into the centre of the studio, full of smiles. The audience clapped for a long time. Aunt Molly had seen this show many times on television, so she knew what to expect. Even so, we could tell that she was getting excited. We could see her smiling. It had been a long time since we had seen her smile like that. Then the show began.
Maxwell Marvel asked for some people from the audience to be hypnotised. Quite a few of the audience were willing but only about ten were chosen. They came on to the small stage and were immediately hypnotised by Maxwell.
They were told to do the strangest things - such as behaving like farm animals, or dancing at a disco, or acting like famous people. And they did everything they were told to do! Even the quiet looking ones were persuaded to do things that
การแปล กรุณารอสักครู่..
ป้ามอลลี่ที่ฉันเป็นใจดีคนที่หอมหวานที่อยู่ในแผ่นดิน เธอไม่อาจจะเป็นผู้หญิงที่ฉลาดที่สุดในโลก แต่ผมรักเธอมาก ๆ แต่สิ่งที่แปลกที่เกิดขึ้นกับป้ามอลลี่และตอนนี้เราไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร.
มันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อสามีของเธอลุงดาลตันเสียชีวิต ดีฉันเรียกเขาว่าลุงดาลตัน แต่เธอมักจะเรียกเขาว่า 'Dally' เขาเป็นพี่ชายเพียงคนเดียวของแม่ของฉัน ป้ามอลลี่รักเขาจริงๆเราทุกคนรู้ว่า.
ชีวิตที่ได้รับค่อนข้างยากสำหรับป้ามอลลี่เมื่อเธอยังเป็นเด็ก เธอเป็นคนยากจนและพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตในช่วงต้น เธอถูกทิ้งให้ดูแลตัวเอง เธอไม่เคยเรียนรู้ที่จะอ่านอย่างถูกต้องและออกจากโรงเรียนตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เธอก็มักจะร่าเริงและมีความซื่อสัตย์และไม่เคยบ่นเกี่ยวกับการทำงานอย่างหนักที่เธอทำเพื่อหาเลี้ยงชีพของเธอ เธอทำงานเป็นฝุ่นที่ใดก็ตามที่มีงานที่ต้องทำ เธอชอบการทำความสะอาดเพราะเธอไม่ได้มีการตัดสินใจที่ยากลำบากใด ๆ ป้ามอลลี่ไม่ชอบการตัดสินใจ บางทีเธออาจจะไม่ได้ใช้มัน ฉันไม่รู้ แต่ทุกคนชอบเธอและเธอก็ไม่เคยออกจากงาน.
เธอได้พบกับลุงดาลตันเมื่อเธอทำงานเป็นทำความสะอาดที่สถานีรถบัส เขาเป็นคนขับรถและมันก็เป็นตอนที่เขาเพิ่งเสร็จสิ้นในวันแรกที่เขาเห็นเธอทำความสะอาดสำนักงานสถานี เขาตกหลุมรักเธอทันทีที่เขาเห็นเธอ มันเป็นเหมือนกันสำหรับป้ามอลลี่ เร็วที่สุดเท่าที่สายตาของพวกเขาพบว่ามันเป็นความรักที่ทั้งสองคน เขาเติบโตเร็ว ๆ นี้ที่จะรักความอ่อนโยนของเธอและเธอรักหัวใจชนิดของและความตั้งใจที่จะทำให้การตัดสินใจ.
พวกเขาได้แต่งงานสองสัปดาห์ต่อมา.
หนึ่งปีหลังจากที่เธอให้กำเนิดเด็กชายฝาแฝด พวกเขาเป็นญาติของฉันและของพวกเขาชื่อเป็นวินสตันและผ่อนผัน ผมเกิดในปีเดียวกันสองเดือนต่อมา ฉันถูกเรียกว่ารูฟัส ฉันยัง อย่างไรก็ตามลุงดาลตันได้งานดีกว่าที่สถานีรถบัสตายหลังจากนั้นไม่นานและพวกเขาซื้อบ้านที่อยู่ใกล้เรา. ป้ามอลลี่และลุงดาลตันได้แต่งงานมีความสุข ลุงดัลตันได้รับเงินและป้ามอลลี่สุกทำความสะอาดและทำบ้านบ้านที่ยอดเยี่ยมสำหรับ Dally ที่รักของเธอและเด็ก. มันจะไม่ถูกต้องนักที่จะบอกว่าป้ามอลลี่จริงวิ่งบ้าน ในความเป็นจริงทุกการตัดสินใจที่ใหญ่ถูกทิ้งให้ลุงดาลตัน แต่เธอก็ทำให้แน่ใจว่าทุกอย่างไปได้อย่างราบรื่น ทุกคนมีความสุข ฉันมีความสุขมากเกินไปเพราะผมชอบที่จะเล่นกับญาติของฉัน ผมยังมองไปข้างหน้าเพื่อบิสกิตโฮมเมดแสนอร่อยป้ามอลลี่ให้ฉันเสมอ. ญาติของฉันและฉันห้าปีเมื่อลุงดาลตันถูกใช้ไปโดยรถบัสที่สถานี มันเป็นอุบัติเหตุ. ลุงดัลตันไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ตีเขาและเขาถูกฆ่าตายในทันที ดีฉันคิดว่าเขาคาดเดาว่ามันเป็นรถบัส แต่ผมไม่คิดว่าเขามีเวลามากที่จะคิดว่ามันจบไปแล้วถ้าคุณเห็นว่าผมหมายถึง อย่างไรก็ตามเขาตาย. ในทางเมื่อลุงดาลตันเสียชีวิตผมคิดว่าส่วนหนึ่งของป้ามอลลี่เสียชีวิตมากเกินไป เธอก็ยังคงเป็นคนขยันและยังคงเป็นแม่ที่ดีให้กับวินสตันและผ่อนผัน อันที่จริงการทำงานตามปกติของบ้านเป็นสิ่งที่เธอไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือเกี่ยวกับการใด ๆ พ่อแม่ของฉันและพ่อแม่ของลุงดาลตัน - ปู่ย่าตายายของฉัน - ทั้งหมดช่วยป้ามอลลี่กับการตัดสินใจ แต่ดีใจที่เราได้มาคาดหวังจากเธอได้หายไป มันเป็นเหมือนกับว่าทุกความเบิกบานใจของเธอได้ตายไปพร้อมกับลุงดาลตันเธอรัก Dally ' เธอได้เงินจาก บริษัท รถบัสเพราะลุงดาลตันถูกฆ่าตายในที่ทำงาน อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องออกจากฝาแฝดในการสั่งซื้อจะได้รับเงิน. ชีวิตอย่างต่อเนื่อง. ฝาแฝดทั้งสองก็กลายเป็นชายที่ดี แต่เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาสิบสี่ที่พวกเขาต้องการที่จะเห็นอีกเล็กน้อยของโลกนอกบ้านที่สะดวกสบายของพวกเขา ทั้งสองของพวกเขาเป็นที่สดใสและมีความสนใจในโลกภายนอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งวินสตัน พวกเขาเป็นจุดเริ่มต้นที่จะได้รับเบื่อกับชีวิตที่บ้านกับการปฏิบัติที่ปลอดภัย. นั่นคือสิ่งที่เป็นปัญหาจริงๆเริ่ม ป้ามอลลี่ไม่เคยเปลี่ยนจริงๆตั้งแต่การตายของพ่อของเขา เธอไม่ได้เรียนรู้แม้กระทั่งการอ่านอย่างถูกต้อง เธอไม่เคยออกไปและไม่มีผลประโยชน์นอก เธอใช้เวลาในสิ่งที่เวลาว่างของเธอได้ฟังวิทยุหรือดูโทรทัศน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกมโชว์. เด็กชายแม้ว่าพวกเขาจะรักแม่ของพวกเขาอยากที่จะตัดสินใจสิ่งต่างๆมากขึ้นสำหรับตัวเอง และเช่นเดียวกับผมที่พวกเขาต้องการที่จะออกไปมากขึ้น ป้ามอลลี่ แต่แค่อยากจะอยู่ที่บ้านตลอดเวลา เด็กชายไม่เคยไปออกมากกับแม่ของพวกเขา - เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาทำออกไปมันเป็นกับผมและพ่อแม่ของฉันหรือปู่ย่าตายายของเรา ป้ามอลลี่มักจะอยู่ที่บ้าน. มันเป็นวินสตันที่คิดของการใช้แม่ของพวกเขาไปที่โรงละครในวันเกิดของเธอต่อไป เธอจะสามสิบเก้า เด็กชายวางแผนมันออกทั้งหมดอย่างรอบคอบด้วยความช่วยเหลือของคนอื่นในครอบครัวที่ เราทุกคนมีพ่อแม่และปู่ย่าตายายของฉัน. 'ฉันไม่คิดว่าแม่อยากจะเห็นการเล่นเช็คสเปียร์หรืออะไรอย่างนั้น' เคลมองต์กล่าวว่า แต่ฉันแน่ใจว่าจะได้เห็นสิ่งที่เธอจะทำอย่างไรดี! '' คุณขวา 'Gran กล่าวว่า 'ผมคิดว่าแม่ของคุณควรจะไปดูสิ่งที่เธอจะมีความสุข มันจะทำให้การเปลี่ยนแปลงที่ดีสำหรับเธอ สิ่งที่ต้องการแสดงให้เห็นว่าผู้ที่เธอชอบในโทรทัศน์. '' Gran คุณที่ยอดเยี่ยม! วินสตันกล่าวว่า 'สิ่งที่เกี่ยวกับว่าการแสดงบนจอโทรทัศน์ที่มีคนที่แต่งตัวประหลาดสะกดจิต ... แมกซ์เวลมาร์เวลแสดง? แม่รักที่! ' "อะไรเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับ? ' . ถามคุณปู่ '. ฉันไม่คิดว่าฉันเคยเห็นมัน' 'คุณจะต้องเป็นเพียงคนเดียวในประเทศที่มีไม่ได้เป็น' กล่าวว่าผ่อนผัน. แมกซ์เวลมาร์เวลเป็นผู้เชี่ยวชาญสะกดจิต - เขาให้ข้อเสนอแนะและคำสั่งของผู้คนหลังจาก เขาได้ทำให้พวกเขาไปนอน. เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาพวกเขาทำทุกชนิดของสิ่งที่ตลก. จากนั้นที่สั่งซื้อจากแมกซ์เวลมาร์เวลที่พวกเขาจะไปนอนอีกครั้ง. เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งที่พวกเขาไม่สามารถจำสิ่งที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ . คุณปู่หัวเราะ. ฉันมีไม่กี่ตอนเย็นเช่นเดียวกับที่ตัวเอง. Gran มองไปที่เขาเขากล่าวเสริมได้อย่างรวดเร็ว. Er เมื่อผมเป็นเด็กมากแน่นอน.... '' แม่อยากจะเห็นว่าการแสดง - ฉันเพิ่งรู้ว่ามัน 'วินสตันกล่าวว่า.' ใช่ แต่ทำอย่างไรเรา รับแม่ของคุณในรายการโทรทัศน์ได้หรือไม่จะไม่ได้มีราคาแพง? วิธีการที่เราจะได้รับเงินหรือไม่ ' . ผมถาม'ผ่อนคลาย' กล่าวว่าวินสตัน 'ทั้งหมดที่เราต้องทำคือการเขียนให้กับ บริษัท โทรทัศน์และพวกเขาจะส่งบัตรเข้าชมฟรี -. นั่นคือสิ่งที่พวกเขาได้รับผู้ชมการถ่ายทอดสดของพวกเขาจากสิ่งที่เราต้องทำคือการทำให้แน่ใจว่าเรา ปล่อยให้พวกเขารู้ว่าในเวลาสำหรับการแสดง. เราทุกคนเห็นว่าเรื่องนี้เป็นความคิดที่ดี. ดังนั้นเราไม่ได้. ป้ามอลลี่ของหลักสูตรที่ไม่เต็มใจที่แรกที่จะไปพร้อมกับมัน. แต่เรามีทั้งหมดตัดสินใจสำหรับ เธอและเราจะไม่ใช้เวลาไม่คำตอบ. ในหัวใจของเธอ แต่เธอไม่ได้จริงๆดูแลสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอไม่ได้รักเธอตั้งแต่ Dally ได้ไป. แต่เธอก็พร้อมที่จะโปรดเด็กชายเธอเพราะเธอได้รับการดูแลอย่างล้ำลึกสำหรับพวกเขา และไม่ต้องการที่จะทำให้พวกเขาผิดหวัง. โทรทัศน์สตูดิโอ - สถานที่ที่แสดงเอาสถานที่ - ไม่ได้ในทุกสิ่งที่ป้ามอลลี่คิดว่ามันจะเป็นเช่นเธอคิดว่ามันจะเป็นเช่นด้านในของโรงละครหรือ. โรงภาพยนตร์มัน. ไม่ได้. มันเป็นเต็มรูปแบบของแสงและอุปกรณ์เครื่องเสียง. มีทุกชนิดเป็นของผู้คนทั่วที่มีหน้าที่คือการทำให้แน่ใจว่าทุกอย่างทำงานได้อย่างถูกต้อง ผู้ชมที่ตัวเองมีขนาดเล็กกว่าที่เธอคาดว่า เธอจะได้เห็นดาวของการแสดงที่แมกซ์เวลมหัศจรรย์ประหม่าแปรงแจ็คเก็ตของเขาในมุมมองของผู้ชม. 'ไม่ต้องกังวลแม่' วินสตันกล่าวด้วยความมั่นใจ 'มันเป็นอย่างนี้เสมอในสตูดิโอโทรทัศน์ พวกเขากำลังได้รับพร้อมสำหรับการแสดง. ป้ามอลลี่ได้นั่งอยู่ตรงกลางของแถวที่สองระหว่างฝาแฝด ผมอยู่ที่นั่นด้วยเช่นกันพร้อมกับคุณปู่ที่เวลาผ่านไปเอาเครื่องดื่มเล็ก ๆ น้อย ๆ จากขวดเล็ก ๆ ของสิ่งที่เขาเก็บไว้ในกระเป๋าของเขา เขาเป็นคนที่ยิ้ม. Gran ได้อยู่ที่บ้าน. 'สวัสดี, เริ่มต้นการแสดงของ' กล่าวว่าผ่อนผัน. ชายคนหนึ่งออกมาและบอกเรื่องตลกที่จะทำให้ทุกคนรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เขาอธิบายว่าการแสดงที่ได้รับการบันทึกไว้สำหรับโทรทัศน์และสิ่งที่คาดหวังของผู้ชม. จากนั้นไฟลงไปและเพลงเปิดการแสดงเริ่มต้น แมกซ์เวลมาร์เวลเข้ามาในศูนย์ของสตูดิโอที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ผู้ชมปรบมือเป็นเวลานาน ป้ามอลลี่ได้เห็นการแสดงหลายต่อหลายครั้งในโทรทัศน์เพื่อให้เธอรู้ว่าสิ่งที่คาดหวัง ดังนั้นแม้เราจะบอกว่าเธอกำลังได้รับความตื่นเต้น เราจะได้เห็นรอยยิ้มของเธอ มันได้รับเป็นเวลานานนับตั้งแต่ที่เราได้เห็นรอยยิ้มของเธอเช่นเดียวกับที่ จากนั้นเริ่มการแสดง. แมกซ์เวลมาร์เวลถามสำหรับบางคนจากผู้ชมที่จะสะกดจิต ค่อนข้างไม่กี่ของผู้ชมที่มีความเต็มใจ แต่เพียงประมาณสิบได้รับการแต่งตั้ง . พวกเขามาถึงขั้นตอนที่มีขนาดเล็กและถูกสะกดจิตได้ทันทีโดยแมกซ์เวลพวกเขาบอกว่าจะทำในสิ่งที่แปลกประหลาดเช่น- ทำตัวเหมือนสัตว์เลี้ยงในฟาร์มหรือการเต้นรำที่ดิสโก้หรือทำตัวเหมือนคนที่มีชื่อเสียง และพวกเขาทำทุกอย่างที่พวกเขาบอกว่าจะทำ! แม้แต่คนที่กำลังมองหาที่เงียบสงบได้รับการชักชวนให้ทำในสิ่งที่
มันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อสามีของเธอลุงดาลตันเสียชีวิต ดีฉันเรียกเขาว่าลุงดาลตัน แต่เธอมักจะเรียกเขาว่า 'Dally' เขาเป็นพี่ชายเพียงคนเดียวของแม่ของฉัน ป้ามอลลี่รักเขาจริงๆเราทุกคนรู้ว่า.
ชีวิตที่ได้รับค่อนข้างยากสำหรับป้ามอลลี่เมื่อเธอยังเป็นเด็ก เธอเป็นคนยากจนและพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตในช่วงต้น เธอถูกทิ้งให้ดูแลตัวเอง เธอไม่เคยเรียนรู้ที่จะอ่านอย่างถูกต้องและออกจากโรงเรียนตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เธอก็มักจะร่าเริงและมีความซื่อสัตย์และไม่เคยบ่นเกี่ยวกับการทำงานอย่างหนักที่เธอทำเพื่อหาเลี้ยงชีพของเธอ เธอทำงานเป็นฝุ่นที่ใดก็ตามที่มีงานที่ต้องทำ เธอชอบการทำความสะอาดเพราะเธอไม่ได้มีการตัดสินใจที่ยากลำบากใด ๆ ป้ามอลลี่ไม่ชอบการตัดสินใจ บางทีเธออาจจะไม่ได้ใช้มัน ฉันไม่รู้ แต่ทุกคนชอบเธอและเธอก็ไม่เคยออกจากงาน.
เธอได้พบกับลุงดาลตันเมื่อเธอทำงานเป็นทำความสะอาดที่สถานีรถบัส เขาเป็นคนขับรถและมันก็เป็นตอนที่เขาเพิ่งเสร็จสิ้นในวันแรกที่เขาเห็นเธอทำความสะอาดสำนักงานสถานี เขาตกหลุมรักเธอทันทีที่เขาเห็นเธอ มันเป็นเหมือนกันสำหรับป้ามอลลี่ เร็วที่สุดเท่าที่สายตาของพวกเขาพบว่ามันเป็นความรักที่ทั้งสองคน เขาเติบโตเร็ว ๆ นี้ที่จะรักความอ่อนโยนของเธอและเธอรักหัวใจชนิดของและความตั้งใจที่จะทำให้การตัดสินใจ.
พวกเขาได้แต่งงานสองสัปดาห์ต่อมา.
หนึ่งปีหลังจากที่เธอให้กำเนิดเด็กชายฝาแฝด พวกเขาเป็นญาติของฉันและของพวกเขาชื่อเป็นวินสตันและผ่อนผัน ผมเกิดในปีเดียวกันสองเดือนต่อมา ฉันถูกเรียกว่ารูฟัส ฉันยัง อย่างไรก็ตามลุงดาลตันได้งานดีกว่าที่สถานีรถบัสตายหลังจากนั้นไม่นานและพวกเขาซื้อบ้านที่อยู่ใกล้เรา. ป้ามอลลี่และลุงดาลตันได้แต่งงานมีความสุข ลุงดัลตันได้รับเงินและป้ามอลลี่สุกทำความสะอาดและทำบ้านบ้านที่ยอดเยี่ยมสำหรับ Dally ที่รักของเธอและเด็ก. มันจะไม่ถูกต้องนักที่จะบอกว่าป้ามอลลี่จริงวิ่งบ้าน ในความเป็นจริงทุกการตัดสินใจที่ใหญ่ถูกทิ้งให้ลุงดาลตัน แต่เธอก็ทำให้แน่ใจว่าทุกอย่างไปได้อย่างราบรื่น ทุกคนมีความสุข ฉันมีความสุขมากเกินไปเพราะผมชอบที่จะเล่นกับญาติของฉัน ผมยังมองไปข้างหน้าเพื่อบิสกิตโฮมเมดแสนอร่อยป้ามอลลี่ให้ฉันเสมอ. ญาติของฉันและฉันห้าปีเมื่อลุงดาลตันถูกใช้ไปโดยรถบัสที่สถานี มันเป็นอุบัติเหตุ. ลุงดัลตันไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ตีเขาและเขาถูกฆ่าตายในทันที ดีฉันคิดว่าเขาคาดเดาว่ามันเป็นรถบัส แต่ผมไม่คิดว่าเขามีเวลามากที่จะคิดว่ามันจบไปแล้วถ้าคุณเห็นว่าผมหมายถึง อย่างไรก็ตามเขาตาย. ในทางเมื่อลุงดาลตันเสียชีวิตผมคิดว่าส่วนหนึ่งของป้ามอลลี่เสียชีวิตมากเกินไป เธอก็ยังคงเป็นคนขยันและยังคงเป็นแม่ที่ดีให้กับวินสตันและผ่อนผัน อันที่จริงการทำงานตามปกติของบ้านเป็นสิ่งที่เธอไม่จำเป็นต้องช่วยเหลือเกี่ยวกับการใด ๆ พ่อแม่ของฉันและพ่อแม่ของลุงดาลตัน - ปู่ย่าตายายของฉัน - ทั้งหมดช่วยป้ามอลลี่กับการตัดสินใจ แต่ดีใจที่เราได้มาคาดหวังจากเธอได้หายไป มันเป็นเหมือนกับว่าทุกความเบิกบานใจของเธอได้ตายไปพร้อมกับลุงดาลตันเธอรัก Dally ' เธอได้เงินจาก บริษัท รถบัสเพราะลุงดาลตันถูกฆ่าตายในที่ทำงาน อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องออกจากฝาแฝดในการสั่งซื้อจะได้รับเงิน. ชีวิตอย่างต่อเนื่อง. ฝาแฝดทั้งสองก็กลายเป็นชายที่ดี แต่เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาสิบสี่ที่พวกเขาต้องการที่จะเห็นอีกเล็กน้อยของโลกนอกบ้านที่สะดวกสบายของพวกเขา ทั้งสองของพวกเขาเป็นที่สดใสและมีความสนใจในโลกภายนอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งวินสตัน พวกเขาเป็นจุดเริ่มต้นที่จะได้รับเบื่อกับชีวิตที่บ้านกับการปฏิบัติที่ปลอดภัย. นั่นคือสิ่งที่เป็นปัญหาจริงๆเริ่ม ป้ามอลลี่ไม่เคยเปลี่ยนจริงๆตั้งแต่การตายของพ่อของเขา เธอไม่ได้เรียนรู้แม้กระทั่งการอ่านอย่างถูกต้อง เธอไม่เคยออกไปและไม่มีผลประโยชน์นอก เธอใช้เวลาในสิ่งที่เวลาว่างของเธอได้ฟังวิทยุหรือดูโทรทัศน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกมโชว์. เด็กชายแม้ว่าพวกเขาจะรักแม่ของพวกเขาอยากที่จะตัดสินใจสิ่งต่างๆมากขึ้นสำหรับตัวเอง และเช่นเดียวกับผมที่พวกเขาต้องการที่จะออกไปมากขึ้น ป้ามอลลี่ แต่แค่อยากจะอยู่ที่บ้านตลอดเวลา เด็กชายไม่เคยไปออกมากกับแม่ของพวกเขา - เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาทำออกไปมันเป็นกับผมและพ่อแม่ของฉันหรือปู่ย่าตายายของเรา ป้ามอลลี่มักจะอยู่ที่บ้าน. มันเป็นวินสตันที่คิดของการใช้แม่ของพวกเขาไปที่โรงละครในวันเกิดของเธอต่อไป เธอจะสามสิบเก้า เด็กชายวางแผนมันออกทั้งหมดอย่างรอบคอบด้วยความช่วยเหลือของคนอื่นในครอบครัวที่ เราทุกคนมีพ่อแม่และปู่ย่าตายายของฉัน. 'ฉันไม่คิดว่าแม่อยากจะเห็นการเล่นเช็คสเปียร์หรืออะไรอย่างนั้น' เคลมองต์กล่าวว่า แต่ฉันแน่ใจว่าจะได้เห็นสิ่งที่เธอจะทำอย่างไรดี! '' คุณขวา 'Gran กล่าวว่า 'ผมคิดว่าแม่ของคุณควรจะไปดูสิ่งที่เธอจะมีความสุข มันจะทำให้การเปลี่ยนแปลงที่ดีสำหรับเธอ สิ่งที่ต้องการแสดงให้เห็นว่าผู้ที่เธอชอบในโทรทัศน์. '' Gran คุณที่ยอดเยี่ยม! วินสตันกล่าวว่า 'สิ่งที่เกี่ยวกับว่าการแสดงบนจอโทรทัศน์ที่มีคนที่แต่งตัวประหลาดสะกดจิต ... แมกซ์เวลมาร์เวลแสดง? แม่รักที่! ' "อะไรเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับ? ' . ถามคุณปู่ '. ฉันไม่คิดว่าฉันเคยเห็นมัน' 'คุณจะต้องเป็นเพียงคนเดียวในประเทศที่มีไม่ได้เป็น' กล่าวว่าผ่อนผัน. แมกซ์เวลมาร์เวลเป็นผู้เชี่ยวชาญสะกดจิต - เขาให้ข้อเสนอแนะและคำสั่งของผู้คนหลังจาก เขาได้ทำให้พวกเขาไปนอน. เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาพวกเขาทำทุกชนิดของสิ่งที่ตลก. จากนั้นที่สั่งซื้อจากแมกซ์เวลมาร์เวลที่พวกเขาจะไปนอนอีกครั้ง. เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งที่พวกเขาไม่สามารถจำสิ่งที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ . คุณปู่หัวเราะ. ฉันมีไม่กี่ตอนเย็นเช่นเดียวกับที่ตัวเอง. Gran มองไปที่เขาเขากล่าวเสริมได้อย่างรวดเร็ว. Er เมื่อผมเป็นเด็กมากแน่นอน.... '' แม่อยากจะเห็นว่าการแสดง - ฉันเพิ่งรู้ว่ามัน 'วินสตันกล่าวว่า.' ใช่ แต่ทำอย่างไรเรา รับแม่ของคุณในรายการโทรทัศน์ได้หรือไม่จะไม่ได้มีราคาแพง? วิธีการที่เราจะได้รับเงินหรือไม่ ' . ผมถาม'ผ่อนคลาย' กล่าวว่าวินสตัน 'ทั้งหมดที่เราต้องทำคือการเขียนให้กับ บริษัท โทรทัศน์และพวกเขาจะส่งบัตรเข้าชมฟรี -. นั่นคือสิ่งที่พวกเขาได้รับผู้ชมการถ่ายทอดสดของพวกเขาจากสิ่งที่เราต้องทำคือการทำให้แน่ใจว่าเรา ปล่อยให้พวกเขารู้ว่าในเวลาสำหรับการแสดง. เราทุกคนเห็นว่าเรื่องนี้เป็นความคิดที่ดี. ดังนั้นเราไม่ได้. ป้ามอลลี่ของหลักสูตรที่ไม่เต็มใจที่แรกที่จะไปพร้อมกับมัน. แต่เรามีทั้งหมดตัดสินใจสำหรับ เธอและเราจะไม่ใช้เวลาไม่คำตอบ. ในหัวใจของเธอ แต่เธอไม่ได้จริงๆดูแลสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอไม่ได้รักเธอตั้งแต่ Dally ได้ไป. แต่เธอก็พร้อมที่จะโปรดเด็กชายเธอเพราะเธอได้รับการดูแลอย่างล้ำลึกสำหรับพวกเขา และไม่ต้องการที่จะทำให้พวกเขาผิดหวัง. โทรทัศน์สตูดิโอ - สถานที่ที่แสดงเอาสถานที่ - ไม่ได้ในทุกสิ่งที่ป้ามอลลี่คิดว่ามันจะเป็นเช่นเธอคิดว่ามันจะเป็นเช่นด้านในของโรงละครหรือ. โรงภาพยนตร์มัน. ไม่ได้. มันเป็นเต็มรูปแบบของแสงและอุปกรณ์เครื่องเสียง. มีทุกชนิดเป็นของผู้คนทั่วที่มีหน้าที่คือการทำให้แน่ใจว่าทุกอย่างทำงานได้อย่างถูกต้อง ผู้ชมที่ตัวเองมีขนาดเล็กกว่าที่เธอคาดว่า เธอจะได้เห็นดาวของการแสดงที่แมกซ์เวลมหัศจรรย์ประหม่าแปรงแจ็คเก็ตของเขาในมุมมองของผู้ชม. 'ไม่ต้องกังวลแม่' วินสตันกล่าวด้วยความมั่นใจ 'มันเป็นอย่างนี้เสมอในสตูดิโอโทรทัศน์ พวกเขากำลังได้รับพร้อมสำหรับการแสดง. ป้ามอลลี่ได้นั่งอยู่ตรงกลางของแถวที่สองระหว่างฝาแฝด ผมอยู่ที่นั่นด้วยเช่นกันพร้อมกับคุณปู่ที่เวลาผ่านไปเอาเครื่องดื่มเล็ก ๆ น้อย ๆ จากขวดเล็ก ๆ ของสิ่งที่เขาเก็บไว้ในกระเป๋าของเขา เขาเป็นคนที่ยิ้ม. Gran ได้อยู่ที่บ้าน. 'สวัสดี, เริ่มต้นการแสดงของ' กล่าวว่าผ่อนผัน. ชายคนหนึ่งออกมาและบอกเรื่องตลกที่จะทำให้ทุกคนรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เขาอธิบายว่าการแสดงที่ได้รับการบันทึกไว้สำหรับโทรทัศน์และสิ่งที่คาดหวังของผู้ชม. จากนั้นไฟลงไปและเพลงเปิดการแสดงเริ่มต้น แมกซ์เวลมาร์เวลเข้ามาในศูนย์ของสตูดิโอที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ผู้ชมปรบมือเป็นเวลานาน ป้ามอลลี่ได้เห็นการแสดงหลายต่อหลายครั้งในโทรทัศน์เพื่อให้เธอรู้ว่าสิ่งที่คาดหวัง ดังนั้นแม้เราจะบอกว่าเธอกำลังได้รับความตื่นเต้น เราจะได้เห็นรอยยิ้มของเธอ มันได้รับเป็นเวลานานนับตั้งแต่ที่เราได้เห็นรอยยิ้มของเธอเช่นเดียวกับที่ จากนั้นเริ่มการแสดง. แมกซ์เวลมาร์เวลถามสำหรับบางคนจากผู้ชมที่จะสะกดจิต ค่อนข้างไม่กี่ของผู้ชมที่มีความเต็มใจ แต่เพียงประมาณสิบได้รับการแต่งตั้ง . พวกเขามาถึงขั้นตอนที่มีขนาดเล็กและถูกสะกดจิตได้ทันทีโดยแมกซ์เวลพวกเขาบอกว่าจะทำในสิ่งที่แปลกประหลาดเช่น- ทำตัวเหมือนสัตว์เลี้ยงในฟาร์มหรือการเต้นรำที่ดิสโก้หรือทำตัวเหมือนคนที่มีชื่อเสียง และพวกเขาทำทุกอย่างที่พวกเขาบอกว่าจะทำ! แม้แต่คนที่กำลังมองหาที่เงียบสงบได้รับการชักชวนให้ทำในสิ่งที่
การแปล กรุณารอสักครู่..
ป้ามอลลี่เป็นคนใจดี คนหวาน บนแผ่นดินโลก เธออาจจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ฉลาดที่สุดในโลก แต่ผมรักเขามาก อย่างไรก็ตาม สิ่งแปลกๆ เกิดขึ้นกับป้ามอลลี่และตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไง
มันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อสามีของเธอ ลุงดอลตัน จนตาย ฉันเรียกเขาลุงดอลตัน แต่เธอชอบเรียกเขาว่าเป็น " หยอกเอิน " เขาเป็นพี่ชายคนเดียวของแม่ ป้ามอลลี่ รักเขาจริงๆเราทุกคนรู้ว่า .
ชีวิตได้ค่อนข้างยาก สำหรับป้ามอลลี่ตอนเธอยังเด็ก เธอยากจน และพ่อแม่ของเธอก็เสียชีวิตไปก่อน เธอถูกทิ้งไว้เพื่อดูแลตัวเอง เธอเคยเรียนรู้ที่จะอ่านได้อย่างถูกต้อง และออกจากโรงเรียนตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เธอมักจะร่าเริงและซื่อสัตย์ และไม่เคยบ่นว่างานหนัก เธอจะได้รับชีวิตของเธอเธอทำงานเป็นคนทำความสะอาดที่มีงานที่ต้องทำ เธอชอบซักแห้ง เพราะเธอไม่ต้องตัดสินใจเรื่องยาก ๆ . ป้ามอลลี่ไม่ชอบการตัดสินใจ บางที เธออาจจะไม่ได้ใช้มัน ฉันไม่รู้ แต่ทุกคนชอบเธอ และเธอก็ไม่เคยออกจากงาน เธอได้พบกับลุงดอลตัน
เมื่อเธอทำงานเป็นคนทำความสะอาดที่สถานีรถบัสเขาเป็นคนขับรถ และตอนที่เขาเพิ่งเสร็จวันแรกที่เขาเห็นเธอทำความสะอาดสถานีสำนักงาน เขาตกหลุมรักเธอทันทีที่เห็นเธอ มันก็เหมือนกับป้ามอลลี่ ทันทีที่สายตาของพวกเขาได้พบกับมันคือความรักสำหรับทั้งสองของพวกเขา ทันทีที่เขาเกิดหลงรักความอ่อนโยนของเธอ และเธอรัก จิตใจดีและเต็มใจที่จะทำให้การตัดสินใจของเขา เขาแต่งงานกัน
สองสัปดาห์ต่อมาปีหลังจากที่เธอคลอดลูกแฝดชาย พวกเขาเป็นญาติของฉันและ
ชื่อ วินสตัน และ เคลเมนท์ ฉันเกิดปีเดียวกัน สองเดือนต่อมา ผมถูกเรียกว่า รูฟัส ฉันยังคงเป็นฉัน อย่างไรก็ตาม ลุงดอลตันได้งานดีๆที่ตายที่สถานีรถบัสแล้ว และพวกเขาซื้อบ้านใกล้เรา ป้ามอลลี่และลุงดอลตัน
มีการแต่งงานที่มีความสุข ลุงดอลตันได้เงินและป้ามอลลี่ สุกทำความสะอาดและทำให้บ้านที่ยอดเยี่ยมของเธอที่รักหยอกเอินกับเด็กๆ มันไม่ค่อนข้างขวา
จริง ๆว่า ป้ามอลลี่วิ่งบ้าน ในความเป็นจริง เลยตัดสินใจทิ้งลุงดอลตัน แต่เธอมั่นใจว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ทุกคนมีความสุข ฉันก็มีความสุขมากเหมือนกัน เพราะผมชอบที่จะเล่นกับลูกพี่ลูกน้องของฉันฉันมองไปข้างหน้าเพื่อทำที่บ้านบิสกิตอร่อย ป้ามอลลี่ให้ฉันเสมอ .
ญาติของฉันและฉันอายุ 5 ขวบ เมื่อลุงดอลตันถูกรถเมล์ชน ที่สถานี มันเป็นอุบัติเหตุ ลุงดอลตันไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่เขาทำและเขาถูกฆ่าตายทันที งั้น ฉันคิดว่า เขาเข้าใจว่ามันเป็นรถบัส แต่ผมคิดว่าเขาไม่ได้มีเวลามากที่จะคิดว่ามันมากกว่า ถ้าคุณเห็นสิ่งที่ผมหมายถึง ยังไงก็ตามเขาตายแล้ว
ในทาง เมื่อลุงดอลตันก็ตายไปแล้ว ฉันคิดว่า ส่วนหนึ่ง ของ ป้ามอลลี่ก็ตายไปด้วย เธอยังเป็นคนที่ทำงานหนักและยังคงเป็นแม่ที่ดี วินส์ตัน และ เคลเมนท์ แน่นอน ตามปกติของวิ่งบ้านเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือใด ๆ ด้วย พ่อแม่และผู้ปกครอง - ลุงดอลตันของฉันปู่ย่า - ช่วยป้ามอลลี่กับการตัดสินใจ
มันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อสามีของเธอ ลุงดอลตัน จนตาย ฉันเรียกเขาลุงดอลตัน แต่เธอชอบเรียกเขาว่าเป็น " หยอกเอิน " เขาเป็นพี่ชายคนเดียวของแม่ ป้ามอลลี่ รักเขาจริงๆเราทุกคนรู้ว่า .
ชีวิตได้ค่อนข้างยาก สำหรับป้ามอลลี่ตอนเธอยังเด็ก เธอยากจน และพ่อแม่ของเธอก็เสียชีวิตไปก่อน เธอถูกทิ้งไว้เพื่อดูแลตัวเอง เธอเคยเรียนรู้ที่จะอ่านได้อย่างถูกต้อง และออกจากโรงเรียนตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เธอมักจะร่าเริงและซื่อสัตย์ และไม่เคยบ่นว่างานหนัก เธอจะได้รับชีวิตของเธอเธอทำงานเป็นคนทำความสะอาดที่มีงานที่ต้องทำ เธอชอบซักแห้ง เพราะเธอไม่ต้องตัดสินใจเรื่องยาก ๆ . ป้ามอลลี่ไม่ชอบการตัดสินใจ บางที เธออาจจะไม่ได้ใช้มัน ฉันไม่รู้ แต่ทุกคนชอบเธอ และเธอก็ไม่เคยออกจากงาน เธอได้พบกับลุงดอลตัน
เมื่อเธอทำงานเป็นคนทำความสะอาดที่สถานีรถบัสเขาเป็นคนขับรถ และตอนที่เขาเพิ่งเสร็จวันแรกที่เขาเห็นเธอทำความสะอาดสถานีสำนักงาน เขาตกหลุมรักเธอทันทีที่เห็นเธอ มันก็เหมือนกับป้ามอลลี่ ทันทีที่สายตาของพวกเขาได้พบกับมันคือความรักสำหรับทั้งสองของพวกเขา ทันทีที่เขาเกิดหลงรักความอ่อนโยนของเธอ และเธอรัก จิตใจดีและเต็มใจที่จะทำให้การตัดสินใจของเขา เขาแต่งงานกัน
สองสัปดาห์ต่อมาปีหลังจากที่เธอคลอดลูกแฝดชาย พวกเขาเป็นญาติของฉันและ
ชื่อ วินสตัน และ เคลเมนท์ ฉันเกิดปีเดียวกัน สองเดือนต่อมา ผมถูกเรียกว่า รูฟัส ฉันยังคงเป็นฉัน อย่างไรก็ตาม ลุงดอลตันได้งานดีๆที่ตายที่สถานีรถบัสแล้ว และพวกเขาซื้อบ้านใกล้เรา ป้ามอลลี่และลุงดอลตัน
มีการแต่งงานที่มีความสุข ลุงดอลตันได้เงินและป้ามอลลี่ สุกทำความสะอาดและทำให้บ้านที่ยอดเยี่ยมของเธอที่รักหยอกเอินกับเด็กๆ มันไม่ค่อนข้างขวา
จริง ๆว่า ป้ามอลลี่วิ่งบ้าน ในความเป็นจริง เลยตัดสินใจทิ้งลุงดอลตัน แต่เธอมั่นใจว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ทุกคนมีความสุข ฉันก็มีความสุขมากเหมือนกัน เพราะผมชอบที่จะเล่นกับลูกพี่ลูกน้องของฉันฉันมองไปข้างหน้าเพื่อทำที่บ้านบิสกิตอร่อย ป้ามอลลี่ให้ฉันเสมอ .
ญาติของฉันและฉันอายุ 5 ขวบ เมื่อลุงดอลตันถูกรถเมล์ชน ที่สถานี มันเป็นอุบัติเหตุ ลุงดอลตันไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่เขาทำและเขาถูกฆ่าตายทันที งั้น ฉันคิดว่า เขาเข้าใจว่ามันเป็นรถบัส แต่ผมคิดว่าเขาไม่ได้มีเวลามากที่จะคิดว่ามันมากกว่า ถ้าคุณเห็นสิ่งที่ผมหมายถึง ยังไงก็ตามเขาตายแล้ว
ในทาง เมื่อลุงดอลตันก็ตายไปแล้ว ฉันคิดว่า ส่วนหนึ่ง ของ ป้ามอลลี่ก็ตายไปด้วย เธอยังเป็นคนที่ทำงานหนักและยังคงเป็นแม่ที่ดี วินส์ตัน และ เคลเมนท์ แน่นอน ตามปกติของวิ่งบ้านเป็นสิ่งที่เธอไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือใด ๆ ด้วย พ่อแม่และผู้ปกครอง - ลุงดอลตันของฉันปู่ย่า - ช่วยป้ามอลลี่กับการตัดสินใจ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- To illustrate our approach, consider the
- สวยมากๆค่ะ
- ทุกคนที่ฉันพบเจอ ทั้งคนที่รักและคนที่เกล
- ครอบครัวคือทุกอย่าง
- i can't stay too much only 20 minutes i
- sorry I haven't been in touch for a whil
- จากการคำนวณพลังงานที่ต้องใช้ในรถจักรยานพ
- doctrine
- 1. หั่นเนื้อมะพร้าวอ่อนเป็นชิ้นเล็กๆ ใส่
- For example, cognitive factors are stres
- I can't live without you.
- 题目的意思是说
- I can't live without you.
- 利用上下文
- well that’s a bit different
- At a high air jet velocitythe yellow fla
- Dont be so negative your gorgeous
- ฉันอยากไปมาก
- To illustrate our approach, consider the
- factual analysis
- ฉันจะแบ่งเวลาให้ดีกว่านี้ ถ้ามีธุระเล็กน
- ฉันต้องรีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือ
- We are finance team
- ฉันถ่ายวันแต่งงานน้องชาย เมื่อวันที่ 13
