We make our way through the empty s

We make our way through the empty streets of Ekamai Road (where I live) to Thong Lo Road (where Phun lives). Aren’t we cool? We’re not even wearing any helmets and both of us are still wearing the school uniforms (which dictates that we definitely do not have a driver’s license) but that’s okay, my pa has connections. (Does he, really?) Haha, I’m only kidding. I stop whenever I spot a traffic police officer and their white helmet, which reminds me of a ping pong ball. ^^”

We finally escape jail time and arrive to the intersection between Thong Lo Road and Sukhumvit Road. I decide to stop in front of a rice porridge restaurant. I figure that it probably won’t help my good looks if we were to eat such a big meal when it’s already 10 pm.

“If you wanna eat here then you might as well go to Oishi Buffet.” He complains with a smile when he sees the sign which says “Thong Lor Congee.” I don’t really care since I’m loaded, hahaha. Not really. The thing is, the daughter of the owner is pretty. I come here to eat often since I like looking at her, heh heh.

We eat from our own bowl in silence after we placed the order. I glance at the bastard who said that he wasn’t hungry but somehow ordered a second bowl. This is the very same bastard who complained about the price, yet ordered some more anyway. I chuckle to myself as I watch him eat. He sees me so he kicks my legs from under the table, “what’s so funny?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราทำของเราผ่านทางถนนว่าง (ที่ผมอยู่) ถนนเอกมัยถนนทองหล่อ (ที่ฝันอยู่) ไม่เราเย็น เราไม่ได้กำลังสวม helmets ใด ๆ และเราทั้งสองจะยังคงสวมเครื่องแบบของโรงเรียน (ที่บอกว่า เราแน่นอนไม่มีใบขับขี่) แต่ที่ไม่เป็นไร ป่าของฉันมีการเชื่อมต่อ (ไร เขาจริง ๆ) ฮาฮา ฉันเป็นเพียงล้อเล่น ฉันหยุดเมื่อใดก็ ตามจุดเจ้าหน้าที่ตำรวจจราจรและหมวกสีขาวของตน ซึ่งนึกถึงการลูกปิงปอง ^^”เราก็หนีคุกเวลา และเดินทางมาที่สี่แยกระหว่างถนนสุขุมวิทและถนนทองหล่อ ผมตัดสินใจหยุดตรงร้านอาหารข้าวต้มข้าว คิดว่า มันคงไม่ช่วยฉันดูดีถ้าเรากินอาหารหนักเมื่อถึงแล้ว 22.00 น."ถ้าคุณต้องการกินที่นี่ แล้วคุณอาจไป Oishi บุฟเฟ่ต์ด้วย" เขาอร่อยดีเห็นเครื่องที่กล่าวว่า "โจ๊กทองหล่อ" ฉันไม่จริง ๆ ดูแลเนื่องจากผมกำลังโหลด hahaha ไม่เท่าไร สิ่งได้ ลูกสาวเจ้าของน่ารัก ผมมาที่นี่กินบ่อย เพราะชอบมองเธอ heh hehเรากินจากชามของเราเองในความเงียบหลังจากที่เราวางใบสั่ง ผมมองที่ลูกครึ่งที่กล่าวว่า เขาไม่หิว แต่อย่างใด สั่งชามที่สอง เป็นลูกครึ่งเหมือนกันมากที่แนะนำเกี่ยวกับราคา ยังสั่งบางอย่างเพิ่มเติมต่อไป ผมหัวเราะกับตัวเองเท่าที่ผมดูเขากิน เขาเห็นฉันเพื่อเขา kicks ขาของฉันอย่างตาราง คืออะไรดังนั้นตลก"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราจะให้ทางเราผ่านถนนที่ว่างเปล่าของถนนเอกมัย (ที่ฉันอยู่) เพื่อทองหล่อถนน (ที่ลำพูนมีชีวิตอยู่) เราไม่ได้เย็น? เราไม่ได้สวมหมวกกันน็อกแม้ใด ๆ และทั้งสองของเราจะยังคงสวมเครื่องแบบโรงเรียน (ซึ่งบอกว่าแน่นอนเราไม่ได้มีใบอนุญาตขับรถ) แต่ก็ไม่เป็นไรต่อปีของฉันมีการเชื่อมต่อ (ไม่เขาจริงๆ?) ฮ่า ๆ ฉันก็แค่ล้อเล่น ฉันจะหยุดเมื่อใดก็ตามที่ผมเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจจราจรและหมวกกันน็อกสีขาวซึ่งทำให้ผมนึกถึงลูกปิงปอง ^^ " ในที่สุดเราก็หนีคุกและมาถึงจุดบรรจบระหว่างทองหล่อถนนและถนนสุขุมวิท ฉันตัดสินใจที่จะหยุดอยู่หน้าร้านข้าวต้ม ผมคิดว่ามันอาจจะไม่ได้ช่วยให้ดูดีของฉันถ้าเราจะกินเช่นอาหารมื้อใหญ่เมื่อมันมีอยู่แล้ว 22:00. "ถ้าคุณอยากจะลองกินที่นี่แล้วคุณอาจรวมทั้งไปที่โออิชิบุฟเฟ่ต์." เขาบ่นด้วยรอยยิ้มเมื่อ เขาเห็นสัญญาณที่บอกว่า "ทองหล่อโจ๊ก." ฉันไม่จริงๆดูแลตั้งแต่ฉันโหลดฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เชิง สิ่งที่เป็นลูกสาวของเจ้าของสวย ฉันมาที่นี่เพื่อกินตั้งแต่ผมมักจะชอบมองไปที่เธอหึหึ. เรากินจากชามของเราเองอยู่ในความเงียบหลังจากที่เราสั่งซื้อ ผมเหลือบไอ้ที่บอกว่าเขาไม่ได้หิว แต่อย่างใดสั่งชามที่สอง นี่คือไอ้เดียวกันมากที่บ่นเกี่ยวกับราคาที่ยังมีคำสั่งบางอย่างอยู่แล้วมากขึ้น ผมหัวเราะกับตัวเองเท่าที่ผมดูเขากิน เขาเห็นฉันเพื่อให้เขาเตะขาของฉันออกมาจากใต้โต๊ะ "สิ่งที่ตลกมาก"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราทำทางของเราผ่านถนนว่างเปล่าของถนนเอกมัย ( ที่ผมอยู่ ) ทองหล่อถนน ( ที่ยังมีชีวิตอยู่ ) เราไม่เท่ เราไม่ได้สวมหมวกนิรภัย และทั้งคู่ยังใส่ชุดนักเรียน ( ที่ซึ่งเราไม่สามารถทำใบขับขี่ ) แต่ไม่เป็นไร ป้าของฉันมีการเชื่อมต่อ ( เขาจริงๆ ? ฮ่าๆ ฉันแค่ล้อเล่นฉันหยุดเมื่อใดก็ตามที่ฉันจุดการจราจร ตำรวจและหมวกกันน็อกสีขาวของพวกเขา ซึ่งทำให้ผมนึกถึงลูกปิงปอง

"

ในที่สุดเราก็หนีคุก และมาถึงจุดตัดระหว่างถนนทองหล่อ ถนนสุขุมวิท ฉันตัดสินใจที่จะหยุดหน้าร้านโจ๊ก . ฉันคิดว่ามันอาจจะไม่ช่วยให้ฉันดูดี ถ้าเรากินเป็นมื้อใหญ่เมื่อมัน 10 โมงแล้ว

" ถ้าอยากทานที่นี่แล้วคุณอาจรวมทั้งไปโออิชิบุฟเฟ่ต์ " เขาบ่นพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเขาเห็นป้ายที่เขียนว่า " ทองหล่อโจ๊ก ผมไม่สนหรอก เพราะผมโหลด ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ได้จริงๆ เรื่องคือ ลูกสาวของเจ้าของก็น่ารัก ฉันมาที่นี่เพื่อกินบ่อยๆ เพราะผมชอบมองเธอ หึๆ

เรากินจากชามของเราเองในความเงียบหลังจากที่เราวางใบสั่งผมเหลือบมองไอ้คนที่บอกว่าไม่หิว แต่ก็สั่งชามที่สอง นี้จะเหมือนกันมาก ไอ้ที่บ่นเรื่องราคา ยังสั่งได้อีกอยู่ดี ฉันหัวเราะกับตัวเองขณะที่ผมดูเขากิน เขาเห็นฉัน เขาเตะขาจากใต้โต๊ะ " ขำอะไร ? "