Subjects' overall response to treat

Subjects' overall response to treatment in posttest 1 demonstrated a significant improvement as compared with the pretest (p < .005). Fourteen subjects showed improvement, with gains in 10 subjects greater than one standard deviation. Only 4 subjects improved greater than one standard deviation in posttest 2 compared with the pretest. Mean subject response to treatment in posttest 2, however, did not show significant improvement. When the variables were grouped into the three categories described previously, two of those categories showed significant improvements in posttest 1: force walking aid data (p < .01) and knee motion data (p < .005). Eight individual variables within those two categories showed statistically significant improvement. Given measurement error, however, these improvements were not clinically significant. No significant gains were seen in the three categories of variables for posttest 2 when compared with the pretest.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หัวข้อ 'การตอบสนองต่อการรักษาโดยรวมหลังเรียน 1 แสดงให้เห็นถึงการปรับปรุงที่สำคัญเมื่อเทียบกับก่อนการทดลอง (p <0.005) สิบสี่วิชาที่ปรับตัวดีขึ้นโดยมีกำไรใน 10 วิชามากกว่าหนึ่งส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เพียง 4 วิชาที่ดีขึ้นมากกว่าหนึ่งส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานในการทดลองที่ 2 เมื่อเทียบกับก่อนการทดลอง หมายถึงการตอบสนองภายใต้การรักษาหลังเรียน 2 แต่ไม่ได้แสดงการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญ เมื่อตัวแปรถูกแบ่งออกเป็นสามประเภทที่อธิบายไว้ก่อนหน้านี้ทั้งสองประเภทเหล่านั้นแสดงให้เห็นถึงการปรับปรุงที่สำคัญในการทดลองที่ 1: แรงเดินข้อมูลช่วยเหลือ (p <0.01) และข้อมูลการเคลื่อนไหวข้อเข่า (p <0.005) แปดตัวแปรแต่ละตัวภายในทั้งสองประเภทมีการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ข้อผิดพลาดการวัดที่กำหนดอย่างไรก็ตามการปรับปรุงเหล่านี้ไม่ได้มีนัยสำคัญทางคลินิก ไม่มีกำไรอย่างมีนัยสำคัญได้เห็นในสามประเภทของตัวแปรสำหรับหลังการทดลอง 2 เมื่อเทียบกับก่อนการทดลอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิชาที่ตอบสนองโดยรวมกับการรักษาในแบบ 1 แสดงการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับก่อนการทดลอง ( p < . 005 ) 14 คนมีการปรับปรุงที่มีกำไรใน 10 คนมากกว่าหนึ่งส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เพียง 4 วิชาดีขึ้นมากกว่าหนึ่งส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานทางสถิติ 2 เมื่อเทียบกับก่อนการทดลอง หมายถึงการตอบสนองการรักษาหลัง 2 , อย่างไรก็ตามไม่ได้แสดงการปรับปรุงที่สำคัญ เมื่อตัวแปรแบ่งออกเป็นสามประเภทที่อธิบายไว้ก่อนหน้านี้ สองประเภทดังกล่าว มีการปรับปรุงที่สำคัญในหลัง 1 : แรงเดินข้อมูลช่วยเหลือ ( P < . 01 ) และข้อมูลการเคลื่อนไหวข้อเข่า ( p < . 005 ) แปดแต่ละตัวแปรภายในสองประเภทมีการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ระบุข้อผิดพลาดในการวัดอย่างไรการปรับปรุงเหล่านี้ไม่ใช่ทางคลินิกที่สำคัญ ไม่มีไรสำคัญอยู่ใน 3 ประเภทของตัวแปรหลัง 2 เมื่อเทียบกับก่อนการทดลอง