NATIONAL MEDICAL INSURANCE IN KOREA

NATIONAL MEDICAL INSURANCE IN KOREA

How did Korea succeed in providing health insurance to the whole nation within 12 years? Before 1977, Korea had only voluntary health insurance. In 1977, President Park Chung-Hee and the legislature passed a law that mandated medical insurance for employees and their dependents in large firms with more than 500 employees (Table 1). Gradually health insurance coverage was expanded to different groups in the society: in 1979 to government employees, private school teachers, and industrial workplaces with more than 300 employees, and in 1981 to industrial workplaces with more than 100 employees. In the late 1980s, health insurance expansion became regionally based, first to rural residents in 1988 and then to urban residents in 1989. Each of these expansions was mandated by government.

Clearly, South Korea had adopted Japan's health insurance system as a model. Given the overall impact of the Japanese model of industrialization on the socioeconomic development of Korea, it is not surprising that the Japanese health insurance system became a prototype for Korean NHI. This in spite of the fact that American medicine had a dominant influence on the development of Korean medicine after 1945. However, the American model was not an ideal model for the Korean health insurance system because the United States had failed to achieve compulsory, universal health insurance.

The Japanese model's influence in shaping Korean health insurance was most notable in 3 areas: (1) the administrative structure of the system, (2) the choice about who would be covered, and (3) the policy for mobilizing financial resources for the system. While Japanese health insurance was a dual system in the 1970s, consisting of employer-- and employee-financed health insurance and government sponsored NHI, at the outset Korea adopted only the former scheme of employer-employee health insurance in firms with more than 500 employees. According to the legislation, as in the Japanese model, the employer and the employee each paid half the premium. There was some government subsidy, not for the beneficiary but for the operating budgets of "medical insurance societies." Premiums were determined by multiplying the standard monthly salary by the health insurance contribution rate, which ranged from 3% to 8% of wages.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทางการแพทย์แห่งชาติประกันภัยในเกาหลีอย่างไรเกาหลีประสบความสำเร็จในการให้บริการประกันสุขภาพให้กับคนทั้งชาติภายใน 12 ปี? ก่อนที่จะปี 1977 เกาหลีมีเพียงประกันสุขภาพโดยสมัครใจ ในปี 1977 ประธานาธิบดีปาร์คจุงฮีและสมาชิกสภานิติบัญญัติผ่านกฎหมายที่ได้รับคำสั่งประกันสุขภาพสำหรับพนักงานและอยู่ในความอุปการะของพวกเขาใน บริษัท ขนาดใหญ่ที่มีพนักงานมากกว่า 500 คน (ตารางที่ 1) ค่อยๆประกันสุขภาพได้ขยายไปสู่กลุ่มที่แตกต่างกันในสังคม: ในปี 1979 ให้กับพนักงานของรัฐครูโรงเรียนเอกชนและสถานประกอบการอุตสาหกรรมที่มีมากกว่า 300 คนและในปี 1981 ที่จะสถานที่ทำงานอุตสาหกรรมที่มีมากกว่า 100 คน ในช่วงปลายปี 1980 การขยายตัวของการประกันสุขภาพกลายเป็นพื้นฐานในระดับภูมิภาคครั้งแรกที่ชาวชนบทในปี 1988 และจากนั้นที่อาศัยอยู่ในเขตเมืองในปี 1989 การขยายตัวของแต่ละคนเหล่านี้ได้รับคำสั่งจากรัฐบาล. เห็นได้ชัดว่าเกาหลีใต้ได้นำระบบประกันสุขภาพของประเทศญี่ปุ่นเป็นแบบอย่าง ได้รับผลกระทบโดยรวมของรูปแบบของอุตสาหกรรมญี่ปุ่นในการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมของประเทศเกาหลีก็ไม่น่าแปลกใจว่าระบบประกันสุขภาพของญี่ปุ่นกลายเป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับเกาหลี NHI นี้ทั้งๆที่ความจริงที่ว่ายาอเมริกันมีอิทธิพลที่โดดเด่นในการพัฒนายาเกาหลีหลังจากที่ปี 1945 อย่างไรก็ตามในแบบอเมริกันไม่ได้เป็นรูปแบบที่เหมาะสำหรับระบบประกันสุขภาพเพราะเกาหลีสหรัฐอเมริกาล้มเหลวที่จะบรรลุบังคับสุขภาพถ้วนหน้า . ประกันอิทธิพลรูปแบบของญี่ปุ่นในการสร้างการประกันสุขภาพของเกาหลีที่โดดเด่นมากที่สุดใน3 ด้าน ได้แก่ (1) โครงสร้างการบริหารของระบบ (2) ทางเลือกที่เกี่ยวกับผู้ที่จะได้รับการคุ้มครองและ (3) นโยบายการระดมทรัพยากรทางการเงินสำหรับ ระบบ. ในขณะที่การประกันสุขภาพญี่ปุ่นระบบ Dual ในปี 1970 ประกอบด้วย employer-- และลูกจ้างทุนประกันสุขภาพและการสนับสนุนของรัฐบาล NHI ที่เริ่มนำมาใช้ในประเทศเกาหลีเพียงโครงการเดิมของนายจ้างและลูกจ้างประกันสุขภาพใน บริษัท ที่มีพนักงานมากกว่า 500 คน . ตามกฎหมายเช่นเดียวกับในรูปแบบของญี่ปุ่นที่นายจ้างและลูกจ้างจ่ายในแต่ละช่วงครึ่งปีพรีเมี่ยม มีเงินอุดหนุนของรัฐบาลบางอย่างไม่ได้สำหรับผู้ได้รับประโยชน์ แต่สำหรับงบประมาณในการดำเนินงานของ "สังคมประกันสุขภาพ." พรีเมี่ยมได้รับการพิจารณาโดยการคูณเงินเดือนมาตรฐานโดยอัตราเงินสมทบประกันสุขภาพซึ่งมีตั้งแต่ 3% เป็น 8% ของค่าจ้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประกันสุขภาพแห่งชาติในเกาหลี

ทำไมเกาหลีประสบความสำเร็จในการให้บริการประกันสุขภาพทั้งประเทศภายใน 12 ปี ก่อนปี 2520 เกาหลีมีแค่ประกันการสุขภาพ ในปี 1977 , ประธานาธิบดีปาร์คชุงฮี และรัฐสภาผ่านกฎหมายที่บังคับประกันสุขภาพสำหรับพนักงานของพวกเขาและเซลล์ที่อ้างถึงใน บริษัท ขนาดใหญ่ที่มีพนักงานมากกว่า 500 คน ( ตารางที่ 1 )ประกันสุขภาพ คือ ค่อย ๆขยายไปยังกลุ่มที่แตกต่างกันในสังคม : 1979 กับพนักงานราชการ ครูโรงเรียน เอกชน และสถานประกอบการที่มีพนักงานมากกว่า 300 และในปี 1981 กับสถานประกอบการกว่า 100 คน ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1980 การขยายประกันสุขภาพเป็นทางตามแรกที่อาศัยอยู่ในชนบทในปี 1988 จากนั้นชาวเมืองใน 1989 แต่ละเหล่านี้คือการบังคับโดยรัฐบาล

อย่างชัดเจน เกาหลีใต้ได้ประกาศใช้ระบบประกันสุขภาพของญี่ปุ่นเป็นแบบ ได้รับผลกระทบโดยรวมของรุ่นภาษาญี่ปุ่นของอุตสาหกรรมในการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมของเกาหลีมันไม่น่าแปลกใจว่าระบบประกันสุขภาพของญี่ปุ่นกลายเป็นต้นแบบ นี เกาหลี นี้ทั้งๆที่ความจริงที่ว่าชาวอเมริกันยามีผลต่อเด่นในการพัฒนายาเกาหลีหลังจากที่ 1945 อย่างไรก็ตาม รูปแบบอเมริกันก็ไม่ได้เป็นแบบที่เหมาะสำหรับระบบประกันสุขภาพ เกาหลี เนื่องจากสหรัฐได้ล้มเหลวที่จะบรรลุบังคับประกันสุขภาพถ้วนหน้า

ญี่ปุ่นโมเดลอิทธิพลในการสร้างประกันสุขภาพเกาหลีเด่นที่สุดใน 3 ด้าน ได้แก่ ( 1 ) โครงสร้างการบริหารงานของระบบ ( 2 ) ทางเลือกเกี่ยวกับผู้ที่จะสามารถครอบคลุม และ ( 3 ) นโยบายการระดมทรัพยากรทางการเงินสำหรับระบบ ในขณะที่ประกันสุขภาพของญี่ปุ่นเป็นระบบ dual ในทศวรรษประกอบด้วย นายจ้าง และลูกจ้างรับเงินประกันสุขภาพ และสนับสนุนรัฐบาล นีที่เริ่มแรกเกาหลีประกาศใช้เพียงอดีตโครงการประกันสุขภาพลูกจ้างนายจ้าง ใน บริษัท ที่มีพนักงานมากกว่า 500 คน ตาม กฎหมาย ในแบบญี่ปุ่น นายจ้างและลูกจ้างแต่ละจ่ายครึ่งหนึ่งของพรีเมี่ยม มีบางเงินอุดหนุน ,ไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ แต่สำหรับงบประมาณของ " สมาคมการประกัน . " เบี้ยคำนวณโดยคูณเงินเดือนมาตรฐานประกันสุขภาพ อัตราเงินสมทบ ซึ่งอยู่ระหว่างร้อยละ 3 ถึง 8 % ของค่าจ้าง