Consider Figure 1 which shows the t

Consider Figure 1 which shows the trends in the crude divorce rate for selected countries. Before
proceeding to a discussion of these trends, it is important to understand what these numbers tell
us. The crude divorce rate shows the number of divorces per 1,000 individuals in the population.
It is not a perfect measure of underlying marital instability and, particularly, does not tell how
many couples eventually divorce (Preston & McDonald, 1979; Schoen & Canudas-Romo, 2006).
Crude rates are known to fluctuate over time and a sudden increase, for example, can indicate
that many couples divorce sooner than they otherwise would have. As it is not adjusted for the
number of married couples, the crude rate can also be affected by changes in the popularity of
marriage. Despite these limitations, the crude divorce rate correlates strongly with better
measures (Amato, 2010). It is available for long time periods and for several countries and is
thus suitable for describing long-term cross-national trends.
Divorce rates were higher in all the countries represented in Fig 1 at the beginning of the
new millennium than just after the First World War. Yet there are major cross-national
differences. The United States has traditionally been a high divorce society, whereas in Spain
divorce was not possible until 1981. The 1960s saw the beginning of a sharp increase in divorce
6
rates in many countries, but they have stabilized or even decreased since. In others, such as Spain
and Turkey, the increase began later. In Japan, divorce was more common at the beginning of the
20th century than midcentury (Goode, 1963). Finally, the figure shows the temporal fluctuation
in the crude divorce rate: it has spiked after the Second World War (Pavalko & Elder, 1990) and
after major liberalizations in divorce legislation.
Despite the limitations of the crude divorce rate measure, its overall trend corresponds
with a long-term increase in marital instability at the individual level. Approximately every fifth
American marriage contracted in the 1950s had ended in divorce by 25 years after the wedding,
whereas about a half of all couples who married in the 1970s or later are expected to divorce
(Schoen & Canudas-Romo, 2006; Stevenson & Wolfers, 2007). Increasing numbers of children
have experienced the split-up of their parents and the simultaneous increases in divorce and
declines in mortality has meant that family dissolution has replaced parental death as the leading
cause for single parenthood (e.g., Bygren, Gähler & Nermo, 2004).
What accounts for these trends and cross-national variations? As a first step in explaining
social change, demographers distinguish between cohort effects and period effects. Cohort
effects refer to differences between groups of people who shared a critical experience during the
same time interval (Alwin & McCammon, 2003). Cohort is often used as a short hand for birth
cohort, but demographers use it in a more general sense. Divorce researchers talk about marriage
cohorts when refering to those marrying during the same year. Marriage cohort effects arise
when the conditions surrounding the beginning of the marital journey shape couples‘ marital
expectations and behaviors throughout their marriages (e.g., Preston & McDonald, 1979). Cohort
effects are responsible for divorce trends to the extent that new marriage cohorts with new
attitudes and practices replace earlier ones.
7
Period effects, in turn, refer to influences which (at least potentially) affect all marriages,
regardless of when the couples married; they are ‗something in the air‘ (Cherlin, 1992). They
include economic recessions, legal reforms, and cultural trends. Since period effects include not
only gradually evolving social trends but also abrupt shifts such as changes in divorce laws, they
have more potential to cause sudden increases or decreases in divorce. Divorce researchers
generally agree that period effects dominate over cohort effects (Thornton & Rodgers, 1987;
Cherlin, 1992; Lyngstad & Jalovaara, 2010). Therefore, to understand divorce trends, we must
look into factors that at least potentially affect all marriages.
The initial increases in divorce took social scientists by surprise (Cherlin, 1992) and even
now, there is no single explanation of why divorce rates have increased, or vary cross-nationally.
Suggested explanations range from economic trends to cultural shifts and legal changes. Many
explanations point to the change in gender roles—from gender asymmetry to increasing gender
symmetry and equality—and, in particular, to the dramatic increases in married women‘s labour
market activity. Indeed, the trends in female employment and in divorce rates have closely
followed one another (Cherlin, 1992; Ruggles, 1997) and a positive relationship between the two
is also visible across countries (Kalmijn, 2007). Most researchers have interpreted the causality
to run from female employment to divorce. A problem with this interpretation is that, as will be
discussed in the next section, the micro-level evidence regarding this link is not conclusive
(Özcan & Breen, 2012). Other economic explanations have focused on the relative deterioration
of men‘s economic fortunes in many countries, but neither of these can explain the big picture
(Stevenson & Wolfers, 2007).
Other theories emphasize cultural changes (e.g., Lesthaeghe, 1995; Coontz, 2005;
Cherlin, 2009). A popular account is provided by the second demographic transition thesis
8
(Lesthaeghe, 1995), which links the changes in family behaviour to the increases in
individualism and other postmaterial values. There has been a shift in family attitudes towards
more gender equality, personal fulfillment, and acceptance of non-traditional family behaviours,
such as divorce (Thornton & Young-De Marco, 2001). This shift has been very uneven across
the Western world and major cross-national variation in the acceptance of divorce remains
(Gelissen, 2003).
These new ideas fit squarely with traditional views of marriage and family life which
were based on rigid roles and sharp gender inequalities, and emphasized the married couple as a
single unit, rather than a partnership of two individuals (Coontz, 2005). However, as with
explanations having to do with attitudes more generally, there is a chicken-and-egg problem of
which came first, attitudes or behaviour? Divorce attitudes often seemed to adjust to changing
realities instead of providing the initial push to increased divorce (even though liberalized
attitudes may have made later divorces easier and more common) (Cherlin, 1992). More
generally, testing these explanations is often difficult and constrained by the availability of
relevant cross-national data over long periods of time. Some scholars have used religiosity as a
measure of cultural acceptance of divorce and found secularization to correlate positively with
divorce rates (e.g., Kalmijn, 2010). In an interesting study in Brazil, Chong and La Ferrera
(2009) found that the spread of telenovelas in that country was followed by increases in divorce,
presumably as couples become increasingly exposed to new ideas about family life. Even though
the explanatory power of cultural influences on divorce is difficult to assess, the spread of new
ideas and attitudes is likely to have contributed to the increases in family instability.
Divorce laws have changed markedly through the 20th century and the beginning of the
21st
. Divorce was prohibited until recently in several Western countries (for example, Italy
9
legalized divorce in 1974, Spain in 1981, Ireland in 1997, and Malta in 2011) and is difficult to
obtain in others. Often, divorces could be granted on the basis of serious fault (such as adultery,
violence, or mental illness) or possibly, by the mutual consent of the spouses (Härkönen &
Dronkers, 2006). Even then, the process was usually expensive and lengthy. Major liberalization
of divorce laws began in the sixties and seventies, and in 1970, California was the first state to
implement unilateral ‗no fault‘ divorce, in which either spouse could exit the marriage without
having to provide specific reasons. Sweden followed suit in 1974, and by the turn of the
millennium, most Western countries had liberalized their divorce legislation (Gonzalez &
Viitanen, 2009).
Do these legislative changes affect divorce rates, or do they merely reflect the rising
acceptance of and demand for divorce? Recent research has generally concluded that
liberalization of divorce laws did cause short-term spikes in divorce rates (see, for example,
Sweden in 1974 in Figure 1), presumably as spouses in ill-functioning marriages took advantage
of the better opportunities for exiting their marriages (Wolfers, 2006; Stevenson & Wolfers,
2007; González & Viitanen, 2009). According to many, these effects were not lasting and the
long-term effect of the liberalization of divorce laws was, at most, a small increase in divorce
rates (however, see González & Viitanen, 2009). Loosening of official control over marriages
and divorces did, however, change the divorce process and the dynamics of marriages. Unilateral
divorce—the possibility of exiting a marriage without the consent of one‘s spouse—shifted the
power balance to the spouse more willing to exit, while the shortening of the legal process and
the weakening need to show fault or ―irreconcilability‖ have made divorce processes faster and
possibly less conflict-ridden (Stevenson & Wolfers, 2007).
10
All in all, social scientists have had difficulties in explaning the increases in divorce. All
available explanations have limitations. An interpretation of the trends is that values have
changed and reorientations provide the social opportunities and subjective motives for divorce,
whereas changes in women‘s economic independence has been among the factors providing the
means for doing so (Cherlin, 2009). Together, these changes meant that people were more

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พิจารณารูปที่ 1 ซึ่งแสดงให้เห็นแนวโน้มในอัตราการหย่าร้างน้ำมันดิบประเทศที่เลือก ก่อนที่จะดำเนินการอภิปรายของแนวโน้มเหล่านี้เป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจสิ่งที่ตัวเลขเหล่านี้บอกเรา อัตราการหย่าร้างน้ำมันดิบแสดงจำนวนการหย่าร้างต่อ 1,000 คนในประชากร. มันไม่ได้เป็นตัวชี้วัดที่สมบูรณ์แบบของความไม่แน่นอนสมรสพื้นฐานและโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้บอกว่าหลายคู่หย่าร้างในที่สุด (เพรสตันและแมคโดนั 1979; Schoen & Canudas-โรโม 2006). อัตราน้ำมันดิบเป็นที่รู้จักกันมีความผันผวนในช่วงเวลาและเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วตัวอย่างเช่นสามารถบ่งบอกว่าคู่รักหลาย ๆ คู่หย่าเร็วกว่าที่พวกเขามิฉะนั้นจะมี ในขณะที่มันไม่ได้ปรับให้จำนวนคู่สมรสที่อัตราน้ำมันดิบยังได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงในความนิยมของการแต่งงาน แม้จะมีข้อ จำกัด เหล่านี้อัตราการหย่าร้างน้ำมันดิบมีความสัมพันธ์อย่างมากกับการที่ดีกว่ามาตรการ(อะมา 2010) มันสามารถใช้ได้สำหรับช่วงเวลาที่ยาวและอีกหลายประเทศและเป็นจึงเหมาะสำหรับการอธิบายในระยะยาวแนวโน้มข้ามชาติ. อัตราการหย่าร้างสูงขึ้นในทุกประเทศที่เป็นตัวแทนในรูปที่ 1 ที่จุดเริ่มต้นของสหัสวรรษใหม่กว่าหลังแรกของโลกสงคราม ยังมีรายใหญ่ข้ามชาติที่แตกต่างกัน สหรัฐอเมริกาได้รับแบบดั้งเดิมสังคมการหย่าร้างสูงในขณะที่ในสเปนหย่าร้างเป็นไปไม่ได้จนกว่าจะถึงปี 1981 ปี 1960 เห็นจุดเริ่มต้นของการเพิ่มมากขึ้นในการหย่าร้าง 6 อัตราในหลายประเทศ แต่พวกเขามีความเสถียรหรือลดลงแม้ตั้งแต่ ในคนอื่น ๆ เช่นสเปนและตุรกีเพิ่มขึ้นที่จะเริ่มต้นในภายหลัง ในประเทศญี่ปุ่นการหย่าร้างเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นในช่วงต้นของศตวรรษที่ 20 กว่า midcentury (กู๊ด, 1963) ในที่สุดตัวเลขที่แสดงให้เห็นความผันผวนชั่วคราวในอัตราการหย่าร้างน้ำมันดิบมันได้ถูกแทงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง (Pavalko และผู้สูงอายุ, 1990) และ. หลังจากการเปิดเสรีที่สำคัญในการออกกฎหมายการหย่าร้างแม้จะมีข้อ จำกัด ของการหย่าร้างน้ำมันดิบวัดอัตราแนวโน้มโดยรวม สอดคล้องกับการเพิ่มขึ้นในระยะยาวความไม่แน่นอนของการสมรสในระดับบุคคล เกือบทุกห้าแต่งงานอเมริกันหดตัวในปี 1950 ได้สิ้นสุดลงด้วยการหย่าร้าง 25 ปีหลังจากแต่งงานในขณะที่ประมาณครึ่งหนึ่งของคู่รักทุกคู่ที่แต่งงานกันในปี1970 หรือหลังจากนั้นคาดว่าจะหย่า(Schoen & Canudas-โรโม 2006 สตีเวนสันและ Wolfers 2007) ตัวเลขที่เพิ่มขึ้นของเด็กที่มีประสบการณ์แยกขึ้นของพ่อแม่และเพิ่มขึ้นพร้อมกันของพวกเขาในการหย่าร้างและการลดลงของอัตราการตายมีความหมายว่าการสลายตัวของครอบครัวได้เข้ามาแทนที่การตายของผู้ปกครองเป็นชั้นนำทำให้เกิดการเป็นบิดามารดาเดียว(เช่น Bygren, Gählerและ Nermo, 2004) . สิ่งที่บัญชีสำหรับแนวโน้มเหล่านี้และรูปแบบข้ามชาติ? เป็นขั้นตอนแรกในการอธิบายการเปลี่ยนแปลงทางสังคมประชากรศาสตร์แตกต่างระหว่างผลกระทบและผลการศึกษาระยะเวลา การศึกษาผลกระทบที่อ้างถึงความแตกต่างระหว่างกลุ่มคนที่ร่วมกันเป็นประสบการณ์ที่สำคัญในระหว่างช่วงเวลาเดียวกัน(Alwin & McCammon, 2003) การศึกษามักจะใช้เป็นมือสั้นสำหรับการเกิดการศึกษา แต่ประชากรศาสตร์ใช้ในความหมายที่กว้างขึ้น นักวิจัยหย่าพูดคุยเกี่ยวกับการแต่งงานของผองเพื่อนเมื่อหมายถึงผู้ที่แต่งงานในปีเดียวกัน ผลกระทบการศึกษาการแต่งงานเกิดขึ้นเมื่อสภาพโดยรอบจุดเริ่มต้นของการเดินทางของคู่สมรสรูปร่าง'สมรสความคาดหวังและพฤติกรรมของพวกเขาตลอดการแต่งงาน(เช่นเพรสตันและแมคโดนั 1979) การศึกษาผลกระทบที่มีความรับผิดชอบสำหรับแนวโน้มการหย่าร้างในขอบเขตที่ผองเพื่อนแต่งงานใหม่กับใหม่ทัศนคติและการปฏิบัติแทนที่คนก่อนหน้านี้. 7 ผลกระทบระยะเวลาในการเปิดหมายถึงอิทธิพลที่ (อย่างน้อยอาจ) ส่งผลกระทบต่อการแต่งงานทุกคนโดยไม่คำนึงถึงเมื่อคู่แต่งงาน; พวกเขาจะ‗somethingในอากาศ (Cherlin, 1992) พวกเขารวมถึงการถดถอยทางเศรษฐกิจ, การปฏิรูปกฎหมายและแนวโน้มทางวัฒนธรรม เนื่องจากผลกระทบระยะเวลารวมถึงไม่เพียง แต่ค่อยๆพัฒนาแนวโน้มทางสังคม แต่ยังกะทันทีทันใดเช่นการเปลี่ยนแปลงในกฎหมายการหย่าร้างที่พวกเขามีศักยภาพมากขึ้นในการก่อให้เกิดการเพิ่มขึ้นหรือลดลงอย่างฉับพลันในการหย่าร้าง นักวิจัยหย่าโดยทั่วไปยอมรับว่าผลกระทบระยะเวลาการมีอิทธิพลเหนือผลกระทบการศึกษา (ทอร์นตันและร็อดเจอร์ส 1987; Cherlin 1992; & Lyngstad Jalovaara 2010) ดังนั้นเพื่อให้เข้าใจแนวโน้มของการหย่าร้างที่เราจะต้องดูเป็นปัจจัยที่อย่างน้อยอาจส่งผลกระทบต่อการแต่งงาน. เพิ่มขึ้นครั้งแรกในการหย่าร้างเอานักวิทยาศาสตร์ทางสังคมด้วยความประหลาดใจ (Cherlin, 1992) และแม้กระทั่งตอนนี้ไม่มีคำอธิบายเดียวว่าทำไมอัตราการหย่าร้างได้เพิ่มขึ้นหรือแตกต่างกันไปข้ามประเทศชาติ. คำอธิบายแนะนำช่วงจากแนวโน้มเศรษฐกิจเพื่อการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมและการเปลี่ยนแปลงทางกฎหมาย หลายคำอธิบายชี้ไปที่การเปลี่ยนแปลงในบทบาทจากเพศไม่สมดุลทางเพศที่เพิ่มขึ้นเพศสมมาตรและความเท่าเทียมกันและโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะเพิ่มขึ้นอย่างมากในการใช้แรงงานผู้หญิงที่แต่งงานแล้วของกิจกรรมการตลาด อันที่จริงแนวโน้มในการจ้างงานเพศหญิงและอัตราการหย่าร้างได้อย่างใกล้ชิดตามอีกคนหนึ่ง (Cherlin 1992; เกิลส์, 1997) และความสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างคนทั้งสองยังสามารถมองเห็นได้ทั่วประเทศ(Kalmijn 2007) นักวิจัยส่วนใหญ่มีการตีความว่าเวรกรรมที่จะเรียกใช้จากการจ้างงานเพศหญิงจะหย่า ปัญหาที่เกิดขึ้นกับการตีความนี้ก็คือว่าในขณะที่จะได้รับการกล่าวถึงในส่วนถัดไปหลักฐานระดับจุลภาคเกี่ยวกับการเชื่อมโยงนี้ไม่ได้ข้อสรุป(Özcanและบรีน 2012) คำอธิบายทางเศรษฐกิจอื่น ๆ ได้มุ่งเน้นไปที่การเสื่อมสภาพญาติของผู้ชายของความมั่งคั่งทางเศรษฐกิจในหลายประเทศแต่ไม่มีของเหล่านี้สามารถอธิบายภาพใหญ่(สตีเวนสันและ Wolfers 2007). ทฤษฎีอื่น ๆ เน้นการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม (เช่น Lesthaeghe, 1995; Coontz 2005; Cherlin 2009) บัญชีที่นิยมให้บริการโดยวิทยานิพนธ์การเปลี่ยนแปลงทางประชากรที่สอง8 (Lesthaeghe, 1995) ซึ่งเชื่อมโยงการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมในครอบครัวที่จะเพิ่มขึ้นในการแสวงหาผลประโยชน์และค่านิยมpostmaterial อื่น ๆ มีการเปลี่ยนแปลงในทัศนคติของคนในครอบครัวที่มีต่อความเสมอภาคทางเพศมากขึ้นการปฏิบัติตามส่วนบุคคลและการยอมรับของพฤติกรรมในครอบครัวที่ไม่ใช่แบบดั้งเดิมเช่นการหย่าร้าง(ทอร์นตันและ Young-De Marco, 2001) การเปลี่ยนแปลงนี้ได้รับไม่สม่ำเสมอมากทั่วโลกตะวันตกและการเปลี่ยนแปลงข้ามชาติที่สำคัญในการยอมรับของซากหย่าร้าง(Gelissen, 2003). เหล่านี้ความคิดใหม่พอดีตรงกับมุมมองแบบดั้งเดิมของการแต่งงานและชีวิตครอบครัวที่อยู่บนพื้นฐานของบทบาทแข็งและเพศที่คมชัดความไม่เท่าเทียมกันและเน้นคู่สมรสเป็นหน่วยเดียวมากกว่าการเป็นหุ้นส่วนของสองคน (Coontz 2005) อย่างไรก็ตามเช่นเดียวกับคำอธิบายต้องทำอย่างไรกับทัศนคติมากกว่าปกติมีปัญหาไก่และไข่ที่มาก่อนทัศนคติหรือพฤติกรรม? ทัศนคติการหย่าร้างมักจะดูเหมือนจะปรับตัวเข้ากับการเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงแทนการผลักดันให้เริ่มต้นการหย่าร้างที่เพิ่มขึ้นไป(แม้ว่าเสรีทัศนคติอาจจะทำให้ต่อมาหย่าได้ง่ายขึ้นและร่วมกันมากขึ้น) (Cherlin, 1992) อื่น ๆโดยทั่วไปการทดสอบคำอธิบายเหล่านี้มักจะเป็นเรื่องยากและมี จำกัด โดยความพร้อมของข้อมูลข้ามชาติที่เกี่ยวข้องในช่วงระยะเวลานาน นักวิชาการบางคนได้ใช้ศาสนาเป็นตัวชี้วัดของการยอมรับวัฒนธรรมของการหย่าร้างและพบ secularization จะมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับอัตราการหย่าร้าง(เช่น Kalmijn 2010) ในการศึกษาที่น่าสนใจในบราซิลปากช่องและ La Ferrera (2009) พบว่าการแพร่กระจายของโนในประเทศที่ตามมาด้วยการเพิ่มขึ้นของการหย่าร้างน่าจะเป็นคู่กลายเป็นมากขึ้นที่จะสัมผัสความคิดใหม่เกี่ยวกับชีวิตครอบครัว แม้ว่าอำนาจอธิบายของอิทธิพลทางวัฒนธรรมในการหย่าร้างเป็นเรื่องยากที่จะประเมินการแพร่กระจายของใหม่ความคิดและทัศนคติที่มีแนวโน้มที่จะมีส่วนร่วมในการเพิ่มขึ้นของความไม่แน่นอนของครอบครัว. กฎหมายการหย่าร้างที่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดผ่านศตวรรษที่ 20 และจุดเริ่มต้นของ21 การหย่าร้างไม่ได้รับอนุญาตจนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ ในประเทศตะวันตกหลายคน (เช่นอิตาลี9 หย่าร้าง legalized ในปี 1974 ในปี 1981 สเปน, ไอร์แลนด์ในปี 1997 และมอลตาในปี 2011) และเป็นเรื่องยากที่จะได้รับในคนอื่นๆ บ่อยครั้งที่การหย่าร้างจะได้รับอนุญาตบนพื้นฐานของความผิดที่ร้ายแรง (เช่นชู้ความรุนแรงหรือความเจ็บป่วยทางจิต) หรืออาจจะเป็นโดยความยินยอมร่วมกันของคู่สมรส (HärkönenและDronkers 2006) แล้วถึงแม้กระบวนการที่มักจะมีราคาแพงและมีความยาว การเปิดเสรีสาขาวิชากฎหมายการหย่าร้างเริ่มต้นขึ้นในยุคทศวรรษที่หกและเจ็ดสิบและในปี 1970 รัฐแคลิฟอร์เนียเป็นรัฐแรกที่จะดำเนินการหย่าร้างความผิดฝ่ายเดียว‗no 'ที่ทั้งคู่สมรสสามารถออกจากการแต่งงานโดยไม่ต้องให้เหตุผลที่เฉพาะเจาะจง สวีเดนตามเหมาะสมในปี 1974 และการเปิดของสหัสวรรษประเทศตะวันตกส่วนใหญ่ได้เปิดเสรีการออกกฎหมายการหย่าร้างของพวกเขา(อนซาเลซและViitanen 2009). ทำการเปลี่ยนแปลงกฎหมายเหล่านี้ส่งผลกระทบต่ออัตราการหย่าร้างหรือพวกเขาไม่เพียง แต่สะท้อนให้เห็นถึงการเพิ่มขึ้นของการยอมรับและความต้องการการหย่าร้าง? การวิจัยล่าสุดได้ข้อสรุปโดยทั่วไปว่าการเปิดเสรีของกฎหมายการหย่าร้างไม่ก่อให้เกิด spikes ระยะสั้นในอัตราการหย่าร้าง (ดูตัวอย่างเช่นประเทศสวีเดนในปี1974 ในรูปที่ 1) น่าจะเป็นคู่สมรสในการแต่งงานไม่ดีทำงานใช้ประโยชน์จากโอกาสที่ดีสำหรับการออกของพวกเขาแต่งงาน (Wolfers 2006; สตีเวนสันและ Wolfers, 2007; & González Viitanen 2009) ตามที่หลายผลกระทบเหล่านี้ไม่ได้ที่ยั่งยืนและผลกระทบในระยะยาวของการเปิดเสรีการกฎหมายการหย่าร้างเป็นที่ส่วนใหญ่เพิ่มขึ้นเล็กน้อยในการหย่าร้างอัตรา(แต่เห็นGonzález & Viitanen 2009) คลายของการควบคุมอย่างเป็นทางการมากกว่าการแต่งงานและการหย่าร้างได้ แต่เปลี่ยนกระบวนการหย่าร้างและการเปลี่ยนแปลงของการแต่งงาน ฝ่ายเดียวการหย่าร้างที่เป็นไปได้ของการแต่งงานออกได้โดยไม่ต้องได้รับความยินยอมของคู่สมรสขยับหนึ่งของความสมดุลของอำนาจคู่สมรสมีความเต็มใจที่จะออกในขณะที่สั้นลงของกระบวนการทางกฎหมายและอ่อนตัวลงต้องแสดงให้เห็นความผิดหรือ-irreconcilability‖ได้ทำให้กระบวนการหย่าร้างได้เร็วขึ้นและอาจจะน้อยกว่าความขัดแย้งสลัด (สตีเวนสันและ Wolfers 2007). 10 ในทุกสังคมนักวิทยาศาสตร์มีความยากลำบากในการอธิบายการเพิ่มขึ้นของการหย่าร้าง ทุกคำอธิบายที่มีอยู่มีข้อ จำกัด การตีความของแนวโน้มคือค่ามีการเปลี่ยนแปลงและ reorientations ให้โอกาสทางสังคมและแรงจูงใจส่วนตัวหย่าในขณะที่การเปลี่ยนแปลงในการเป็นอิสระทางเศรษฐกิจของผู้หญิงที่ได้รับปัจจัยการให้ความหมายถึงการทำเช่นนั้น(Cherlin 2009) ร่วมกันเปลี่ยนแปลงเหล่านี้หมายความว่าคนอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พิจารณารูปที่ 1 ซึ่งแสดงให้เห็นแนวโน้มในอัตราหย่าเพื่อเลือกประเทศ ก่อน
จะดําเนินการอภิปรายของแนวโน้มเหล่านี้ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจสิ่งที่ตัวเลขเหล่านี้บอก
เรา อัตราหย่าแสดงจำนวนการหย่าต่อ 1 , 000 คน ในประชากร .
มันไม่สมบูรณ์แบบพื้นฐานทางวัดความไม่แน่นอนและโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้บอกวิธี
พิจารณารูปที่ 1 ซึ่งแสดงให้เห็นแนวโน้มในอัตราหย่าเพื่อเลือกประเทศ ก่อน
จะดําเนินการอภิปรายของแนวโน้มเหล่านี้ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจสิ่งที่ตัวเลขเหล่านี้บอก
เรา อัตราหย่าแสดงจำนวนการหย่าต่อ 1 , 000 คน ในประชากร .
มันไม่สมบูรณ์แบบพื้นฐานทางวัดความไม่แน่นอนและโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้บอกวิธี
พิจารณารูปที่ 1 ซึ่งแสดงให้เห็นแนวโน้มในอัตราหย่าเพื่อเลือกประเทศ ก่อน
จะดําเนินการอภิปรายของแนวโน้มเหล่านี้ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจสิ่งที่ตัวเลขเหล่านี้บอก
เรา อัตราหย่าแสดงจำนวนการหย่าต่อ 1 , 000 คน ในประชากร .
มันไม่สมบูรณ์แบบพื้นฐานทางวัดความไม่แน่นอนและโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้บอกวิธี
พิจารณารูปที่ 1 ซึ่งแสดงให้เห็นแนวโน้มในอัตราหย่าเพื่อเลือกประเทศ ก่อน
จะดําเนินการอภิปรายของแนวโน้มเหล่านี้ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจสิ่งที่ตัวเลขเหล่านี้บอก
เรา อัตราหย่าแสดงจำนวนการหย่าต่อ 1 , 000 คน ในประชากร .
มันไม่สมบูรณ์แบบพื้นฐานทางวัดความไม่แน่นอนและโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้บอกวิธี
พิจารณารูปที่ 1 ซึ่งแสดงให้เห็นแนวโน้มในอัตราหย่าเพื่อเลือกประเทศ ก่อน
จะดําเนินการอภิปรายของแนวโน้มเหล่านี้ มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจสิ่งที่ตัวเลขเหล่านี้บอก
เรา อัตราหย่าแสดงจำนวนการหย่าต่อ 1 , 000 คน ในประชากร .
มันไม่สมบูรณ์แบบพื้นฐานทางวัดความไม่แน่นอนและโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้บอกวิธี
แม้จะมีข้อ จำกัด เหล่านี้ มีความสัมพันธ์อย่างมากกับมาตรการอัตราหย่าดีกว่า
( Amato , 2010 ) มันสามารถใช้ได้สำหรับระยะเวลานานและหลายประเทศ และมี
จึงเหมาะสำหรับอธิบายระยะยาวข้ามชาติแนวโน้ม .
อัตราการหย่าร้างสูงขึ้นในประเทศทั้งหมดที่แสดงในรูปที่ 1 จุดเริ่มต้นของสหัสวรรษใหม่กว่า
หลังจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่งแม้จะมีข้อ จำกัด เหล่านี้ มีความสัมพันธ์อย่างมากกับมาตรการอัตราหย่าดีกว่า
( Amato , 2010 ) มันสามารถใช้ได้สำหรับระยะเวลานานและหลายประเทศ และมี
จึงเหมาะสำหรับอธิบายระยะยาวข้ามชาติแนวโน้ม .
อัตราการหย่าร้างสูงขึ้นในประเทศทั้งหมดที่แสดงในรูปที่ 1 จุดเริ่มต้นของสหัสวรรษใหม่กว่า
หลังจาก