During the interview, Francis would

During the interview, Francis would become particularly animated and excited whenever the subject of his son Feynman came up. He describes his son as having an ‘artist’s temper’ who often did things that were ‘out of the ordinary’ – and would then proceed to imitate his son’s ‘out of the ordinary’ gestures or describe an ‘out of the ordinary’ thing that his son did. As the conversation went on, it became apparent that Francis wasn’t just describing his son -- he was also describing himself. In that sense, Feynman wasn’t just Francis’ son – in inheriting his same ‘mysterious’ characteristics and qualities, Feynman was also his ‘soulmate’ and an extension of his own self.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในระหว่างการสัมภาษณ์ Francis จะกลายเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพเคลื่อนไหว และตื่นเต้นทุกครั้งที่มาเรื่องของบุตร Feynman เขาอธิบายลูกชายของเขามี 'ของศิลปิน temper' ที่มักจะได้สิ่งที่ 'ผิดปกติ' – และจะดำเนินการเลียนแบบบุตรชายของเขา 'สามัญ ' ลาย หรืออธิบายสิ่ง 'ผิดปกติ' ที่ลูกชายของเขา ขณะที่การสนทนาไป กลายเป็นชัดเจนว่า Francis ไม่เพียงอธิบายบุตร - เขาคืออธิบายตัวเอง ในแง่ที่ว่า Feynman ไม่เพียงลูกชายของ Francis – ในการสืบทอดของเขา 'ลึกลับ' ลักษณะเดียวกันและคุณภาพ Feynman ยังของเขา 'เนื้อคู่' และนามสกุลของเขาเป็นเจ้าของตนเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในระหว่างการสัมภาษณ์, ฟรานซิสจะกลายเป็นภาพเคลื่อนไหวโดยเฉพาะอย่างยิ่งและตื่นเต้นเมื่อใดก็ตามที่เป็นเรื่องของลูกชายของเขาหลักการขึ้นมา เขาอธิบายถึงลูกชายของเขาว่ามี 'อารมณ์ศิลปิน' เกิดที่มักจะทำสิ่งที่ถูก 'ออกจากสามัญ' - และจากนั้นจะดำเนินการที่จะเลียนแบบของลูกชายของเขา 'ออกจากสามัญ' ท่าทางหรืออธิบาย 'ออกจากสามัญ' สิ่งที่ ลูกชายของเขาได้ ขณะที่การสนทนาผ่านไปมันก็กลายเป็นที่ชัดเจนว่าฟรานซิสไม่ได้เป็นเพียงแค่อธิบายลูกชายของเขา - เขายังอธิบายตัวเอง ในความรู้สึกที่ Feynman ไม่ใช่แค่ 'ลูกชาย - ในการสืบทอดของเขาเหมือนกัน' ฟรานซิสลึกลับลักษณะและคุณภาพหลักการก็เป็นของเขา 'เนื้อคู่' และการขยายตัวของตัวเองของเขาเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในระหว่างการสัมภาษณ์ฟรานซิสจะกลายเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เคลื่อนไหวและตื่นเต้นเมื่อใดก็ตามที่เรื่องของลูกชาย โอเวน มาด้วย เขาอธิบายว่า ลูกชายของเขามี " " ของศิลปิน อารมณ์ที่มักจะทำเรื่องที่ " ผิดปกติ " ) และจะดำเนินการเพื่อเลียนแบบลูกชายออกมาท่าทางสามัญหรืออธิบาย " ผิดปกติ " สิ่งที่ลูกชายทำ ขณะที่สนทนาไป มันเป็นที่ชัดเจนว่า ฟรานซิส ไม่ใช่แค่อธิบายลูกชายของเขา . . . เขายังอธิบายตัวเอง ในความรู้สึกนั้น หลักการไม่ใช่แค่ฟรานซิส " ลูก–ในมรดกของเขาเหมือนกัน " ลึกลับ " คุณลักษณะและคุณภาพ หลักการก็เหมือนกัน " เนื้อคู่ " และส่วนขยายของเค้าเอง