van Strien, Engels, Leuwe, and Snoe

van Strien, Engels, Leuwe, and Snoek (2005) examined and expanded
upon the dual pathway model in clinical and non-clinical
samples of female adolescents (see Fig. 1a). Although they did
not find a relationship between restrained eating and overeating,
they confirmed the impact of negative affect on overeating. Moreover,
van Strien et al. (2005) found that the relationship between
negative affect and overeating was not direct, but mediated by
poor interoceptive awareness. This latter term is defined as a difficulty
in recognizing and accurately identifying emotion and the
visceral sensations related to hunger and satiety (Bruch, 1973).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

van Strien, Engels, Leuwe และ Snoek (2005) การตรวจสอบ และขยายเมื่อเดินคู่รูปแบบในทางคลินิก และทาง คลินิกไม่ใช่ตัวอย่างของวัยรุ่นหญิง (ดูรูป 1a) แม้ว่าพวกเขาได้ไม่พบความสัมพันธ์ระหว่างการกิน และ กินพวกเขายืนยันผลกระทบของผลกระทบในการกิน นอกจากนี้รถตู้ Strien et al. (2005) พบว่าความสัมพันธ์ระหว่างผลกระทบและกินได้โดยตรง แต่การไกล่เกลี่ยโดยการรับรู้ต่ำ interoceptive ระยะหลังนี้ถูกกำหนดเป็นปัญหาในการจดจำ และระบุอารมณ์อย่างถูกต้องและความรู้สึกที่อวัยวะภายในที่เกี่ยวข้องกับความหิวและความเต็มอิ่ม (Bruch, 1973)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รถตู้ Strien, Engels, Leuwe และ Snoek (2005) การตรวจสอบและการขยายตัว
อยู่กับรูปแบบการเดินแบบคู่ในทางคลินิกและไม่ใช่ทางคลินิก
ตัวอย่างของวัยรุ่นหญิง (ดูรูป. 1A) แม้ว่าพวกเขาจะ
ไม่พบความสัมพันธ์ระหว่างการรับประทานอาหารและยับยั้งการกินมากเกินไป
ที่พวกเขาได้รับการยืนยันผลกระทบเชิงลบของการส่งผลกระทบต่อการกินมากเกินไป นอกจากนี้ยังมี
รถตู้ Strien et al, (2005) พบว่าความสัมพันธ์ระหว่าง
เชิงลบส่งผลกระทบต่อการกินมากเกินไปและไม่ได้โดยตรง แต่ไกล่เกลี่ยโดย
การรับรู้ interoceptive ยากจน ระยะนี้หลังถูกกำหนดให้เป็นความยากลำบาก
ในการรับรู้และถูกต้องระบุอารมณ์และ
ความรู้สึกเกี่ยวกับอวัยวะภายในที่เกี่ยวข้องกับความหิวและความเต็มอิ่ม (Bruch, 1973)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

strien เองเงิลส์ , รถตู้ , leuwe และ snoek ( 2005 ) การตรวจสอบและขยายเมื่อสองรูปแบบในทางคลินิกและไม่ใช่คลินิกตัวอย่างของวัยรุ่นหญิง ( ดูรูปที่ 1 ) แม้ว่าพวกเขาทำไม่พบความสัมพันธ์ระหว่างยับยั้งกินและไม่มีกินพวกเขายืนยันผลกระทบที่ส่งผลลบต่อการกินมากเกินไป . นอกจากนี้รถตู้ strien et al . ( 2005 ) พบว่า ความสัมพันธ์ระหว่างและกินมากเกินไปก็ไม่ได้ส่งผลลบโดยตรง แต่ผ่านโดยความตระหนัก interoceptive ที่น่าสงสาร ในระยะหลังนี้ หมายถึง ความยากในการรับรู้และถูกต้องระบุอารมณ์และความรู้สึกเกี่ยวกับอวัยวะภายในที่เกี่ยวข้องกับความหิวและความอิ่ม ( บรัก , 1973 )