หนังเรื่อง The Noteboook เป็นเรื่องราวความรักของคู่รักคุณตาคุณยายคู่หนึ่ง ที่ชีวิตในวัยหนุ่มสาวต้องผ่านอุปสรรคมามากมาย
อุปสรรคเมื่อครั้งยังเยาว์เป็นเรื่องฐานะ ทรัพย์สินเงินทอง เพราะพ่อแม่ กำลังพยายามจะเลือกคู่ชีวิตให้เธอ ด้วย "เหตุผล" (ที่แฝงอารมณ์?) แต่พอบั้นปลายชีวิตแม้ว่าทั้งคู่จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว ก็มีอุปสรรคเรื่องความเป็นอนิจจังของสังขาร ขึ้นมาอีก
คือฝ่ายหญิง คือ Allie มีอาการทางสมอง ที่จะจำคนรู้จักของตัวเองไม่ได้
แต่เป็นเพราะคุณตา Noah รัก เธอมาก คุณตาจึงพยายาม อ่านเรื่องราวความรัก ของพวกเขาทั้งสองคนในวัยหนุ่มสาวให้คุณยายฟัง ด้วยความหวังว่าวันหนึ่ง คุณยายจะรำลึก รื้อฟื้นความทรงจำทั้งหมดได้
ทั้งที่หมอ ก็บอกแล้วว่าโอกาสนั้นมีน้อยมากหรือแทบไม่มีเลย
แต่คุณตา Noah ก้ไม่เคยละความพยายามเลย
พอหนังดำเนินมาถึงท้ายเรื่อง หรือ ตรงจุดที่คุณตาอ่านสมุดบันทึกถึงจุดไคลแม็กซ์ คุณยาย่ฝ่ายหญิงเหมือนจะจำ คุณตาได้และจำได้ว่าตัวเธอเองเป็นใคร แต่ความทรงจำนั้นกลับมาไม่นาน คุณยายก็ลืมอีก
ถึงตรงนี้ผมเริ่มสงสัยแล้วว่า คนเขียนบทภาพยนตร์เรื่องนี้ มองว่า "ความรัก" เนี่ย เกิดจาก "สมอง" หรือ "จิตใจ" กันแน่
เหมือนในท้องเรื่องจะเข้าเค้าว่า ผู้เขียนบทจะตีความ ว่าความรัก เกิดจาก "สมอง" ด้วยเพราะ ตัวละครฝ่ายหญิงลืมทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต เพราะเธอมีอาการผิดปกติทางสมอง
แต่ ในวินาที ที่ จู่ๆ คุณยายก็จำคุณตาได้ นั่นนะ ไม่ใช่เป้นเพราะเรื่องราวในสมุดบันทึกมันสะเทือนใจจนไปกระตุ้นต่อมความทรงจำของคุณยาย Allie ให้ทำงานหรอกหรือ
และ ณ วินาทีที่คุณยายตำคุณตาได้ เกิดจากอารมณ์ความรู้สึก คือเกิดจากก้นบึ้งของหัวใจที่เธอรัก Noah ที่สุดในชีวิตใช่หรือไม่
เหตุการณ์ตอนนี้ในหนังชวนให้ผมสงสัยต่อไปว่า ในความเชื่อของคนทำหนังเขาแยกแยะการทำงานของ "สมอง" ออกจากการทำงานของความรู้สึก จาก "จิตใจ" หรือเปล่า
มาถึงตรงนี้แล้วก็ต้องย้อนกลับไปที่คำถามแรก ว่าการจะรักใครสักคนเราใช้ "สมอง" คิดหาสารตะเหตุผล หรือ "จิตใจ" เพียงแค่พบเจอใครที่ใช่กันแน่
หรือสุดท้ายแล้ว เราก็แยกอะไรไม่ออกว่า "สมอง" หรือ "จิตใจ"ที่สั่งให้เรารักใครต่อใคร เพราะทั้งสมองและหัวใจต่างก็ทำงานกันเป็นทีม มันต่างกันที่ว่า แต่ละคนจะให้ใครเป็น "กัปตันทีม" ก็เท่านั้นแหละ
จะ มาแยก "สมอง" ออกจาก "จิตใจ" หรือ "หัวใจ" นี่มันคงจะป่วยการไปแล้ว ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่า แม้แต่ "ตับไตไส้พุง" ก็ยังอยากมามีส่วนร่วมในนิยามรักของมนุษย์เลย