Many, many years ago lived an emper

Many, many years ago lived an emperor, who thought so much of new clothes that he spent all his money in order to obtain them; his only ambition was to be always well dressed. He did not care for his soldiers, and the theatre did not amuse him; the only thing, in fact, he thought anything of was to drive out and show a new suit of clothes. He had a coat for every hour of the day; and as one would say of a king "He is in his cabinet," so one could say of him, "The emperor is in his dressing-room."

     The great city where he resided was very gay; every day many strangers from all parts of the globe arrived. One day two swindlers came to this city; they made people believe that they were weavers, and declared they could manufacture the finest cloth to be imagined. Their colours and patterns, they said, were not only exceptionally beautiful, but the clothes made of their material possessed the wonderful quality of being invisible to any man who was unfit for his office or unpardonably stupid.

     "That must be wonderful cloth," thought the emperor. "If I were to be dressed in a suit made of this cloth I should be able to find out which men in my empire were unfit for their places, and I could distinguish the clever from the stupid. I must have this cloth woven for me without delay." And he gave a large sum of money to the swindlers, in advance, that they should set to work without any loss of time. They set up two looms, and pretended to be very hard at work, but they did nothing whatever on the looms. They asked for the finest silk and the most precious gold-cloth; all they got they did away with, and worked at the empty looms till late at night.

     "I should very much like to know how they are getting on with the cloth," thought the emperor. But he felt rather uneasy when he remembered that he who was not fit for his office could not see it. Personally, he was of opinion that he had nothing to fear, yet he thought it advisable to send somebody else first to see how matters stood. Everybody in the town knew what a remarkable quality the stuff possessed, and all were anxious to see how bad or stupid their neighbours were.


     "I shall send my honest old minister to the weavers," thought the emperor. "He can judge best how the stuff looks, for he is intelligent, and nobody understands his office better than he."

     The good old minister went into the room where the swindlers sat before the empty looms. "Heaven preserve us!" he thought, and opened his eyes wide, "I cannot see anything at all," but he did not say so. Both swindlers requested him to come near, and asked him if he did not admire the exquisite pattern and the beautiful colours, pointing to the empty looms. The poor old minister tried his very best, but he could see nothing, for there was nothing to be seen. "Oh dear," he thought, "can I be so stupid? I should never have thought so, and nobody must know it! Is it possible that I am not fit for my office? No, no, I cannot say that I was unable to see the cloth."

     "Now, have you got nothing to say?" said one of the swindlers, while he pretended to be busily weaving.

     "Oh, it is very pretty, exceedingly beautiful," replied the old minister looking through his glasses. "What a beautiful pattern, what brilliant colours! I shall tell the emperor that I like the cloth very much."

     "We are pleased to hear that," said the two weavers, and described to him the colours and explained the curious pattern. The old minister listened attentively, that he might relate to the emperor what they said; and so he did.

     Now the swindlers asked for more money, silk and gold-cloth, which they required for weaving. They kept everything for themselves, and not a thread came near the loom, but they continued, as hitherto, to work at the empty looms.

     Soon afterwards the emperor sent another honest courtier to the weavers to see how they were getting on, and if the cloth was nearly finished. Like the old minister, he looked and looked but could see nothing, as there was nothing to be seen.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาก หลายปีอาศัยอยู่ที่ประเทศจีน ที่คิดมากของเสื้อผ้าใหม่ที่เขาใช้เงินของเขาเพื่อพวกเขา เป้าหมายเดียวของเขาก็จะแต่งตัวดีเสมอ เขาไม่ได้ดูแลทหารของเขา และโรงละครไม่ชอบใจเขา สิ่งเดียวที่ ในความเป็นจริง เขาคิดว่า สิ่งที่ถูกขับออกมา และแสดงเสื้อหนึ่งชุดใหม่ เขามีเสื้อสำหรับทุกชั่วโมงของวัน และ เป็นที่หนึ่งจะพูดของกษัตริย์ "เขาอยู่ในตู้ของเขา ดังนั้นอาจกล่าวได้ของเขา "จักรพรรดิอยู่ในห้องแต่งตัวของเขา" การเมืองที่เขาอยู่คือเกย์ ทุกวันที่มาถึงคนแปลกหน้าจำนวนมากจากทุกส่วนของโลก วันหนึ่งสอง swindlers มาเมืองนี้ พวกเขาทำคนเชื่อว่า พวกเขาช่างทอผ้า และพวกเขาสามารถผลิตผ้าที่ดีที่สุดเพื่อสามารถคิดประกาศ สีและลาย กล่าวว่า ไม่ได้เท่านั้นสวยงามเป็นพิเศษ แต่เสื้อผ้าที่ทำจากวัสดุของพวกเขาครอบครองคุณภาพยอดเยี่ยมของการมองไม่เห็นคนหนึ่งคนใดที่ไม่เหมาะสำหรับสำนักงานของเขา หรือโง่ unpardonably "ที่ต้องเป็นผ้าดี คิดว่า จักรพรรดิ "ถ้าผมจะแต่งตัว ในชุดทำจากผ้านี้ ผมควรจะหาชายใดในจักรวรรดิของฉันได้ไม่เหมาะสำหรับสถานของพวกเขา และฉันสามารถแยกแยะความฉลาดจากความโง่ ฉันต้องมีผ้านี้ทอสำหรับฉันโดยไม่ชักช้า" และเขาให้เงินก้อนใหญ่ของเงิน swindlers ล่วงหน้า ที่พวกเขาควรตั้งค่าการทำงานโดยไม่มีการสูญเสียเวลา พวกเขาตั้งค่าสอง looms และหลอกลวงว่าจะทำงานยากมาก แต่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรสิ่งบน looms พวกเขาถามไหมที่ดีที่สุดและมีค่าที่สุดทองผ้า ทั้งหมดพวกเขามีพวกเขาได้ด้วย และการทำงานที่ looms ว่างจนถึงดึก "ควรมากอยากรู้ว่าพวกเขาจะได้รับบน ด้วยผ้า คิดว่า จักรพรรดิ แต่เขารู้สึกไม่สบายใจแต่เมื่อเขาจำได้ว่า ผู้ที่ไม่พอดีกับสำหรับสำนักงานของเขาไม่สามารถเห็นมัน ส่วนตัว เขาก็แสดงความเห็นเขาไม่มีอะไรต้องกลัว แต่เขาคิดว่า แนะนำให้ส่งคนอื่นก่อนเพื่อดูว่าเรื่องที่ยืน ทุกคนในเมืองรู้ว่าสิ่งมีคุณภาพโดดเด่นครอบครอง และทั้งหมดกังวลที่จะดูดีหรือโง่ที่ถูกเพื่อนบ้านของพวกเขานี้< 2 > "ฉันจะส่งรัฐมนตรีเก่าของฉันซื่อสัตย์กับช่างทอผ้า คิดว่า จักรพรรดิ "เขาสามารถตัดสินดีที่สุดสิ่งมีลักษณะอย่างไร เขาเป็นอัจฉริยะ และไม่มีใครเข้าใจสำนักงานของเขาดีกว่าเขา" รัฐมนตรีเก่าดีเดินเข้าไปในห้องที่ swindlers ที่ส.ก่อน looms ว่างเปล่า "สวรรค์รักษาเรา" เขาคิด และเปิดกว้าง "ไม่เห็นอะไรเลย" แต่เขาไม่พูดนั้นตาของเขา ทั้งสอง swindlers ร้องขอเขามาใกล้ และถามเขาถ้า เขาไม่ไม่ชื่นชมรูปแบบสวยงามและสีสวยงาม ชี้ไปที่ looms ว่างเปล่า รัฐมนตรีเก่ายากจนพยายามเขาดีที่สุด แต่เขาจะได้เห็นอะไร อะไรที่จะเห็นพระ "โอ้ รัก, " เขาคิดว่า "จะโง่มาก ผมจะไม่เคยมีความคิดนั้น และไม่มีใครต้องรู้ เป็นไปได้ว่า:ไม่แข็งแรงพอสำหรับงานของฉัน ไม่ ไม่ ฉันไม่สามารถบอกว่า ผมไม่เห็นผ้า" "ตอนนี้ คุณมีอะไรจะพูด" กล่าว swindlers อย่างใดอย่างหนึ่งในขณะที่เขาหลอกลวงว่าจะทอผ้าจะยุ่ง "โอ้ มันเป็นสวยมาก สวยเหลือเกิน, " ตอบรัฐมนตรีเก่าที่มองผ่านแว่นของเขา "รูปแบบสิ่งที่สวยงาม สีสันสดใสอะไร ฉันจะบอกจักรพรรดิว่า ผมชอบผ้ามากขึ้น" "เรายินดีที่จะได้ยินว่า กล่าวว่า ช่างทอผ้าสอง และอธิบายให้เขาสี และอธิบายรูปแบบอยากรู้อยากเห็น รัฐมนตรีเก่า สดับตรับฟังว่าเขาอาจเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิริก และเพื่อ ให้เขาได้ ตอนนี้ swindlers ที่ขอให้เพิ่มเติมเงิน ผ้าไหม และทอง ผ้า ซึ่งพวกเขาจำเป็นสำหรับทอผ้า พวกเขาเก็บไว้ทุกอย่างด้วยตนเอง และไม่ด้ายมาใกล้ทอผ้า แต่พวกเขา ยังคง มาจนบัดนี้เป็น ทำงานที่ looms ว่างเปล่า เร็ว ๆ นี้หลังจากนั้น จักรพรรดิส่งอื่นซื่อสัตย์ courtier ไปช่างทอผ้าเพื่อดูว่าพวกเขาได้รับบน และถ้าผ้าก็เกือบเสร็จแล้ว เช่นรัฐมนตรีเก่า เขามอง และมอง แต่ไม่เห็นอะไร เป็นมีอะไรที่จะเห็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลายปีที่ผ่านมาอาศัยอยู่เป็นจักรพรรดิใครจะคิดว่ามากของเสื้อผ้าใหม่ว่าเขาใช้เงินทั้งหมดของเขาเพื่อให้ได้พวกเขา; ความใฝ่ฝันของเขาเท่านั้นที่จะเป็นเสมอแต่งตัวดี เขาไม่ได้ดูแลทหารและโรงละครไม่ได้เป็นที่ชอบใจของเขา; สิ่งเดียวที่ในความเป็นจริงเขาคิดว่าสิ่งที่กำลังจะขับรถออกไปและแสดงชุดใหม่ของเสื้อผ้า เขามีเสื้อสำหรับทุกชั่วโมงของวัน; และเป็นหนึ่งจะกล่าวถึงพระมหากษัตริย์ "เขาอยู่ในคณะรัฐมนตรีของเขา" ดังนั้นหนึ่งอาจจะบอกว่าของเขาว่า "จักรพรรดิอยู่ในห้องแต่งตัวของเขา."      เมืองที่ดีที่เขาอาศัยอยู่เป็นเกย์มาก ทุกวันคนแปลกหน้าหลายคนมาจากทุกส่วนของโลกมาถึง วันหนึ่งทั้งสองพวกสิบแปดมงกุฎมาถึงเมืองนี้; พวกเขาทำให้คนเชื่อว่าพวกเขาเป็นช่างทอผ้าและประกาศว่าพวกเขาสามารถผลิตผ้าที่ดีที่สุดที่จะคิด สีและรูปแบบของพวกเขาพวกเขากล่าวว่าไม่เพียง แต่สวยงามล้ำ แต่เสื้อผ้าที่ทำจากวัสดุที่พวกเขาครอบครองมีคุณภาพที่ยอดเยี่ยมของการมองไม่เห็นคนหนึ่งคนใดที่ไม่เหมาะสำหรับสำนักงานของเขาหรือโง่ unpardonably.      "นั่นจะต้องเป็นผ้าที่ยอดเยี่ยม" ความคิด จักรพรรดิ์. "ถ้าฉันจะได้รับการแต่งตัวในชุดสูททำจากผ้านี้ฉันควรจะสามารถหาที่ผู้ชายในอาณาจักรของฉันก็ไม่เหมาะสำหรับสถานที่ที่พวกเขาและผมสามารถแยกแยะฉลาดจากโง่. ฉันจะต้องมีผ้านี้ทอสำหรับฉัน โดยไม่ชักช้า. " และเขาได้ให้เงินก้อนใหญ่ของเงินที่จะสิบแปดมงกุฎในล่วงหน้าว่าพวกเขาควรตั้งให้ทำงานโดยไม่สูญเสียเวลาใด ๆ พวกเขาตั้งสอง looms และแกล้งทำเป็นเรื่องยากมากในการทำงาน แต่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรในสิ่งที่ looms พวกเขาถามสำหรับผ้าไหมที่ดีที่สุดและมีค่าที่สุดทองผ้า; สิ่งที่พวกเขาได้ที่พวกเขาทำไปด้วยและทำงานที่ looms ว่างเปล่าจนดึกในเวลากลางคืน.      "ฉันควรจะเป็นอย่างมากต้องการที่จะรู้ว่าพวกเขาจะได้รับกับผ้า" คิดว่าจักรพรรดิ แต่เขารู้สึกว่าค่อนข้างไม่สบายใจเมื่อเขาจำได้ว่าเขาเป็นคนที่ไม่ได้เหมาะสำหรับการทำงานของเขาไม่สามารถมองเห็นมัน ส่วนตัวเขาก็คิดว่าเขามีอะไรที่ต้องกลัว แต่เขาคิดว่ามันแนะนำให้ส่งคนอื่นเป็นครั้งแรกที่จะเห็นว่าเรื่องที่ยืนอยู่ ทุกคนที่อยู่ในเมืองรู้ว่าสิ่งที่มีคุณภาพที่โดดเด่นสิ่งที่ครอบครองและทุกคนอยากจะดูว่าดีหรือโง่เพื่อนบ้านของพวกเขา. <2>      "ฉันจะส่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเก่าของฉันซื่อสัตย์กับช่างทอ" คิดว่าจักรพรรดิ "เขาสามารถตัดสินที่ดีที่สุดวิธีการสิ่งที่ดูเพราะเขาเป็นคนฉลาดและไม่มีใครเข้าใจสำนักงานของเขาดีกว่าเขา."      รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเก่าดีเดินเข้าไปในห้องที่พวกสิบแปดมงกุฎนั่งก่อนที่จะทอผ้าที่ว่างเปล่า "สวรรค์รักษาเรา!" เขาคิดและเปิดตาของเขากว้าง "ผมไม่สามารถมองเห็นอะไรเลย" แต่เขาไม่ได้พูดอย่างนั้น ทั้งสองพวกสิบแปดมงกุฎขอให้เขาเข้ามาใกล้และถามเขาว่าเขาไม่ได้ชื่นชมรูปแบบที่สวยงามและสีที่สวยงามชี้ไปที่ looms ที่ว่างเปล่า รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเก่าที่น่าสงสารมากพยายามที่ดีที่สุดของเขา แต่เขาจะได้เห็นอะไรเพราะมีอะไรที่จะมองเห็นได้ "โอ้รัก" เขาคิดว่า "ฉันจะโง่ดังนั้นฉันไม่ควรจะมีความคิดเช่นนั้นและไม่มีใครต้องรู้ว่ามันเป็นไปได้ว่าผมไม่เหมาะสำหรับสำนักงานของฉันหรือไม่ไม่ไม่ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าผมเป็น ไม่สามารถมองเห็นผ้า. "      " ตอนนี้คุณมีอะไรจะพูด? " กล่าวว่าหนึ่งในพวกสิบแปดมงกุฎในขณะที่เขาแกล้งทำเป็นยุ่งทอ.      "โอ้มันสวยมากสวยเหลือเกิน" ตอบรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเก่าที่มองผ่านแว่นตาของเขา "สิ่งที่มีรูปแบบที่สวยงาม, สิ่งที่สีสดใส! ฉันจะบอกจักรพรรดิที่ผมชอบผ้ามาก."      "เรามีความยินดีที่จะได้ยินว่า" กล่าวว่าทั้งสองทอผ้าและอธิบายให้เขาสีและอธิบายรูปแบบการอยากรู้อยากเห็น รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเก่าฟังฟังอย่างตั้งใจว่าเขาอาจจะเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า และเพื่อให้เขาได้.      ตอนนี้พวกสิบแปดมงกุฎขอเงินมากขึ้นไหมและผ้าทองซึ่งพวกเขาจำเป็นสำหรับการทอผ้า พวกเขาเก็บทุกอย่างเพื่อตัวเองและไม่ด้ายเข้ามาใกล้กี่ แต่พวกเขายังคงเป็นมาจนบัดนี้ไปทำงานที่ looms ที่ว่างเปล่า.      หลังจากนั้นไม่นานจักรพรรดิส่งอีกมหาดเล็กซื่อสัตย์ในการทอผ้าเพื่อดูว่าพวกเขาได้รับในและถ้า ผ้าเกือบเสร็จแล้ว เช่นเดียวกับรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเก่าเขามองและมอง แต่จะได้เห็นอะไรที่เป็นก็ไม่มีอะไรที่จะเห็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลายปีก่อนเคยเป็นจักรพรรดิที่คิดว่ามากของเสื้อผ้าใหม่ที่เขาใช้จ่ายเงินของเขาทั้งหมดเพื่อที่จะได้รับพวกเขา ความใฝ่ฝันของเขาคือการได้แต่งตัวดีตลอดเวลา . เขาไม่ได้ดูแลทหารของเขาและโรงละครไม่ชอบใจเขา สิ่งเดียวที่เขาคิดว่าอะไรถูกขับออกและแสดงชุดใหม่ของเสื้อผ้า เขามีเสื้อสำหรับทุกชั่วโมงของวัน และเป็นหนึ่งจะพูดของกษัตริย์ " เขาอยู่ในคณะรัฐมนตรีของเขา ดังนั้นหนึ่งสามารถพูดกับเขา , " จักรพรรดิเป็นในห้องแต่งตัวของเขา    เมืองใหญ่ที่เขาอาศัยอยู่มากเกย์ ; ทุกวันหลายท่านจากทุกส่วนของโลกมาถึงแล้ว หนึ่งวัน สองผู้ต้องหามาถึงเมืองนี้ เขาทำให้คนเชื่อว่าพวกเขากำลังทอผ้า และประกาศว่าพวกเขาจะผลิตผ้าที่ดีที่สุดที่จะคิด ของพวกเขาสีและรูปแบบ พวกเขากล่าวว่า ไม่เพียงสวยงามเป็นพิเศษ แต่เสื้อผ้าที่ทำจากวัสดุที่มีคุณภาพที่ยอดเยี่ยมของพวกเขาครอบครองการมองไม่เห็นผู้ใดที่ไม่เหมาะสมสำหรับสำนักงานหรือ unpardonably โง่ของเขา     " นั้นต้องเป็นผ้าที่ยอดเยี่ยม " คิดว่าจักรพรรดิ” ถ้าฉันสามารถแต่งตัวในชุดผ้านี้ฉันควรจะสามารถที่จะหาที่คนในอาณาจักรของฉันกับสถานที่ของพวกเขาและฉันสามารถแยกแยะฉลาดจากโง่ ฉันต้องนี้ ผ้าทอสำหรับฉันโดยไม่ชักช้า " . และเขาให้ผลรวมขนาดใหญ่ของเงินกับนักต้มตุ๋น ล่วงหน้า ว่าควรตั้งค่าให้ทำงานโดยไม่สูญเสียใด ๆของเวลา พวกเขาตั้งสอง looms และแกล้งทำเป็นอย่างหนักในการทำงาน แต่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรก็ตามใน looms พวกเขาถามสำหรับผ้าไหมที่ดีที่สุดและผ้าทองที่มีค่ามากที่สุด พวกเขาได้ทั้งหมด พวกเขาไม่ได้ไปด้วยและทำงานที่เปล่ากี่ทอผ้าจนถึงดึก     " ฉันเป็นอย่างมากต้องการที่จะรู้ว่าพวกเขาจะได้รับในกับผ้า " คิดว่าจักรพรรดิ แต่เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ เมื่อเขานึกได้ว่าเขาไม่เหมาะกับห้องทำงานของเขาไม่อาจเห็นมัน โดยส่วนตัวแล้ว เขาเห็นว่าเขาไม่มีอะไรต้องกลัว แต่เขาคิดว่ามันสมควรที่จะส่งคนอื่นก่อน ดูว่าเรื่องที่ยืน ทุกคนในเมืองรู้ว่าอะไรที่มีคุณภาพโดดเด่นของ ครอบครอง ทั้งหมดต่างวิตกว่า เลว หรือ โง่ เพื่อนบ้านของพวกเขา .<      > 2     " ผมจะส่งรัฐมนตรีเก่าที่ซื่อสัตย์ของฉันกับทอ " คิดว่าจักรพรรดิ” เขาสามารถตัดสินที่ดีที่สุดว่าสิ่งที่ดู เพราะเขาเป็นอัจฉริยะ และไม่มีใครเข้าใจสำนักงานของเขามากกว่าเขา "    เก่าๆของรัฐมนตรีเข้าไปในห้องที่คนอื่นนั่งก่อน looms ว่างเปล่า” สวรรค์คุ้มครองพวกเรา ! " เขาคิด และเปิดตากว้าง " ผมมองไม่เห็นอะไรเลย แต่เขาไม่ได้พูดอย่างนั้น ทั้งผู้ต้องหาร้องขอให้เขามาใกล้ และขอให้เขาถ้าเขาไม่ได้ชื่นชมรูปแบบสวยงาม และสีที่สวยงาม ชี้ไปที่หูกว่างเปล่า รัฐมนตรีเก่าไม่ดีพยายามที่ดีที่สุดของเขา แต่เขามองไม่เห็นอะไรเลย เพราะไม่มีอะไรเลย ที่จะเห็น " . โอ้ เขาคิดว่า " ทำไมฉันถึงได้โง่อย่างนี้ ผมไม่ควรคิดเช่นนั้น และไม่มีใครต้องรู้ เป็นไปได้ว่า ผมไม่เหมาะกับสำนักงานของฉัน ไม่ ไม่ ผมไม่สามารถพูดได้ว่าผมไม่สามารถเห็นผ้า " .     " แล้วคุณมีอะไรจะพูด ? กล่าวว่า หนึ่งในผู้ต้องหา ในขณะที่เขาแกล้งทำเป็นยุ่งการทอผ้า     " โอ้ มันสวยมาก งดงามเหลือเกิน " ตอบรัฐมนตรีเก่ามองผ่านแว่นตาของเขา " มีลวดลายสวยงาม สิ่งที่สดใสสี ! ผมจะบอกพระราชาว่า ฉันชอบผ้ามาก .     " เรายินดีที่จะได้ยินว่า " สองทอ และอธิบายให้เขาสีและอธิบายแบบอยากรู้อยากเห็น รัฐมนตรีเก่าฟังอย่างตั้งใจ เขาอาจเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิสิ่งที่พวกเขากล่าวว่า และเขาทำ    ตอนนี้นักต้มตุ๋น ขอเงิน ผ้าไหม และผ้าทอง ซึ่งพวกเขาต้องทอผ้า พวกเขาพยายามทุกอย่างเพื่อตนเองและไม่ด้ายมาใกล้ loom , แต่พวกเขายังคง , นี้ , ไปทำงานที่ looms ที่ว่างเปล่า    หลังจากนั้นไม่นานจักรพรรดิส่งอื่นเที่ยงตรงข้าราชบริพารมาทอผ้าเพื่อดูว่าพวกเขาได้รับใน และถ้าผ้ามันใกล้จบแล้ว เหมือนรัฐมนตรีเก่าที่เขาดู และมองแต่ไม่สามารถเห็นอะไร มีอะไรให้เห็น