As more of us question how much sug

As more of us question how much sugar we eat because of possible connections to health problems such as obesity, diabetes, cancer, and heart disease, we started wondering: What would it be like to give up sugar? Eve O. Schaub, a writer in Vermont, decided to find out. For 365 days, Schaub and her husband and two daughters cut out all added sugars. She documented the experience in Year of No Sugar (out in April), Below is an excerpt, plus her best advice for following in her footsteps.

Originally, when I first contemplated the idea of a Year of No Sugar, images of cravings, temptation, and deprivation came to mind. My personal mental picture involved me in an Old West-style showdown with one of those wonderful square Ritter chocolate bars: "Let's go, chocolate," I'd sneer, perhaps from under a sombrero. "You and me. Mano a mano." You know, if chocolate had hands.

But in truth what I was finding was that the hardest moments weren't solitary, quite the opposite. In fact, if I could just home-school the kids and avoid all restaurants and social events for the year—in other words if we could just move to a new address under a convenient rock—the project would be a comparative snap. Turns out, at least for me, the social isolation of being on a different wavelength from the rest of the world around you was one of the most difficult parts of all.

For example, one day in April we attended the biggest local event I'd seen in my 14 years in our town: a fundraiser to benefit the owners of a general store that had burned to the ground in the middle of the night two weeks prior. The event was so sudden, so shocking, so deeply upsetting to the community, that within hours plans were being fomented on Facebook for what would eventually blossom into a huge community expression of support and love. The resulting blow-out event featured a pig roast and chicken barbecue, a silent auction of more than a hundred items, a bake sale of gargantuan proportions, live music by a local honky-tonk band, a swing set raffle, tractor rides, and face painting. Phew! We showed up to find hundreds and hundreds of people already in line for all of the above. But most of all they were in line for the food.

RELATED: Everything You Need to Know About Sugar

Now, we'd been doing no sugar for months now, so you might think by this point I'd have figured this food thing out, right? But then there's that annoying fact that I can be—only sometimes, mind you—a little slow on the uptake. Honestly, amazingly, it really didn't occur to me that we wouldn't be able to eat the majority of food on the menu for this event until we were already there. Meat and pasta salad? Fine, right? Wait, no—pasta salad would have mayonnaise, the pork and chicken had barbecue sauce, so, um, what else? Baked beans, coleslaw…sugar was certainly in most of the menu items, if not all of them. And you can't very well go to an event like this, with hundreds in line behind you waiting their turn, and start asking volunteers nit-picky questions about the pasta salad. You just can't.

Fortunately, we had been assuming we'd eat there later in the afternoon as an early dinner, and we had eaten lunch, so we weren't starving. Instead, we focused on everything else: We bought event t-shirts, we bid on items at the silent auction, the kids swung (swang?) on the raffle swing set and got their faces painted. Practically everyone in town made an appearance that afternoon, and in a town of just over 1,000 people that amounts to a great big party where you know virtually all of the guests. Now, in our neighborhood, a fundraiser is considered a walloping success if it raises anywhere near the thousand dollar mark. At the end of this particular event an unheard-of $30,000 was raised to help storeowners Will and Eric, who wandered around the event looking dazed by the outpouring of support.

I came home with an empty feeling in me that only partly had to do with the fact that it was getting to be dinnertime. Everyone in the community had come together to help our neighbors Will and Eric, and we were a part of that, certainly. But we all know food is symbolic, food is important. When people break bread together it means something. At least for the time being, our family was, in some small way, existing apart.

RELATED: 7 Ingredients That Are Robbing You of Nutrients

The day before the event, like everybody else, we had gone to drop off our family's auction donation at the firehouse. It was very social, everyone standing around and marveling at the variety and quality of different auction items, ("Have you seen this one?") But what I really reeled at was the bake-sale table. Goodies of every conceivable shape and size were crowded across two nine-foot tables, jostling for space, in the process of being neatly cataloged and labeled by my friend Rhonda. Rhonda was one of the event's organizers, and also a reader of my blog who regularly posted comments and links to interesting sugar-related articles she came across.

Staring wide-eyed at the spread of frostings, sprinkles, chips, jellies, and coconut cream, I joked with Rhonda that I should take a photo of the awe-inspiring spread to post on my blog. "Oh no!" she said, genuinely taken aback, "but…this is good!"

Her reaction stuck with me, because I think it has everything to do with how inextricably emotion and food are intertwined in our culture. I mean, of course it's good, right? The outpouring of emotion was physically visible in response to what was a shocking and violent event. People wanted to express love and comfort in the name of Will and Eric, to literally wrap them up in all that is warm and good and predictable, in an effort to make up for the scary thing that had changed their lives forever. What better way to do this than with a nice coffeecake or tray of raspberry thumbprints? We all understand, implicitly, when dessert is intended this way, as a concrete manifestation of love.

What Rhonda's comment made me realize is that it's all well and good to demonize sugar when you're talking about the Big Bad Corporations, sneaking high fructose corn syrup into our ketchup and mayonnaise; it's another thing entirely to go after grandma's lovingly baked molasses cookies. The problem is, nutritionally your body can't tell the difference between the "bad" sugar (from Big Food Inc.) and "good" sugar (from Grandma). Fructose is fructose. And an excess of fructose consumption, now at its highest levels ever and still climbing, is making our society sick.

I imagine that one day, when the data has become so abundant as to be incontrovertible having a buffet of sugar that rivals the actual food will be considered as socially unacceptable as smoking on airplanes or littering out your car window—things which we as a society once accepted as completely normal yet now we have come to realize the destructiveness of. Nobody's trying to say we can't smoke or drink or throw things away; they're just saying we have to be careful—much more careful—about how we go about it. Same with sugar.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นของเราคำถามจำนวนน้ำตาลที่เรากินเนื่องจากสามารถเชื่อมต่อกับปัญหาสุขภาพ เช่นโรคอ้วน โรคเบาหวาน โรคมะเร็ง โรคหัวใจ เราเริ่มสงสัยว่า: อะไรมันจะเหมือนให้น้ำตาล อีฟโอ Schaub นักเขียนในรัฐเวอร์มอนต์ ตัดสินใจที่จะค้นหา 365 วัน Schaub และสามี และลูกสาวสองตัดออกเพิ่มน้ำตาลทั้งหมด เธอบันทึกประสบการณ์ในปีไม่ใช่น้ำตาล (ออกในเดือนเมษายน) ด้านล่างเป็นตัดตอน บวกคำต่อไปนี้ของเธอดีอย่างเธอ

ตอนแรก เมื่อก่อนไตร่ตรองความคิดเป็นปีของไม่มีน้ำตาล รูปแพง ทดลอง และมามาถึงใจ ภาพของฉันส่วนบุคคลเกี่ยวข้องกับฉันในการประลองตะวันตกแบบเก่ากับบาร์ช็อคโกแลริทเตอร์ตารางเหล่านั้นยอดเยี่ยม: "ไปกันเหอะ ช็อคโกแลต ฉันจะ sneer บางทีอย่างหมวกปีกกว้างแบบนั้น"เธอกับฉัน มโน a มโน" คุณทราบ ถ้าช็อกโกแลตได้มือ

แต่ในความจริง ว่าฉันถูกค้นหาเป็นช่วงเวลาที่ยากที่สุดที่ไม่ปัจเจก ค่อนข้างตรงกันข้าม อันที่จริง ถ้าฉันสามารถเพียงโรงเรียนบ้านเด็ก และหลีกเลี่ยงอาหารและสังคมทุกปี — กล่าวถ้าเราเพียงสามารถย้ายที่ไปอยู่ใหม่ภายใต้หินสะดวก — โครงการจะแป๊บเปรียบเทียบได้ เปิด น้อย ฉันแยกสังคมในความยาวคลื่นที่แตกต่างจากส่วนเหลือของโลกรอบคุณมีส่วนยากที่สุดของทั้งหมด

ตัวอย่าง วันหนึ่งในเดือนเมษายนที่เราเข้าร่วมเหตุการณ์ในท้องถิ่นที่ใหญ่ที่สุดฉันได้เห็นใน 14 ปีของฉันในเมืองของเรา: fundraiser เพื่อประโยชน์ของเจ้าของร้านค้าทั่วไปที่ได้เขียนลงไปพื้นดินกลางก่อนสองสัปดาห์คืน เหตุการณ์ได้ทันทีดังนั้น ดังนั้น ตกตะลึง upsetting ให้ลึกเพื่อชุมชน ภายในชั่วโมงแผนได้มียึดบน Facebook สำหรับอะไรจะตกจั่นเป็นนิพจน์เป็นชุมชนขนาดใหญ่ของการสนับสนุนและความรักในที่สุด เหตุการณ์ระเบิดออกได้แนะนำการย่างหมู และไก่บาร์บีคิว ประมูลเงียบกว่าร้อยรายการ ขายของสัดส่วนสุดอลังการ ดนตรี โดยวง honky-tonk ท้องถิ่น สวิง ตั้ง raffle ขี่รถแทรกเตอร์ หน้าทาสี ทัศนียภาพ เราแสดงค่าในการค้นหาหลายร้อยและคนหลายร้อยคนแล้วในบรรทัดทั้งหมดกล่าว ทุกคำในบรรทัดสำหรับอาหาร

ที่เกี่ยวข้อง: ทุกอย่างที่คุณจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับน้ำตาล

ตอนนี้ เรามีการทำน้ำตาลไม่สำหรับเดือนนี้ ดังนั้นคุณอาจคิดว่า จากนี้ ฉันจะได้คิดสิ่งนี้อาหารออก ขวา แต่แล้ว มีข้อเท็จจริงที่น่ารำคาญที่ได้โดยเฉพาะบางครั้ง คุณตัวช้าเล็กน้อยในการดูดซับ สุจริตอย่าง น่าอัศจรรย์ มันจริง ๆ ไม่ได้เกิดขึ้นกับฉันว่า เราจะไม่สามารถกินอาหารส่วนใหญ่อยู่ในเหตุการณ์นี้จนกระทั่งเรามาแล้ว เนื้อและพาสต้าสลัด ดี ขวา รอ ไม่ — สลัดพาสต้าจะมีมายองเนส หมูและไก่มีซอสบาร์บีคิว ดังนั้น อุ่ม อะไร ถั่วขาว coleslaw...น้ำตาลถูกแน่นอนที่สุดของรายการเมนู ถ้าไม่ทั้งหมด และดีที่ไปกับเหตุการณ์เช่นนี้ มีหลายร้อยในบรรทัดหลังคุณรอเปิดของพวกเขา และเริ่มถามอาสาสมัครถามนิตย์ picky เกี่ยวกับสลัดพาสต้า คุณไม่ได้

โชคดี เราได้ถูกสมมติว่า เราจะกินมีในภายหลังในตอนบ่ายเป็นอาหารเป็นต้น และเราได้รับประทานอาหารกลางวัน ดังนั้นเราไม่ได้อดอยาก แทน เราเน้นทุกอย่าง: เราซื้อเสื้อยืดกิจกรรม เราประมูลสินค้าประมูลเงียบ เด็ก swung (swang) บนสวิง raffle ตั้ง และมีหน้าทาสี จริงทุกคน ในเมืองทำลักษณะที่บ่าย และ ในเมืองเพียง 1000 คนยอดเงินที่พรรคใหญ่มากที่คุณรู้ว่าแขกแทบทั้งหมด ตอนนี้ ในพื้นที่ใกล้เคียงของเรา fundraiser เป็นคือพิจารณาความสำเร็จ walloping ถ้ามันเพิ่มทุกใกล้หมายพันดอลลาร์ จบเหตุการณ์นี้เฉพาะ unheard-of $30000 ขึ้น ไปช่วย storeowners จะและเอริค ที่ได้เดินไปมาทั่วมองเหตุการณ์งวย โดยภาพการไหลของการสนับสนุน

ฉันมาบ้านมีความรู้สึกว่างเปล่าในฉันที่มีเพียงบางส่วนกับความจริงที่ว่ามันคือการให้ ที่นี่ ทุกคนในชุมชนได้มาร่วมกันจะช่วยเพื่อนบ้านของเราจะและเอริค และเราได้เป็นส่วนหนึ่งของที่ แน่นอน แต่เรารู้ว่า อาหารเป็นสัญลักษณ์ อาหารเป็นสิ่งสำคัญ เมื่อคนแบ่งขนมปังกัน หมายความว่า บางสิ่งบางอย่าง น้อย ในระยะนี้ ครอบครัวของเราได้ ในขนาดเล็กบางวิธี อยู่กัน

ที่เกี่ยวข้อง: ส่วนผสม 7 ที่จะบีบคุณสารอาหาร

วันก่อนเหตุการณ์ เช่นทุกคนอื่น เราได้ไปจากครอบครัวเราประมูลบริจาคที่ firehouse มันมากสังคม ทุกคนยืนอยู่รอบ และสาดแสงที่หลากหลายและคุณภาพของสินค้าประมูลต่าง ๆ, ("มีคุณเห็นคนนี้หรือไม่") แต่อะไรฉันจริง ๆ reeled ใน ตารางขาย สารพัดทุกรูปร่างหลากหลายและขนาดถูกแออัดทั้งสองเท้าเก้าตาราง ปรับพื้นที่ กำลังถูก cataloged และกำหนดป้ายชื่อ โดยเพื่อนรอนด้า รอนด้าเป็นหนึ่งในงานออร์แกนไนเซอร์ และยัง อ่านบล็อกของฉันที่ลงรายการบัญชีข้อคิดเห็นและเชื่อมโยงไปยังบทความที่เกี่ยวข้องกับน้ำตาลน่าสนใจเป็นประจำ ที่เธอมาข้าม

จ้อง wide-eyed การแพร่กระจาย ของ frostings, sprinkles ชิป jellies หัวกะทิ ฉันพูดติดตลกกับรอนด้าที่ ฉันควรถ่ายการแพร่กระจายมากลงบนบล็อกของฉัน "โอ้ ไม่! " เขากล่าวว่า จริงใจตะลึง, " แต่...ดี! "

ปฏิกิริยาของเธอติดอยู่กับฉัน ผมคิดว่ามีทุกอย่าง มีวิธี inextricably อารมณ์และอาหารที่เจอในวัฒนธรรมของเรา ผมหมายถึง แน่นอนมันคือดี ขวา ภาพการไหลของอารมณ์เห็นจริงในสิ่งที่เป็นเหตุการณ์ที่รุนแรง และขยัน คนอยากแสดงความรักและความสะดวกสบายในการจะและเอริค ขย่มอย่างแท้จริงไว้ในที่อบอุ่น และดี และคาดเดา ได้ ในความพยายามที่จะจัดทำขึ้นสำหรับสิ่งที่น่ากลัวที่ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขาตลอดไป สิ่งที่ดีกว่าวิธีการทำเช่นนี้กว่ากับ coffeecake ดีหรือถาดของราสเบอร์รี่ thumbprints เราเข้าใจ นัย เมื่อขนมจะใช้วิธีนี้ เป็นคอนกรีตยามรักกัน

สิ่งของรอนด้าคิดที่ทำให้ฉันรู้เป็นที่เป็นทั้งหมดดีและดี demonize น้ำตาลเมื่อคุณกำลังพูดถึงการองค์กรขนาดใหญ่ไม่ดี ด้อมน้ำเชื่อมฟรักโทสสูงข้าวโพดลงในซอสมะเขือเทศและมายองเนส ของเรา เป็นสิ่งอื่นทั้งหมดไปหลังจากคุณยายของกากน้ำตาลอ่างอบคุกกี้ ปัญหาคือ คุณค่าทางโภชนาการของร่างกายไม่สามารถบอกความแตกต่างระหว่างน้ำตาล "ไม่ดี" (จาก Inc. อาหารขนาดใหญ่) และน้ำตาล (จากคุณยาย) "ดี" ฟรักโทสเป็นฟรักโทส และทำมากเกินปริมาณฟรักโทส ที่เป็นระดับสูงสุดที่เคย และยังปีน ป่วยสังคมของเราด้วย

ผมคิดว่าวันหนึ่ง เมื่อข้อมูลมีเป็นชุกชุมจึงได้ incontrovertible มีบุฟเฟ่ต์ที่มีน้ำตาลที่ rivals อาหารจริงจะถือว่าเป็นสังคมต้นสูบบุหรี่บนเครื่องบิน หรือ littering หน้าต่างรถของคุณ — สิ่งที่เป็นสมบูรณ์ปกติ แต่ตอนนี้เราได้มารู้ destructiveness ของเราเป็นสังคมยอมครั้ง ไม่มีใครพยายามจะบอกว่า เราไม่สูบบุหรี่ หรือดื่ม หรือโยนสิ่งที่เก็บ พวกเขากำลังเพียงแต่พูดว่า เราต้องระวัง — ระมัดระวังมากขึ้น — เกี่ยวกับว่าเราไปถึง เดียวกันกับน้ำตาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเราถามว่า น้ำตาลที่เรากินมากเพราะเป็นไปได้ให้เชื่อมต่อปัญหาสุขภาพ เช่น โรคอ้วน โรคเบาหวาน โรคมะเร็ง และโรคหัวใจ เราเริ่มสงสัยว่าสิ่งที่มันจะชอบที่จะให้ตาล อีฟ โอ ช็อบ นักเขียนในเวอร์มอนต์ , ตัดสินใจที่จะหาออก 365 วัน ช็อบ และ สามี และลูกสาวทั้งสอง ตัดออกทั้งหมด เพิ่มน้ำตาลเธอบันทึกประสบการณ์ในปีไม่ใส่น้ำตาล ( ในเดือนเมษายน ) ด้านล่างเป็นข้อความที่ตัดตอนมา , บวกของเธอที่ดีที่สุดคำแนะนำสำหรับเดินตามรอยเท้าของเธอ . . . . .

ตอนแรก เมื่อครั้งแรกที่ผมไตร่ตรองความคิดของปีไม่มีน้ําตาล , รูปภาพของ cravings ล่อใจ และการกีดกันมาจิตใจภาพจิตของฉันส่วนบุคคลที่เกี่ยวข้องกับฉันในการประลองสไตล์ตะวันตกเก่ากับคนที่ยอดเยี่ยมตารางริตเตอร์ช็อกโกแลตบาร์ : " ไปกันเถอะ , ช็อคโกแลต , " ผมยิ้มเยาะ บางทีจากใต้หมวก” คุณและฉัน มาโน มโน คุณก็รู้ ถ้าช็อคโกแลตได้ . .

แต่ในความจริง สิ่งที่ผมพบ คือ ช่วงเวลาที่ยากที่สุดไม่ได้โดดเดี่ยวค่อนข้างตรงข้าม ในความเป็นจริงถ้าได้โรงเรียนบ้านเด็กและหลีกเลี่ยงการร้านอาหารและกิจกรรมทางสังคมสำหรับปี ในคำอื่น ๆถ้าเราแค่เปลี่ยนที่อยู่ภายใต้หินสะดวก โครงการจะ snap เปรียบเทียบ กลายเป็นว่า อย่างน้อยก็สำหรับฉัน การแยกทางสังคมของการบนความยาวคลื่นที่แตกต่างจากส่วนที่เหลือของโลกรอบตัวคุณเป็นหนึ่งในส่วนที่ยากที่สุดของทั้งหมด .

ตัวอย่างวันหนึ่งในเดือนเมษายน เราได้พื้นที่มากที่สุดเหตุการณ์ที่ผมเห็นใน 14 ปีในเมืองของเรา หาทุนเพื่อประโยชน์ของเจ้าของของร้านทั่วไปที่ได้เผาไหม้ที่พื้นกลางคืน สองสัปดาห์ก่อน เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก ดังนั้น ตกใจมาก upsetting ชุมชนภายในชั่วโมงแผนการถูกอนใน Facebook สำหรับสิ่งที่ในที่สุดจะเบ่งบานเป็นชุมชนใหญ่ของการแสดงออกของการสนับสนุนและความรัก เกิดระเบิดที่โดดเด่นย่างหมูและไก่บาร์บีคิวเหตุการณ์การประมูลเงียบ กว่าร้อยรายการ อบขนมขาย สัดส่วนใหญ่ , ดนตรีสดโดยวงดนตรีตงคนเผือกท้องถิ่น , ชิงช้าหวย , ขี่รถแทรกเตอร์ และภาพวาดใบหน้าเฮ้อ ! เราพบขึ้นเพื่อค้นหาหลายร้อยและหลายร้อยคนแล้วในบรรทัดทั้งหมดที่กล่าวข้างต้น แต่ส่วนมากของทั้งหมดที่พวกเขาอยู่ในบรรทัดสำหรับอาหาร

ที่เกี่ยวข้อง : ทุกสิ่งที่คุณต้องการรู้เกี่ยวกับน้ำตาล

ตอนนี้เรากำลังทำอะไร ไม่น้ำตาล มาเป็นเดือนแล้ว ดังนั้นคุณอาจคิดว่า จุดนี้ผมก็คิดว่าอาหารสิ่งนี้ใช่ไหม แต่ก็มีที่น่ารำคาญที่ว่า ผมจะเป็นเพียงบางครั้งจิตใจ you-a ค่อนข้างช้าในการใช้ . บอกตามตรง น่าอัศจรรย์ จริงๆ มันไม่ได้เกิดขึ้นกับผม เราเลยไม่สามารถกินส่วนใหญ่ของอาหารในเมนู สำหรับเหตุการณ์นี้ จนกว่าเราจะได้มี เนื้อและสลัดพาสต้า ไม่เป็นไร ใช่มั้ย ? เดี๋ยว ไม่สลัดพาสต้า ต้องมายองเนส , หมู และไก่ มีซอสบาร์บีคิวแล้ว อืม อะไรอีก ? ถั่วอบลอว์น้ำตาล . . . แน่นอน ในส่วนของรายการเมนู , ถ้าไม่ทั้งหมดของพวกเขา และคุณก็ไม่อยากไปงานแบบนี้ กับร้อยในแถวหลังรอเปิดของพวกเขาและเริ่มถามคำถามเกี่ยวกับอาสาสมัครมันเรื่องมาก พาสต้า สลัด คุณก็ทำไม่ได้

โชคดีที่เราเคยสมมติว่าเราจะกินตรงนั้น ต่อมาในช่วงบ่ายเป็นค่ำเช้า และเรากินมื้อกลางวันดังนั้นเราไม่ได้อดอยาก แทน , เรามุ่งเน้นไปที่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราซื้อเสื้อยืดกิจกรรม , เราเสนอราคาในรายการที่ประมูลเงียบ เด็กเหวี่ยง ( วง ) ? ที่หวยชุดแกว่งและมีใบหน้าทาสี เกือบทุกคนในเมืองมีลักษณะเย็น และในเมืองเพียง 1 , 000 คน ยอดเงินที่เป็นพรรคใหญ่ที่คุณรู้ว่าเกือบทั้งหมดของผู้เข้าพัก ตอนนี้ในบ้านเรา งานถือว่าประสบความสำเร็จซึ่งมีขนาดใหญ่มาก ถ้ามันเพิ่ม แถว ๆพันดอลลาร์เครื่องหมาย ในตอนท้ายของเหตุการณ์นี้โดยเฉพาะ ไม่เคยได้ยินของ $ 30 , 000 ถูกยกขึ้นไปช่วย storeowners และเอริค ที่เดินไปรอบ ๆเหตุการณ์ดูงุนงงโดยสน

สนับสนุนฉันมาที่บ้านกับความรู้สึกว่างเปล่าในนั้นฉันแค่บางส่วนได้จะทำอย่างไรกับความจริงที่ว่ามันกำลังจะถึงเวลาอาหารเย็น ทุกคนในชุมชนมาร่วมกันช่วยเพื่อนบ้านของเราและอีริค และเราเป็นส่วนหนึ่งของที่แน่นอน แต่เราทุกคนรู้ว่าอาหารเป็นสัญลักษณ์ อาหารเป็นสิ่งสำคัญ เมื่อทุกคนทานข้าวด้วยกัน มันมีความหมายบางอย่าง อย่างน้อยเวลาที่ถูก ครอบครัวของเราได้จักรพรรดิยงเจิ้งที่มีอยู่กัน

ที่ 7 ส่วนผสมที่ปล้นคุณของรัง

ก่อนวันงาน เหมือนกับคนอื่น ๆ เราได้ไปแวะบริจาคประมูลของครอบครัวของเราที่สถานีดับเพลิง มันเป็นสังคมมาก ทุกคนที่ยืนอยู่รอบ ๆและ marveling ที่หลากหลาย และคุณภาพของสินค้า การประมูลที่แตกต่างกัน ( " คุณเห็นนี้" ) แต่สิ่งที่ผม reeled ขายขนมที่โต๊ะ สารพัดของไปได้ทุกรูปร่างและขนาดแออัดทั่วสองเก้าเท้าโต๊ะ ดัน สำหรับพื้นที่ในขั้นตอนของการบรรจง cataloged และติดป้ายโดยเพื่อนของฉันรอนด้า รอนด้า เป็นหนึ่งในผู้จัดงานของเหตุการณ์และผู้อ่านของบล็อกของฉันที่อย่างสม่ำเสมอโพสต์และการเชื่อมโยงไปยังบทความที่เธอเจอน้ำตาลน่าสนใจ

จ้องมองดวงตาเบิกกว้างที่แผ่ frostings , sprinkles , ชิป , เยลลี่และกะทิผมติดตลกกับรอนด้าที่ฉันควรใช้ภาพถ่ายของความกลัวเป็นแรงบันดาลใจไปโพสต์ในบล็อกของฉัน " โอ้ ไม่ ! เธอพูดแบบตกใจ " แต่ . . . . . . . นี้เป็นสิ่งที่ดี !

ปฏิกิริยาของเธอติดอยู่กับผม เพราะผมคิดว่า มันได้ทุกอย่างจะทำอย่างไรกับ inextricably อารมณ์และอาหารเป็นพันในวัฒนธรรมของเรา ฉันหมายถึง มันก็ดีใช่ไหม การแสดงความรู้สึกของอารมณ์ คือ การมองเห็นทางร่างกายเป็นสิ่งที่น่าตกใจ และเหตุการณ์รุนแรง คนต้องการที่จะแสดงความรักและความสะดวกสบาย ในชื่อของ วิล และ เอริคหมายห่อในที่ที่อบอุ่นและดีและคาดเดา ในความพยายามที่จะทำให้น่ากลัว สิ่งที่มีการเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขาตลอดไป อะไรวิธีที่ดีกว่าที่จะทำกว่าด้วย ดี coffeecake หรือถาดของราสเบอร์รี่ thumbprints ? เราทุกคนเข้าใจ โดยปริยาย เมื่อขนมเป็นวิธีนี้ไว้ เป็นการสำแดงคอนกรีตของความรัก

สิ่งที่รอนด้าก็แสดงความคิดเห็นทำให้ฉันตระหนักว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่จะ demonize น้ำตาลเมื่อคุณกำลังพูดถึง ใหญ่ดี บริษัท , แอบน้ำเชื่อมข้าวโพดฟรักโทสสูงในซอสมะเขือเทศและมายองเนส ของเรา มันเป็นสิ่งอื่นทั้งหมดไปหลังจากคุณยายจัดอบน้ำตาลคุกกี้ ปัญหาคือ มีคุณค่าทางโภชนาการที่ร่างกายของคุณไม่สามารถบอกความแตกต่างระหว่าง " เลวร้าย " น้ำตาลจากอาหารใหญ่ Inc) และ " ดี " น้ำตาล ( ย่า ) ฟรักโทสเป็นฟรักโทส . และส่วนเกินของการบริโภค fructose ตอนนี้ที่ระดับสูงสุดที่เคยทำและยังคงปีนขึ้นไป ทำให้สังคมของเราป่วย

ผมจินตนาการว่า วันหนึ่งเมื่อข้อมูลได้กลายเป็นดังนั้นบริบูรณ์เป็นเถียงไม่ได้มีบุฟเฟ่ต์ของน้ำตาลที่คู่แข่งอาหารที่เกิดขึ้นจริงจะถือว่าเป็นสังคมที่ยอมรับเป็นสูบบุหรี่บนเครื่องบินหรือทิ้งออกไปนอกหน้าต่างรถของคุณเรื่องที่เราเป็นสังคมเมื่อยอมรับเป็นปกติอย่างสมบูรณ์ แต่ตอนนี้เราต้องตระหนักถึงการทำลายของไม่มีใครพยายามที่จะบอกว่าเราไม่สูบบุหรี่หรือดื่มหรือทิ้งมันไป เขาแค่บอกว่า เราต้องระวังให้มาก ระมัดระวังมากขึ้นเกี่ยวกับวิธีที่เราจะไปเกี่ยวกับมัน เดียวกันกับน้ำตาล