On February 3, 2008, my dad was at

On February 3, 2008, my dad was at the hospital that day, so I had slept in my mom’s room with my brothers. I was sleeping perfectly fine but then around 11:00 p.m. the phone had rung and when my mom answered it, I heard my grandma talking to her. I had heard my mom say that she wouldn’t be able to make it to Europe because no one would be here to watch the kids. After she hung up my brother asked what happened and she said that my grandpa is really sick and he is in the hospital. Once I heard that, I wasn’t able to fall asleep at all. The only thing I could do was cry about it and make sure no one heard me. Then at 3:00 in the morning—now it was the 4th—I heard the phone ring again, and I heard my aunt saying its okay. Then my mom said bye, and I asked her what happened. Then she said that my grandpa had passed away. After that I couldn’t stop crying, I just thought that my heart would explode any minute. It was really hard for me because I was raised by my grandparents for seven years. It was about seven months since we had come back, when we had visited them

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บน 3 กุมภาพันธ์ 2008 พ่อของฉันได้ที่โรงพยาบาลวัน ดังนั้นฉันก็นอนในห้องของแม่ของฉันกับพี่ชายของฉัน ฉันได้นอนหลับอย่างดี แต่แล้ว ประมาณ 11:00 น.โทรศัพท์มีรุ้ง และเมื่อหม่อมฉันตอบว่า ผมได้ยินคุณยายของฉันพูดกับเธอ ฉันได้ยินแม่ของฉันพูดว่า เธอจะไม่สามารถทำให้ยุโรปเนื่องจากไม่มีใครจะเป็นที่นี่ดูเด็ก หลังจากที่เขาแขวนไว้ พี่ชายถามว่า เกิดอะไรขึ้น และเธอกล่าวว่า ปู่ของฉันคือป่วยจริง ๆ และเขาอยู่ในโรงพยาบาล เมื่อฉันได้ยินว่า ฉันไม่สามารถที่จะหลับเลย สิ่งเดียวที่ฉันไม่ได้ร้องไห้เลย และแน่ใจว่าไม่มีใครได้ยินฉัน ที่ 3:00 ในตอนเช้าแล้ว — ตอนนี้ก็ 4 — ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์โทรศัพท์อีกครั้ง และฉันได้ยินป้าพูดความดี แล้ว แม่ของฉันกล่าวว่า ลาก่อน และถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น แล้ว เธอบอกว่า ปู่ของฉันได้ผ่านไป หลังจากนั้น ฉันไม่สามารถหยุดร้องไห้ ฉันเพียงแค่คิดว่า หัวใจจะระเบิดใด ๆ นาที มันเป็นเรื่องยากสำหรับฉัน เพราะฉันขึ้น โดยปู่ย่าตายายของฉัน 7 ปี มันเป็นเวลาประมาณ 7 เดือนเนื่องจากเราได้กลับมา เมื่อเราได้เยี่ยมชม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2008 พ่อของฉันอยู่ที่โรงพยาบาลในวันนั้นดังนั้นผมเคยนอนในห้องแม่ของฉันกับพี่น้องของฉัน ผมนอนหลับสมบูรณ์ดี แต่แล้วรอบ 23:00 โทรศัพท์ได้รุ่งและเมื่อแม่ของฉันตอบมันฉันได้ยินยายพูดคุยกับเธอ ผมเคยได้ยินแม่ของฉันบอกว่าเธอจะไม่สามารถที่จะทำให้มันไปยังยุโรปเพราะไม่มีใครจะเป็นที่นี่เพื่อดูเด็ก หลังจากที่เธอแขวนขึ้นพี่ชายของฉันถามว่าสิ่งที่เกิดขึ้นและเธอบอกว่าปู่ของฉันเป็นจริงและเขาป่วยอยู่ในโรงพยาบาล เมื่อผมได้ยินมาว่าผมไม่สามารถที่จะหลับไปเลย สิ่งเดียวที่ผมทำได้ก็คือร้องไห้เกี่ยวกับเรื่องนี้และให้แน่ใจว่าไม่มีใครได้ยินฉัน จากนั้นเวลา 3:00 ในตอนเช้าตอนนี้มันเป็น 4-ผมได้ยินแหวนโทรศัพท์อีกครั้งและผมได้ยินป้าของฉันบอกว่ามันโอเค จากนั้นแม่ของฉันบอกว่าลาก่อนและผมถามเธอว่าสิ่งที่เกิดขึ้น จากนั้นเธอก็บอกว่าคุณปู่ของฉันได้ล่วงลับไปแล้ว หลังจากที่ผมไม่สามารถหยุดร้องไห้ผมก็คิดว่าหัวใจของฉันจะระเบิดนาทีใด ๆ มันเป็นเรื่องยากจริงๆสำหรับฉันเพราะฉันถูกเลี้ยงดูมาโดยปู่ย่าตายายของฉันเป็นเวลาเจ็ดปี มันเป็นเรื่องของเจ็ดเดือนนับตั้งแต่ที่เราได้กลับมาเมื่อเราได้ไปเยี่ยมพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2551 พ่ออยู่โรงพยาบาลวันนั้น ก็เลยได้นอนในห้องของแม่กับพี่ชาย ฉันหลับสบายดี แต่แล้วประมาณ 11.00 น. เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และเมื่อแม่ตอบว่า ได้ยินยายพูดกับเธอ ผมได้ยินแม่พูดแบบนั้น เธอจะได้ไม่ต้องไปยุโรป เพราะไม่มีใครจะมาที่นี่ เพื่อดูเด็กๆหลังจากที่เธอวางสายพี่ชายของฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอบอกว่า ปู่ของผมไม่สบายจริงๆ เขาอยู่ในโรงพยาบาล เมื่อฉันได้ยินว่า ฉันยังไม่ได้หลับเลย สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือร้องไห้เกี่ยวกับมันและให้แน่ใจว่าไม่มีใครได้ยินเลย แล้วตอนตีสาม ตอนนี้มันเป็น 4th-i ได้ยินโทรศัพท์อีกครั้ง ได้ยินป้าพูดว่า ไม่เป็นไร แล้วแม่ของฉันก็พูดว่าลาก่อนฉันถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเธอบอกว่า ปู่ตายไปแล้ว หลังจากที่ฉันหยุดร้องไห้ไม่ได้ ฉันคิดว่าหัวใจของฉันจะระเบิดได้ทุกเมื่อ มันเป็นเรื่องยากสำหรับผม เพราะผมโตมากับปู่ย่ามาเจ็ดปี มันเป็นประมาณ 7 เดือนที่ผ่านมา เราได้กลับมา เมื่อเราได้เข้าเยี่ยมชมพวกเขา