her eyes and open arms. “A fifty-ye

her eyes and open arms. “A fifty-year-old bachelor,” laughed a friend familiar with my reclusive ways. “You never had a chance.” Our wedding took place amid bales of lumber and rolls of tar paper. The wedding feast was laid out on planks and sawhorses. Ed, the eighty-two-year-old owner of the cabin I was living in, gave the bride away. Ed had come to Alaska when it was still a territory, in 1946,* after training to fly torpedo bombers during World War II. Ten years later, after graduating from college in Fairbanks on the GI Bill and joining one of the earliest expeditions to put a man on top of 20,300-foot Mount Denali, he had acquired the land I was building on through a government program that gave veterans preference. He and his wife, Marjory, built their own home a few miles closer to town, rowing in every morning from a nearby island that had been homesteaded by a family named Weshenfelder in the early 1920s. The two worked from first light to last, digging a basement by hand, mixing concrete with a shovel, and moving twenty-four-foot timbers into their roadless homesite with a wheelbarrow. Marjory sprouted a seedling from a maple tree

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอดวงตา และแขนเปิด "สิบปีอื่น หัวเราะเพื่อนที่คุ้นเคยกับวิธีของฉันรู้สึกอุ่นใจ "คุณไม่เคยมีโอกาส" งานแต่งงานของเราเอาสถานที่ท่ามกลางก้อนไม้และม้วนกระดาษทาร์ งานเลี้ยงงานแต่งงานถูกแอร์ลับแลและ sawhorses Ed เอ้สองปีเจ้าของกระท่อมที่ฉันอยู่ ให้เจ้าสาวไป Ed มีมาอลาสก้าเมื่อยังเขต ในปี 1946, * หลังการฝึกอบรมการบินตอร์ปิโดระเบิดพลีชีพในระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง สิบปีต่อมา หลังจากจบการศึกษาจากวิทยาลัยในแฟร์แบงค์จากสูตร GI และหนึ่งเลือกแรกสุดให้คนบนฟุต 20,300 เมาท์ Denali เขาได้รับที่ดินผมถูกสร้างในโปรแกรมของรัฐบาลที่ให้แก่ทหารผ่านศึกกำหนดลักษณะ เขาและภรรยาของเขา Marjory สร้างบ้านตนเองกี่ไมล์ใกล้เมือง พายเรือในทุกเช้าจากเกาะใกล้เคียงที่ได้รับ homesteaded โดยครอบครัวชื่อ Weshenfelder ในปี 1920 ช่วง ทั้งสองทำงานจากแสงก่อนการล่าสุด ชั้นใต้ดินที่ขุดด้วยมือ การผสมคอนกรีต ด้วยจอบ และการย้ายไม้ยี่สิบสี่ฟุตเป็น homesite ของ roadless กับรถสาลี่เป็น Marjory แทนแหล่งจากต้นเมเปิล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดวงตาของเธอและแขนเปิด "เป็นห้าสิบตรีปี" หัวเราะเพื่อนคุ้นเคยกับวิธีการเก็บตัวของฉัน "คุณไม่เคยมีโอกาส." งานแต่งงานของเราที่เกิดขึ้นท่ามกลางมัดไม้และม้วนกระดาษน้ำมันดิน งานเลี้ยงงานแต่งงานได้ออกมาวางบนแผ่นและ sawhorses เอ็ดเจ้าของ 82 ปีของห้องโดยสารที่ผมอาศัยอยู่ในให้เจ้าสาวออกไป เอ็ดมาอลาสก้าเมื่อมันยังคงเป็นดินแดนในปี 1946 * หลังการฝึกอบรมที่จะบินเครื่องบินทิ้งระเบิดตอร์ปิโดในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง สิบปีต่อมาหลังจากจบการศึกษาจากวิทยาลัยใน Fairbanks GI บิลและเข้าร่วมเป็นหนึ่งในการเดินทางที่เก่าแก่ที่สุดที่จะนำคนที่อยู่ด้านบนของ 20,300 ฟุตเมา Denali เขาได้กลายเป็นดินแดนที่ฉันถูกสร้างผ่านโครงการของรัฐบาลที่ให้ทหารผ่านศึก การตั้งค่า เขาและภรรยาของเขามาร์เจอรี่สร้างบ้านของตัวเองไม่กี่ไมล์ใกล้ชิดกับเมืองพายเรือในทุกเช้าจากเกาะใกล้เคียงที่ได้รับการปักหลักโดยชื่อครอบครัว Weshenfelder ในต้นปี ค.ศ. 1920 ทั้งสองทำงานจากแสงแรกที่จะมีอายุการใช้งานขุดชั้นใต้ดินด้วยมือผสมคอนกรีตด้วยพลั่วและเคลื่อนย้ายไม้ยี่สิบสี่เท้าเข้าไปใน homesite roadless ของพวกเขาด้วยรถสาลี่ มาร์เจอรี่งอกต้นกล้าจากต้นเมเปิ้ล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตาของเธอ และเปิดแขน " ตรีอายุห้าสิบ " หัวเราะเพื่อนที่คุ้นเคยกับวิธีสันโดษของฉัน " คุณไม่เคยมีโอกาส " งานแต่งงานของเราจัดขึ้นท่ามกลางกองไม้แปรรูปและม้วนกระดาษ tar งานแต่งงานงานเลี้ยงถูกวางอยู่บนแผ่นกระดาน และรายละเอียด โครง . เอ็ด แปดสิบสองปี เจ้าของกระท่อมที่ฉันอยู่ ให้เจ้าสาวไป เอ็ดมาอลาสก้าเมื่อมันยังเป็นดินแดนในปี 1946 * หลังจากฝึกบินทิ้งระเบิดตอร์ปิโดในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง สิบปีต่อมาหลังจากจบการศึกษาจากวิทยาลัยใน Fairbanks ใน GI บิลและการเข้าร่วมเป็นหนึ่งในตัวเก่าใส่ผู้ชายบนภูเขาเดนาลี 20 , 300 ฟุต เขาได้ซื้อที่ดินผมสร้างผ่านโครงการของรัฐบาลที่ให้ทหารผ่านศึกความชอบ เขาและภรรยาของเขา , มาร์เจอรี่ ,สร้างบ้านของตัวเองไม่กี่ไมล์ ใกล้เมือง พายเรือ ในตอนเช้าทุกวัน จากเกาะใกล้เคียงที่ได้รับ homesteaded โดยครอบครัวที่มีชื่อ weshenfelder ในช่วงต้นปี ค.ศ. 1920 . ทั้งสองทำงานจากแสงแรกล่าสุด , ขุดดินด้วยมือ ผสมคอนกรีตด้วยพลั่วและย้ายยี่สิบสี่เท้าไม้ใน Homesite roadless ของพวกเขา กับสาลี่มาร์เจอรี่แตกหน่อเมล็ดจากต้นเมเปิ้ล