A black hole is defined as a region

A black hole is defined as a region of spacetime from which gravity prevents anything, including light, from escaping.[1] The theory of general relativity predicts that a sufficiently compact mass will deform spacetime to form a black hole.[2] Around a black hole, there is a mathematically defined surface called an event horizon that marks the point of no return. The hole is called "black" because it absorbs all the light that hits the horizon, reflecting nothing, just like a perfect black body in thermodynamics.[3][4] Quantum field theory in curved spacetime predicts that event horizons emit radiation like a black body with a finite temperature. This temperature is inversely proportional to the mass of the black hole, making it difficult to observe this radiation for black holes of stellar mass or greater.

Objects whose gravity fields are too strong for light to escape were first considered in the 18th century by John Michell and Pierre-Simon Laplace. The first modern solution of general relativity that would characterize a black hole was found by Karl Schwarzschild in 1916, although its interpretation as a region of space from which nothing can escape was first published by David Finkelstein in 1958. Long considered a mathematical curiosity, it was during the 1960s that theoretical work showed black holes were a generic prediction of general relativity. The discovery of neutron stars sparked interest in gravitationally collapsed compact objects as a possible astrophysical reality.

Black holes of stellar mass are expected to form when very massive stars collapse at the end of their life cycle. After a black hole has formed it can continue to grow by absorbing mass from its surroundings. By absorbing other stars and merging with other black holes, supermassive black holes of millions of solar masses may form. There is general consensus that supermassive black holes exist in the centers of most galaxies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลุมดำถูกกำหนดเป็นพื้นที่ spacetime ซึ่งแรงโน้มถ่วงป้องกันใด ๆ รวมถึงแสง หลบหนี[1] ตามทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปทำนายว่า มวลขนาดเล็กพอจะเบี้ยว spacetime แบบหลุมดำ[2] รอบหลุมดำ มีพื้นผิว mathematically กำหนดเรียกว่าขอบฟ้าเหตุการณ์ที่ทำเครื่องหมายจุดของไม่คืน หลุมจะเรียกว่า "ดำ" เนื่องจากมันดูดซับแสงทั้งหมดที่คุณฟ้า ไม่มี เหมือนดำโกในอุณหพลศาสตร์สะท้อนให้เห็นถึง[3][4] ทฤษฎีสนามควอนตัมในโค้ง spacetime ทำนายว่า เหตุการณ์ฮอลิซันส์คายรังสีเช่นดำกับอุณหภูมิจำกัด อุณหภูมินี้จะเป็นสัดส่วนกับมวลของหลุมดำ inversely ทำให้ยากต่อการสังเกตนี้รังสีสำหรับหลุมดำของดาวฤกษ์มวล หรือมากกว่ากัน

วัตถุที่มีเขตข้อมูลที่แรงโน้มถ่วงจะแข็งแกร่งเบาเพื่อหลบหนีก็ถือเป็นครั้งแรกในศตวรรษที่ 18 จอห์น Michell และลาปลาส Pierre Simon โซลูชั่นทันสมัยแรกของทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปที่จะสร้างหลุมดำพบ โดยคาร์ล Schwarzschild ใน 1916 แม้ว่าการตีความเป็นภูมิภาคของพื้นที่ซึ่งไม่สามารถหลบหนีเป็นครั้งแรก เผยแพร่ โดย David Finkelstein ใน 1958 จึงพิจารณาเห็นทางคณิตศาสตร์ ได้ในช่วงปี 1960 ที่งานทฤษฎีพบว่า หลุมดำมีการคาดการณ์ทั่วไปของทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป สนใจในวัตถุ gravitationally ยุบขนาดกะทัดรัดเป็นสุด astrophysical จริงจุดประกายการค้นพบดาวนิวตรอน

หลุมดำของดาวฤกษ์มวลคาดว่าฟอร์มเมื่อยุบดาวขนาดใหญ่มากที่สุดของวงจรชีวิตของพวกเขา หลังจากที่มีเกิดหลุมดำ มันสามารถยังคงเติบโต โดยการดูดมวลจากสภาพแวดล้อม ดูดดาวอื่น ๆ และผสานกับหลุมดำอื่น ๆ อาจเป็นหลุมดำมวลยวดยิ่งล้านฝูงแสง มีมติทั่วไปว่า มีหลุมดำมวลยวดยิ่งอยู่ในศูนย์กลางของชื่อดาราจักรส่วนใหญ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลุมดํา หมายถึง ขอบเขตของกาลอวกาศซึ่งแรงโน้มถ่วงป้องกันทุกอย่าง รวมทั้งแสง จากการหลบหนี [ 1 ] ทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปทำนายมวลที่กระชับเพียงพอจะบิดกาลอวกาศแบบหลุมดำ [ 2 ] รอบหลุมดำมีพื้นผิวทางคณิตศาสตร์ที่เรียกว่าขอบฟ้าเหตุการณ์ที่กำหนด รอยจุดของกลับไม่มีหลุมเรียกว่า " ดำ " เพราะมันดูดแสงทั้งหมดที่ฮิตขอบฟ้า สะท้อนให้เห็นถึงอะไร เหมือนตัวดำที่สมบูรณ์แบบในทางอุณหพลศาสตร์ . [ 3 ] [ 4 ] ทฤษฎีสนามควอนตัมในกาลอวกาศโค้งคาดการณ์ว่าเหตุการณ์ขอบฟ้าปล่อยรังสีเป็นสีดำ ร่างกายที่มีจำกัดอุณหภูมิ อุณหภูมินี้เป็นปฏิภาคผกผันกับมวลของหลุมดำทำให้ยากที่จะสังเกตรังสีนี้สำหรับหลุมดำมวลดวงดาวหรือมากกว่า

วัตถุที่มีแรงโน้มถ่วงเขตแข็งแกร่งเกินไปสำหรับแสงที่จะหลบหนียังถือเป็นครั้งแรกในศตวรรษที่ 18 โดยจอห์นมิเชล และ ปิแอร์ไซมอนลาปลาซ ครั้งแรกที่ทันสมัยโซลูชั่นของทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปที่ลักษณะของหลุมดำถูกค้นพบโดยคาร์ล สวาซชิลด์ใน 1916ถึงแม้ว่าความหมายของมันเป็นขอบเขตของพื้นที่ที่ไม่มีอะไรสามารถหนีถูกตีพิมพ์ครั้งแรกโดย เดวิด ฟินเคล ตน์ใน 1958 ลองพิจารณาความอยากรู้อยากเห็นทางคณิตศาสตร์มันเป็นในช่วงทศวรรษที่ 1960 ที่งานเชิงทฤษฎีพบหลุมดำเป็นคำทำนายทั่วไปของสัมพัทธภาพทั่วไปการค้นพบของดาวนิวตรอนที่จุดประกายความสนใจใน gravitationally วัตถุขนาดเล็กลงเป็นแหล่งกำเนิดที่เป็นไปได้จริง . .

หลุมดำของดาวฤกษ์มวลมากที่คาดว่าจะฟอร์มเมื่อดาวขนาดใหญ่ถล่มเมื่อสิ้นสุดของวงจรชีวิต หลังจากที่หลุมดำได้เกิดขึ้นจะยังคงเติบโตโดยการดูดซับมวลจากสภาพแวดล้อมโดยการดูดซับและดาวอื่น ๆผสานกับหลุมดำอื่นๆ หลุมดำของล้านของมวลแสงอาทิตย์อาจฟอร์ม ไม่มีฉันทามติทั่วไปว่าหลุมดำอยู่ในกาแลคซีของศูนย์มากที่สุด