< 2 > She had no clothes, no jewels

< 2 >
She had no clothes, no jewels, nothing. And these were the only things she loved; she felt that she was made for them. She had longed so eagerly to charm, to be desired, to be wildly attractive and sought after.
She had a rich friend, an old school friend whom she refused to visit, because she suffered so keenly when she returned home. She would weep whole days, with grief, regret, despair, and misery.
*
One evening her husband came home with an exultant air, holding a large envelope in his hand.
"Here's something for you," he said.
Swiftly she tore the paper and drew out a printed card on which were these words:
"The Minister of Education and Madame Ramponneau request the pleasure of the company of Monsieur and Madame Loisel at the Ministry on the evening of Monday, January the 18th."
Instead of being delighted, as her husband hoped, she flung the invitation petulantly across the table, murmuring:
"What do you want me to do with this?"
"Why, darling, I thought you'd be pleased. You never go out, and this is a great occasion. I had tremendous trouble to get it. Every one wants one; it's very select, and very few go to the clerks. You'll see all the really big people there."
She looked at him out of furious eyes, and said impatiently: "And what do you suppose I am to wear at such an affair?"
He had not thought about it; he stammered:
"Why, the dress you go to the theatre in. It looks very nice, to me . . ."
He stopped, stupefied and utterly at a loss when he saw that his wife was beginning to cry. Two large tears ran slowly down from the corners of her eyes towards the corners of her mouth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

<2>
เธอมีเสื้อผ้าไม่มีเพชรไม่มีอะไร และเหล่านี้คือสิ่งเดียวที่เธอรัก; เธอรู้สึกว่าเธอถูกสร้างขึ้นมาสำหรับพวกเขา เธอปรารถนาจึงกระหายที่จะมีเสน่ห์ที่จะต้องการที่จะเป็นที่น่าสนใจอย่างดุเดือดและขอหลังจาก.
เธอมีเพื่อนที่อุดมไปด้วยเพื่อนโรงเรียนเก่าที่เธอปฏิเสธที่จะเยี่ยมชมเพราะเธอได้รับความเดือดร้อนอย่างดีที่สุดเพื่อให้เมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะร้องไห้ทั้งวันด้วยความเศร้าโศกเสียใจสิ้นหวังและความทุกข์ยาก.
*
เย็นวันหนึ่งสามีของเธอกลับมาถึงบ้านที่มีอากาศยินดีปรีดาถือซองจดหมายที่มีขนาดใหญ่ในมือของเขา.
"นี่คือสิ่งที่คุณ" เขากล่าว.
อย่างรวดเร็วเธอฉีก กระดาษและดึงออกบัตรพิมพ์บนที่มีคำเหล่านี้:
"รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการและมาดาม Ramponneau ขอความสุขของ บริษัท ของนายมาดาม Loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ที่มกราคม 18."
แทนที่จะเป็นความยินดี ขณะที่สามีของเธอหวังว่าเธอเหวี่ยงเชิญกระเง้ากระงอดในตารางบ่น:
"สิ่งที่คุณต้องการให้ฉันจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้"
"ทำไมรักฉันคิดว่าคุณต้องการจะยินดีที่คุณไม่เคยออกไปและนี่คือ. . เป็นโอกาสที่ดีที่ฉันมีปัญหาอย่างมากที่จะได้รับทุกคนต้องการที่หนึ่ง... มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียนคุณจะเห็นทุกคนที่ใหญ่จริงๆมี
"เธอมองไปที่เขาออกมาจากดวงตาโกรธและบอกว่าไม่สบอารมณ์ "และสิ่งที่คุณคิดว่าผมจะสวมใส่ที่ดังกล่าวความสัมพันธ์?"
เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับมัน เขาตะกุกตะกัก:
"ทำไมชุดที่คุณไปที่โรงละครในมันดูดีมากกับผม...."
เขาหยุด, มึนงงและอย่างเต็มที่ที่สูญเสียเมื่อเขาเห็นว่าภรรยาของเขาก็เริ่มที่จะร้องไห้ สองน้ำตาขนาดใหญ่วิ่งช้าลงมาจากมุมของตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

< 2 >
เธอไม่มีเสื้อผ้า อัญมณี ไม่มีอะไร และเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่เธอชอบ เธอรู้สึกว่า เธอเกิดมาเพื่อเขา นางปรารถนาระหายเสน่ห์ที่จะต้องการ ให้น่าสนใจ หลุดโลก และขอหลังจาก
เธอมีเพื่อนรวย เพื่อนที่โรงเรียนเก่า เธอปฏิเสธไป เนื่องจากเธอกลุ้มใจขมขื่นเมื่อเธอกลับมาบ้าน เธอจะร้องไห้ ทั้งวัน โศกเศร้า เสียใจสิ้นหวัง และความทุกข์ยาก .

เย็นวันหนึ่ง สามีเธอกลับมาบ้าน ด้วยอากาศประเทศซิมบับเว ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือ สิ่ง
" นี่สำหรับคุณ " เขากล่าว .
อย่างรวดเร็ว เธอฉีกกระดาษและวาดรูปการ์ดซึ่งเป็นคำเหล่านี้ :
" รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ และ มาดาม ramponneau ขอให้ความสุขของ บริษัท ของคุณ และ คุณนาย loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์มกราคม 18 "
แทนที่จะเป็นผู้ เป็นสามีเธอหวัง เธอเหวี่ยงเชิญหงอดๆข้ามโต๊ะ ซุบซิบ :
" เธออยากให้ฉันทำอะไรกับเรื่องนี้ ?
" ทำไมที่รัก , ฉันคิดว่าคุณจะพอใจ คุณไม่เคยออกไป และนี่เป็นโอกาสที่ดี ผมมีปัญหา อย่างมากเพื่อให้มัน ทุกคนต้องการเป็นหนึ่ง มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียนคุณจะเห็นทุกใหญ่จริงๆคน "
เธอมองเขาไปโกรธตา และกล่าวอย่างหงุดหงิด " แล้วคุณคิดว่าผมจะใส่ในเรื่องชู้สาว ?
เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน เขาแค่พูดตะกุกตะกัก :
" ทำไม แต่งไปที่โรงละครใน มันดูดีมาก สำหรับฉัน . . . . . . . "
เขาหยุด มึนงง และโคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นภรรยาของเขาก็เริ่มร้องไห้2 น้ำตาวิ่งช้าๆลงมาจากมุมตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ