I seen" and "If I had've known." Bu

I seen" and "If I had've known." But what would grammar matter if he really loved her? He could not make up his mind whether to like her or despise her for what she had done. Of course he had done it too. His instinct urged him to remain free, not to marry. Once you are married you are done for, it said.

While he was sitting helplessly on the side of the bed in shirt and trousers she tapped lightly at his door and entered. She told him all, that she had made a clean breast of it to her mother and that her mother would speak with him that morning. She cried and threw her arms round his neck, saying:

"O Bob! Bob! What am I to do? What am I to do at all?"

She would put an end to herself, she said.

He comforted her feebly, telling her not to cry, that it would be all right, never fear. He felt against his shirt the agitation of her bosom.

It was not altogether his fault that it had happened. He remembered well, with the curious patient memory of the celibate, the first casual caresses her dress, her breath, her fingers had given him. Then late one night as he was undressing for she had tapped at his door, timidly. She wanted to relight her candle at his for hers had been blown out by a gust. It was her bath night. She wore a loose open combing- jacket of printed flannel. Her white instep shone in the opening of her furry slippers and the blood glowed warmly behind her perfumed skin. From her hands and wrists too as she lit and steadied her candle a faint perfume arose.

On nights when he came in very late it was she who warmed up his dinner. He scarcely knew what he was eating feeling her beside him alone, at night, in the sleeping house. And her thoughtfulness! If the night was anyway cold or wet or windy there was sure to be a little tumbler of punch ready for him. Perhaps they could be happy together....

They used to go upstairs together on tiptoe, each with a candle, and on the third landing exchange reluctant goodnights. They used to kiss. He remembered well her eyes, the touch of her hand and his delirium....

But delirium passes. He echoed her phrase, applying it to himself: "What am I to do?" The instinct of the celibate warned him to hold back. But the sin was there; even his sense of honour told him that reparation must be made for such a sin.

While he was sitting with her on the side of the bed Mary came to the door and said that the missus wanted to see him in the parlour. He stood up to put on his coat and waistcoat, more helpless than ever. When he was dressed he went over to her to comfort her. It would be all right, never fear. He left her crying on the bed and moaning softly: "O my God!"

Going down the stairs his glasses became so dimmed with moisture that he had to take them off and polish them. He longed to ascend through the roof and fly away to another country where he would never hear again of his trouble, and yet a force pushed him downstairs step by step. The implacable faces of his employer and of the Madam stared upon his discomfiture. On the last flight of stairs he passed Jack Mooney who was coming up from the pantry nursing two bottles of Bass. They saluted coldly; and the lover's eyes rested for a second or two on a thick bulldog face and a pair of thick short arms. When he reached the foot of the staircase he glanced up and saw Jack regarding him from the door of the return-room.

Suddenly he remembered the night when one of the musichall artistes, a little blond Londoner, had made a rather free allusion to Polly. The reunion had been almost broken up on account of Jack's violence. Everyone tried to quiet him. The music-hall artiste, a little paler than usual, kept smiling and saying that there was no harm meant: but Jack kept shouting at him that if any fellow tried that sort of a game on with his sister he'd bloody well put his teeth down his throat, so he would.

Polly sat for a little time on the side of the bed, crying. Then she dried her eyes and went over to the looking-glass. She dipped the end of the towel in the water-jug and refreshed her eyes with the cool water. She looked at herself in profile and readjusted a hairpin above her ear. Then she went back to the bed again and sat at the foot. She regarded the pillows for a long time and the sight of them awakened in her mind secret, amiable memories. She rested the nape of her neck against the cool iron bed-rail and fell into a reverie. There was no longer any perturbation visible on her face.

She waited on patiently, almost cheerfully, without alarm. her memories gradually giving place to hopes and visions of the future. Her hopes and visions were so intricate that she no longer saw the white pillows on which her gaze was fixed or remembered that she was waiting for anything.

At last she heard her mother calling. She started to her feet and ran to the banisters.

"Polly! Polly!"

"Yes, mamma?"

"Come down, dear. Mr. Doran wants to speak to you."

Then she remembered what she had been waiting for.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเห็น"และ"ถ้าผม รู้จักกัน" แต่อะไรจะไวยากรณ์ว่าจริง ๆ รักเธอ เขาไม่สามารถสร้างขึ้นจิตใจของเขาว่าจะชอบเธอ หรือดูถูกเธอในสิ่งที่เธอได้กระทำ แน่นอนเขาทำมันเกินไป สัญชาตญาณของเขากระตุ้นให้เขายังคงฟรี การแต่งงาน เมื่อคุณแต่งงาน คุณจะทำได้ จึงกล่าวว่าในขณะที่เขานั่งซมด้านในเสื้อและกางเกงของ เธอเบา ๆ เคาะที่ประตูของเขา และป้อน เธอบอกทั้งหมด ที่เธอได้ทำเต้านมที่ดีของแม่ของเธอ และการที่แม่ของเธอจะพูดกับเขาว่าตอนเช้า เธอร้อง และโยนแขนรอบคอเขา พูดว่า:"O Bob บ๊อบ ว่าฉันจะทำอย่างไร ที่ผมทำเลย"เธอจะตัดขาดตัวเอง เธอกล่าวเขา comforted เธอ feebly บอกเธอไม่ร้องไห้ ว่า ได้ ไม่กลัวการ เขารู้สึกกับเสื้อของเขาอาการกังวลต่อของอกเธอไม่ทั้งหมดของข้อบกพร่องที่จะเกิด เขาจำได้ดี ความอยากรู้อยากเห็นผู้ป่วยจำของการโสด ลำลองแรก caresses แต่งตัวของเธอ ลมหายใจของเธอ นิ้วมือของเธอมีให้เขา แล้ว คืนหนึ่งดึกเป็นเขาถูก undressing สำหรับ เธอมาเคาะที่ประตูของเขา timidly เธออยาก relight เทียนที่เขาสำหรับเธอเธอมีการเป่าออก โดย gust มันเป็นคืนของเธออาบน้ำ เธอสวมแบบหลวมเปิด combing-เสื้อของผ้าขนหนูพิมพ์ Shone instep สีขาวของเธอในการเปิดของรองเท้าแตะของเธอขนยาว และเลือด glowed อย่างอบอุ่นหลังผิวระเหย จากมือของเธอและข้อ เกินไปเธอสว่าง และ steadied เธอเทียนหอมจาง ๆ เกิดขึ้นในคืนที่พักมาใน ช้าได้เธอที่ warmed ค่าอาหารมื้อเย็น เขาแทบรู้สิ่งที่เขาได้รับประทานความรู้สึกเธออยู่ข้างเขาเพียงอย่างเดียว ในเวลากลางคืน ในบ้านนอนหลับ และมอบช่วงของเธอ ถ้าเป็นตอนกลางคืนหรือเย็น หรือเปียก หรือวินดี้ มีแน่จะ จอกน้อยของหมัดพร้อมสำหรับเขา บางทีพวกเขาอาจจะมีความสุขกัน...พวกเขาใช้ไปชั้นบนกัน บน เขย่ง ด้วยเทียน และสามจอดแลกเปลี่ยนลูก goodnights จะใช้การจูบ เขาจำได้ดีเธอตา สัมผัสด้วยมือของเธอและ delirium ของเขา...แต่ผ่านไป delirium เขาได้พูดย้ำวลีของเธอ ใช้กับตัวเอง: "อะไรฉันจะทำอย่างไร" สัญชาตญาณของการโสดเตือนเขาอุบ แต่บาปก็มี แม้พระสมเกียรติบอกว่า ต้องทำชดใช้บาปดังกล่าวในขณะที่เขานั่งอยู่กับ เธอในด้านของนอนแมรี่มาประตู และกล่าวว่า missus ที่อยากเห็นเขาในห้องนั่งเล่น เขายืนขึ้นสวมเสื้อของเขาและ waistcoat กำพร้ามากขึ้นกว่าเดิม เมื่อแต่งตัว เขาไปมากกว่าเธอมอบความสบายให้เธอ มันจะ ไม่กลัว เขาปล่อยเธอร้องไห้บนเตียงนอนและ moaning เบา ๆ: "โอพระเจ้า"Going down the stairs his glasses became so dimmed with moisture that he had to take them off and polish them. He longed to ascend through the roof and fly away to another country where he would never hear again of his trouble, and yet a force pushed him downstairs step by step. The implacable faces of his employer and of the Madam stared upon his discomfiture. On the last flight of stairs he passed Jack Mooney who was coming up from the pantry nursing two bottles of Bass. They saluted coldly; and the lover's eyes rested for a second or two on a thick bulldog face and a pair of thick short arms. When he reached the foot of the staircase he glanced up and saw Jack regarding him from the door of the return-room.Suddenly he remembered the night when one of the musichall artistes, a little blond Londoner, had made a rather free allusion to Polly. The reunion had been almost broken up on account of Jack's violence. Everyone tried to quiet him. The music-hall artiste, a little paler than usual, kept smiling and saying that there was no harm meant: but Jack kept shouting at him that if any fellow tried that sort of a game on with his sister he'd bloody well put his teeth down his throat, so he would.Polly sat for a little time on the side of the bed, crying. Then she dried her eyes and went over to the looking-glass. She dipped the end of the towel in the water-jug and refreshed her eyes with the cool water. She looked at herself in profile and readjusted a hairpin above her ear. Then she went back to the bed again and sat at the foot. She regarded the pillows for a long time and the sight of them awakened in her mind secret, amiable memories. She rested the nape of her neck against the cool iron bed-rail and fell into a reverie. There was no longer any perturbation visible on her face.She waited on patiently, almost cheerfully, without alarm. her memories gradually giving place to hopes and visions of the future. Her hopes and visions were so intricate that she no longer saw the white pillows on which her gaze was fixed or remembered that she was waiting for anything.At last she heard her mother calling. She started to her feet and ran to the banisters."Polly! Polly!""Yes, mamma?""Come down, dear. Mr. Doran wants to speak to you."Then she remembered what she had been waiting for.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันเห็น "และ" ถ้าฉัน had've ที่รู้จักกัน. "แต่สิ่งที่จะไวยากรณ์ว่าถ้าเขารักเธอได้อย่างไรเขาไม่สามารถให้ขึ้นใจของเขาไม่ว่าจะชอบหรือชังเธอเธอสำหรับสิ่งที่เธอได้ทำ. แน่นอนเขาได้ทำมัน เกินไป. สัญชาตญาณของเขาคะยั้นคะยอให้เขายังคงฟรีไม่ได้ที่จะแต่งงานกับ. เมื่อคุณแต่งงานคุณจะทำก็กล่าวว่า. ในขณะที่เขากำลังนั่งอยู่อย่างช่วยไม่ได้ที่ด้านข้างของเตียงในเสื้อและกางเกงขายาวที่เธอเคาะเบา ๆ ที่ประตูของเขาและเข้า เธอบอกเขาทุกคนว่าเธอได้ทำเต้านมที่สะอาดของมันกับแม่ของเธอและว่าแม่ของเธอจะพูดกับเขาในเช้าวันนั้นเธอร้องไห้และโยนแขนของเธอรอบคอของเขากล่าวว่า. "โอบ๊อบ! บ๊อบ! สิ่งที่ฉันจะทำอย่างไร? สิ่งที่ฉันจะทำอย่างไรที่ทั้งหมดหรือไม่ "เธอจะหมดสิ้นไปตัวเองเธอบอกว่า. เขาปลอบโยนเธออย่างอ่อนแรงบอกเธอว่าไม่ต้องร้องไห้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องไม่เคยกลัว. เขารู้สึกกับเสื้อของเขาปั่นป่วนของเธอ อก. มันไม่ได้โดยสิ้นเชิงความผิดของเขาว่ามันเคยเกิดขึ้น. เขาจำได้ดีกับหน่วยความจำของผู้ป่วยที่อยากรู้อยากเห็นของคนโสดที่สบาย ๆ เป็นครั้งแรกลูบไล้ชุดของเธอลมหายใจของเธอนิ้วมือของเธอให้เขา. แล้วดึกของคืนหนึ่งขณะที่เขากำลังเสื้อผ้า นางเคาะที่ประตูของเขาเหนียม. เธออยากจะ relight เทียนของเธอที่เขาสำหรับเธอได้รับการเป่าออกโดยมีลมกระโชกแรง. มันเป็นคืนอาบน้ำของเธอ. เธอสวมเสื้อหลวมเปิด combing- ของผ้าสักหลาดพิมพ์. เธอส่องเท้าสีขาว ในการเปิดตัวของรองเท้าแตะขนของเธอและเลือดส่องแสงอบอุ่นอยู่เบื้องหลังผิวหอมของเธอ. จากมือและข้อมือเธอมากเกินไปขณะที่เธอสว่างและ steadied เทียนเธอน้ำหอมจาง ๆ ที่เกิดขึ้น. ในคืนเมื่อเขามาในช่วงปลายมากก็คือเธอที่อุ่นขึ้นของเขา อาหารค่ำ. เขาแทบจะรู้ว่าสิ่งที่เขาได้รับการกินความรู้สึกของเธอเคียงข้างเขาเพียงอย่างเดียวในเวลากลางคืนในบ้านนอนหลับ และความคิดของเธอ! ถ้าเป็นเวลากลางคืนอยู่แล้วเย็นหรือเปียกหรือมีลมแรงมั่นใจว่าจะเป็นแก้วเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหมัดพร้อมสำหรับเขา บางทีพวกเขาอาจจะมีความสุขด้วยกัน .... พวกเขาเคยไปด้วยกันบนชั้นบนปลายตีนแต่ละคนมีเทียนและในการแลกเปลี่ยนเชื่อมโยงไปถึงสามสวัสดิ์ลังเล พวกเขาใช้ในการจูบ เขาจำได้ดีดวงตาของเธอสัมผัสจากมือของเธอและเพ้อของเขา .... แต่เพ้อผ่าน เขาสะท้อนวลีของเธอนำไปใช้กับตัวเอง "สิ่งที่ฉันจะทำอย่างไร?" สัญชาตญาณของคนโสดที่เตือนเขาจะถือกลับ แต่บาปก็อยู่ที่นั่น; แม้กระทั่งความรู้สึกของเขาเพื่อเป็นเกียรติแก่เขาบอกว่าการซ่อมแซมจะต้องทำเช่นบาป. ในขณะที่เขากำลังนั่งอยู่กับเธอที่ด้านข้างของเตียงแมรี่มาถึงประตูและกล่าวว่านายผู้หญิงอยากจะเห็นเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาลุกขึ้นยืนเพื่อวางบนเสื้อและเสื้อกั๊กของเขากำพร้ามากขึ้นกว่าเดิม เมื่อเขาได้รับการสวมใส่ที่เขาเดินไปกับเธอเพื่อความสะดวกสบายของเธอ มันจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องไม่เคยกลัว เขาทิ้งเธอร้องไห้บนเตียงและครางเบา ๆ : "ข้า แต่พระเจ้าของฉัน" ไปลงบันไดแว่นตาของเขากลายเป็นสีจางเพื่อให้มีความชื้นว่าเขาจะนำพวกเขาออกและขัดพวกเขา เขาอยากที่จะขึ้นไปผ่านหลังคาและบินหนีไปยังอีกประเทศที่เขาจะไม่ได้ยินอีกครั้งของปัญหาของเขาและยังแรงผลักเขาลงมาชั้นล่างขั้นตอนโดยขั้นตอน ใบหน้าไม่โอนอ่อนของนายจ้างของเขาและของมาดามจ้องอยู่กับความสับสนของเขา ในเที่ยวบินสุดท้ายของบันไดที่เขาเดินผ่านแจ็ค Mooney ที่ถูกขึ้นมาจากพยาบาลตู้กับข้าวสองขวดเบส พวกเขาแสดงความเคารพอย่างเย็นชา; และสายตาของคนรักพักเป็นครั้งที่สองหรือสองบนใบหน้าบูลด็อกหนาและคู่ของแขนสั้นหนา เมื่อเขาไปถึงเท้าของบันไดที่เขามองขึ้นและเห็นแจ็คเกี่ยวกับเขาจากประตูของผลตอบแทนจากห้อง. ทันใดนั้นเขาจำได้ว่าคืนเมื่อหนึ่งในศิลปิน musichall เป็น Londoner ทองเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ทำพาดพิงค่อนข้างฟรีให้กับพอลลี่ . ชุมนุมได้รับเกือบแตกในบัญชีของความรุนแรงของแจ็ค ทุกคนพยายามที่จะเงียบเขา เพลงฮอลล์นักแสดงที่ซีดกว่าปกติเล็ก ๆ น้อย ๆ ยังคงยิ้มและบอกว่ามีความหมายไม่มีอันตรายใด ๆ แต่แจ็คเก็บไว้ตะโกนใส่เขาว่าถ้าเพื่อน ๆ พยายามจัดเรียงของเกมที่ขึ้นกับน้องสาวของเขาเขาต้องการเลือดดีใส่เขา ฟันลงลำคอของเขาดังนั้นเขาจะ. พอลลี่นั่งเป็นเวลาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ด้านข้างของเตียงร้องไห้ จากนั้นเธอก็แห้งตาของเธอและเดินไปมองกระจก เธอจุ่มปลายของผ้าในเหยือกน้ำที่สดชื่นและดวงตาของเธอด้วยน้ำเย็น เธอมองที่ตัวเองอยู่ในรายละเอียดและปรับกิ๊บเหนือหูของเธอ จากนั้นเธอก็เดินกลับไปที่เตียงอีกครั้งและนั่งอยู่ที่เท้า เธอได้รับการยกย่องหมอนเป็นเวลานานและสายตาของพวกเขาตื่นขึ้นมาในความคิดของเธอเป็นความลับของความทรงจำที่น่ารัก เธอวางท้ายทอยของเธอกับเหล็กเย็นเตียงรถไฟและตกอยู่ในภวังค์ ไม่มีอีกต่อไปคือการก่อกวนใด ๆ ปรากฏให้เห็นบนใบหน้าของเธอ. เธอรอคอยอย่างอดทนในเกือบจะมีความสุขโดยไม่ต้องปลุก ทรงจำของเธอค่อยๆสถานที่ที่จะให้ความหวังและวิสัยทัศน์ของอนาคต ความหวังและวิสัยทัศน์ของเธอจึงซับซ้อนที่เธอไม่เห็นหมอนสีขาวที่จ้องมองเธอคงที่หรือจำได้ว่าเธอกำลังรออะไร. ที่ล่าสุดเธอได้ยินแม่ของเธอเรียก เธอเริ่มไปที่เท้าของเธอและวิ่งไปที่ราวบันได. "พอลลี่! พอลลี่" "ใช่แม่?" "มาลงที่รัก. นาย Doran ต้องการที่จะพูดคุยกับคุณ." จากนั้นเธอก็จำได้ว่าสิ่งที่เธอได้รับการรอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมเห็น " และ " ถ้าผมรู้จัก " แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขารักเธอจริงๆ ไวยากรณ์ ? เขาไม่สามารถทำให้จิตใจของเขา ไม่ว่าจะชอบหรือเกลียดเธอในสิ่งที่เธอทำ แน่นอน เขาทำมันด้วย สัญชาตญาณของเขาเตือนเขาให้อยู่ฟรี ไม่แต่งงาน เมื่อคุณแต่งงานคุณทำอะไร , ก็กล่าวว่า .

ในขณะที่เขากำลังนั่งอยู่อย่างหมดหนทางบนด้านข้างของเตียง เสื้อและกางเกง เธอเคาะเบาๆที่ประตูของเขาและเข้า เธอเล่าเรื่องทั้งหมดที่เธอได้ทำความสะอาดเต้านมให้แม่ของเธอ และแม่ของเธอ จะพูดกับเขาเมื่อเช้านี้ เธอร้องไห้ และเหวี่ยงแขนรอบคอของเขาว่า :

" O บ๊อบ ! บ๊อบ ! ฉันต้องทำอะไรบ้าง ? ฉันต้องทำยังไงเหรอครับ ? "

เธอจะจบชีวิตตัวเอง เธอกล่าวว่า

เขาปลอบเธออย่างง่ายๆ บอกเธอไม่ร้อง มันก็น่าจะโอเค ไม่เคยกลัว เขารู้สึกกับเสื้อของเขาเขย่าทรวงอกของเธอ . . . . .

มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมดมันเกิดขึ้น เขาจำได้ดี กับสงสัยผู้ป่วยความโสด แรกสบาย caresses แต่งตัว ลมหายใจของเธอ นิ้วของเธอให้เขาแล้วกลางดึกคืนหนึ่งขณะที่เขากำลัง undressing เธอได้เคาะที่ประตู เขาขลาดๆ เธอต้องการ relight เทียนของเธอที่เธอได้รับการเป่าออกโดยกระโชก . กลางคืนมันอาบน้ำ เธอสวมเสื้อสักหลาด combing หลวมเปิด - พิมพ์ หลังเท้าสีขาวของเธอส่องในเปิดของรองเท้าแตะขนเธอและเลือดเรืองแสงอบอุ่นหลังผิวหอมของเธอจากมือและข้อมือด้วย เช่น เธอจุดเทียนหอมจางๆ ของเธอ และ steadied เกิดขึ้น

ต่อคืน เมื่อเขาเข้ามาช้ามากมันเป็นเธอที่อุ่นอาหารเย็นของเขา เขาจะรู้ว่าสิ่งที่เขารู้สึกว่าเธออยู่ข้างๆ เขา กินคนเดียว ตอนกลางคืน นอนในบ้าน อาทรเธอ ถ้าคืนได้ยังไง หนาวหรือเปียก หรือลมแรงมีแน่ใจว่าจะเป็นแก้วเล็ก ๆน้อย ๆของหมัดพร้อมสำหรับเขาบางทีพวกเขาอาจจะมีความสุขด้วยกัน . . . . . . .

เคยขึ้นไปข้างบนด้วยกันบนปลายตีน , แต่ละกับเทียน และในการแลกเปลี่ยนเชื่อมโยงไปถึงสามลังเล goodnights . พวกเขาเคยจูบ เขาจำได้ดี ดวงตาของเธอ สัมผัสจากมือของเธอ และเขา . . . . . . .

แต่เพ้อเพ้อผ่าน เขาสะท้อนคำพูดเธอ ใช้กับตัวเอง : " ผมจะทำอะไรได้บ้าง ? สัญชาตญาณของการเป็นโสดเตือนเขาไว้แต่บาปก็มี แม้แต่ความรู้สึกของเขาให้บอกเขาว่า เราต้องทำให้เป็นบาป

ในขณะที่เขานั่งอยู่กับเธอในด้านของเตียง แมรี่ มาที่หน้าประตูและกล่าวว่าเธอต้องการที่จะพบเขาในห้องนั่งเล่น เขายืนใส่เสื้อโค้ตกับกั๊ก หมดหนทางมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อเขาแต่งเขาไปบ้านเธอเพื่อปลอบใจ มันจะโอเค ไม่เคยกลัวเขาทิ้งให้เธอร้องไห้บนเตียง และเสียงครางเบาๆ : โอ้พระเจ้าของฉัน !

จะลงบันไดแว่นตาของเขากลายเป็นสีจางกับความชื้นที่เขาต้องใช้เวลาปิดและขัดมัน เขาปรารถนาที่จะขึ้นไปถึงหลังคา และบินไปที่ประเทศอื่นที่เขาไม่เคยได้ยินของปัญหาของเขา และยังเป็นแรงผลักเขาลงไปทีละขั้นตอนซึ่งไม่สามารถทำให้สงบลงได้ในหน้าของนายจ้างและของมาดามจ้องเมื่อไม่สบายใจของเขา ในเที่ยวบินสุดท้ายของบันไดเขาผ่านแจ็คมูนนี่ที่ขึ้นมาจากตู้พยาบาลของเบสสองขวด พวกเขาคำนับอย่างเย็นชา และสายตาของคนรักที่พักสำหรับที่สองหรือสองบนใบหน้า Bulldog หนาและคู่ของแขนสั้นหนาเมื่อเขาไปถึงเท้าของบันได เขาเหลือบมองขึ้นและเห็นแจ๊คเกี่ยวกับเขาจากประตูห้องกลับ

ทันใดนั้นเขานึกถึงคืนที่หนึ่งของ musichall ศิลปินน้อยสีบลอนด์ลอนดอน ได้มีการพูดถึงค่อนข้างฟรี พอลลี่ งานเลี้ยงรุ่นได้เกือบแตก เพราะความรุนแรงของแจ็ค ทุกคนพยายามที่จะเงียบเขา ฮอลล์เพลงนักร้อง ,