Empirical and Theoretical Foundatio

Empirical and Theoretical Foundations

The construct of place-identity (Proshansky and colleagues, eg., 1978, 1983, 1987) is
less well developed than the two other identity theories, from both an empirical and
theoretical point of view (Bonaiuto et al., 1996; Speller et al., 2002). The hypotheses
have not been adequately theorized to fit with general psychological theories of identity, nor do they describe the guiding principles for developing a place-identity. The five functions of place-identity described by Proshansky (1978) are not defined in relation to other identity categories, or other identity theories. It is not clear if these functions are seen as unique to place-identity theory or not. There has been a lack of empirical documentation to validate the theory. Empirical work has not yet been described in relation to place-identity, nor has empirical work been used to modify the concept (Twigger-Ross et al., 2003). This might be due to the difficulties posed by making the term operational. Research on identity and place has often used the place-identity theory as a heuristic starting point rather than a theoretical framework. Examples of this are Feldman's (1990, 1996) work on settlement identity, and Lalli's (1992) work on urban identity. Lalli (1992) also gives a critical review of psychological research on the "placeidentity" concept, and describes the scarcity of empirical work and the problems with fragmented formulations, and lack of adequate instruments for measuring the concept. He also criticizes the place-identity theory for neglecting the social dimensions of identity. Even if the term "place-identity" is used (now mostly without a hyphen), it generally does not refer to the theory by Proshansky et al. (1978, 1983, 1987). Hull et al., (1994) examine the contribution of place to identity by using the term "place-identity" without Proshansky's theoretical constructions. "Place-identity" refers here to the contribution of place to one's identity through the meanings and values symbolized by place features. "Place-identity" seems to be used in general to describe a subjective feeling of identification with home and neighborhood (Twigger-Ross et al., 2003). The widespread use of the concept demonstrates, however, that there has been a need for such a term to describe the dimensions of identity with reference to the physical environment, but not necessarily a need for a theory that only explains the relationship between place and identity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รากฐานทฤษฎี และประจักษ์โครงสร้างของตัวตน (Proshansky และเพื่อนร่วม งาน เช่นนั้น 1978 แชมป์ร่วม 1983, 1987) คือน้อยพัฒนาดีกว่าสองอื่น ๆ ตัวทฤษฎี จากทั้งการประจักษ์ และทฤษฎีมอง (Bonaiuto et al., 1996 ตัวตรวจการสะกดและ al., 2002) สมมุติฐานhave not been adequately theorized to fit with general psychological theories of identity, nor do they describe the guiding principles for developing a place-identity. The five functions of place-identity described by Proshansky (1978) are not defined in relation to other identity categories, or other identity theories. It is not clear if these functions are seen as unique to place-identity theory or not. There has been a lack of empirical documentation to validate the theory. Empirical work has not yet been described in relation to place-identity, nor has empirical work been used to modify the concept (Twigger-Ross et al., 2003). This might be due to the difficulties posed by making the term operational. Research on identity and place has often used the place-identity theory as a heuristic starting point rather than a theoretical framework. Examples of this are Feldman's (1990, 1996) work on settlement identity, and Lalli's (1992) work on urban identity. Lalli (1992) also gives a critical review of psychological research on the "placeidentity" concept, and describes the scarcity of empirical work and the problems with fragmented formulations, and lack of adequate instruments for measuring the concept. He also criticizes the place-identity theory for neglecting the social dimensions of identity. Even if the term "place-identity" is used (now mostly without a hyphen), it generally does not refer to the theory by Proshansky et al. (1978, 1983, 1987). Hull et al., (1994) examine the contribution of place to identity by using the term "place-identity" without Proshansky's theoretical constructions. "Place-identity" refers here to the contribution of place to one's identity through the meanings and values symbolized by place features. "Place-identity" seems to be used in general to describe a subjective feeling of identification with home and neighborhood (Twigger-Ross et al., 2003). The widespread use of the concept demonstrates, however, that there has been a need for such a term to describe the dimensions of identity with reference to the physical environment, but not necessarily a need for a theory that only explains the relationship between place and identity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มูลนิธิเชิงประจักษ์และทฤษฎีของการสร้างตัวตนของสถานที่ (Proshansky และเพื่อนร่วมงานเช่น. 1978, 1983, 1987) มีการพัฒนาน้อยกว่าสองทฤษฎีตัวอื่น ๆ ทั้งจากการทดลองและจุดทฤษฎีของมุมมอง (Bonaiuto et al., 1996. สะกด, et al, 2002) สมมติฐานที่ยังไม่ได้รับมหาเศรษฐีอย่างเพียงพอเพื่อให้พอดีกับทฤษฎีทางจิตวิทยาทั่วไปของตัวตนหรือไม่ได้อธิบายหลักการในการพัฒนาสถานที่ตัวตน ฟังก์ชั่นที่ห้าของสถานที่ตัวตนอธิบายโดย Proshansky (1978) ไม่ได้กำหนดไว้ในความสัมพันธ์กับประเภทบัตรประจำตัวอื่น ๆ หรือทฤษฎีตัวอื่น ๆ มันไม่ได้ชัดเจนว่าฟังก์ชั่นเหล่านี้จะเห็นที่ไม่เหมือนใครที่จะวางเอกลักษณ์ทฤษฎีหรือไม่ มีการขาดเอกสารเชิงประจักษ์ในการตรวจสอบทฤษฎี การทำงานเชิงประจักษ์ยังไม่ได้รับการอธิบายเกี่ยวกับการวางเอกลักษณ์และไม่ได้ทำงานเชิงประจักษ์ถูกนำมาใช้ในการปรับเปลี่ยนแนวความคิด (รอสส์ Twigger-et al., 2003) นี้อาจจะเป็นเพราะความยากลำบากที่เกิดจากการทำระยะการดำเนินงาน งานวิจัยเกี่ยวกับตัวตนและสถานที่ที่ได้มักจะใช้ทฤษฎีเอกลักษณ์สถานที่เป็นจุดเริ่มต้นแก้ปัญหามากกว่าที่จะเป็นกรอบทฤษฎี นี่คือตัวอย่างของเฟลด์แมน (1990, 1996) การทำงานกับตัวตนของการตั้งถิ่นฐานและ Lalli ของ (1992) การทำงานกับตัวตนของเมือง Lalli (1992) ยังช่วยให้การตรวจสอบที่สำคัญของการวิจัยทางจิตวิทยาที่ "placeidentity" แนวคิดและอธิบายความขาดแคลนของการทำงานเชิงประจักษ์และปัญหาที่มีสูตรการแยกส่วนและการขาดของเครื่องมือที่เพียงพอสำหรับการวัดแนวคิด นอกจากนี้เขายังวิพากษ์วิจารณ์ทฤษฎีสถานที่ตัวตนละเลยมิติทางสังคมของตัวตน แม้ว่าคำว่า "สถานที่ตัวตน" ใช้ (ตอนนี้ส่วนใหญ่โดยไม่ต้องยัติภังค์) นั้นโดยทั่วไปไม่ได้หมายถึงทฤษฎีโดย Proshansky et al, (1978, 1983, 1987) ฮัลล์ et al. (1994) ตรวจสอบการมีส่วนร่วมของสถานที่ที่จะเป็นตัวตนโดยใช้คำว่า "สถานที่ตัวตน" โดย Proshansky ของการก่อสร้างทางทฤษฎี "สถานที่เอกลักษณ์" หมายถึงที่นี่เพื่อมีส่วนร่วมของสถานที่ที่จะเป็นตัวตนของคนที่ผ่านความหมายและคุณค่าสัญลักษณ์โดยคุณสมบัติสถานที่ "เพลสตัวตน" ดูเหมือนว่าจะถูกนำมาใช้โดยทั่วไปในการอธิบายความรู้สึกส่วนตัวของประชาชนที่มีบ้านและพื้นที่ใกล้เคียง (Twigger-รอสส์ et al., 2003) การใช้อย่างแพร่หลายของแนวคิดแสดงให้เห็นอย่างไรที่มีการจำเป็นที่จะต้องระยะดังกล่าวจะอธิบายขนาดของตัวตนที่มีการอ้างอิงถึงสภาพแวดล้อมทางกายภาพ แต่ไม่จำเป็นต้องจำเป็นสำหรับทฤษฎีเท่านั้นที่อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างสถานที่และตัวตน .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เชิงประจักษ์และทฤษฎีพื้นฐาน

สร้างเอกลักษณ์ของสถานที่ ( proshansky และเพื่อนร่วมงาน , เช่น , 1978 , 1983 , 1987 )
น้อยดีเท่าอีกสองตัวทฤษฎี จากทั้งเชิงทฤษฎีและ
จุดมุมมอง ( bonaiuto et al . , 1996 ; สะกด et al . , 2002 ) สมมติฐาน
ไม่ได้อย่างเพียงพอ theorized ให้พอดีกับทฤษฎีทางจิตวิทยาทั่วไปของเอกลักษณ์หรือ ไม่ก็ อธิบาย หลักการ แนวทางการพัฒนาที่โดดเด่น ห้าหน้าที่ที่ตนอธิบายโดย proshansky ( 1978 ) ไม่ระบุตัวตนในความสัมพันธ์กับประเภทอื่นๆหรืออัตลักษณ์ทฤษฎี มันไม่ชัดเจนถ้าฟังก์ชั่นเหล่านี้จะเห็นเป็นเฉพาะสถานที่ทฤษฎีเอกลักษณ์หรือไม่ มีการขาดเอกสารเชิงประจักษ์เพื่อตรวจสอบทฤษฎีผลงานเชิงประจักษ์ ยังอธิบายเกี่ยวกับสถานที่ที่ตัวตน หรือมีงานเชิงประจักษ์มาใช้เพื่อปรับเปลี่ยนแนวคิด ( twigger Ross et al . , 2003 ) นี้อาจจะเนื่องมาจากปัญหาถูกวางโดยให้ระยะการดำเนินงาน งานวิจัยเกี่ยวกับเอกลักษณ์และสถานที่มักจะใช้ทฤษฎีที่ตนเป็นฮิวริสติกจุดเริ่มต้นมากกว่ากรอบทางทฤษฎีตัวอย่างนี้คือ เฟลด์แมน ( 1990 , 1996 ) ทำงานในนิคม เอกลักษณ์ และ lalli ( 1992 ) ทำงานในเอกลักษณ์ของเมือง lalli ( 1992 ) ยังให้มีการทบทวนการวิจัยทางจิตวิทยาในแนวคิด " placeidentity " และอธิบายสาเหตุของผลงานเชิงประจักษ์ และปัญหาการแยกส่วนและขาดความเพียงพอเครื่องมือวัดมโนทัศน์เขายังได้วิจารณ์ทฤษฎีสถานที่เอกลักษณ์ละเลยมิติทางสังคมของตัวตน แม้ว่าคำว่า " ตัวตน " จะใช้ ( ตอนนี้ส่วนใหญ่ไม่มียัติภังค์ ) โดยทั่วไปจะไม่อ้างอิงทฤษฎีโดย proshansky et al . ( 1978 , 1983 , 1987 ) ฮัล et al . ,( 1994 ) ศึกษาผลงานของสถานที่เอกลักษณ์โดยการใช้คำว่า " สถานที่เอกลักษณ์ " โดยไม่ proshansky ทฤษฎีของที่ดิน " . สถานที่เอกลักษณ์ " หมายถึงมาบริจาคของสถานที่หนึ่งของ ตนผ่านความหมายและคุณค่า โดยมีสัญลักษณ์ของสถานที่" เอกลักษณ์ " ดูเหมือนจะถูกใช้โดยทั่วไปเพื่ออธิบายถึงความรู้สึกของประชาชนที่มีบ้านและชุมชน ( twigger Ross et al . , 2003 ) การใช้อย่างแพร่หลายของแนวคิดที่แสดงให้เห็นถึง อย่างไรก็ตาม มีความต้องการเช่นคําอธิบายมิติของตนที่มีการอ้างอิงถึงสภาพแวดล้อมทางกายภาพแต่ไม่จําเป็นต้องเป็นทฤษฎีที่อธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างสถานที่และอัตลักษณ์ .