การที่คนเราจะประสบความสำเร็จในหน้าท

การที่คนเราจะประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานอันดับแรกคือเรียนในสิ่งที่ตนเองรักและชอบในอาชีพนั้นอยู่ในสายเลือด การตั้งใจเรียนก็เป็นสิ่งสำคัญและได้เรียนในมหาวิทยาลัยที่มีมาตรฐานและเป็นที่ยอมรับของประเทศต่างๆในโลกโดยมหาวิทยาลัยSouthern Medical Universityนี้ได้รับรองหลักสูตรจากแพทย์สภาแล้วซึ่งเมื่อเรียนจบตามหลักสูตรสามารถกลับมาสอบใบประกอบโรคศิลป์ตามระเบียบแพทย์สภาได้และมีคณาจารย์ที่มีความเชี่ยวชาญทางการแพทย์มหาวิทยาลัยSouthern Medical University ยังตั้งอยู่ไม่ไกลจากประเทศไทยและมีสภาพภูมิอากาศไม่แตกต่างจากประเทศไทยมากนักนั้นเป็นสิ่งสำคัญที่ฉันเลือกเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยSouthern Medical Universityแห่งนี้ นับเป็นทางเลือกหนึ่งที่ฉันจะได้เข้าไปศึกษาหาความรู้อีกทั้งได้แลกเปลี่ยนภาษา,ประสบการณ์,การใช้ชีวิตประจำวัน,วัฒนธรรม,และอีกมามาย เหตุการณ์เหล่านี้ล้วนไม่ได้มาด้วยความง่ายดายฉะนั้นการเป็นแพทย์ที่ดีไม่ใช่แค่เป็นเพียงผู้ที่มีสามารถในการรักษาโรคหรือมีความรู้เพียงอย่างเดียว
แต่เราควรยึดหลักการการรักษาองค์รวมคือ ดูแลทั้งกาย ใจ สังคม และจิตวิญญาณ
คำว่าหมอเวลาที่ได้เห็นคนอื่นต้องเจ็บปวดและทรมาน มีความรู้สึกว่าอยากช่วยพวกเขา อยากให้พวกเขากลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง...”
ทุกคนที่เกิดมาบนโลกใบนี้ย่อมมีความฝัน แต่ละคนก็มีความฝันที่แตกต่างกันออกไปตามความชอบและความถนัดของตนเอง ตอนแรกฉันเป็นเด็กที่มีความฝันแบบเด็กๆว่าอยากเล่นสนุกไปตลอด แต่พอโตขึ้นความฝันก็เปลี่ยนแปลงไป ตอนนี้ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่บนโลกใบนี้ด้วยความฝันและความหวังที่อยากจะให้ฝันเป็นจริง ฝันของฉัน คือ การเข้าศึกษาแพทยศาสตร์ ฉันใฝ่ฝันจะเป็นแพทย์ที่ดี มีความกล้าและเอาใจใส่ผู้ป่วยและญาติเสมือนญาติของตัวเอง เดิมทีในตอนเด็กฉันจำได้ว่า ฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดที่จะเป็นหมอ ในตอนที่คุณครูถามความฝัน ฉันตอบว่า “อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์” เพราะเวลานั้นฉันรู้แค่ว่ารักในวิชานี้ เพื่อนๆโดยส่วนใหญ่มักตอบว่าอยากเป็นหมอ ฉันจึงถามแม่ว่า “ทำไมทุกคนถึงได้อยากเป็นหมอ” แม่บอกว่า “เพราะหมอเป็นอาชีพที่ดี ได้ช่วยเหลือผู้อื่น” ฉันจึงแย้งแม่กลับว่า “ถ้าอย่างนั้นอาชีพอื่นก็ไม่ดีเลยซิ” แม่ยิ้มแล้วบอกว่า “ทุกอาชีพดีหมด ขึ้นอยู่กับว่าเราเลือกที่จะทำอาชีพใด” ฉันจึงบอกแม่ว่า “งั้น ฉํนไม่เป็นหมอนะ” นั้นคือคำตอบตอนที่ฉันเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ต่อมาพอขึ้นมัธยมต้น ฉันก็เรียนไปเรื่อยๆไม่ได้คิดอะไร แต่ปัญหาก็เริ่มเกิดตอนที่อยู่ ม.3 ในการเลือกแผนการเรียนต่อมัธยมปลาย ปัญหาคือฉันจะเรียนอะไรดี เพราะเพื่อนทุกคนมีความฝันและรู้ว่าจะต้องเรียนแผนการเรียนใด ฉันแอบอิจฉาเพื่อนเล็กๆที่พวกเขามีความฝัน สุดท้ายก็เลือกเรียนแผนวิทย์-คณิตตามที่พี่สาวเรียน ทั้งๆที่ยังไม่มีจุดมุ่งหมายใดๆในชีวิต แผนการเรียนวิทย์-คณิต เน้นเรียนด้านคณิต และฟิสิกส์ เคมี ชีววิทยาซึ่งชีววิทยาเป็นวิชาที่ชื่นชอบมากที่สุด เพราะมีความน่าอัศจรรย์ของกลไกธรรมชาติต่างๆมากมาย ทั้งสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิต ด้วยความชอบวิชานี้จึงเริ่มค้นหาว่าในมหาวิทยาลัยเราควรเรียนคณะใด เริ่มค้นหาตัวเองเรื่อยๆทั้งจากแบบทดสอบทายใจต่างๆ สังเกตตัวเอง ซึ่งทุกครั้งที่ทำคณะอันดับ 1 ที่ควรเรียน คือ คณะแพทยศาสตร์ เด็กโง่ๆคนหนึ่งจึงเริ่มคิดว่า หรือว่าเราควรที่จะเรียนหมอ ณ วันแรกที่บอกว่าอยากเรียนหมอ แม่ถามทันทีว่า “แน่ใจนะลูก หมอคือคนที่ยอมเสียสละและอุทิศตนเพื่อคนอื่นตลอดชีวิตนะ หนูอาจจะไม่มีเวลาสำหรับตัวเองอีก” ไม่มีคำตอบจากฉัน ตอนนั้นคิดแค่ว่าอยากเป็นจริงๆ แต่หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไม อาจเป็นเพราะในทุกๆวันที่ผ่านไป เวลาที่ได้เห็นคนอื่นต้องเจ็บปวดและทรมาน มีความรู้สึกว่าอยากช่วยพวกเขา อยากให้พวกเขากลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง แม้ว่าสิ่งที่ต้องยอมรับคือเราไม่สามารถช่วยให้ทุกคนหายจากความเจ็บปวดต่างได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ฉันก็อยากที่จะเป็นคนนั้น ซึ่งความคิดที่ตามมาคือ ฉันจะเป็นใครคนนั้นได้หรือเปล่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การที่คนเราจะประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานอันดับแรกคือเรียนในสิ่งที่ตนเองรักและชอบในอาชีพนั้นอยู่ในสายเลือด การตั้งใจเรียนก็เป็นสิ่งสำคัญและได้เรียนในมหาวิทยาลัยที่มีมาตรฐานและเป็นที่ยอมรับของประเทศต่างๆในโลกโดยมหาวิทยาลัยSouthern มหาวิทยาลัยแพทย์แพทย์ Universityนี้ได้รับรองหลักสูตรจากแพทย์สภาแล้วซึ่งเมื่อเรียนจบตามหลักสูตรสามารถกลับมาสอบใบประกอบโรคศิลป์ตามระเบียบแพทย์สภาได้และมีคณาจารย์ที่มีความเชี่ยวชาญทางการแพทย์มหาวิทยาลัยSouthern ยังตั้งอยู่ไม่ไกลจากประเทศไทยและมีสภาพภูมิอากาศไม่แตกต่างจากประเทศไทยมากนักนั้นเป็นสิ่งสำคัญที่ฉันเลือกเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยSouthern ทางการแพทย์ Universityแห่งนี้ นับเป็นทางเลือกหนึ่งที่ฉันจะได้เข้าไปศึกษาหาความรู้อีกทั้งได้แลกเปลี่ยนภาษา ประสบการณ์ การใช้ชีวิตประจำวัน วัฒนธรรม และอีกมามายเหตุการณ์เหล่านี้ล้วนไม่ได้มาด้วยความง่ายดายฉะนั้นการเป็นแพทย์ที่ดีไม่ใช่แค่เป็นเพียงผู้ที่มีสามารถในการรักษาโรคหรือมีความรู้เพียงอย่างเดียวแต่เราควรยึดหลักการการรักษาองค์รวมคือดูแลทั้งกายใจสังคมและจิตวิญญาณคำว่าหมอเวลาที่ได้เห็นคนอื่นต้องเจ็บปวดและทรมานมีความรู้สึกว่าอยากช่วยพวกเขาอยากให้พวกเขากลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง..."ทุกคนที่เกิดมาบนโลกใบนี้ย่อมมีความฝันแต่ละคนก็มีความฝันที่แตกต่างกันออกไปตามความชอบและความถนัดของตนเองตอนแรกฉันเป็นเด็กที่มีความฝันแบบเด็กๆว่าอยากเล่นสนุกไปตลอดแต่พอโตขึ้นความฝันก็เปลี่ยนแปลงไปตอนนี้ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่บนโลกใบนี้ด้วยความฝันและความหวังที่อยากจะให้ฝันเป็นจริงฝันของฉันคือการเข้าศึกษาแพทยศาสตร์ฉันใฝ่ฝันจะเป็นแพทย์ที่ดีมีความกล้าและเอาใจใส่ผู้ป่วยและญาติเสมือนญาติของตัวเองเดิมทีในตอนเด็กฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดที่จะเป็นหมอในตอนที่คุณครูถามความฝันฉันตอบว่า "อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์" เพราะเวลานั้นฉันรู้แค่ว่ารักในวิชานี้เพื่อนๆโดยส่วนใหญ่มักตอบว่าอยากเป็นหมอฉันจึงถามแม่ว่า "ทำไมทุกคนถึงได้อยากเป็นหมอ" แม่บอกว่า "เพราะหมอเป็นอาชีพที่ดีได้ช่วยเหลือผู้อื่น" ฉันจึงแย้งแม่กลับว่า "ถ้าอย่างนั้นอาชีพอื่นก็ไม่ดีเลยซิ" แม่ยิ้มแล้วบอกว่า "ทุกอาชีพดีหมดขึ้นอยู่กับว่าเราเลือกที่จะทำอาชีพใด" ฉันจึงบอกแม่ว่า "งั้นฉํนไม่เป็นหมอนะ" นั้นคือคำตอบตอนที่ฉันเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ต่อมาพอขึ้นมัธยมต้นฉันก็เรียนไปเรื่อยๆไม่ได้คิดอะไรแต่ปัญหาก็เริ่มเกิดตอนที่อยู่ ม.3 ในการเลือกแผนการเรียนต่อมัธยมปลายปัญหาคือฉันจะเรียนอะไรดีเพราะเพื่อนทุกคนมีความฝันและรู้ว่าจะต้องเรียนแผนการเรียนใดฉันแอบอิจฉาเพื่อนเล็กๆที่พวกเขามีความฝันสุดท้ายก็เลือกเรียนแผนวิทย์-คณิตตามที่พี่สาวเรียนทั้งๆที่ยังไม่มีจุดมุ่งหมายใดๆในชีวิตแผนการเรียนวิทย์-คณิตเน้นเรียนด้านคณิตและฟิสิกส์เคมีชีววิทยาซึ่งชีววิทยาเป็นวิชาที่ชื่นชอบมากที่สุดเพราะมีความน่าอัศจรรย์ของกลไกธรรมชาติต่างๆมากมายทั้งสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิตด้วยความชอบวิชานี้จึงเริ่มค้นหาว่าในมหาวิทยาลัยเราควรเรียนคณะใดเริ่มค้นหาตัวเองเรื่อยๆทั้งจากแบบทดสอบทายใจต่าง ๆ สังเกตตัวเองซึ่งทุกครั้งที่ทำคณะอันดับ 1 ที่ควรเรียนคือคณะแพทยศาสตร์เด็กโง่ๆคนหนึ่งจึงเริ่มคิดว่าหรือว่าเราควรที่จะเรียนหมอณวันแรกที่บอกว่าอยากเรียนหมอแม่ถามทันทีว่า "แน่ใจนะลูกหมอคือคนที่ยอมเสียสละและอุทิศตนเพื่อคนอื่นตลอดชีวิตนะหนูอาจจะไม่มีเวลาสำหรับตัวเองอีก" ไม่มีคำตอบจากฉันตอนนั้นคิดแค่ว่าอยากเป็นจริง ๆ แต่หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมอาจเป็นเพราะในทุกๆวันที่ผ่านไปเวลาที่ได้เห็นคนอื่นต้องเจ็บปวดและทรมานมีความรู้สึกว่าอยากช่วยพวกเขาอยากให้พวกเขากลับมามีรอยยิ้มอีกครั้งแม้ว่าสิ่งที่ต้องยอมรับคือเราไม่สามารถช่วยให้ทุกคนหายจากความเจ็บปวดต่างได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ฉันก็อยากที่จะเป็นคนนั้นซึ่งความคิดที่ตามมาคือฉันจะเป็นใครคนนั้นได้หรือเปล่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทางการแพทย์ มหาวิทยาลัยการแพทย์ แพทย์มหาวิทยาลัยแห่งนี้
ดูแลทั้งกายใจสังคม
มีความรู้สึกว่าอยากช่วยพวกเขา
แต่พอโตขึ้นความฝันก็เปลี่ยนแปลงไป ฝันของฉันคือการเข้าศึกษาแพทยศาสตร์ฉันใฝ่ฝันจะเป็นแพทย์ที่ดี เดิมทีในตอนเด็กฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดที่จะเป็นหมอในตอนที่คุณครูถามความฝันฉันตอบว่า "อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์" ฉันจึงถามแม่ว่า "ทำไมทุกคนถึงได้อยากเป็นหมอ" แม่บอกว่า "เพราะหมอเป็นอาชีพที่ดีได้ช่วยเหลือผู้อื่น" ฉันจึงแย้งแม่กลับว่า แม่ยิ้มแล้วบอกว่า "ทุกอาชีพดีหมด ฉันจึงบอกแม่ว่า "งั้นฉํนไม่เป็นหมอนะ" 6 ต่อมาพอขึ้นมัธยมต้นฉันก็เรียนไปเรื่อย ๆ ไม่ได้คิดอะไร แต่ปัญหาก็เริ่มเกิดตอนที่อยู่ม. 3 ในการเลือกแผนการเรียนต่อมัธยมปลายปัญหาคือฉันจะเรียนอะไรดี แผนการเรียนวิทย์ - คณิตเน้นเรียนด้านคณิตและฟิสิกส์เคมี ทั้งสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิต สังเกตตัวเองซึ่งทุกครั้งที่ทำคณะอันดับ 1 ที่ควรเรียนคือคณะแพทยศาสตร์เด็กโง่ ๆ คนหนึ่งจึงเริ่มคิดว่าหรือว่าเราควรที่จะเรียนหมอ ณ วันแรกที่บอกว่าอยากเรียนหมอแม่ถามทันทีว่า "แน่ใจนะ ลูก หนูอาจจะไม่มีเวลาสำหรับตัวเองอีก "ไม่มีคำตอบจากฉันตอนนั้นคิดแค่ว่าอยากเป็นจริงๆ แต่หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมอาจเป็นเพราะในทุกๆวันที่ผ่านไป มีความรู้สึกว่าอยากช่วยพวกเขา แต่ฉันก็อยากที่จะเป็นคนนั้นซึ่งความคิดที่ตามมาคือฉันจะเป็นใครคนนั้นได้หรือเปล่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การที่คนเราจะประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานอันดับแรกคือเรียนในสิ่งที่ตนเองรักและชอบในอาชีพนั้นอยู่ในสายเลือดมหาวิทยาลัยการแพทย์นี้ได้รับรองหลักสูตรจากแพทย์สภาแล้วซึ่งเมื่อเรียนจบตามหลักสูตรสามารถกลับมาสอบใบประกอบโรคศิลป์ตามระเบียบแพทย์สภาได้และมีคณาจารย์ที่มีความเชี่ยวชาญทางการแพทย์มหาวิทยาลัยภาคใต้มหาวิทยาลัยการแพทย์นับเป็นทางเลือกหนึ่งที่ฉันจะได้เข้าไปศึกษาหาความรู้อีกทั้งได้แลกเปลี่ยนภาษาแห่งนี้มหาวิทยาลัยการแพทย์ประสบการณ์การใช้ชีวิตประจำวัน , วัฒนธรรมและอีกมามายเหตุการณ์เหล่านี้ล้วนไม่ได้มาด้วยความง่ายดายฉะนั้นการเป็นแพทย์ที่ดีไม่ใช่แค่เป็นเพียงผู้ที่มีสามารถในการรักษาโรคหรือมีความรู้เพียงอย่างเดียว
, ,แต่เราควรยึดหลักการการรักษาองค์รวมคือดูแลทั้งกายใจสังคมและจิตวิญญาณคำว่าหมอเวลาที่ได้เห็นคนอื่นต้องเจ็บปวดและทรมานมีความรู้สึกว่าอยากช่วยพวกเขาอยากให้พวกเขากลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง "

. . . . . . .ทุกคนที่เกิดมาบนโลกใบนี้ย่อมมีความฝันแต่ละคนก็มีความฝันที่แตกต่างกันออกไปตามความชอบและความถนัดของตนเองตอนแรกฉันเป็นเด็กที่มีความฝันแบบเด็กๆว่าอยากเล่นสนุกไปตลอดแต่พอโตขึ้นความฝันก็เปลี่ยนแปลงไปฝันของฉันความการเข้าศึกษาแพทยศาสตร์ฉันใฝ่ฝันจะเป็นแพทย์ที่ดีมีความกล้าและเอาใจใส่ผู้ป่วยและญาติเสมือนญาติของตัวเองเดิมทีในตอนเด็กฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดที่จะเป็นหมอในตอนที่คุณครูถามความฝัน" อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ " เพราะเวลานั้นฉันรู้แค่ว่ารักในวิชานี้เพื่อนๆโดยส่วนใหญ่มักตอบว่าอยากเป็นหมอฉันจึงถามแม่ว่า " ทำไมทุกคนถึงได้อยากเป็นหมอ " แม่บอกว่า " เพราะหมอเป็นอาชีพที่ดีได้ช่วยเหลือผู้อื่น "" ถ้าอย่างนั้นอาชีพอื่นก็ไม่ดีเลยซิ " แม่ยิ้มแล้วบอกว่า " ทุกอาชีพดีหมดขึ้นอยู่กับว่าเราเลือกที่จะทำอาชีพใด " ฉันจึงบอกแม่ว่า " งั้นฉํนไม่เป็นหมอนะ " นั้นคือคำตอบตอนที่ฉันเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6ฉันก็เรียนไปเรื่อยๆไม่ได้คิดอะไรแต่ปัญหาก็เริ่มเกิดตอนที่อยู่แอง .3 ในการเลือกแผนการเรียนต่อมัธยมปลายปัญหาคือฉันจะเรียนอะไรดีเพราะเพื่อนทุกคนมีความฝันและรู้ว่าจะต้องเรียนแผนการเรียนใดฉันแอบอิจฉาเพื่อนเล็กๆที่พวกเขามีความฝันทั้งๆที่ยังไม่มีจุดมุ่งหมายใดๆในชีวิตแผนการเรียนวิทย์ - คณิตเน้นเรียนด้านคณิตและฟิสิกส์เคมีชีววิทยาซึ่งชีววิทยาเป็นวิชาที่ชื่นชอบมากที่สุดเพราะมีความน่าอัศจรรย์ของกลไกธรรมชาติต่างๆมากมายด้วยความชอบวิชานี้จึงเริ่มค้นหาว่าในมหาวิทยาลัยเราควรเรียนคณะใดเริ่มค้นหาตัวเองเรื่อยๆทั้งจากแบบทดสอบทายใจต่างๆสังเกตตัวเองซึ่งทุกครั้งที่ทำคณะอันดับ 1 ที่ควรเรียนความคณะแพทยศาสตร์หรือว่าเราควรที่จะเรียนหมอณวันแรกที่บอกว่าอยากเรียนหมอแม่ถามทันทีว่า " แน่ใจนะลูกหมอคือคนที่ยอมเสียสละและอุทิศตนเพื่อคนอื่นตลอดชีวิตนะหนูอาจจะไม่มีเวลาสำหรับตัวเองอีก " ไม่มีคำตอบจากฉันแต่หาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมอาจเป็นเพราะในทุกๆวันที่ผ่านไปเวลาที่ได้เห็นคนอื่นต้องเจ็บปวดและทรมานมีความรู้สึกว่าอยากช่วยพวกเขาอยากให้พวกเขากลับมามีรอยยิ้มอีกครั้งแต่ฉันก็อยากที่จะเป็นคนนั้นซึ่งความคิดที่ตามมาคือฉันจะเป็นใครคนนั้นได้หรือเปล่า