The old man surnamed Fang hesitated

The old man surnamed Fang hesitated when hearing Feng Baiyi’s words. He looked at Yun Che’s expression, and realized that after Feng Baiyi had said those words, Yun Che evidently revealed a hint of panic on his face… Although he covered it up really well, it was still seen clearly with his old, keen eyes.

Although the blue glow on the ground was still releasing an intimidating chill, the old man surnamed Fang, who had ‘figured everything out’ was not the least bit afraid. His expression also immediately darkened. “Junior, you actually dared to make a fool of this old man! Die!”

After saying that, he stretched his arm out, instantly crossed over the icy blue glow on the ground, and grabbed at Yun Che once more…

Ding…

An extremely light sound faintly rang, as if a thin metal needle had dropped onto the floor. And the moment that faint sound rang, the old man surnamed Fang’s body strangely stopped on the spot. His right stretched-out hand was less than a foot away from Yun Che’s neck, yet, as if they were separated by a chasm, he was unable to take even half a step forward.

The old man surnamed Fang’s pair of eyes were extremely wide as his pupils seemingly shrank to a size of a needle. He opened his mouth, but was unable to make a single sound. A small icy blue glow slowly spread from the center of his body, quickly enveloping his body from his four limbs, head, hair, then to his clothes…

In only a span of two breaths’ time, his entire body had been enveloped by an icy blue glow, and transformed into an unmovable ice sculpture.

Whoosh…

A gentle night breeze blew over, passing Yun Che’s ear, and lightly caressed the body of the old man surnamed Fang, who had already turned into an ice sculpture. The old man surnamed Fang’s body suddenly disintegrated into icy blue dust and dispersed into the faraway sky. From head to toe, in the blink of an eye, he completely disappeared from where he had stood, while the night sky became adorned with thinning icy blue glitters of light.

Yun Che was dumbfounded, and his throat made a difficult “gulp” sound. In his entire life, this was the first time he had seen a killing method of such elegance; it was so beautiful it could cause someone to hold their breath, yet at the same time, it was cruel to the extreme. After the old man’s death, don’t mention a corpse, not even a trace of him remained.

Feng Baiyi, who was right in front of him, slowly fell onto the ground. His entire body was trembling furiously, and his entire face paled from the intense horror. Suddenly, he began to scream. Mustering the last bit of strength from who knows where, he forcefully crawled up from the ground. While screaming in horror, he fled for his life, as if he was a crazed dog whose courage had been broken from fear.

“Trying to flee?”

Obviously, Yun Che would not let him flee right in front of his eyes. Without moving a single step, he swung his hands wildly. Carrying the heavy howling of the wind, his Overlord’s Colossal Sword shot towards Feng Baiyi; its thick blunt tip easily broke through his body, and ruthlessly pinned the fleeing Feng Baiyi to the ground.

Yun Che did not retrieve his heavy sword immediately; rather, he looked around his surroundings, and shouted agitatedly, “Little Fairy! Little Fairy, where are you? I know it’s you! Hurry and show yourself!! Little Fairy!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนนามสกุลฟางลังเลเมื่อได้ยินคำ Feng Baiyi เขามองที่ยุน Che นิพจน์ และการรับรู้ที่หลังจาก Feng Baiyi ได้กล่าวว่า คำเหล่านั้น Che ยุนเผยความตกใจหน้าอย่างเห็นได้ชัด... แม้ว่าเขากล่าว ขึ้นดีจริง ๆ มันเป็นยังคงเห็นได้ชัดเจน ด้วยตาของเขาเก่า กระตือรือร้นแม้ว่าแสงสีฟ้าบนพื้นดินยังคงถูกปล่อยเย็นการข่มขู่ เฒ่านามสกุลฝาง ผู้มี 'คิดทุกอย่างว่า' ไม่น้อยบิตกลัว นิพจน์ของเขาทันทียังมืดลง "จูเนียร์ คุณจริงกล้าที่จะทำให้คนโง่คนนี้เก่า ตาย"หลังจากแจ้งว่า เขายืดแขน ทันทีข้ามน้ำแข็งเรืองแสงสีฟ้าบนพื้นดิน และคว้าที่ Che ยุนอีกครั้ง...ติ่ง...เสียงเบามากหวานรัง ว่าเข็มโลหะบาง ๆ ได้ตกหล่นลงบนพื้น และขณะที่เสียงลมแรง ร่างกายของฝางตระการหยุดที่จุดนามสกุลคนเก่า มือขวายืดออกได้น้อยกว่าเท้าห่างจากคอยุน Che ยัง ว่าพวกเขาถูกแยกจากกัน โดย chasm เขาไม่สามารถใช้ขั้นตอนที่แม้เพียงครึ่งหนึ่งไปข้างหน้าคู่ของฟางคนที่นามสกุลเก่าของตาได้กว้างมากเป็นนักเรียนของเขาค่อนข้างหดตัวขนาดของเข็ม เขาเปิดปากของเขา แต่ไม่สามารถทำเสียงเดียว การเรืองแสงสีฟ้าน้ำแข็งเล็กค่อย ๆ กระจายจากศูนย์กลางของกาย ห่อหุ้มร่างกายของเขาจากแขนขาทั้งสี่ของเขา หัว ผม เพื่อเสื้อผ้าของเขาอย่างรวดเร็ว...ในเฉพาะช่วงเวลาสองหายใจ ร่างกายของเขาทั้งหมดได้รับจากที่เรืองแสงสีฟ้าเป็นน้ำแข็ง และกลายเป็นประติมากรรมน้ำแข็ง unmovableเสียงหวือ...สายลมอ่อนโยนคืนได้พัดผ่าน ผ่านหูยุน Che และลูบเบา ๆ ร่างกายของคนนามสกุลฝาง ที่มีอยู่แล้วเปิดการประติมากรรมน้ำแข็ง คนนามสกุลร่างของฟางก็ฟิล์มเป็นสีฝุ่นน้ำแข็ง และกระจายสู่ท้องฟ้าไกล ตั้งแต่หัวจรดเท้า ในพริบตา เขาสมบูรณ์หายไปจากที่ได้ยืน ในขณะที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนกลายเป็นประดับ ด้วยบางน้ำแข็งสีฟ้า glitters ของแสงยุน Che dumbfounded และคอของเขาทำเป็นเรื่องยาก "gulp" เสียง ในตลอดชีวิต นี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นวิธีการฆ่าของเช่น มันก็สวยมากก็อาจทำให้คนถือลมหายใจของพวกเขา แต่ในเวลาเดียวกัน มันเป็นความโหดร้ายที่สุด หลังจากการตายของชายชรา ไม่พูดถึงเป็นศพ แม้ไม่มีร่องรอยของเขายังคงอยู่Feng Baiyi ที่ด้านหน้าของเขา ช้าตกบนพื้นดิน ร่างกายของเขาทั้งหมดถูกตัวสั่นอย่างดุเดือด และใบหน้าของเขาทั้งหมด paled จากสยองขวัญเข้มข้น ทันใดนั้น เขาเริ่มร้อง Mustering บิตการล่าสุดจากผู้รู้มีความแข็งแกร่ง เขาประตระเวนขึ้นจากพื้นดิน ในขณะที่กรีดร้องในสยองขวัญ เขาหนีเพื่อชีวิตของเขา ว่าเขาเป็นสุนัขที่คลั่งความกล้าหาญที่มีถูกหักจากความกลัว"พยายามหนี"เห็นได้ชัด Che ยุนจะช่วยให้เขาหนีอยู่หน้าตาของเขา โดยไม่ย้ายขั้นตอนหนึ่ง เขาปรับมืออย่างดุเดือด แบกหนักที่ยิ่งใหญ่ของลม ดาบมหึมานเรศวรเขายิงต่อ Feng Baiyi ความหนาทื่อยากจนได้อย่างง่ายดายผ่านร่างกายของเขา และ ruthlessly ตรึง Feng Baiyi หลบหนีไปยังพื้นดินChe ยุนได้เรียกดาบหนักทันที ค่อนข้าง เขามองไปรอบ ๆ สภาพแวดล้อมของเขา และตะโกนว่า "นางฟ้าน้อย agitatedly นางฟ้าน้อย คุณอยู่ที่ไหน ฉันรู้ว่า เป็นคุณ รีบ และแสดงตัวเอง!! นางฟ้าน้อย"