In a phonological phrase, the final

In a phonological phrase, the final syllable is often lengthened while the ones preceding it shortened. Therefore, when producing Thai stress, one must keep the last syllables lengthened with the non-final syllables shortened.

Incorrect stress pattern may cause slight confusion to listeners. Speakers uttering the wrong stress may deliver unintended meanings. In particular, they may create more words than intended. For example, "wolf" is a compound made up of mǎa "dog" and pàa "wild, forest". If a speaker does not lengthen the second and shorten the first, he will not have formed a compound noun, and thus creating two words: "dog" and "forest" not "wolf".

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในวลีคำโครงสร้างประโยค พยางค์สุดท้ายเป็นมัก lengthened ในขณะที่ก่อนหน้านั้นลดลง ดังนั้น เมื่อผลิตไทยเครียด หนึ่งต้องให้พยางค์สุดท้าย lengthened กับพยางค์สุดท้ายไม่ลดลงรูปแบบของความเครียดที่ไม่ถูกต้องอาจทำให้สับสนเล็กน้อยให้ฟัง ลำโพงกล่าวคำความเครียดผิดอาจส่งความหมายที่ไม่ได้ตั้งใจ โดยเฉพาะ พวกเขาอาจสร้างคำเพิ่มมากขึ้นกว่าวัตถุประสงค์ ตัวอย่าง "หมาป่า" เป็นสารประกอบประกอบด้วย mǎa "สุนัข" และ pàa ป่า" ถ้าลำโพงไม่ยืดที่สอง และทำให้สั้นลงครั้งแรก เขาจะไม่มีรูปนามผสม และดังนั้นจึง สร้างคำสองคำ: "สุนัข" และ "ป่า" ไม่ "ดาวเคราะห์"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในวลีเสียงพยางค์สุดท้ายคือมักจะยาวในขณะที่ก่อนหน้านั้นสั้นลง ดังนั้นเมื่อการผลิตความเครียดไทยหนึ่งต้องให้พยางค์สุดท้ายยาวกับพยางค์สุดท้ายที่ไม่ได้สั้นลง. รูปแบบความเครียดที่ไม่ถูกต้องอาจทำให้เกิดความสับสนเล็กน้อยให้ฟัง ลำโพงเปล่งความเครียดที่ไม่ถูกต้องอาจส่งมอบความหมายที่ไม่ได้ตั้งใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขาอาจสร้างคำมากกว่าที่ตั้งใจไว้ ยกตัวอย่างเช่น "หมาป่า" เป็นสารที่สร้างขึ้นจากmǎa "หมา" และ Paa "ป่าป่า" ถ้าลำโพงที่ไม่ได้ยืดระยะที่สองและลดระยะแรกเขาจะไม่ได้เกิดเป็นสารประกอบที่เป็นรูปธรรมและทำให้การสร้างคำสองคำ "สุนัข" และ "ป่า" ไม่ได้ "หมาป่า"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในวลีที่ระบบเสียง พยางค์สุดท้ายมักระยะเวลา ในขณะที่คนก่อนหน้านี้ก็สั้นลง ดังนั้น เมื่อผลิตไทย ความเครียด ต้องให้คำสุดท้ายที่ไม่สุดท้ายยาวขึ้นด้วยพยางค์สั้น รูปแบบไม่ถูกต้องอาจก่อให้เกิดความเครียด

มีความสับสนให้กับผู้ฟัง ลำโพงเปล่งเสียงเครียดผิดอาจให้ความหมายที่ไม่ได้ตั้งใจ . โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขาสามารถสร้างคำได้มากกว่าที่ตั้งใจไว้ ตัวอย่างเช่น " หมาป่า " เป็นสารประกอบที่สร้างขึ้นจาก M ǎ " สุนัข " และล่าสุด " ป่า , ป่าไม้ " ถ้าลำโพงไม่ยืด สอง และ ร่นแรก จะไม่ได้มีรูปแบบที่ประกอบคำนาม และจึงสร้างสองคำ : " สุนัข " และ " ป่า " ไม่ใช่ " หมาป่า "