Are you certain, Harry?' asked the

Are you certain, Harry?' asked the professor. 'Whoever buried this man was afraid of him, that's for sure. His body was covered in pieces of paper with words on them. Words which were meant to keep harm away. Strange.'
Harry thought about the whistle. It was still in his pocket.
'I'm certain, Professor,' said Harry. 'I found nothing unusual. Nothing at all.'

Harry didn't drive. He usually got the bus home but sometimes he liked to walk. That evening he walked. He liked to look at the shops in Orchard Road — one of Singapore's busiest shopping areas. There were antique shops which sold beautiful old pots, maps and other things that his heart was hungry for. But he could not afford them. Not on his salary.
His favourite shop sold the most expensive things. He liked the small, beautifully made figures made from apple-green jade stone. They cost a lot of money but he liked to look. Sometimes he would ask if he could examine a piece, as if he were going to buy one of them. Of course, he never did. But he loved the feel of the costly jade in his hands.
He found himself in the shop again. It was full of the things that he, as an archaeologist, truly cared for. Yet they would be sold to empty-headed tourists who had no idea of their real value or beauty. It wasn't fair.
Without thinking, he took out the whistle and blew it. He hadn't planned to - it just seemed a natural thing to do.
And then there was silence. All was still.
Harry felt afraid but excited. So it had not been a dream! It had happened!
He saw the shopkeeper standing with his mouth open, looking stupid. A customer was pointing something out, his finger stuck in the air. None of them moved.
Harry decided he would look at some jade while they were all still. He took his favourite piece from the shop — a
small jade dragon. It was very old and beautifully made. It was lovely. Why shouldn't he have it?
The thought at first alarmed him. This was not the same as taking things from the university. Nobody even noticed if he took anything there. Here he would be stealing, just like any thief.
He looked around at the frozen world. This was surely meant to be. The whistle had come to him. He should use it. Why not? It was only right. It was far better that such beauty should go to him rather than stupid people with more money than sense. It was only fair.
But he would have to do it right. If he was the last one to be seen with the jade dragon he would be looked for once it had gone. He blew the whistle and the world moved again. He waited for a while, then went to the shopkeeper and asked to see it.
'It's a fine piece of work, sir,' the shopkeeper told him. 'And only twenty thousand dollars.'
'It is lovely,' said Harry as he held it in his hands. He wanted it. He would have it. But he made a point of handing it back so that other customers - and the video cameras set up in the shop - could see him do it. 'Thanks for letting me look but I'm afraid that's all I can afford to do just now,' he said to die shopkeeper.
He walked out of the shop, into the shopping centre, out of sight of the shopkeeper. He sat down on a nearby seat, took out the whistle and blew.
The whole shopping centre went still and silent.

Harry felt more excited than he had ever felt in his life. He could walk into any shop he liked and just take whatever he wanted. Anything at all. And nobody would see him. It was perfect.
But, for the time being, he would just take the jade. He walked back into the shop, took the dragon from its place on the shelf, put it into his pocket and walked out of the shop. He went back to his seat and blew the whistle once more. The shopping centre came back to life. Movement and sound returned. He had done it. And who could blame Harry Chen for the disappearance of the jade? After all, the shopkeeper had seen him leave after he had returned the jade. So had the
cameras in the shop. It had been easy.
As he walked home he felt like a god. The little jade dragon was the best thing in Harry's collection. He kept all his things in a rosewood box. He would soon need a bigger box.
And, as Harry slept that night, he dreamed that the whole world was still and he was the only moving thing in it. He and the shadows.
The next day Harry thought that he would see what the whistle could do. He decided to try it out at work. Perhaps on that old fool, Professor Teo. But, whatever he did, he must not draw attention to himself or the whistle. He was sure of that. It was his whistle and he did not want to lose it. Harry was used to asking questions about things. It was what archaeologists did. It was part of the job. He wanted
to find out more about the whistle. The first thing he wanted to find out about was this: did the whistle simply stop things moving or did it, in some way, stop time itself?
It was important to know. He didn't want people to notice that they'd lost time. That would be a problem. But if time had stood still there would be no problem. They wouldn't even know about it.
Professor Teo came into Harry's office. This could be his chance to test the whistle.
'Harry,' said the professor. 'I've got some news about our grave.' 'News, professor?' asked Harry.
'Yes,' said the Professor. 'We've been in touch with a local Chinese priest who knows all about this kind of thing. But it wasn't easy. He had to look in the oldest books he could find before he could tell us who this man was. And I was right, it is all rather strange, to say the least.'
Harry felt a sudden coldness run down his back. 'So who was he, Professor?' asked Harry.
'His name,' said the professor, 'was Lou Foo, which means "the tiger". He was a priest who was thrown out by the other priests.'
'Why?' asked Harry.
'The priest who told us this wouldn't say why, exactly,' continued the professor, 'but I think this Lou Foo must have done some very bad things. The priest even warned us to be careful, even though this man has been dead for all these years!' Professor Teo laughed. 'Honesdy! You'd think he was going to rise from the dead the way that priest talked about him! Still, it all makes our job that bit more interesting, doesn't it, Harry?'
Normally Harry would have laughed at such things along with the Professor.
But his throat felt tight and dry for some reason.
'Er. . . I suppose so, professor,' he answered nervously.

Professor Teo turned to look out of the window, a habit of his. Harry knew that this was his moment to try out the whistle. While the professor wasn't looking, he took out the whistle and blew it.
Then all became still. All became silent.
Harry clapped his hands in front of the professor, shouted at him and waved his hands in front of his face. Professor Teo did nothing. He was like a figure made of stone. Exactly as expected. Harry then waited for exactly five minutes — he counted the seconds himself - before blowing the whistle again. The world of sound and movement returned and the professor turned towards him.
'Is everything all right, professor?' asked Harry.
'Of course, Harry. You know I don't believe any of that kind of rubbish. I'm fine,' the professor told him.
'No,' said Harry. 'I mean, you didn't hear anything just then, did you?'
'Only the birds and the traffic, Harry,' said Professor Teo. 'Was I meant to?' 'No, of course not,' said Harry. 'It must have been my ears making funny
sounds. I have a bit of a cold and it gets to my ears as well. Sorry.'
'Well, if you are unwell you must rest, Harry. Take care,' said the professor as he left the room.
Harry quickly went to the telephone to call the speaking clock. When he put the telephone down he knew. No time had passed while the professor had been still. No time -
anywhere. The five minutes he had counted had never happened to anybody but himself. When he blew the whistle he must have been outside time in some way. So the whistle didn't actually stop movement or sound.
It stopped Time itself.
The other priests must have known what this man Lou Foo had discovered. No wonder they threw him out. The way he'd been put in a grave that was more like a prison of stone .
. . had he died naturally? Harry didn't care, for now Lou Foo's secret was his!
Harry felt something he had never felt before. He felt powerful. And his heart warmed when he thought of all the things that were now possible for him. He could now use the whistle to get himself money, knowledge - anything in the world that he wanted. For he, Harry Chen, had power over Time itself.
Harry did not use the whistle any more that day. When he got home he rested well. He would need to plan things carefully. Nobody else must know his secret. Harry Chen had been given a great gift and so Harry Chen would use it. Nobody else. It was only fair.
Harry thought carefully about how best to use the whistle. After all, he couldn't use it to actually see in the future. That was unfortunate. If he knew the names of winning horses or could find out the lucky numbers in the lottery he need never worry about money again. Never mind.
Best to start with small things before trying out his discovery on anything big. That would be best. But what should he do first?
He decided he would look around his favourite shops for all the things he could never afford before but had always wanted. Just the small, beautiful things he had always loved. Things small enough to carry. Then he would steal them.
It was the evening of the next day. It was dark outside but the shopping centre was brightly lit, as usual. Harry had already had a good look around. He knew what he wanted and had his bag with him, ready to put his 'shopping' in. He had taken the day off work - hadn't Professor Teo himself told him to take some rest?

Harry didn't drive. He usually got the bus home but sometimes he liked to walk. That evening he walked. He liked to look at the shops in Orchard Road — one of Singapore's busiest shopping areas. There were antique shops which sold beautiful old pots, maps and other things that his heart was hungry for. But he could not afford them. Not on his salary.
His favourite shop sold the most expensive things. He liked the small, beautifully made figures made from apple-green jade stone. They cost a lot of money but he liked to look. Sometimes he would ask if he could examine a piece, as if he were going to buy one of them. Of course, he never did. But he loved the feel of the costly jade in his hands.
He found himself in the shop again. It was full of the things that he, as an archaeologist, truly cared for. Yet they would be sold to empty-headed tourists who had no idea of their real value or beauty. It wasn't fair.
Without thinking, he took out the whistle and blew it. He hadn't planned to - it just seemed a natural thing to do.
And then there was silence. All was still.
Harry felt afraid but excited. So it had not been a dream! It had happened!
He saw the shopkeeper standing with his mouth open, looking stupid. A customer was pointing something out, his finger stuck in the air. None of them moved.
Harry decided he would look at some jade while they were all still. He took his favourite piece from the shop — a
small jade dragon. It was very old and beautifully made. It was lovely. Why shouldn't he have it?
The thought at first alarmed him. This was not the same as taking things from the university. Nobody even noticed if he took anything there. Here he would be stealing, just like any thief.
He looked around at the frozen world. This was surely meant to be. The whistle had come to him. He should use it. Why not? It was only right. It was far better that such beauty should go to him rather than stupid people with more money than sense. It was only fair.
But he would have to do it right. If he was the last one to be seen with the jade dragon he would be looked for once it had gone. He blew the whistle and the world moved again. He waited for a while, then went to the shopkeeper and asked to see it.
'It's a fine piece of work, sir,' the shopkeeper told him. 'And only twenty thousand dollars.'
'It is lovely,' said Harry as he held it in his hands. He wanted it. He would have it. But he made a point of handing it back so that other customers - and the video cameras set up in the shop - could see him do it. 'Thanks for letting me look but I'm afraid that's all I can afford to do just now,' he said to die shopkeeper.
He walked out of the shop, into the shopping centre, out of sight of the shopkeeper. He sat down on a nearby seat, took out the whistle and blew.
The whole shopping centre went still and silent.
 
Harry felt more excited than he had ever felt in his life. He could walk into any shop he liked and just take whatever he wanted. Anything at all. And nobody would see him. It was perfect.
But, for the time being, he would just take the jade. He walked back into the shop, took the dragon from its place on the shelf, put it into his pocket and walked out of the shop. He went back to his seat and blew the whistle once more. The shopping centre came back to life. Movement and sound returned. He had done it. And who could blame Harry Chen for the disappearance of the jade? After all, the shopkeeper had seen him leave after he had returned the jade. So had the
cameras in the shop. It had been easy.
As he walked home he felt like a god. The little jade dragon was the best thing in Harry's collection. He kept all his things in a rosewood box. He would soon need a bigger box.
And, as Harry slept that night, he dreamed that the whole world was still and he was the only moving thing in it. He and the shadows.
The next day Harry thought that he would see what the whistle could do. He decided to try it out at work. Perhaps on that old fool, Professor Teo. But, whatever he did, he must not draw attention to himself or the whistle. He was sure of that. It was his whistle and he did not want to lose it. Harry was used to asking questions about things. It was what archaeologists did. It was part of the job. He wanted
to find out more about the whistle. The first thing he wanted to find out about was this: did the whistle simply stop things moving or did it, in some way, stop time itself?
It was important to know. He didn't want people to notice that they'd lost time. That would be a problem. But if time had stood still there would be no problem. They wouldn't even know about it.
Professor Teo came into Harry's office. This could be his chance to test the whistle.
'Harry,' said the professor. 'I've got some news about our grave.' 'News, professor?' asked Harry.
'Yes,' said the Professor. 'We've been in touch with a local Chinese priest who knows all about this kind of thing. But it wasn't easy. He had to look in the oldest books he could find before he could tell us who this man was. And I was right, it is all rather strange, to say the least.'
Harry felt a sudden coldness run down his back. 'So who was he, Professor?' asked Harry.
'His name,' said the professor, 'was Lou Foo, which means "the tiger". He was a priest who was thrown out by the other priests.'
'Why?' asked Harry.
'The priest who told us this wouldn't say why, exactly,' continued the professor, 'but I think this Lou Foo must have done some very bad things. The priest even warned us to be careful, even though this man has been dead for all these years!' Professor Teo laughed. 'Honesdy! You'd think he was going to rise from the dead the way that priest talked about him! Still, it all makes our job that bit more interesting, doesn't it, Harry?'
Normally Harry would have laughed at such things along with the Professor.
But his throat felt tight and dry for some reason.
'Er. . . I suppose so, professor,' he answered nervously.
 
Professor Teo turned to look out of the window, a habit of his. Harry knew that this was his moment to try out the whistle. While the professor wasn't looking, he took out the whistle and blew it.
Then all became still. All became silent.
Harry clapped his hands in front of the professor, shouted at him and waved his hands in front of his face. Professor Teo did nothing. He was like a figure made of stone. Exactly as expected. Harry then waited for exactly five minutes — he counted the seconds himself - before blowing the whistle again. The world of sound and movement returned and the professor turned towards him.
'Is everything all right, professor?' asked Harry.
'Of course, Harry. You know I don't believe any of that kind of rubbish. I'm fine,' the professor told him.
'No,' said Harry. 'I mean, you didn't hear anything just then, did you?'
'Only the birds and the traffic, Harry,' said Professor Teo. 'Was I meant to?' 'No, of course not,' said Harry. 'It must have been my ears making funny
sounds. I have a bit of a cold and it gets to my ears as well. Sorry.'
'Well, if you are unwell you must rest, Harry. Take care,' said the professor as he left the room.
Harry quickly went to the telephone to call the speaking clock. When he put the telephone down he knew. No time had passed while the professor had been still. No time -
anywhere. The five minutes he had counted had never happened to anybody but himself. When he blew the whistle he must have been outside time in some way. So the whistle didn't actually stop movement or sound.
It stopped Time itself.
The other priests must have known what this man Lou Foo had discovered. No wonder they threw him out. The way he'd been put in a grave that was more like a prison of stone .
. . had he died naturally? Harry didn't care, for now Lou Foo's secret was his!
Harry felt something he had never felt before. He felt powerful. And his heart warmed when he thought of all the things that were now possible for him. He could now use the whistle to get himself money, knowledge - anything in the world that he wanted. For he, Harry Chen, had power over Time itself.
Harry did not use the whistle any more that day. When he got home he rested well. He would need to plan things carefully. Nobody else must know his secret. Harry Chen had been given a great gift and so Harry Chen would use it. Nobody else. It was only fair.
Harry thought carefully about how best to use the whistle. After all, he couldn't use it to actually see in the future. That was unfortunate. If he knew the names of winning horses or could find out the lucky numbers in the lottery he need never worry about money again. Never mind.
Best to start with small things before trying out his discovery on anything big. That would be best. But what should he do first?
He decided he would look around his favourite shops for all the things he could never afford before but had always wanted. Just the small, beautiful things he had always loved. Things small enough to carry. Then he would steal them.
It was the evening of the next day. It was dark outside but the shopping centre was brightly lit, as usual. Harry had already had a good look around. He knew what he wanted and had his bag with him, ready to put his 'shopping' in. He had taken the day off work - hadn't Professor Teo himself told him to take some rest?

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

มีบาง แฮร์รี่? "ถามอาจารย์ ' ใครฝังคนนี้กลัวของเขา ที่แน่นอน ร่างกายของเขาถูกครอบคลุมอยู่ในชิ้นส่วนของกระดาษที่มีคำนั้น คำที่มีความหมายเพื่อให้เป็นอันตรายต่อไป แปลก 'แฮร์รี่คิดว่า เกี่ยวกับการนกหวีด ก็ยังอยู่ในกระเป๋าของเขา' ผมบาง ศาสตราจารย์ กล่าวว่า แฮร์รี่ ' พบผิดปกติ ที่ไม่ 'แฮร์รี่ไม่ได้ขับ เขามักจะได้รถบ้าน แต่บางครั้งเขาชอบเดิน คืนนั้นเขาเดิน เขาชอบมองที่ร้านค้าในถนนออร์ชาร์ด – ช้อปปิ้งคึกคักของสิงคโปร์อย่างใดอย่างหนึ่ง มีร้านขายของโบราณที่ขายหม้อเก่าสวยงาม แผนที่ และสิ่งอื่น ๆ ที่หัวใจของเขาหิวสำหรับ แต่เขาสามารถจ่าย ไม่เกี่ยวกับเงินเดือนของเขาร้านโปรดของเขาขายสิ่งที่แพงที่สุด เขาชอบขนาดเล็ก ทำรูปทำจากหินหยกสีเขียวแอปเปิ้ลสวยงาม ว่าต้นทุนเงินเป็นจำนวนมาก แต่เขาชอบมอง บางครั้งเขาจะขอถ้า เขาสามารถตรวจสอบชิ้นส่วน เช่นถ้าเขาจะซื้อของพวกเขา แน่นอน เขาไม่เคยทำ แต่รักความรู้สึกของเจดค่าใช้จ่ายในมือของเขาเขาพบตัวเองในร้านอีก ก็เต็มไปด้วยสิ่งที่เขา เป็นการ archaeologist แท้จริงดูแลสำหรับ ยัง พวกเขาจะถูกขายให้นักท่องเที่ยว empty-headed ที่มีความคิดของมูลค่าที่แท้จริงหรือความงามของพวกเขา มันไม่แฟร์โดยไม่คิด เขาเอาออกนกหวีด และได้พัดมัน เขาไม่ได้วางแผน - เพียงเหมือนเป็นสิ่งที่ธรรมชาติทำแล้ว ก็เงียบมี ทั้งหมดยังไม่แฮร์รี่รู้สึกกลัว แต่ตื่นเต้น จึงไม่ได้ความฝัน มันก็เกิดขึ้นเขาเห็นเจ้าของร้านยืนกับปากเปิด ต้องโง่ ลูกค้าถูกชี้สิ่งออก นิ้วของเขาติดอยู่ในอากาศ ไม่มีของพวกเขาย้ายแฮรี่ตัดสินใจเขาจะดูที่หยกบางในขณะที่พวกเขาทั้งหมดยังคง เขาเอาชิ้นส่วนของเขาชื่นชอบจากร้านค้าซึ่งเป็นมังกรหยกเล็ก มันเก่ามาก และทำอย่างสวยงาม ก็น่ารัก ทำไมไม่ควรเขามีความคิดแรกรับความตกใจเกี่ยวกับเขา นี้ไม่เหมือนกับการทำกิจกรรมในมหาวิทยาลัย แม้ไม่มีใครสังเกตเห็นถ้า เขาเอาอะไรมี ที่นี่เขาจะเป็นขโมย เหมือนขโมยใด ๆเขามองรอบ ๆ โลกน้ำแข็ง นี้ได้ย่อมหมายถึงการเป็น นกหวีดที่ได้มาเพื่อเขา เขาว่าใช้ ทำไมล่ะ เป็นขวาเท่านั้น มีดีที่ความสวยงามดังกล่าวควรไปเขาไม่ใช่คนโง่ มีเงินให้มากกว่าความรู้สึก ก็เพียงพอแต่จะต้องทำมันขวา ถ้าเขาเป็นคนสุดท้ายได้กับมังกรหยกที่เขาจะสามารถดูตัวครั้งเดียวมันก็หายไป เขาได้พัดนกหวีด และโลกย้ายอีกครั้ง เขารอในขณะที่ แล้วไปเจ้าของร้าน และถามหามัน'จะเป็นงานชิ้นเยี่ยม รัก เจ้าตัวบอกเขา 'กเพียงหมื่นดอลลาร์''มันน่ารัก กล่าวว่า แฮร์รี่เป็นเขาจัดขึ้นในมือของเขา เขาอยาก เขาจะมีมัน แต่เขาทำให้จุดของมันกลับให้ลูกค้าอื่น ๆ -และกล้องวิดีโอที่ติดตั้งในร้าน - สามารถดูเขาทำ 'ขอบคุณสำหรับให้ฉันดู แต่ฉันกลัวนั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถทำเมื่อกี้นี้ เขากล่าวว่า ตาย เจ้าเขาเดินออกจากร้าน เข้าไปในช้อปปิ้งเซ็นเตอร์ ตาของเจ้าตัว เขานั่งลงบนนั่งที่ใกล้เคียง เอาออกนกหวีด และได้พัดศูนย์การค้าทั้งหมดก็นิ่ง และเงียบ แฮร์รี่รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นกว่าที่เขาเคยมีรู้สึกว่าในชีวิตของเขา เขาสามารถเดินเข้าทุกร้านที่เขาชอบ และเพียงแค่ใช้สิ่งที่เขาต้อง อะไรทั้งหมด และไม่มีใครจะเห็น ทำหน้างงงงแต่ พลาง ๆ เขาจะเพียงแค่ใช้เวลาเจด เขาเดินกลับเข้าไปในร้าน เอามังกรจากบนชั้นวางของ ใส่ลงในกระเป๋าของเขา และเดินออกจากร้าน เขากลับไปที่นั่งของเขา และได้พัดนกหวีดอีกครั้ง ศูนย์การค้ากลับมาสู่ชีวิต เคลื่อนไหวและเสียงการส่งคืน เขาได้ทำมัน และที่จะตำหนิเฉินแฮร์รี่สำหรับการสูญหายของหยก หลังจากที่ทุก เจ้าที่เห็นเขาปล่อยหลังจากเขารับเจด เพื่อให้ มีการกล้องในร้าน มันได้ง่ายขณะที่มันเดินหน้าแรก เขารู้สึกเหมือนพระเจ้า มังกรหยกน้อยเป็นสิ่งดีที่สุดในชุดแฮร์รี่ เขาเก็บสิ่งของในกล่องไม้แดง เขาจะเร็วได้กล่องใหญ่ก เป็นแฮร์รี่นอนคืนนั้น เขาฝันว่า โลกทั้งโลกยัง และเป็นสิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวใน เขาและเงาThe next day Harry thought that he would see what the whistle could do. He decided to try it out at work. Perhaps on that old fool, Professor Teo. But, whatever he did, he must not draw attention to himself or the whistle. He was sure of that. It was his whistle and he did not want to lose it. Harry was used to asking questions about things. It was what archaeologists did. It was part of the job. He wantedto find out more about the whistle. The first thing he wanted to find out about was this: did the whistle simply stop things moving or did it, in some way, stop time itself?It was important to know. He didn't want people to notice that they'd lost time. That would be a problem. But if time had stood still there would be no problem. They wouldn't even know about it.Professor Teo came into Harry's office. This could be his chance to test the whistle.'Harry,' said the professor. 'I've got some news about our grave.' 'News, professor?' asked Harry.'Yes,' said the Professor. 'We've been in touch with a local Chinese priest who knows all about this kind of thing. But it wasn't easy. He had to look in the oldest books he could find before he could tell us who this man was. And I was right, it is all rather strange, to say the least.'Harry felt a sudden coldness run down his back. 'So who was he, Professor?' asked Harry.'His name,' said the professor, 'was Lou Foo, which means "the tiger". He was a priest who was thrown out by the other priests.''Why?' asked Harry.'The priest who told us this wouldn't say why, exactly,' continued the professor, 'but I think this Lou Foo must have done some very bad things. The priest even warned us to be careful, even though this man has been dead for all these years!' Professor Teo laughed. 'Honesdy! You'd think he was going to rise from the dead the way that priest talked about him! Still, it all makes our job that bit more interesting, doesn't it, Harry?'Normally Harry would have laughed at such things along with the Professor.But his throat felt tight and dry for some reason.'Er. . . I suppose so, professor,' he answered nervously. Professor Teo turned to look out of the window, a habit of his. Harry knew that this was his moment to try out the whistle. While the professor wasn't looking, he took out the whistle and blew it.Then all became still. All became silent.Harry clapped his hands in front of the professor, shouted at him and waved his hands in front of his face. Professor Teo did nothing. He was like a figure made of stone. Exactly as expected. Harry then waited for exactly five minutes — he counted the seconds himself - before blowing the whistle again. The world of sound and movement returned and the professor turned towards him.'Is everything all right, professor?' asked Harry.'Of course, Harry. You know I don't believe any of that kind of rubbish. I'm fine,' the professor told him.'No,' said Harry. 'I mean, you didn't hear anything just then, did you?''Only the birds and the traffic, Harry,' said Professor Teo. 'Was I meant to?' 'No, of course not,' said Harry. 'It must have been my ears making funnysounds. I have a bit of a cold and it gets to my ears as well. Sorry.''Well, if you are unwell you must rest, Harry. Take care,' said the professor as he left the room.Harry quickly went to the telephone to call the speaking clock. When he put the telephone down he knew. No time had passed while the professor had been still. No time -anywhere. The five minutes he had counted had never happened to anybody but himself. When he blew the whistle he must have been outside time in some way. So the whistle didn't actually stop movement or sound.It stopped Time itself.The other priests must have known what this man Lou Foo had discovered. No wonder they threw him out. The way he'd been put in a grave that was more like a prison of stone .. . had he died naturally? Harry didn't care, for now Lou Foo's secret was his!Harry felt something he had never felt before. He felt powerful. And his heart warmed when he thought of all the things that were now possible for him. He could now use the whistle to get himself money, knowledge - anything in the world that he wanted. For he, Harry Chen, had power over Time itself.Harry did not use the whistle any more that day. When he got home he rested well. He would need to plan things carefully. Nobody else must know his secret. Harry Chen had been given a great gift and so Harry Chen would use it. Nobody else. It was only fair.Harry thought carefully about how best to use the whistle. After all, he couldn't use it to actually see in the future. That was unfortunate. If he knew the names of winning horses or could find out the lucky numbers in the lottery he need never worry about money again. Never mind.Best to start with small things before trying out his discovery on anything big. That would be best. But what should he do first?He decided he would look around his favourite shops for all the things he could never afford before but had always wanted. Just the small, beautiful things he had always loved. Things small enough to carry. Then he would steal them.It was the evening of the next day. It was dark outside but the shopping centre was brightly lit, as usual. Harry had already had a good look around. He knew what he wanted and had his bag with him, ready to put his 'shopping' in. He had taken the day off work - hadn't Professor Teo himself told him to take some rest?

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

คุณมีบางอย่างที่แฮร์รี่? ถามอาจารย์ 'ใครก็ตามที่ฝังคนนี้กลัวเขาที่แน่นอน ร่างของเขาถูกปกคลุมไปด้วยชิ้นส่วนของกระดาษที่มีคำพูดเกี่ยวกับพวกเขา คำที่มีความหมายที่จะทำให้เป็นอันตรายต่อไป แปลก.
แฮร์รี่คิดเกี่ยวกับนกหวีด มันก็ยังคงอยู่ในกระเป๋าของเขา.
'ผมบางศาสตราจารย์' แฮร์รี่กล่าวว่า "ผมไม่มีอะไรที่ผิดปกติที่พบ ไม่มีอะไรที่ทุกคน. 'แฮร์รี่ไม่ได้ขับรถ เขามักจะมีรถบัสที่บ้าน แต่บางครั้งเขาชอบที่จะเดิน เย็นวันนั้นเขาเดิน เขาชอบที่จะมองไปที่ร้านค้าในถนน Orchard Road - เป็นหนึ่งในแหล่งช้อปปิ้งที่คึกคักที่สุดของสิงคโปร์ มีร้านขายของโบราณที่ขายหม้อเก่าที่สวยงาม, แผนที่และสิ่งอื่น ๆ ที่หัวใจของเขาหิว แต่เขาไม่สามารถจ่ายได้ ไม่ได้อยู่ในเงินเดือนของเขา. ร้านโปรดของเขาขายสิ่งที่มีราคาแพงที่สุด เขาชอบขนาดเล็กตัวเลขทำอย่างสวยงามทำจากหยกแอปเปิ้ลสีเขียวหิน พวกเขาเสียค่าใช้จ่ายเงินเป็นจำนวนมาก แต่เขาชอบที่จะดู บางครั้งเขาจะถามว่าเขาจะตรวจสอบชิ้นราวกับว่าเขากำลังจะไปซื้อหนึ่งของพวกเขา แน่นอนว่าเขาไม่เคยทำ แต่เขารักความรู้สึกของหยกค่าใช้จ่ายในมือของเขา. เขาพบว่าตัวเองอยู่ในร้านอีกครั้ง มันก็เต็มไปด้วยสิ่งที่เขาเป็นนักโบราณคดีได้รับการดูแลอย่างแท้จริงสำหรับ แต่พวกเขาจะถูกขายให้กับนักท่องเที่ยวที่ว่างเปล่าหัวที่มีความคิดของมูลค่าที่แท้จริงของพวกเขาหรือไม่งาม มันไม่ยุติธรรม. โดยไม่คิดที่เขาเอาออกและนกหวีดเป่ามัน เขาไม่ได้วางแผนที่จะ - มันก็ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ธรรมชาติจะทำ. แล้วมีความเงียบ ทั้งหมดยังคงอยู่. แฮร์รี่รู้สึกกลัว แต่ตื่นเต้น ดังนั้นจึงไม่ได้รับความฝัน! มันเกิดขึ้น! เขาเห็นเจ้าของร้านยืนอยู่กับปากของเขาเปิดมองโง่ บางสิ่งบางอย่างที่ลูกค้าได้รับการชี้, นิ้วมือของเขาติดอยู่ในอากาศ ไม่มีของพวกเขาย้าย. แฮร์รี่ตัดสินใจว่าเขาจะมองไปที่หยกบางขณะที่พวกเขาทั้งหมดยังคง เขาเอาชิ้นส่วนที่เขาชื่นชอบจากร้านค้า - เป็นมังกรหยกที่มีขนาดเล็ก มันก็เก่ามากและทำอย่างสวยงาม มันก็น่ารัก. ทำไมเขาไม่ควรจะมีมันได้หรือไม่คิดที่ตื่นตระหนกแรกที่ตัวเขา นี้ไม่ได้เช่นเดียวกับการสิ่งจากมหาวิทยาลัย ไม่มีใครสังเกตเห็นแม้ว่าเขาจะเอาอะไรมี ที่นี่เขาจะขโมยเช่นเดียวขโมยใด ๆ . เขามองไปรอบ ๆ โลกแช่แข็ง นี่คือความหมายก็จะเป็น นกหวีดได้มาหาเขา เขาควรจะใช้มัน ทำไมไม่? มันถูกต้องเท่านั้น มันก็ยังห่างไกลที่ดีกว่าที่ความงามดังกล่าวควรจะไปกับเขามากกว่าคนโง่ที่มีเงินมากกว่าความรู้สึก มันเป็นธรรมเท่านั้น. แต่เขาจะต้องทำมันขวา ถ้าเขาเป็นคนสุดท้ายที่จะเห็นกับมังกรหยกเขาจะมองหาเมื่อมันหายไปได้ เขาเป่านกหวีดและทั่วโลกย้ายอีกครั้ง เขารอในขณะที่แล้วไปเจ้าของร้านและขอที่จะเห็นมัน. 'มันเป็นชิ้นที่ดีของการทำงานครับ' เจ้าของร้านบอกเขาว่า 'และมีเพียงสองหมื่นดอลลาร์.' 'มันเป็นเรื่องที่น่ารัก' แฮร์รี่กล่าวว่าในขณะที่เขาถือมันไว้ในมือของเขา เขาอยากให้มัน เขาจะได้มัน แต่เขาทำจุดของการส่งมันกลับมาเพื่อให้ลูกค้ารายอื่น ๆ - และกล้องวิดีโอติดตั้งในร้านค้า - จะได้เห็นเขาทำมัน 'ขอบคุณสำหรับการให้ฉันดู แต่ฉันกลัวว่าคือทั้งหมดที่ผมสามารถที่จะทำเพียงแค่ตอนนี้เขากล่าวว่าเจ้าของร้านจะตาย. เขาเดินออกมาจากร้านค้าที่เป็นแหล่งช้อปปิ้งที่ออกจากสายตาของเจ้าของร้าน เขานั่งลงบนที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ เอาออกและนกหวีดเป่า. ทั้งแหล่งช้อปปิ้งไปและยังคงเงียบ. แฮร์รี่รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าที่เขามีความรู้สึกที่เคยมีในชีวิตของเขา เขาจะเดินเข้าไปในร้านที่เขาชอบและใช้เวลาเพียงแค่สิ่งที่เขาต้องการ สิ่งที่ทุก และไม่มีใครจะได้เห็นเขา มันเป็นที่สมบูรณ์แบบ. แต่สำหรับเวลาที่เป็นอยู่เขาก็จะใช้เวลาหยก เขาเดินกลับเข้ามาในร้านเอามังกรจากสถานที่บนหิ้งใส่ลงในกระเป๋าของเขาและเดินออกจากร้าน เขาเดินกลับไปยังที่นั่งของเขาและเป่านกหวีดอีกครั้ง ศูนย์การค้ากลับเข้ามาในชีวิต การเคลื่อนไหวและเสียงกลับ เขาได้ทำมัน และผู้ที่สามารถตำหนิแฮร์รี่เฉินสำหรับการหายตัวไปของหยกหรือไม่ หลังจากที่ทุกเจ้าของร้านได้เห็นเขาออกหลังจากที่เขาได้กลับมาหยก ดังนั้นมีกล้องในร้าน มันเป็นเรื่องง่าย. ในขณะที่เขาเดินกลับบ้านเขารู้สึกเหมือนพระเจ้า มังกรหยกเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในคอลเลกชันของแฮร์รี่ เขาเก็บสิ่งที่เขาทั้งหมดในกล่องไม้พะยูง ไม่ช้าเขาก็จะต้องมีกล่องที่ใหญ่กว่า. และเป็นแฮร์รี่นอนหลับคืนนั้นเขาฝันว่าโลกทั้งโลกก็ยังคงและเขาก็เป็นสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในนั้นเท่านั้น เขาและเงา. ในวันถัดไปแฮร์รี่คิดว่าเขาจะได้เห็นสิ่งที่นกหวีดจะทำ เขาตัดสินใจที่จะลองมันออกมาในที่ทำงาน บางทีอาจจะเป็นว่าคนโง่เก่าศาสตราจารย์ Teo แต่สิ่งที่เขาทำเขาจะต้องไม่ดึงความสนใจให้กับตัวเองหรือนกหวีด เขาเป็นคนที่แน่ใจว่า มันเป็นนกหวีดของเขาและเขาไม่ต้องการที่จะสูญเสียมันไป แฮร์รี่ถูกใช้ในการถามคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่ มันเป็นสิ่งที่นักโบราณคดีได้ มันเป็นส่วนหนึ่งของงาน เขาต้องการที่จะหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับนกหวีด สิ่งแรกที่เขาต้องการที่จะหาข้อมูลเกี่ยวกับเป็นอย่างนี้: ไม่นกหวีดหยุดเพียงแค่สิ่งที่เคลื่อนไหวหรือไม่ได้ในทางใดทางหนึ่งหยุดเวลาเองมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะรู้ว่า เขาไม่ได้ต้องการคนที่จะแจ้งให้ทราบว่าพวกเขาต้องการเวลาที่หายไป ที่จะเป็นปัญหา แต่ถ้ามีเวลาก็ยังคงยืนอยู่ที่นั่นจะไม่มีปัญหา พวกเขาจะไม่ได้รู้เกี่ยวกับมัน. ศาสตราจารย์ Teo เข้ามาทำงานของแฮร์รี่ ซึ่งอาจเป็นโอกาสของเขาที่จะทดสอบนกหวีด. 'แฮร์รี่กล่าวว่าอาจารย์ 'ฉันมีข่าวเกี่ยวกับหลุมฝังศพของเราบางส่วน. ข่าวอาจารย์? ถามแฮร์รี่. 'ใช่' กล่าวว่าศาสตราจารย์ "เราได้รับในการติดต่อกับพระสงฆ์ในท้องถิ่นของจีนที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับชนิดของสิ่งนี้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เขาจะต้องมองในหนังสือที่เก่าแก่ที่สุดที่เขาจะได้พบว่าก่อนที่เขาจะบอกเราที่ผู้ชายคนนี้ และฉันก็ถูกต้องก็เป็นสิ่งที่ค่อนข้างแปลกที่จะพูดน้อย. แฮร์รี่รู้สึกเย็นอย่างฉับพลันวิ่งลงไปที่หลังของเขา 'ดังนั้นผู้ที่เขาเป็นศาสตราจารย์? ถามแฮร์รี่. 'ชื่อของเขากล่าวว่าอาจารย์' เป็นลูฟูซึ่งหมายความว่า "เสือ" เขาเป็นพระสงฆ์ที่ถูกโยนออกมาโดยพระสงฆ์อื่น ๆ . '' ทำไม? ' ถามแฮร์รี่. 'พระที่บอกกับเราว่านี้จะไม่พูดทำไมว่า' ยังคงอาจารย์ 'แต่ฉันคิดว่านี่ฟูลูต้องทำบางสิ่งบางอย่างที่เลวร้ายมาก พระสงฆ์ยังเตือนเราจะต้องระมัดระวังแม้ว่าชายคนนี้ได้รับการตายทุกปีเหล่านี้! ศาสตราจารย์ Teo หัวเราะ 'Honesdy! คุณคิดว่าเขาจะลุกขึ้นมาจากความตายทางพระสงฆ์ที่พูดคุยเกี่ยวกับเขา! แต่ถึงกระนั้นก็ทำให้งานทุกบิตที่น่าสนใจมากขึ้นของเราไม่ได้แฮร์รี่ 'ปกติแฮร์รี่จะได้หัวเราะเยาะสิ่งดังกล่าวพร้อมกับศาสตราจารย์. แต่ลำคอของเขารู้สึกว่าแน่นและแห้งด้วยเหตุผลบางอย่าง.' Er . . ผมคิดว่าเป็นเช่นนั้นอาจารย์ "เขาตอบอย่างหงุดหงิด. ศาสตราจารย์ Teo หันมามองออกไปนอกหน้าต่าง, นิสัยของเขา แฮร์รี่รู้ว่านี่คือช่วงเวลาของเขาที่จะลองนกหวีด ในขณะที่อาจารย์ไม่ได้มองเขาเอาออกและนกหวีดเป่ามัน. แล้วสิ่งที่ยังคงกลายเป็น ทั้งหมดกลายเป็นเงียบ. แฮร์รี่ตบมือเขาในด้านหน้าของอาจารย์ตะโกนที่เขาและโบกมือมือของเขาในด้านหน้าของใบหน้าของเขา ศาสตราจารย์ Teo ไม่ได้ทำอะไร เขาเป็นเหมือนรูปที่ทำจากหิน ตรงตามที่คาดไว้ แฮร์รี่แล้วรอว่าห้านาที - เขานับวินาทีตัวเอง - ก่อนที่จะเป่านกหวีดอีกครั้ง โลกของเสียงและการเคลื่อนไหวที่ส่งกลับและอาจารย์หันไปหาเขา. 'เป็นสิ่งที่ถูกต้องทุกอย่างศาสตราจารย์? ถามแฮร์รี่. 'แน่นอนว่าแฮร์รี่ คุณจะรู้ว่าผมไม่เชื่อว่าการใด ๆ ของชนิดของขยะที่ ผมสบายดี "อาจารย์บอกเขา. 'ไม่' แฮร์รี่กล่าวว่า 'ฉันหมายความว่าคุณไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเพียงแค่นั้นคุณ?' 'เฉพาะนกและการจราจร, แฮร์รี่' ศาสตราจารย์เตียวกล่าว 'คือผมหมายถึงการ? 'ไม่มีแน่นอนไม่ได้' แฮร์รี่กล่าวว่า 'มันต้องได้รับหูของฉันทำให้ตลกเสียง ฉันมีบิตของความหนาวเย็นและจะได้รับหูของฉันเช่นกัน ขออภัย. '' ดีถ้าคุณไม่สบายคุณต้องพักผ่อนแฮร์รี่ ดูแลกล่าวว่าอาจารย์ในขณะที่เขาเดินออกจากห้อง. แฮร์รี่ได้อย่างรวดเร็วไปโทรศัพท์เพื่อโทรนาฬิกาพูด เมื่อเขาวางโทรศัพท์ลงเขารู้ว่า ไม่มีเวลาที่ผ่านมาในขณะที่อาจารย์ที่ได้รับยังคง ไม่มีเวลา - ทุกที่ ห้านาทีเขาได้นับไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร แต่ตัวเอง เมื่อเขาเป่านกหวีดที่เขาต้องได้รับการนอกเวลาในบางวิธี ดังนั้นนกหวีดไม่ได้จริงหยุดการเคลื่อนไหวหรือเสียง. มันหยุดเวลาตัวเอง. พระสงฆ์อื่น ๆ จะต้องได้รู้จักสิ่งที่ชายคนนี้ลูฟูได้ค้นพบ ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาโยนเขาออก วิธีการที่เขาจะได้อยู่ในหลุมฝังศพที่เป็นเหมือนคุกหิน.. มีเขาเสียชีวิตตามธรรมชาติ? แฮร์รี่ไม่ได้ดูแลสำหรับตอนนี้ความลับลูฟูถูก! เขาแฮร์รี่รู้สึกว่าสิ่งที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขารู้สึกว่ามีประสิทธิภาพ และหัวใจของเขาอบอุ่นเมื่อเขาคิดว่าทุกสิ่งที่ตอนนี้ไปได้สำหรับเขา ตอนนี้เขาสามารถใช้นกหวีดที่จะได้รับเงินตัวเองความรู้ - อะไรในโลกที่เขาต้องการ เพราะเขาแฮร์รี่เฉินมีอำนาจเหนือเวลาตัวเอง. แฮร์รี่ไม่ได้ใช้นกหวีดใด ๆ เพิ่มเติมในวันนั้น เมื่อเขากลับมาถึงบ้านเขาวางกัน เขาจะต้องวางแผนอย่างรอบคอบสิ่ง ไม่มีใครอื่นต้องทราบความลับของเขา แฮร์รี่เฉินได้รับเป็นของขวัญที่ดีและเพื่อให้แฮร์รี่เฉินจะใช้มัน ไม่มีคนอื่นอีก. มันเป็นธรรมเท่านั้น. แฮร์รี่คิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับวิธีการที่ดีที่สุดที่จะใช้นกหวีด หลังจากที่ทุกคนเขาไม่สามารถใช้งานได้จริงเห็นในอนาคต นั่นคือโชคร้าย ถ้าเขารู้ว่าชื่อของม้าชนะหรือสามารถหาหมายเลขโชคดีในการจับสลากที่เขาต้องการไม่ต้องกังวลกับค่าใช้จ่ายอีกครั้ง ไม่เป็นไร. ดีที่สุดในการเริ่มต้นด้วยสิ่งเล็ก ๆ ก่อนที่จะพยายามออกมาค้นพบของเขาในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ นั่นจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด แต่สิ่งที่เขาควรทำอันดับแรกเขาตัดสินใจว่าเขาจะมองไปรอบ ๆ ร้านค้าที่ชื่นชอบของเขาสำหรับทุกสิ่งที่เขาไม่เคยซื้อมาก่อน แต่ต้องการได้เสมอ เพียงแค่เล็ก ๆ สิ่งที่สวยงามที่เขาเคยรักเสมอ สิ่งเล็ก ๆ พอที่จะดำเนิน จากนั้นเขาก็จะขโมยพวกเขา. มันเป็นตอนเย็นของวันถัดไป มันมืด แต่นอกศูนย์การค้าสว่างสดใสตามปกติ แฮร์รี่ได้แล้วก็ดูดีไปรอบ ๆ เขารู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการและมีกระเป๋าของเขากับเขาพร้อมที่จะใส่ 'ช้อปปิ้ง' ของเขาในการที่เขาได้รับวันหยุดการทำงาน -. ไม่ได้ Teo ศาสตราจารย์ตัวเองบอกว่าเขาจะใช้เวลาที่เหลือบางอย่าง?

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

คุณแน่ใจ แฮร์รี่ ? ถามอาจารย์ . . . ใครก็ตามที่ฝังเขา กลัวเขา แน่นอน ร่างกายของเขาถูกปกคลุมในชิ้นส่วนของกระดาษที่มีคำเหล่านั้น คำซึ่งมีความหมายเพื่อให้ทำร้ายไป แปลก '
แฮร์รี่คิดถึงเสียงนกหวีด มันอยู่ในกระเป๋าของเขา .
" มั่นใจ อาจารย์ ' แฮร์รี่ ' ผมพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่มีอะไรเลย

แฮร์รี่ไม่ได้ขับรถมาปกติเขาจะขึ้นรถกลับบ้าน แต่บางครั้งเขาก็ชอบที่จะเดิน เย็นวันนั้นเขาเดินมา เขาชอบที่จะดูที่ร้านค้าในถนน ออร์ชาร์ด ของสิงคโปร์ติดอันดับแหล่งช้อปปิ้ง มีร้านค้าโบราณที่ขายหม้อเก่าที่สวยงาม , แผนที่และอื่น ๆ สิ่งที่หัวใจของเขาหิวสำหรับ แต่เขาไม่สามารถจ่ายพวกเขา ไม่ใช่เงินเดือนของเขา .
ร้านโปรดของเขาขายสิ่งที่แพงที่สุดเขาชอบเล็กๆ อย่างสวยงาม ทำให้ตัวเลขที่ได้จากแอปเปิ้ลหยกหินสีเขียว พวกเขาเสียค่าใช้จ่ายเงินเป็นจำนวนมาก แต่เขาชอบที่จะดู บางครั้งเขาจะถามถ้าเขาสามารถตรวจสอบชิ้นส่วน เช่น ถ้าเขาจะซื้อหนึ่งของพวกเขา แน่นอน เขาไม่เคย แต่เขารักความรู้สึกของหยกราคาแพงในมือของเขา
เขาพบตัวเองในร้านอีก มันเป็นเต็มรูปแบบของสิ่งที่เขาเป็นนักโบราณคดีนะอย่างแท้จริง ดูแล แต่พวกเขาจะขายให้กับคนโง่ นักท่องเที่ยวที่ไม่มีความคิดของมูลค่าที่แท้จริงของพวกเขา หรือความงาม มันไม่ยุติธรรม
โดยไม่ต้องคิด เขาหยิบนกหวีดแล้วเป่ามัน เขาไม่ได้วางแผนที่จะ - มันก็ดูเป็นเรื่องธรรมดาที่จะทำ .
แล้วมีแต่ความเงียบ ทั้งหมดยัง .
แฮร์รี่รู้สึกกลัวแต่ตื่นเต้น ดังนั้น ไม่ใช่ความฝัน มันเกิดอะไรขึ้น !
เขาเห็นเจ้าของร้านยืนอยู่ด้วยปากเปิด ดูโง่ ลูกค้าชี้อะไรบางอย่าง นิ้วของเขาติดอยู่ในอากาศ ไม่มีของพวกเขาย้าย .
แฮร์รี่ตัดสินใจเขาจะดูที่บางหยกในขณะที่พวกเขาทั้งหมดยัง เขาเอาชิ้นโปรดของเขาจากร้าน - มังกรหยกเป็น
ขนาดเล็ก มันเก่ามาก และสวยงามขึ้น มันน่ารักมาก ทำไมเขาไม่ควรมี
ความคิดแรกที่ปลุกเขา นี่มันไม่เหมือนเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปจากมหาวิทยาลัย ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเขาจับอะไรเลย ที่นี่เขาจะเป็นขโมย ก็เหมือนโจร
เขาดูรอบๆแช่แข็งโลก นี้ ย่อมหมายถึง เสียงนกหวีดก็มาหาเขา เขาควรจะใช้มัน ทำไมจะไม่ล่ะ มันเป็นเพียงขวามันไกลดีกว่าที่ความงาม ควรไปให้เขามากกว่าคนโง่กับเงินมากกว่าที่คิด มันยุติธรรมแล้ว .
แต่เขาจะต้องทำมันให้ถูกต้อง ถ้าเขาเป็นคนสุดท้ายที่จะต้องเจอกับหยกมังกรเขาจะมองหาเมื่อมันจากไปแล้ว เป่านกหวีดและโลกย้ายอีกครั้ง เขารอสักครู่ จากนั้นไปที่ร้านและถามดู
' มันเป็นชิ้นที่ดีของการทำงานครับ " เจ้าของร้านบอกเขา เพียง 20 , 000 เหรียญ มันน่ารัก '
' แฮร์รี่ เขาถือมันไว้ในมือของเขา เขาต้องการมัน เขาจะได้มัน แต่เขาได้ส่งมันกลับไปให้ลูกค้าอื่น ๆ - และกล้องวิดีโอไว้ในร้าน ได้เห็นเขาทำมันแล้ว . . . ขอบคุณที่ให้ผมดู แต่ผมเกรงว่า นั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถทำได้ตอนนี้' เขาบอกว่าตาย เจ้าของร้าน
เขาเดินออกจากร้านในศูนย์การค้าออกจากสายตาของเจ้าของร้าน เขานั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆแล้วหยิบนกหวีดเป่า .
ศูนย์การค้าทั้งหมดไปนิ่งและเงียบ

แฮร์รี่รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าที่เขาเคยรู้สึกว่าในชีวิตของเขา เขาเดินเข้าไปในร้านที่เขาชอบ และเอาสิ่งที่เขาต้องการ อะไรเลย และไม่มีใครเห็นเขามันสมบูรณ์แบบ .
แต่สำหรับเวลาที่ถูก เขาจะเอาหยก เขาเดินกลับเข้าไปในร้าน เอามังกรจากสถานที่ของ บนหิ้ง ใส่ในกระเป๋า และเดินออกจากร้าน เขากลับไปที่นั่งของเขาและพัดเป่านกหวีดอีกครั้ง ศูนย์การค้ากลับมามีชีวิต การเคลื่อนไหวและเสียงกลับมา เขาได้ทำมันและผู้ที่สามารถตำหนิแฮร์รี่เฉินสำหรับการหายตัวไปของหยกนะ หลังจากทั้งหมด เจ้าของร้าน ได้ เห็น เขา ไป หลังจากเขากลับมาหยก ดังนั้นมี
กล้องในร้าน มันได้ง่าย ขณะที่เดินกลับบ้าน
เขารู้สึกเหมือนเป็นพระเจ้า มังกรหยกน้อยเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในคอลเลกชันของแฮรี่ เขาเก็บเรื่องของเขาทั้งหมดในกล่องไม้แดง เขาจะต้องเป็นกล่องใหญ่
และเป็นแฮร์รี่นอนคืนนั้น เขาฝันว่า โลกจะยังคงเป็นเพียงการย้ายสิ่งในนั้น เขาและเงา .
วันรุ่งขึ้น แฮร์รี่คิดว่าเขาจะเห็นสิ่งที่ตัวทำได้ เขาตัดสินใจที่จะลองมันออกมาในงาน บางทีเรื่องที่ตาแก่ ศาสตราจารย์ Teo แต่อะไรก็ตามที่เขาทำ เขาไม่ต้องสนใจตัวเอง หรือนกหวีด เขาแน่ใจว่ามันเป็นเสียงผิวปากของเขาและเขาไม่ต้องการที่จะสูญเสียมัน แฮร์รี่ใช้เพื่อถามเกี่ยวกับเรื่อง มันคือสิ่งที่นักโบราณคดีได้ มันเป็นส่วนหนึ่งของงาน เขาต้องการ
เพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเสียงนกหวีด สิ่งแรกที่เขาอยากจะรู้เรื่องนี้ : ทำเสียงนกหวีดก็หยุดสิ่งที่เคลื่อนไหว หรือ ทำมัน ในบางวิธี หยุดเวลาตัวเอง ?
มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบเขาไม่อยากให้ใครสังเกตเห็นว่าพวกเขาจะสูญเสียเวลา มันจะเป็นปัญหา แต่ถ้าเวลาได้หยุดนิ่ง ก็ไม่มีปัญหา พวกเขาไม่รู้เกี่ยวกับมัน .
อาจารย์ teo เข้ามาในสำนักงานของแฮรี่ นี่อาจเป็นโอกาสที่จะทดสอบเสียงนกหวีด .
'harry ' อาจารย์ ' ฉันมีข่าวเกี่ยวกับหลุมฝังศพของเรา . ' ' ข่าว ' ศาสตราจารย์ ? ขอให้แฮรี่ .
" กล่าวว่าศาสตราจารย์' เราเคยติดต่อกับท้องถิ่นจีน พระที่รู้ทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่มันไม่ง่ายเลย เขาต้องดูในหนังสือเก่าแก่ที่เขาเจอก่อนที่เขาจะบอกเราว่าชายผู้นี้ และฉันก็ถูก มันก็ค่อนข้างแปลก อย่างที่พูด แฮร์รี่รู้สึกหนาวฉับพลัน '
' วิ่งลงเขา ดังนั้น เขาคือใครครับ ? ถามแฮร์รี่ ชื่อ
'his ' อาจารย์ ' คือ ลู ฟูซึ่งแปลว่า " เสือ " เขาเป็นนักบวชที่ถูกทิ้งโดยพระสงฆ์อื่น ๆ ' '
'why ? ขอให้แฮรี่ .
" นักบวชที่บอกเราไม่ได้ว่าทำไม ตรง จากอาจารย์ แต่ผมคิดแบบนี้ ลู ฟูต้องทำบางอย่างที่เลวร้ายมาก . พระเตือนเราให้ระวัง แม้ชายผู้นี้ตายสำหรับปีทั้งหมดเหล่านี้ ! อาจารย์ทีโอหัวเราะ . honesdy !

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.