Where Does the Money Go? Best andWo

Where Does the Money Go? Best and
Worst Practices in Foreign Aid
William Easterly and Tobias Pfutze
Foreign aid from official sources to developing countries (excluding
private aid) amounted to $103.6 billion in 2006 and has amounted to over
$2.3 trillion (measured in 2006 dollars) over the past 50 years. There have
been fierce debates over how effective this aid has been or could be in the future
(for example, Sachs, 2005; Easterly, 2006). However, this paper does not address
the already ubiquitous issue of aid effectiveness—that is, the extent to which
foreign aid dollars actually achieve their goals of reducing poverty, malnutrition,
disease, and death. Instead, this paper focuses on “best practices” in the way in
which official aid is given, which is an important component of the wider debate.
This paper begins with a discussion of best practice for an ideal aid agency, and
with the difficulties that aid agencies face because they are typically not accountable
to their intended beneficiaries. Perhaps the foremost best practice is transparency,
since without transparency, all other evaluations of best practice are impossible. We
then consider four dimensions of best practice: Specialization measures the degree
to which aid is not fragmented among too many donors, too many countries, and
too many sectors for each donor. Selectivity measures the extent to which aid avoids
corrupt autocrats and goes to the poorest countries. Ineffective aid channels measures
the extent to which aid is tied to political objectives or consists of food aid or
technical assistance. Overhead costs measures an agency’s administrative costs relative
to the amount of aid it gives.
The aid agencies included in our study, distinguishing between bilateral and
multilateral ones, are listed in Table 1. Our comparisons of these aid agencies have
y William Easterly is Professor of Economics and Co-Director of the Development Research
Institute, and Tobias Pfutze is a Ph.D. student in Economics, all at New York University,
New York City, New York. For 2007–2008, Easterly is Visiting Fellow, Brookings
Institution, Washington, D.C. Their e-mail addresses are
[e-mail] and

[e-mail], respectively.
Journal of Economic Perspectives—Volume 22, Number 2—Spring 2008—Pages 29–52
led to four main findings. First, the data on aid agency spending are inexcusably
poor. Aid agencies are typically not transparent about their operating costs and
about how they spend the aid money. It took great effort on our part to get
fragmentary and probably not very comparable data on operating costs, and we still
failed with many important agencies. On how aid money is spent, the situation is
better thanks to the data collection efforts of the OECD Development Assistance
Committee (DAC). However, cooperation with the DAC is voluntary and a number
of international agencies apparently do not participate in this sole international
effort to publish comparable aid data.
Second, the international aid effort is remarkably fragmented along many dimensions.
The worldwide aid budget is split among a multitude of small bureaucracies.
Even the small agencies fragment their effort among many different countries and
many different sectors. Fragmentation creates coordination problems and high overhead
costs for both donors and recipients. These issues have been chronic complaints
of agencies, recipients, and academic researchers ever since the aid business began.
Third, aid practices like money going to corrupt autocrats and aid spent
through ineffective channels like tied aid, food aid, and technical assistance also
continue to be a problem despite decades of criticism.
Fourth, using the admittedly limited information that we have, we provide rankings
of aid agencies on both transparency and different characteristics of aid practice—
and one final comprehensive ranking. We find considerable variation among aid
agencies in their compliance with best practices. In general, multilateral development
banks (except the European Bank for Reconstruction and Development, or EBRD)
rated the best, and UN agencies the worst, with bilateral agencies strung out in
between. Of course, a comprehensive ranking involves selecting weights on different
components of aid practice, so there is certainly room for others to suggest other
weights or criteria. We chose an aggregation methodology that struck us as commonsensical,
and we present these results as an illustrative exercise to move the aid
discussion forward.
What Would An Ideal Aid Agency Look Like?
What should an ideal aid agency look like? The academic aid policy literature
and the aid agencies themselves agree on many elements of “best practice,” as
summarized by Easterly (2007).
The consensus holds that transparency is good; for example, aid agencies constantly
recommend greater transparency to recipient governments. The consensus
holds that too many donors in a single country and sector and/or too many dif

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่เงินไปไหน ดีที่สุด และปฏิบัติที่เลวร้ายที่สุดในการช่วยเหลือต่างประเทศWilliam Easterly และ Tobias Pfutzeความช่วยเหลือต่างประเทศจากแหล่งทางไปยังประเทศกำลังพัฒนา (ไม่รวมช่วยเหลือส่วนตัว) มีการ 103.6 พันล้านเหรียญในปี 2006 และได้มีโอการ$2.3 ล้านล้าน (วัดดอลลาร์ 2006) 50 ปีผ่านมา มีการอภิปลายรุนแรงวิธีที่มีประสิทธิภาพนี้ช่วยได้ หรือไม่ในอนาคต(ตัวอย่าง แซคส์ 2005 Easterly, 2006) อย่างไรก็ตาม กระดาษนี้ไม่อยู่ประสิทธิภาพช่วยออกอย่างง่ายดายแล้ว — นั่นคือ ขอบเขตที่ความช่วยเหลือต่างประเทศดอลลาร์จริงบรรลุเป้าหมายลดความยากจน ขาดสารอาหารโรค และตาย แทน กระดาษนี้เน้น "ปฏิบัติ" แบบในช่วยเหลืออย่างเป็นทางการได้ ซึ่งเป็นส่วนประกอบที่สำคัญของการอภิปรายที่กว้างขึ้นกระดาษนี้เริ่มต้น ด้วยการสนทนาของแนวทางปฏิบัติสำหรับหน่วยงานช่วยอำนวยการ และด้วยความยากลำบาก ที่ช่วยหน่วยงานหน้าเนื่องจากพวกเขาจะไม่รับผิดชอบเพื่อการกำหนดผู้รับผลประโยชน์ ทีสำคัญส่วนความโปร่งใสเนื่องจากไม่ มีความโปร่งใส ประเมินอื่น ๆ ทั้งหมดของแนวทางปฏิบัติได้เป็นไปไม่ได้ เราแล้ว พิจารณามิติที่สี่ของแนวทางปฏิบัติ: ความเชี่ยวชาญวัดระดับจะไม่มีกระจัดกระจายที่ความช่วยเหลือระหว่างผู้บริจาคจำนวนมาก ประเทศมากเกินไป และภาคมากเกินไปสำหรับผู้บริจาคแต่ละ วิธีวัดขนาดซึ่งช่วยหลีกเลี่ยงautocrats เสียหายและไปยังประเทศยากจนที่สุด วัดช่องช่วยเหลือผลthe extent to which aid is tied to political objectives or consists of food aid ortechnical assistance. Overhead costs measures an agency’s administrative costs relativeto the amount of aid it gives.The aid agencies included in our study, distinguishing between bilateral andmultilateral ones, are listed in Table 1. Our comparisons of these aid agencies havey William Easterly is Professor of Economics and Co-Director of the Development ResearchInstitute, and Tobias Pfutze is a Ph.D. student in Economics, all at New York University,New York City, New York. For 2007–2008, Easterly is Visiting Fellow, BrookingsInstitution, Washington, D.C. Their e-mail addresses are
[e-mail] and
[e-mail], respectively.Journal of Economic Perspectives—Volume 22, Number 2—Spring 2008—Pages 29–52led to four main findings. First, the data on aid agency spending are inexcusablypoor. Aid agencies are typically not transparent about their operating costs andabout how they spend the aid money. It took great effort on our part to getfragmentary and probably not very comparable data on operating costs, and we stillfailed with many important agencies. On how aid money is spent, the situation isbetter thanks to the data collection efforts of the OECD Development AssistanceCommittee (DAC). However, cooperation with the DAC is voluntary and a numberof international agencies apparently do not participate in this sole internationaleffort to publish comparable aid data.Second, the international aid effort is remarkably fragmented along many dimensions.The worldwide aid budget is split among a multitude of small bureaucracies.Even the small agencies fragment their effort among many different countries andmany different sectors. Fragmentation creates coordination problems and high overheadcosts for both donors and recipients. These issues have been chronic complaintsof agencies, recipients, and academic researchers ever since the aid business began.Third, aid practices like money going to corrupt autocrats and aid spentthrough ineffective channels like tied aid, food aid, and technical assistance alsocontinue to be a problem despite decades of criticism.Fourth, using the admittedly limited information that we have, we provide rankingsof aid agencies on both transparency and different characteristics of aid practice—and one final comprehensive ranking. We find considerable variation among aidagencies in their compliance with best practices. In general, multilateral developmentbanks (except the European Bank for Reconstruction and Development, or EBRD)rated the best, and UN agencies the worst, with bilateral agencies strung out inbetween. Of course, a comprehensive ranking involves selecting weights on differentcomponents of aid practice, so there is certainly room for others to suggest otherweights or criteria. We chose an aggregation methodology that struck us as commonsensical,and we present these results as an illustrative exercise to move the aiddiscussion forward.What Would An Ideal Aid Agency Look Like?What should an ideal aid agency look like? The academic aid policy literatureand the aid agencies themselves agree on many elements of “best practice,” assummarized by Easterly (2007).The consensus holds that transparency is good; for example, aid agencies constantlyrecommend greater transparency to recipient governments. The consensusholds that too many donors in a single country and sector and/or too many dif

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ไหนไม่เงินไป? ที่ดีที่สุดและการปฏิบัติที่เลวร้ายที่สุดในการช่วยเหลือต่างประเทศวิลเลียมตะวันออกและโทเบียสPfutze ช่วยเหลือจากต่างประเทศจากแหล่งที่มาอย่างเป็นทางการในประเทศกำลังพัฒนา (ไม่รวมการช่วยเหลือภาคเอกชน) เป็นจำนวนเงิน $ 103,600,000,000 ในปี 2006 และได้มีจำนวนมากกว่า$ 2300000000000 (วัดในปี 2006 ดอลลาร์) ที่ผ่านมา 50 ปี มีรับการอภิปรายที่รุนแรงกว่าวิธีที่มีประสิทธิภาพการช่วยเหลือนี้ได้รับหรืออาจจะเป็นในอนาคต(เช่นแซคส์, 2005; ตะวันออก 2006) อย่างไรก็ตามบทความนี้ไม่ได้อยู่ที่ปัญหาที่แพร่หลายของความช่วยเหลือที่มีประสิทธิภาพที่มีอยู่แล้ว, ขอบเขตที่ดอลลาร์ต่างประเทศให้ความช่วยเหลือจริงให้บรรลุเป้าหมายของพวกเขาในการลดความยากจนการขาดสารอาหาร, โรคและการเสียชีวิต แต่บทความนี้มุ่งเน้นไปที่ "วิธีปฏิบัติที่ดีที่สุด" ในทางในที่ช่วยอย่างเป็นทางการจะได้รับซึ่งเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของการอภิปรายในวงกว้าง. กระดาษนี้จะเริ่มต้นด้วยการอภิปรายของการปฏิบัติที่ดีที่สุดสำหรับหน่วยงานความช่วยเหลือที่เหมาะและด้วยความยากลำบากที่หน่วยงานช่วยเหลือเผชิญเพราะพวกเขามักจะไม่รับผิดชอบเพื่อผลประโยชน์ของพวกเขาตั้งใจ บางทีอาจจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำคัญที่สุดคือความโปร่งใสตั้งแต่โดยไม่ต้องโปร่งใสทุกการประเมินผลการอื่น ๆ ของการปฏิบัติที่ดีที่สุดเป็นไปไม่ได้ เราแล้วพิจารณาสี่มิติของการปฏิบัติที่ดีที่สุด: ความเชี่ยวชาญระดับมาตรการที่ช่วยเหลือไม่ได้แยกส่วนระหว่างผู้บริจาคมากเกินไปหลายประเทศมากเกินไปและภาคมากเกินไปสำหรับแต่ละผู้บริจาค การเลือกมาตรการขอบเขตที่ช่วยหลีกเลี่ยงautocrats เสียหายและไปที่ประเทศที่ยากจนที่สุด ไม่ได้ผลช่องมาตรการช่วยเหลือขอบเขตที่ความช่วยเหลือจะเชื่อมโยงกับวัตถุประสงค์ทางการเมืองหรือประกอบด้วยความช่วยเหลือด้านอาหารหรือความช่วยเหลือทางเทคนิค ต้นทุนค่าใช้จ่ายมาตรการค่าใช้จ่ายในการบริหารหน่วยงานของญาติกับปริมาณของความช่วยเหลือจะให้. หน่วยงานที่ให้ความช่วยเหลือในการศึกษาของเราแตกต่างระหว่างระดับทวิภาคีและคนพหุภาคีมีการระบุไว้ในตารางที่ 1 การเปรียบเทียบของเราในการช่วยเหลือหน่วยงานเหล่านี้มี y ที่วิลเลียมตะวันออกเป็นศาสตราจารย์ เศรษฐศาสตร์และผู้อำนวยการร่วมของการพัฒนาสถาบันและโทเบียสPfutze เป็นปริญญาเอก นักศึกษาเศรษฐศาสตร์ทั้งหมดที่ New York University, New York City, New York สำหรับ 2007-2008, ตะวันออกเป็นเยี่ยมเพื่อน Brookings Institution วอชิงตันดีซีที่อยู่อีเมลของพวกเขาจะ ?[e-mail]? และ?[e-mail] ?, ตามลำดับ. วารสารเศรษฐกิจมุมมองปริมาณ 22 จำนวน 2 ฤดูใบไม้ผลิ 2008 หน้า 29-52 นำไปสู่การค้นพบสี่หลัก ครั้งแรกข้อมูลในการใช้จ่ายของหน่วยงานให้ความช่วยเหลือที่มี inexcusably ยากจน หน่วยงานช่วยเหลือมักจะไม่โปร่งใสเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานของพวกเขาและเกี่ยวกับวิธีที่พวกเขาใช้จ่ายเงินช่วยเหลือ มันต้องใช้เวลาความพยายามที่ดีในส่วนของเราที่จะได้รับเป็นชิ้นเป็นอันและอาจจะไม่ได้ข้อมูลที่เปรียบมากค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานและเรายังคงล้มเหลวกับหน่วยงานที่สำคัญมาก เกี่ยวกับวิธีการช่วยเหลือเงินที่ใช้ในสถานการณ์ที่ต้องขอบคุณดีกว่าที่จะพยายามเก็บรวบรวมข้อมูลของการพัฒนา OECD ความช่วยเหลือคณะกรรมการ(DAC) อย่างไรก็ตามความร่วมมือกับ DAC เป็นความสมัครใจและจำนวนของหน่วยงานระหว่างประเทศที่เห็นได้ชัดไม่ได้มีส่วนร่วมในต่างประเทศนี้แต่เพียงผู้เดียวความพยายามที่จะเผยแพร่ข้อมูลช่วยเหลือเทียบเคียง. ประการที่สองความพยายามช่วยเหลือจากนานาชาติมีการแยกส่วนอย่างน่าทึ่งพร้อมหลายมิติ. งบประมาณความช่วยเหลือทั่วโลกถูกแบ่งออกในหมู่ ความหลากหลายของขนาดเล็กธิปไตย. แม้หน่วยงานขนาดเล็ก fragment พยายามของพวกเขาในหมู่ประเทศที่แตกต่างกันจำนวนมากและภาคที่แตกต่างกัน การกระจายตัวก่อให้เกิดปัญหาการประสานงานและค่าใช้จ่ายที่สูงค่าใช้จ่ายสำหรับทั้งผู้บริจาคและผู้รับ ปัญหาเหล่านี้ได้รับการร้องเรียนเรื้อรังของหน่วยงานผู้รับและนักวิชาการนักวิจัยนับตั้งแต่ธุรกิจการช่วยเหลือที่จะเริ่มต้น. ประการที่สามการปฏิบัติช่วยเหลือเช่นเงินไป autocrats เสียหายและการช่วยเหลือการใช้จ่ายผ่านช่องทางที่ไม่ได้ผลเช่นการช่วยเหลือผูกความช่วยเหลือด้านอาหารและความช่วยเหลือทางวิชาการนอกจากนี้ยังดำเนินการต่อไปจะมีปัญหาแม้จะมีมานานหลายทศวรรษของการวิจารณ์. ประการที่สี่การใช้ข้อมูลที่ จำกัด ที่ยอมรับว่าเรามีเรามีการจัดอันดับของหน่วยงานช่วยเหลือทั้งความโปร่งใสและลักษณะที่แตกต่างกันของความช่วยเหลือpractice- และเป็นหนึ่งในการจัดอันดับที่ครอบคลุมสุดท้าย เราพบการเปลี่ยนแปลงมากในหมู่ช่วยเหลือหน่วยงานในการปฏิบัติตามแนวปฏิบัติที่ดี โดยทั่วไปการพัฒนาพหุภาคีธนาคาร (ยกเว้นธนาคารยุโรปเพื่อการบูรณะและพัฒนาหรือ EBRD) จัดอันดับที่ดีที่สุดและหน่วยงานของสหประชาชาติที่เลวร้ายที่สุดกับหน่วยงานในระดับทวิภาคีหงุดหงิดออกมาในระหว่าง แน่นอนว่าการจัดอันดับที่ครอบคลุมเกี่ยวข้องกับการเลือกที่แตกต่างกันในน้ำหนักองค์ประกอบของการปฏิบัติช่วยเหลือจึงมีแน่นอนห้องพักสำหรับคนอื่น ๆ ที่จะแนะนำอื่น ๆ น้ำหนักหรือเกณฑ์ที่ เราเลือกวิธีการรวมตัวที่หลงเราเป็น commonsensical ที่เรานำเสนอผลเหล่านี้เป็นตัวอย่างการออกกำลังกายที่จะย้ายช่วยเหลืออภิปรายไปข้างหน้า. อะไรจะหน่วยงานให้ความช่วยเหลือเหมาะลักษณะอย่างไรสิ่งที่หน่วยงานให้ความช่วยเหลือที่เหมาะควรมีลักษณะอย่างไร วรรณกรรมนโยบายการให้ความช่วยเหลือทางวิชาการและหน่วยงานที่ช่วยเหลือตัวเองเห็นด้วยกับหลายองค์ประกอบของ "การปฏิบัติที่ดีที่สุด" ในขณะที่. สรุปโดยตะวันออก (2007) มติถือโปร่งใสที่ดี; ตัวอย่างเช่นหน่วยงานความช่วยเหลืออย่างต่อเนื่องแนะนำความโปร่งใสมากขึ้นให้กับรัฐบาลผู้รับ มติถือได้ว่าผู้บริจาคมากเกินไปในประเทศเดียวและภาคและ / หรือแตกมากเกินไป