I could still remember that most ex

I could still remember that most exciting day when we were running on the racing track; the early autumn wind wafted across our faces and T-shirts. It was hard to hear what the spectators and cheering teams shouted because my heartbeats were as loud as their voices. My first sports meeting in junior high school gave me the most exciting memory.

On September 28th, 2011, I got up early and packed my things 3 times. I have never taken part in any big sports meeting like this one, so I was very excited, and of course a little nervous. I was asked by my teacher to enroll in the 400m race. The opening of the meeting was grand. Flags were everywhere; every class marched to the field in good order. Each class had chosen a slogan previously. It told other classes how united and excellent we were. When Class 10 marched by the rostrum, we shouted our slogan together. The cheering team waved their bouquets towards us.

After the speech of the principal and the kung fu performance, we could finally start the sports meeting. We sat in the auditorium and took the snacks out of our bags. But I sat there still and stared at the field impatiently.

“Would you like some chocolate, Haylin?” One of my friends handed me some chocolate.

“No, thank you. I would rather not eat anything so that I won’t feel bad when I am running.” I thanked her and gave back the chocolate.

“Don’t feel nervous, it is just a sports meeting. We are so lucky to be in this China Petroleum and Natural Gas Pipeline Bureau Middle School, aren’t we? Other schools in the city have never had a sports meeting before.” She comforted me and gave me a bottle of water.

“I am not so nervous; I am just very excited and can’t wait for my turn,” I explained. “I hope I can win the something for my class; no matter the medal is gold, silver or bronze.”

“Good luck to you, Haylin. I know you can. I will cheer for you,” she said.

We sat there and watched the meeting. Finally the loudspeaker said, “All the female students in the Grade 7 400m race, please come to the registry.”

“Come on, Haylin. You can beat them!” my classmates said. I smiled and said, “I won’t let you down.”

I leaned down on the racing track with the other girls and took a deep breath. When the referee pointed his gun at the sky, I told myself this was the time. After the gunshot, I ran as fast as I could, but the others were faster than me. I was the last one. Then I realized that I should not use all of my strength on the beginning, so I began to adjust my breath. When the others slowed down in the final dash, I ran past one after another. I heard my classmates shouting, “Come on, Haylin! Come on, Haylin!” and waved at them. At that moment, I felt so glad to be in this school and this class.

I got the bronze medal in the end. My classmates patted my shoulder and said, “At first, we all thought you might be the last one, but you really didn’t let us down.”

“That was because you guys raised me up.” I patted them, too.

It was the most exciting day in my life. For days and days we spent time studying and doing homework, but our school provided us a chance to relax and have fun. It also made our body strong and healthy. And I also saw friendship during this sports meeting. After the sports meeting, we knew each other better and the whole class became more united.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันยังจำวันที่เราวิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดในการติดตามการแข่งรถ ; ลมฤดูใบไม้ร่วงต้นผ่านมาทั่วใบหน้าและเสื้อยืดของเรา มันเป็นเรื่องยากที่จะได้ยินสิ่งที่ผู้ชมและกองเชียร์ทีมตะโกนเพราะเสียงหัวใจของฉันก็ดังเป็นเสียงของพวกเขา ก่อนกีฬาประชุมในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นให้หน่วยความจำที่น่าตื่นเต้นที่สุด

ในวันที่ 28 กันยายน 2554ผมตื่นแต่เช้า และเก็บข้าวของ 3 ครั้ง ผมไม่เคยมีส่วนร่วมในการประชุมใหญ่กีฬาแบบนี้ ก็เลยตื่นเต้นมากและแน่นอนประหม่าเล็กน้อย ผมเคยถามอาจารย์ของฉันที่จะลงทะเบียนเรียนใน 400m ที่แข่ง เปิดการประชุมใหญ่ ธงมีทุกที่ ทุกห้อง เดินสู่สนามเพื่อดี แต่ละชั้นได้เลือกสโลแกนก่อนหน้านี้มันบอกคนอื่น ๆในชั้นเรียนว่า ยูไนเต็ด ที่ยอดเยี่ยม และเรา เมื่อชั้น 10 เดินจากเวที เราตะโกนสโลแกนของเราด้วยกัน เชียร์ทีมโบกช่อของพวกเขาที่มีต่อเรา . .

หลังจากคำพูดของอาจารย์ใหญ่ และกังฟู การแสดง ในที่สุดเราก็เริ่มกีฬาประชุม เรานั่งอยู่ในหอประชุม และหยิบขนมออกมาจากกระเป๋าของเราแต่ฉันนั่งอยู่ที่นั่น และยังคงจ้องสนามใจร้อน

" อยากได้ช็อกโกแลต haylin ? " หนึ่งในเพื่อนของฉันส่งฉันหน่อย

" ไม่ , ขอบคุณ ผมจะไม่กินอะไร ผมจะได้ไม่รู้สึกแย่เมื่อฉันวิ่ง ฉันขอบคุณเธอและให้กลับช็อคโกแลต

" อย่ารู้สึกกังวล , มันเป็นแค่กีฬาประชุมเราโชคดีมากที่จะอยู่ในประเทศจีนปิโตรเลียมและก๊าซธรรมชาติปตท. สำนักกลางโรงเรียน ใช่มั้ย ? โรงเรียนอื่น ๆในเมืองไม่เคยมีกีฬาประชุมก่อน " เธอปลอบฉันและให้ฉันขวดน้ำ . . .

" ผมไม่กลัว ฉันแค่ตื่นเต้นและไม่สามารถรอคิวของฉัน " ฉันอธิบาย " ผมหวังว่าผมจะชนะบางสิ่งบางอย่างสำหรับชั้นเรียนของฉัน ไม่ว่าเหรียญเป็นทองสีเงินหรือสีบรอนซ์ "

" โชคดีนะ haylin . ผมรู้ว่าคุณทำได้ ผมจะให้กำลังใจคุณ " เธอกล่าว .

เรานั่งดูการประชุม ในที่สุดลำโพงกล่าวว่า " บรรดานักเรียนหญิงในชั้น 7 แข่ง 400 เมตร โปรดมาที่รีจิสทรี "

" มา haylin . คุณสามารถเอาชนะพวกเขา " เพื่อนของฉันพูด ฉันยิ้มและกล่าวว่า " ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง

"ผมเอนตัวลงบนแทร็กแข่งกับหญิงอื่นและเอาลมหายใจลึก เมื่อผู้ตัดสินเล็งปืนมาที่ท้องฟ้า ฉันบอกตัวเองนี้เป็นเวลา หลังจากเสียงปืน ฉันวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ฉันทำได้ แต่คนอื่น ๆได้เร็วกว่าผม ฉันเป็นคนสุดท้าย ผมรู้ว่าผมไม่ควรใช้แรงทั้งหมดของฉันในการเริ่มต้น ฉันเริ่มปรับลมหายใจของฉันเมื่อคนอื่น ๆชะลอตัวลงในการวิ่งครั้งสุดท้าย ผมวิ่งผ่านหนึ่งหลังจากที่อื่น ฉันได้ยินเสียงเพื่อนๆตะโกนว่า " ไม่เอา haylin ! เอาน่า haylin ! " และโบกมือให้พวกเขา ในตอนนั้น ผมรู้สึกว่าดีใจที่ได้อยู่ในโรงเรียนนี้ และชั้นนี้

ผมได้รับเหรียญทองแดง ในท้ายที่สุด เพื่อนร่วมชั้นตบไหล่ของฉันและกล่าวว่า " ตอนแรกเราคิดว่าคุณจะเป็นคนสุดท้ายแต่คุณก็ไม่ได้ทำให้เราผิดหวัง . . . "

" เพราะพวกเธอยกฉันขึ้น ฉันลูบหัวเขาด้วย

มันเป็นวันที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิตของฉัน วันแล้ว วันเล่า เราใช้เวลาศึกษาและทำการบ้าน แต่โรงเรียนของเราให้เรามีโอกาสที่จะผ่อนคลายและมีความสนุกสนาน มันยังทำให้ร่างกายของเราแข็งแรง และมีสุขภาพดี และฉันยังได้เห็นมิตรภาพในระหว่างนี้กีฬาประชุม หลังจากกีฬาประชุมเรารู้ว่าแต่ละอื่น ๆ ดีกว่า และทั้งห้องก็ยิ่งสหรัฐ