she would definitely think that thi

she would definitely think that this me has to have something to do with the male me, my life would be over!

“I can’t I can’t! I can’t let Rin-ichi see me!”

But, I still need to get back, but getting back means getting spotted…

What should I do…

“Let’s just get back to my room first, then I’ll find a way to change back.”

Let’s do it. Rather than standing in front of the door, getting back is the better idea.

“Excuse me…”

Due to a habit, I said that lightly. Then I closed the door carefully, without making a bit of noise. Then I’ll quietly walked back to my room. Right, perfect plan.

“Slowly, slowly…”

I’m about to cross the living room.

“I hope Rin-ichi is not here…”

I peeked around. Nobody here.

Good, I can cross here nicely.

“Rin-ichi is not out, right?...”

Didn’t feel like there was anyone in the house. Not a single bit of sound, the light upstairs was also off.

“What’s she doing out…”

Don’t know…

Whatever, I should get back.

…

“Ahh, my good old bed!”

I crashed on it. Warmth spread all over my body.

Although it hasn’t even been 2 hours since I left my bed, this one hour something already feels like days. It was so painful…

“Ahh… a bit sleepy already…”

Tired… So much happened today… So tired…

I’m just going to sleep like this…

…


The next day.

“Ahh…”

What… Time is it?

I turned my head, looked at the clock on the wall.

Six ten.

“Ahh… Already six… Huh?!”

My voice is back?!

I sat up, raised my hand. This is my hand alright.

“I turned back…”

I picked up the mirror, and confirmed it again.

“This is my face… this is great…”

I have turned back, I have transformed back.

Got out of bed, Everything is at normal height again. Meaning that my height is back.

“Yes!”

It can’t be, what happened yesterday was all a dream?

Whatever, as long as my body is normal, everything is fine.

“Hmm hmm~”

In a very good mood, I even started humming.

At this time, Rin-ichi should already finished cooking breakfast. So I changed, and went downstairs.

“Rin-ichi?”

Rin-ichi was sleeping, while lying on the table.

“What are you doing? Why are you sleeping in this place?”

“Waa… Onii-chan?”

“Onii-chan?”

Because of my question, Rin-ichi is slowing waking up, saw me, and said that.

Onii-chan? Rin-ichi actually called me onii-chan. Is this all a part of a plan?

“Onii-chan! Is it really onii-chan?”

Rin-ichi suddenly gained back all the energy, stared at me with a face of surprise.

“Yea… That’s right it’s me… Wha?!”

Rin-ichi again suddenly hugged me. But her head is down, so I can’t see her expression.

“Onii-chan… As long as onii-chan is fine…”

“Rin-ichi…”

I would have never thought, that Rin-ichi wwould start worrying about me, just because I was not back until very late yesterday?... Looks like what happened last night was real…

“But…”

Rin-ichi released me. Her voice suddenly changed…

“Jin-ichi! What time did you get back yesterday?!”

“Huh!!”

I jumped, and walked back a few steps.

“You didn’t come back even when it was so late, I thought you were hit by the shooting star, so I went out looking for you!”

No wonder why there wasn’t anyone at home yesterday night… And, I did get hit…

“Stupid! Don’t even hope to have anything to eat today!”

“What?!”

No food for the day?! No way?!

“Wait, wait. I’ll die of starvation…”

A whole day without food! I’ll really die. I’m a very health normal teenager, I need nutritions…

“Then go die of starvation!”

“No way…”

I fell on my knees, Rin-ichi didn’t say anything, and went back to her room.

Looks like I’ll have to starve today…

That goddamn shooting star…

…

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอแน่นอนจะคิดว่านี่ฉันจะต้องมีบางสิ่งบางอย่างจะทำอย่างไรกับชายฉันชีวิตของฉันจะเป็นมากกว่า! "ฉันไม่สามารถฉันไม่ได้! ฉันไม่สามารถปล่อยให้ริ้น บริษัท ฯ เห็นฉัน! "แต่ฉันยังคงต้องได้รับกลับมาแต่ได้รับกลับหมายถึงการได้รับการเห็น ... สิ่งที่ฉันควรทำ ... " ขอเพียงได้รับกลับมาที่ห้องของฉันก่อนแล้วผมจะหาวิธี ที่จะเปลี่ยนกลับ. "ลองทำมัน แทนที่จะยืนอยู่หน้าประตูที่ได้รับกลับเป็นความคิดที่ดี. "ขอโทษนะ ... " เนื่องจากนิสัยผมบอกว่าเบา ๆ แล้วฉันจะปิดประตูอย่างระมัดระวังโดยไม่ทำให้บิตของเสียง แล้วฉันจะเงียบ ๆ เดินกลับไปที่ห้องของฉัน ขวาแผนสมบูรณ์. "ช้าช้า ... " ฉันจะข้ามห้องนั่งเล่น. "ผมหวังว่ารินอิจิไม่ได้ที่นี่ ... " ฉันแอบมองไปรอบ ๆ ไม่มีใครที่นี่. ดีผมสามารถข้ามที่นี่เป็นอย่างดี. "ริ้น บริษัท ฯ จะไม่ออกใช่มั้ย? ... " ไม่ได้รู้สึกเหมือนมีใครอยู่ในบ้าน ไม่บิตเดียวของเสียงชั้นบนแสงก็ยังออก. "สิ่งที่เธอทำออกมา ... " ไม่ทราบว่า ... สิ่งที่ฉันควรจะได้รับกลับมา. ... "อ่าดีเตียงเก่าของฉัน!" ฉันชนกับมัน ความอบอุ่นกระจายไปทั่วร่างกายของฉัน. แม้ว่ามันจะไม่ได้รับแม้กระทั่ง 2 ชั่วโมงตั้งแต่ผมออกจากเตียงของฉันนี้บางสิ่งบางอย่างหนึ่งชั่วโมงแล้วรู้สึกเหมือนวัน มันเป็นความเจ็บปวดดังนั้น ... "อ่า ... บิตง่วงนอนแล้ว ... " เหนื่อย ... ดังนั้นที่เกิดขึ้นมากในวันนี้ ... เหนื่อย ... ฉันแค่จะไปนอนเช่นนี้ ... ... ในวันถัดไป. "อ่า ... " อะไร ... เวลามันคืออะไรผมหันหัวของฉันมองไปที่นาฬิกาบนผนัง. หกสิบ. "อ่า ... แล้ว ... อืมมมหก ?!" เสียงของเราจะกลับมา ?! ฉันลุกขึ้นนั่งยกมือของฉัน นี่คือมือของฉันไม่เป็นไร. "ผมหันกลับมา ... " ฉันเลือกขึ้นกระจกและได้รับการยืนยันอีกครั้ง. "นี่คือใบหน้าของฉัน ... นี้เป็นที่ดี ... " ผมได้หันกลับมาผมได้เปลี่ยนกลับ. ได้ออกจากเตียงทุกอย่าง อยู่ที่ความสูงปกติอีกครั้ง หมายความว่าความสูงของฉันจะกลับมา. "ใช่!" มันไม่สามารถเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้คือทั้งหมดที่ความฝัน? ไม่ว่าตราบใดที่ร่างกายของฉันเป็นปกติทุกอย่างดี. "อืมอืม ~" ในอารมณ์ที่ดีมาก ฉันก็เริ่มฮัมเพลง. ในเวลานี้ริ้น บริษัท ฯ ควรจะทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว ดังนั้นผมจึงเปลี่ยนไปและเดินลงมาชั้นล่าง. "รินอิจิ?" รินอิจิกำลังนอนหลับอยู่ในขณะนอนอยู่บนโต๊ะ. "สิ่งที่คุณกำลังทำอะไร? ทำไมคุณนอนหลับอยู่ในสถานที่แห่งนี้? "" ... Waa Onii จัง? "" Onii จัง? "เพราะคำถามของฉันริ้นบริษัท ฯ จะชะลอตัวตื่นขึ้นมาเห็นฉันและบอกว่า. Onii จัง? ริน-Ichi จริงเรียกฉัน Onii จัง ทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของแผนหรือไม่? "Onii จัง! มันจริงๆ Onii จัง? "รินอิจิได้รับกลับมาอย่างกระทันหันพลังงานทั้งหมดที่จ้องมองมาที่ผมด้วยใบหน้าของความประหลาดใจ." ใช่ ... ที่เหมาะสมก็ฉัน ... วา ?! "ริ้นบริษัท ฯ อีกครั้งจู่ ๆ ก็กอดผม แต่หัวของเธอลงดังนั้นฉันไม่สามารถเห็นการแสดงออกของเธอ. "Onii จัง ... ตราบใดที่ Onii จังดี ... " "รินอิจิ ... " ฉันจะไม่เคยคิดว่ารินอิจิ wwould เริ่มกังวลเกี่ยวกับ ฉันเพียงเพราะฉันไม่ได้กลับมาเมื่อวานนี้จนดึกมาก ... ดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เป็นเรื่องจริง ... "แต่ ... " รินอิจิปล่อยออกมาให้ฉัน เสียงของเธอก็เปลี่ยน ... "จินอิจิ! อะไรเวลาที่คุณไม่ได้รับกลับมาเมื่อวานนี้ ?! "" อืมมม !! "ฉันกระโดดและเดินกลับไปไม่กี่ขั้นตอน." คุณไม่ได้กลับมาแม้ในขณะที่มันเป็นเช่นปลายผมคิดว่าคุณถูกตีด้วยดาวยิงเพื่อให้ ผมก็ออกไปหาคุณ! "ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมไม่มีใครที่บ้านคืนเมื่อวานนี้... และผมไม่ได้รับการตี ... " โง่! ไม่ได้หวังว่าจะมีอะไรที่จะกินในวันนี้! "" สิ่งที่ ?! "ไม่มีอาหารสำหรับวัน?! ไม่มีทาง ?! "รอรอ ฉันจะตายจากความอดอยาก ... "ทั้งวันโดยไม่มีอาหาร! ผมจะตาย ผมสุขภาพมากวัยรุ่นปกติที่ฉันต้องการคุณค่าทางอาหาร ... "จากนั้นไปตายจากความอดอยาก!" "ไม่มีทาง ... " ฉันลงบนหัวเข่าของฉันรินอิจิไม่ได้พูดอะไรและเดินกลับไปที่ห้องของเธอ. ดูเหมือนว่า ฉันจะต้องอดอาหารในวันนี้ ... ดาวยิงที่เหี้ย ... ...