One day, Virginia was walking along

One day, Virginia was walking along the corridor, when she saw a person in one of the rooms and
went in. To her surprise, it was the Canterville ghost himself and he looked really sad.
'I am so sorry for you,' she said, 'but my brothers are going back to Eton tomorrow, and then, if you
behave yourself, no one will annoy you.'
'It is absurd asking me to behave myself,' the ghost answered, 'I must rattle my chains, and groan
through keyholes, and walk about at night. It is my only reason for existing.'
'It is no reason at all for existing, and you know you have been very nasty. Mrs Umney told us that
you had killed your wife.'
'Well, I quite admit it,' said the ghost, 'but my wife was not very nice, you know, and she knew nothing
about cookery. However, it is all over now, and I don't think it was very nice of her brothers to
starve me to death.'
'Starve you to death? Oh, Mr Ghost, I mean Sir Simon, are you hungry? I have a sandwich in my
case. Would you like it?'
'No, thank you, I never eat anything now; but it is very kind of you. You are much nicer than the rest
of your rude, dishonest family.'
'Stop!' cried Virginia, stamping her foot, 'it is you who are rude, and as for dishonesty, you stole the
paints out of my box to renew that ridiculous blood-stain in the library. First you took all my reds
and I couldn't do any more sunsets, then you took the green and the yellow. Finally I had nothing
left but blue and white, and I could only do moonlight scenes, which are not at all easy to paint.'
Having said this, Virginia turned around to leave the room.
'Please don't go, Miss Virginia,' the ghost cried; 'I am so unhappy and I really don't know what to do.
I want to go to sleep and I cannot. I have not slept for three hundred years, and I am so tired.'
'Poor, poor Ghost,' she murmured; 'have you no place where you can sleep?'
'Well, I know a place where I could sleep – it's the Garden of Death, the churchyard. But only if you
weep for me and my sins and pray with me for my soul, the Angel of Death will have mercy on me.’
When Virginia promised to help the ghost and pray for him, he rose from his seat, took her hand and
kissed it thankfully. Then he led her across the room. Virginia saw the wall slowly fading away like
a mist, and a bitter cold wind was around them. 'Quick, quick,' cried the ghost, 'or it will be too late.'
Then the wall closed behind them, and the chamber was empty.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อยู่มาวันหนึ่งเวอร์จิเนียกำลังเดินไปตามทางเดินเมื่อเธอเห็นคนที่อยู่ในห้องใดห้องหนึ่งและ
ไปใน. สร้างความประหลาดใจของเธอก็คือผีแคนเทอร์ตัวเองและเขาดูเศร้าจริงๆ.
'ฉันขอโทษสำหรับคุณ' เธอ กล่าวว่า 'แต่พี่ชายของฉันกำลังจะกลับไปที่อีตันในวันพรุ่งนี้แล้วถ้าคุณ
ทำตัวเองไม่มีใครจะรบกวนคุณ. '
'มันเป็นเรื่องเหลวไหลขอให้ฉันที่จะประพฤติตัวเอง' ผีตอบว่า 'ผมต้องสั่นเครือข่ายของฉัน และคร่ำครวญ
ผ่านรูสลักและเดินในเวลากลางคืน มันเป็นเหตุผลเดียวของฉันที่มีอยู่. '
'มันคือเหตุผลที่ทั้งหมดที่มีอยู่ไม่ได้และคุณรู้ว่าคุณได้รับที่น่ารังเกียจมาก นาง Umney บอกเราว่า
คุณได้ฆ่าภรรยาของคุณ. '
'ดีฉันค่อนข้างยอมรับมัน' กล่าวว่าผี 'แต่ภรรยาของผมก็ไม่ได้มีความสุขมากที่คุณรู้และเธอรู้ว่าไม่มีอะไรที่
เกี่ยวกับการปรุงอาหาร แต่ก็เป็นไปทั่วในขณะนี้และผมไม่คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีมากของพี่ชายของเธอที่จะ
อดอาหารจนตาย. '
'อดคุณไปสู่ความตาย? โอ้นายผีผมหมายถึงเซอร์ไซมอนที่คุณหิว? ฉันมีแซนวิชของฉันใน
กรณีที่ คุณจะชอบมัน '
'ไม่ขอบคุณฉันไม่เคยกินอะไรตอนนี้ แต่ก็เป็นคนใจดีมากของคุณ คุณมีมาก nicer กว่าส่วนที่เหลือ
ของคุณหยาบครอบครัวที่ไม่สุจริต. '
'หยุด!' ร้องไห้เวอร์จิเนีย, ปั๊มเท้าของเธอ 'ก็คือผู้ที่มีความหยาบและเป็นความไม่ซื่อสัตย์, คุณขโมย
สีออกจากกล่องของฉันที่จะต่ออายุที่ไร้สาระเลือดเปื้อนในห้องสมุด ครั้งแรกที่คุณเอาสีแดงทั้งหมดของฉัน
และฉันไม่สามารถทำพระอาทิตย์ตกที่ใด ๆ มากขึ้นแล้วคุณเอาสีเขียวและสีเหลือง ในที่สุดผมก็ไม่มีอะไร
เหลือ แต่สีฟ้าและสีขาวและฉันเท่านั้นที่สามารถทำฉากแสงจันทร์ซึ่งไม่ง่ายที่ทุกคนที่จะทาสี. '
มีกล่าวนี้เวอร์จิเนียหันไปรอบ ๆ ที่จะออกจากห้อง.
'กรุณาอย่าไปมิสเวอร์จิเนีย 'ผีร้องไห้; "ผมมีความสุขมากและผมไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร.
ฉันอยากจะไปนอนและผมก็ไม่สามารถ . ฉันไม่ได้นอนสามร้อยปีและผมเหนื่อย '
'ไม่ดีผีที่ไม่ดี "เธอบ่น; 'มีคุณไม่มีสถานที่ที่คุณสามารถนอนหลับ?'
'ดีฉันรู้ว่าสถานที่ที่ฉันสามารถนอนหลับ - เป็นสวนแห่งความตายสุสาน แต่ถ้าคุณ
ร้องไห้สำหรับฉันและบาปของฉันและอธิษฐานกับฉันสำหรับจิตวิญญาณของฉันเทพแห่งความตายจะมีความเมตตากับฉัน. '
เมื่อเวอร์จิเนียสัญญาว่าจะช่วยผีและสวดภาวนาให้เขาเขาลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาเอามือของเธอ และ
จูบมันโชคดี จากนั้นเขาก็พาเธอในห้องพัก เวอร์จิเนียเห็นผนังช้าจางหายไปเหมือน
หมอกและลมหนาวเป็นรอบตัวพวกเขา 'เร็วรวดเร็ว' ร้องไห้ผี "หรือมันจะสายเกินไป. '
จากนั้นผนังปิดอยู่เบื้องหลังพวกเขาและห้องว่างเปล่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันหนึ่ง เวอร์จิเนีย กำลังเดินไปตามทางเดิน เมื่อเธอเห็นคนหนึ่งในห้องพักและ
เข้าไป จะเซอร์ไพรส์เธอ ก็ถือว่าผีเอง เขาดูน่าสงสารจริงๆ .
" ขอโทษสำหรับคุณ , ' เธอกล่าวว่า ' แต่พี่ชายจะกลับพรุ่งนี้ อีตัน และจากนั้นถ้าคุณ
ทำตัวเอง ไม่มีใครจะรบกวนคุณ '
มันเป็นเรื่องไร้สาระขอให้ฉันทำเอง ' ผีตอบ' ฉันต้องสั่น โซ่ และร้องครวญคราง
ผ่าน keyholes และเดินในตอนกลางคืน มันคือเหตุผลเดียวที่ฉันยังคง '
มันไม่มีเหตุผลที่ทั้งหมดที่มีอยู่ และคุณทราบว่า คุณได้เลวมาก นาง umney บอกเราว่า
คุณได้ฆ่าภรรยาของคุณ . '
'well ผมค่อนข้างยอมรับ ' ผี ' แต่ภรรยาของฉันไม่ได้ดี คุณก็รู้ และรู้อะไร
เกี่ยวกับการปรุงอาหาร แต่มันจบแล้วตอนนี้และผมไม่คิดว่ามันเป็นคนดีมาก พี่ชายของเธอ

อดอาหารจนตาย '
'starve จะตาย ? โอ้ คุณผี ผมหมายถึงท่านไซมอน คุณหิวมั้ย ? ฉันมีแซนวิชในกรณีของฉัน

คุณจะชอบมัน ?
ไม่ขอบคุณ ฉันไม่เคยกินอะไรตอนนี้ แต่มันคือ คุณใจดีมาก คุณจะมาก nicer กว่าส่วนที่เหลือของครอบครัวของคุณนะ
,
' ทุจริต ' หยุด ! ร้องไห้เวอร์จิเนีย , ปั๊มเท้าของเธอ ' มันคือคุณเป็นคนหยาบคายและสำหรับความไม่ซื่อสัตย์ คุณขโมย
สีออกจากกล่องที่จะต่ออายุไร้สาระนั้นเปื้อนเลือดในห้องสมุด แรกที่คุณใช้เวลาทั้งหมดของฉันหงส์แดง
และฉันไม่สามารถทำดวงใด ๆเพิ่มเติม แล้วคุณเอาสีเขียวและสีเหลือง สุดท้ายผมไม่มีอะไร
เหลือแต่สีฟ้าและสีขาวและฉันสามารถทำฉากแสงจันทร์ ซึ่งไม่ง่ายที่จะทาสี '
มีกล่าวนี้เวอร์จิเนียหันหลังออกจากห้อง
" ได้โปรดอย่าไป มิสเวอร์จิเนีย ' ผีร้อง ' ผมไม่มีความสุข ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง
ฉันอยากจะนอนกับผมไม่ได้ ผมไม่ได้นอนมาสามร้อยปี , และฉันเหนื่อย '
'poor ผีที่ไม่ดี ' เธอพึมพำว่า ' คุณไม่มีสถานที่ที่คุณสามารถนอนหลับ ?
'well ฉันรู้ว่าสถานที่ที่ผมนอน–มันเป็นสวนตาย พยาบาท . แต่ถ้าคุณ
ฉันร้องไห้ และบาปของฉันและอธิษฐานให้จิตวิญญาณของฉัน นางฟ้าแห่งความตายจะเมตตาฉันเถอะ '
เมื่อเวอร์จิเนีย สัญญาว่าจะช่วยผีและสวดมนต์ให้เขา เขาลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาจับมือของเธอและ
จูบมันโชคดี แล้วเขาพาเธอข้ามห้อง เวอร์จิเนียเห็นผนังค่อยๆ จางหายไป เช่น
หมอกและสายลมเย็นขม ' รอบ ๆพวกเขา เร็ว เร็ว เสียงร้องของผีหรือมันจะสายเกินไป '
แล้วผนังปิดอยู่เบื้องหลังพวกเขา และห้องก็ว่างเปล่า