[T]hey . . . hinted that he was about to build his house over an unquiet grave. . . . The terror and ugliness of Maule’s crime, and the wretchedness of his punishment, would darken the freshly plastered walls, and infect them early with the scent of an old and melancholy house.
By building his house on land stolen from Matthew Maule, Colonel Pyncheon has purportedly cursed himself and his family line for as long as they live in the house. This passage from Chapter 1 illustrates how deeply the curse and the house are intertwined. The crime is depicted as actually affecting the house’s infrastructure—it works itself into the house’s very fabric. These rumors are of course only murmurs from the village gossips. Hawthorne makes sure to attribute the speculation only to gossips, so that he will later remain free to explore the notion that the Pyncheon family, rather than the house, is responsible for the curse that plagues them.
The passage also sets up some of the book’s most important themes and stylistic traits. First, it provides the groundwork for the idea that each generation inherits the vices and misdeeds of its predecessors. Hawthorne repeatedly links the many awful misfortunes of the Pyncheon family to Colonel Pyncheon’s crimes. Hawthorne can make claims about curses and haunted houses, as he does in the quotation above, because by choosing to write a “romance” rather than a “novel” he has free reign to combine the mystical and fantastical with the bloody truths of reality. Hawthorne presents the disastrous results of sin as strong enough to pervade both time and space: sin’s effects persist centuries after Pyncheon’s wrongdoing, and they are severe enough to stain the very walls of his family’s home. Hawthorne conveys the intensity of sin’s effects with ominous eerie language characteristic of the Gothic style in which he writes. Many words in the passage above evoke this ominous tone, such as “grave,” “terror,” “ugliness,” “wretchedness,” “darken,” “infect,” “old,” and “melancholy.”
[T] เดี๋ยวก่อน . . ส่อเค้าว่าเขากำลังจะสร้างบ้านของเขาในช่วงไม่สงบในหลุมฝังศพ . . . ความหวาดกลัวและความอัปลักษณ์ของ Maule ของอาชญากรรมและความทุกข์ของการลงโทษของเขาจะมืดผนังฉาบสดใหม่และติดพวกเขาเริ่มต้นด้วยกลิ่นของบ้านเก่าและเศร้าโศก
โดยการสร้างบ้านของเขาอยู่บนที่ดินที่ถูกขโมยมาจากแมทธิว Maule พันเอก Pyncheon มี ต้นฉบับสาปแช่งตัวเองและสายครอบครัวของเขาให้นานที่สุดเท่าที่พวกเขาอาศัยอยู่ในบ้าน ทางจากบทที่ 1 นี้แสดงให้เห็นว่าลึกสาปแช่งและบ้านเป็นพัน อาชญากรรมเป็นภาพที่มีผลกระทบต่อโครงสร้างพื้นฐานจริงมันบ้านทำงานตัวเองลงในผ้ามากของบ้าน ข่าวลือเหล่านี้แน่นอนเพียง แต่พึมพำจาก gossips หมู่บ้าน ฮอว์ ธ ทำให้แน่ใจว่าแอตทริบิวต์การเก็งกำไรเท่านั้นที่จะ gossips เพื่อให้หลังจากนั้นเขาก็จะยังคงมีอิสระที่จะสำรวจความคิดที่ว่าครอบครัว Pyncheon มากกว่าบ้านที่เป็นผู้รับผิดชอบในการสาปแช่งพวกเขาที่ภัยพิบัติ
ทางยังตั้งค่าบางส่วนของหนังสือเล่มนี้ของ รูปแบบที่สำคัญที่สุดและลักษณะโวหาร ก่อนจะให้รากฐานสำหรับความคิดที่ว่าในแต่ละรุ่นที่สืบทอดความชั่วร้ายและพฤติกรรมที่ผิดของรุ่นก่อนของ ฮอว์ ธ ซ้ำเชื่อมโยงความโชคร้ายที่น่ากลัวมากของครอบครัว Pyncheon อาชญากรรมพันเอก Pyncheon ของ ฮอว์ ธ สามารถทำให้การเรียกร้องเกี่ยวกับคำสาปและบ้านผีสิงในขณะที่เขาไม่อยู่ในใบเสนอราคาดังกล่าวเนื่องจากโดยเลือกที่จะเขียน "โรแมนติก" มากกว่า "นวนิยาย" เขามีอิสระที่จะขึ้นครองราชย์รวมลึกลับและแปลกประหลาดกับความจริงเลือดของความเป็นจริง ฮอว์ ธ นำเสนอผลร้ายของความบาปที่แข็งแรงพอที่จะกระจายไปทั่วทั้งเวลาและพื้นที่: ผลกระทบบาปยังคงมีการกระทำผิดกฎหมายศตวรรษหลังจาก Pyncheon และพวกเขามีความรุนแรงพอที่จะเปื้อนผนังของบ้านของครอบครัวของเขา ฮอว์ ธ บ่งบอกถึงความรุนแรงของผลกระทบของความบาปที่มีลักษณะเป็นลางไม่ดีภาษาน่าขนลุกของสไตล์โกธิคที่เขาเขียน หลายคำในทางดังกล่าวข้างต้นทำให้เกิดเสียงเป็นลางไม่ดีนี้เช่น "หลุมฝังศพ", "กลัว", "น่ากลัว", "ทุกข์", "มืด", "ติดเชื้อ", "เก่า" และ "เศร้าโศก".
การแปล กรุณารอสักครู่..