IntroductionMyanmar’s economy befor

Introduction
Myanmar’s economy before 1988 was best characterized by isolation from the outside world. This
paper aims to review the development process of the agricultural sector after 1988, with special
reference to the extent to which the economy has been involved with, and influenced by, the
international markets. This involves exploring how Myanmar succeeded in making the best of the
sub-sectors in which it enjoyed comparative advantage, and the extent to which it overcame, or
failed to overcome, the demerits of the sub-sectors in which there was no comparative advantage. An
analysis carried out from this perspective makes it possible to examine the significance and the role
that the agricultural sector played in the development of Myanmar’s economy in transition.
Many analysts agree that the economic policy of Myanmar during the socialist period (1962-88),
especially up to the early 1970s, was essentially a policy of agricultural exploitation, with heavy
emphasis on rice production (Tin Soe and Fisher 1990, Takahashi 2001, Myat Thein 2004).
A policy of agricultural exploitation generally implies the following two elements. First, food
prices are repressed and wages are kept at a low level in order to promote industrialization. Second,
export crops are purchased at a price lower than the international price, and the resulting revenue is
used to promote industrialization. In this sense, the rice policy of Myanmar in the socialist period
was a typical policy of agricultural exploitation. Not only did the government introduce a
compulsory paddy procurement system at below-market prices and a system of rationing the supply
of cheap rice to consumers through people’s shops and cooperatives,1
but it also monopolized rice
exports, which became the largest source of foreign exchange earnings at that time.
Meanwhile, however, it should be noted that the existence of a procurement and rationing
system of itself does not necessarily indicate an exploitative policy. Consider for example the case of
edible oil. The socialist regime adopted a self-sufficiency policy with regard to edible oil production
even though Myanmar had no comparative advantage in this sub-sector. It was very likely that the
domestic price of edible oil was well above the international price and thus farmers were ‘protected’
by limiting imports, even though a procurement and rationing system similar to the one applied to

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำเศรษฐกิจของพม่าก่อนที่จะ 1988 ก็มีลักษณะที่ดีที่สุดโดยการแยกจากโลกภายนอก
นี้กระดาษที่มีวัตถุประสงค์เพื่อตรวจสอบกระบวนการในการพัฒนาของภาคเกษตรปี 1988 หลังจากที่มีการพิเศษการอ้างอิงถึงขอบเขตที่เศรษฐกิจได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยและได้รับอิทธิพลจากการตลาดต่างประเทศ นี้เกี่ยวข้องกับการสำรวจวิธีการที่พม่าประสบความสำเร็จในการทำสิ่งที่ดีที่สุดของภาคย่อยในการที่จะมีความสุขได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบและขอบเขตที่มันเอาชนะหรือล้มเหลวที่จะเอาชนะการdemerits ในภาคย่อยที่ไม่มีการได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบ วิเคราะห์ดำเนินการจากมุมมองนี้จะทำให้มันเป็นไปได้ที่จะตรวจสอบความสำคัญและบทบาทที่ภาคเกษตรเล่นในการพัฒนาเศรษฐกิจของพม่าในการเปลี่ยนแปลง. นักวิเคราะห์หลายคนเห็นว่านโยบายทางเศรษฐกิจของพม่าในช่วงระยะเวลาสังคมนิยม (1962-1988) โดยเฉพาะอย่างยิ่งถึงต้นปี 1970 เป็นหลักนโยบายในการแสวงหาผลประโยชน์ทางการเกษตรที่มีความหนักเน้นการผลิตข้าว(Tin Soe และฟิชเชอร์ 1990 ทากาฮาชิ 2001 Myat Thein 2004). นโยบายการใช้ประโยชน์ทางการเกษตรโดยทั่วไปหมายถึงต่อไปนี้สององค์ประกอบ ขั้นแรกให้อาหารราคาจะอดกลั้นและค่าจ้างจะถูกเก็บไว้ในระดับต่ำในการสั่งซื้อเพื่อส่งเสริมอุตสาหกรรม ประการที่สองการส่งออกข้าวจะซื้อในราคาที่ต่ำกว่าราคาต่างประเทศและรายได้ที่เกิดขึ้นจะถูกใช้ในการส่งเสริมอุตสาหกรรม ในแง่นี้นโยบายข้าวพม่าในช่วงสังคมนิยมเป็นนโยบายทั่วไปของการแสวงหาผลประโยชน์ทางการเกษตร ไม่เพียง แต่รัฐบาลแนะนำระบบการจัดซื้อข้าวได้รับคำสั่งในราคาที่ต่ำกว่าตลาดและระบบการปันส่วนอุปทานข้าวราคาถูกให้กับผู้บริโภคผ่านร้านค้าของผู้คนและสหกรณ์1 แต่ก็ยังผูกขาดข้าวส่งออกซึ่งกลายเป็นแหล่งใหญ่ที่สุดของการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศผลประกอบการในช่วงเวลานั้น. ในขณะเดียวกัน แต่มันควรจะตั้งข้อสังเกตว่าการดำรงอยู่ของการจัดซื้อและการปันส่วนระบบการทำงานของตัวเองไม่จำเป็นต้องระบุนโยบายการแสวงประโยชน์ พิจารณาตัวอย่างเช่นกรณีของน้ำมันพืช ระบอบสังคมนิยมนำนโยบายการพึ่งตัวเองในเรื่องเกี่ยวกับการผลิตน้ำมันพืชแม้ว่าพม่าไม่มีความได้เปรียบในภาคย่อย มันเป็นไปได้มากว่าราคาในประเทศของน้ำมันพืชได้ดีกว่าราคาต่างประเทศและทำให้เกษตรกรได้รับ 'การป้องกัน' โดยการ จำกัด การนำเข้าแม้ว่าระบบการจัดซื้อจัดจ้างและการปันส่วนคล้ายกับคนที่นำไปใช้กับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทนำ
พม่าเศรษฐกิจก่อนปี 1988 เป็นลักษณะที่ดีที่สุดโดยการแยกจากโลกภายนอก กระดาษ
มีวัตถุประสงค์เพื่อทบทวนกระบวนการพัฒนาภาคเกษตรหลัง 1988 ที่มีการอ้างอิงพิเศษ
เพื่อขอบเขตที่เศรษฐกิจมีการเกี่ยวข้องกับการและได้รับอิทธิพลจาก
, การตลาดระหว่างประเทศ นี้เกี่ยวข้องกับการสํารวจว่าพม่าที่ประสบความสำเร็จในการทำที่ดีที่สุดของ
ภาคย่อยซึ่งมันชอบความได้เปรียบโดยเปรียบเทียบ และขอบเขตที่เอาชนะหรือ
ล้มเหลวที่จะเอาชนะ และ demerits ของภาคย่อยที่ไม่มีความได้เปรียบโดยเปรียบเทียบ . เป็น
การวิเคราะห์ออกมาจากมุมมองนี้ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะตรวจสอบความสำคัญและบทบาท
ที่ภาคเกษตรเล่นในการพัฒนาเศรษฐกิจของพม่าในการเปลี่ยนแปลง .
นักวิเคราะห์หลายคนยอมรับว่า นโยบายเศรษฐกิจของพม่าในสมัยสังคมนิยม ( 1962-88 )
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจนถึงต้นปี 1970 เป็นนโยบายการใช้ประโยชน์ด้านการเกษตร โดยเน้นหนัก
การผลิตข้าว ( กระป๋องโซ และ ฟิชเชอร์ 1990 ทาคาฮาชิ 2001 มัธ เต็ง 2004 ) .
นโยบายของการแสวงประโยชน์โดยทั่วไปหมายถึงการเกษตร สององค์ประกอบต่อไปนี้ อาหาร
ครั้งแรกราคาจะหักห้ามใจและค่าจ้างจะถูกเก็บไว้ในระดับต่ำเพื่อส่งเสริมอุตสาหกรรม . 2
พืชส่งออกที่ซื้อในราคาที่ต่ำกว่าราคาในต่างประเทศ และส่งผลให้รายได้
ใช้เพื่อส่งเสริมอุตสาหกรรม . ในความรู้สึกนี้ , นโยบายข้าวแห่งพม่าในสมัยสังคมนิยม
เป็นนโยบายโดยทั่วไปของการใช้ประโยชน์ทางการเกษตร ไม่เพียงแต่รัฐบาลแนะนำ
โดยระบบที่ด้านล่าง ราคาข้าวเปลือก จัดหาตลาดและระบบการจัดหา
ข้าวราคาถูกผู้บริโภคผ่านร้านค้าของประชาชน และสหกรณ์ 1

แต่ก็ยังควบคุมการส่งออกข้าว ซึ่งเป็นแหล่งใหญ่ที่สุดของรายได้จากการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศในตอนนั้น
ขณะ อย่างไรก็ตาม ก็ควรจดบันทึกว่า การดำรงอยู่ของ การจัดซื้อและการปันส่วน
ระบบของตัวเอง ไม่จําเป็นต้องระบุนโยบายใน . พิจารณาตัวอย่างเช่นกรณีของ
น้ํามันพืช ระบอบสังคมนิยมนโยบายพึ่งตนเองด้านการผลิตน้ำมันพืชแม้ว่า
พม่าไม่มีความได้เปรียบโดยเปรียบเทียบในนี้ย่อยภาค มันมีโอกาสมากที่
ราคาในประเทศของน้ำมันพืชก็สูงกว่าราคาต่างประเทศ ดังนั้น เกษตรกร ' ป้องกัน '
โดยการ จำกัด การนำเข้า แม้ว่าการจัดหาและการใช้ระบบที่คล้ายคลึงกับหนึ่ง