Of course this part of the story wo

Of course this part of the story works out fine in the end, because over all these years there has been plenty of information made available to anyone and everyone about Chris Burden. And over the years, thank goodness for cheap plane travel, jobs in curating and journalism, retrospectives, and the damned internet. And I finally saw The Big Wheel in person and in thunderous, terrifying motion, at Burden’s 2013 retrospective at the New Museum.

So early this morning (I’m writing this on Monday) my cell phone pings—no big deal. I’m a night owl so I’m not up yet. It pings again, and then one more time, and then I’m like: Oh shit. The repeating text ping. Something bad is happening.

It’s my boss, and she’s letting me know that Chris Burden is dead. He was 69. And then I join the small but very real heaving wave of the art-loving people and professionals, world-wide, who are genuinely dismayed by this news.

Chris Burden was—as far as my aesthetic, visceral, and intellectual understanding of art stretches—the most convincing living artist we had going. He frightened some people, and left others cold, but his art qualified the existence of a new kind of art from 1971 onward: When your own California art professors are reluctant to give you your MFA because what you do scares the daylights out of them, then you might be onto something. There are caveats to this idea nowadays, but back while the Vietnam War was raging, fear of art was a political issue.

That introduction to Burden’s work in my UNT art-appreciation class brought together for me a nearly instantaneous understanding, through its very intersection, of art forms I’d not been previously exposed to. It was performance, conceptual, something they were calling body art, and art that was profoundly politically engaged with its time in a way that was recent enough for me to comprehend. His extremes caught my attention, but the door his work opened—for my actual desire to see and understand contemporary art—lasts through today. And his rigor and commitment, his endurance and even gratuitousness is something I find missing in 99 percent of the art I see being made all around us these days.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลักสูตรนี้ส่วนเรื่องผลปรับในสุด เนื่องจากปีนี้ มีมากมายของข้อมูลที่ทำให้ทุกคนและทุกคนเกี่ยวกับภาระ Chris และปี ขอบคุณ พระเจ้า สำหรับการเดินทางเครื่องบินราคาประหยัด งานใน curating และวารสารศาสตร์ retrospectives และอินเทอร์เน็ตคน และสุดท้ายเห็นล้อใหญ่ ในคน และ ใน thunderous น่ากลัวเคลื่อน ไหว ที่ย้อนรอย 2013 ของภาระที่พิพิธภัณฑ์ใหม่ดังนั้นช่วงเช้านี้ (ผมเขียนนี้จันทร์) ส่ง ping โทรศัพท์ของฉัน — ไรไม่ ฉันเป็นนกฮูกกลางคืนดังนั้นฉันไม่ขึ้นได้ มันส่ง ping อีกครั้ง แล้ว ครั้งหนึ่ง แล้วฉันว่า: โอ้ ขี้ ปิงข้อความซ้ำ สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นเป็นเจ้านายของฉัน และเธอจะให้เราทราบว่าภาระ Chris ตาย กำลัง 69 แล้ว ฉันเล็ก แต่มากจริง heaving คลื่นรักศิลปะคนและผู้เชี่ยวชาญ ทั่วโลก ที่จริงใจได้ dismayed โดยข่าวนี้มีภาระ Chris — เท่าความงามของฉัน เหยียดอวัยวะภาย และปัญญาความเข้าใจศิลปะ — ศิลปินอยู่น่าเชื่อถือมากที่สุดเราก็จะ เขากลัวบางคน และซ้ายเย็นอื่น ๆ แต่ศิลปะของเขามีคุณภาพดำรงอยู่ของชนิดใหม่ของศิลปะจากปี 1971 เป็นต้นไป: เมื่ออาจารย์ศิลปะแคลิฟอร์เนียของหวงแหนคุณ MFA ของคุณเนื่องจากสิ่งที่คุณทำ scares daylights จากพวกเขา แล้วคุณอาจจะลงอะไรได้ ปัจจุบันมีกังวลคิดนี้ แต่กลับในขณะที่สงครามเวียดนามคือโกรธ กลัวศิลปะ ปัญหาทางการเมืองที่แนะนำของภาระงานในชั้นเรียนศิลปะขอบคุณ UNT ของฉันนำกันฉันเข้าใจที่กำลังเกือบ ผ่านการมากสี่แยก รูปแบบศิลปะที่ฉันมีไม่เคยสัมผัส ประสิทธิภาพการทำงาน แนวคิด สิ่งที่พวกเขาได้เรียกศิลปะร่างกาย และศิลปะที่ถูกหมั้นซึ้งทางการเมืองกับเวลาที่ถูกล่าสุดพอจะเข้าใจ ได้ ที่สุดของเขาจับความสนใจของฉัน แต่งานของเขาเปิดประตู — ในความปรารถนาของฉันจริงสามารถดู และเข้าใจศิลปะ — เวลาผ่านวันนี้ และเขา rigor และมั่น เขาอดทน และ gratuitousness แม้เป็นสิ่งที่พบขาด 99 เปอร์เซ็นต์ของศิลปะเห็นการทำรอบนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แน่นอนส่วนหนึ่งของเรื่องนี้จะทำงานออกมาดีในท้ายที่สุดเพราะในช่วงหลายปีทั้งหมดเหล่านี้ได้มีความอุดมสมบูรณ์ของข้อมูลการให้บริการแก่ทุกคนและทุกคนเกี่ยวกับคริสภาระ และมากกว่าปีที่ผ่านมาขอบคุณพระเจ้าสำหรับการเดินทางเครื่องบินราคาถูก, งานใน curating และสื่อสารมวลชน, retrospectives และอินเทอร์เน็ตพิลึก และในที่สุดผมก็เห็นล้อบิ๊กในคนและในสนั่นเคลื่อนไหวที่น่ากลัวที่ภาระ 2013 ย้อนหลังที่พิพิธภัณฑ์ใหม่. ดังนั้นในเช้าวันนี้ (ฉันเขียนนี้วันจันทร์) โทรศัพท์มือถือของฉันส่ง Ping-ไม่มีเรื่องใหญ่ ฉันนกฮูกคืนดังนั้นฉันยังไม่ขึ้น มันส่ง Ping อีกครั้งแล้วอีกครั้งหนึ่งและจากนั้นฉันชอบ: โอ้อึ ปิงข้อความซ้ำ สิ่งที่ไม่ดีที่เกิดขึ้น. มันเป็นเจ้านายของฉันและเธอให้ฉันรู้ว่าคริสภาระตาย เขาเป็นคนที่ 69 แล้วฉันเข้าร่วมคลื่นกระเพื่อมเล็ก ๆ แต่จริงมากของคนรักศิลปะและผู้เชี่ยวชาญทั่วโลกที่มีความอนาถใจอย่างแท้จริงโดยข่าวนี้. คริสเป็นภาระ-เท่าที่ความงามของฉันเกี่ยวกับอวัยวะภายในและปัญญา ความเข้าใจในศิลปะเหยียด-ศิลปินที่อยู่อาศัยที่น่าเชื่อถือที่สุดที่เราได้ไป เขากลัวบางคนและทิ้งคนอื่น ๆ เย็น แต่งานศิลปะของเขามีคุณสมบัติการดำรงอยู่ของชนิดใหม่ของศิลปะจาก 1971 เป็นต้นไป: เมื่อศิลปะแคลิฟอร์เนียของคุณเองอาจารย์มีความเต็มใจที่จะให้คุณ MFA ของคุณเพราะสิ่งที่คุณทำกลัว daylights ออกจากพวกเขา แล้วคุณอาจจะเข้าสู่บางสิ่งบางอย่าง มี caveats กับความคิดนี้ในปัจจุบัน แต่กลับมาในขณะที่สงครามเวียดนามได้โกรธความกลัวของศิลปะเป็นประเด็นทางการเมือง. มีการแนะนำว่าการทำงานของภาระในชั้นเรียนศิลปะการแข็งค่าของUNT ของฉันนำมารวมกันสำหรับฉันเข้าใจทันทีเกือบผ่านสี่แยกมาก ของรูปแบบศิลปะผมจะไม่ได้รับการเปิดเผยก่อนหน้านี้ มันเป็นผลการดำเนินงานความคิดสิ่งที่พวกเขาเรียกศิลปะร่างกายและศิลปะที่ได้รับการมีส่วนร่วมทางการเมืองอย่างสุดซึ้งกับเวลาในทางที่เป็นที่ผ่านมาพอสำหรับฉันที่จะเข้าใจ สุดขั้วของเขาที่จับความสนใจของฉัน แต่ประตูเปิดการทำงานของเขาสำหรับความปรารถนาที่แท้จริงของฉันที่จะเห็นและเข้าใจร่วมสมัยศิลปะเป็นเวลาถึงวันนี้ และความรุนแรงและความมุ่งมั่นของเขาและแม้กระทั่งความอดทน gratuitousness ของเขาเป็นสิ่งที่ฉันพบว่าขาดหายไปในร้อยละ 99 ของงานศิลปะที่ผมเห็นมีการทำรอบ ๆ ตัวเราในวันนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แน่นอนเรื่องนี้จบลงด้วยดีในท้ายที่สุด เนื่องจากที่ผ่านมามีข้อมูลมากมายที่ทำให้สามารถใช้ได้กับทุกคนและทุกคนเกี่ยวกับคริส ภาระ และมากกว่าปี , ขอบคุณพระเจ้าสำหรับการเดินทางเครื่องบินที่ราคาถูก และงานในแวดวงสื่อสารมวลชน ย้อนหลัง และไอ้ อินเทอร์เน็ต และฉันก็เห็นล้อใหญ่ในคนและในดังสนั่นน่ากลัวเคลื่อนไหวที่ภาระ 2013 ย้อนหลังที่พิพิธภัณฑ์ใหม่

แต่เช้า ( ผมเขียนนี้ในวันจันทร์ ) มือถือ ปิ๊ง ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผมเป็นนกฮูกคืนดังนั้นฉันยังไม่ตื่นเลย มันปิ๊ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ผมก็ชอบ โอ้ เวร การ ping ข้อความ มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

มันเป็นเจ้านายของฉัน และ เธอให้ผมรู้ว่าคริส ภาระ ตายแล้ว เขาคือ 69แล้วผมกับเล็กแต่มากจริง ส่งสัญญาณคลื่นของคนรักศิลปะและผู้เชี่ยวชาญทั่วโลก ใครเป็นอย่างแท้จริงต่อข่าวนี้

คริสภาระเท่าที่ผมงาม ข้างใน และความเข้าใจทางปัญญาของศิลปะ ยืดชีวิตของศิลปินให้มากที่สุด เรามี เขาตกใจ บางคน และทิ้งคนอื่น ๆเย็นแต่ศิลปะของเขามีคุณสมบัติในการดำรงอยู่ของชนิดใหม่ของศิลปะจาก 1971 เป็นต้นไป : เมื่อแคลิฟอร์เนียของคุณเองอาจารย์ศิลปะจะไม่เต็มใจที่จะให้คุณ MFA ของคุณเพราะสิ่งที่คุณทำกลัว daylights ออกจากพวกเขาแล้วคุณอาจจะเจออะไร มี caveats กับความคิดนี้ในปัจจุบัน แต่กลับในขณะที่สงครามเวียดนามกำลังโกรธ , ความกลัวของศิลปะที่เป็นปัญหาทางการเมือง .

ที่แนะนำภาระงานในศิลปะของฉันจนกว่าระดับอุดม มาด้วยกัน ผมเข้าใจเกือบจะทันที ผ่านจุดตัดของมากของรูปแบบศิลปะฉันก็ไม่เคยเปิดเผย มันคือการแสดง , แนวคิด , สิ่งที่พวกเขาเรียกศิลปะร่างกายและศิลปะที่ลึกซึ้งในทางการเมืองร่วมกับเวลาในทางที่ถูก ล่าสุดฉันก็พอเข้าใจสุดขั้วของเขาที่ติดสนใจของฉัน แต่ประตูงานเปิดเพื่อความปรารถนาที่แท้จริงของฉันที่จะเห็นและเข้าใจศิลปะร่วมสมัยกินเวลาผ่านวันนี้ และพระศพ และความมุ่งมั่น ความอดทนของเขาและแม้กระทั่งฟรีเป็นสิ่งที่ฉันค้นหาที่ขาดหายไปในร้อยละ 99 ของศิลปะที่ฉันดูเป็นรอบ ๆเราวันนี้