The Kiss It was still quite light o

The Kiss

It was still quite light out of doors, but inside with the curtains drawn and the smouldering fire sending out a dim, uncertain glow, the room was full of deep shadows.

Brantain sat in one of these shadows; it had overtaken him and he did not mind. The obscurity lent him courage to keep his eves fastened as ardently as he liked upon the girl who sat in the firelight.

She was very handsome, with a certain fine, rich coloring that belongs to the healthy brune type. She was quite composed, as she idly stroked the satiny coat of the cat that lay curled in her lap, and she occasionally sent a slow glance into the shadow where her companion sat. They were talking low, of indifferent things which plainly were not the things that occupied their thoughts. She knew that he loved her-a frank, blustering fellow without guile enough to conceal his feelings, and no desire to do so. For two weeks past he had sought her society eagerly and persistently. She was confidently waiting for him to declare himself and she meant to accept him. The rather insignificant and unattractive Brantain was enormously rich; and she liked and required the entourage which wealth could give her.

During one of the pauses between their talk of the last tea and the next reception the door opened and a young man entered whom Brantain knew quite well. The girl turned her face toward him. A stride or two brought him to her side, and bending over her chair -- before she could suspect his intention, for she did not realize that he had not seen her visitor -- he pressed an ardent, lingering kiss upon her lips.

Brantain slowly arose; so did the girl arise, but quickly, and the newcomer stood between them, a little amusement and some defiance struggling with the confusion in his face.

"I believe," stammered Brantain, "I see that I have stayed too long. I -- I had no idea -- that is, I must wish you good-by." He was clutching his hat with both hands, and probably did not perceive that she was extending her hand to him, her presence of mind had not completely deserted her; but she could not have trusted herself to speak.

"Hang me if I saw him sitting there, Nattie! I know it's deuced awkward for you. But I hope you'll forgive me this once -- this very first break. Why, what's the matter?"

"Don't touch me; don't come near me," she returned angrily. "What do you mean by entering the house without ringing?"

"I came in with your brother, as I often do," he answered coldly, in self-justification. "We came in the side way. He went upstairs and I came in here hoping to find you. The explanation is simple enough and ought to satisfy you that the misadventure was unavoidable. But do say that you forgive me, Nathalie," he entreated, softening.

"Forgive you! You don't know what you are talking about. Let me pass. It depends upon -- a good deal whether I ever forgive you."

At that next reception which she and Brantain had been talking about she approached the young man with a delicious frankness of manner when she saw him there.

"Will you let me speak to you a moment or two, Mr. Brantain?" she asked with an engaging but perturbed smile. He seemed extremely unhappy; but when she took his arm and walked away with him, seeking a retired corner, a ray of hope mingled with the almost comical misery of his expression. She was apparently very outspoken.

"Perhaps I should not have sought this interview, Mr. Brantain; but -- but, oh, I have been very uncomfortable, almost miserable since that little encounter the other afternoon. When I thought how you might have misinterpreted it, and believed things" -- hope was plainly gaining the ascendancy over misery in Brantain's round, guileless face -- "Of course, I know it is nothing to you, but for my own sake I do want you to understand that Mr. Harvy is an intimate friend of long standing. Why, we have always been like cousins -- like brother and sister, I may say. He is my brother's most intimate associate and often fancies that he is entitled to the same privileges as the family. Oh, I know it is absurd, uncalled for, to tell you this; undignified even," she was almost weeping, "but it makes so much difference to me what you think of -- of me." Her voice had grown very low and agitated. The misery had all disappeared from Brantain's face.

"Then you do really care what I think, Miss Nathalie? May I call you Miss Nathalie?" They turned into a long, dim corridor that was lined on either side with tall, graceful plants. They walked slowly to the very end of it. When they turned to retrace their steps Brantain's face was radiant and hers was triumphant.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Harvy was among the guests at the wedding; and he sought her out in a rare moment when she stood alone.

"Your husband," he said, smiling, "has sent me over to kiss you. "

A quick blush suffused her face and round polished throat. "I suppose it's natural for a man to feel and act generously on an occasion of this kind. He tells me he doesn't want his marriage to interrupt wholly that pleasant intimacy which has existed between you and me. I don't know what you've been telling him," with an insolent smile, "but he has sent me here to kiss you."

She felt like a chess player who, by the clever handling of his pieces, sees the game taking the course intended. Her eyes were bright and tender with a smile as they glanced up into his; and her lips looked hungry for the kiss which they invited.

"But, you know," he went on quietly, "I didn't tell him so, it would have seemed ungrateful, but I can tell you. I've stopped kissing women; it's dangerous."

Well, she had Brantain and his million left. A person can't have everything in this world; and it was a little unreasonable of her to expect it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การจูบ ก็ยังค่อนข้างแสงจากประตู แต่ภายใน ด้วยผ้าม่านออกและส่งออกไม่แน่นอน มิติเรืองแสง ห้องก็เต็มไป ด้วยเงาลึกไฟ smouldering Brantain นั่งในเงาเหล่านี้ มันมี overtaken เขา และไม่ได้รังเกียจ Obscurity ที่ยืมเขากล้าให้เขายึดเป็น ardently ตามที่เขาชอบเมื่อหญิงสาวที่นั่งอยู่ใน firelight eves เธอหล่อมาก มีการบางดี อุดมไปด้วยสีที่เป็นของชนิด brune สุขภาพ เธอค่อนข้างประกอบด้วย เป็นเธอเปล่า ๆ แบบขีดลงตราแมวที่วาง curled ในตักของเธอ satiny และเธอส่งรวดเร็วช้าเป็นเงาที่นั่งเพื่อนของเธอบางครั้ง พวกเขากำลังพูดต่ำ สิ่งที่สนใจซึ่งได้อุปมาสิ่งที่ครอบครองความคิดของพวกเขา เธอรู้ว่า รักเธอเป็นแฟรงค์ เพื่อน blustering ไม่ มีไกล์พอปกปิดความรู้สึกของเขา และไม่ต้องการ สำหรับสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาได้ค้นหาสังคมของเธอวัน และสามารถ เธอมีความรอเขาประกาศตัวเอง และเธอหมายถึง การยอมรับเขา Brantain ค่อนข้างสำคัญ และว่าขี้เหร่ได้มหาศาลรวย และเธอชอบ และต้องการสิ่งใดให้เลือกมากมายไม่ให้เธอ ในระหว่างการหยุดชั่วคราวระหว่างการพูดคุยของชาล่าสุดและถัดไปหนึ่ง เปิดประตูต้อนรับและหนุ่มป้อนที่ Brantain รู้ค่อนข้างดี หญิงสาวหันใบหน้าไปทางเขา การก้าวหรือสองนำเขาข้างเธอ และดัดบนเก้าอี้เธอ - ก่อนเธออาจสงสัยว่าความตั้งใจของเขา สำหรับเธอไม่ได้คิดว่า เขาไม่ได้เห็นเธอผู้เยี่ยมชม - เขากดการซัก ลิ้มรสจูบเมื่อริมฝีปากของเธอ Brantain ช้าเกิดขึ้น เพื่อให้ ได้สาวเกิด ขึ้น แต่อย่างรวดเร็ว และผู้ที่อยู่ระหว่างพวกเขา สวนสนุกเล็ก ๆ และบางสมัยที่ต่อสู้ดิ้นรนกับความสับสนในหน้าที่ "ผม stammered Brantain "เห็นว่า มีน้ำนานเกินไป ผม - ผมมีความคิด - คือ ต้องขอให้คุณ good-by " เขาคือ หมวกของเขา ด้วยมือทั้งสองกำ และอาจจะได้ไม่สังเกตว่า เธอถูกขยายมือของเธอกับเขา เธออยู่ของจิตใจได้ไม่สมบูรณ์ร้างเธอ แต่เธออาจไม่ได้รับความเชื่อตัวเองพูด "วางฉันถ้าฉันเห็นเขานั่ง Nattie รู้ก็ตกใจ deuced สำหรับคุณ แต่ฉันหวังว่า คุณจะยกโทษให้ฉันครั้งหนึ่ง - แบ่งนี้ครั้งแรก ทำไม อะไรคือเรื่อง "อย่าจับฉัน เธออย่ามาใกล้ฉัน ส่งคืน angrily "ไม่คุณหมายถึงอะไร โดยการป้อนบ้านโดย ringing" "ฉันมากับพี่ชายของคุณ ฉันมักจะทำ เขาตอบ coldly ในเหตุผลของตนเอง "เรามาในด้านวิธีการ เขาไปชั้นบน และฉันมาที่นี่หวังหาคุณ อธิบายได้อย่างเพียงพอ และควรจะตอบสนองว่า misadventure ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่พูดว่า คุณยกโทษให้ฉัน Nathalie เขาได้วิงวอนขอ นุ่มนวล "Forgive you! You don't know what you are talking about. Let me pass. It depends upon -- a good deal whether I ever forgive you." At that next reception which she and Brantain had been talking about she approached the young man with a delicious frankness of manner when she saw him there. "Will you let me speak to you a moment or two, Mr. Brantain?" she asked with an engaging but perturbed smile. He seemed extremely unhappy; but when she took his arm and walked away with him, seeking a retired corner, a ray of hope mingled with the almost comical misery of his expression. She was apparently very outspoken. "Perhaps I should not have sought this interview, Mr. Brantain; but -- but, oh, I have been very uncomfortable, almost miserable since that little encounter the other afternoon. When I thought how you might have misinterpreted it, and believed things" -- hope was plainly gaining the ascendancy over misery in Brantain's round, guileless face -- "Of course, I know it is nothing to you, but for my own sake I do want you to understand that Mr. Harvy is an intimate friend of long standing. Why, we have always been like cousins -- like brother and sister, I may say. He is my brother's most intimate associate and often fancies that he is entitled to the same privileges as the family. Oh, I know it is absurd, uncalled for, to tell you this; undignified even," she was almost weeping, "but it makes so much difference to me what you think of -- of me." Her voice had grown very low and agitated. The misery had all disappeared from Brantain's face. "แล้วคุณจริง ๆ สนใจอะไรคิดว่า Nathalie นางสาว อาจฉันเรียกคุณนางสาว Nathalie " พวกเขาเปิดเป็นทางยาว มิติที่ถูกเรียงรายด้วยพืชสูง สง่างามด้านใดด้านหนึ่ง พวกเขาเดินช้าไปสุดทางของมัน เมื่อพวกเขาเปิด เพื่อย้อนกลับขั้นตอนของ หน้าของ Brantain สดใส และเธอเป็นวารสาร * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Harvy ถูกระหว่างพักงาน และเขาขอเธอออกในขณะหายากเมื่อเธอยืนอยู่คนเดียว "สามีของคุณ เขากล่าวว่า ยิ้ม "ส่งฉันไปจูบคุณ" อายด่วน suffused ใบหน้าและจมูกกลมขัดเงาของเธอ "ฉันคิดว่า มันเป็นธรรมชาติสำหรับคนที่รู้สึก และกระทำทุกโอกาสชนิดนี้ เขาบอกเขาไม่ต้องการแต่งงานของเขาขัดขวางทั้งหมดที่เป็นกันเองดีซึ่งมีอยู่ระหว่างคุณและฉัน ไม่ทราบว่าคุณได้รับบอกเขา ดีการกำเริบ "แต่เขาได้ส่งฉันนี่จูบคุณ" เธอรู้สึกเหมือนเล่นหมากรุกที่ โดยการจัดการที่ฉลาดเขาหมาก เห็นเกมที่มีวัตถุประสงค์หลักสูตร ตาของเธอได้เงินดี และสดใสเป็นพวกเขา glanced ขึ้นลงเขา และริมฝีปากของเธอดูหิวสำหรับจูบซึ่งพวกเขาได้รับเชิญ "แต่ คุณทราบ เขาก็เงียบ ๆ "ผมไม่ได้บอกเขานั้น จะมีเหมือน ungrateful แต่สามารถบอกคุณ ได้หยุดจูบผู้หญิง มันเป็นอันตราย" ดี เธอมี Brantain และล้านของเขาซ้าย คนไม่มีทุกอย่างในโลกนี้ และก็ unreasonable น้อยของเธอคาดหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จูบมันก็ค่อนข้างเบายังคงออกของประตู แต่ภายในด้วยผ้าม่านวาดและไฟระอุส่งออกสลัวเรืองแสงที่ไม่แน่นอนในห้องที่เต็มไปด้วยเงาลึก. Brantain นั่งอยู่ในหนึ่งของเงาเหล่านี้ มันได้ทันเขาและเขาก็ไม่ทราบ ความสับสนยืมเขากล้าหาญที่จะให้ยั้วเยี้ยของเขายึดเป็นร้อนแรงในขณะที่เขาชอบอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในแสงไฟ. เธอเป็นคนที่หล่อมากด้วยดีบางสีที่อุดมไปด้วยที่อยู่ในประเภท Brune มีสุขภาพดี เธอเป็นคนที่ใจเย็นมากขณะที่เธอเฉยลูบเสื้อ satiny ของแมวที่วางขดอยู่บนตักของเธอและเธอบางครั้งส่งอย่างรวดเร็วช้าเป็นเงาที่สหายของเธอนั่ง พวกเขาได้รับการพูดคุยในระดับต่ำของสิ่งที่ไม่แยแสที่ชัดถ้อยชัดคำไม่ได้สิ่งที่ครอบครองความคิดของพวกเขา เธอรู้ว่าเขารักเธอ-ตรงไปตรงมาเพื่อนพูดวางโตโดยไม่หลอกลวงพอที่จะปกปิดความรู้สึกของเขาและความปรารถนาที่จะทำเช่นนั้นไม่ สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาได้ขอสังคมของเธอกระหายและเสมอต้นเสมอปลาย เธอเป็นคนที่มีความมั่นใจรอให้เขาประกาศตัวเองและเธอหมายถึงการยอมรับในตัวเขา Brantain ค่อนข้างไม่มีนัยสำคัญและไม่สวยรวยมหาศาล; และเธอชอบและสิ่งแวดล้อมที่จำเป็นซึ่งความมั่งคั่งจะให้เธอ. ในช่วงหนึ่งของการหยุดระหว่างการพูดคุยของพวกเขาของชาที่ผ่านมาและการรับถัดไปที่ประตูเปิดออกและชายหนุ่มผู้ที่เข้ามา Brantain รู้ค่อนข้างดี หญิงสาวหันใบหน้าของเธอที่มีต่อเขา กางเกงหรือสองพาเขาไปที่ด้านข้างของเธอและดัดมากกว่าเก้าอี้ของเธอ - ก่อนที่เธอจะสงสัยว่าความตั้งใจของเขาเพราะเธอไม่ได้ตระหนักว่าเขาไม่เคยเห็นผู้เข้าชมของเธอ -. เขากดกระตือรือร้นจูบอ้อยอิ่งอยู่บนริมฝีปากของเธอBrantain ที่เกิดขึ้นอย่างช้า ๆ ; . ดังนั้นไม่สาวที่เกิดขึ้น แต่อย่างรวดเร็วและผู้มาใหม่ยืนอยู่ระหว่างพวกเขาสนุกเล็ก ๆ น้อย ๆ และการต่อต้านบางดิ้นรนกับความสับสนในใบหน้าของเขา"ผมเชื่อว่า" ตะกุกตะกัก Brantain "ฉันเห็นว่าฉันได้อยู่นานเกินไปฉัน. - - ฉันมีความคิด - นั่นคือฉันหวังว่าคุณจะต้องดีด้วย ". เขาได้รับการกำหมวกของเขาด้วยมือทั้งสองและอาจไม่ได้รับรู้ว่าเธอกำลังขยายมือของเธอกับเขาปรากฏตัวของเธอจากใจไม่ได้ร้างอย่างสมบูรณ์ของเธอ; แต่เธออาจจะไม่ได้รับความไว้วางใจตัวเองที่จะพูด. "แขวนฉันว่าฉันเห็นเขานั่งอยู่ที่นั่นแนตตี้ฉันรู้ว่ามันอัปรีย์ที่น่าอึดอัดใจสำหรับคุณ แต่ฉันหวังว่าคุณจะยกโทษให้ฉันนี้เพียงครั้งเดียว! -.. พักนี้เป็นครั้งแรกทำไมสิ่งที่ ? เรื่องนี้ " "อย่าแตะต้องฉันอย่ามาใกล้ฉัน" เธอกลับมาด้วยความโกรธ "คุณหมายถึงอะไรโดยเข้ามาในบ้านโดยไม่ต้องเรียก?" "ผมมาอยู่กับพี่ชายของคุณที่ผมมักจะทำ" เขาตอบอย่างเย็นชาในเหตุผลด้วยตนเอง "เรามาในทางด้าน. เขาเดินไปชั้นบนและผมมาที่นี่หวังที่จะได้พบกับคุณ. คำอธิบายง่ายพอและควรจะตอบสนองคุณที่โชคร้ายก็หลีกเลี่ยงไม่ได้. แต่ไม่บอกว่าคุณยกโทษให้ฉัน, นาตาลี" เขาวิงวอน . อ่อน"ยกโทษให้คุณคุณไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณกำลังพูดคุยเกี่ยวกับการให้ฉันผ่านมันขึ้นอยู่กับ -... การจัดการที่ดีไม่ว่าจะเป็นที่ผมเคยยกโทษให้คุณ" ที่แผนกต้อนรับส่วนหน้าต่อไปที่เธอและ Brantain ได้รับการพูดคุยเกี่ยวกับเธอ เดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่มีความตรงไปตรงความอร่อยจากลักษณะที่เมื่อเธอเห็นเขาอยู่ที่นั่น. "คุณจะให้ฉันพูดกับคุณครู่หนึ่งหรือสองนาย Brantain?" เธอถามด้วยรอยยิ้มที่มีส่วนร่วม แต่ตกอกตกใจ ดูเหมือนว่าเขาไม่มีความสุขมาก; แต่เมื่อเธอเอาแขนของเขาและเดินออกไปกับเขาที่กำลังมองหามุมเกษียณรังสีของความหวังผสมกับความทุกข์ยากตลกเกือบของการแสดงออกของเขา เธอเป็นคนตรงไปตรงมามากเห็นได้ชัด. "บางทีผมไม่ควรจะขอสัมภาษณ์ครั้งนี้นาย Brantain แต่ - แต่โอ้ฉันได้รับอึดอัดมากอนาถเกือบตั้งแต่ที่พบน้อยในช่วงบ่ายอื่น ๆ เมื่อฉันคิดว่าคุณอาจมี. ตีความมันและเชื่อว่าสิ่งที่ "- ความหวังถูกดึงดูดชัดถ้อยชัดคำวาสนากว่าความทุกข์ยากในรอบ Brantain ของใบหน้าตรงไปตรงมา -" แน่นอนฉันรู้ว่ามันไม่มีอะไรให้คุณ แต่เพื่อประโยชน์ของตัวเองผมไม่ต้องการให้คุณเข้าใจว่านาย .. Harvy เป็นเพื่อนที่ใกล้ชิดของยืนยาวทำไมเราได้รับเสมอเช่นญาติ -. เหมือนพี่ชายและน้องสาวของผมอาจจะพูดว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมงานที่ใกล้ชิดที่สุดพี่ชายของฉันและมักจะจินตนาการว่าเขาจะรับสิทธิประโยชน์เช่นเดียวกับครอบครัว . โอ้ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหลไม่มีเหตุสมควรสำหรับที่จะบอกคุณนี้ไม่สมเกียรติแม้กระทั่ง "เธอร้องไห้เกือบ" แต่มันทำให้แตกต่างกันมากเพื่อให้ฉันสิ่งที่คุณคิด - ของฉัน ". เสียงของเธอได้เติบโตขึ้นมากในระดับต่ำและไม่สบายใจ ความทุกข์ยากได้ทั้งหมดหายไปจากใบหน้าของ Brantain. "แล้วคุณไม่สนใจจริงๆสิ่งที่ผมคิดว่านางสาวนาตาลี? อาจฉันโทรหาคุณนางสาวนาตาลี" พวกเขากลายเป็นยาวทางเดินสลัวที่เรียงรายอยู่ทั้งสองข้างที่มีสูงพืชสง่างาม พวกเขาเดินช้าไปท้ายสุดของมัน เมื่อพวกเขาหันไปหวนกลับขั้นตอนของพวกเขาใบหน้า Brantain เป็นสดใสและเธอเป็นชัยชนะ. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * Harvy เป็นหนึ่งในแขกรับเชิญในงานแต่งงาน; และเขาขอเธอออกมาในช่วงเวลาที่หายากเมื่อเธอยืนอยู่คนเดียว. "สามีของคุณ" เขากล่าวยิ้ม "ได้ส่งฉันไปจูบคุณ." อายอย่างรวดเร็วอบอวลใบหน้าของเธอและลำคอขัดรอบ "ฉันคิดว่ามันเป็นธรรมชาติสำหรับคนที่จะรู้สึกและการกระทำอย่างไม่เห็นแก่ตัวในโอกาสแบบนี้. เขาบอกผมว่าเขาไม่ต้องการให้การแต่งงานของเขาที่จะขัดขวางความใกล้ชิดในเครือถูกใจที่มีอยู่ระหว่างคุณและฉัน. ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ คุณได้รับการบอกเขาว่า "ด้วยรอยยิ้มอวดดี" แต่เขาได้ส่งฉันที่นี่จะจูบคุณ. " เธอรู้สึกเหมือนเล่นหมากรุกที่โดยการจัดการที่ชาญฉลาดชิ้นของเขาเห็นเกมการเรียนตั้งใจ ดวงตาของเธอมีความสดใสและอ่อนโยนด้วยรอยยิ้มที่พวกเขามองขึ้นไปบนเขา และริมฝีปากของเธอมองหิวจูบที่พวกเขาได้รับเชิญ. "แต่คุณรู้ว่า" เขาก็เงียบ ๆ "ผมไม่ได้บอกให้เขาเป็นเช่นนั้นก็จะได้ดูเหมือนเนรคุณ แต่ผมสามารถบอกคุณ. ฉันหยุดจูบ ผู้หญิง. มันอันตราย " ดีเธอมี Brantain และล้านซ้ายของเขา คนไม่สามารถมีทุกอย่างในโลกนี้ และมันก็ไม่มีเหตุผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอที่จะคาดหวังว่ามัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จูบ

มันยังค่อนข้างสว่างออกมาจากประตู แต่ข้างในกับผ้าม่านที่วาดและส่ง smouldering ไฟสลัว ไม่แน่ใจ เรืองแสง ห้องที่เต็มไปด้วยเงาลึก

บรานเทนนั่งในหนึ่งของเงาเหล่านี้ มันก็แพ้เขา และเขาก็ไม่ได้รังเกียจ ความมืดให้เค้ากล้าที่จะเก็บฟส์เพ่งอย่างร้อนแรง ตามที่เขาชอบ เมื่อหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ในแสงไฟจากในห้อง

เธอหล่อมาก กับบาง ดี รวย ระบายสี ที่เป็นของประเภทบรูนสุขภาพ เธอค่อนข้างประกอบด้วย ขณะที่เธอเล่นลูบเสื้อผ้าแพรของแมวที่ขดตัวอยู่บนตักของเธอ และเธอก็ส่งได้อย่างช้าในเงาที่เพื่อนของเธอนั่ง พวกเขาคุยกันเบาๆ ในเรื่องสัพเพเหระซึ่งไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในความคิดของตนเองเธอรู้ว่าเขารัก her-a แฟรงค์ blustering เพื่อนไม่มีเล่ห์เหลี่ยมมากพอที่จะปิดบังความรู้สึกของเขา และไม่ปรารถนาที่จะทำ สองอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาปรารถนาสังคมของเธออย่างกระตือรือร้นและความพยายาม . เธอมั่นใจรอเขาประกาศเอง และเธอตั้งใจที่จะยอมรับเขา ค่อนข้างน้อย และขี้เหร่บรานเทนรวยมหาศาลเธอชอบเป็นสิ่งแวดล้อมความมั่งคั่งซึ่งอาจให้เธอ

ในช่วงหนึ่งของการหยุดระหว่างพูดของชาสุดท้ายและหน้าต้อนรับ ประตูก็เปิดออก ชายหนุ่มเข้าไปที่บรานเทนรู้ค่อนข้างดี หญิงสาวหันไปมอง ก้าวสอง หรือพาเขาไปอยู่ข้างๆเธอ และก้มลงเก้าอี้ของเธอ ก่อนที่เธอจะสงสัยในเจตนาเธอไม่ได้คิดว่าเขาไม่เคยเห็นแขกของหล่อน . . . เขากดเป็นกระตือรือร้น วนเวียนจูบบนริมฝีปากของเธอ . . . . .

บรานเทนลุกขึ้นช้าๆ แล้ว หญิงสาวลุกขึ้น แต่อย่างรวดเร็วและผู้มาใหม่ยืนระหว่างพวกเขา เป็นสวนสนุกเล็กๆ และบางส่วนกำลังดิ้นรนกับความสับสนในใบหน้าของเขา . . . . . .

" ฉัน เชื่อ " แค่พูดตะกุกตะกักบรานเทน " ผมเห็นว่าผมอยู่นานเกินไปแล้ว ผม . . ผมไม่รู้เลยว่า . . . คือผมต้องขอให้คุณดี " เขาคว้าหมวกของเขาด้วยมือทั้งสอง และคงจะไม่ได้รับรู้ว่าเธอกำลังขยายมือของเธอให้เขา การแสดงตนของจิตใจของเธอก็ไม่ได้ทอดทิ้งเธอ แต่เธอไม่สามารถเชื่อใจตัวเองพูด

" รอผม ถ้าผมเห็นเขานั่งอยู่ตรงนั้น นัทตี้ ! ฉันรู้ว่ามัน deuced อึดอัดสำหรับคุณ แต่ฉันหวังว่าเธอจะยกโทษให้ฉันสักครั้ง . . . นี่ครั้งแรกแบ่ง ทำไมเกิดอะไรขึ้นเหรอ ? "

" อย่ามาแตะตัวฉันนะ อย่ามาใกล้ฉัน " เธอตอบอย่างฉุนเฉียว " คุณหมายถึงอะไรโดยเข้าบ้านโดยไม่กดกริ่ง " ?

" ฉันมากับพี่ชายเธอ อย่างที่ทำบ่อยๆ " เขาตอบอย่างเย็นชา ในเหตุผลของตนเอง " เราเข้าทางด้านข้าง เขาก็ขึ้นไปข้างบน ผมเข้ามาในนี้ หวังว่าจะได้เจอคุณคำอธิบายที่ง่ายพอและควรจะตอบสนองคุณว่า อุบัติเหตุเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่คุณบอกว่าคุณให้อภัยฉัน นาตาลี " เขาขอร้อง อาศัย

" ยกโทษให้คุณ ! คุณไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ขอผ่าน มันขึ้นอยู่กับ . . . หลายอย่าง ไม่ว่าผมจะให้อภัยคุณ "

ที่ต่อไปที่แผนกต้อนรับซึ่งเธอและบรานเทนเคยพูดถึงเธอเข้าหาชายหนุ่มสันหลังยาวอร่อยของลักษณะ เมื่อเธอเห็นเขาที่นั่น

" คุณจะให้ผมคุยกับคุณสักครู่หรือสอง คุณบรานเทน ? เธอถามด้วยรอยยิ้มเป็นเสน่ห์ แต่ไม่สบายใจ . เขาดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย แต่เมื่อเธอเอาแขนของเขาและเดินออกไปกับเขา หามุมที่ปลดเกษียณรังสีของความหวังระคนกับความทุกข์ยากที่น่าขันของการแสดงออกของเขา เธอดูเหมือนมากด้วย

" บางทีฉันอาจจะไม่ควร ขอ สัมภาษณ์ คุณบรานเทน แต่ . . . แต่ว่า ดิฉันไม่สบายใจเลยค่ะ เศร้าตั้งแต่ที่พบอื่น ๆเล็ก ๆน้อย ๆยามบ่าย เมื่อฉันคิดว่าคุณอาจจะเข้าใจผิดและเชื่อเรื่อง " ความหวังอย่างสังเกตตำแหน่งผ่านความทุกข์ยากในรอบของบรานเทนและตรงไปตรงมา . . . . " แน่นอน ฉันรู้ว่ามันไม่มีอะไรให้คุณ แต่สำหรับฉันแล้ว ฉันต้องการให้คุณเข้าใจว่าคุณร์วีเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมานาน ทำไมเราได้เสมอ เหมือนญาติ เหมือนพี่น้อง ผมอาจจะพูดเขาเป็นพี่ชายที่สนิทที่สุดเชื่อมโยงและมักจะชอบว่าเขามีสิทธิได้รับสิทธิประโยชน์เช่นเดียวกับครอบครัว โอ้ ฉันรู้ว่ามันไร้สาระ สมควร ที่จะบอกคุณได้นี้ ศักดิ์ศรี แม้ " เธอเกือบจะร้องไห้ แต่มันแตกต่างกับผมมากอย่างที่คุณคิด . . . ฉัน " เสียงของเธอเติบโตต่ำมากและสั่นเครือ ความทุกข์ยากทั้งหมดหายไปจากสีหน้าของบรานเทน