he LTCI system in Japan was impleme

he LTCI system in Japan was implemented in 2000 in order to provide coverage for long-term care services outside of the hospital setting where most of the formal care was being provided. Japanese policy makers had eliminated cost sharing for medical care for the elderly in 1973. Even though the copayment was reinstated in the early 1980s, hospitals were frequently being used as long term care facilities if a family member (traditionally the wife of the oldest son) was unable to provide the care. Coupled with the expansion of hospital supply, this policy led to an influx of “social admissions” – the number of frail elderly people admitted to the hospital without medical justification increased dramatically over several decades and the hospitalization rate in the elderly doubled, from 2 percent in 1970 to 4 percent in 1990 [24]. Length of stay averaged over 30 days, primarily because of these “social admissions”. This inappropriate use of hospital services was considered a serious problem considering the rapid aging of the population and the decreasing number of family caregivers [25]. Politically, the adoption of the LTCI system is the result of a decade-long process which began with the introduction of the “Ten Year Strategy to Promote Health and Welfare for the Elderly”, informally known as the “Gold Plan”. This firmly placed the issue of care for the frail elderly on the public agenda and provided grants to local governments to significantly increase the supply of long-term care providers according to set targets

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบบ LTCI ในญี่ปุ่นเขาได้ดำเนินใน 2000 เพื่อครอบคลุมถึงการบริการดูแลระยะยาวนอกค่าโรงพยาบาลที่ถูกให้มากที่สุดของการดูแลอย่างเป็นทางการ ผู้กำหนดนโยบายญี่ปุ่นได้ตัดต้นทุนร่วมกันแพทย์สำหรับผู้สูงอายุในปี 1973 แม้ว่า copayment ยังถูกสามารถคืนสิทธิในต้นทศวรรษ 1980 โรงพยาบาลถูกบ่อยถูกใช้เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับการดูแลระยะยาวถ้าสามารถให้การดูแลสมาชิกในครอบครัว (ซึ่งภรรยาของลูกชายที่เก่าที่สุด) ควบคู่ไปกับการขยายตัวของโรงพยาบาลจัดหา นโยบายนี้นำไปสู่การหลั่ง "สังคมศึกษา" – จำนวนของผู้สูงอายุที่ร่างกายอ่อนแอเข้าไปโรงพยาบาล โดยไม่มีเหตุผลทางการแพทย์ที่เพิ่มขึ้นมากหลายสิบปีและอัตราการรักษาในโรงพยาบาลในผู้สูงอายุเป็นสองเท่า จาก 2 เปอร์เซ็นต์ในปี 1970 ถึง 4 เปอร์เซ็นต์ในปี 1990 [24] ระยะเวลาเฉลี่ยมากกว่า 30 วัน เนื่องจากเหล่านี้ "สังคมศึกษา" ใช้บริการโรงพยาบาลนี้ไม่เหมาะสมเป็นปัญหาร้ายแรงที่พิจารณาอายุอย่างรวดเร็วของประชากรและลดจำนวนผู้ดูแลครอบครัว [25] ทางการเมือง การนำระบบ LTCI เป็นผลของกระบวนการทศวรรษที่เริ่มต้น ด้วยการแนะนำของ "สิบปีกลยุทธ์การส่งเสริมสุขภาพและสวัสดิการสำหรับในผู้สูงอายุ" อย่างเรียกว่า "ทองแผนการ" นี่ให้แน่นวางปัญหาดูแลผู้สูงอายุที่ร่างกายอ่อนแอในวาระการประชุมสาธารณะ และให้เงินอุดหนุนแก่รัฐบาลท้องถิ่นเพื่อเพิ่มอุปทานของผู้ให้บริการดูแลระยะยาวตามที่ตั้งเป้าหมาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระบบเขา LTCI ในญี่ปุ่นถูกนำมาใช้ในปี 2000 เพื่อให้ความคุ้มครองสำหรับการให้บริการดูแลระยะยาวด้านนอกของโรงพยาบาลที่มากที่สุดของการดูแลอย่างเป็นทางการถูกให้ ผู้กำหนดนโยบายของญี่ปุ่นได้ร่วมกันตัดออกค่าใช้จ่ายสำหรับการดูแลทางการแพทย์สำหรับผู้สูงอายุในปี 1973 แม้ว่า copayment ถูกเรียกในต้นทศวรรษ 1980 โรงพยาบาลบ่อยถูกใช้เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกการดูแลระยะยาวถ้าสมาชิกในครอบครัว (ตามธรรมเนียมภรรยาของลูกชายคนโตที่) ก็ไม่สามารถที่จะให้การดูแล ควบคู่ไปกับการขยายตัวของอุปทานโรงพยาบาลนโยบายนี้นำไปสู่การไหลบ่าเข้ามาของ "การรับสมัครทางสังคมที่" - จำนวนของผู้สูงอายุอ่อนแอเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลโดยไม่มีเหตุผลทางการแพทย์เพิ่มขึ้นอย่างมากในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมาและอัตราการรักษาในโรงพยาบาลในผู้สูงอายุเป็นสองเท่าจากร้อยละ 2 ในปี 1970 อยู่ที่ร้อยละ 4 ในปี 1990 [24] ความยาวของการเข้าพักเฉลี่ยเกิน 30 วันส่วนใหญ่เพราะของเหล่านี้ "การรับสมัครทางสังคม" นี้ใช้ที่ไม่เหมาะสมของการให้บริการของโรงพยาบาลได้รับการพิจารณาเป็นปัญหาร้ายแรงพิจารณาริ้วรอยอย่างรวดเร็วของประชากรและจำนวนที่ลดลงของผู้ดูแลในครอบครัว [25] การเมืองการยอมรับของระบบ LTCI เป็นผลมาจากกระบวนการที่นานกว่าหนึ่งทศวรรษที่เริ่มต้นด้วยการแนะนำของ "กลยุทธ์สิบปีเพื่อส่งเสริมสุขภาพและสวัสดิการสำหรับผู้สูงอายุ" ที่ไม่เป็นทางการว่า "แผนทอง" นี้แน่นวางปัญหาของการดูแลสำหรับผู้สูงอายุที่อ่อนแอในวาระการประชุมของประชาชนและให้เงินช่วยเหลือแก่รัฐบาลท้องถิ่นอย่างมีนัยสำคัญเพิ่มอุปทานของผู้ให้บริการดูแลระยะยาวให้เป็นไปตามเป้าหมายที่ตั้งไว้