A visit today to virtually any dent

A visit today to virtually any dental office in the United States would provide evidence that dental amalgam is still a prominent material for restoring tooth structure in children and adults. Such a visit, however, might mislead an observer in terms of the extent of dental amalgam use compared to previous times. For example, as recently as 1971-73, the average 17-year-old in the United States had nearly 17 tooth surfaces (out of a total of 128) affected by dental caries (NIDR, 1981). Most of these surfaces were filled, and most of the fillings were made with dental amalgam. By 1979-80, slightly more than 11 surfaces were affected and by 1986-87 the number had declined to about 8 surfaces (NIDR, 1989). Thus, over a 16-year-period, the average 17-year-old experienced a 53 percent decline in dental caries. Similar declines in caries experience have occurred in virtually all age groups of schoolchildren.
The total number of amalgam restorations provided by U.S. dentists in 1979 is estimated at 157 million (Nash, 1991). By 1990, the total estimated was 96 million, a decline of 38 percent. The greatest declines have occurred in one- and two-surface restorations (i.e., those most commonly provided for children), while three- and four-surface restorations (more commonly encountered in adults) have declined to a lesser degree. The rate at which crowns are provided has also increased by 60 percent. Apparently, the overall change in restorative dentistry reflects the declining levels of dental caries in children, and the increased availability of full crowns (probably due to the increased number of teeth being retained by adults and an increase in dental insurance coverage during the 1980's). Both factors are consistent with the declining use of dental amalgam. Still, since today's adults have amalgams that were placed 10 to 70 years ago, when caries rates were much higher, they will need repair and/or re-restoration in future years because of recurrent decay or failed restorations. Up to 60 to 70 percent of the restorative dentistry performed on adults is to re-treat previously restored teeth (Matynink, 1989; Mjor, 1989). It will take decades for age-specific rates of restoration to decline markedly in older age groups.
Restoring and Maintaining Tooth Form and Function
The use of dental amalgam has permitted the preservation of teeth in both children and adults for decades. In the late 19th through mid-20th century, amalgam was the only material other than gold that could be employed to treat caries in the posterior teeth effectively. Direct filling gold is limited practically to situations of conservative cavity design. Cast metal inlays, onlays, three-quarter crowns, full metal and metal ceramic crowns, and ceramic crowns and inlays generally can be used in situations where amalgam has been placed. Direct filling gold, cast metal, and ceramics, however, are not appropriate for primary teeth or for permanent teeth in children up to about 18 years of age. The amount of tooth structure removed and potential trauma to pulpal tissues contraindicates such uses in children. Cost, alone, prohibits widespread use of these materials both because of the amount of dentist's time involved and the cost of the materials. Thus, until the 1950's, for most persons, extraction was the only feasible alternative therapy to amalgam restorations for posterior teeth.
In the 1950's, early formulations of plastic restorations were introduced. These proved to be of poor clinical value even when used in minimal-stress-bearing situations in anterior teeth (Phillips, 1981). Clearly, they were not suitable in most situations where amalgam was employed. Likewise, silicate cements were too fragile and soluble to be used in such situations and have become obsolete.
The emergence of improved composite materials in the 1970's has made it possible to reasonably consider substituting other materials for amalgam in some posterior restorations (Leinfelder, 1991). As previously discussed, several composite materials are available that have been "accepted" or "provisionally accepted" by the American Dental Association for use in nonstress-bearing areas of posterior teeth (ADA, 1986a, 1986b, 1990). In instances of incipient (small) carious lesions, the use of composite is desirable as it has the advantage of conserving tooth structure. As discussed earlier, however, composite restorations are considerably more technique-sensitive for the dentist, have a lesser longevity than amalgam, and also require additional expense to the patient.
Although glass ionomer cements can be used as direct filling materials for some cavities that traditionally have been filled with dental amalgam, they are technique-sensitive and should not be used in stress-bearing areas, because they are subject to abrasion and fracture.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เยี่ยมชมวันนี้ทุกคลินิกในสหรัฐอเมริกาจะให้หลักฐานว่า amalgam ฟันยังคงเป็นวัสดุที่โดดเด่นสำหรับการคืนค่าโครงสร้างของฟันในเด็กและผู้ใหญ่ เช่นชม อย่างไรก็ตาม อาจเข้าใจผิดนักการในขอบเขตของการเปรียบเทียบกับก่อนใช้ amalgam ทันตกรรม ตัวอย่าง เป็นเพิ่ง 1971-73 การเฉลี่ย 17 ปีในสหรัฐอเมริกาได้เกือบ 17 ฟันพื้นผิว (จากทั้งหมด 128) ได้รับผลกระทบ โดยฟันผุ (NIDR, 1981) เต็มไปทั้งพื้นผิวเหล่านี้ และส่วนใหญ่ของไส้ที่ทำ ด้วย amalgam ทันตกรรม โดย 1979-80 พื้นผิวเล็กน้อยกว่า 11 ได้รับผลกระทบ และ โดย 1986-87 หมายเลขได้ปฏิเสธไปประมาณ 8 พื้นผิว (NIDR, 1989) ดังนั้น 16-ปีเวลา การเฉลี่ย 17 ปีประสบการณ์ลดลงร้อยละ 53 ฟันผุ ลดอัตราผุประสบการณ์คล้ายคลึงกันได้เกิดขึ้นในกลุ่มอายุแทบทั้งหมดของ schoolchildrenThe total number of amalgam restorations provided by U.S. dentists in 1979 is estimated at 157 million (Nash, 1991). By 1990, the total estimated was 96 million, a decline of 38 percent. The greatest declines have occurred in one- and two-surface restorations (i.e., those most commonly provided for children), while three- and four-surface restorations (more commonly encountered in adults) have declined to a lesser degree. The rate at which crowns are provided has also increased by 60 percent. Apparently, the overall change in restorative dentistry reflects the declining levels of dental caries in children, and the increased availability of full crowns (probably due to the increased number of teeth being retained by adults and an increase in dental insurance coverage during the 1980's). Both factors are consistent with the declining use of dental amalgam. Still, since today's adults have amalgams that were placed 10 to 70 years ago, when caries rates were much higher, they will need repair and/or re-restoration in future years because of recurrent decay or failed restorations. Up to 60 to 70 percent of the restorative dentistry performed on adults is to re-treat previously restored teeth (Matynink, 1989; Mjor, 1989). It will take decades for age-specific rates of restoration to decline markedly in older age groups.Restoring and Maintaining Tooth Form and FunctionThe use of dental amalgam has permitted the preservation of teeth in both children and adults for decades. In the late 19th through mid-20th century, amalgam was the only material other than gold that could be employed to treat caries in the posterior teeth effectively. Direct filling gold is limited practically to situations of conservative cavity design. Cast metal inlays, onlays, three-quarter crowns, full metal and metal ceramic crowns, and ceramic crowns and inlays generally can be used in situations where amalgam has been placed. Direct filling gold, cast metal, and ceramics, however, are not appropriate for primary teeth or for permanent teeth in children up to about 18 years of age. The amount of tooth structure removed and potential trauma to pulpal tissues contraindicates such uses in children. Cost, alone, prohibits widespread use of these materials both because of the amount of dentist's time involved and the cost of the materials. Thus, until the 1950's, for most persons, extraction was the only feasible alternative therapy to amalgam restorations for posterior teeth.In the 1950's, early formulations of plastic restorations were introduced. These proved to be of poor clinical value even when used in minimal-stress-bearing situations in anterior teeth (Phillips, 1981). Clearly, they were not suitable in most situations where amalgam was employed. Likewise, silicate cements were too fragile and soluble to be used in such situations and have become obsolete.The emergence of improved composite materials in the 1970's has made it possible to reasonably consider substituting other materials for amalgam in some posterior restorations (Leinfelder, 1991). As previously discussed, several composite materials are available that have been "accepted" or "provisionally accepted" by the American Dental Association for use in nonstress-bearing areas of posterior teeth (ADA, 1986a, 1986b, 1990). In instances of incipient (small) carious lesions, the use of composite is desirable as it has the advantage of conserving tooth structure. As discussed earlier, however, composite restorations are considerably more technique-sensitive for the dentist, have a lesser longevity than amalgam, and also require additional expense to the patient.
Although glass ionomer cements can be used as direct filling materials for some cavities that traditionally have been filled with dental amalgam, they are technique-sensitive and should not be used in stress-bearing areas, because they are subject to abrasion and fracture.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เยี่ยมชมในวันนี้แทบสำนักงานทันตกรรมในประเทศสหรัฐอเมริกาจะให้หลักฐานที่แสดงว่ามัลกัมทางทันตกรรมที่ยังคงเป็นวัสดุที่โดดเด่นสำหรับการเรียกคืนโครงสร้างฟันในเด็กและผู้ใหญ่ การเยี่ยมชมดังกล่าว แต่อาจทำให้เข้าใจผิดของผู้สังเกตการณ์ในแง่ของขอบเขตการใช้มัลกัมทางทันตกรรมเมื่อเทียบกับครั้งก่อนหน้านี้ ตัวอย่างเช่นเมื่อเร็ว ๆ นี้ 1971-1973 เฉลี่ย 17 ปีในประเทศสหรัฐอเมริกามีเกือบ 17 พื้นผิวฟัน (จากทั้งหมด 128) ผลกระทบจากการเกิดโรคฟันผุ (NIDR, 1981) ส่วนใหญ่ของพื้นผิวเหล่านี้เต็มไปและส่วนใหญ่ของการอุดฟันที่ทำกับมัลกัมทางทันตกรรม โดย 1979-80 เล็กน้อยกว่า 11 พื้นผิวที่ได้รับผลกระทบและ 1986-1987 มีจำนวนลดลงเหลือประมาณ 8 พื้นผิว (NIDR, 1989) ดังนั้นในช่วง 16 ปีระยะเวลาเฉลี่ย 17 ปีมีประสบการณ์การลดลงร้อยละ 53 ในการเกิดโรคฟันผุ การลดลงที่คล้ายกันในประสบการณ์ของโรคฟันผุได้เกิดขึ้นในแทบทุกกลุ่มอายุของเด็กนักเรียน.
จำนวนรวมของการบูรณะรวมกันไว้ให้โดยทันตแพทย์สหรัฐในปี 1979 อยู่ที่ประมาณ 157,000,000 (แนช 1991) 1990 โดยรวมประมาณ 96 ล้านบาทลดลงร้อยละ 38 ลดลงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เกิดขึ้นในหนึ่งและสองบูรณะพื้นผิว (เช่นผู้ที่มีให้มากที่สุดสำหรับเด็ก) ในขณะที่สามและสี่บูรณะพื้นผิว (มากกว่าปกติที่พบในผู้ใหญ่) ได้ลดลงในระดับน้อย อัตราที่ครอบฟันที่มีให้ได้เพิ่มขึ้นร้อยละ 60 นอกจากนี้ยังมี เห็นได้ชัดว่ามีการเปลี่ยนแปลงโดยรวมในทางทันตกรรมบูรณะสะท้อนให้เห็นถึงระดับที่ลดลงของโรคฟันผุในเด็กและความพร้อมใช้งานที่เพิ่มขึ้นของครอบเต็มรูปแบบ (อาจจะเนื่องมาจากจำนวนที่เพิ่มขึ้นของฟันที่ถูกเก็บรักษาไว้โดยผู้ใหญ่และการเพิ่มขึ้นของความคุ้มครองการประกันทันตกรรมในช่วงปี 1980) ปัจจัยทั้งสองมีความสอดคล้องกับการใช้งานที่ลดลงของมัลกัมทางทันตกรรม ยังคงตั้งแต่ผู้ใหญ่ในวันนี้มี amalgams ที่ถูกวางไว้ 10-70 ปีที่ผ่านมาเมื่ออัตราการเกิดฟันผุได้มากขึ้นพวกเขาจะต้องซ่อมแซมและ / หรือการฟื้นฟูอีกครั้งในอนาคตเพราะการสลายตัวที่เกิดขึ้นอีกหรือล้มเหลวในการบูรณะ ได้ถึง 60 ถึง 70 เปอร์เซ็นต์ของทันตกรรมบูรณะดำเนินการในผู้ใหญ่คือการรักษาอีกครั้งก่อนหน้านี้การบูรณะฟัน (Matynink 1989; Mjor, 1989) มันจะใช้เวลานานหลายสิบปีสำหรับอัตราอายุที่เฉพาะเจาะจงของการฟื้นฟูอย่างเห็นได้ชัดว่าจะลดลงในเด็กกลุ่มอายุ. การกู้คืนและการดูแลรักษาฟันแบบและฟังก์ชั่นการใช้งานของมัลกัมทางทันตกรรมที่ได้รับอนุญาตการเก็บรักษาของฟันในเด็กและผู้ใหญ่มานานหลายทศวรรษ ในช่วงปลายทศวรรษที่ 19 ผ่านช่วงกลางศตวรรษที่ 20, มัลกัมเป็นวัสดุอื่น ๆ เพียงกว่าทองคำที่สามารถใช้ในการรักษาโรคฟันผุในฟันหลังได้อย่างมีประสิทธิภาพ ทองไส้ตรงจะถูก จำกัด ในทางปฏิบัติกับสถานการณ์ของการออกแบบช่องอนุรักษ์นิยม อินเลย์หล่อโลหะ onlays ครอบฟันสามในสี่โลหะเต็มรูปแบบและครอบฟันเซรามิกโลหะและครอบฟันเซรามิกและอินเลย์โดยทั่วไปจะสามารถใช้ในสถานการณ์ที่รวมกันได้ถูกวางไว้ ทองไส้ตรงโลหะหล่อและเซรามิก แต่จะไม่เหมาะสมสำหรับฟันน้ำนมหรือฟันแท้ในเด็กอายุไม่เกิน 18 ปี ปริมาณของโครงสร้างฟันลบออกและการบาดเจ็บที่อาจเกิดกับเนื้อเยื่อ pulpal contraindicates ใช้งานดังกล่าวในเด็ก ค่าใช้จ่ายเพียงอย่างเดียวห้ามใช้อย่างแพร่หลายของวัสดุเหล่านี้ทั้งเพราะระยะเวลาของทันตแพทย์ที่เกี่ยวข้องและค่าใช้จ่ายของวัสดุ ดังนั้นจนถึงปี 1950 สำหรับคนส่วนใหญ่สกัดเป็นเพียงคนเดียวที่เป็นไปได้การรักษาทางเลือกที่จะรวมกันบูรณะฟันหลัง. ในปี 1950 สูตรแรกของการบูรณะพลาสติกถูกนำมาใช้ เหล่านี้พิสูจน์ให้เห็นว่ามีค่าทางคลินิกที่ไม่ดีแม้ในขณะที่ใช้ในสถานการณ์ที่น้อยที่สุดความเครียดแบกในฟันหน้า (ฟิลลิป, 1981) เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้เหมาะสมมากที่สุดในสถานการณ์ที่ถูกจ้างมารวมกัน ในทำนองเดียวกันซีเมนต์ซิลิเกตเป็นที่เปราะบางเกินไปและละลายน้ำที่จะใช้ในสถานการณ์ดังกล่าวและได้กลายเป็นล้าสมัย. การเกิดขึ้นของวัสดุคอมโพสิตปรับตัวดีขึ้นในปี 1970 ได้ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะสมควรพิจารณาแทนวัสดุอื่น ๆ รวมกันในบางบูรณะหลัง (Leinfelder, 1991) . ตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้หลายวัสดุคอมโพสิตที่มีอยู่ที่ได้รับการ "ยอมรับ" หรือ "ได้รับการยอมรับชั่วคราว" โดยอเมริกันสมาคมทันตกรรมสำหรับการใช้งานในพื้นที่ nonstress แบกของฟันหลัง (ADA, 1986a, 1986b, 1990) ในกรณีของการเริ่มแรก (เล็ก) แผลผุการใช้คอมโพสิตเป็นที่พึงปรารถนาในขณะที่มันมีประโยชน์ในการอนุรักษ์โครงสร้างฟัน ตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้อย่างไรก็ตามการบูรณะคอมโพสิตที่มีมากขึ้นเทคนิคที่มีความสำคัญสำหรับทันตแพทย์ที่มีความยืนยาวน้อยกว่ามัลกัมและยังต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมให้กับผู้ป่วย. แม้ว่าซีเมนต์ ionomer แก้วสามารถนำมาใช้เป็นวัสดุบรรจุโดยตรงฟันผุบางอย่างที่สืบเนื่องกันมา ได้รับการเต็มไปด้วยมัลกัมทางทันตกรรมที่พวกเขามีเทคนิคที่สำคัญและไม่ควรใช้ในพื้นที่แบกความเครียดเพราะพวกเขาอาจมีการขัดสีและการแตกหัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เข้าชมวันนี้จวนสำนักงานทันตกรรมใด ๆในประเทศสหรัฐอเมริกาจะให้หลักฐานที่ฟันอะมันกัมยังคงเป็นวัสดุที่โดดเด่นสำหรับการเรียกคืนโครงสร้างฟัน ในเด็กและผู้ใหญ่ เช่นการเข้าชม แต่จะให้ผู้สังเกตการณ์ในแง่ของขอบเขตของฟันอะมันกัมใช้เมื่อเทียบกับครั้งก่อน ตัวอย่างเช่น 1971-73 เมื่อเร็ว ๆ นี้ ,17 ปีโดยเฉลี่ยในสหรัฐอเมริกามีเกือบ 17 ผิวฟัน ( จำนวน 128 ) มีผลต่อโรคฟันผุ ( nidr , 1981 ) ส่วนใหญ่ของพื้นผิวนี้ถูกเติมเต็ม และส่วนใหญ่ของการอุดฟันให้กับฟันอะมันกัม โดย 1979-80 เล็กน้อยกว่า 11 ผิวได้รับผลกระทบโดย 1986-87 จำนวนได้ลดลงไปประมาณ 8 พื้นผิว ( nidr , 1989 ) ดังนั้น ในช่วง 16 ปีเฉลี่ยที่มีประสบการณ์ 17 ปี 53 เพิ่มขึ้นร้อยละโรคฟันผุ . ลดลงที่คล้ายกันในประสบการณ์ฟันผุเกิดขึ้นในแทบทุกกลุ่มอายุ ของเด็กวัยเรียน
จำนวนรวมกันบูรณะโดยทันตแพทย์สหรัฐในปี 1979 ประมาณ 157 ล้านบาท ( Nash , 1991 ) โดย 1990 , รวมทั้งหมดประมาณเป็น 96 ล้านบาท ลดลงจาก 38 เปอร์เซ็นต์ลดลงมากที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในหนึ่งและสองพื้นผิวบูรณะ ( เช่น ผู้มักให้เด็ก ) ในขณะที่สาม - สี่พื้นผิวบูรณะ ( ทั่วไปพบในผู้ใหญ่ ) ลดลงในระดับน้อย อัตราที่ครอบฟันไว้ ยังเพิ่มขึ้น โดย 60 เปอร์เซ็นต์ เห็นได้ชัดว่าการเปลี่ยนแปลงโดยรวมในทันตกรรมบูรณะสะท้อนลดลงระดับของฟันผุในเด็ก และเพิ่มความพร้อมของเต็มมงกุฎ ( อาจจะเนื่องจากการเพิ่มจำนวนของฟันที่ถูกเก็บไว้โดยผู้ใหญ่และมีการเพิ่มความคุ้มครองประกันภัยทันตกรรมในระหว่างปี 1980 ) ปัจจัยทั้งสองจะสอดคล้องกับการลดลงของการใช้ฟันอะมันกัม ยังคงเนื่องจากผู้ใหญ่วันนี้มีรวมกันที่วางไว้ 10 70 ปีที่แล้ว เมื่ออัตราโรคฟันผุที่สูงมาก พวกเขาจะต้องซ่อมแซมและ / หรือกำลังฟื้นฟูในอนาคตปีเพราะงบบูรณะผุหรือล้มเหลว . ถึง 60 ถึง 70 เปอร์เซ็นต์ของทันตกรรมบูรณะ ทำในผู้ใหญ่คือการรักษาก่อนหน้านี้ การบูรณะฟันอีกครั้ง ( matynink , 1989 ; mjor , 1989 )จะใช้เวลาหลายทศวรรษเพื่อฟื้นฟูอัตรารายใหม่ลดลงอย่างเด่นชัดในกลุ่มอายุเก่า .
ฟื้นฟูและรักษาฟันฟังก์ชันและแบบฟอร์ม
ใช้ฟันอะมันกัมได้รับอนุญาตการรักษาฟันของทั้งเด็กและผู้ใหญ่ สำหรับทศวรรษที่ผ่านมา ในศตวรรษที่ 19 ผ่านศตวรรษที่ 20 - กลาง ,รวมกันเป็นวัสดุเท่านั้น นอกจากทองที่สามารถใช้เพื่อรักษาฟันผุในฟันหลังได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยการกรอกทองจะถูก จำกัด หากสถานการณ์ของการออกแบบโพรงอนุรักษ์นิยม หล่อโลหะ inlays onlays , สามปี , ครอบฟันโลหะเต็มและโลหะครอบฟันเซรามิกและครอบฟันเซรามิกและหินโดยทั่วไปสามารถใช้ในสถานการณ์ที่ดึงดูดได้วางไว้โดยการกรอกทอง , หล่อโลหะและเซรามิค แต่ไม่เหมาะสมกับฟันหลักหรือฟันแท้ในเด็กได้ถึง 18 ปีของอายุ ปริมาณของโครงสร้างฟันและเนื้อเยื่อโพรงฟันที่มีศักยภาพที่จะลบบาดแผล contraindicates ใช้ เช่น ในเด็ก ค่าใช้จ่ายเพียงอย่างเดียวห้ามใช้อย่างกว้างขวางของวัสดุเหล่านี้ทั้งคู่เพราะเวลาหมอฟันที่เกี่ยวข้องและต้นทุนของวัสดุที่ ดังนั้นจนกว่า 1950 , สำหรับคนส่วนใหญ่ , การสกัดเป็นเพียงความเป็นไปได้ทางเลือกการรักษาที่จะรวมกันบูรณะฟันด้านหลัง
ใน 1950 ของ ต้นตำรับของบูรณะพลาสติกได้ถูกนำมาเหล่านี้พิสูจน์แล้วว่าเป็นคลินิกที่ไม่ดีเมื่อใช้ในสถานการณ์ที่มีความเครียดน้อยที่สุดในฟันหน้า ( Phillips , 1981 ) เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เหมาะสมในสถานการณ์มากที่สุด วิชาที่ศึกษา อนึ่ง ซิลิก้าซีเมนต์ก็เปราะบางและปริมาณที่จะใช้ในสถานการณ์ดังกล่าว และได้กลายเป็นล้าสมัย .
การเกิดขึ้นของการปรับปรุงวัสดุคอมโพสิตในปี 1970 ได้ทำให้มันเป็นไปได้เพื่อเหตุผลพิจารณาแทนวัสดุอื่นรวมกันในบางหลังบูรณะ ( leinfelder , 1991 ) ตามที่กล่าวก่อนหน้านี้ ,วัสดุคอมโพสิตต่าง ๆที่ได้รับการ " ยอมรับ " หรือ " ซึ่งได้รับการยอมรับโดยชาวอเมริกันสมาคมทันตกรรมสำหรับใช้ใน nonstress แบริ่ง พื้นที่ของฟันด้านหลัง ( เอ 1986a 1986b , 1990 ) ในกรณีของรอยโรคเริ่มแรก ( เล็ก ) คุณสมบัติ การใช้งานของคอมโพสิตที่พึงประสงค์ตามที่มันมี ประโยชน์ของการอนุรักษ์โครงสร้างฟัน ตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตามคอมโพสิตมันก็มากขึ้น เทคนิคสำคัญสำหรับทันตแพทย์ที่มีอายุการใช้งานน้อยกว่า ส่วน และยังต้องใช้ค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมให้กับผู้ป่วย .
ถึงแม้ว่ากลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ สามารถใช้เป็นวัสดุอุดตรงบาง cavities ที่แต่เดิมได้รับเต็มไปด้วยฟันอะมันกัม พวกเขามีเทคนิคที่ละเอียดอ่อน และไม่ควรใช้ในพื้นที่ความเครียดแบริ่ง ,เพราะพวกเขาอาจมีการเสียดสีและการแตกหัก