Just living was a struggle. Ever si

Just living was a struggle. Ever since I ran away from that bastard father just like mom, I did whatever I can to stay alive. Thievery, blackmail, anything but murder.

Even in the beautiful Royal Capital, there’s things that cannot be brought to light. Orphans who live like me are numerous, that’s why we gathered ourselves for survival. Our gathering was ruled by me who was blessed in physique, and even without blood connections, we formed a family tied by a solid bond.

Orphans have their own struggles for power as well, we who know nothing but to fight. Kicking someone off, claiming that day’s food. Because of us swarming over the food, there’s also those who end up dying of starvation. Even so, we wanted to live. That’s why we never hesitated to rob.

But, us who know no other way to live, the adults directed looks at us like that of dirty rats, despised, cursed and beaten are common events. Many died from those beatings.

This world is truly strict, even just surviving poses difficulties for us.

That’s why today, when we were abducted, somewhere in my heart I already gave up. I thought I’d be sold off as a slave. In the past, there were friends who disappeared like that. That’s why I thought, this time was my turn. But, I cannot show weakness. Behind my back I have family. My younger brothers and sisters.

The kidnapper who obviously fears no enemy - I stared at the black oni. I shivered inside. He was clearly too dangerous, I felt like fainting.

Even so I will put on a strong front. I will stand my obstinacy. Without diverting my eyes I continued staring.

Looking on, I questioned multiple times but was never answered.

With no explanation, marrow, and rice were served for us. Throwing many ingredients into a large pot, what was made was a hot stew. Steaming hot from being freshly cooked, it looked very tempting. Gurgle, my throat sounded.

Was it poisoned, didn’t cross my mind. Overwhelmed from the smell, we lost ourselves in the dream and moved our hands. The stew was, very delicious. More delicious than anything we ever had, to the point we were on the verge of tears, it was that delicious. There was more than enough for all of use without having to steal someone else's, we were told to eat to our full, my mind ran in circles, I ate the stew while thinking.

After we finished eating, we were put in a bath. The warm water felt better than we imagined. It felt itchy when dirt fell from our bodies with the soap, but we adapted soon, it felt wonderful. It's been a long time really, since I was able to relax like this. The body that had felt so heavy, became light as a feather.

Next, we were told that they'll treat our injured. When the ones I thought were too late were healed one by one, I was reasonably surprised.

Then, we were lined up once again in front of the oni. There, we were informed the reasons we were gathered this time.

In short, in exchange for food, clothing, and shelter, we were to offer our labor. On top of that we would receive the education needed to survive alone, the deal was too sweet for me. Of course we all went with it.

With no reason to argue, when we were offered food and safe living, we took the hand offered to us.

The Kid Boss was born.
The Youth Experimentation Unit Solitude was formed.
Investment towards the future = priceless.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพียงใช้ชีวิตคือ การต่อสู้ นับตั้งแต่ผมขับรถออกจากพ่อว่า bastard เหมือนแม่ ที่ฉันได้สิ่งที่สามารถจะมีชีวิตอยู่ เธียร์เวรี่ รีดเอาทรัพย์ อะไรแต่ฆาตกรรมสิ่งที่ไม่สามารถนำแสงได้แม้ในหลวงสวยงาม เด็กกำพร้าที่อาศัยอยู่เช่นฉันจะไป จึงเรามารวมตัวกันเองเพื่อความอยู่รอด รวบรวมของเราถูกปกครอง โดยผมที่ก็มีความสุขในร่างกาย และแม้จะไม่ มีการเชื่อมต่อเลือด เราเกิดครอบครัวผูก โดยพันธะแข็งเด็กกำพร้ามีตนต่อสู้อำนาจเช่นกัน เราที่รู้อะไร แต่ใน การต่อสู้ เตะคนออก อ้างว่า อาหารวันนั้น เนื่องจากเราจับกลุ่มอาหารเหนือ มีที่สิ้นสุดตายจากความอดอยาก ดังนั้นแม้ เราอยากมีชีวิตอยู่ ที่ว่าทำไมเราไม่เคยลังเลที่จะปล้นแต่ เราที่รู้ไปถ่ายทอดสด ผู้ใหญ่โดยตรงเหมือนที่เราที่หนูสกปรก ดูหมิ่น ซวย และตีเป็นเหตุการณ์ทั่วไป หลายชีวิตจากเฆี่ยนเหล่านั้นโลกนี้มีความเข้มงวดอย่างแท้จริง แม้เพียงแค่รอดท่าความยากลำบากสำหรับเรานั่นคือเหตุผลที่วันนี้ เมื่อเราถูก ลักพาตัวไปที่ใดที่หนึ่งในใจของฉันให้แล้วค่า ผมคิดว่า ผมจะขายออกเป็นทาส ในอดีต มีเพื่อนที่หายไปเช่นนั้น เป็นเหตุผลที่ผมคิดว่า เวลานี้ ฉัน แต่ ฉันไม่สามารถแสดงความอ่อนแอ หลัง มีครอบครัว ฉันอายุน้อยกว่าพี่ชายและพี่สาวอื่นที่เห็นได้ชัดว่ากลัวศัตรูไม่ - ผมจ้องที่ oni สีดำ ผม shivered ภายใน เขาได้อย่างชัดเจนเกินไปอันตราย ผมรู้สึกเหมือนหน้ามืดดังนั้นแม้ เราจะใส่ในหน้าแข็งแรง ฉันจะยืน obstinacy ของฉัน โดยไม่ต้องชักจูงตา ผมยังคงจ้องมองมองบน ไต่สวนหลายครั้ง แต่ไม่เคยตอบไม่มีคำอธิบาย ไข และข้าวมาเสิร์ฟเรา โยนส่วนผสมลงในหม้อขนาดใหญ่ สิ่งที่ทำได้เป็นแกงร้อน นึ่งจากถูกปรุงสุกสดใหม่ร้อน ๆ มันดูดึงดูดมาก Gurgle คอไพเราะคือ มันวางยาพิษ ไม่ข้ามใจของฉัน จมจากกลิ่น เราสูญเสียตัวเองในฝัน และย้ายมือของเรา อาหารและเครื่องดื่มอร่อยมาก มาก อร่อยมากขึ้นกว่าสิ่งที่เราเคยมี ไปยังจุดที่เราอยู่บนปากเหวน้ำตา อร่อยที่ มีมากกว่าเพียงพอสำหรับทุกการใช้งานโดยไม่ต้องขโมยของคนอื่น เราก็บอกว่า จะรับประทานให้เต็มของเรา ฉันวิ่งในวง กินอาหารและเครื่องดื่มในขณะที่คิดหลังจากที่เราเสร็จกิน เราถูกวางในอ่างอาบน้ำ น้ำอุ่นรู้สึกดีกว่าที่เราคิด มันรู้สึกคันเมื่อสกปรกตกจากร่างกายด้วยสบู่ แต่เราดัดแปลงเร็ว ๆ นี้ มันรู้สึกดี จะได้รับเป็นเวลานานจริง ๆ ตั้งแต่ผมได้ผ่อนคลายเช่นนี้ ร่างกายที่มีรู้สึกหนักมาก กลายเป็น แสงดุจขนนกถัดไป เราก็บอกว่า พวกเขาจะรักษาของเราได้รับบาดเจ็บ เมื่อคนที่ฉันคิดว่า สายเกินไปก็หายเป็นหนึ่ง ผมประหลาดใจพอสมควรจากนั้น เราตั้งเรียงรายอีกครั้งหน้า oni นั่น ที่เราได้ทราบเหตุผลเรารวบรวมมานี้เวลานี้ในระยะสั้น แลกอาหาร เสื้อผ้า และที่พักพิง ที่เราได้ให้แรงงานของเรา จากนั้นเราจะได้รับการศึกษาที่จำเป็นในการอยู่รอดเพียงอย่างเดียว การจัดการเป็นหวานเกินไปสำหรับฉัน แน่นอนว่าเราทั้งหมดไปกับมันด้วยเหตุผลจะเถียง เมื่อเราได้นำเสนออาหารและนั่งเล่นที่ปลอดภัย เราเอามือที่ให้เราบอสเด็กเกิดเยาวชนทดลองหน่วยสันโดษเสียก่อลงทุนต่อในอนาคต =ล้ำค่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ก็ชีวิตคือการต่อสู้ ตั้งแต่ฉันหนีไอ้พ่อเหมือนแม่ ฉันทำสิ่งที่ฉันสามารถที่จะมีชีวิตอยู่ ลักทรัพย์ แบล็คเมล์อะไรแต่เป็นฆาตกรรมแม้ในเมืองหลวง พระสวย มีหลายอย่างที่ไม่สามารถนำแสง เด็กกำพร้าที่อาศัยอยู่อย่างผมมากมาย ว่าทำไมเราเอาตัวเราให้รอด การชุมนุมของเราถูกปกครองโดยคนที่ได้รับพรในร่างกายและเลือด แม้ไม่มีการเชื่อมต่อเราเกิดครอบครัวผูกพันธบัตรที่แข็งเด็กกำพร้ามีการต่อสู้ของตัวเองเพื่ออำนาจเช่นกัน เรารู้จักแต่การต่อสู้ เตะคนอื่น อ้างว่าวันของอาหาร เพราะเราเข้ามาทางอาหาร นอกจากนี้ยังมีบรรดาผู้ที่ตายจากความอดอยาก ถึงอย่างนั้น , เราต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ นั่นเป็นเหตุผลที่เราไม่เคยลังเลที่จะปล้นแต่เราว่าไม่มีวิธีอื่นที่จะมีชีวิตอยู่ ผู้ใหญ่เพ่งเล็งมองพวกเราเหมือนหนูสกปรกดูถูก , สาปแช่งและตีเป็นเหตุการณ์ทั่วไป หลายคนตายจากการกระทำเหล่านั้นโลกนี้จะเข้มงวดจริงๆ แค่รอดตาย poses ปัญหาสำหรับเราถึงวันนี้ เมื่อเราถูกลักพาตัวที่ไหนสักแห่งในหัวใจ ผมยอมแพ้แล้ว ฉันคิดว่าฉันต้องขายตัวเป็นทาส ในอดีตเคยมีเพื่อนที่หายตัวไปแบบนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันคิดว่านี้เป็นโอกาสของฉัน แต่ผมไม่สามารถแสดงความอ่อนแอออกมา ลับหลังฉัน ฉันมีครอบครัว น้องชายของฉันและน้องสาวการลักพาตัวที่เห็นได้ชัดไม่กลัวศัตรู ฉันจ้องโอนิสีดำ ฉันสั่นอยู่ข้างใน เขาพบว่าอันตรายเกินไป ผมรู้สึกเหมือนจะเป็นลมแม้ผมจะฝืนเข้มแข็ง ผมจะทนความดื้อของฉัน โดยไม่ต้องเอาดวงตาของฉันฉันยังคงจ้องมอง ฉันถามหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยตอบไม่มีคำอธิบาย ไขกระดูก และข้าวเสริฟให้เรา โยนส่วนผสมลงในหม้อใหญ่ อะไรทำให้เป็นซุปร้อน ร้อนจากการปรุงสดใหม่ มันดูยั่วยวนมากนัก เลื่อยลอย คอของฉันก็ดังขึ้นมันคือยาพิษ ไม่ได้ข้ามใจของฉัน แพ้จากกลิ่น เราสูญเสียตัวเองในความฝัน และขยับมือของเรา แกงก็อร่อย อร่อยกว่าสิ่งที่เราเคยมี จุด เราหมิ่นของน้ำตา มันอร่อยมาก มีมากกว่าเพียงพอสำหรับการใช้งานโดยไม่ต้องขโมยของคนอื่น เราก็บอกว่าให้กินให้อิ่ม จิตใจของฉันก็วิ่งเป็นวงกลม ฉันกินสตูว์ ในขณะที่คิดหลังจากเรากินเสร็จ เราก็ใส่ไว้ในอ่าง น้ำอุ่น รู้สึกว่าดีกว่าที่เราคิดไว้ มันรู้สึกคันเมื่อสิ่งสกปรกตกจากร่างกายด้วยสบู่ แต่เราดัดแปลงแล้วมันรู้สึกที่ยอดเยี่ยม มันนานมากแล้วนะตั้งแต่ฉันสามารถผ่อนคลายแบบนี้ ร่างกายที่รู้สึกหนักก็กลายเป็นเบาเหมือนขนนกต่อไป เราบอกว่าจะเลี้ยงของเราได้รับบาดเจ็บ เมื่อคนที่ฉันคิดว่าช้าเกินไปก็หายทีละคน ผมพอสมควรเลยแล้วเราถูกเรียงรายขึ้นอีกครั้งในด้านหน้าของโอนิ . นั้น เราทราบสาเหตุ เราก็รวมตัวกันในครั้งนี้ในระยะสั้นในการแลกเปลี่ยนอาหาร เสื้อผ้า และที่อยู่อาศัย เราก็มีงานของเรา ด้านบนของที่เราจะได้รับการศึกษาที่ต้องเอาตัวรอดคนเดียว ข้อตกลงคือหวานเกินไปสำหรับฉัน แน่นอน เราก็ด้วยเมื่อไม่มีเหตุผลที่จะโต้แย้งเมื่อเราเสนอ อาหาร และที่อยู่อาศัยที่ปลอดภัย เราเอา มือ ให้กับเราลูกบอสเกิดหน่วยการทดลองเยาวชนที่ถูกสร้างขึ้นการลงทุนไปสู่อนาคต = หาค่ามิได้