with the avatars serving as cues to

with the avatars serving as cues to trigger attention either to the left or to the right. In fact, this interpretation is supported by the findings of Santiesteban et al. (2014), who replicated Samson et al.’s effect using arrows instead of avatars. According to Heyes (2014) and Santiesteban et al. (2014), we should conclude that the paradigm in fact does not tap any specifically social-perceptual or social-cognitive process at all (i.e. perspective-taking). Instead, Heyes argues, we should conclude that the effect is driven by ‘submentalizing processes’, i.e. by ‘domain-general cognitive processes that do not involve thinking about mental states but can produce in social contexts behaviour that looks as if it is controlled by thinking about mental states’ (2014: 132). In other words, the effect observed in the paradigm could be brought about by a domain-general attentional process, bypassing any dedicated mechanism for tracking other agents’ perspectives.

But while Santiesteban et al.’s findings do indeed suggest that a domain-general attentional process may be playing an important role in this paradigm, it would be overly hasty to conclude from this that the paradigm does not also involve domain-specific processes for identifying agentic features (e.g. a human-like body, the gaze direction of the avatar). Indeed, human or human-like bodies are uniquely salient and biologically significant cues. It is therefore unsurprising that when presented with images of scenes containing human faces as well as arrows, people are far more likely to fixate on the human faces and to follow the gaze direction of those faces than to fixate on the arrows – even if the arrows are much larger and more prominently positioned. Moreover, there is ample research to motivate the conjecture that Samson and colleagues’ paradigm engages a medley of domain-specific processes, and that the effect tapped in the paradigm is not only similar to spatial cueing using arrows, but also, and in important ways, different from it. First of all, it has been shown that gaze cueing, unlike spatial cueing with arrows, is automatic in the sense that faces (but not arrows) trigger spatial cueing even if the gaze direction of the face has very low cue validity (20%), and participants are informed of this (Driver et al., 1999 and Friesen and Kingstone, 1998). Secondly, participants tend to evaluate faces in quasi-moral terms (i.e. as trustworthy or untrustworthy) depending on the cue validity of their gaze direction (Bayliss & Tipper, 2006). Thirdly, by systematically varying not only the locations of targets, but also the objects (i.e. rectangular figures) in which those targets appeared, Marotta, Lupiánez, Martella, and Casagrande (2012) were able to show that faces, unlike arrows, trigger a pure location-based cueing effect, whereas arrows, unlike faces, trigger a pure object-based cueing effect. They interpret this finding as evidence that faces and arrows engage qualitatively different (i.e. location-based versus object-based) orienting mechanisms.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีอวตารที่เสิร์ฟ เป็นสัญลักษณ์เพื่อเรียกความสนใจ ไปทางซ้าย หรือ ทางขวา ในความเป็นจริง การตีความนี้สนับสนุน โดยผลการวิจัยของ Santiesteban et al. (2014), ที่จำลองผล al. แซมสันและใช้ลูกศรแทนอวตาร ตาม Heyes (2014) และ Santiesteban et al. (2014), เราควรสรุปได้ว่า กระบวนทัศน์ที่ในความเป็นจริงไม่เคาะใด ๆ perceptual สังคม หรือสังคมรับรู้โดยเฉพาะการดำเนินการทั้งหมด (เช่นมุมมองสละ) แทน Heyes จน เราควรสรุปว่า ผลถูกควบคุมโดยกระบวนการ' submentalizing' เช่น 'โดเมนทั่วไปรับรู้กระบวนการที่เกี่ยวข้องกับการคิดเกี่ยวกับอเมริกาจิต แต่สามารถผลิตในบริบททางสังคมพฤติกรรมที่ดูเหมือนจะถูกควบคุม โดยความคิดเกี่ยวกับรัฐจิต' (2014:132) ในคำอื่น ๆ สามารถนำเกี่ยวกับผลในกระบวนทัศน์ที่โดยกระบวนการทั่วไปโดเมน attentional เลี่ยงกลไกใด ๆ เฉพาะสำหรับติดตามมุมมองของตัวแทนอื่น ๆBut while Santiesteban et al.’s findings do indeed suggest that a domain-general attentional process may be playing an important role in this paradigm, it would be overly hasty to conclude from this that the paradigm does not also involve domain-specific processes for identifying agentic features (e.g. a human-like body, the gaze direction of the avatar). Indeed, human or human-like bodies are uniquely salient and biologically significant cues. It is therefore unsurprising that when presented with images of scenes containing human faces as well as arrows, people are far more likely to fixate on the human faces and to follow the gaze direction of those faces than to fixate on the arrows – even if the arrows are much larger and more prominently positioned. Moreover, there is ample research to motivate the conjecture that Samson and colleagues’ paradigm engages a medley of domain-specific processes, and that the effect tapped in the paradigm is not only similar to spatial cueing using arrows, but also, and in important ways, different from it. First of all, it has been shown that gaze cueing, unlike spatial cueing with arrows, is automatic in the sense that faces (but not arrows) trigger spatial cueing even if the gaze direction of the face has very low cue validity (20%), and participants are informed of this (Driver et al., 1999 and Friesen and Kingstone, 1998). Secondly, participants tend to evaluate faces in quasi-moral terms (i.e. as trustworthy or untrustworthy) depending on the cue validity of their gaze direction (Bayliss & Tipper, 2006). Thirdly, by systematically varying not only the locations of targets, but also the objects (i.e. rectangular figures) in which those targets appeared, Marotta, Lupiánez, Martella, and Casagrande (2012) were able to show that faces, unlike arrows, trigger a pure location-based cueing effect, whereas arrows, unlike faces, trigger a pure object-based cueing effect. They interpret this finding as evidence that faces and arrows engage qualitatively different (i.e. location-based versus object-based) orienting mechanisms.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีล่าที่ให้บริการเป็นตัวชี้นำในการเรียกความสนใจอย่างใดอย่างหนึ่งไปทางซ้ายหรือทางขวา ในความเป็นจริงการตีความนี้ได้รับการสนับสนุนจากผลการวิจัยของ Santiesteban et al, (2014) ที่มีผลบังคับใช้การจำลองแบบ Samson et al. โดยใช้ลูกศรแทนการล่า ตามที่ Heyes (2014) และ Santiesteban et al, (2014) เราควรจะสรุปได้ว่ากระบวนทัศน์ในความเป็นจริงไม่ได้แตะกระบวนการใด ๆ โดยเฉพาะการรับรู้ทางสังคมหรือสังคมองค์ความรู้ที่ทุกคน (เช่นมุมมองการ) แต่ Heyes ระบุเราควรจะสรุปได้ว่าผลกระทบที่จะขับเคลื่อนด้วยกระบวนการ submentalizing 'เช่นโดยกระบวนการทางปัญญาโดเมนทั่วไปที่ไม่เกี่ยวข้องกับความคิดเกี่ยวกับทางสหรัฐฯ แต่สามารถผลิตในพฤติกรรมบริบททางสังคมที่ดูเหมือนว่ามันจะถูกควบคุมโดย คิดเกี่ยวกับทางสหรัฐฯ (2014: 132) ในคำอื่น ๆ ผลที่ได้ตั้งข้อสังเกตในกระบวนทัศน์จะถูกนำเกี่ยวกับกระบวนการที่ตั้งใจโดเมนทั่วไปผ่านกลไกใด ๆ โดยเฉพาะสำหรับการติดตามมุมมองตัวแทนอื่น ๆ . แต่ในขณะที่ Santiesteban et al, ผลการวิจัย. ของไม่แน่นอนชี้ให้เห็นว่าโดเมนทั่วไป กระบวนการตั้งใจอาจจะมีบทบาทสำคัญในกระบวนทัศน์นี้มันจะมากเกินไปรีบร้อนที่จะสรุปจากที่กระบวนทัศน์ไม่ได้นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับกระบวนการโดเมนที่เฉพาะเจาะจงสำหรับการระบุคุณสมบัติ agentic (เช่นร่างกายมนุษย์เหมือนทิศทางที่จ้องมองของตัวละคร ) อันที่จริงร่างกายมนุษย์หรือเหมือนมนุษย์ที่มีความหมายไม่ซ้ำกันเด่นและมีความสำคัญทางชีวภาพ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องแปลกใจเลยว่าเมื่อนำเสนอด้วยภาพของฉากที่มีใบหน้าของมนุษย์เช่นเดียวกับลูกศรคนที่อยู่ห่างไกลมีแนวโน้มที่จะ fixate บนใบหน้าของมนุษย์และเป็นไปตามทิศทางที่จ้องมองใบหน้าเหล่านั้นมากกว่าที่จะ fixate ที่ลูกศร - แม้ว่าลูกศร มีขนาดใหญ่และอื่น ๆ ในตำแหน่งที่เด่นชัด นอกจากนี้ยังมีงานวิจัยที่เพียงพอที่จะกระตุ้นการคาดเดาว่ากระบวนทัศน์แซมซั่นและเพื่อนร่วมงานเข้าร่วมการผสมของกระบวนการโดเมนที่เฉพาะเจาะจงและว่าผลการทาบทามในกระบวนทัศน์ไม่ได้เป็นเพียงคล้ายกับ cueing เชิงพื้นที่โดยใช้ลูกศร แต่ยังและในรูปแบบที่สำคัญ แตกต่างจากมัน ครั้งแรกของทั้งหมดจะได้รับการแสดงให้เห็นว่าจ้องมอง cueing ซึ่งแตกต่างจาก cueing เชิงพื้นที่ที่มีลูกศรเป็นไปโดยอัตโนมัติในความรู้สึกที่ใบหน้า (แต่ไม่ใช่ลูกศร) เรียก cueing อวกาศแม้ว่าทิศทางสายตาของใบหน้ามีความถูกต้องคิวต่ำมาก (20%) และผู้เข้าร่วมจะได้รับแจ้งเรื่องนี้ (ไดรเวอร์ et al., 1999 และ Friesen และ Kingstone, 1998) ประการที่สองมีแนวโน้มที่จะเข้าร่วมการประเมินในแง่ใบหน้ากึ่งศีลธรรม (เช่นเป็นที่น่าเชื่อถือหรือไม่น่าไว้วางใจ) ขึ้นอยู่กับความถูกต้องของคิวทิศทางสายตาของพวกเขา (ลิสส์และดัมพ์, 2006) ประการที่สามโดยที่แตกต่างกันไม่เพียง แต่ระบบตำแหน่งของเป้าหมาย แต่ยังวัตถุ (เช่นตัวเลขสี่เหลี่ยม) ซึ่งเป้าหมายเหล่านั้นปรากฏ Marotta, Lupiánez, Martella และ Casagrande (2012) ก็สามารถที่จะแสดงให้เห็นว่าใบหน้าที่ไม่เหมือนลูกศรเรียก ตามสถานที่บริสุทธิ์ผล cueing ในขณะที่ลูกศรซึ่งแตกต่างจากใบหน้าเรียกวัตถุบริสุทธิ์ตามผล cueing พวกเขาตีความการค้นพบนี้เป็นหลักฐานที่ใบหน้าและลูกศรที่แตกต่างกันมีส่วนร่วมในเชิงคุณภาพ (เช่นตามสถานที่เมื่อเทียบกับวัตถุ based) ปรับกลไก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กับ avatar เป็นคิวที่จะเรียกความสนใจให้บริการทั้งด้านซ้ายหรือด้านขวา ในความเป็นจริง การตีความนี้ได้รับการสนับสนุนโดยการค้นพบของ santiesteban et al . ( 2014 ) ซึ่งแบบแซมสัน et al . ผลการใช้ลูกศรแทนอวตาร ตาม heyes ( 2014 ) และ santiesteban et al . ( 2014 )เราน่าจะสรุปได้ว่า กระบวนทัศน์ ในความเป็นจริงไม่ได้แตะโดยเฉพาะสังคมใดสังคมรับรู้ หรือกระบวนการคิดที่ทุกคน ( เช่นมุมมองถ่าย ) แทน heyes แย้ง เราก็สรุปได้ว่า ผลที่ได้คือขับเคลื่อนโดย ' ' submentalizing กระบวนการ ได้แก่โดย ' โดเมนทั่วไปการคิดกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับการคิดเกี่ยวกับสภาพจิตใจ แต่สามารถผลิตในบริบททางสังคม พฤติกรรมที่ดูราวกับว่ามันถูกควบคุมโดยคิดถึงสภาพจิตใจ ' ( 2014 : 132 ) ในคำอื่น ๆผลการตรวจสอบในรูปแบบอาจจะมาเกี่ยวกับโดเมนทั่วไปใส่ใจกระบวนการผ่านใด ๆ โดยเฉพาะกลไกสำหรับการติดตามมุมมองของตัวแทนอื่น ๆ .

แต่ในขณะที่ santiesteban et al . ( แน่นอนว่าโดเมนทั่วไปใส่ใจกระบวนการอาจมีบทบาทสำคัญในกระบวนทัศน์นี้มันจะเกินไปรีบร้อนสรุปจากที่ทัศน์ไม่ยังเกี่ยวข้องกับกระบวนการที่เฉพาะเจาะจงสำหรับการระบุคุณสมบัติ agentic ( โดเมน เช่นมนุษย์ เช่น ร่างกาย สายตา ทิศทางของ Avatar ) แน่นอน มนุษย์ หรือ มนุษย์ เช่น ร่างกายมีความสำคัญได้คิว . จึงแปลกใจเลยว่าเมื่อแสดงภาพของฉากที่มีใบหน้ามนุษย์เช่นเดียวกับลูกศรคนที่อยู่ห่างไกลมีแนวโน้มที่จะ fixate บนใบหน้าคนและตามสายตาที่ทิศทางของหน้านั้นกว่าที่จะ fixate บนลูกศร – แม้ว่าลูกธนูที่มีขนาดใหญ่มากและมากขึ้นชัดเจนในตำแหน่งใด นอกจากนี้ มีงานวิจัยที่เพียงพอที่จะกระตุ้นการแซมสันและเพื่อนร่วมงาน ' กระบวนทัศน์เกี่ยวการผสมของกระบวนการเฉพาะโดเมนและผลเคาะในกระบวนทัศน์เป็นไม่เพียง แต่คล้ายกับเชิงพื้นที่แบบโดยใช้ลูกศร แต่ยังและในวิธีที่สำคัญแตกต่างจากมัน แรกของทั้งหมดมันได้ถูกแสดงที่จ้องมองแบบไม่เหมือนเชิงพื้นที่แบบที่มีลูกศรเป็นอัตโนมัติในความรู้สึกที่ใบหน้า ( แต่ไม่ได้เรียกใช้ลูกศร ) พื้นที่แม้มองทิศทางของหน้าต่ำมากตามคิว ( 20% )และผู้เข้าร่วมทราบนี้ ( Driver et al . , 1999 และฟรีสเซ่น และเชื่อ , 1998 ) ประการที่สอง ผู้เข้าร่วมมักจะประเมินใบหน้ากึ่งศีลธรรมในเงื่อนไข ( เช่น เป็นที่เชื่อถือได้ หรือเชื่อถือไม่ได้ ) ขึ้นอยู่กับความถูกต้องของทิศทางสายตาของคิว ( ที่ตั้ง& tipper , 2006 ) ประการที่สาม โดยมีระบบที่แตกต่างกันไม่เพียง แต่ที่ตั้งของเป้าหมาย แต่ยังวัตถุ ( เช่นตัวเลขสี่เหลี่ยม ) ซึ่งเป้าหมายเหล่านั้นปรากฏ มารอตตาลูปิเนส , . kgm martella , และการเปลี่ยนแปลง ( 2012 ) สามารถแสดงให้เห็นว่าหน้าเหมือนลูกศรเรียกบริสุทธิ์ใช้ตัวชี้นำผล ในขณะที่ลูกศร ซึ่งแตกต่างจากใบหน้าบริสุทธิ์ วัตถุที่ใช้เรียกกลุ่มผล พวกเขาตีความผลการวิจัยนี้เป็นหลักฐานที่ใบหน้าและลูกศรประกอบที่แตกต่างกันในเชิงคุณภาพ ( เช่นใช้กับวัตถุที่ใช้ ) orienting กลไก