Chapter 4 A New Life"Oh, dear God .

Chapter 4 A New Life
"Oh, dear God . . ."
Jim knew that this was the last time he would see this look on
Mae's face after a fight. "I don't have the money," he said, too tired
to find the words to make it easier. "They refused to pay me, took
away my license. They said that I'm finished as a boxer."
The fear in Mae's eyes turned to anger. She didn't care about
boxing licenses or fight rules. She only cared about her husband.
"Jimmy, what happened to your hand?"
"It's broken in three places."
Mae wasn't thinking about boxing now. "If you can't work, we
won't be able to pay the bills, buy food . . . We'll have to send the
children to stay with my sister."
"Mae, I can still work," Jim said. "Get the black shoe polish
from the cupboard. Nobody will give me a job if they see this cast
on my hand, so we'll cover it up."
Mae saw it in her husband's eyes then—Jim Braddock wasn't
going to be beaten. "I'll cut your coat so you can put it on over
the cast," she said, opening the shoe polish and spreading it on the
white cast. "Now we just need a piece of steak for your face, Jim
Braddock!" she laughed.
Six-year-old Rosy's face appeared around the blanket. Jim
smiled at her, deciding, not for the first time, that he was a lucky
man to have Mae as his wife.
It was early morning and Jim was standing outside the familiar
locked gate at Newark docks. As the sun appeared in the east, the
foreman, Jake, walked up. Jim put his broken hand behind him.
The doctor had said it would be useless for months.
"One, two, three . . ." As usual, Jake walked along the group,
pointing to the workers he wanted. ".. . five, six, seven . . ."Jim
stood tall.". . . eight. . ."Jake's eyes fell on Jim, then the foreman
pointed at him: "Nine."
A win! Jim stepped forward, knowing that he was one of the
lucky few who had work that day.
Minutes later, Jim was meeting his new partner. The young,
handsome man introduced himself as Mike Wilson.
"What happened to you?" he asked Jim, staring at the black and
blue marks on his face.
"I got into a fight," Jim told the man.
Together the two men had to move a mountain of sacks from
one area to another. It took two strong men to lift each sack, using
big hooks to pick the sacks up.
Jim found the work very difficult. He had never really used his
left hand for anything. It was really hard using the hook with it,
while trying to hide the cast on his right hand.
"There was a fighter called Jim Braddock," said Mike. "I
listened to his fights on the radio. There's another fighter using the
name now, but this guy's no good."
Jim saw the smile on Mike's face. He almost laughed himself,
but then the sack fell from the hook in his hand.
Mike saw Jim's cast. "This isn't going to work," he said. "You
can't do this job with a bad hand, and you can't slow me down.
I need this job."
Jim gave his partner a quick look. "Listen, I can do this."
Suddenly, a new voice shouted, "What's happening here?" It
was the foreman, and he was staring at Jim's bad hand.
Instead of trying to explain, Jim sank the hook back into the
sack with his left hand. Then he waited, unable to do anything
until his partner moved. After a few terrible seconds, Mike sunk
the hook into his end of the sack. The two men lifted the heavy
sack together and carried it across the dock. Then they moved for
another sack, then another, and another.
Jake, the foreman, stood there with arms crossed, watching
every move. Finally, he walked away
Jim lifted his face to Mike. "Thanks," he said.
•
It was raining hard, but Mae didn't move. Her place in this soup
line was too valuable. Hundreds of people were ahead of her, but a
lot were behind her, too. They were all waiting for free soup and
bread from the truck at the head of the line. Mae held Rosy in her
arms. The two boys ran around playing.
"You need to stand for a few minutes, Rosy," said Mae.
"I don't want to!" cried Rosy. "The sidewalk's wet!"
"Who's making all this noise?"
Immediately, Rosy's crying stopped. Her father appeared beside
her, big and strong and with a smile on his face for her.
As he lifted Rosy, Jim told Mae, "I got a job at the docks."
Mae noticed something inside Jim's coat. His boxing shoes. She
wasn't surprised to see them. A few boxing organizers in expensive
suits couldn't stop her husband from fighting, even if they had
taken away his license.
"Are you training today?" she asked him.
"I was thinking of selling them," said Jim. "Then we can pay the
grocer by the end of the week."
Mae didn't know what to say. At last she said, "Don't take less
than a dollar, Jim.He saw the tears in her eyes. "Go home. I'll stand in line."
She handed him the empty pot and took the children home.
Jim's eyes followed them, and then he looked forward again,
turning his collar up against the wind. The soup truck seemed far,
far away, but Jim had become good at waiting.
Hours later, familiar sounds greeted Jim's ears—-jump ropes
hitting the wooden floors, leather gloves hitting punching bags.
This was the gym that Jim had trained in for years. It was the place
where he had first met Joe Gould. Even now, part of him wanted
to get into the ring and fight.
As he entered the gym, the usual smell of leather and sweat hit
him. He looked at all the boxers training hard.
"Jimmy!" said a friendly voice. "Have you come to train?"
It was Joe Jeannette, the owner of the gym. The old fighter had
never been a champion, but he had always been a hero to Jim. A
great boxer with quick hands and a knockout punch, Jeannette
had been one of the best heavyweights in the country. But he was
a black man, and few white boxers agreed to fight him. Jeannette
never had the chance to fight for the title. But Jeannette couldn't
stay away from the fight game. He had become a referee, and he
had opened this gym. He was never too busy to give advice to a
young boxer.
Jim tried to return Jeannette's smile, but he couldn't. He put the
soup pot down and pulled his boxing shoes out of his coat.
A few minutes later, Joe Gould stepped onto the gym floor. He
was here to see a new boxer, not Jim Braddock. Joe watched as Jim
handed his boxing shoes to a young, black boxer, who paid Jim ten
cents. Then Jim picked up his soup and bread and turned toward
the front entrance.
Joe Jeannette looked up and saw the manager standing at the
back of the gym. His eyes held a question for Joe, but Joe just
shook his head and stepped behind the door.
It's better for both of us if Jim doesn't see me, Joe thought.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4 A บทชีวิตใหม่"โอ้ พระเจ้ารัก.. "จิมรู้ว่า นี้คือครั้งสุดท้ายที่เขาจะเห็นลักษณะนี้ใบหน้าของแม่หลังจากการต่อสู้ "ฉันไม่มีเงิน เขากล่าวว่า เกินไปเหนื่อยในการค้นหาคำเพื่อให้ง่ายขึ้น "พวกเขาปฏิเสธที่จะจ่ายให้ฉัน เอาเก็บใบอนุญาตของฉัน พวกเขากล่าวว่า ฉันทำเสร็จแล้วเป็นนักมวย"ความน่ากลัวในสายตาของแม่ที่กลายเป็นความโกรธ เธอไม่สนใจใบอนุญาตชกมวยหรือการต่อสู้กฎ เธอดูแลเกี่ยวกับสามีของเธอ"จิมมี่ เกิดอะไรขึ้นกับมือของคุณ""มันเป็นงานในสถานที่สาม"แม่ไม่ได้คิดเกี่ยวกับมวยตอนนี้ "ถ้าคุณไม่ทำงาน เราไม่ได้ชำระค่าใช้จ่าย ซื้ออาหาร... เราจะต้องส่งตัวเด็กพักกับน้องสาวของฉัน""แม่ สามารถยังทำงาน จิมกล่าว "รับขัดรองเท้าสีดำจากตู้ ไม่มีใครจะให้ฉันงานถ้าพวกเขาดูหล่อนี้ในมือของฉัน ดังนั้นเราจะครอบคลุมค่า"แม่เห็นสายตาของสามีแล้ว — ไม่จิมแบรดด็อคไปปราชัย "ผมจะตัดเสื้อของคุณเพื่อให้คุณสามารถใส่มันเกินการหล่อ เธอกล่าวว่า เปิดยาขัดรองเท้า และแพร่กระจายในหล่อขาว "ตอนนี้เราเพียงแค่ชิ้นส่วนของสเต็กสำหรับใบหน้า จิมแบรดด็อค "เธอหัวเราะหกปีโรซี่หน้าปรากฏสถานครอบคลุม จิมยิ้มที่เธอ ตัดสินใจ ในครั้งแรก ไม่ว่า เป็นความโชคดีคนมีแม่เป็นภรรยา มันเป็นเช้า และจิมยืนนอกคุ้นเคยประตูถูกล็อกในท่านวร์ก ขณะที่ดวงอาทิตย์ปรากฏในภาคตะวันออก การยืน เจค เดินขึ้น จิมใส่มือหักหลังเขาThe doctor had said it would be useless for months."One, two, three . . ." As usual, Jake walked along the group,pointing to the workers he wanted. ".. . five, six, seven . . ."Jimstood tall.". . . eight. . ."Jake's eyes fell on Jim, then the foremanpointed at him: "Nine."A win! Jim stepped forward, knowing that he was one of thelucky few who had work that day.Minutes later, Jim was meeting his new partner. The young,handsome man introduced himself as Mike Wilson."What happened to you?" he asked Jim, staring at the black andblue marks on his face."I got into a fight," Jim told the man.Together the two men had to move a mountain of sacks fromone area to another. It took two strong men to lift each sack, usingbig hooks to pick the sacks up.Jim found the work very difficult. He had never really used hisleft hand for anything. It was really hard using the hook with it,while trying to hide the cast on his right hand."There was a fighter called Jim Braddock," said Mike. "Ilistened to his fights on the radio. There's another fighter using thename now, but this guy's no good."Jim saw the smile on Mike's face. He almost laughed himself,but then the sack fell from the hook in his hand.Mike saw Jim's cast. "This isn't going to work," he said. "Youcan't do this job with a bad hand, and you can't slow me down.I need this job."Jim gave his partner a quick look. "Listen, I can do this." Suddenly, a new voice shouted, "What's happening here?" Itwas the foreman, and he was staring at Jim's bad hand.Instead of trying to explain, Jim sank the hook back into thesack with his left hand. Then he waited, unable to do anythinguntil his partner moved. After a few terrible seconds, Mike sunkthe hook into his end of the sack. The two men lifted the heavysack together and carried it across the dock. Then they moved foranother sack, then another, and another.Jake, the foreman, stood there with arms crossed, watchingevery move. Finally, he walked awayJim lifted his face to Mike. "Thanks," he said.•It was raining hard, but Mae didn't move. Her place in this soupline was too valuable. Hundreds of people were ahead of her, but alot were behind her, too. They were all waiting for free soup andbread from the truck at the head of the line. Mae held Rosy in herarms. The two boys ran around playing."You need to stand for a few minutes, Rosy," said Mae."I don't want to!" cried Rosy. "The sidewalk's wet!""Who's making all this noise?"Immediately, Rosy's crying stopped. Her father appeared besideher, big and strong and with a smile on his face for her.As he lifted Rosy, Jim told Mae, "I got a job at the docks."Mae noticed something inside Jim's coat. His boxing shoes. Shewasn't surprised to see them. A few boxing organizers in expensivesuits couldn't stop her husband from fighting, even if they hadtaken away his license."Are you training today?" she asked him."I was thinking of selling them," said Jim. "Then we can pay thegrocer by the end of the week."Mae didn't know what to say. At last she said, "Don't take lessthan a dollar, Jim.He saw the tears in her eyes. "Go home. I'll stand in line."She handed him the empty pot and took the children home.Jim's eyes followed them, and then he looked forward again,turning his collar up against the wind. The soup truck seemed far,far away, but Jim had become good at waiting.Hours later, familiar sounds greeted Jim's ears—-jump ropeshitting the wooden floors, leather gloves hitting punching bags.This was the gym that Jim had trained in for years. It was the placewhere he had first met Joe Gould. Even now, part of him wantedto get into the ring and fight.As he entered the gym, the usual smell of leather and sweat hithim. He looked at all the boxers training hard."Jimmy!" said a friendly voice. "Have you come to train?"It was Joe Jeannette, the owner of the gym. The old fighter hadnever been a champion, but he had always been a hero to Jim. Agreat boxer with quick hands and a knockout punch, Jeannettehad been one of the best heavyweights in the country. But he wasa black man, and few white boxers agreed to fight him. Jeannettenever had the chance to fight for the title. But Jeannette couldn'tstay away from the fight game. He had become a referee, and hehad opened this gym. He was never too busy to give advice to ayoung boxer.Jim tried to return Jeannette's smile, but he couldn't. He put thesoup pot down and pulled his boxing shoes out of his coat.A few minutes later, Joe Gould stepped onto the gym floor. Hewas here to see a new boxer, not Jim Braddock. Joe watched as Jimhanded his boxing shoes to a young, black boxer, who paid Jim tencents. Then Jim picked up his soup and bread and turned towardthe front entrance.Joe Jeannette looked up and saw the manager standing at theback of the gym. His eyes held a question for Joe, but Joe justshook his head and stepped behind the door.It's better for both of us if Jim doesn't see me, Joe thought.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 4 ชีวิตใหม่
"โอ้พระเจ้าที่รัก..."
จิมรู้ว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะเห็นลักษณะนี้บน
ใบหน้าของแม่หลังจากการต่อสู้ "ผมไม่ได้มีเงิน" เขากล่าวว่าเหนื่อยเกินไป
ที่จะหาคำพูดที่จะทำให้มันง่ายขึ้น "พวกเขาปฏิเสธที่จะจ่ายเงินให้ฉันเอา
ออกใบอนุญาตของฉัน. พวกเขาบอกว่าผมเป็นนักมวยที่เสร็จสมบูรณ์. "
ความกลัวในสายตาของแม่หันไปโกรธ เธอไม่ได้สนใจเกี่ยวกับ
ใบอนุญาตมวยหรือกฎการต่อสู้ เธอเท่านั้นที่ดูแลเกี่ยวกับสามีของเธอ.
"จิมมี่เกิดอะไรขึ้นกับมือของคุณ?"
"มันหักในสามสถานที่."
แม่ไม่ได้คิดเกี่ยวกับมวยในขณะนี้ "ถ้าคุณไม่สามารถทำงานได้เรา
จะไม่สามารถที่จะจ่ายเงินซื้ออาหาร... เราจะต้องส่ง
เด็กไปอยู่กับน้องสาวของฉัน. "
"แม่ก็ยังสามารถทำงานได้" จิมกล่าวว่า . "รับยาขัดรองเท้าสีดำ
จากตู้. ไม่มีใครจะให้ฉันได้งานที่หากพวกเขาเห็นหล่อนี้
อยู่ในมือของฉันดังนั้นเราจะครอบคลุมมันขึ้นมา. "
แม่เห็นมันในสายตาของสามีของเธอนั้นจิมแบรดด็อกไม่ได้
ไป ปราชัย "ฉันจะตัดเสื้อของคุณเพื่อให้คุณสามารถวางไว้บนไป
โยน "เธอกล่าวว่าการเปิดยาขัดรองเท้าและการแพร่กระจายบน
หล่อขาว "ตอนนี้เราเพียงแค่ต้องชิ้นส่วนของสเต็กสำหรับผิวหน้าของคุณจิม
แบรดด็อก! " เธอหัวเราะ.
หกปีใบหน้า Rosy ปรากฏรอบผ้าห่ม จิม
ยิ้มให้เธอตัดสินใจไม่ได้เป็นครั้งแรกว่าเขาเป็นผู้โชคดี
คนที่มีแม่เป็นภรรยาของเขา.
มันเป็นตอนเช้าและจิมได้รับการยืนอยู่ข้างนอกคุ้นเคย
ล็อกประตูที่ท่าเรือนวร์ก ขณะที่ดวงอาทิตย์ที่ปรากฏอยู่ทางทิศตะวันออก
หัวหน้าเจคเดินขึ้น จิมใส่มือหักของเขาอยู่ข้างหลังเขา.
หมอบอกว่ามันจะเป็นประโยชน์สำหรับเดือน.
"หนึ่งสองสาม..." ตามปกติเจคเดินไปตามกลุ่ม
ชี้ไปที่คนงานที่เขาต้องการ ".... .. ห้าหกเจ็ด" จิม
ยืนอยู่สูงสายตาของเจคลดลงเมื่อจิมแล้วหัวหน้าคนงาน. "แปด......"
ชี้ไปที่เขา "เก้า."
ชนะ! จิมก้าวไปข้างหน้ารู้ว่าเขาเป็นหนึ่งใน
ไม่กี่คนที่โชคดีที่ได้ทำงานในวันนั้น.
นาทีต่อมาจิมประชุมพันธมิตรใหม่ของเขา หนุ่ม
หล่อคนแนะนำตัวเองขณะที่ไมค์วิลสัน.
"เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?" เขาถามจิมจ้องมองที่สีดำและ
สีฟ้าเครื่องหมายบนใบหน้าของเขา.
"ผมได้รับในการต่อสู้" จิมบอกว่าผู้ชายคนนั้น.
ร่วมกันทั้งสองคนต้องย้ายภูเขากระสอบจาก
พื้นที่หนึ่งไปยังอีก มันต้องใช้เวลาสองคนที่แข็งแกร่งในการยกกระสอบแต่ละใช้
ตะขอขนาดใหญ่ที่จะรับกระสอบขึ้น.
จิมพบว่าการทำงานที่ยากมาก เขาไม่เคยใช้จริงๆของเขา
ซ้ายมือเพื่ออะไร มันเป็นเรื่องยากที่ใช้เบ็ดกับมัน,
ในขณะที่พยายามที่จะซ่อนโยนในมือข้างขวาของเขา.
"มีนักมวยที่เรียกว่าจิมแบรดด็อกเป็น" ไมค์กล่าวว่า "ผม
ได้ฟังการต่อสู้ของเขาในรายการวิทยุ. มีเครื่องบินรบอื่นโดยใช้เป็น
ชื่อในขณะนี้ แต่ผู้ชายคนนี้ไม่ดี. "
จิมได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของไมค์ เขาเกือบจะหัวเราะตัวเอง
แต่แล้วกระสอบลดลงจากเบ็ดในมือของเขา.
ไมค์เห็นนักแสดงของจิม "นี่คือไม่ได้ไปทำงาน" เขากล่าว "คุณ
ไม่สามารถทำงานนี้ด้วยมือที่ไม่ดีและคุณไม่สามารถชะลอตัวลง.
ฉันต้องงานนี้. "
จิมให้หุ้นส่วนของเขาดูอย่างรวดเร็ว "ฟังฉันสามารถทำเช่นนี้."
ทันใดนั้นเสียงใหม่ตะโกน "สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่?" มัน
เป็นหัวหน้าและเขาก็จ้องมองที่มือดีของจิม.
แทนการพยายามที่จะอธิบายจิมจมเบ็ดกลับเข้ามาใน
กระสอบด้วยมือซ้ายของเขา จากนั้นเขาก็รอไม่สามารถที่จะทำอะไร
จนกว่าคู่ของเขาย้าย หลังจากที่ไม่กี่วินาทีที่น่ากลัวไมค์จม
เบ็ดเป็นจุดสิ้นสุดของเขากระสอบ ชายสองคนยกหนัก
กระสอบร่วมกันและดำเนินการมันข้ามท่าเรือ แล้วพวกเขาก็ย้าย
กระสอบอีกแล้วอีกและอีก.
เจคหัวหน้าคนงานที่ยืนอยู่ที่นั่นด้วยอาวุธข้าม, ดู
ทุกๆการเคลื่อนไหว ในที่สุดเขาเดินออกไป
จิมยกใบหน้าของเขาไมค์ "ขอบคุณ" เขากล่าว.
•
ฝนกำลังตกอย่างหนัก แต่แม่ไม่ได้ย้าย สถานที่ที่เธอในน้ำซุปนี้
เป็นสายที่มีค่ามากเกินไป หลายร้อยคนอยู่ข้างหน้าของเธอ แต่
จำนวนมากอยู่เบื้องหลังของเธอมากเกินไป พวกเขาได้ทั้งหมดรอให้น้ำซุปฟรีและ
ขนมปังจากรถบรรทุกที่หัวของสาย แม่กุหลาบจัดขึ้นในตัวเธอ
แขน เด็กชายสองคนวิ่งไปรอบ ๆ เล่น.
"คุณจำเป็นต้องยืนเป็นเวลาไม่กี่นาที Rosy" แม่. กล่าวว่า
"ผมไม่ต้องการที่จะ!" ร้องไห้กุหลาบ "ทางเท้าของเปียก!"
"ใครทำให้ทุกเสียงนี้?"
ทันทีของ Rosy หยุดร้องไห้ พ่อของเธอปรากฏตัวขึ้นข้าง
ของเธอใหญ่และแข็งแรงและมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาสำหรับเธอ.
ขณะที่เขายก Rosy จิมบอกแม่ว่า "ผมมีงานที่ท่าเทียบเรือ."
แม่สังเกตเห็นสิ่งที่อยู่ภายในเสื้อของจิม รองเท้ามวยของเขา เธอ
ไม่แปลกใจที่จะเห็นพวกเขา จัดมวยน้อยในราคาแพง
ชุดไม่สามารถหยุดสามีของเธอจากการสู้รบแม้ว่าพวกเขาจะได้
นำตัวไปใบอนุญาตของเขา.
"คุณการฝึกอบรมในวันนี้" เธอถามเขาว่า.
"ผมคิดว่าการขายพวกเขา" จิมกล่าวว่า "จากนั้นเราสามารถจ่ายเงินให้
ร้านขายของชำในช่วงปลายสัปดาห์. "
แม่ไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่จะพูด ในที่สุดเธอบอกว่า "อย่าใช้เวลาน้อย
กว่าดอลล่า, Jim.He เห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ. "ไปที่บ้าน ฉันจะยืนอยู่ในเส้น. "
เธอมือเขาหม้อที่ว่างเปล่าและเอาเด็กที่บ้าน.
ตาของจิมตามพวกเขาและจากนั้นเขามองไปข้างหน้าอีกครั้ง
เปลี่ยนปกของเขาขึ้นกับลม. รถบรรทุกน้ำซุปดูเหมือนห่างไกล
ห่างไกลออกไป แต่ จิมได้กลายเป็นสิ่งที่ดีที่รอ.
ชั่วโมงต่อมาเสียงทักทายที่คุ้นเคยหูของจิม - กระโดดเชือก
. ตีพื้นไม้ตีถุงมือหนังกระเป๋าเจาะ
. นี้ได้รับการออกกำลังกายที่จิมได้รับการฝึกอบรมในปีที่ผ่านมามันเป็นสถานที่
ที่เขาเป็นครั้งแรก พบกับโจโกลด์. แม้ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของเขาต้องการ
ที่จะได้รับเป็นแหวนและต่อสู้.
ในขณะที่เขาเข้าโรงยิม, กลิ่นตามปกติของหนังและเหงื่อตี
เขา. เขามองไปที่นักมวยทุกการฝึกอบรมอย่างหนัก.
"จิมมี่" กล่าวว่า เสียงที่เป็นมิตร. "ท่านมาในการฝึกอบรม?"
มันเป็นโจแนเจ้าของโรงยิม. นักมวยเก่าได้
ไม่เคยเป็นแชมป์ แต่เขาเคยเป็นพระเอกม.
นักมวยที่ดีกับมือที่รวดเร็วและน่าพิศวง หมัดแน
เคยเป็นหนึ่งในรุ่นที่ดีที่สุดในประเทศ. แต่เขาก็
เป็นคนสีดำและสีขาวนักมวยไม่กี่ตกลงที่จะสู้กับเขา แนต
ไม่เคยมีโอกาสที่จะต่อสู้กับชื่อ แต่แนไม่สามารถ
อยู่ห่างจากเกมต่อสู้ เขาได้กลายเป็นผู้ตัดสินและเขา
ได้เปิดห้องออกกำลังกายนี้ เขาไม่เคยยุ่งเกินไปที่จะให้คำแนะนำแก่
นักมวยหนุ่ม.
จิมพยายามที่จะกลับรอยยิ้มของแน แต่เขาทำไม่ได้ เขาใส่
หม้อซุปลงและดึงรองเท้ามวยของเขาออกจากเสื้อคลุมของเขา.
ไม่กี่นาทีต่อมาโจโกลด์ก้าวลงบนพื้นห้องออกกำลังกาย เขา
อยู่ที่นี่เพื่อดูนักมวยใหม่ไม่จิมแบรดด็อก โจดูเป็นจิม
ส่งรองเท้ามวยของเขาที่จะหนุ่มนักมวยสีดำที่จ่ายจิมสิบ
เซ็นต์ จากนั้นจิมหยิบขึ้นมาน้ำซุปของเขาและขนมปังและหันไปทาง
ประตูทางเข้าด้านหน้า.
โจแนเงยหน้าขึ้นและเห็นผู้จัดการยืนอยู่ที่
ด้านหลังของโรงยิม ดวงตาของเขาจัดขึ้นคำถามสำหรับโจโจเพียง แต่
ส่ายหัวและก้าวหลังประตู.
จะดีกว่าสำหรับเราทั้งคู่ถ้าจิมไม่เห็นผมคิดว่าโจ