“” (Suimei)“Rather than a repair, i

“” (Suimei)

“Rather than a repair, it’s more like returning it to its previous state. The circle separated into two from below the armor. It rotated and flew up. The parts return back to their original places. When the magic circle reached the top, the armor was back again.

“Good. Just like before. Not good, not bad.” (Suimei)

Bragging a little about his magic, he tapped the automaton. It can’t move anymore. Since the magic inside is already destroyed, this is nothing but a wreck shaped like the automaton.

Suimei entered the room the automaton was guarding; it was another room other than the archive room.

That’s right. It’s the summoning room.

The purpose was to analyze the summoning circle and find a way to reverse it. If that can’t be done, he just has to make it himself. And now, he’s rummaging through the summoning research book.

I want to return. I have a duty to my father. To achieve it, it’s best to return there with the research results, magic items, and research materials.

Even though he’s sure he can do anything here if given the time, he doesn’t want to waste anything. He doesn’t know if he can make it there in time. Time is scarce. That’s why the top priority is to return home.

That’s right, and the other reason is…

“They both also want to return right…” (Suimei)

Said Suimei with a faint voice, while looking up the ceiling.

Suimei knew that Reiji sometimes looked up at the sky. Suimei knew that he had lingering affection for the people he left there.

He also knew that Mizuki was always sobbing alone in her room, wanting to be at the side of her loved ones, despite the fear, to stop the loneliness.

While thinking that, something came up in Suimei’s heart.

He couldn’t describe it, it was something hot… That morning he was supposed to meet his family. Those people that he can’t meet again. Embracing the sadness and sorrow. He knew he would have to say goodbye someday, but as long there is hope, he won’t give up.

That’s why he learned magic from his father, to overcome anything no matter how unreasonable.

“This is not like me, well, I guess I have to work hard.” (Suimei)

He was determined. He can’t take it back once he said it. That’s why he said it. Since he won’t be going with them, he swore to find alternatives.

While he’s determined, a magic presence could be felt…

Even if they tried to hide it, it’s a human presence. No. It was not a normal person. It was Felmenia Stingray. She stood out in front of the automaton and then came in. It seems she saw the opened door.

He knew she was tailing him and purposefully left a trail. But to think she was this persistent…

Maybe she’s observing me…

She peeked for a while, and then left…

Then…

“The bait is effective, next is the timing stage huh…” (Suimei)

That’s right. This is an appropriate punishment for dogs who like to sniff. They also intend to punish me anyway. In return, their surprised faces will be funny…

Attachments

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

“"(Suimei)"แทนที่จะซ่อมแซม มันเป็นเหมือนกลับไปเป็นสถานะก่อนหน้า วงกลมแบ่งออกเป็นสองจากด้านล่างเกราะ มันหมุน และบินขึ้น ส่วนส่งกลับมาที่ตำแหน่งเดิม เมื่อวงเวทย์บน เกราะก็กลับมาอีกครั้ง"ดี ไม่เหมือนก่อน ไม่ดี ไม่" (Suimei)เป้อเย้อเล็กน้อยเกี่ยวกับมายากลของเขา เขาเคาะออโตมาตา มันไม่สามารถย้ายได้อีกต่อไป เนื่องมหัศจรรย์ภายในจะถูกทำลายแล้ว นี้คืออะไร แต่เป็นซากรูปร่างเหมือนออโตมาตาSuimei ใส่ห้องออโตมาตาการแก้ไขป้องกัน อีกห้องไม่ใช่ห้องเก็บถาวรได้ถูกต้อง มันเป็นห้องเรียกวัตถุประสงค์เพื่อ วิเคราะห์วงเรียก และหาวิธีที่จะกลับรายการได้ หากที่ไม่สามารถทำได้ เขาก็มีการทำให้ตัวเอง และตอนนี้ เขาจะค้นหาผ่านหนังสือวิจัยเรียกอยากกลับไป ผมมีหน้าที่เพื่อพ่อ เพื่อให้บรรลุมัน มันเป็นการกลับมามีผลงานวิจัย สินค้ามายากล และวิจัยวัสดุดีที่สุดแม้ว่าเขาจะแน่ใจว่า เขาสามารถทำอะไรที่นี่ถ้าให้เวลา เขาไม่ต้องเสียอะไร เขาไม่รู้ว่า เขาสามารถทำให้มันมีเวลา เวลาขาดแคลน นั่นเป็นเหตุผลที่สำคัญคือการ กลับบ้านใช่ และเหตุผลอื่น ๆ คือ..."พวกเขาทั้งสองยังต้องการกลับอยู่..." (Suimei)กล่าวว่า Suimei ด้วยเสียงลม ในขณะที่มองขึ้นเพดานSuimei รู้ว่า Reiji บางครั้งมองขึ้นท้องฟ้า Suimei รู้ว่า เขามีความรักสำหรับคนที่เขาซ้ายมี lingeringนอกจากนี้เขายังรู้ว่า มิซึกิถูกเสมอ sobbing คนเดียวในห้องพัก อยากมาด้านข้างของคนที่รักเธอ แม้มีความกลัว การหยุดที่ความเหงาขณะคิดที่ บางสิ่งบางอย่างขึ้นมาในใจกลางของ Suimeiเขาไม่สามารถอธิบายมัน มันเป็นสิ่งที่น่าสนใจ... เช้าวันนั้นเขาควรจะตอบสนองครอบครัวของเขา คนเหล่านั้นเขาไม่ตอบสนองอีกครั้ง กอดความโศกเศร้าและเสียใจ เขารู้ว่า เขาจะมีการบอกลาสักวันหนึ่ง แต่เป็นเวลานานมีความหวัง เขาจะไม่ยอมแพ้ที่มีเหตุผลที่เขาเรียนรู้มายากลจากพ่อของเขา การเอาชนะอะไรไม่ว่าไม่มีเหตุผลอย่างไร"ไม่ชอบฉัน ดี ผมคิดว่า ผมต้องทำงานหนักขึ้น" (Suimei)เขามุ่งมั่น เขาไม่ใช้มันเมื่อเขากล่าวว่า เป็นเหตุผลที่เขากล่าวว่า เพราะเขาจะไม่ไปกับพวกเขา เขาสาบานว่า จะหาทางเลือกในขณะที่เขาถูกกำหนด สถานะที่วิเศษสามารถรู้สึก...แม้ว่าพวกเขาพยายามที่จะซ่อนมัน มันเป็นสถานะที่มนุษย์ ไม่ใช่ มันไม่ใช่คนปกติ มันเป็นปลากระเบน Felmenia เธอยืนอยู่ด้านหน้าของออโตมาตา และจากนั้น มา ดูเหมือนเธอเห็นประตูเปิดเขารู้ว่า เธอถูก tailing เขา และทุกด้านซ้ายทาง แต่คิดว่าเธอเป็นแบบนี้...บางทีเธอจะสังเกตฉัน...เธอ peeked ในขณะ และเลี้ยว ซ้าย...จากนั้น..."เหยื่อมีประสิทธิภาพ ถัดไป เป็นระยะเวลาขั้นตอนฮะ..." (Suimei)ถูกต้อง นี่คือการลงโทษที่เหมาะสมสำหรับสุนัขที่ชอบสูดอากาศ นอกจากนี้พวกเขายังตั้งใจจะลงโทษผมอย่างไรก็ตาม ในทางกลับกัน ใบหน้าประหลาดใจจะตลก...สิ่งที่แนบมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

""(Suimei) " มากกว่าซ่อมมันมากขึ้นเช่นกลับไปสู่สถานะเดิม วงกลมแยกออกเป็นสองจากด้านล่างเกราะ มันหมุนและบินขึ้น ส่วนที่กลับไปยังสถานที่เดิมของพวกเขา เมื่อวงกลมเวทมนตร์ถึงด้านบนเกราะก็กลับมาอีกครั้ง. "ดี เช่นเดียวกับก่อน ไม่ดีไม่ได้เลวร้าย. "(Suimei) คุยโวเล็กน้อยเกี่ยวกับเวทมนตร์ของเขาเขาเคาะหุ่นยนต์ มันไม่สามารถย้ายได้อีกต่อไป ตั้งแต่มายากลภายในถูกทำลายแล้วนี้คืออะไร แต่ซากที่มีรูปร่างเหมือนหุ่นยนต์. Suimei เข้ามาในห้องหุ่นยนต์เฝ้า; มันเป็นห้องอื่นที่ไม่ใช่ห้องเก็บอีก. ที่เหมาะสม มันเป็นห้องพักเรียกได้. มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์วงกลมเรียกและหาทางที่จะกลับมัน หากไม่สามารถทำได้เขาก็มีเพื่อให้ตัวเอง และตอนนี้เขาค้นหาผ่านหนังสือเรียกวิจัย. ฉันต้องการที่จะกลับมา ผมมีหน้าที่พ่อของฉัน เพื่อให้บรรลุมันก็จะดีที่สุดที่จะกลับไปที่นั่นกับผลการวิจัยเวทมนตร์และวัสดุการวิจัย. แม้ว่าเขาจะแน่ใจว่าเขาสามารถทำอะไรที่นี่ถ้าให้เวลาที่เขาไม่ต้องการที่จะเสียอะไร เขาไม่ทราบว่าเขาสามารถทำให้มันมีในเวลา เวลาเป็นสิ่งที่หายาก นั่นเป็นเหตุผลที่สำคัญที่สุดคือการกลับบ้าน. ที่เหมาะสมและเหตุผลอื่น ๆ คือ ... "พวกเขาทั้งสองยังต้องการที่จะกลับมาถูกต้อง ... " (Suimei) กล่าวว่า Suimei ด้วยเสียงลมในขณะที่มองขึ้นไปบนเพดาน. Suimei รู้ว่า Reiji บางครั้ง มองขึ้นไปบนท้องฟ้า Suimei รู้ว่าเขาได้เอ้อระเหยรักคนที่เขาทิ้งไว้ที่นั่น. นอกจากนี้เขายังรู้ว่าซูกิก็มักจะร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องของเธอต้องการที่จะเป็นที่ด้านข้างของคนที่รักเธอแม้จะมีความกลัวที่จะหยุดความเหงา. ในขณะที่คิดว่า บางสิ่งบางอย่างขึ้นมาในหัวใจของ Suimei. เขาไม่สามารถอธิบายมันก็เป็นสิ่งที่ร้อน ... เช้าวันนั้นเขาก็ควรไปพบกับครอบครัวของเขา คนที่เขาไม่สามารถพบกันอีกครั้ง กอดความโศกเศร้าและความเศร้าโศก เขารู้ว่าเขาจะต้องบอกลาสักวันหนึ่ง แต่ตราบใดมีความหวังว่าเขาจะไม่ยอมแพ้. นั่นเป็นเหตุผลที่เขาได้เรียนรู้เวทมนตร์จากพ่อของเขาจะเอาชนะสิ่งที่ไม่ว่าวิธีการที่ไม่สมควร. "นี่คือไม่ชอบฉันดี ผมคิดว่าผมต้องทำงานอย่างหนัก. "(Suimei) เขาได้รับการพิจารณา เขาไม่สามารถเอามันกลับมาเมื่อเขากล่าวว่า นั่นเป็นเหตุผลที่เขาบอกว่ามัน นับตั้งแต่ที่เขาจะไม่ได้ไปกับพวกเขาที่เขาสาบานว่าจะหาทางเลือก. ในขณะที่เขากำหนดมายากลการแสดงตนอาจจะรู้สึกว่า ... ถึงแม้ว่าพวกเขาพยายามที่จะซ่อนมันก็เป็นมนุษย์ เลขที่มันไม่ได้เป็นคนปกติ มันเป็น Felmenia ปลากระเบน เธอยืนออกในหน้าของหุ่นยนต์และจากนั้นเดินเข้ามาใน. ดูเหมือนว่าเธอเห็นประตูเปิด. เขารู้ว่าเธอเป็น tailing เขาและเด็ดเดี่ยวซ้ายทาง แต่การที่จะคิดว่าเธอเป็นแบบนี้แบบถาวร ... บางทีเธออาจจะได้สังเกตฉัน ... เธอแอบมองในขณะที่แล้วเหลือ ... แล้ว ... "เหยื่อมีประสิทธิภาพต่อไปคือขั้นตอนระยะเวลาฮะ ... " (Suimei) ที่เหมาะสม นี่คือการลงโทษที่เหมาะสมสำหรับสุนัขที่ต้องการสูดอากาศ พวกเขายังตั้งใจที่จะลงโทษฉันอยู่แล้ว ในทางกลับกันใบหน้าประหลาดใจของพวกเขาจะตลก ... สิ่งที่แนบมา