The Principle of Proportionality an

The Principle of Proportionality and the Notion of Reasonableness in German Public Law
A number of legal writers and court decisions have stressed the close relationship between the principle of proportionality and the notion of reasonableness (Zumutbarkeit). Bettermann has described the principle of proportionality as a restriction of unreasonable burden, while Ersehen has argued that a public measure is acceptable to extent that the burdens it entails for the citizen are kept within reasonable limits. Finally, Steinburg has takenthe view that the idea of reasonableness is founded on the principle of proportionality.
There is also no dearth of cases which illustrate the relationship between the two concepts. The Bundesgerichtshof has ruled, for example, that the principle of proportionality had been violated because a tax authority had imposed an ‘reasonable burden’ on the applicant by pursuing the forced sale of a plot of land (on which the authority had a mortgage) valued at sixty thousand DM in order to collect outstanding debts of about five hundred DM. In another case, the BVerwGE stopped the transfer of an army officer, on the ground of certain political views he expressed while on duty, as being incompatible with the principle of proportionality. The BVerwGE said that the official necessity of the contested measure could only be accepted when the prejudice to public interest could not be remedied in a reasonable way other than the transfer of the applicant. Similarly, the same court, pronouncing itself upon the legality of paragraph 3 Abs 152 WPfLG (Military Code), which impose on the serviceman the duty to wear the principle of proportionality must be observed.
The BVerwGE has often connected the idea of reasonableness with the principle of proportionality. In its decision on the Law on the Compensations of Witness and Expert Witnesses, the BVerwGE said that the principle of proportionality required that the means used (by a public authority) must be suitable and necessary to achieve the desired end and that the ‘limit of reasonableness’ justified by the balance between the difficulty of the operation and its importance (to the public interest) should be observed. The BVerwGE, after considering the facts of the case, came to the conclusion that the ‘limit reasonableness’ had been observed; thus, the legislative measure in question was not in breach the principle of proportionality. The relationship between proportionality and reasonableness can be illustrated by another two decisions of the BVerwGE. The first case concerned the constitutionality of the prohibition of the planning of the new vines. The BVerwGE ruled that the right to property could be regulated but not to an intolerable degree. Any restrictions on the right to property were, however, subject to the requirements imposed by the principle of proportionality. These requirements would be complied with, the BVerwGE said, when the restrictions imposed by public authorities (on individual rights) were reasonable, and added that proportionality required ‘reasonableness of means’ in relation with the desired end. The restriction on the plantation of new vineyards not only helped to maintain the quality of German wine industry as a whole. The burden imposed by this measure was therefore not excessive. In the second case concerning the Law on the Legal Relationship between Tax Consultants and Authorized Tax Agents, the BVerwGE held that the restrictions imposed on the professional activities of the applicant by the contested provisions were unreasonable and therefore in breach of the principle of proportionality.
In the light of the above, it becomes clear that there is a close relationship between proportionality and reasonableness. The above-mentioned legal literature and case law suggest that the idea of reasonableness is either identical or at least interchangeable with proportionality. This is not surprising since both concepts can be considered as aspects of the more general (Überpositiven: superlative) idea equity (Billigkeit). The idea of equity is to be understood within the framework of the requirement of justice for the individual. The latter constitutes an integral part of the rule of law. Thus, both reasonableness and proportionality come within the generic idea of the rule of law. It could therefore be argued that both notions share a common foundation. There is, however, qualitative difference between them. This differentiation is not only in the interest of conceptual clarity but is also necessary in case where the principle of proportionality, by contrast with reasonableness, is not applicable.
The staring point for the application of proportionality is the existence of two variables, that is, a means and an objective pursued though the former. These variables stand in a certain relationship to each other which is evaluated according to the standards of suitability, necessity and proportionality stricto sensu. Proportionality can therefore be applied only where the facts of the case make possible a comparison between means and ends. For sets of facts characterized by other circumstances the principle of proportionality has proved irrelevant. Lücke cites as an example the various (neutral) actions in the field of procedural law. Here, in any case concerning the enforcement of judicial decisions, the state acts though its organs in neutral mediating role between the creditor and debtor. On the other hand, the notions of reasonableness dose not assume any relationship between any two variables. It rather represents an evaluation standard. This standard is used to assess whether the particular circumstances of the person concerned allow the fulfillment of certain duty by him or not. Thus, while the principle of proportionality provides an objective standard of a means-ends relationship, the idea of reasonableness constitutes a subjective, unilateral standard for the assessment of the totality of the circumstances of the case to which it is to be applied.
It is obvious that, because of those differences, the idea of reasonableness cannot be said to derive from the principle of proportionality. It is possible, perhaps, to put forward the idea that reasonableness is an independent general principle of law in the German legal order. Some authors have argued that the principle of reasonableness can be derived by applying Article 242 BGB (Civil Code) by analogy in public law. Civil law literature considers Article 242 BGB as the main legal foundation of reasonableness in private law where it is used as a criterion in the evolution of the limits of the obligations of the parties to each other. Sine Article 242 BGB is considered as a ‘supercontrol norm’ for the whole field of private law and indeed large parts of German law outside it, it would make sense to consider this provision as the legal basis for the application of reasonableness in the domain of public law as well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลักการของสัดส่วนและแนวคิดของ Reasonableness ในกฎหมายมหาชนเยอรมัน จำนวนนักเขียนทางกฎหมายและศาลตัดสินได้เน้นที่ความสัมพันธ์ระหว่างหลักความได้สัดส่วนและแนวคิดของ reasonableness (Zumutbarkeit) Bettermann ได้อธิบายหลักความได้สัดส่วนเป็นข้อจำกัดของค่าโสหุ้ย unreasonable ในขณะที่ Ersehen ได้โต้เถียงว่า วัดที่สาธารณะเป็นที่ยอมรับในกรณีที่ภาระมันมีสำหรับคนที่อยู่ภายในขีดจำกัดที่เหมาะสม สุดท้าย Steinburg มี takenthe ดูว่า ความคิดของ reasonableness ก่อตั้งขึ้นบนหลักความได้สัดส่วน นอกจากนี้ยังมีไม่ขาดแคลนกรณีที่แสดงความสัมพันธ์ระหว่างแนวคิดทั้งสอง Bundesgerichtshof มีปกครอง ตัวอย่าง ที่ มีการละเมิดหลักความได้สัดส่วนเนื่องจากสรรพากรได้กำหนดเป็น 'ภาระเหมาะสม' กับผู้สมัคร โดยใฝ่หาการบังคับขายที่ดิน (ซึ่งหน่วยงานที่มีการจำนอง) มูลค่าการเก็บหนี้ค้างชำระของประมาณห้าร้อย DM DM หกหมื่น ในกรณีอื่น BVerwGE การหยุดการโอนย้ายของเจ้าหน้าที่กองทัพ บนพื้นดินบางมุมมองทางการเมืองที่เขาแสดงในหน้าที่ เป็นความไม่เข้ากันกับหลักความได้สัดส่วน BVerwGE ที่กล่าวว่า ความจำเป็นอย่างเป็นทางการของวัดระหว่างอาจเพียงยอมรับเมื่อไม่มี remedied อคติเพื่อสาธารณประโยชน์ในทางเหมาะสมไม่ใช่การโอนย้ายของผู้สมัคร ในทำนองเดียวกัน เหมือนกันศาล รอการออกเสียงตัวตามกฎหมายของย่อหน้าต้องสังเกต 3 Abs 152 WPfLG (รหัสทหาร), ซึ่งกำหนดบนบริกรจะทำหน้าที่หลักความได้สัดส่วนสวมใส่ The BVerwGE has often connected the idea of reasonableness with the principle of proportionality. In its decision on the Law on the Compensations of Witness and Expert Witnesses, the BVerwGE said that the principle of proportionality required that the means used (by a public authority) must be suitable and necessary to achieve the desired end and that the ‘limit of reasonableness’ justified by the balance between the difficulty of the operation and its importance (to the public interest) should be observed. The BVerwGE, after considering the facts of the case, came to the conclusion that the ‘limit reasonableness’ had been observed; thus, the legislative measure in question was not in breach the principle of proportionality. The relationship between proportionality and reasonableness can be illustrated by another two decisions of the BVerwGE. The first case concerned the constitutionality of the prohibition of the planning of the new vines. The BVerwGE ruled that the right to property could be regulated but not to an intolerable degree. Any restrictions on the right to property were, however, subject to the requirements imposed by the principle of proportionality. These requirements would be complied with, the BVerwGE said, when the restrictions imposed by public authorities (on individual rights) were reasonable, and added that proportionality required ‘reasonableness of means’ in relation with the desired end. The restriction on the plantation of new vineyards not only helped to maintain the quality of German wine industry as a whole. The burden imposed by this measure was therefore not excessive. In the second case concerning the Law on the Legal Relationship between Tax Consultants and Authorized Tax Agents, the BVerwGE held that the restrictions imposed on the professional activities of the applicant by the contested provisions were unreasonable and therefore in breach of the principle of proportionality. In the light of the above, it becomes clear that there is a close relationship between proportionality and reasonableness. The above-mentioned legal literature and case law suggest that the idea of reasonableness is either identical or at least interchangeable with proportionality. This is not surprising since both concepts can be considered as aspects of the more general (Überpositiven: superlative) idea equity (Billigkeit). The idea of equity is to be understood within the framework of the requirement of justice for the individual. The latter constitutes an integral part of the rule of law. Thus, both reasonableness and proportionality come within the generic idea of the rule of law. It could therefore be argued that both notions share a common foundation. There is, however, qualitative difference between them. This differentiation is not only in the interest of conceptual clarity but is also necessary in case where the principle of proportionality, by contrast with reasonableness, is not applicable. The staring point for the application of proportionality is the existence of two variables, that is, a means and an objective pursued though the former. These variables stand in a certain relationship to each other which is evaluated according to the standards of suitability, necessity and proportionality stricto sensu. Proportionality can therefore be applied only where the facts of the case make possible a comparison between means and ends. For sets of facts characterized by other circumstances the principle of proportionality has proved irrelevant. Lücke cites as an example the various (neutral) actions in the field of procedural law. Here, in any case concerning the enforcement of judicial decisions, the state acts though its organs in neutral mediating role between the creditor and debtor. On the other hand, the notions of reasonableness dose not assume any relationship between any two variables. It rather represents an evaluation standard. This standard is used to assess whether the particular circumstances of the person concerned allow the fulfillment of certain duty by him or not. Thus, while the principle of proportionality provides an objective standard of a means-ends relationship, the idea of reasonableness constitutes a subjective, unilateral standard for the assessment of the totality of the circumstances of the case to which it is to be applied. It is obvious that, because of those differences, the idea of reasonableness cannot be said to derive from the principle of proportionality. It is possible, perhaps, to put forward the idea that reasonableness is an independent general principle of law in the German legal order. Some authors have argued that the principle of reasonableness can be derived by applying Article 242 BGB (Civil Code) by analogy in public law. Civil law literature considers Article 242 BGB as the main legal foundation of reasonableness in private law where it is used as a criterion in the evolution of the limits of the obligations of the parties to each other. Sine Article 242 BGB is considered as a ‘supercontrol norm’ for the whole field of private law and indeed large parts of German law outside it, it would make sense to consider this provision as the legal basis for the application of reasonableness in the domain of public law as well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลักการของสัดส่วนและความคิดของความสมเหตุสมผลในกฎหมายมหาชนเยอรมัน
จำนวนของนักเขียนกฎหมายและการตัดสินใจของศาลได้เน้นถึงความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่างหลักการของสัดส่วนและความคิดของความสมเหตุสมผล (Zumutbarkeit) Bettermann ได้อธิบายหลักการของสัดส่วนเป็นข้อ จำกัด ของการรับภาระที่ไม่สมควรในขณะที่ Ersehen มีคนแย้งว่าเป็นมาตรการที่เป็นที่ยอมรับของประชาชนเท่าที่ภาระมัน entails สำหรับพลเมืองจะถูกเก็บไว้ภายในขอบเขตที่เหมาะสม สุดท้ายไตน์มีมุมมองที่ความคิดของความสมเหตุสมผลมีการก่อตั้งขึ้นบนหลักการของสัดส่วน takenthe.
นอกจากนี้ยังมีความขาดแคลนของกรณีที่แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองแนวคิด Bundesgerichtshof ได้ตัดสินยกตัวอย่างเช่นว่าหลักการของสัดส่วนที่ได้รับการละเมิดเพราะอำนาจภาษีได้กำหนดภาระที่เหมาะสมเกี่ยวกับการสมัครโดยการใฝ่หาบังคับขายที่ดิน (ซึ่งมีอำนาจในการจดจำนอง) มูลค่า ที่หกหมื่น DM เพื่อเก็บหนี้ที่คงค้างประมาณห้าร้อย DM ในอีกกรณีหนึ่ง BVerwGE หยุดการถ่ายโอนของนายทหารบนพื้นดินของมุมมองทางการเมืองบางอย่างที่เขาแสดงในขณะที่ปฏิบัติหน้าที่ในฐานะที่เป็นขัดกับหลักการของสัดส่วน BVerwGE กล่าวว่าจำเป็นอย่างเป็นทางการของวัดที่เข้าร่วมประกวดเท่านั้นที่จะได้รับการยอมรับเมื่อกระทบต่อผลประโยชน์ของประชาชนไม่สามารถแก้ไขได้ในทางที่เหมาะสมอื่น ๆ นอกเหนือจากการถ่ายโอนของผู้สมัคร ในทำนองเดียวกันศาลเดียวกันออกเสียงตัวเองเมื่อถูกต้องตามกฎหมายของวรรค 3 Abs 152 WPfLG (ทหาร Code) ซึ่งกำหนดให้กับกรหน้าที่ที่จะต้องสวมใส่หลักการของสัดส่วนต้องสังเกต.
BVerwGE มักจะมีการเชื่อมต่อความคิดของความสมเหตุสมผลด้วย หลักการของสัดส่วน ในการตัดสินใจเกี่ยวกับกฎหมายเกี่ยวกับค่าตอบแทนของพยานและพยานผู้เชี่ยวชาญ BVerwGE กล่าวว่าหลักการของสัดส่วนที่จำเป็นที่ใช้วิธีการ (โดยอำนาจมหาชน) ต้องมีความเหมาะสมและความจำเป็นที่จะบรรลุวัตถุประสงค์ที่ต้องการและที่ 'ขีด จำกัด ของ สมเหตุสมผล 'ธรรมโดยความสมดุลระหว่างความยากลำบากของการดำเนินงานและความสำคัญ (เพื่อผลประโยชน์ของประชาชน) ควรจะสังเกต BVerwGE หลังจากพิจารณาข้อเท็จจริงของคดีมาถึงข้อสรุปที่ว่า 'ขีด จำกัด ของความสมเหตุสมผล' ได้รับการปฏิบัติ; ดังนั้นมาตรการกฎหมายในคำถามไม่ได้อยู่ในการละเมิดหลักการของสัดส่วน ความสัมพันธ์ระหว่างสัดส่วนและความสมเหตุสมผลสามารถแสดงโดยอีกสองตัดสินใจของ BVerwGE กรณีแรกที่เกี่ยวข้องตามรัฐธรรมนูญของข้อห้ามของการวางแผนขององุ่นใหม่ BVerwGE ตัดสินว่าสถานที่ให้บริการที่เหมาะสมที่จะสามารถได้รับการควบคุม แต่ไม่ถึงระดับที่มากเกินไป ข้อ จำกัด ใด ๆ ทางด้านขวาไปยังสถานที่เป็นอย่างไรขึ้นอยู่กับความต้องการที่กำหนดโดยหลักการของสัดส่วน ความต้องการเหล่านี้จะได้รับการปฏิบัติตาม BVerwGE กล่าวว่าเมื่อข้อ จำกัด ที่กำหนดโดยหน่วยงานของรัฐ (เกี่ยวกับสิทธิของแต่ละบุคคล) มีความสมเหตุสมผลและเสริมว่าสัดส่วนต้อง 'หมายถึงความสมเหตุสมผลของ' ในความสัมพันธ์กับปลายที่ต้องการ ข้อ จำกัด ในการปลูกองุ่นใหม่ไม่เพียง แต่จะช่วยรักษาคุณภาพของอุตสาหกรรมไวน์เยอรมันโดยรวม ภาระที่กำหนดโดยวัดนี้จึงไม่มากเกินไป ในกรณีที่สองเกี่ยวกับกฎหมายเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างกฎหมายที่ปรึกษาด้านภาษีและตัวแทนผู้มีอำนาจภาษี, BVerwGE ถือได้ว่าเป็นข้อ จำกัด ที่กำหนดไว้ในกิจกรรมระดับมืออาชีพของผู้สมัครโดยการเข้าร่วมประกวดเป็นบทบัญญัติที่ไม่สมควรและดังนั้นจึงละเมิดหลักการของสัดส่วน.
ใน แสงดังกล่าวข้างต้นก็เป็นที่ชัดเจนว่ามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างสัดส่วนและความสมเหตุสมผล ดังกล่าวข้างต้นวรรณกรรมทางกฎหมายและกฎหมายกรณีที่ชี้ให้เห็นว่าความคิดของความสมเหตุสมผลเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งที่เหมือนกันหรืออย่างน้อยกันกับสัดส่วน นี้ไม่น่าแปลกใจเพราะแนวความคิดทั้งสองถือได้ว่าเป็นลักษณะของทั่วไปมากขึ้น (Überpositiven: สุดยอด) ส่วนของความคิด (Billigkeit) ความคิดของผู้ถือหุ้นที่จะต้องทำความเข้าใจในกรอบของความต้องการของความยุติธรรมสำหรับบุคคล หลังถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการปกครองด้วยกฎหมาย ดังนั้นทั้งสองสมเหตุสมผลและสัดส่วนมาในความคิดทั่วไปของกฎของกฎหมาย ดังนั้นจึงอาจจะแย้งว่าความคิดร่วมกันทั้งรากฐานที่พบบ่อย มี แต่ความแตกต่างเชิงคุณภาพระหว่างพวกเขา ความแตกต่างนี้ไม่เพียง แต่ในความสนใจของความชัดเจนความคิด แต่ยังเป็นความจำเป็นในกรณีที่หลักการของสัดส่วนตรงกันข้ามกับความสมเหตุสมผลไม่ได้บังคับ.
จุดจ้องมองสำหรับการประยุกต์ใช้สัดส่วนคือการดำรงอยู่ของสองตัวแปร, ที่อยู่, วิธีการและวัตถุประสงค์ไล่ตาม แต่อดีต ตัวแปรเหล่านี้ยืนอยู่ในความสัมพันธ์บางอย่างกับแต่ละอื่น ๆ ที่ได้รับการประเมินตามมาตรฐานความเหมาะสมความจำเป็นและสัดส่วน sensu stricto สัดส่วนดังนั้นจึงสามารถนำมาใช้เฉพาะในกรณีที่ข้อเท็จจริงของคดีให้เป็นไปได้เปรียบเทียบระหว่างวิธีการและปลาย สำหรับชุดของข้อเท็จจริงที่โดดเด่นด้วยกรณีอื่น ๆ หลักการของสัดส่วนได้พิสูจน์แล้วว่าไม่เกี่ยวข้อง Lückeอ้างอิงเป็นตัวอย่างต่างๆ (กลาง) การดำเนินการในด้านของกฎหมายในการดำเนินการ ที่นี่ในกรณีใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการบังคับใช้การตัดสินของศาลรัฐทำหน้าที่แม้อวัยวะในบทบาท mediating เป็นกลางระหว่างเจ้าหนี้และลูกหนี้ บนมืออื่น ๆ , ความคิดของความสมเหตุสมผลไม่ได้ปริมาณที่ถือว่าความสัมพันธ์ใด ๆ ระหว่างสองตัวแปร มันค่อนข้างเป็นตัวแทนของมาตรฐานการประเมินผล มาตรฐานนี้จะใช้ในการประเมินว่าสถานการณ์เฉพาะของบุคคลที่เกี่ยวข้องกับการอนุญาตให้มีการปฏิบัติตามหน้าที่บางอย่างของเขาหรือไม่ ดังนั้นในขณะที่หลักการของสัดส่วนให้วัตถุประสงค์ของมาตรฐานหมายถึงการสิ้นสุดความสัมพันธ์ของความคิดของความสมเหตุสมผลถือว่าเป็นอัตนัยมาตรฐานเดียวสำหรับการประเมินของรวมของสถานการณ์ของกรณีที่มันจะถูกนำมาใช้.
มันเป็น เห็นได้ชัดว่าเพราะความแตกต่างเหล่านั้นความคิดของความสมเหตุสมผลไม่สามารถกล่าวว่าจะได้รับจากหลักการของสัดส่วน มันเป็นไปได้ที่อาจจะนำไปข้างหน้าความคิดที่ว่าสมเหตุสมผลเป็นหลักการทั่วไปของกฎหมายที่เป็นอิสระในการสั่งซื้อทางกฎหมายเยอรมัน นักเขียนบางคนแย้งว่าหลักการของความสมเหตุสมผลที่จะได้รับโดยการใช้มาตรา 242 BGB (ประมวลกฎหมายแพ่ง) โดยการเปรียบเทียบในกฎหมายมหาชน วรรณกรรมกฎหมายแพ่งพิจารณามาตรา 242 BGB เป็นรากฐานทางกฎหมายหลักของความสมเหตุสมผลในกฎหมายเอกชนที่จะใช้เป็นเกณฑ์ในการวิวัฒนาการของข้อ จำกัด ของภาระผูกพันของบุคคลแต่ละอื่น ๆ บทความไซน์ 242 BGB ถือเป็น 'บรรทัดฐาน supercontrol สำหรับทั้งสนามของกฎหมายเอกชนและชิ้นส่วนที่มีขนาดใหญ่แน่นอนของกฎหมายเยอรมันนอกมันจะทำให้ความรู้สึกที่จะต้องพิจารณาบทบัญญัตินี้เป็นพื้นฐานทางกฎหมายสำหรับการประยุกต์ใช้ความสมเหตุสมผลในโดเมนของการ กฎหมายมหาชนเช่นกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลักความได้สัดส่วนและความคิดของความสมเหตุสมผลใน
กฎหมายมหาชนเยอรมันจำนวนของนักเขียนกฎหมายและศาลได้เน้นความสัมพันธ์กับหลักความได้สัดส่วนและความคิดของความสมเหตุสมผล ( zumutbarkeit ) bettermann ได้อธิบายหลักความได้สัดส่วนเป็นข้อ จำกัด ของภาระที่ไม่มีเหตุผลในขณะที่ ersehen ได้แย้งว่า มาตรการภาครัฐได้ขนาดนั้น มันสร้างภาระให้ประชาชนอยู่ภายในขอบเขตที่เหมาะสม ในที่สุด steinburg ได้ takenthe มุมมองความคิดของความเป็นเหตุเป็นผล ก่อตั้งขึ้นบนหลักการของความเหมาะสม
มียังไม่ขาดแคลนคดีซึ่งแสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างสองแนวคิด การ bundesgerichtshof ได้ปกครองอยู่ตัวอย่างเช่นว่า หลักความได้สัดส่วน ถูกละเมิด เพราะอำนาจภาษีได้กำหนดเป็น ' ภาระ ' เหมาะสมในผู้สมัครโดยการใฝ่หา บังคับให้ขายที่ดิน ( ซึ่งอำนาจมีจำนองมูลค่า 60 , 000 DM เพื่อเก็บหนี้คงเหลือประมาณห้าร้อย DM . ในกรณีอื่น bverwge หยุดการเป็นทหารบนพื้นดินของบางมุมมองทางการเมืองที่เขาแสดงออกในขณะที่ปฏิบัติหน้าที่เป็น ไม่สอดคล้องกับหลักความได้สัดส่วน การ bverwge กล่าวว่า ความจำเป็นของเจ้าหน้าที่ทำให้วัดได้เพียงยอมรับเมื่อกระทบต่อผลประโยชน์สาธารณะ ไม่สามารถแก้ไขได้ในวิธีอื่น ๆที่เหมาะสมกว่าการถ่ายโอนของผู้สมัคร ในศาลเดียวกันการออกเสียงตัวเองเมื่อกฎหมายของย่อหน้าที่ 3 จาก 152 wpflg ( รหัสทหาร ) ซึ่งรบกวนทหารประจำการหน้าที่สวมหลักความได้สัดส่วนจะต้องสังเกต
bverwge มักจะเชื่อมต่อความคิดของความสมเหตุสมผลด้วยหลักความได้สัดส่วน ในการตัดสินใจเกี่ยวกับกฎหมายว่าด้วยค่าตอบแทนของพยานและพยานผู้เชี่ยวชาญการ bverwge กล่าวว่าหลักความได้สัดส่วนที่กำหนดว่า วิธีการที่ใช้ ( โดยอำนาจรัฐ จะต้องเหมาะสมและจำเป็นเพื่อให้บรรลุผลที่ต้องการสิ้นสุดและที่ขีด จำกัด ของ ' ' ความชอบธรรมโดยความสมดุลระหว่างความยากของการผ่าตัดและความสำคัญของมัน ( เพื่อประโยชน์สาธารณะ ) ควรสังเกต การ bverwge เมื่อพิจารณาข้อเท็จจริงของคดีมาถึงข้อสรุปว่า ' ความ ' จำกัด ได้สังเกต ดังนั้น มาตรการทางกฎหมายในคำถามไม่ได้อยู่ในการละเมิดหลักความได้สัดส่วน ความสัมพันธ์ระหว่างสัดส่วน และความสามารถแสดงโดยของ bverwge อีก 2 การตัดสินใจ กรณีแรกเกี่ยวกับรัฐธรรมนูญของข้อห้ามในการวางแผนของเถาใหม่การ bverwge ปกครองที่เหมาะสมกับคุณสมบัติสามารถควบคุมแต่ไม่ได้ระดับที่เกินจะทน ข้อจำกัดของสิทธิในทรัพย์สิน , อย่างไรก็ตาม , ภายใต้ความต้องการที่กำหนดโดยหลักความได้สัดส่วน ความต้องการเหล่านี้จะต้องปฏิบัติตาม , bverwge พูดว่า เมื่อข้อ จำกัด ที่กำหนดโดยหน่วยงานสาธารณะ ( สิทธิส่วนบุคคล ) ที่เหมาะสม