The first use of the term "baritone

The first use of the term "baritone" emerged as baritonans late in the 15th century, usually in French sacred polyphonic music. At this early stage it was frequently used as the lowest of the voices (including the bass), but in 17th-century Italy the term was all-encompassing and used to describe the average male choral voice.
Baritones took roughly the range we know today at the beginning of the 18th century, but they were still lumped in with their bass colleagues until well into the 19th century. Indeed, many operatic works of the 18th century have roles marked as bass that in reality are low baritone roles (or bass-baritone parts in modern parlance). Examples of this are to be found, for instance, in the operas and oratorios of George Frideric Handel. The greatest and most enduring parts for baritones in 18th-century operatic music were composed by Wolfgang Amadeus Mozart. They include Count Almaviva in The Marriage of Figaro, Guglielmo in Così fan tutte, Papageno in The Magic Flute and the lead in Don Giovanni

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใช้ครั้งแรกคำว่า "บาริโทน" เกิดเป็น baritonans ในศตวรรษ 15 ปกติในฝรั่งเศสเพลงเหมือนจริงศักดิ์สิทธิ์ ในระยะแรก ๆ นี้ มันถูกใช้เป็นสุด ของเสียง (รวมเสียงต่ำ), แต่ในศตวรรษที่ 17 คำท่าน และใช้อธิบายเสียงเลือกเพศชายเฉลี่ย
Baritones เอาประมาณช่วงเรารู้วันนี้ที่จุดเริ่มต้นของศตวรรษ 18 แต่พวกเขายังคงถูก lumped ด้วยเพื่อนร่วมเบสจนดีในศตวรรษที่ 19 แน่นอน งาน operatic ในศตวรรษ 18 มีบทบาทเป็นเบสที่ในความเป็นจริงคือบาริโทนต่ำบทบาท (หรือบาริโทนเบสส่วนในสมัย parlance) ตัวอย่างนี้จะพบ เช่น ในโอเปร่าและ oratorios ของจอร์จเฟรดริก ส่วนมากที่สุด และยั่งยืนที่สุดสำหรับ baritones ในสมัยศตวรรษที่ 18 เพลง operatic ถูกประกอบ โดย Wolfgang สมเด็จโรงแรมโมสาร์ท รวมจำนวน Almaviva ในงานแต่งงานของฟิกาโร วิลเลียมใน tutte พัดลม Così, Papageno ในเดอะเมจิกขลุ่ยและตะกั่วใน Don Giovanni

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครั้งแรกที่ใช้คำว่า "บาริโทน" กลายเป็น baritonans ในช่วงปลายศตวรรษที่ 15 มักจะอยู่ในฝรั่งเศสเพลงโพลีโฟนิศักดิ์สิทธิ์ ในขั้นต้นนี้มันถูกใช้บ่อยที่สุดของเสียง (รวมถึงเสียงเบส) แต่ในศตวรรษที่ 17 อิตาลีเป็นคำที่ครอบคลุมทุกและใช้เพื่ออธิบายค่าเฉลี่ยของเพศชายเสียงร้องเพลง
BARITONES เอาประมาณช่วงที่เรารู้ว่าวันนี้ ที่จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 18 แต่พวกเขายังคงได้รับการ lumped ในกับเพื่อนร่วมงานของพวกเขาเบสจนเข้าสู่ศตวรรษที่ 19 อันที่จริงผลงานโอเปร่าหลายศตวรรษที่ 18 มีบทบาทการทำเครื่องหมายเป็นเบสที่ในความเป็นจริงมีบทบาทบาริโทนต่ำ (หรือชิ้นส่วนเบสทุ้มในสำนวนที่ทันสมัย) ตัวอย่างของเรื่องนี้จะพบตัวอย่างเช่นในโอเปร่าและ oratorios ของจอร์จเฟรดริกฮันเดล ชิ้นส่วนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและยั่งยืนที่สุดสำหรับ BARITONES ในศตวรรษที่ 18 เพลงโอเปร่าที่ถูกแต่งโดย Wolfgang Amadeus Mozart พวกเขารวมถึงนับ Almaviva ในแต่งงานของฟิกาโร, Guglielmo ในCosìแฟน Tutte, Papageno ในขลุ่ยวิเศษและนำในดอนจิโอวานนี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ครั้งแรกที่ใช้คำว่า " บาริโทน " กลายเป็น baritonans ปลายศตวรรษที่ 15 ฝรั่งเศสศักดิ์สิทธิ์ซึ่งมักจะอยู่ในเพลง ในขั้นต้นนี้มันถูกใช้บ่อยที่สุดของเสียง ( รวมเบส ) แต่ในศตวรรษที่ 17 อิตาลีระยะเวลาได้ครอบคลุมทั้งหมด และใช้เพื่ออธิบายโดยเฉลี่ยผู้ชายร้องเพลงเสียง .
นักร้องเสียงเมซโซ - โซปราโนเอาประมาณช่วงที่เรารู้ว่าวันนี้ที่จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 18 , แต่พวกเขายัง lumped กับเพื่อนร่วมงานเบสจนในศตวรรษที่ 19 แน่นอนหลายเสียงทำงานของศตวรรษที่ 18 มีบทบาทการทำเครื่องหมายเป็นเบสที่ในความเป็นจริงบทบาทบาริโทนต่ำ ( หรือเบสบาริโทน ส่วนคำพูดที่ทันสมัย ) ตัวอย่างนี้จะพบได้ เช่นในน้ำเน่า และ oratorios ของจอร์จ เฟรดริก ฮันเดล . ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและยั่งยืนที่สุด ส่วนนักร้องเสียงเมซโซ - โซปราโน ในศตวรรษที่ 18 คือ เพลงอุปรากรโดยโวล์ฟกัง อมาดิอุส โมสาร์ท พวกเขารวมถึงเคาต์ ลมาวิว่าในการแต่งงานของเวอร์จินแมรี , กูกลีเอลโมในคอสìแฟนตุตเต papageno , ในขลุ่ยวิเศษและตะกั่วใน Don Giovanni