Error analysis in SLA was establish

Error analysis in SLA was established in the 1960s by Stephen Pit Corder and colleagues.[2] Error analysis (EA) was an alternative to contrastive analysis, an approach influenced by behaviorism through which applied linguists sought to use the formal distinctions between the learners' first and second languages to predict errors. Error analysis showed that contrastive analysis was unable to predict a great majority of errors, although its more valuable aspects have been incorporated into the study of language transfer. A key finding of error analysis has been that many learner errors are produced by learners making faulty inferences about the rules of the new language.

Error analysts distinguish between errors, which are systematic, and mistakes, which are not. They often seek to develop a typology of errors. Error can be classified according to basic type: omissive, additive, substitutive or related to word order. They can be classified by how apparent they are: overt errors such as "I angry" are obvious even out of context, whereas covert errors are evident only in context. Closely related to this is the classification according to domain, the breadth of context which the analyst must examine, and extent, the breadth of the utterance which must be changed in order to fix the error. Errors may also be classified according to the level of language: phonological errors, vocabulary or lexical errors, syntactic errors, and so on. They may be assessed according to the degree to which they interfere with communication: global errors make an utterance difficult to understand, while local errors do not. In the above example, "I angry" would be a local error, since the meaning is apparent.

From the beginning, error analysis was beset with methodological problems. In particular, the above typologies are problematic: from linguistic data alone, it is often impossible to reliably determine what kind of error a learner is making. Also, error analysis can deal effectively only with learner production (speaking and writing) and not with learner reception (listening and reading). Furthermore, it cannot account for learner use of communicative strategies such as avoidance[disambiguation needed], in which learners simply do not use a form with which they are uncomfortable. For these reasons, although error analysis is still used to investigate specific questions in SLA, the quest for an overarching theory of learner errors has largely been abandoned. In the mid-1970s, Corder and others moved on to a more wide-ranging approach to learner language, known as interlanguage.

Error analysis is closely related to the study of error treatment in language teaching. Today, the study of errors is particularly relevant for focus on form teaching methodology.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิเคราะห์ข้อผิดพลาดใน SLA ก่อตั้งขึ้นในปี 1960 โดย Stephen Corder หลุมและเพื่อนร่วมงาน [2] ข้อผิดพลาดวิเคราะห์ (EA) เป็นทางเลือกในการวิเคราะห์ contrastive วิธีการรับอิทธิพลจาก behaviorism ซึ่งนักภาษาศาสตร์ประยุกต์พยายามที่จะใช้ความเป็นทางการระหว่างผู้เรียน และสองภาษาจะทายผิด การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดแสดงให้เห็นว่า การวิเคราะห์ contrastive ไม่สามารถทำนายว่า ดีส่วนใหญ่ของข้อผิดพลาด แม้ว่าด้านมีคุณค่ามากได้ถูกรวมเข้าไปในการศึกษาการถ่ายโอนภาษา ค้นหาคีย์การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดได้มีผลิตหลายข้อผิดพลาดของผู้เรียน โดยผู้เรียนทำผิดพลาด inferences เกี่ยวกับกฎของภาษาใหม่นักวิเคราะห์ข้อผิดพลาดแยกความแตกต่างระหว่างข้อผิดพลาด ซึ่งมีระบบ ผิดพลาด การไม่ พวกเขามักจะแสวงหาการพัฒนาจำแนกข้อผิดพลาด ข้อผิดพลาดสามารถจัดประเภทตามชนิดพื้นฐาน: omissive การบวก substitutive หรือที่เกี่ยวข้องกับคำสั่งได้ สามารถจัดประเภทได้ โดยชัดเจนว่าพวกเขาจะ: แจ่มแจ้งข้อผิดพลาดเช่น "ฉันโกรธ" จะชัดเจนจากบริบท แม้ในขณะที่ข้อผิดพลาดที่แอบแฝงอยู่เฉพาะในบริบทได้ ความสัมพันธ์นี้เป็นการจัดประเภทตามโดเมน กว้างของบริบทที่นักวิเคราะห์จะต้องตรวจสอบ ขอบเขต ขอบ utterance ซึ่งต้องเปลี่ยนแปลงเพื่อแก้ไขข้อผิดพลาด ข้อผิดพลาดอาจยังสามารถจำแนกตามระดับของภาษา: ข้อผิดพลาดคำโครงสร้างประโยค คำศัพท์ หรือข้อผิดพลาดเกี่ยวกับคำศัพท์ ข้อผิดพลาดทางไวยากรณ์ และอื่น ๆ อาจประเมินตามระดับที่จะรบกวนการสื่อสาร: ข้อผิดพลาดที่ส่วนกลางทำให้ utterance การยากที่จะเข้าใจ ในขณะที่ไม่มีข้อผิดพลาดภายในได้ ในตัวอย่างข้างต้น "ฉันโกรธ" จะเป็นข้อผิดพลาดเฉพาะ เนื่องจากความหมายที่ชัดเจนจากจุดเริ่มต้น วิเคราะห์ข้อผิดพลาดถูกรุมเร้า ด้วยปัญหา methodological โดยเฉพาะ typologies ข้างจะมีปัญหา: จากข้อมูลการทางภาษาที่คนเดียว ไม่มักได้กำหนดชนิดของข้อผิดพลาดที่ผู้เรียนทำ ยัง วิเคราะห์ข้อผิดพลาดสามารถจัดการได้อย่างมีประสิทธิภาพเท่า กับการผลิตผู้เรียน (การพูด และการเขียน) และไม่รับผู้เรียน (การฟัง และการอ่าน) นอกจากนี้ จะไม่สามารถบัญชีสำหรับผู้เรียนใช้กลยุทธ์การสื่อสารเช่นหลีกเลี่ยง [แก้ความกำกวมต้อง], ซึ่งผู้เรียนก็ใช้แบบที่พวกเขาจะไม่สบาย ด้วยเหตุนี้ แม้ว่ายังคงมีใช้การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดการตรวจสอบคำถามเฉพาะใน SLA แสวงหาทฤษฎีการคัดสรรของผู้เรียนได้ส่วนใหญ่ถูกละทิ้ง ในในกลางทศวรรษ 1970, Corder และอื่น ๆ ย้ายบนวิธีการหลากหลายมากขึ้นผู้เรียนภาษา เรียกว่า interlanguageข้อผิดพลาดวิเคราะห์สัมพันธ์กับการศึกษาการรักษาผิดพลาดในการสอนภาษา วันนี้ การศึกษาข้อผิดพลาดเป็นที่เกี่ยวข้องกับเน้นสอนวิธีการแบบฟอร์ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดใน SLA ก่อตั้งขึ้นในปี 1960 โดยสตีเฟ่นหลุม Corder และเพื่อนร่วมงาน. [2] การวิเคราะห์ข้อผิดพลาด (EA) เป็นทางเลือกในการวิเคราะห์เปรียบต่าง, วิธีการได้รับอิทธิพลจากพฤติกรรมที่ผ่านการใช้นักภาษาศาสตร์พยายามที่จะใช้ความแตกต่างอย่างเป็นทางการระหว่างผู้เรียน ' ภาษาที่หนึ่งและสองที่จะคาดการณ์ข้อผิดพลาด วิเคราะห์ข้อผิดพลาดแสดงให้เห็นว่าการวิเคราะห์เปรียบต่างก็ไม่สามารถที่จะคาดการณ์ส่วนใหญ่ดีของข้อผิดพลาดแม้ว่าด้านที่มีคุณค่ามากขึ้นได้รับการจดทะเบียนในการศึกษาของการถ่ายโอนภาษา การค้นพบที่สำคัญของการวิเคราะห์ข้อผิดพลาดได้รับข้อผิดพลาดที่ผู้เรียนจำนวนมากมีการผลิตโดยผู้เรียนทำให้การหาข้อสรุปที่ผิดพลาดเกี่ยวกับกฎระเบียบของภาษาใหม่. นักวิเคราะห์ข้อผิดพลาดความแตกต่างระหว่างข้อผิดพลาดซึ่งเป็นระบบและความผิดพลาดที่ไม่ได้ พวกเขามักจะพยายามที่จะพัฒนาจำแนกประเภทของข้อผิดพลาด ข้อผิดพลาดสามารถแบ่งตามประเภทพื้นฐาน omissive, สารเติมแต่ง substitutive หรือที่เกี่ยวข้องกับคำสั่ง พวกเขาสามารถจำแนกตามวิธีการที่เห็นได้ชัดก็คือความผิดพลาดที่ชัดเจนเช่น "ฉันโกรธ" ที่เห็นได้ชัดแม้กระทั่งออกไปจากบริบทในขณะที่มีข้อผิดพลาดที่เห็นได้ชัดลับเฉพาะในบริบท ที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดนี้คือการจัดหมวดหมู่ตามโดเมนความกว้างของบริบทที่นักวิเคราะห์จะต้องตรวจสอบและขอบเขตความกว้างของคำพูดซึ่งต้องมีการเปลี่ยนแปลงเพื่อที่จะแก้ไขข้อผิดพลาด ข้อผิดพลาดก็อาจจะแบ่งตามระดับของภาษา: ข้อผิดพลาดเสียงคำศัพท์คำศัพท์หรือข้อผิดพลาดข้อผิดพลาดประโยคและอื่น ๆ พวกเขาอาจจะได้รับการประเมินตามระดับที่พวกเขายุ่งเกี่ยวกับการสื่อสาร: ข้อผิดพลาดที่ทั่วโลกให้การพูดยากที่จะเข้าใจในขณะที่ข้อผิดพลาดในท้องถิ่นไม่ ในตัวอย่างข้างต้น "ฉันโกรธ" จะเป็นข้อผิดพลาดในท้องถิ่นตั้งแต่ความหมายที่ชัดเจน. จากจุดเริ่มต้นวิเคราะห์ข้อผิดพลาดถูกรุมเร้าด้วยวิธีการแก้ปัญหา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง typologies ข้างต้นเป็นปัญหาจากข้อมูลภาษาเพียงอย่างเดียวก็มักจะเป็นไปไม่ได้ที่เชื่อถือได้กำหนดชนิดของข้อผิดพลาดคือการทำให้ผู้เรียน นอกจากนี้การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดสามารถจัดการอย่างมีประสิทธิภาพเท่านั้นที่มีการผลิตผู้เรียน (การพูดและการเขียน) และไม่ได้มีการรับสัญญาณเรียน (ฟังและการอ่าน) นอกจากนี้ยังไม่สามารถบัญชีสำหรับการใช้งานของผู้เรียนกลยุทธ์การสื่อสารเช่นการหลีกเลี่ยง [disambiguation จำเป็น] ในที่เรียนก็ไม่ได้ใช้รูปแบบที่พวกเขาจะอึดอัด ด้วยเหตุผลเหล่านี้แม้ว่าจะวิเคราะห์ข้อผิดพลาดยังคงใช้ในการตรวจสอบคำถามที่เฉพาะเจาะจงใน SLA, การแสวงหาทฤษฎีการเสริมสร้างข้อผิดพลาดของผู้เรียนได้รับการละทิ้ง ในช่วงกลางทศวรรษ 1970 Corder และคนอื่น ๆ ย้ายไปเป็นวิธีการที่หลากหลายมากขึ้นในการเรียนภาษาที่เรียกว่าข้ามภาษา. วิเคราะห์ข้อผิดพลาดจะต้องเกี่ยวข้องกับการศึกษาของการรักษาผิดพลาดในการเรียนการสอนภาษา วันนี้การศึกษาของข้อผิดพลาดโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับการมุ่งเน้นไปที่การเรียนการสอนรูปแบบวิธีการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดใน SLA ก่อตั้งขึ้นในปี 1960 โดยสตีเฟ่นหลุม คอร์เดอร์และเพื่อนร่วมงาน [ 2 ] ข้อผิดพลาดการวิเคราะห์ ( EA ) คือทางเลือกในการวิเคราะห์เปรียบเทียบ วิธีการได้รับอิทธิพลจากพฤติกรรมที่ใช้นักภาษาศาสตร์พยายามใช้ความแตกต่างระหว่างผู้เรียน อย่างเป็นทางการครั้งแรก และครั้งที่สองภาษาทำนายผิดเกิดข้อผิดพลาดในการวิเคราะห์ พบว่า การวิเคราะห์เปรียบต่างไม่สามารถที่จะทำนายที่ดีส่วนใหญ่ของข้อผิดพลาดแม้ว่าแง่มุมที่มีคุณค่ามากขึ้น มันได้ถูกรวมเข้าไปในการถ่ายทอดภาษา การค้นหาคีย์ของการวิเคราะห์ข้อผิดพลาดได้รับข้อผิดพลาด โดยมากผลิตโดยผู้เรียนทำข้อสรุปที่ผิดพลาดเกี่ยวกับกฎของภาษาใหม่

นักวิเคราะห์แยกความแตกต่างระหว่างข้อผิดพลาดข้อผิดพลาดที่เป็นระบบ และความผิดพลาดที่ไม่ พวกเขามักจะพยายามที่จะพัฒนารูปแบบของข้อผิดพลาด ข้อผิดพลาดสามารถจําแนกตามประเภทขั้นพื้นฐาน : การละเลย , สารเติมแต่ง , ซึ่งเป็นตัวแทนหรือเกี่ยวข้องกับคำสั่ง . พวกเขาสามารถแบ่งตามวิธีการที่ชัดเจน พวกเขาจะ : ข้อผิดพลาดที่ชัดเจนเช่น " ฉันโมโห " ชัดเจนแม้จากบริบท มีข้อผิดพลาดแอบแฝงชัดเจนเฉพาะในบริบทที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับนี้คือการจำแนกตามโดเมน กว้างของบริบทที่นักวิเคราะห์จะต้องตรวจสอบ และขอบเขตความกว้างของข้อกำหนดที่ต้องเปลี่ยนเพื่อแก้ไขข้อผิดพลาด ข้อผิดพลาดอาจจะแบ่งตามระดับของภาษา : ข้อผิดพลาดทางคำศัพท์หรือคำศัพท์ไวยากรณ์ข้อผิดพลาดข้อผิดพลาด , และดังนั้นบนพวกเขาอาจจะประเมินตามระดับที่พวกเขายุ่งกับการสื่อสารทั่วโลกให้มีข้อผิดพลาดที่เข้าใจยาก ในขณะที่ข้อผิดพลาดท้องถิ่นไม่ได้ ในตัวอย่างข้างต้น " โกรธ " จะเป็นข้อผิดพลาดท้องถิ่น ตั้งแต่ ความหมายชัดเจน

เริ่มจากการวิเคราะห์ข้อผิดพลาดถูกรุมเร้าด้วยปัญหาใน . โดยเฉพาะ รูปแบบข้างต้นเป็นปัญหา :ข้อมูลจากภาษาอย่างเดียว มันมักจะเป็นไปได้ที่จะเชื่อถือได้ระบุชนิดของข้อผิดพลาดที่ผู้เรียนทำ นอกจากนี้การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดสามารถจัดการได้อย่างมีประสิทธิภาพกับการผลิตผู้เรียน ( พูดและเขียน ) และกับผู้เรียนรับ ( การฟังและการอ่าน ) นอกจากนี้ , มันไม่สามารถบัญชีสำหรับผู้เรียนใช้กลยุทธ์การสื่อสาร เช่น การหลีกเลี่ยง [ disambiguation ต้องการ ]ซึ่งผู้เรียนก็ไม่ได้ใช้ฟอร์มที่พวกเขาจะอึดอัด ด้วยเหตุผลเหล่านี้ แม้ว่าการวิเคราะห์ข้อผิดพลาดยังใช้ตรวจสอบคำถามที่เฉพาะเจาะจงใน SLA , แสวงหาเพื่อเสริมสร้างทฤษฎีของการเรียนรู้ข้อผิดพลาดส่วนใหญ่ได้ถูกทิ้งร้าง ใน 1970 , คอร์เดอร์และคนอื่น ๆ ย้ายไปเป็นวิธีการที่หลากหลายมากขึ้น เพื่อเรียนภาษา เรียกว่านานาชาติ .

การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดเพื่อศึกษาการเกิดข้อผิดพลาดในการสอนภาษา วันนี้การศึกษาข้อผิดพลาดที่เกี่ยวข้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อเน้นรูปแบบวิธีการสอน