over the world; rather, we have no

over the world; rather, we have no power at all. The self, understood as a center of
power and control, as a doer of deeds, an initiator of actions, does not exist. When
I think, there is no “I” that makes thoughts appear. When I raise my arm or speak,
there is no “I” that makes my arm rise or my lips and tongue move. There is no
actor or agent behind my actions. The “I,” understood as an actor or agent, as a
center of power and control, is an illusion. This is the third mark of existence:
no-self (anattā). Understood as a general metaphysical thesis, the no-self doctrine
amounts to the claim that all things lack a substantial core. All things at every
moment are in the process of coming to be or in the reverse process of ceasing to
be; there is no time when something simply is. There are no “beings” but only
“becomings.” This includes myself. My life is a transformational process, but
there is no enduring entity that undergoes this process. My thoughts and actions
are events, and they are bound up with everything else that happens. They cannot
be disentangled from the causal matrix and assigned to a separately existing,
substantial self.
We regard many things as possessions, and these things are intimately bound
up with our sense of selfhood. Every “my” points to an “I.” I look upon my body,
for instance, as my body, not just as a body. But my body is not a possession. It is
something I make use of, but only temporarily. It is subject to disease, old age,
death, and decay. Sooner or later, it will slip from my grasp, like everything else.
Because all things are impermanent, there is nothing that persists from one
moment to the next—including myself and everything I conceptualize as mine.
This can’t be reconciled with the attitude of possessiveness. Possessiveness
insists that things remain the same. But nothing remains the same. The object of
my possessiveness now is not the same as the object of my possessiveness a
moment from now. Possessiveness rests upon the delusion of permanence. The
delusion is thinking that we can arrest the process of change and somehow make
something remain the same from one moment to the next, from one day to the
next, from one year to the next.
There are a number of reflections that bring home in a powerful way just how
deep our attachments are. Imagine that all your physical possessions are destroyed.
How devastating would this be? Imagine losing your ability to remember things
or to learn new things, to see, touch, or hear. Imagine that you lose your career.
Imagine that everyone you care about dies. Imagine that you’re diagnosed with a
fatal condition. The truth is that this is (or soon will be) happening to us, but we
don’t face this fact. It’s too frightening. We live with the comforting delusion of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โลก ค่อนข้าง เราได้ไม่ทั้งหมด เข้าใจตนเอง เป็นศูนย์กลางของ ไม่มีอำนาจและการควบคุม เป็น doer ของความ อุปกรณการของการดำเนินการ เมื่อ ผมคิดว่า มีไม่มี "เรา" ที่ทำให้ความคิดที่ปรากฏ เมื่อผมยกแขน หรือ พูด ไม่มีไม่มี "เรา" ที่ทำให้ขึ้นแขนของฉัน หรือของฉันริมฝีปาก และลิ้นที่ย้าย มีไม่มี นักแสดงหรือตัวแทนอยู่เบื้องหลังการกระทำของฉัน ", " ใช่เป็นนักแสดงการแทน เป็นการ ศูนย์อำนาจและการควบคุม เป็นภาพลวงตา นี่คือเครื่องหมายที่สามของการดำรงอยู่: ไม่มีเอง (anattā) เข้าใจว่าเป็นทั่วไปขัดแย้งวิทยานิพนธ์ สอนตนเองไม่มี ยอดเงินที่จะเรียกร้องว่า สิ่งขาดหลักพบ สิ่งที่ทุก ขณะที่ กำลังจะมา หรือย้อนกระบวนการหยุดการ สามารถ ไม่มีเวลาอะไรก็ได้ "เทพ" ไม่มีแต่ "becomings" ซึ่งรวมถึงตัวเอง ชีวิตคือ กระบวนการภาวะ แต่ มีเอนทิตีไม่ยั่งยืนที่ผ่านขั้นตอนนี้ ความคิดและการกระทำของฉัน เหตุการณ์ และพวกเขาจะผูกกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น พวกเขาไม่สามารถ disentangled จากเมทริกซ์เชิงสาเหตุ และให้การแยกกันอยู่ พบตนเอง เราพิจารณาสิ่งเป็นทรัพย์สิน และสิ่งเหล่านี้จึงได้ถูกผูกไว้ ขึ้นกับความรู้สึกของเราของ selfhood ทุกจุด "ของฉัน" เป็น "ฉัน" ผมมองตามร่างกายของฉัน เป็นร่างกายของฉัน ไม่เพียงแต่เป็นร่างกายเช่น แต่ร่างกายของฉันไม่ใช่การครอบครอง จึง สิ่งที่ผมทำใช้ แต่ชั่วคราวเท่านั้น มันมีโรค ยุคเก่า ความตาย และผุ ช้า มันจะลื่นจากความเข้าใจของฉัน เช่นทุกอย่าง เนื่องจากสิ่งมี impermanent ไม่มีสิ่งใดที่ยังคงมีอยู่จากหนึ่ง ขณะนี้ไปซึ่งรวมทั้งตัวเองและทุกอย่างที่ฉัน conceptualize กับระเบิด นี้ไม่ได้กระทบยอดกับทัศนคติของ possessiveness Possessiveness รมย์ว่า สิ่งต่าง ๆ ยังคงเหมือนเดิม แต่ไม่มีอะไรยังคงเหมือนเดิม วัตถุประสงค์ของ possessiveness ของฉันตอนนี้ไม่เหมือนกับของ possessiveness ของฉัน ช่วงเวลานี้ Possessiveness อยู่ตามความเข้าใจผิดของ permanence ที่ ลวงตาจะคิดว่า เราสามารถจับกุมกระบวนการของการเปลี่ยนแปลง และทำการอย่างใด สิ่งที่ยังคงเหมือนเดิมจากขณะหนึ่งไป จากวันหนึ่ง ถัดไป จากปีหนึ่งไป มีจำนวนสะท้อนที่นำกลับบ้านในวิธีมีประสิทธิภาพเพียงไร ลึกของสิ่งที่แนบมาได้ คิดว่า เป็นทำลายทรัพย์สินทางกายภาพทั้งหมดของคุณ เรื่องว่าเป็นเช่นนั้น ลองนึกภาพการสูญเสียความสามารถในการจำสิ่งต่าง ๆ หรือเรียนรู้สิ่งใหม่ การเห็น สัมผัส การได้ยิน ลองนึกภาพว่า คุณสูญเสียอาชีพ คิดว่าคนแต่งตาย สมมติว่า คุณได้รับการวินิจฉัยเป็น สภาพร้ายแรง ความจริงก็คือ ว่า เป็น (หรือเร็ว ๆ นี้ จะ) เกิดขึ้นกับเรา แต่เรา ไม่เผชิญความจริง น่ากลัวเกินไปได้ เราอยู่กับความเข้าใจผิดที่พบของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มุมโลก; แต่เรามีอำนาจที่ไม่ทั้งหมด
ตัวเองเข้าใจว่าเป็นศูนย์กลางของอำนาจและการควบคุมเป็นผู้กระทำการกระทำริเริ่มของการกระทำที่ไม่ได้อยู่ เมื่อผมคิดว่าไม่มี "ฉัน" ที่ทำให้ความคิดที่ปรากฏ
เมื่อฉันยกแขนหรือพูดของฉันไม่มี "ฉัน" ที่ทำให้การเพิ่มขึ้นแขนของฉันหรือริมฝีปากของฉันและย้ายลิ้น ไม่มีเป็นนักแสดงหรือตัวแทนที่อยู่เบื้องหลังการกระทำของฉัน "I" เข้าใจว่าเป็นนักแสดงหรือตัวแทนเป็นศูนย์กลางของอำนาจและการควบคุมเป็นภาพลวงตา นี้เป็นเครื่องหมายที่สามของการดำรงอยู่: ไม่มีตนเอง (อนัตตา) เข้าใจว่าเป็นวิทยานิพนธ์เลื่อนลอยโดยทั่วไปไม่มีหลักคำสอนด้วยตนเองจำนวนเงินที่อ้างว่าทุกสิ่งที่ขาดหลักที่สำคัญ ทุกสิ่งในทุกช่วงเวลาที่อยู่ในกระบวนการของการที่จะมาถึงจะเป็นหรือในกระบวนการย้อนกลับของการหยุดไปจะ; มีเวลาเมื่อบางสิ่งบางอย่างก็คือ ไม่มี "มนุษย์" แต่"becomings." ซึ่งรวมถึงตัวเอง ชีวิตของฉันเป็นกระบวนการการเปลี่ยนแปลง แต่ไม่มีกิจการที่ยั่งยืนที่ผ่านกระบวนการนี้ คิดและการกระทำของฉันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและพวกเขาจะผูกพันขึ้นกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น พวกเขาไม่สามารถจะ disentangled จากเมทริกซ์เชิงสาเหตุและมอบหมายให้แยกต่างหากที่มีอยู่ในตัวเองมาก. เราเชื่อว่าหลายสิ่งหลายอย่างเป็นทรัพย์สินและสิ่งเหล่านี้จะผูกพันอย่างใกล้ชิดขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกของเรา selfhood ทุกจุด "ฉัน" กับ "ฉัน" ผมมองไปที่ร่างกายของฉันเช่นในขณะที่ร่างกายของฉันไม่เพียงแต่เป็นร่างกาย แต่ร่างกายของฉันไม่ได้ครอบครอง มันเป็นสิ่งที่ฉันทำให้การใช้งาน แต่เพียงชั่วคราว มันเป็นเรื่องที่โรควัยชราตายและสลายตัว ไม่ช้าก็เร็วมันจะลื่นจากมือของฉันเหมือนทุกสิ่งทุกอย่าง. เพราะทุกสิ่งเป็นอนิจจังมีอะไรที่ยังคงอยู่จากหนึ่งในช่วงเวลาต่อไปรวมทั้งตัวเองและทุกอย่างที่ฉันคิดว่าเป็นเหมือง. นี้ไม่สามารถคืนดีกับ ทัศนคติของ possessiveness possessiveness ยืนยันสิ่งที่ยังคงเหมือนเดิม แต่ไม่มีอะไรยังคงเหมือนเดิม เป้าหมายของpossessiveness ของฉันตอนนี้ไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับวัตถุของ possessiveness ของฉันช่วงเวลาต่อจากนี้ possessiveness วางอยู่บนความเข้าใจผิดของความคงทน เข้าใจผิดคิดว่าเราสามารถจับกุมกระบวนการของการเปลี่ยนแปลงและอย่างใดทำให้บางสิ่งบางอย่างยังคงเหมือนเดิมจากช่วงเวลาหนึ่งไปยังอีกจากวันหนึ่งที่จะต่อไปจากหนึ่งปีถัดไป. มีจำนวนของการสะท้อนความเห็นที่นำกลับบ้านอยู่ใน วิธีที่มีประสิทธิภาพเพียงวิธีลึกของเราเป็นสิ่งที่แนบมา ลองนึกภาพว่าทุกสมบัติทางกายภาพของคุณจะถูกทำลาย. วิธีร้ายแรงนี้จะเป็นอย่างไร ลองนึกภาพการสูญเสียความสามารถในการจดจำสิ่งหรือเพื่อเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ เพื่อที่จะเห็นสัมผัสหรือได้ยิน ลองจินตนาการว่าคุณสูญเสียการทำงานของคุณ. คิดว่าทุกคนที่คุณดูแลเกี่ยวกับการตาย ลองจินตนาการว่าคุณกำลังได้รับการวินิจฉัยที่มีสภาพร้ายแรง ความจริงก็คือว่าเรื่องนี้เป็น (หรือเร็ว ๆ นี้จะ) ที่เกิดขึ้นกับเรา แต่เราไม่ต้องเผชิญกับความเป็นจริงนี้ มันน่ากลัวเกินไป เราอยู่กับความเข้าใจผิดของปลอบโยน