There was once upon a time a woman

There was once upon a time a woman who was a real witch and had two daughters, one ugly and wicked, and this one she loved because she was her own daughter, and one beautiful and good, and this one she hated, because she was her stepdaughter. The stepdaughter once had a pretty apron, which the other fancied so much that she became envious, and told her mother that she must and would have that apron. 'Be quiet, my child,' said the old woman, 'and you shall have it. Your stepsister has long deserved death; tonight when she is asleep I will come and cut her head off. Only be careful that you are at the far side of the bed, and push her well to the front.' It would have been all over with the poor girl if she had not just then been standing in a corner, and heard everything. All day long she dared not go out of doors, and when bedtime had come, the witch's daughter got into bed first, so as to lie at the far side, but when she was asleep, the other pushed her gently to the front, and took for herself the place at the back, close by the wall. In the night, the old woman came creeping in, she held an axe in her right hand, and felt with her left to see if anyone were lying at the outside, and then she grasped the axe with both hands, and cut her own child's head off.
When she had gone away, the girl got up and went to her sweetheart, who was called Roland, and knocked at his door. When he came out, she said to him: 'Listen, dearest Roland, we must fly in all haste; my stepmother wanted to kill me, but has struck her own child. When daylight comes, and she sees what she has done, we shall be lost.' 'But,' said Roland, 'I counsel you first to take away her magic wand, or we cannot escape if she pursues us.' The maiden fetched the magic wand, and she took the dead girl's head and dropped three drops of blood on the ground, one in front of the bed, one in the kitchen, and one on the stairs. Then she hurried away with her lover.
When the old witch got up next morning, she called her daughter, and wanted to give her the apron, but she did not come. Then the witch cried: 'Where are you?' 'Here, on the stairs, I am sweeping,' answered the first drop of blood. The old woman went out, but saw no one on the stairs, and cried again: 'Where are you?' 'Here in the kitchen, I am warming myself,' cried the second drop of blood. She went into the kitchen, but found no one. Then she cried again: 'Where are you?' 'Ah, here in the bed, I am sleeping,' cried the third drop of blood. She went into the room to the bed. What did she see there? Her own child, whose head she had cut off, bathed in her blood. The witch fell into a passion, sprang to the window, and as she could look forth quite far into the world, she perceived her stepdaughter hurrying away with her sweetheart Roland. 'That shall not help you,' cried she, 'even if you have got a long way off, you shall still not escape me.' She put on her many-league boots, in which she covered an hour's walk at every step, and it was not long before she overtook them. The girl, however, when she saw the old woman striding towards her, changed, with her magic wand, her sweetheart Roland into a lake, and herself into a duck swimming in the middle of it. The witch placed herself on the shore, threw breadcrumbs in, and went to endless trouble to entice the duck; but the duck did not let herself be enticed, and the old woman had to go home at night as she had come. At this the girl and her sweetheart Roland resumed their natural shapes again, and they walked on the whole night until daybreak. Then the maiden changed herself into a beautiful flower which stood in the midst of a briar hedge, and her sweetheart Roland into a fiddler. It was not long before the witch came striding up towards them, and said to the musician: 'Dear musician, may I pluck that beautiful flower for myself?' 'Oh, yes,' he replied, 'I will play to you while you do it.' As she was hastily creeping into the hedge and was just going to pluck the flower, knowing perfectly well who the flower was, he began to play, and whether she would or not, she was forced to dance, for it was a magical dance. The faster he played, the more violent springs was she forced to make, and the thorns tore her clothes from her body, and pricked her and wounded her till she bled, and as he did not stop, she had to dance till she lay dead on the ground.
As they were now set free, Roland said: 'Now I will go to my father and arrange for the wedding.' 'Then in the meantime I will stay here and wait for you,' said the girl, 'and that no one may recognize me, I will change myself into a red stone landmark.' Then Roland went away, and the girl stood like a red landmark in the field and waited for her beloved. But when Roland got home, he fell into the snares of another, who so fascinated him that he forgot the maiden. The poor girl remained there a long time, but at length, as he did not return at all, she was sad, and changed herself into a flower, and

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

There was once upon a time a woman who was a real witch and had two daughters, one ugly and wicked, and this one she loved because she was her own daughter, and one beautiful and good, and this one she hated, because she was her stepdaughter. The stepdaughter once had a pretty apron, which the other fancied so much that she became envious, and told her mother that she must and would have that apron. 'Be quiet, my child,' said the old woman, 'and you shall have it. Your stepsister has long deserved death; tonight when she is asleep I will come and cut her head off. Only be careful that you are at the far side of the bed, and push her well to the front.' It would have been all over with the poor girl if she had not just then been standing in a corner, and heard everything. All day long she dared not go out of doors, and when bedtime had come, the witch's daughter got into bed first, so as to lie at the far side, but when she was asleep, the other pushed her gently to the front, and took for herself the place at the back, close by the wall. In the night, the old woman came creeping in, she held an axe in her right hand, and felt with her left to see if anyone were lying at the outside, and then she grasped the axe with both hands, and cut her own child's head off.เมื่อเธอได้หายไป หญิงสาวที่มีค่า และไปรักเธอ ที่เรียกว่า Roland และเคาะที่ประตูของเขา เมื่อเขาออกมา เธอบอกกับเขา: ' ฟัง Roland ร้อน ๆ เราต้องบินอุตลุดทั้งหมด แม่เลี้ยงของฉันอยากฆ่าฉัน แต่มีหลงเด็กของเธอเอง เมื่อมาตามฤดูกาล และเธอเห็นว่าเธอได้ทำอะไรอยู่ เราจะหายไป ' 'แต่ กล่าวว่า Roland 'ผมแนะนำให้ท่านก่อนเพื่อพาเธอกายสิทธิ์ หรือเราไม่สามารถหนีถ้าเธอ pursues เรา' หญิงสาวนำมาใช้ไม้เท้าวิเศษ และเธอเอาหัวของหญิงสาวที่ตายแล้ว และหลุดเลือดสามหยดบนพื้นดิน หนึ่งในหน้าเตียง ห้องครัว และบนบันได จากนั้น เธอรีบไปกับคนรักของเธอWhen the old witch got up next morning, she called her daughter, and wanted to give her the apron, but she did not come. Then the witch cried: 'Where are you?' 'Here, on the stairs, I am sweeping,' answered the first drop of blood. The old woman went out, but saw no one on the stairs, and cried again: 'Where are you?' 'Here in the kitchen, I am warming myself,' cried the second drop of blood. She went into the kitchen, but found no one. Then she cried again: 'Where are you?' 'Ah, here in the bed, I am sleeping,' cried the third drop of blood. She went into the room to the bed. What did she see there? Her own child, whose head she had cut off, bathed in her blood. The witch fell into a passion, sprang to the window, and as she could look forth quite far into the world, she perceived her stepdaughter hurrying away with her sweetheart Roland. 'That shall not help you,' cried she, 'even if you have got a long way off, you shall still not escape me.' She put on her many-league boots, in which she covered an hour's walk at every step, and it was not long before she overtook them. The girl, however, when she saw the old woman striding towards her, changed, with her magic wand, her sweetheart Roland into a lake, and herself into a duck swimming in the middle of it. The witch placed herself on the shore, threw breadcrumbs in, and went to endless trouble to entice the duck; but the duck did not let herself be enticed, and the old woman had to go home at night as she had come. At this the girl and her sweetheart Roland resumed their natural shapes again, and they walked on the whole night until daybreak. Then the maiden changed herself into a beautiful flower which stood in the midst of a briar hedge, and her sweetheart Roland into a fiddler. It was not long before the witch came striding up towards them, and said to the musician: 'Dear musician, may I pluck that beautiful flower for myself?' 'Oh, yes,' he replied, 'I will play to you while you do it.' As she was hastily creeping into the hedge and was just going to pluck the flower, knowing perfectly well who the flower was, he began to play, and whether she would or not, she was forced to dance, for it was a magical dance. The faster he played, the more violent springs was she forced to make, and the thorns tore her clothes from her body, and pricked her and wounded her till she bled, and as he did not stop, she had to dance till she lay dead on the ground.As they were now set free, Roland said: 'Now I will go to my father and arrange for the wedding.' 'Then in the meantime I will stay here and wait for you,' said the girl, 'and that no one may recognize me, I will change myself into a red stone landmark.' Then Roland went away, and the girl stood like a red landmark in the field and waited for her beloved. But when Roland got home, he fell into the snares of another, who so fascinated him that he forgot the maiden. The poor girl remained there a long time, but at length, as he did not return at all, she was sad, and changed herself into a flower, and

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อเวลาผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นแม่มดจริงและมีลูกสาวสองคนคนหนึ่งที่น่าเกลียดและความชั่วร้ายและหนึ่งนี้เธอรักเพราะเธอเป็นลูกสาวของเธอเองและคนสวยและดูดีและหนึ่งนี้เธอเกลียดเพราะเธอเป็น ลูกเลี้ยงของเธอ ลูกเลี้ยงเคยมีผ้ากันเปื้อนสวยที่อื่น ๆ fancied มากจนเธอกลายเป็นที่อิจฉาและบอกแม่ของเธอว่าเธอจะต้องและจะมีผ้ากันเปื้อนที่ 'เงียบลูกของฉัน' กล่าวว่าหญิงชรา 'และคุณจะมีมัน น้องสาวของคุณสมควรได้รับนานตาย คืนนี้เมื่อเธอหลับฉันจะมาและตัดศีรษะของเธอออก เพียง แต่ต้องระวังว่าคุณจะอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของเตียงและผลักดันเธออย่างดีในการต้อนรับ. ก็จะได้รับไปด้วยเด็กยากจนถ้าเธอไม่ได้เพียงแค่นั้นยืนอยู่ในมุมและได้ยินทุกอย่าง ตลอดทั้งวันที่เธอไม่กล้าที่จะออกไปจากประตูและเมื่อนอนมาลูกสาวของแม่มดได้เข้าไปในห้องนอนเป็นครั้งแรกเพื่อให้เป็นไปนอนอยู่ที่ด้านไกล แต่เมื่อเธอกำลังนอนหลับอยู่ที่อื่น ๆ ที่ผลักเธอเบา ๆ เพื่อต้อนรับและ เอาตัวเองเป็นสถานที่ที่ด้านหลังใกล้กับผนัง ในเวลากลางคืนมีหญิงชรามาคืบคลานในเธอถือขวานในมือข้างขวาของเธอและรู้สึกกับเธอทางด้านซ้ายเพื่อดูว่าใครกำลังนอนที่ด้านนอกและแล้วเธอก็คว้าขวานด้วยมือทั้งสองและตัดเธอเองของเด็ก มุ่งหน้าออก.
เมื่อเธอได้หายไปหญิงสาวลุกขึ้นและเดินไปสุดที่รักของเธอซึ่งถูกเรียกว่าโรลันด์และเคาะประตูของเขา เมื่อเขาออกมาเธอพูดกับเขาว่า 'ฟังรักโรลันด์เราจะต้องบินในความเร่งรีบทั้งหมด แม่เลี้ยงของฉันอยากจะฆ่าฉัน แต่ได้หลงลูกของเธอเอง เมื่อเวลากลางวันมาและเธอเห็นสิ่งที่เธอได้ทำเราจะต้องสูญเสีย. ' แต่' โรแลนด์กล่าวว่า 'เราเตือนสติเจ้าแรกที่จะนำมาใช้ไม้กายสิทธิ์ของเธอหรือเราไม่สามารถหนีถ้าเธอแสวงหาเรา. หญิงสาวเรียกไม้เท้าวิเศษและเธอเอาหัวสาวตายและลดลงสามหยดเลือดบนพื้นดินหนึ่งในด้านหน้าของเตียงหนึ่งในห้องครัวและหนึ่งบนบันได จากนั้นเธอก็รีบไปกับคนรักของเธอ.
เมื่อแม่มดเก่าตื่นเช้าวันรุ่งขึ้นเธอเรียกว่าลูกสาวของเธอและอยากจะให้เธอผ้ากันเปื้อน แต่เธอไม่ได้มา แล้วแม่มดร้องไห้: 'คุณอยู่ที่ไหน? 'ที่นี่อยู่ที่บันไดฉันกำลังกวาด' ตอบหยดแรกของเลือด หญิงชราเดินออกไป แต่ไม่เห็นไม่มีใครบนบันไดและร้องอีกครั้ง: '? คุณอยู่ที่ไหน' 'ที่นี่ในห้องครัว, ฉันกำลังร้อนตัวเอง' ร้องไห้สองหยดเลือด เธอเดินเข้าไปในห้องครัว แต่ก็พบว่าไม่มีใคร จากนั้นเธอก็ร้องไห้อีกครั้ง: 'คุณอยู่ที่ไหน? 'อานี่ในเตียงฉันกำลังนอนหลับ' ร้องไห้ลดลงที่สามของเลือด เธอเดินเข้ามาในห้องนอน สิ่งที่เธอไม่เห็นมี? ลูกของเธอเองที่มีหัวเธอได้ตัดออกไปอาบน้ำในเลือดของเธอ แม่มดตกอยู่ในความรักลุกไปที่หน้าต่างและขณะที่เธอสามารถมองออกไปค่อนข้างไกลในโลกนี้เธอรับรู้ลูกเลี้ยงของเธอรีบออกไปกับหวานใจของเธอ Roland 'ที่จะไม่ช่วยให้คุณ' ร้องไห้เธอ 'แม้ว่าคุณจะได้มีทางยาวออกคุณจะยังไม่หนีฉัน. เธอใส่รองเท้าหลายลีกของเธอในขณะที่เธอปกคลุมเดินเพียงหนึ่งชั่วโมงในทุกขั้นตอนและมันก็ไม่นานก่อนที่เธอจะทันพวกเขา สาว แต่เมื่อเธอเห็นหญิงชราเดินต่อเธอเปลี่ยนด้วยไม้กายสิทธิ์ของเธอที่รักของเธอลงไปในทะเลสาบโรลันด์และตัวเองเป็นเป็ดว่ายน้ำในช่วงกลางของมัน แม่มดตัวเองวางอยู่บนฝั่งโยนสวดมนต์ในและเดินไปสู่ปัญหาไม่มีที่สิ้นสุดเพื่อดึงดูดเป็ด; แต่เป็ดไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกหลอกลวงแล้วหญิงชราต้องกลับบ้านในเวลากลางคืนขณะที่เธอได้มา ตอนนี้สาวสุดที่รักของเธอและโรลันด์กลับมารูปทรงธรรมชาติของพวกเขาอีกครั้งและพวกเขาเดินบนตลอดทั้งคืนจนถึงรุ่งสาง จากนั้นหญิงสาวที่มีการเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นดอกไม้ที่สวยงามซึ่งยืนอยู่ในท่ามกลางการป้องกันความเสี่ยงหนามและหวานใจของเธอ Roland เข้าไวโอลิน มันไม่นานก่อนที่แม่มดมาเดินขึ้นไปทางพวกเขาและพูดกับนักดนตรี: 'รักนักดนตรีผมอาจถอนว่าดอกไม้ที่สวยงามให้กับตัวเอง? 'โอ้ใช่' เขาตอบว่า "ผมจะเล่นกับคุณในขณะที่คุณทำมัน. ขณะที่เธอกำลังคืบคลานเข้ามาอย่างเร่งรีบป้องกันความเสี่ยงและได้รับเพียงแค่จะถอนดอกไม้ที่รู้สมบูรณ์ดีที่ดอกไม้เป็นเขาเริ่มที่จะเล่นและไม่ว่าเธอจะหรือไม่เธอถูกบังคับให้เต้นสำหรับมันเป็นท่าเต้นที่มีมนต์ขลัง เร็วขึ้นเขาเล่น, น้ำพุความรุนแรงมากขึ้นเธอถูกบังคับให้ทำและหนามฉีกเสื้อผ้าของเธอออกจากร่างกายของเธอและ pricked ของเธอและได้รับบาดเจ็บของเธอจนเธอเลือดและในขณะที่เขาก็ไม่ได้หยุดที่เธอได้มีการเต้นจนเธอนอนตาย . บนพื้นดิน
ขณะที่พวกเขาได้รับการตั้งค่าในขณะนี้ฟรีโรลันด์กล่าวว่าตอนนี้ฉันจะไปกับพ่อของฉันและจัดให้มีการจัดงานแต่งงาน. 'จากนั้นในขณะเดียวกันผมก็จะอยู่ที่นี่และรอสำหรับคุณ' กล่าวว่าสาว 'และว่าไม่มีใครอาจจะไม่รู้จักฉันฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้กลายเป็นสถานที่สำคัญของหินสีแดง. จากนั้นโรลันด์ก็กลับไปและหญิงสาวที่ยืนอยู่เช่นสถานที่สำคัญสีแดงในสนามและรอคอยเธอที่รัก แต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน Roland เขาตกลงไปในหลุมพรางของผู้อื่นดังนั้นผู้ที่หลงใหลเขาว่าเขาลืมสาว เด็กยากจนยังคงมีอยู่เป็นเวลานาน แต่ที่มีความยาวในขณะที่เขาไม่ได้กลับมาที่ทุกคนเธอเป็นเรื่องน่าเศร้าและเปลี่ยนเองให้กลายเป็นดอกไม้แล้ว