Clinical Relevance: Interventional

Clinical Relevance: Interventional strategies that aim at promoting self-care behaviors among adolescent girls with dysmenorrhea should strengthen girls’ self-care agency and should target those with a younger age, higher pain intensity, mother with a higher educational level, father with a lower educational level, and those who do not take self-medication for dysmenorrhea.
Dysmenorrhea is a common menstrual problem among adolescent girls (Banikarim, Chacko, & Kelder, 2000; Bettendorf, Shay, & Tu, 2008). Prevalence rates have been reported ranging from 20% to 90% (Campbell & McGrath, 1999; Davis, Westhoff, O’Connell, & Gallagher, 2006). Dysmenorrhea is a distressing condition affecting
role of self-care in relieving dysmenorrhea has also been reported (Cheng & Lin, 2010; Wong & Ip, 2012; Wong, Lai, & Tse, 2010). However, little is known about how adolescent girls exercise self-care and the factors associated with it. Understanding adolescents’ self-care behaviors and their associated factors could help healthcare professionals to identify potentially harmful or ineffective behaviors, and therefore formulate appropriate management and education plans (Hillen, Grbacac, Johnston, Straton, Keogh, 1999). This study was guided by Orem’s self-care deficit nursing theory. According to Orem (2001), a person initiates and performs self-care for maintaining life, healthful functioning, and well-being. He or she must acquire selfcare agency for self-care, and self-care agency is influenced by basic conditioning factors (BCFs). BCFs include age, gender, developmental state, environmental factors, family system factors, sociocultural factors, health state, pattern of living, healthcare system factors, and availability of resources (Orem, 2001). These BCFs may influence an individual’s ability to participate in self-care activities or modify the kind or amount of self-care required. On the basis of Orem’s theory and literature review, potential variables of BCFs postulated as influencing self-care behaviors or self-care agency of adolescent girls suffering from dysmenorrhea were identified. The relationship among age, self-care agency, and selfcare behaviors of adolescent girls suffering from dysmenorrhea was initially examined. Previous studies proposed that self-agency and self-care behaviors likely increase as girls increase in age (Moore, 1993; Zhimin, 2003). However, other studies (Cull, 1996; Dashiff, McCaleb, & Cull, 2006; McCaleb & Cull, 2000) documented a negative correlation between age and disease-related self-care. Family system factors are commonly defined as mother’s and father’s occupation and education, living situation, marital status, birth order, and social and emotional support (Moore & Pichler, 2000). Adolescent girls usually sought advice regarding dysmenorrhea self-care from their mothers (Chiou & Wang, 2008); educated mothers may also provide detailed information regarding dysmenorrhea (Finlay, Jones, & Kreitman, 2000); thus, a mother’s educational level possibly influenced the selfcare of adolescent girls suffering from dysmenorrhea. A father’s educational level also possibly influenced selfcare (Cull, 1996; McCaleb & Cull, 2000). For sociocultural factors, Orem (2001) did not provide adefinitionforitbutincludedculture,education,occupation, and experiences as sociocultural factors without further elaboration. In Chinese culture, illness occurs when there is an imbalance between yin–yang, hot–cold, dry– wet, as well as “qi” and holism (Ma, 1999). Menstrual symptoms, such as dysmenorrhea, can be interpreted as
dysmenorrhea in Hong Kong (Wong, Ip, Choi, & Shiu, 2013). Thus, further research is required to test the relationship between self-medication and self-care behavior in a local context. Likewise, self-care agency influences self-care, as explained in Orem’s theory and previous studies (Slusher, 1999; Callaghan, 2006). In summary, previous studies support the proposition and provide inconclusive evidence with regard to the relationship between BCFs, self-care agency, and self-care. However, no study to date was found to examine the role that BCFs and self-care agency play in the dysmenorrhea self-care behaviors. Even though existing theories provide insight into the factors necessary for self-care behavior, this should be tested before conclusions are made. Accordingly, a total of 13 variables were assessed. Eleven of these variables were BCFs, which included age, two family system factors (mother’s educational level and father’s educational level), one sociocultural factor (family income), three health state factors (regularity of menstrual cycle, duration of menstruation, and pain intensity), one pattern of living factor (limitations in daily activities due to dysmenorrhea), one healthcare system
not only the academic and social aspects of adolescent girls, but it is also the leading cause of their short-term school absenteeism (Banikarim et al., 2000). Adolescent girls prefer performing self-care to relieve their discomfort instead of seeking medical advice (Chiou & Wang, 2008; Lau, Yu, Cheung, & Leung, 2000). The important
weakness in the general health of women and is caused by “blood” and “qi” stagnation that results in an imbalance of yin and yang in the body. Given that culture determines the ways in which symptoms, such as menstrual pain, were handled (McMaster, Cormie, & Pitts, 1997), culturally specific self-care behavior on dysmenorrhea, such as the use of herbal remedies and acupressure, were reported in previous studies (Cheng, Lu, Su, Chiang, & Wang, 2008; Wong et al., 2010). However, the influence of culture on self-care agency and behavior of dysmenorrhea are difficult to assess using a quantitative approach; a qualitative approach is required to develop insights into the influence of culture on both aspects (Orem, 2001). For instance, adolescent girls with a high family income may be more resourceful than those with low family income; thus, the former may exhibit a higher level of self-care agency and self-care behavior than the latter (Baker & Denyes, 2008). However, using a multiple regression model to predict self-care behaviors, Chang and Chuang (2012) found that the socioeconomic condition of the family was not significantly associated with dysmenorrhea self-care behaviors among adolescent Taiwanese girls. Measurement of the health state has been either general, such as the presence or absence of health problems (Callaghan, 2006), or specific to the disease condition, such as duration of illness (Ailinger & Dear, 1993) or pain intensity (Zadinsky & Boyle, 1996). The regularity of the menstrual cycle, duration of menstruation, and pain intensity were possibly related to self-care behaviors toward dysmenorrhea (Chang & Chuang, 2012; Chia et al., 2013). Patterns of living encompass all the actions people perform daily (Orem, 2001). Limitation in daily activities affects self-care, and the relationship of these activities with self-care was also noted in previous studies (Chia et al., 2013; Ortiz, 2010). The healthcare system is characterized by disciplines, such as nursing and medicine (Orem, 2001). Study has suggested that medical consultation regarding dysmenorrhea influences self-care (Chiu, Wang, Hsu, & Liu, 2013). Availability of resources influences the means to meet self-care measures (Orem, 2001). Prior experience of receiving menstrual education may influence the adoption of self-care behaviors for dysmenorrhea (Chiu et al., 2013); however, Chang and Chuang (2012) found that knowledge about dysmenorrhea was not significantly correlated with the adoption of self-care behavior among adolescent girls. Few studies reported that adolescent girls from Western countries prefer self-medication for dysmenorrhea (Agarwal & Venkat, 2009; O’Connell, Davis & Westhoff, 2006). However, self-medication is not under the construct of self-care among adolescent girls with
factor (medical consultation for dysmenorrhea), and two related to the availability of resources (received menstrual education and self-medication used when experiencing dysmenorrhea). The remaining variables were self-care agency and self-care behaviors for dysmenorrhea. A hypothesized model of self-care behaviors and their associated factors among adolescent girls with dysmenorrhea was proposed (Figure 1).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกี่ยวข้องทางคลินิก: Interventional กลยุทธ์ที่มุ่งส่งเสริมพฤติกรรมสุขภาพในวัยรุ่นหญิงมีประจำเดือน ควรเสริมสร้างหน่วยงานสุขภาพของผู้หญิง และควรกำหนดเป้าหมายที่ มีอายุน้อย ความเจ็บปวดความเข้มที่สูง แม่ระดับการศึกษาสูง พ่อกับระดับการศึกษาต่ำกว่า และผู้ที่ใช้ self-medication สำหรับปวดประจำเดือนประจำเดือนคือ ประจำเดือนปัญหาทั่วไปในหมู่เด็กหญิง (Banikarim, Chacko, & Kelder, 2000 Bettendorf, Shay และ ตู 2008) มีการรายงานอัตราชุกตั้งแต่ 20% ถึง 90% (Campbell และ McGrath, 1999 Davis, Westhoff โอคอนเนลสต และ Gallagher, 2006) ประจำเดือนเป็นเงื่อนไขวิตกกระทบบทบาทของสุขภาพในปลดปล่อยประจำเดือนยังได้รับรายงาน (เฉิงและหลิน 2010 วงและ Ip, 2012 วง ลาย และ Tse, 2010) อย่างไรก็ตาม น้อยมีชื่อเสียงเกี่ยวกับเด็กหญิงวิธีการออกกำลังกายสุขภาพและปัจจัยที่เกี่ยวข้อง เยาวเข้าใจพฤติกรรมสุขภาพและปัจจัยที่เกี่ยวข้องของพวกเขาสามารถช่วยให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญระบุพฤติกรรมที่อาจเป็นอันตราย หรือไม่ และดังนั้นจึง กำหนดแผนและการจัดการศึกษาที่เหมาะสม (Hillen, Grbacac จอห์นสตัน Straton, Keogh, 1999) การศึกษานี้ถูกแนะนำ โดย deficit สุขภาพของ Orem ทฤษฎีการพยาบาล ตาม Orem (2001), ผู้เริ่มต้น และดำเนินการสุขภาพสำหรับการรักษาชีวิต เพื่อทำงาน และความเป็น เขาหรือเธอต้องรับสุขภาพตัวแทนโรงเรียนเตรียมอุดม และหน่วยงานสุขภาพเป็น influenced โดยปรับพื้นฐานปัจจัย (BCFs) BCFs รวม อายุ เพศ รัฐพัฒนา ปัจจัยสิ่งแวดล้อม ระบบครอบครัวปัจจัย ปัจจัย sociocultural สุขภาพ สถานะ รูปแบบของชีวิต ปัจจัยระบบสุขภาพ และความพร้อมของทรัพยากร (Orem, 2001) BCFs นี้อาจ influence ของแต่ละความสามารถในการเข้าร่วมกิจกรรมสุขภาพ หรือปรับเปลี่ยนชนิดหรือจำนวนสุขภาพที่จำเป็น พื้นฐานของ Orem ทฤษฎีและทบทวนวรรณกรรม ตัวแปรที่เป็นไปได้ของ BCFs postulated เป็นพฤติกรรมสุขภาพ influencing หรือหน่วยงานสุขภาพของวัยรุ่นหญิงที่ทุกข์ทรมานจากการปวดประจำเดือนได้ identified ได้เริ่มมีการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างอายุ งานสุขภาพ และโรงเรียนเตรียมอุดมพฤติกรรมของวัยรุ่นหญิงที่ทุกข์ทรมานจากการปวดประจำเดือน การศึกษาก่อนหน้านี้เสนอว่า ลักษณะหน่วยงานตนเองและสุขภาพมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นเนื่องจากหญิงเพิ่มอายุ (มัวร์ 1993 Zhimin, 2003) อย่างไรก็ตาม อื่น ๆ ศึกษา (เก็บ 1996 Dashiff, McCaleb และ เก็บ 2006 McCaleb และเก็บ 2000) จัดความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างอายุและโรคที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพ ปัจจัยระบบครอบครัวโดยทั่วไปคือ defined มารดาและบิดาของอาชีพ และการศึกษา สถานการณ์ชีวิต สถานภาพ สั่งเกิด และสนับสนุนทางสังคม และอารมณ์ (มัวร์ & Pichler, 2000) เด็กหญิงมักจะขอคำแนะนำเกี่ยวกับสุขภาพประจำเดือนจากแม่ของพวกเขา (Chiou และวัง 2008); ศึกษามารดาอาจให้ข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับประจำเดือน (Finlay โจนส์ & Kreitman, 2000); ดังนั้น แม่ของศึกษาระดับอาจ influenced โรงเรียนเตรียมอุดมของวัยรุ่นหญิงที่ทุกข์ทรมานจากการปวดประจำเดือน เป็นบิดาของการศึกษาระดับนอกจากนี้ยังอาจเป็นโรงเรียนเตรียมอุดม influenced (เก็บ 1996 McCaleb และเก็บ 2000) สำหรับปัจจัย sociocultural, Orem (2001) ไม่มี adefinitionforitbutincludedculture การศึกษา อาชีพ และประสบการณ์เป็นปัจจัย sociocultural โดยเพิ่มเติมทุก ๆ ในวัฒนธรรมจีน การเจ็บป่วยเกิดขึ้นเมื่อมีความไม่สมดุลระหว่างยินหยาง ร้อนเย็น แห้ง เปียก เป็น "ชี่" และ holism (Ma, 1999) อาการประจำเดือน ประจำเดือน เช่นสามารถตีความเป็นประจำเดือนใน Hong Kong (วง Ip, Choi และ Shiu, 2013) เพิ่มเติมการวิจัยจึงต้องทดสอบความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรม self-medication และสุขภาพในบริบทท้องถิ่น ในทำนองเดียวกัน สุขภาพหน่วยงาน influences สุขภาพ ตามที่อธิบายไว้ในทฤษฎีและการศึกษาก่อนหน้านี้ (Slusher, 1999 ของ Orem คัลลาฮาน 2006) ในสรุป การศึกษาก่อนหน้านี้สนับสนุนข้อเสนอต่อ และแสดงหลักฐาน inconclusive เกี่ยวกับความสัมพันธ์ ระหว่าง BCFs หน่วยงานสุขภาพ สุขภาพ อย่างไรก็ตาม ไม่ศึกษาวันพบการตรวจสอบบทบาทที่เล่นในพฤติกรรมสุขภาพประจำเดือน BCFs และหน่วยงานสุขภาพ แม้ว่าทฤษฎีที่มีอยู่ให้เป็นปัจจัยจำเป็นสำหรับพฤติกรรมสุขภาพ นี้ควรทดสอบก่อนที่จะสรุป ตาม ถูกประเมินทั้งหมด 13 ตัวแปร 43 ตัวแปรเหล่านี้ถูก BCFs ซึ่งรวมอายุ ปัจจัยระบบครอบครัวที่สอง (ระดับการศึกษาของมารดาและระดับการศึกษาของพ่อ), ปัจจัย sociocultural หนึ่ง (รายได้ของครอบครัว), สุขภาพสามสถานะปัจจัย (ความของรอบเดือน) ระยะเวลาของการมีประจำเดือน และความรุนแรงของอาการปวด รูปแบบหนึ่งของสัดส่วนนั่งเล่น (ข้อจำกัดในกิจกรรมประจำวันเนื่องจากมีประจำเดือน) ระบบสุขภาพหนึ่งไม่เพียงแต่ด้านการศึกษา และสังคมลักษณะของเด็กหญิง แต่ยังเป็นสาเหตุของการขาดเรียนระยะสั้น (Banikarim et al., 2000) เด็กหญิงต้องการสุขภาพเพื่อบรรเทาอาการไม่สบายของพวกเขาแทนที่จะแสวงหาคำแนะนำทางการแพทย์ (Chiou และวัง 2008 Lau หยู จาง และ เหลียง 2000) สำคัญweakness in the general health of women and is caused by “blood” and “qi” stagnation that results in an imbalance of yin and yang in the body. Given that culture determines the ways in which symptoms, such as menstrual pain, were handled (McMaster, Cormie, & Pitts, 1997), culturally specific self-care behavior on dysmenorrhea, such as the use of herbal remedies and acupressure, were reported in previous studies (Cheng, Lu, Su, Chiang, & Wang, 2008; Wong et al., 2010). However, the influence of culture on self-care agency and behavior of dysmenorrhea are difficult to assess using a quantitative approach; a qualitative approach is required to develop insights into the influence of culture on both aspects (Orem, 2001). For instance, adolescent girls with a high family income may be more resourceful than those with low family income; thus, the former may exhibit a higher level of self-care agency and self-care behavior than the latter (Baker & Denyes, 2008). However, using a multiple regression model to predict self-care behaviors, Chang and Chuang (2012) found that the socioeconomic condition of the family was not significantly associated with dysmenorrhea self-care behaviors among adolescent Taiwanese girls. Measurement of the health state has been either general, such as the presence or absence of health problems (Callaghan, 2006), or specific to the disease condition, such as duration of illness (Ailinger & Dear, 1993) or pain intensity (Zadinsky & Boyle, 1996). The regularity of the menstrual cycle, duration of menstruation, and pain intensity were possibly related to self-care behaviors toward dysmenorrhea (Chang & Chuang, 2012; Chia et al., 2013). Patterns of living encompass all the actions people perform daily (Orem, 2001). Limitation in daily activities affects self-care, and the relationship of these activities with self-care was also noted in previous studies (Chia et al., 2013; Ortiz, 2010). The healthcare system is characterized by disciplines, such as nursing and medicine (Orem, 2001). Study has suggested that medical consultation regarding dysmenorrhea influences self-care (Chiu, Wang, Hsu, & Liu, 2013). Availability of resources influences the means to meet self-care measures (Orem, 2001). Prior experience of receiving menstrual education may influence the adoption of self-care behaviors for dysmenorrhea (Chiu et al., 2013); however, Chang and Chuang (2012) found that knowledge about dysmenorrhea was not significantly correlated with the adoption of self-care behavior among adolescent girls. Few studies reported that adolescent girls from Western countries prefer self-medication for dysmenorrhea (Agarwal & Venkat, 2009; O’Connell, Davis & Westhoff, 2006). However, self-medication is not under the construct of self-care among adolescent girls withปัจจัย (ให้คำปรึกษาสำหรับปวดประจำเดือน), และที่เกี่ยวข้องกับความพร้อมของทรัพยากร (การศึกษาประจำเดือนที่ได้รับและ self-medication ใช้เมื่อประสบปัญหาปวดประจำเดือน) 2 ตัวแปรที่เหลือถูกหน่วยงานสุขภาพและพฤติกรรมสุขภาพสำหรับปวดประจำเดือน มีเสนอแบบจำลองค่าของพฤติกรรมสุขภาพและปัจจัยความสัมพันธ์ระหว่างวัยรุ่นหญิงมีประจำเดือน (รูปที่ 1)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสัมพันธ์กันทางคลินิก: กลยุทธ์ Interventional ที่มีจุดมุ่งหมายในการส่งเสริมพฤติกรรมการดูแลตนเองในหมู่สาววัยรุ่นที่มีประจำเดือนควรเสริมสร้างการดูแลตนเองของหญิงสาวและควรกำหนดเป้าหมายผู้ที่มีอายุน้อยความเข้มความเจ็บปวดสูงกว่าแม่ที่มีระดับการศึกษาสูงกว่าพ่อกับที่ลดลง ระดับการศึกษาและผู้ที่ไม่ได้ใช้ยาด้วยตนเองสำหรับประจำเดือน.
ประจำเดือนเป็นปัญหาที่พบบ่อยในหมู่ประจำเดือนเด็กวัยรุ่นหญิง (Banikarim, Chacko และ Kelder 2000; Bettendorf, Shay และเฉิงตู, 2008) อัตราความชุกที่ได้รับรายงานตั้งแต่ 20% ถึง 90% (แคมป์เบลและ McGrath, 1999; เดวิส Westhoff, คอนเนลล์และกัลลาเกอร์ 2006) ประจำเดือนเป็นสภาพที่น่าวิตกผลกระทบต่อบทบาทของการดูแลตนเองในการบรรเทาประจำเดือนยังได้รับรายงาน (เฉิงหลิน & 2010; วงศ์ Ip & 2012; วงศ์, แครายและ Tse 2010)
แต่ไม่ค่อยมีใครรู้เกี่ยวกับวิธีการออกกำลังกายเด็กวัยรุ่นหญิงในการดูแลตนเองและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับมัน การทำความเข้าใจวัยรุ่น 'พฤติกรรมการดูแลตนเองและปัจจัยที่เกี่ยวข้องของพวกเขาจะช่วยให้บุคลากรทางการแพทย์ในการระบุพฤติกรรมที่อาจเป็นอันตรายหรือไม่ได้ผลและดังนั้นจึงกำหนดจัดการที่เหมาะสมและการวางแผนการศึกษา (Hillen, Grbacac, จอห์นสตัน Straton ค็อฟ, 1999) การศึกษาครั้งนี้ได้รับการแนะนำโดยโอเรมของการดูแลตนเองของสายซีไอทฤษฎีการพยาบาล ตามที่โอเรม (2001), คนที่เริ่มต้นและดำเนินการดูแลตนเองในการรักษาชีวิตการทำงานที่ดีต่อสุขภาพและความเป็นอยู่ เขาหรือเธอต้องได้รับการดูแลสุขภาพหน่วยงานสำหรับการดูแลตนเองและการดูแลตนเองอยู่ในชั้น uenced โดยปัจจัยพื้นฐาน (BCFs) BCFs รวมถึงอายุเพศสถานะการพัฒนาปัจจัยแวดล้อมปัจจัยระบบครอบครัวที่ปัจจัยทางสังคมวัฒนธรรมของรัฐสุขภาพรูปแบบของที่อยู่อาศัยปัจจัยระบบการดูแลสุขภาพและความพร้อมของทรัพยากร (Orem, 2001) BCFs เหล่านี้อาจอิทธิพลความสามารถของแต่ละบุคคลที่จะเข้าร่วมในกิจกรรมการดูแลตนเองหรือปรับเปลี่ยนชนิดหรือปริมาณของการดูแลตนเองที่จำเป็น บนพื้นฐานของทฤษฎีโอเรมและการทบทวนวรรณกรรมที่มีศักยภาพของตัวแปร BCFs กล่าวอ้างเช่นเดียวกับในชั้น uencing พฤติกรรมการดูแลตนเองหรือการดูแลตนเองของเด็กวัยรุ่นหญิงที่ทุกข์ทรมานจากประจำเดือนเป็นเอ็ดสายระบุ ความสัมพันธ์ระหว่างอายุในการดูแลตนเองและพฤติกรรมการดูแลสุขภาพของเด็กวัยรุ่นหญิงที่ทุกข์ทรมานจากประจำเดือนถูกตรวจสอบในขั้นต้น ศึกษาก่อนหน้านี้ได้เสนอให้หน่วยงานตนเองและพฤติกรรมการดูแลตนเองเพิ่มขึ้นน่าจะเป็นสาว ๆ เพิ่มขึ้นในอายุ (มัวร์, 1993; Zhimin, 2003) อย่างไรก็ตามการศึกษาอื่น ๆ (คัด 1996; Dashiff, McCaleb และคัด 2006; & คัด McCaleb, 2000) เอกสารความสัมพันธ์ทางลบระหว่างอายุและโรคที่เกี่ยวข้องกับการดูแลตนเอง ปัจจัยระบบครอบครัวที่มักจะถูกนิยามว่าเป็นแม่และพ่อของอาชีพและการศึกษาสถานการณ์ที่อาศัยอยู่สถานภาพสมรสลำดับการเกิดและการสนับสนุนทางสังคมและอารมณ์ (มัวร์และ Pichler, 2000) สาววัยรุ่นมักจะขอคำแนะนำเกี่ยวกับประจำเดือนดูแลตนเองจากแม่ของพวกเขา (ชิวและวัง 2008); มารดาที่มีการศึกษานอกจากนี้ยังอาจให้ข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับประจำเดือน (ฟินเลย์โจนส์และ Kreitman, 2000); ดังนั้นระดับการศึกษาของแม่อาจจะเป็นในชั้น uenced การดูแลสุขภาพของเด็กวัยรุ่นหญิงที่ทุกข์ทรมานจากประจำเดือน ระดับการศึกษาของพ่อยังเป็นไปได้ในการดูแลสุขภาพชั้น uenced (คัด 1996; & คัด McCaleb, 2000) สำหรับปัจจัยทางสังคมวัฒนธรรม, โอเรม (2001) ไม่ได้ให้ nitionforitbutincludedculture สาย Ade การศึกษาอาชีพและประสบการณ์กับปัจจัยทางสังคมวัฒนธรรมโดยไม่มีรายละเอียดเพิ่มเติม ในวัฒนธรรมจีน, การเจ็บป่วยเกิดขึ้นเมื่อมีความไม่สมดุลระหว่างหยินหยางที่ร้อนเย็นแห้งเปียกเช่นเดียวกับ "ฉี" และทฤษฎีความศักดิ์สิทธิ์ (Ma, 1999) อาการประจำเดือนเช่นประจำเดือนสามารถตีความได้ว่าประจำเดือนในฮ่องกง (วงศ์, IP, ชอยและ Shiu 2013)
ดังนั้นการวิจัยต่อไปจะต้องมีการทดสอบความสัมพันธ์ระหว่างตนเองยาและพฤติกรรมการดูแลตนเองในบริบทของท้องถิ่น ในทำนองเดียวกันในการดูแลตนเองในชั้น uences การดูแลตนเองตามที่อธิบายในทฤษฎีของโอเรมและก่อนหน้านี้การศึกษา (Slusher 1999; แกห์น 2006) โดยสรุปการศึกษาก่อนหน้านี้เรื่องการสนับสนุนและให้หลักฐานที่พิสูจน์ไม่ได้ในเรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่าง BCFs, ในการดูแลตนเองและการดูแลตนเอง อย่างไรก็ตามการศึกษาวันที่ได้รับการตรวจสอบพบว่าบทบาทที่ BCFs และการดูแลตนเองในการเล่นประจำเดือนพฤติกรรมการดูแลตนเองไม่มี ถึงแม้ว่าทฤษฎีที่มีอยู่ให้มีความเข้าใจในปัจจัยที่จำเป็นสำหรับพฤติกรรมการดูแลตนเองนี้ควรจะมีการทดสอบก่อนที่จะได้ข้อสรุปที่จะทำ ดังนั้นทั้งหมด 13 ตัวแปรที่ถูกประเมิน สิบเอ็ดของตัวแปรเหล่านี้เป็น BCFs ซึ่งรวมถึงอายุสองปัจจัยระบบครอบครัว (ระดับการศึกษาของมารดาและระดับการศึกษาของพ่อ) ซึ่งเป็นหนึ่งในปัจจัยทางสังคมวัฒนธรรม (รายได้ของครอบครัว) สามสุขภาพปัจจัยของรัฐ (สม่ำเสมอของรอบประจำเดือนในช่วงระยะเวลาของการมีประจำเดือนและความปวด ) ซึ่งเป็นหนึ่งในรูปแบบของที่อยู่อาศัยปัจจัย (ข้อ จำกัด ในกิจกรรมประจำวันเนื่องจากการประจำเดือน)
หนึ่งในระบบการดูแลสุขภาพไม่เพียงแต่ในด้านวิชาการและสังคมของเด็กวัยรุ่นหญิง แต่ก็ยังเป็นสาเหตุของการขาดโรงเรียนระยะสั้นของพวกเขา (Banikarim et al, , 2000) สาววัยรุ่นชอบการดำเนินการดูแลตนเองเพื่อบรรเทาอาการไม่สบายของพวกเขาแทนของการแสวงหาคำแนะนำทางการแพทย์ (ชิวและวัง 2008; Lau, ยู Cheung และเหลียง, 2000) ที่สำคัญความอ่อนแอในสุขภาพโดยทั่วไปของผู้หญิงและมีสาเหตุมาจาก "เลือด" และ "ฉี" ความเมื่อยล้าที่ส่งผลให้เกิดความไม่สมดุลของหยินและหยางในร่างกาย
ระบุว่าวัฒนธรรมเป็นตัวกำหนดวิธีการที่มีอาการเช่นปวดประจำเดือน, ถูกจัดการ (McMaster, Cormie และพิตส์ 1997) วัฒนธรรมพฤติกรรม speci สายคการดูแลตนเองเกี่ยวกับประจำเดือนเช่นการใช้สมุนไพรและกดจุดที่ได้รับรายงานใน การศึกษาก่อนหน้า (เฉิง Lu, ซูเจียงและวัง 2008. วงศ์ et al, 2010) อย่างไรก็ตามอิทธิพลของวัฒนธรรมในการดูแลตนเองและการทำงานของประจำเดือนมีความยากที่จะประเมินโดยใช้วิธีการเชิงปริมาณ วิธีการเชิงคุณภาพจะต้องพัฒนาความรู้ความเข้าใจในอิทธิพลของวัฒนธรรมทั้งสองด้าน (Orem, 2001) ยกตัวอย่างเช่นเด็กวัยรุ่นหญิงที่มีรายได้ของครอบครัวสูงอาจมีไหวพริบมากขึ้นกว่าผู้ที่มีรายได้ของครอบครัวต่ำ; ดังนั้นอดีตอาจมีระดับที่สูงขึ้นในการดูแลตนเองและพฤติกรรมการดูแลตนเองกว่าหลัง (Baker & Denyes 2008) อย่างไรก็ตามการใช้รูปแบบการถดถอยพหุคูณในการทำนายพฤติกรรมการดูแลตนเองช้างและจวง (2012) พบว่าสภาพทางเศรษฐกิจและสังคมของครอบครัวไม่ได้อย่างมีนัยนัยสำคัญที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมประจำเดือนดูแลตนเองในหมู่สาววัยรุ่นไต้หวัน วัดแห่งรัฐด้านสุขภาพที่ได้รับการอย่างใดอย่างหนึ่งทั่วไปเช่นการมีหรือไม่มีปัญหาสุขภาพ (แกห์น 2006) หรือคระบุไว้กับสภาพการเกิดโรคเช่นระยะเวลาการเจ็บป่วย (Ailinger และเรียน 1993) หรือความปวด (Zadinsky & บอยล์, 1996) ความสม่ำเสมอของรอบประจำเดือนระยะเวลาของการมีประจำเดือนและความปวดที่เกี่ยวข้องอาจจะพฤติกรรมการดูแลตนเองต่อประจำเดือน (ช้างและจวง 2012;. เจีย et al, 2013) รูปแบบของที่อยู่อาศัยครอบคลุมการกระทำของทุกคนที่ปฏิบัติในชีวิตประจำวัน (Orem, 2001) ข้อ จำกัด ในการส่งผลกระทบต่อกิจกรรมประจำวันของการดูแลตนเองและความสัมพันธ์ของกิจกรรมเหล่านี้กับการดูแลตนเองได้ยังตั้งข้อสังเกตในการศึกษาก่อนหน้า (Chia, et al, 2013;. ออร์ติซ, 2010) ระบบการดูแลสุขภาพเป็นลักษณะสาขาวิชาเช่นการพยาบาลและการแพทย์ (Orem, 2001) การศึกษาได้ชี้ให้เห็นว่าคำปรึกษาทางการแพทย์เกี่ยวกับประจำเดือนในชั้น uences การดูแลตนเอง (ชิววังซูและหลิว 2013) ความพร้อมของทรัพยากรในชั้น uences หมายถึงการตอบสนองมาตรการการดูแลตนเอง (Orem, 2001) ประสบการณ์ก่อนที่จะได้รับการศึกษาที่มีประจำเดือนอาจอิทธิพลยอมรับของพฤติกรรมการดูแลตนเองสำหรับประจำเดือน (Chiu et al, 2013.); แต่ช้างและจวง (2012) พบว่าความรู้เกี่ยวกับประจำเดือนที่ไม่ได้อย่างมีนัยนัยสำคัญมีความสัมพันธ์กับการยอมรับของพฤติกรรมการดูแลตนเองในหมู่สาววัยรุ่น การศึกษาน้อยรายงานว่าเด็กวัยรุ่นหญิงจากประเทศตะวันตกชอบยาตนเองประจำเดือน (Agarwal & Venkat 2009; คอนเนลล์เดวิสและ Westhoff 2006) แต่ตัวเองไม่ได้เป็นยาภายใต้การสร้างของการดูแลตัวเองในหมู่สาววัยรุ่นที่มีปัจจัย (การให้คำปรึกษาด้านการแพทย์สำหรับประจำเดือน) และเกี่ยวข้องกับความพร้อมของทรัพยากร (ได้รับการศึกษาประจำเดือนและยาด้วยตนเองใช้เมื่อประสบประจำเดือน)
ตัวแปรที่เหลืออยู่ในการดูแลตนเองและพฤติกรรมการดูแลตนเองสำหรับประจำเดือน รูปแบบการตั้งสมมติฐานของพฤติกรรมการดูแลตนเองและปัจจัยที่เกี่ยวข้องของพวกเขาในหมู่สาววัยรุ่นที่มีประจำเดือนเสนอ (รูปที่ 1)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเกี่ยวข้องทางคลินิก : กลยุทธ์ที่มุ่งที่การส่งเสริมพฤติกรรมการดูแลตนเองของหญิงวัยรุ่นที่มีอาการปวดประจำเดือน ควรเสริมสร้างความสามารถในการดูแลตนเองของผู้หญิง และควรกำหนดเป้าหมายผู้ที่มีอายุน้อยกว่าการรักษาความเข้มความเจ็บปวดสูงกว่ามารดาที่มีระดับการศึกษา พ่อที่มีระดับการศึกษาต่ำกว่า และผู้ที่ไม่ใช้ยาด้วยตนเอง
อัคนี .ปวดท้องประจำเดือนเป็นปัญหาร่วมกันในหมู่สาววัยรุ่น ( banikarim chacko &เคลเดอร์ , , , 2000 ; Bettendorf , เชย์ & , TU , 2008 ) อัตราความชุกได้รับรายงานตั้งแต่ 20% ถึง 90% ( แคมป์เบลล์& McGrath , 1999 ; เดวิส , Westhoff โอคอนเนลล์ - & , กัลลาเกอร์ , 2006 ) อัคนีเป็นเงื่อนไขที่มีผลต่อ
น่าวิตกบทบาทของตนเองในการบรรเทาปวดประจำเดือนยังได้รับรายงาน ( เฉิง&หลิน , 2010 ; วง& IP , 2012 ; วงศ์ , ลาย , & TSE , 2010 ) อย่างไรก็ตาม เป็นที่รู้จักกันเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับวิธีที่สาววัยรุ่นการออกกำลังกายการดูแลตนเองและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับมันความเข้าใจของวัยรุ่น พฤติกรรมการดูแลตนเอง และปัจจัยที่เกี่ยวข้องของพวกเขาสามารถช่วยให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญระบุที่อาจเป็นอันตราย หรือไม่ได้ผลจึงกำหนดพฤติกรรม และการบริหารจัดการที่เหมาะสมและแผนการศึกษา ( hillen grbacac , จอห์นสตัน สแตรเติ้น , คี , 1999 ) การศึกษาแนวทางการดูแลตนเองของโอเรม เดอ จึงอ้างถึงทฤษฎีทางการพยาบาล . ตามม ( 2001 )คนเริ่มดําเนินการดูแลตนเองและการรักษาชีวิต , การทำงาน , สุขภาพและความเป็นอยู่ที่ดี เขาหรือเธอจะได้รับการดูแลตนเองสำหรับหน่วยงาน การดูแลตนเองและการดูแลตนเองในfl uenced โดยปัจจัยพื้นฐาน ( bcfs ) bcfs ได้แก่ อายุ เพศ พัฒนรัฐ ปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม ได้แก่ ระบบครอบครัวไทย ด้านสุขภาพของรัฐ รูปแบบของชีวิตองค์ประกอบของระบบสุขภาพ และความพร้อมของทรัพยากร ( โอเร , 2001 ) bcfs เหล่านี้อาจfl uence แต่ละคนมีความสามารถในการมีส่วนร่วมในกิจกรรมการดูแลตนเอง หรือเปลี่ยนแปลงชนิดหรือปริมาณการดูแลตนเองที่จำเป็น บนพื้นฐานของทฤษฎีของโอเร็ม และทบทวนวรรณกรรม