Marbury v. Madison, arguably the mo

Marbury v. Madison, arguably the most important case in Supreme Court history, was the first U.S. Supreme Court case to apply the principle of "judicial review" -- the power of federal courts to void acts of Congress in conflict with the Constitution. Written in 1803 by Chief Justice John Marshall, the decision played a key role in making the Supreme Court a separate branch of government on par with Congress and the executive.

The facts surrounding Marbury were complicated. In the election of 1800, the newly organized Democratic-Republican party of Thomas Jefferson defeated the Federalist party of John Adams, creating an atmosphere of political panic for the lame duck Federalists. In the final days of his presidency, Adams appointed a large number of justices of peace for the District of Columbia whose commissions were approved by the Senate, signed by the president, and affixed with the official seal of the government. The commissions were not delivered, however, and when President Jefferson assumed office March 5, 1801, he ordered James Madison, his Secretary of State, not to deliver them. William Marbury, one of the appointees, then petitioned the Supreme Court for a writ of mandamus, or legal order, compelling Madison to show cause why he should not receive his commission.

In resolving the case, Chief Justice Marshall answered three questions. First, did Marbury have a right to the writ for which he petitioned? Second, did the laws of the United States allow the courts to grant Marbury such a writ? Third, if they did, could the Supreme Court issue such a writ? With regard to the first question, Marshall ruled that Marbury had been properly appointed in accordance with procedures established by law, and that he therefore had a right to the writ. Secondly, because Marbury had a legal right to his commission, the law must afford him a remedy. The Chief Justice went on to say that it was the particular responsibility of the courts to protect the rights of individuals -- even against the president of the United States. At the time, Marshall's thinly disguised lecture to President Jefferson about the rule of law was much more controversial than his statement about judicial review (which doctrine was widely accepted).

It was in answering the third question -- whether a writ of mandamus issuing from the Supreme Court was the proper remedy -- that Marshall addressed the question of judicial review. The Chief Justice ruled that the Court could not grant the writ because Section 13 of the Judiciary Act of 1789, which granted it the right to do so, was unconstitutional insofar as it extended to cases of original jurisdiction. Original jurisdiction -- the power to bring cases directly to the Supreme Court -- was the only jurisdictional matter dealt with by the Constitution itself. According to Article III, it applied only to cases "affecting ambassadors, other public ministers and consuls" and to cases "in which the state shall be party." By extending the Court's original jurisdiction to include cases like Marbury's, Congress had exceeded it authority. And when an act of Congress is in conflict with the Constitution, it is, Marshall said, the obligation of the Court to uphold the Constitution because, by Article VI, it is the "supreme law of the land."

As a result of Marshall's decision Marbury was denied his commission -- which presumably pleased President Jefferson. Jefferson was not pleased with the lecture given him by the Chief Justice, however, nor with Marshall's affirmation of the Court's power to review acts of Congress. For practical strategic reasons, Marshall did not say that the Court was the only interpreter of the Constitution (though he hoped it would be) and he did not say how the Court would enforce its decisions if Congress or the Executive opposed them. But, by his timely assertion of judicial review, the Court began its ascent as an equal branch of government -- an equal in power to the Congress and the president. Throughout its long history, when the Court needed to affirm its legitimacy, it has cited Marshall's opinion in Marbury v. Madison.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

. เมดิสันเบอรีโวเนื้อหากรณีที่สำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์ของศาลฎีกาเป็นครั้งแรกกรณีที่ศาลฎีกาสหรัฐที่จะใช้หลักการของ "ทบทวนการพิจารณาคดี" - อำนาจของศาลของรัฐบาลกลางในการยกเลิกการกระทำของรัฐสภาในความขัดแย้งกับรัฐธรรมนูญ เขียนใน 1803 โดยหัวหน้าผู้พิพากษาจอห์นมาร์แชลการตัดสินใจที่มีบทบาทสำคัญในการทำให้ศาลฎีกาสาขาเฉพาะกิจการของรัฐบาลที่ตราไว้กับรัฐสภาและผู้บริหาร. ข้อเท็จจริงรอบเบอรีที่ซับซ้อน ในการเลือกตั้ง 1800 ที่จัดขึ้นใหม่พรรคประชาธิปัตย์รีพับลิกันของโทมัสเจฟเฟอร์สันพ่ายแพ้พรรคโชคดีของจอห์นอดัมส์, การสร้างบรรยากาศของความหวาดกลัวทางการเมืองสำหรับ Federalists เป็ดง่อย ในวันสุดท้ายของประธานาธิบดีอดัมส์ได้รับการแต่งตั้งเป็นจำนวนมากของผู้พิพากษาแห่งสันติภาพโคลัมเบียที่มีค่าคอมมิชชั่นที่ได้รับการอนุมัติจากวุฒิสภาที่ลงนามโดยประธานาธิบดีและติดตราประทับอย่างเป็นทางการของรัฐบาล คณะกรรมการไม่ได้ถูกส่งมอบอย่างไรและเมื่อประธานาธิบดีเจฟเฟอร์สันสันนิษฐานว่าสำนักงาน 5 มีนาคม 1801 เขาสั่งเจมส์เมดิสันเลขาธิการแห่งรัฐของเขาไม่ได้ที่จะให้พวกเขา วิลเลียมเบอรีซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ดำรงตำแหน่งนั้นกระทรวงมหาดไทยที่ศาลฎีกาคำสั่งของคันศรหรือคำสั่งทางกฎหมายที่น่าสนใจเมดิสันที่จะแสดงสาเหตุว่าทำไมเขาไม่ควรได้รับค่านายหน้าของเขา. ในการแก้ไขปัญหากรณีที่ผู้พิพากษาหัวหน้ามาร์แชลล์ตอบคำถามสามข้อ ครั้งแรกไม่เบอรีมีสิทธิที่จะคำสั่งที่เขากระทรวงมหาดไทยหรือไม่? ประการที่สองการไม่ปฏิบัติตามกฎหมายของประเทศสหรัฐอเมริกาให้ศาลที่จะให้เบอรีเช่นคำสั่งหรือไม่? ประการที่สามหากพวกเขาไม่สามารถปัญหาศาลฎีกาดังกล่าวคำสั่งหรือไม่? ในเรื่องเกี่ยวกับคำถามแรกกับมาร์แชลล์ตัดสินว่าเบอรีได้รับการแต่งตั้งอย่างถูกต้องตามขั้นตอนที่จัดตั้งขึ้นตามกฎหมายและเขาจึงมีสิทธิ์ที่จะมีคำสั่ง ประการที่สองเพราะเบอรีมีสิทธิตามกฎหมายที่คณะกรรมาธิการของกฎหมายจะต้องจ่ายให้เขาแก้ไข หัวหน้าผู้พิพากษากล่าวต่อไปว่าว่ามันเป็นความรับผิดชอบโดยเฉพาะอย่างยิ่งของศาลเพื่อปกป้องสิทธิของบุคคล - แม้กับประธานาธิบดีของสหรัฐอเมริกา ในขณะที่มาร์แชลล์ปลอมตัวบางบรรยายถึงประธานาธิบดีเจฟเฟอร์สันเกี่ยวกับกฎของกฎหมายเป็นที่ถกเถียงกันมากขึ้นกว่าคำพูดของเขาเกี่ยวกับการทบทวนการพิจารณาคดี (ซึ่งหลักคำสอนที่ได้รับการยอมรับกันอย่างแพร่หลาย). มันเป็นในการตอบคำถามที่สาม - ไม่ว่าคำสั่งของคันศรออกจาก ศาลฎีกาเป็นวิธีการรักษาที่เหมาะสม - มาร์แชลล์ที่ส่งคำถามของการทบทวนการพิจารณาคดี หัวหน้าผู้พิพากษาตัดสินว่าศาลไม่สามารถให้ความหมายเพราะมาตรา 13 ของพระราชบัญญัติตุลาการ 1789 ซึ่งได้รับมันเหมาะสมที่จะทำเช่นนั้นเป็นรัฐธรรมนูญตราบเท่าที่มันขยายไปถึงกรณีของเขตอำนาจเดิม เขตอำนาจเดิม - อำนาจที่จะนำกรณีโดยตรงไปยังศาลฎีกา - เป็นเพียงเรื่องอาณาเขตเกี่ยวข้องกับรัฐธรรมนูญของตัวเอง ตามบทความที่สามก็นำมาใช้กับกรณี "ทูตส่งผลกระทบต่อรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณะอื่น ๆ และกงสุล" และกรณี "ซึ่งอยู่ในสถานะที่จะต้องเป็นบุคคลที่." โดยการขยายอำนาจเดิมของศาลที่จะรวมกรณีเช่นเบอรีของการมีเพศสัมพันธ์ได้เกินอำนาจมัน และเมื่อการกระทำของรัฐสภาอยู่ในความขัดแย้งกับรัฐธรรมนูญก็จะมาร์แชลล์กล่าวว่าภาระหน้าที่ของศาลที่จะรักษารัฐธรรมนูญเพราะตามมาตราที่หกก็คือ "กฎหมายสูงสุดของแผ่นดิน." ในฐานะที่เป็นผลมาจากการมาร์แชลล์ การตัดสินใจของเบอรีถูกปฏิเสธคณะกรรมาธิการของเขา - ซึ่งน่าจะยินดีที่ประธานาธิบดีเจฟเฟอร์สัน เจฟเฟอร์สันไม่พอใจกับการบรรยายให้เขาโดยหัวหน้าผู้พิพากษา แต่ไม่กับการยืนยันมาร์แชลล์ของอำนาจของศาลในการตรวจสอบการกระทำของรัฐสภา สำหรับเหตุผลเชิงกลยุทธ์ในทางปฏิบัติมาร์แชลล์ไม่ได้บอกว่าศาลเป็นล่ามเพียงของรัฐธรรมนูญ (แม้ว่าเขาหวังว่ามันจะเป็น) และเขาไม่ได้บอกว่าศาลจะบังคับใช้การตัดสินใจหากรัฐสภาหรือผู้บริหารไม่เห็นด้วยกับพวกเขา แต่โดยยืนยันทันเวลาของเขาในการทบทวนการพิจารณาคดีของศาลที่จะเริ่มต้นขึ้นในฐานะที่เป็นสาขาที่เท่ากันของรัฐบาล - ที่เท่าเทียมกันในอำนาจของรัฐสภาและประธานาธิบดี ตลอดประวัติศาสตร์อันยาวนานเมื่อศาลที่จำเป็นในการยืนยันความถูกต้องของมันได้อ้างความเห็นของมาร์แชลล์เบอรีใน v. เมดิสัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เบอรีโวลต์ เมดิสัน อย่างคดีที่สำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์ของศาลฎีกา เป็นกรณีที่ศาลฎีกาสหรัฐอเมริกา แรกที่ใช้หลักการของการ " ทบทวน " ตุลาการ . . . อำนาจของศาลเพื่อยกเลิกการกระทำของรัฐสภาที่ขัดแย้งกับรัฐธรรมนูญ เขียนใน 1803 โดยหัวหน้าผู้พิพากษาจอห์นมาร์แชลการตัดสินใจ มีบทบาทในการสร้างศาลฎีกาแยกสาขาของรัฐบาล เทียบกับรัฐสภาและฝ่ายบริหาร

ความจริงรอบเบอรีเป็นสิ่งที่ซับซ้อน ในการเลือกตั้งของ 1800 , จัดระเบียบพรรคประชาธิปไตยใหม่ของ โธมัส เจฟเฟอร์สัน เอาชนะพรรคโชคดี จอห์น อดัมส์ สร้างบรรยากาศของความหวาดกลัวทางการเมืองสำหรับเป็ดง่อยทนาย .ในวันสุดท้ายของประธานาธิบดีของเขาได้รับการแต่งตั้ง อดัมจำนวนผู้พิพากษาแห่งสันติภาพสำหรับเขตโคลัมเบีย ซึ่งคณะกรรมการได้อนุมัติ โดยวุฒิสภา ลงนามโดยประธานาธิบดี และติดด้วยตราประทับอย่างเป็นทางการของรัฐบาล ผู้ขายไม่ส่งมอบ อย่างไรก็ตาม และเมื่อประธานาธิบดีเจฟเฟอร์สันสันนิษฐานสำนักงาน 5 มีนาคม 2344 เขาสั่ง เจมส์ เมดิสัน , เลขานุการของรัฐไม่ต้องส่งเอง วิลเลียมเบอรี หนึ่ง ของ ตาม แล้วยื่นคำร้องต่อศาลฎีกามีคำสั่งของศาลสูง หรือคำสั่งศาล น่าสนใจแมดิสัน แสดงเหตุที่เขาไม่ควรจะได้รับค่านายหน้าของเขา

ในการคลี่คลายคดี ผู้พิพากษาหัวหน้ามาแชลตอบสามคำถาม ก่อนทำเบอรีมีสิทธิอำนาจ ที่เขาร้องเรียน ? ประการที่สองทำกฎหมายของสหรัฐอเมริกาให้ศาลอนุญาตเบอรีเช่นคำสั่ง ? สาม ถ้าพวกเขาทำ , ศาลฎีกาดังกล่าวเป็นคำสั่ง ? สำหรับคำถามแรก มาร์แชลปกครองเบอรีได้รับการแต่งตั้งตามขั้นตอนที่จัดตั้งขึ้นโดยกฎหมายอย่างถูกต้อง และว่า เขาจึงมีสิทธิในการเขียน ประการที่สอง เนื่องจากเบอรีมีสิทธิตามกฎหมายคณะกรรมการของเขากฎหมายต้องให้เค้าแก้ไข หัวหน้าผู้พิพากษากล่าวว่า มันเป็นหน้าที่โดยเฉพาะของศาลเพื่อปกป้องสิทธิของแต่ละบุคคล แม้แต่กับประธานาธิบดีของสหรัฐอเมริกา ในเวลา