The philosophy of film is now a fir

The philosophy of film is now a firmly established subfield of contemporary philosophy of art. Although philosophers were among the first academics to publish studies of the new artform in the early decades of the twentieth century, the field did not experience significant growth until the 1980's when a renaissance occurred. There are many reasons for the field's recent growth. Suffice it to say here that changes in both academic philosophy and the cultural role of the movies in general made it imperative for philosophers to take film seriously as an artform on a par with the more traditional ones like theater, dance, and painting. As a result of this surge in interest in film as a subject for philosophical reflection, the philosophy of film has become an important area of research in aesthetics.

This entry is organized around a number of issues that are central to the philosophy of film. They explore different aspect of film as an artistic medium, illustrating the range of concerns addressed within the philosophy of film.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปรัชญาของหนังเรื่องนี้คือตอนนี้ฟิลด์มั่นคงของปรัชญาร่วมสมัยของศิลปะ แม้ว่านักปรัชญาเป็นหนึ่งในกลุ่มนักวิชาการคนแรกที่จะเผยแพร่การศึกษาของ artform ใหม่ในช่วงทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบข้อมูลไม่ได้ประสบการณ์การเจริญเติบโตอย่างมีนัยสำคัญจนกระทั่งปี 1980 เมื่อยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาที่เกิดขึ้น มีหลายเหตุผลสำหรับการเจริญเติบโตที่ผ่านมาของฟิลด์เป็น พอจะพูดได้ว่าการเปลี่ยนแปลงที่นี่ทั้งในปรัชญาทางวิชาการและบทบาททางวัฒนธรรมของภาพยนตร์โดยทั่วไปทำให้มันเป็นความจำเป็นสำหรับนักปรัชญาที่จะใช้ภาพยนตร์อย่างจริงจังเป็น artform ในหุ้นที่มีคนแบบดั้งเดิมมากขึ้นเช่นโรงละครการเต้นรำและการวาดภาพ อันเป็นผลมาจากไฟกระชากในความสนใจในภาพยนตร์เรื่องสำหรับการสะท้อนปรัชญานี้ปรัชญาของภาพยนตร์เรื่องนี้ได้กลายเป็นพื้นที่สำคัญของการวิจัยในการศึกษา. รายการนี้ถูกจัดรอบหลายประเด็นที่เป็นศูนย์กลางในการปรัชญาของภาพยนตร์เรื่องนี้ พวกเขาสำรวจแง่มุมที่แตกต่างกันของภาพยนตร์เป็นสื่อศิลปะที่แสดงช่วงของความกังวลที่อยู่ภายในปรัชญาของภาพยนตร์เรื่องนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปรัชญาของฟิล์มตอนนี้ก่อตั้งขึ้นอย่างมั่นคง subfield ปรัชญาศิลปะร่วมสมัย แม้ว่านักวิชาการนักปรัชญากลุ่มแรกที่เผยแพร่การศึกษาของ artform ใหม่ในทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบ , สนามไม่พบการเจริญเติบโตที่สำคัญจนถึงปี 1980 เมื่อชีวิตใหม่เกิดขึ้น มีหลายเหตุผลสำหรับการเจริญเติบโตล่าสุดของฟิลด์พอเพียงที่จะพูดที่นี่ที่เปลี่ยนแปลงทั้งในทางปรัชญาและบทบาทของวัฒนธรรมในหนังทั่วไป ทำให้มันขวางสำหรับนักปรัชญาใช้ฟิล์มอย่างจริงจังเป็น artform เมื่อเทียบกับแบบดั้งเดิมมากขึ้นเหมือนละคร เต้นรำ และภาพวาด ผลของกระแสนี้ในความสนใจในการภาพยนตร์เป็นเรื่องที่สะท้อนปรัชญาปรัชญาของภาพยนตร์ได้กลายเป็นพื้นที่สำคัญของการวิจัยสุนทรียศาสตร์

เอนทรี่นี้จัดรอบหมายเลขของปัญหาที่เป็น กลาง กับปรัชญาของฟิล์ม พวกเขาสำรวจแง่มุมที่แตกต่างกันของภาพยนตร์เป็นสื่อศิลปะ , ที่แสดงช่วงของความกังวลอยู่ในปรัชญาของฟิล์ม