MoDERN DRESS AND IDENTITY The globa

MoDERN DRESS AND IDENTITY
The globalization of dress fashions in the twentieth century was the most visible marker of the end of autonomy discussed in Chapter 11. Before 1900 the few elite Asians who dressed like Europeans stood out as anomalies, by 1960 it was survivals of locally particular dress in urban settings that seemed anomalous and in need of explanation. Nothing better than dress tortured conflict between desires to emulate the modern status of the European and to reject his alien arrogance. Each time and place revealed different nuances in the nature and outcome of this conflict. There were dramatic moments of overturning tradition or asserting neo-tradition, but the overall current was irresistible in the direction of globalized modernity.

Status hierarchies were everywhere expressed in but these differences had seemed relatively minor to Europeans Southeast Asia. In whether male and female dress and hairstyles seemed it was the "masculine" short brush look of Thai women or the "feminine 1ong locks of Bama, avanese, and Viet men. Palace sumptuary codes and hierar- chies became stricter as the courts became defensive, but did not extend to whole societies as they had in Europe. It was the Europeans in Asia who became obsessive about dress codes as ideas of racial hierarchy took hold. Experimentation and hybridity was no longer acceptable to the Europeans who set the tone from 1900, so that men and increasingly women should dress as they did in Europe. The British officials, accustomed to wearing shoes as a mark of identity wherever they went in India, seemed willing to risk war or rebellion in Burma rather than remove their shoes in palace and pagoda.

"Protected" royals in the colonial context tended to insist on distinctive dress styles held to be traditional among their own subjects, since it imposed a pattern of deference in walking, crouching, and speaking which was seen to be under attack elsewhere. In Siam, however, the determination of successive rul ers to achieve "civilized" status in the eyes of the powerful Europeans drove the most explicit and orderly westernization. King Mongkut (1851-68) already required those attending court to wear shirts, and began the habit of wearing a military uniform in emulation of the most powerful of his European visitors His successor Chulalongkorn wore immaculate European dress on his travels in the 1890s (Figure 14. l), and full dress uniform for his public representation at home in statues and portraits. Government officials the epitome of the thrust to modernity, wore a white uniform A hybrid style of sarung-like cloth tucked in such a way as to resemble knee-length pantaloons was fashionable into the twentieth century, but increasingly was replaced by western trousers for the intelligentsia and fashionable urbanites, Chinese At a popular and Thai level, a decree had to be issued in 1899 imposing fines for women who did not cover their breasts and men who did not wear the sarung down to knee length during the visit of Prince Heinrich of Prussia to Bangkok

The imposition of global modernity reached its peak after the absolute monarchy was overthrown in 1932, and particularly under the wartime dictatorship of Marshall Phibun Songkhram (1938-44). Decrees of 1941 insisted that Thais must be dressed properly when in public to uphold the civilized status of the country. This meant European dress or the approved hybrid style of national dress. Women were not excluded, and a "Miss Thailand" competition was officially encouraged in which from 1941 only European dress should be worn, complete with gloves, hats, and high-heeled shoes. Ahead of the rest of the region, Thailand appeared to have made its choice.

The same desire to claim the modern, civilized, and free status elite Europeans weighed even more heavily on the radicalized status hierarchies of colonies. Men who dressed, acted, and spoke like Europeans were more likely to be treated respectfully and feel the equal of their masters, so national it's became the foremost westernizers. In Indonesia a radical young Soewardi Soerjaningrat (1914, 267) had marveled how "a slavish attitude and manners yes even opinions, change into ways which are unforced, free through the Change of clothes Filipino politicians of the 1982 discarded Spanish or local style for a dark jacket, the americana, once they had to deal with Americans Those engaged in revolution, whether in 1890s Philippines or the 10 elsewhere, were particularly eager to embrace European military or civil dress

Burma proved the exception to this westernizing pattern, perhaps initi because of the influence of Gandhi's ideas during its administrative inco tion into British India until 1935. The first generation of English-educated nationalists in the YMBA of the 1920s did adopt western dress as a mark of equality. Their more radical successors of the 1930s, however, who adopted the respectful term of address to Europeans, Thakin, as their own badge equality, preferred a Burmese style of pinni Gacket) and long i Csarung-like wrap-around, with an opening at the front war politicians, concerned to assert Bama distinctiveness, were more concerned than elsewhere with uniform ity of dress. U Nu already emphasized national dress as the "very backbone" of the culture of the race or nation" in 1951 (cited Edwards 2007, 133).Th advent of military rule in 1962 brought to a new level the enforcing of a dress code centered on the longoi, which had the probably intended effect of making trousers, the symbol of assertive male modernity, the prerogative of the ruling military alone

The same nationalist men who embraced modernity in dress often pre ferred the presumed delicacy and deference of traditional dress in women Another struggle between equality and identity took place here, the battle lines being drawn differently. The first women to achieve high levels of education or political office adopted modern western dress, like Sundanese lawyer Maria Ulfah Santoso (1911-88) or Filipina pediatrician Fe del Mundo (1911-2011) the first woman (accidentally) admitted to Harvard Medical School. The ives of political leaders were more likely to appear in a distinctive Asian style, however modernized. Once the revolutions were over, a "national" style of female dress became established in the 1960s and 1970s in each of the new countries. For men too there were experiments with adding a "national" touch to a fundamentally modern/universal dress, beginning with the Indonesian headdress. Javanese might combine their blangkon in batik cloth with a European suit, while Sukarno popularized a black fez (pic) as a unifying symbol for all Indonesian men

The antithesis of modernizing nationalist dress was the undress of those most recently incorporated into the world system through colonialism. For lowlanders in the early 1900s, the wearing of a simple loin-cloth or sarung without clothing the upper body became the preeminent sign of savage and marginal status. As education spread to the highlands, particularly if at missionary hands, cheap manufactured shirts were accepted as the price of acceptance in the broader society.The cultural conservatism ofiate colonialism however, allowed this relative undress to survive, notably in the cultural museum's of Bali and in Rajah Brooke's Sarawak. Nationalism was more confident of its mission to civilize, and these pockets disappeared quickly after 1945. Yet there is evidence at least from the Luzon Cordillera that highlanders understood and used their undress as one of the weapons against incorporation, against President Marcos in the 1970s.

politics, emphatically joined the new interna Southeast Asia's dress, like its tional pattern during the middle third of the twentieth century. Once the diverse local patterns of dress had gone, however, and the struggle for equal dignity won, elites made a return to local color from the 1970s and 1980s. Batik shirts became pervasive on even formal occasions in Indonesia and Malaysia, as did the barong Tagalog in the Philippines The graceful ao dai, hunned by revolutionary Northviet Nam during the war, made a great come back thereafter beginning with the tourist trade.Weddings in particular became occasions for experimenting with modern adaptations of traditional where competitive ethnic pride could be displayed within accepted national and international parameters. This kind of sartorial display became a feature of the many international summits held the region, each country feeling in obliged to produce its "national" dress at its turn as host.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เครื่องแต่งกายที่ทันสมัยและอัตลักษณ์ โลกาภิวัตน์ของแฟชั่นเสื้อผ้าในศตวรรษที่ยี่สิบหมายมองเห็นได้สุดสิ้นอิสระที่กล่าวถึงในบทที่ 11 ก่อน 1900 elite น้อยเอเชียที่แต่งตัวเหมือนชาวยุโรปยืนออกเป็นความผิด โดย 1960 มัน ได้ survivals เฉพาะในท้องถิ่นการแต่งกายในการตั้งค่าเมืองที่ดูเหมือน anomalous และ ต้องอธิบาย อะไรดีกว่าแต่งตัวปรารถนาทรมานสู่ความขัดแย้งระหว่างจำลองสถานะของยุโรปที่ทันสมัย และปฏิเสธของเขาหยิ่งคนต่างด้าว แต่ละเวลาและสถานที่เปิดเผยความแตกต่างแตกต่างกันในธรรมชาติและผลของความขัดแย้งนี้ มีช่วงเวลาที่ละครพยายามประเพณี หรือกรรมสิทธิ์นีโอประเพณี แต่ในปัจจุบันโดยรวมถูกต้านทานในทิศทางของความทันสมัยโลกา ทุกที่แสดงสถานะลำดับชั้น แต่ต่างได้ประจักษ์ค่อนข้างเล็กเพื่อภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของยุโรป ในข้อว่าชาย และหญิงแต่งกายและทรงผม ดูเหมือน มันเป็นลักษณะแปรงสั้น "ผู้ชาย" ของหญิงไทยหรือ "ผู้หญิง 1ong ล็อคคนปาล์ม avanese และเวียดนาม วังรหัส sumptuary และ hierar-chies เป็นเข้มงวด ตามศาลกลายเป็นป้องกัน แต่ไม่ไม่ขยายให้สังคมทั้งหมดที่มีในยุโรป ชาวยุโรปในเอเชียที่กลายเป็น obsessive เกี่ยวกับการแต่งกาย ตามความคิดของลำดับชั้นเชื้อชาติเอาค้างไว้ ได้ ทดลองและ hybridity นั้นไม่ยอมรับยุโรปที่ตั้งเสียงจาก 1900 เพื่อให้หญิงและชายมากขึ้นควรแต่งตัวเหมือนกับในยุโรป เจ้าหน้าที่อังกฤษ คุ้นเคยกับการสวมใส่รองเท้าเป็นเครื่องหมายของตนที่เดินทางในอินเดีย ประจักษ์ยินดีเสี่ยงต่อสงครามหรือกบฏในพม่า มากกว่าที่เอารองเท้าของพวกเขาในวังและเจดีย์ "ป้องกัน" พระราชวงศ์ในบริบทโคโลเนียลที่มีแนวโน้มที่จะ ยืนยันในลักษณะเครื่องแต่งกายที่โดดเด่นขึ้นเป็นแบบดั้งเดิมในเรื่องของตนเอง เนื่องจากได้กำหนดรูปแบบของนั้นได้ยอมตามในเดิน crouching และการพูดซึ่งมีเห็นได้ภายใต้การโจมตีอื่น ๆ สยาม อย่างไรก็ตาม กำหนด rul ต่อสกู๊ปให้สถานะ "อารย" ในสายตาของชาวยุโรปมีประสิทธิภาพขับรถ westernization ชัดเจน และเป็นระเบียบมากที่สุด สมเด็จพระจอมเกล้า (1851-68) แล้วต้องการผู้ร่วมศาลสวมเสื้อ และเริ่มนิสัยการสวมใส่เครื่องแบบทหารในจำลองของมีประสิทธิภาพมากที่สุดของยุโรปของเขา เขาสืบจุฬาลงกรณ์สวมเสื้อนฤมลยุโรปในการเดินทางของเขาในช่วงปี 1890 สื่อ (รูปที่ 14. l), และเป็นรูปแบบการแสดงสาธารณะของเขาที่บ้านในรูปปั้นและภาพวาดชุดเต็ม เจ้าหน้าที่ของรัฐสวมแห่งกระตุกเพื่อความทันสมัย มีสีขาวรูปแบบผสมอยู่ในลักษณะเป็นคล้าย pantaloons ความยาวเข่าผ้า sarung เหมือนเป็นแฟชั่นในศตวรรษที่ยี่สิบ แต่มากขึ้นถูกแทนที่ ด้วยกางเกงตะวันตกสำหรับนักการและแฟชั่น urbanites จีนในไทย และโรงแรมยอดนิยมระดับ พระราชกฤษฎีกาที่ได้ออกในย่านสินไหมโอ่อ่าสำหรับผู้หญิงที่ไม่ได้ครอบคลุมหน้าอกของพวกเขาและคนที่ไม่ได้สวมใส่ sarung ลงยาวเข่าในระหว่างการเยือนของเจ้าชายไฮน์ริชปรัสเซียกับกรุงเทพมหานคร ของความทันสมัยระดับโลกมาถึงจุดสูงสุดของหลังสมบูรณาญาสิทธิราชย์ถูก overthrown ในปี 1932 และโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาย ใต้เผด็จการความโหดร้ายของมาร์แชลพิบูลย์สงคราม (1938-44) กฎเกณฑ์ของ 1941 ยืนยันว่า คนไทยต้องแต่งตัวอย่างถูกต้องเมื่อประชาชนดำรงสถานะเป็นอารยประเทศ นี้หมายถึง เครื่องแต่งกายที่ยุโรปหรือแบบไฮบริดที่ได้รับอนุมัติของเครื่องแต่งกายแห่งชาติ ผู้หญิงไม่ได้ถูกแยกออก และเป็น "นางสาวไทย" แข่งขันถูกสนับสนุนให้เป็นทางที่จาก 1941 เฉพาะยุโรปแต่งตัวควรสวมใส่ สมบูรณ์ พร้อมถุงมือ หมวก รองเท้าส้นสูง ข้างหน้าเหลือของภูมิภาค ไทยปรากฏให้ ทำการเลือก เหมือนต้องโมเม elite สถานะ และทันสมัย อารย ฟรียุโรปน้ำหนักยิ่งมากในสถานะ radicalized ลำดับชั้นของอาณานิคม คนที่แต่ง ดำเนิน และพูดเหมือนชาวยุโรปมีแนวโน้มที่จะได้รับการรับ และความรู้สึกเท่ากับของต้นแบบของพวกเขา ดังนั้นชาตินั้นได้กลายเป็น westernizers ที่สำคัญ ในอินโดนีเซีย Soewardi Soerjaningrat หนุ่มรุนแรง (1914, 267) มี marveled ว่า "ทัศนคติ slavish และมารยาทใช่แม้ความคิดเห็น เปลี่ยนเป็นวิธีที่มี unforced ฟรีผ่านการเปลี่ยนแปลงของนักการเมืองฟิลิปปินส์ 1982 ละทิ้งสไตล์สเปน หรือเฉพาะสำหรับเสื้อสีเข้ม อเมริกานา เมื่อพวกเขาต้องจัดการกับชาวอเมริกันที่หมั้นในการปฏิวัติ ไม่ว่า ในช่วงปี 1890 สื่อฟิลิปปินส์ หรือ 10 อื่น ๆ เสื้อผ้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งอยากโอบกอดตุ๊กตาทหาร หรือพลเรือนที่ยุโรปพม่าพิสูจน์ยกเว้นรูปแบบนี้ westernizing ที initi เนื่องจากอิทธิพลของแนวคิดของคานธีระหว่างสเตรชันของ inco ดูแลในบริติชอินเดียจนถึง 1935 ศึกษาภาษาอังกฤษ nationalists YMBA ของปี 1920 ในรุ่นแรกได้นำเครื่องแต่งกายตะวันตกเป็นเครื่องหมายของความเสมอภาค ผู้สืบทอดการรุนแรงขึ้นของ 1930 อย่างไรก็ตาม ผู้นำระยะที่เคารพของชาวยุโรป Thakin เป็นความเสมอภาคของตนเองป้ายชื่อ ที่อยู่ ที่ต้องการแบบพม่าของ pinni Gacket) และยาว Csarung เหมือนรอบ มีการเปิดที่สงครามหน้านักการเมือง ที่เกี่ยวข้องเพื่อยืนยันรูปปาล์ม distinctiveness ฉันเป็นห่วงกว่าอื่น ๆ ity เป็นรูปแบบของเครื่องแต่งกาย U Nu แล้วเน้นเครื่องแต่งกายแห่งชาติเป็น "มากแกนหลัก" ของวัฒนธรรมของชาติหรือการแข่งขัน"ใน 1951 (อ้างอิงเอ็ดเวิร์ด 2007, 133) Th มาของทหารในปี 1962 นำระดับใหม่บังคับใช้แต่งแปลกบน longoi ซึ่งมีผลอาจตั้งใจทำกางเกง สัญลักษณ์ของความทันสมัยชายทำ พระราชอำนาจของทหารปกครองเพียงอย่างเดียว เดิมของคนกอดความทันสมัยในชุดมักก่อน ferred presumed อาหารแล้วนั้นได้การยอมตามของแต่งกายแบบดั้งเดิมในหญิงอื่นต่อสู้ระหว่างตัวตนและความเท่าเทียมกันเอานี่ ทำรายการต่อสู้การวาดต่างกัน ชุดแรกเพื่อให้การศึกษาหรือทางการเมืองระดับสูงนำสมัยชุดตะวันตก เช่นทนายซุนดามาเรีย Ulfah Santoso (1911-88) หรือกุมารคุณูปการ Fe del Mundo (1911-2011) ผู้หญิงคนแรก (โดยบังเอิญ) ชมโรงเรียนการแพทย์ฮาร์วาร์ด อีฟส์อผู้นำทางการเมืองมักปรากฏในสไตล์เอเชียโดดเด่น อย่างไรก็ตาม คำแนะนำได้ เมื่อการปฏิวัติได้มากกว่า เครื่องแต่งกายหญิงรูปแบบ "ชาติ" กลายเป็นก่อตั้งขึ้นในปี 1960 และทศวรรษ 1970 ในประเทศใหม่ สำหรับผู้ชาย เกินไปมีการทดลอง ด้วยการเพิ่มสัมผัส "แห่งชาติ" เครื่องแต่งกายความทันสมัย/สากล เริ่มต้น ด้วย headdress อินโดนีเซีย ชวาอาจรวม blangkon ของพวกเขาในผ้าบาติกกับสูทยุโรป ในขณะที่ซูการ์โน popularized กุชชี่สีดำ (pic) เป็นสัญลักษณ์รวมกันสำหรับคนอินโดนีเซียทั้งหมด แอนติเธซิสของการปรับแต่งของ undress ผู้ล่าสุด รวมอยู่ในระบบโลกผ่านอาณานิคมได้ สำหรับ lowlanders ในช่วงภาพกลาย สวมผ้าหยิบง่ายหรือ sarung โดยเสื้อผ้าร่างกายส่วนบนเป็น เครื่องหมายเป็นสถานะที่ป่าเถื่อน และกำไร เป็นการศึกษาที่แพร่กระจายไปยังไฮแลนด์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าที่มิชชันนารีมือ ผลิตเสื้อราคาถูกถูกยอมรับเป็นยอมรับในสังคมกว้างขึ้น ลัทธิ ofiate อนุรักษนิยมทางวัฒนธรรมอย่างไรก็ตาม ได้ undress นี้สัมพันธ์กันเพื่อความอยู่รอด โดยเฉพาะ ในวัฒนธรรม ศาสตร์ของบาหลี และ ในซาราวัก Rajah บรูค ชาตินิยมคือยิ่งมั่นใจกับ civilize ภารกิจ และกระเป๋าเหล่านี้หายไปอย่างรวดเร็วหลังจาก 1945 ยัง มีหลักฐานน้อยจาก Cordillera ลูซอนไฮแลนเดอร์เข้าใจ และใช้ undress ของพวกเขาเป็นหนึ่งในอาวุธกับประสาน กับประธานาธิบดี Marcos ในทศวรรษ 1970การเมือง รวมชุดใหม่ interna เอเชียของ เช่นรูปแบบ tional ระหว่างสามกลางของศตวรรษที่ยี่สิบกึกก้อง เมื่อรูปแบบท้องถิ่นมีความหลากหลายของเครื่องแต่งกายหาย ไปไหน อย่างไรก็ตาม และต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีเท่าชนะ ร่ำรวยทำกลับไปถิ่นสีจากปี 1970 และทศวรรษที่ 1980 เสื้อบาติกกลายเป็นชุมชนที่แพร่หลายในโอกาสที่เป็นทางการแม้ในอินโดนีเซีย และมาเลเซีย เป็นได้นอนตากาล็อกในฟิลิปปินส์สง่างามอ่าวได hunned โดยปฏิวัติ Northviet น้ำในระหว่างสงคราม ทำมาดีกลับหลังจากนั้นเริ่มต้น ด้วยการท่องเที่ยวค้าขาย งานแต่งงานโดยเฉพาะอย่างยิ่งกลายเป็น โอกาสสำหรับทดลองกับท้องทันสมัยดั้งเดิมที่สามารถแสดงความภาคภูมิใจกลุ่มแข่งขันภายในประเทศ และระหว่างประเทศยอมรับพารามิเตอร์ แสดง sartorial ชนิดนี้กลายเป็น ลักษณะของประเทศนานาชาติในภูมิภาคจัดขึ้น obliged รู้สึกในแต่ละประเทศในการผลิตเครื่องแต่งกายของ "ชาติ" ที่เปิดตัวเป็นเจ้าภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชุดที่ทันสมัยและบัตรประจำตัวโลกาภิวัตน์ของแฟชั่นการแต่งกายในศตวรรษที่ยี่สิบเป็นเครื่องหมายที่มองเห็นได้มากที่สุดของการสิ้นสุดของความเป็นอิสระที่กล่าวไว้ในบทที่ 11 ก่อนที่ 1900 ชาวเอเชียไม่กี่ชนชั้นที่แต่งตัวเหมือนชาวยุโรปยืนออกเป็นความผิดปกติโดย 1960 มันก็รอดของในประเทศ การแต่งกายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการตั้งค่าในเมืองที่ดูเหมือนผิดปกติและอยู่ในความต้องการของคำอธิบาย
ไม่มีอะไรดีกว่าการแต่งกายความขัดแย้งทรมานระหว่างความปรารถนาที่จะเลียนแบบสถานะที่ทันสมัยของยุโรปและการปฏิเสธความเย่อหยิ่งของเขาคนต่างด้าว แต่ละเวลาและสถานที่ที่แตกต่างกันเปิดเผยความแตกต่างในธรรมชาติและผลของความขัดแย้งนี้ มีช่วงเวลาที่น่าทึ่งของคว่ำประเพณีหรือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับนีโอเป็นประเพณี แต่ในปัจจุบันโดยรวมที่ไม่อาจต้านทานในทิศทางของความทันสมัยยุคโลกาภิวัตน์. วรรณะสถานะถูกแสดงในทุกที่ แต่ความแตกต่างเหล่านี้ดูเหมือนเล็ก ๆ น้อย ๆ ในยุโรปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ไม่ว่าจะเป็นในชายและหญิงแต่งกายและทรงผมดูเหมือนมันเป็น "ผู้ชาย" มองแปรงสั้นของสตรีไทยหรือ "ล็อค 1ong ผู้หญิง Bama, avanese และเวียดคน. พระราชวังรหัสลัทธิและ chies hierar- กลายเป็นเข้มงวดสนามกลายเป็นการป้องกัน แต่ไม่ได้ขยายไปถึงสังคมทั้งที่พวกเขามีอยู่ในยุโรป. มันเป็นชาวยุโรปในเอเชียที่กลายเป็นครอบงำเกี่ยวกับรหัสชุดความคิดของลำดับชั้นทางเชื้อชาติจับ. การทดลองและ hybridity ก็ไม่ได้รับการยอมรับจากชาวยุโรปที่กำหนดเสียงจาก 1900 เพื่อให้ผู้ชายและผู้หญิงมากขึ้นควรแต่งกายเป็นพวกเขาในยุโรป. เจ้าหน้าที่อังกฤษที่คุ้นเคยกับการสวมรองเท้าเป็นเครื่องหมายของตัวตนที่ใดก็ตามที่พวกเขาไปในอินเดียดูเหมือนเต็มใจที่จะเสี่ยงสงครามหรือการก่อจลาจลในพม่ามากกว่าถอดรองเท้าของพวกเขาในพระราชวัง และเจดีย์. "ป้องกัน" พระราชวงศ์ในบริบทโคโลเนียลมีแนวโน้มที่จะยืนยันในรูปแบบการแต่งกายที่โดดเด่นถือเป็นแบบดั้งเดิมในหมู่วิชาของตัวเองเพราะมันกำหนดรูปแบบของการแสดงความเคารพในการเดินหมอบและการพูดในที่ซึ่งถูกมองว่าจะเป็นภายใต้การโจมตีอื่น ๆ ในสยาม แต่ความมุ่งมั่นของผู RUL ต่อเนื่องเพื่อให้บรรลุ "อารยะ" สถานะในสายตาของชาวยุโรปที่มีประสิทธิภาพขับรถตะวันตกอย่างชัดเจนมากที่สุดและเป็นระเบียบเรียบร้อย พระจอมเกล้า (1851-1868) แล้วต้องศาลผู้เข้าร่วมการสวมเสื้อและเริ่มนิสัยของการสวมเครื่องแบบทหารในการแข่งขันของมีประสิทธิภาพมากที่สุดของผู้เข้าชมของเขาในยุโรปทายาทจุฬาลงกรณ์สวมชุดนฤมลยุโรปเกี่ยวกับการเดินทางของเขาในยุค 1890 (รูปที่ 14 ลิตร) และการแต่งกายเครื่องแบบเต็มรูปแบบสำหรับการเป็นตัวแทนของประชาชนที่บ้านในรูปปั้นและภาพ ข้าราชการที่ดีเลิศของแรงผลักดันให้ทันสมัยที่สวมเครื่องแบบสีขาวรูปแบบไฮบริดของผ้า sarung เหมือนซุกอยู่ในลักษณะที่คล้ายกับกางเกงยาวถึงเข่าเป็นแฟชั่นในศตวรรษที่ยี่สิบ แต่มากขึ้นก็ถูกแทนที่ด้วยกางเกงตะวันตกสำหรับ ปัญญาชนและคนเมืองที่ทันสมัยของจีนในระดับที่นิยมและไทยพระราชกฤษฎีกามีที่จะออกในปี 1899 การจัดเก็บภาษีค่าปรับสำหรับผู้หญิงที่ไม่ได้ครอบคลุมหน้าอกและชายของพวกเขาที่ไม่ได้สวมใส่ sarung ลงไปยาวเข่าในระหว่างการเยือนของเจ้าชายเฮ็นของ ปรัสเซียที่กรุงเทพฯการจัดเก็บภาษีของความทันสมัยระดับโลกถึงจุดสูงสุดหลังจากที่ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ก็เจ๊งในปี1932 และโดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้การปกครองแบบเผด็จการของสงครามมาร์แชลล์พิบูลสงคราม (1938-1944) พระราชกฤษฎีกาปี 1941 ยืนยันว่าคนไทยจะต้องสวมใส่อย่างถูกต้องเมื่ออยู่ในที่สาธารณะที่จะรักษาสถานะของอารยะประเทศ นั่นหมายความว่าการแต่งกายยุโรปหรือรูปแบบไฮบริดได้รับการอนุมัติของชุดประจำชาติ ผู้หญิงไม่ได้รับการยกเว้นและ "นางสาวไทย" การแข่งขันได้รับการสนับสนุนอย่างเป็นทางการในปี 1941 ซึ่งการแต่งกายยุโรปควรจะสวมใส่พร้อมกับถุงมือหมวกและรองเท้าส้นสูง ก่อนส่วนที่เหลือของภูมิภาคประเทศไทยดูเหมือนจะทำทางเลือกของ. ความปรารถนาเดียวที่จะเรียกร้องทันสมัยศิวิไลซ์และสถานะฟรียุโรปชนชั้นชั่งน้ำหนักมากยิ่งขึ้นอย่างมากในลำดับชั้นสถานะ radicalized อาณานิคม ผู้ชายที่แต่งตัวทำหน้าที่และพูดเหมือนชาวยุโรปมีแนวโน้มที่จะได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพและความรู้สึกที่เท่ากันของเจ้านายของตนเพื่อชาติก็กลายเป็น westernizers สำคัญ ในประเทศอินโดนีเซียรุนแรงหนุ่ม Soewardi Soerjaningrat (1914, 267) ได้ประหลาดใจว่า "ทัศนคติที่เลวทรามและมารยาทใช่แม้กระทั่งความคิดเห็นเปลี่ยนเป็นวิธีที่ได้รับการ unforced, ฟรีผ่านการเปลี่ยนแปลงของเสื้อผ้านักการเมืองฟิลิปปินส์ 1982 ทิ้งสไตล์สเปนหรือท้องถิ่นที่ แจ็คเก็ตสีเข้ม Americana เมื่อพวกเขามีการจัดการกับชาวอเมริกันผู้มีส่วนร่วมในการปฏิวัติไม่ว่าจะในยุค 1890 ฟิลิปปินส์หรือ 10 อื่น ๆ ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งความกระตือรือร้นที่จะโอบกอดทหารยุโรปหรือชุดพลเรือนพม่าได้รับการพิสูจน์ข้อยกเว้นรูปแบบwesternizing นี้ initi บางทีอาจเป็นเพราะ อิทธิพลของความคิดของคานธีในระหว่างการ Inco ของการบริหารเข้าไปในบริติชอินเดียจนถึงปี 1935 รุ่นแรกของโดนัลภาษาอังกฤษการศึกษาใน YMBA ของปี ค.ศ. 1920 ไม่นำมาใช้ในการแต่งกายตะวันตกเป็นเครื่องหมายของความเท่าเทียมกัน. สืบทอดของพวกเขาที่รุนแรงมากขึ้นจากช่วงทศวรรษที่ 1930 แต่ ที่นำมาใช้ในระยะเคารพของที่อยู่ในยุโรป, Thakin เป็นความเสมอภาคป้ายของตัวเองที่ต้องการสไตล์พม่า pinni Gacket) และระยะยาวผม Csarung เหมือนรอบด้วยการเปิดที่นักการเมืองสงครามด้านหน้าที่เกี่ยวข้องที่จะยืนยันความเป็นเอกเทศ Bama มีความกังวลมากขึ้นกว่าที่อื่น ๆ ที่มี ity เครื่องแบบการแต่งกาย U Nu เน้นแล้วชุดประจำชาติเป็น "กระดูกสันหลังมาก" วัฒนธรรมของการแข่งขันหรือประเทศ "ในปี 1951 (2007 อ้างเอ็ดเวิร์ดส์, 133) ถือกำเนิด .th ของการปกครองโดยทหารในปี 1962 นำไปสู่ระดับใหม่ของการบังคับใช้การแต่งกายที่เป็นศูนย์กลาง ใน longoi ซึ่งมีผลตั้งใจอาจกางเกงทำให้เป็นสัญลักษณ์ของความทันสมัยชายแน่วแน่ที่พระราชอำนาจของทหารปกครองคนเดียวคนชาติเดียวกันที่นำเอาความทันสมัยในการแต่งกายมักจะก่อนferred อาหารอันโอชะสันนิษฐานและความเคารพของการแต่งกายแบบดั้งเดิมในผู้หญิง การต่อสู้ระหว่างความเสมอภาคและความเป็นตัวตนอีกที่เกิดขึ้นที่นี่สายการต่อสู้ถูกดึงที่แตกต่างกัน. ผู้หญิงคนแรกที่ประสบความสำเร็จระดับสูงของการศึกษาหรือที่ทำงานทางการเมืองที่นำมาใช้ชุดตะวันตกสมัยใหม่เช่นทนายความซุนดามาเรีย Ulfah Santoso (1911-1988) หรือฟิลิปปิกุมารแพทย์เฟเดล Mundo (1911-2011) เป็นผู้หญิงคนแรก (โดยบังเอิญ) เข้ารับการรักษาโรงเรียน Harvard Medical. โดยอีฟส์ของผู้นำทางการเมืองมีแนวโน้มที่จะปรากฏในสไตล์เอเชียที่โดดเด่นทันสมัย ​​แต่ เมื่อการปฏิวัติได้มากกว่าเป็น "ชาติ" รูปแบบของชุดหญิงเริ่มก่อตั้งขึ้นในปี 1960 และ 1970 ในแต่ละประเทศใหม่ สำหรับผู้ชายมากเกินไปมีการทดลองกับการเพิ่ม "ชาติ" สัมผัสที่ทันสมัยพื้นฐาน / ชุดสากลเริ่มต้นด้วยผ้าโพกศีรษะอินโดนีเซีย ชวาอาจรวม blangkon ในผ้าบาติกกับชุดสูทยุโรปในขณะที่ซูการ์โนที่นิยมหมวกสีดำ (รูป) เป็นสัญลักษณ์รวมสำหรับผู้ชายอินโดนีเซียทั้งหมดตรงกันข้ามของความทันสมัยชุดชาตินิยมเป็นเปลื้องผ้าของคนส่วนใหญ่ที่จัดตั้งขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้ในระบบโลกผ่านการล่าอาณานิคม . สำหรับชนในช่วงต้นทศวรรษ 1900 ที่สวมใส่ของเนื้อผ้าเรียบง่ายหรือ sarung โดยไม่มีเสื้อผ้าบนร่างกายกลายเป็นสัญญาณที่โดดเด่นด้วยสถานะดุร้ายและร่อแร่ การศึกษาการแพร่กระจายไปยังพื้นที่สูงโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าอยู่ในมือมิชชันนารีที่ผลิตเสื้อยืดราคาถูกได้รับการยอมรับว่าเป็นราคาที่ได้รับการยอมรับในการอนุรักษ์วัฒนธรรมที่กว้างขึ้น society.The ofiate ล่าอาณานิคม แต่ได้รับอนุญาตนี้เปลื้องผ้าญาติที่จะอยู่รอดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพิพิธภัณฑ์วัฒนธรรมของบาหลี ราชาในบรูกรัฐซาราวัก ชาติมีความมั่นใจมากขึ้นในการปฏิบัติภารกิจในการศิวิไลซ์และกระเป๋าเหล่านี้หายไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่ปี 1945 แต่มีหลักฐานอย่างน้อยจากเทือกเขาเกาะลูซอนที่ไฮแลนเดเข้าใจและใช้เปลื้องผ้าของพวกเขาเป็นหนึ่งในอาวุธที่ต่อต้านการรวมตัวกันต่อต้านประธานาธิบดีมาร์กอสในปี 1970 การเมืองอย่างเด่นชัดเข้าร่วมในการแต่งกายใหม่ระหว่างประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เช่นเดียวกับรูปแบบ tional ในช่วงที่สามช่วงกลางของศตวรรษที่ยี่สิบ เมื่อรูปแบบท้องถิ่นที่มีความหลากหลายของการแต่งกายได้หายไปอย่างไรและการต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ที่เท่าเทียมกันได้รับรางวัลชนชั้นทำผลตอบแทนให้กับสีในท้องถิ่นจากปี 1970 และ 1980 เสื้อบาติกกลายเป็นที่แพร่หลายแม้แต่ในโอกาสที่เป็นทางการในประเทศอินโดนีเซียและมาเลเซียขณะที่ Barong ตากาล็อกในฟิลิปปินส์สง่างามอ่าวได, hunned โดยการปฏิวัติ Northviet น้ำในช่วงสงครามทำดีกลับมาหลังจากนั้นเริ่มต้นด้วย trade.Weddings ท่องเที่ยวโดยเฉพาะอย่างยิ่ง กลายเป็นโอกาสสำหรับการทดลองกับการปรับตัวที่ทันสมัยของความภาคภูมิใจชาติพันธุ์ดั้งเดิมในการแข่งขันที่จะถูกนำมาแสดงภายในได้รับการยอมรับพารามิเตอร์ระดับชาติและนานาชาติ ชนิดของจอแสดงผลแสบสันต์นี้กลายเป็นคุณลักษณะของการประชุมสุดยอดระหว่างประเทศจำนวนมากที่จัดขึ้นในภูมิภาคแต่ละประเทศในความรู้สึกที่จำเป็นในการผลิต "ชาติ" ของการแต่งกายที่เปิดในฐานะเจ้าภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ทันสมัยแต่งตัวและเอกลักษณ์
โลกาภิวัตน์ของเสื้อผ้าแฟชั่นในศตวรรษที่ยี่สิบเป็นเครื่องหมายที่มองเห็นได้มากที่สุดของการสิ้นสุดของการปกครองตนเองที่กล่าวถึงในบทที่ 11 ก่อนไม่กี่ชั้นนำชาวเอเชียที่แต่งตัวเหมือนชาวยุโรป ยืนเป็นประตูมิติ โดย 1960 มันรอดได้ในท้องถิ่นโดยเฉพาะในเขตเมือง การแต่งตัวที่ดูเหมือนผิดปกติและต้องการคำอธิบายไม่มีอะไรดีกว่าชุดทรมานความขัดแย้งระหว่างความต้องการที่จะเลียนแบบสภาวะสมัยใหม่ของยุโรป และปฏิเสธความเย่อหยิ่งของเขาคนต่างด้าว แต่ละเวลา และสถานที่ พบความแตกต่างที่แตกต่างกันในธรรมชาติและผลของความขัดแย้งนี้ มันมีช่วงเวลาที่น่าทึ่งของประเพณีหรือการคว่ำ นีโอ ประเพณี แต่ปัจจุบันถูกต่อต้านโดยรวมในทิศทางของโลกาภิวัตน์ที่ความทันสมัย

ความคิดเห็นที่แสดงออกในสถานะอยู่ แต่ความแตกต่างเหล่านี้ได้ดูน้อยไปยุโรปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ไม่ว่าชายและหญิงในชุดและทรงผมที่ดูเหมือนเป็น " ผู้ชาย " สั้นแปรงลักษณะของผู้หญิงไทย หรือ " ผู้หญิง 1ong ล็อค Bama , avanese , และ , คน วัง sumptuary รหัสและ hierar - chies กลายเป็นเข้มงวดศาลกลายเป็นตั้งรับแต่ไม่ได้ขยายไปทั้งสังคม ตามที่พวกเขาได้ในยุโรป มันเป็นยุโรปในเอเชีย ที่กลายเป็นหมกมุ่นเกี่ยวกับรหัสชุดความคิดของเชื้อชาติชนชั้นเอาค้าง การทดลองและ Hybridity ไม่ใช่ยอมรับชาวยุโรปที่ตั้งค่าเสียงจาก 1900 แล้ว ว่าผู้ชายและผู้หญิงมากขึ้น ควรแต่งตัวเหมือนที่พวกเขาทำในยุโรป เจ้าหน้าที่อังกฤษคุ้นเคยกับการใส่รองเท้าที่เป็นเครื่องหมายของตนเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาไปในอินเดียดูเหมือนยินดีที่จะเสี่ยงสงครามหรือการจลาจลในพม่ามากกว่าจะเอารองเท้าของพวกเขาในพระราชวังและเจดีย์

" ป้องกัน " พระราชวงศ์ในอาณานิคมบริบทมีแนวโน้มที่จะยืนยันในลักษณะเครื่องแต่งกายที่โดดเด่นที่จะจัดขึ้นแบบดั้งเดิมของคนของตัวเองเพราะมันบังคับรูปแบบของการยืดเวลาในการเดิน , หมอบ ,และการพูดที่ถูกมองเป็นภายใต้การโจมตีในที่อื่น ๆ สยาม อย่างไรก็ตาม การกำหนดต่อเนื่องไม่ ERS เพื่อให้บรรลุ " สถานะศิวิไลซ์ " ในสายตาของพลังขับที่ชัดเจนที่สุดของยุโรปและตะวันตก . มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ ( 1851-68 ) แล้วต้องการผู้เข้าร่วมศาล สวมเสื้อและเริ่มนิสัยของการสวมใส่เครื่องแบบทหารในทางที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของยุโรปชมผู้สืบทอดของเขาจุฬาลงกรณ์ใส่ชุดยุโรป นิรมล ในการเดินทางของเขาในอังกฤษ ( รูปที่ 14 ลิตร ) และเครื่องแบบเต็มยศสำหรับการแสดงสาธารณะของเขาที่บ้านในรูปปั้นและภาพวาด . ข้าราชการตัวอย่างของการกระตุก เพื่อความทันสมัยสวมเครื่องแบบสีขาวสไตล์ลูกผสมของโสร่งเหมือนผ้าอย่างมิดชิดในลักษณะคล้ายกางเกงขายาวถึงเข่าเข่ายาวเป็นแฟชั่นในศตวรรษที่ยี่สิบ แต่มากขึ้นแทนกางเกงแบบตะวันตกในกลุ่มปัญญาชนและแฟชั่นครั้งแรก จีนอยู่ในระดับที่ได้รับความนิยม และไทยคำสั่งต้องได้รับการปรับใน 1899 สำหรับผู้หญิงที่ไม่ได้ปกปิดหน้าอก และผู้ชายที่ไม่ได้สวมโสร่งลงไปความยาวเข่าในระหว่างการเยือนของเจ้าชายไฮน์ริชแห่งปรัสเซียกรุงเทพฯ

การจัดเก็บโลกสมัยใหม่ถึงจุดสูงสุดหลังจากที่สมบูรณาญาสิทธิราชย์ถูกล้มล้างในปี 1932 และโดยเฉพาะในช่วงสงครามการปกครองแบบเผด็จการของมาร์แชล พิบูลสงคราม ( 1938-44 )พระราชกฤษฎีกา 2484 ยืนยันว่า คนไทยจะต้องสวมใส่อย่างถูกต้องเมื่อในที่สาธารณะเพื่อรักษาสถานะของอารยะประเทศ นี้หมายถึงยุโรปแต่งตัวหรืออนุมัติไฮบริดรูปแบบของชุดประจำชาติ ผู้หญิงไม่ได้ถูกแยกออก และ " นางสาวไทย " สนับสนุนการแข่งขันอย่างเป็นทางการ ซึ่งจาก 1941 เพียงยุโรปชุดควรจะสวมใส่พร้อมด้วยถุงมือ หมวก และรองเท้า ส้นสูง .