the morning of 26th desember was wa

the morning of 26th desember was warm and sunny on phi phi don island in thailand. the sunshine was a welcome change from the wet rainy weather in london. after breakfast we went to the beach. my parents decided to sunbathe ant i ran straight into the crystal clear water. nothing could prepare me for what was about to happen. suddenly i heard a loud roar. the water under my feet disappeared. i heard people screaming and pointing at the sea. "what's going on?" i wondered as i turned to see a massive wave coming towards me. "mark,run!" i heard my mum shout before the huge wave swallowed me. i was under the the water. i tried to breathe and reach the surface but the force of yhe water just pushed me down. then,out of nowhere a hand grabbed me and pulled me up. i gasped for air and looked around. i was in a palm tree with a thai man. i could see people in the distance running in panic. i felt like crying but i was too shocked to even do that. the only thing i could do was to sit and watch,unable to move. the hours passed slowly. suddenly,the thai man started shouting and pointing to a helicopter. the pilot saw us and came to rescue us. half an hour later we were safe in the hills. there were a lot of people there. i felt lonely and lost. "mark,you're safe'" i heard my mum's voice say. i don't remember feeling more relieved in my life than at that moment. two days later we left the island. we felt lucky to be alive but we were sorry for the locals that lost their homes. it was a terrible experience.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนเช้าของ desember 26 ได้อบอุ่น และแดดบนเกาะพีพีดอนเกาะในประเทศไทย แสงแดดได้ต้อนรับการเปลี่ยนแปลงจากสภาพอากาศฝนตกเปียกในลอนดอน หลังอาหารเช้า เราเดินไปชายหาด พ่อตัดสินใจที่จะอาบแดดมดฉันวิ่งตรงลงไปในน้ำใส ไม่สามารถเตรียมฉันสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ทันใดนั้นผมได้ยินเสียงคำรามเสียงดัง น้ำภายใต้เท้าของฉันหายไป ผมได้ยินคนกรีดร้อง และชี้ไปที่ทะเล "จะเกิดอะไรขึ้น" ฉันสงสัยว่า เป็นฉันหันไปเห็นคลื่นใหญ่มาทางผม "ทำเครื่องหมาย รัน" ผมได้ยินฉัน shout mum ก่อนคลื่นใหญ่กลืนกินฉัน ผมใต้น้ำ พยายามที่จะหายใจ และถึงผิว แต่แรงน้ำ yhe เพียงผลักฉันลง งาม มือคว้าผม แล้วดึงผมขึ้น gasped สำหรับอากาศ และมองรอบ ๆ ผมอยู่ในร่มไม้กับคนไทย ฉันสามารถเห็นคนในระยะที่ทำงานเปิดเปิง เหมือนร้องไห้ แต่แค่ตกใจเกินไปแม้จะทำที่ สิ่งเดียวที่ฉันทำ จะรับ ชม ไม่สามารถย้ายได้ ชั่วโมงผ่านไปอย่างช้า ๆ ทันใดนั้น ไทยผู้ชายเริ่มตะโกน และชี้ไปยังเฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเรา และมาช่วยเหลือเรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเราได้เซฟไว้ มีผู้คนมีจำนวนมาก ฉันรู้สึกเหงา และหายไป "เครื่องหมาย คุณปลอดภัย ' " ผมได้ยินเสียงสี่มุมของฉันพูด จำไม่ได้รู้สึกปลดปล่อยมากขึ้นในชีวิตมากกว่าที่ก็ สองวันต่อมาเราออกจากเกาะ เรารู้สึกโชคดีที่มีชีวิตอยู่ แต่เรามีคนที่สูญเสียบ้านของพวกเขา มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนเช้าของวันที่ 26 ธันวาคมเป็นที่อบอุ่นและแดดบนเกาะพีพีดอนในประเทศไทย แสงแดดคือการเปลี่ยนแปลงการต้อนรับจากสภาพอากาศที่ฝนตกเปียกในลอนดอน หลังอาหารเช้าเราไปที่ชายหาด พ่อแม่ของฉันตัดสินใจที่จะอาบแดดมดฉันวิ่งตรงเข้าไปในน้ำทะเลใส ไม่มีอะไรที่จะเตรียมสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ทันใดนั้นฉันได้ยินเสียงคำรามดัง น้ำใต้เท้าของฉันหายไป ฉันได้ยินผู้คนกรีดร้องและชี้ไปที่ทะเล "สิ่งที่เกิดขึ้น" ผมสงสัยที่ผมหันไปเห็นคลื่นขนาดใหญ่มาทางผม "เครื่องหมายรัน!" ฉันได้ยินเสียงร้องของแม่ของฉันก่อนที่คลื่นขนาดใหญ่กลืนกินฉัน ผมอยู่ภายใต้น้ำ ฉันพยายามที่จะหายใจและถึงพื้นผิว แต่พลังแห่งน้ำ yhe เพียงแค่ผลักดันให้ฉันลง จากนั้นออกมาจากที่ไหนมือคว้าตัวฉันและดึงฉันขึ้น ฉันอ้าปากค้างสำหรับอากาศและมองไปรอบ ๆ ฉันอยู่ในต้นปา​​ล์มกับคนไทย ฉันจะได้เห็นคนที่อยู่ในระยะทางที่ทำงานอยู่ในความหวาดกลัว ฉันรู้สึกเหมือนร้องไห้ แต่ฉันก็ตกใจเกินไปที่จะได้ทำเช่นนั้น สิ่งเดียวที่ฉันจะทำคือการนั่งชมไม่สามารถที่จะย้าย ชั่วโมงผ่านไปอย่างช้าๆ ทันใดนั้นคนไทยเริ่มตะโกนและชี้ไปที่เฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเราและมาช่วยเรา ครึ่งชั่วโมงต่อมาเรามีความปลอดภัยในภูเขา มีคนจำนวนมากที่มี ฉันรู้สึกเหงาและหายไป "เครื่องหมายคุณปลอดภัย '" ผมได้ยินเสียงแม่ของฉันว่า ฉันจำไม่ได้ว่ารู้สึกโล่งใจมากขึ้นในชีวิตของฉันกว่าในขณะนั้น สองวันต่อมาเราออกจากเกาะ เรารู้สึกว่าโชคดีที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เราก็เสียใจสำหรับชาวบ้านที่สูญเสียบ้านของพวกเขา มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนเช้าของวันที่ 26 ธันวาคมที่อบอุ่นและแดดบนเกาะพีพีดอน ประเทศไทย แสงอาทิตย์คือการเปลี่ยนแปลงการต้อนรับจากสภาพอากาศเปียกฝน ใน ลอนดอน หลังจากอาหารเช้าเราก็ไปที่ชายหาด พ่อแม่ของฉันตัดสินใจที่จะอาบแดด มดก็วิ่งตรงเข้าไปในผลึกชัดเจนน้ำ . ไม่มีอะไรสามารถเตรียมผมสำหรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ทันใดนั้น ผมก็ได้ยินเสียงคำรามดัง น้ำใต้ฝ่าเท้าของฉันหายไปฉันได้ยินคนตะโกนและชี้ไปที่ทะเล” เกิดอะไรขึ้น ? " ฉันสงสัยว่าฉันหันไปเห็นคลื่นใหญ่มาต่อผม” มาร์ค , วิ่ง ! ฉันได้ยินว่าแม่ฉันตะโกนก่อนคลื่นใหญ่กลืนกินฉัน ฉันอยู่ใต้น้ำ ฉันพยายามจะหายใจ และถึงพื้นผิว แต่แรงของ yhe น้ำก็ผลักฉันล้มลง แล้ว จู่ๆ มือคว้าฉันและดึงฉันขึ้นฉันอ้าปากค้าง เพราะอากาศและมองไปรอบ ๆ ผมอยู่ในต้นไม้ปาล์มกับชายไทย . ผมเห็นคนในระยะทางวิ่งในความตื่นตระหนก ผมรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ แต่ผมก็ตกใจมากที่ทำอย่างนั้น สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือ นั่งดู ไม่สามารถขยับได้ เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จู่ๆ ผู้ชายไทยเริ่มตะโกนและชี้ไปยังเฮลิคอปเตอร์ นักบินเห็นเราและมาช่วยเราครึ่งชั่วโมงต่อมาเราก็ปลอดภัยในภูเขา มีคนมากมายที่นั่น ผมเหงา " มาร์ค คุณปลอดภัยแล้ว " ผมได้ยินเสียงแม่เป็นเสียงพูด ผมจำไม่ได้ว่ารู้สึกโล่งใจมากขึ้นในชีวิตกว่าในขณะนั้น สองวันต่อมา เราออกจากเกาะ เรารู้สึกว่าโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่เราสงสารชาวบ้านที่บ้านของเขาหายไป มันเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัว