This framework gives Miss Lurie the

This framework gives Miss Lurie the room to trot out all sorts of interesting observations - such as that the frogged fastenings that once adorned military uniforms were derived from the bare ribs of the skeletons that soldiers once painted on themselves to frighten the enemy. Or ''the rule still in force today that the sports clothes of the adult are the everyday clothes of the child'' - witness knickers in the past and running shoes today.

Or Miss Lurie's speculation that the unusual length of christening gowns was originally a way of wishing long life for the baby in an age of high infant mortality. Or that the design of the sack suit for males was a manifestation of Conspicuous Leisure, because it tended to look better on the muscularly undeveloped man than it did on a laborer. Or that the width of the stripes on sports uniforms tend to vary with the degree of the particular game's activity, the wide stripes on rugby shirts reflecting the continuous action of that sport and the wide spaces between baseball pinstripes representing ''the large portion of time during each game when the averge player is inactive.''

Of course there's a certain relentlessness about a book that tries to explain everything from the meaning of the color blue (''harmony, honesty and faith'') to the semiotics of dotted bow ties (''Where the dots are very small, rectangularity predominates, and what is projected is either mere good humor or'' ''a sophisticated wit, satire and irony''). So, though Miss Lurie writes clearly and wittily, ''The Language of Clothes'' is a book to be consumed with intermittent bites.

Not having done so, I turned with a certain amount of relief to the essays in Kennedy Fraser's ''The Fashionable Mind: Reflections on Fashions 1970-81.'' Where Miss Lurie has constructed an entire edifice of clothing history, Miss Fraser is merely decorating the penthouse. Where, for example, Miss Lurie theorizes about the effect on people of wearing any sort of uniform, Miss Fraser wonders about the ''uniforms'' worn by Coco Chanel, Joan Crawford and Diana Vreeland.

Not that Miss Fraser doesn't cover a great deal of ground. These pieces first appeared in the ''Feminine Fashions'' column of The New Yorker, which Miss Fraser took over in 1970, after Lois Long had written it for nearly half a century. Possibly because Miss Fraser took over the column, as she observes in her Foreword, ''at the very moment that feminine fashions ceased to count,'' she has designed her essays with considerable resourcefulness, using her descriptions of clothing as occasions to write about such varied matters as the comparative national characters of France, England and the United States, the design of the ideal department store, the uses of television as a medium of fashion advertising, and the paradoxical decline of female modesty.

An Indictment

And in an eloquent centerpiece, she ranges far beyond the parochial concerns of her subject to point out how ''The Fashionable Mind,'' with its creed that holds ''appearances'' to be ''of greater significance than substance'' and its preoccupation with descrying the will of the majority ''in order to manipulate it or pander to it'' has come to hold sway in our thinking about everything from art to politics. This is a forceful indictment of our culture that would have been even stronger had Miss Fraser included a few more specific examples.

But isn't her indictment also a self-indictment, we wonder, especially since she has used the title of this essay as the one for her book? I don't think so. Miss Fraser knows perfectly well that the world of dress is a world of appearance. What she's worried about is that ''the new variety of fashion'' has come to share ''the creed and the limitations of the frivolous, pirouetting old variety of fashion - that of dress.'' In short, the world at large is becoming too much like the world she understands. So, because she seems to know that superficial world of dress as well as anyone does, she has not only earned exemption from her indictment of ''fashionable'' thinking, she has also won the right to warn others to stay away. In fact, she may be uniquely positioned to sound her alarm.

Or Miss Lurie's speculation that the unusual length of christening gowns was originally a way of wishing long life for the baby in an age of high infant mortality. Or that the design of the sack suit for males was a manifestation of Conspicuous Leisure, because it tended to look better on the muscularly undeveloped man than it did on a laborer. Or that the width of the stripes on sports uniforms tend to vary with the degree of the particular game's activity, the wide stripes on rugby shirts reflecting the continuous action of that sport and the wide spaces between baseball pinstripes representing ''the large portion of time during each game when the averge player is inactive.''

Of course there's a certain relentlessness about a book that tries to explain everything from the meaning of the color blue (''harmony, honesty and faith'') to the semiotics of dotted bow ties (''Where the dots are very small, rectangularity predominates, and what is projected is either mere good humor or'' ''a sophisticated wit, satire and irony''). So, though Miss Lurie writes clearly and wittily, ''The Language of Clothes'' is a book to be consumed with intermittent bites.

Not having done so, I turned with a certain amount of relief to the essays in Kennedy Fraser's ''The Fashionable Mind: Reflections on Fashions 1970-81.'' Where Miss Lurie has constructed an entire edifice of clothing history, Miss Fraser is merely decorating the penthouse. Where, for example, Miss Lurie theorizes about the effect on people of wearing any sort of uniform, Miss Fraser wonders about the ''uniforms'' worn by Coco Chanel, Joan Crawford and Diana Vreeland.

Not that Miss Fraser doesn't cover a great deal of ground. These pieces first appeared in the ''Feminine Fashions'' column of The New Yorker, which Miss Fraser took over in 1970, after Lois Long had written it for nearly half a century. Possibly because Miss Fraser took over the column, as she observes in her Foreword, ''at the very moment that feminine fashions ceased to count,'' she has designed her essays with considerable resourcefulness, using her descriptions of clothing as occasions to write about such varied matters as the comparative national characters of France, England and the United States, the design of the ideal department store, the uses of television as a medium of fashion advertising, and the paradoxical decline of female modesty.

An Indictment

And in an eloquent centerpiece, she ranges far beyond the parochial concerns of her subject to point out how ''The Fashionable Mind,'' with its creed that holds ''appearances'' to be ''of greater significance than substance'' and its preoccupation with descrying the will of the majority ''in order to manipulate it or pander to it'' has come to hold sway in our thinking about everything from art to politics. This is a forceful indictment of our culture that would have been even stronger had Miss Fraser included a few more specific examples.

But isn't her indictment also a self-indictment, we wonder, especially since she has used the title of this essay as the one for her book? I don't think so. Miss Fraser knows perfectly well that the world of dress is a world of appearance. What she's worried about is that ''the new variety of fashion'' has come to share ''the creed and the limitations of the frivolous, pirouetting old variety of fashion - that of dress.'' In short, the world at large is becoming too much like the world she understands. So, because she seems to know that superficial world of dress as well as anyone does, she has not only earned exemption from her indictment of ''fashionable'' thinking, she has also won the right to warn others to stay away. In fact, she may be uniquely positioned to sound her alarm.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

กรอบนี้ให้นางสาว Lurie ห้องวิ่งเหยาะ ๆ ออกทุกข้อสังเกตที่น่าสนใจ - เช่นว่า fastenings frogged ที่เคยประดับเครื่องแบบทหารได้มาจากซี่โครงเปลือยของโครงกระดูกว่า ทหารครั้งทาสีบนตัวเองหลอกศัตรู หรือ ''กฎ ยังคงบังคับใช้วันนี้เสื้อผ้ากีฬาของผู้ใหญ่เสื้อผ้าประจำวันของเด็ก '' - ชม knickers รองเท้าอดีต และทำวันนี้หรือนางสาว Lurie เก็งกำไรที่ผิดปกติของชุด christening มีวิธีเดิมของปรารถนาชีวิตยาวสำหรับทารกในอายุของทารกตายสูง หรือว่า การออกแบบของชุดกระสอบทรายสำหรับชายคือ ยามเข้าเป้า เนื่องจากมันมีแนวโน้มที่ดูดีในคน muscularly undeveloped กว่าไม่บน laborer เป็น หรือว่าความกว้างของลายบนเครื่องแบบกีฬามักจะ แตกต่างกับระดับของกิจกรรมของเกมเฉพาะ ลายเส้นกว้างในเสื้อรักบี้สะท้อนให้เห็นถึงการดำเนินการอย่างต่อเนื่องที่กีฬาและช่องว่างมากมายระหว่าง pinstripes เบสบอลแทน ''ส่วนใหญ่ของเวลาในแต่ละเกมเมื่อเล่น averge ไม่ ''แน่นอนมี relentlessness เกี่ยวกับหนังสือที่พยายามอธิบายตั้งแต่ความหมายของสีฟ้าสี (นิ้วกลมกลืน ความซื่อสัตย์ และความเชื่อ '') semiotics ของผูกโบว์จุด ('' จุดมีขนาดเล็กมาก rectangularity predominates และสิ่งคาดว่า ตลกดีเพียงใด หรือ '' ''เป็นปัญญาที่มีความซับซ้อน การเสียดสี และประชด '') ดังนั้น แม้ว่านางสาว Lurie เขียนชัดเจน และ wittily, ''ภาษาผ้า '' คือ หนังสือที่จะใช้กับกัดไม่ต่อเนื่องไม่ทำแบบนั้น ฉันเปิดค่าปลดเรียงในเฟรเซอร์สเคนเนดี้ด้วย '' ใจทันสมัย: สะท้อนแฟชั่น 1970-81 '' นางสาว Lurie ได้สร้างเป็น edifice ทั้งเสื้อผ้าประวัติ นางสาวเฟรเซอร์เป็นเพียงตกแต่งเพนเฮ้าส์ ที่ เช่น Lurie นางสาว theorizes เกี่ยวกับผลคนใส่เรียงลำดับใด ๆ ของชุดยูนิฟอร์ม เฟรเซอร์นางสาวประหลาดใจเกี่ยวกับ ''เครื่องแบบ '' สวมใส่ โดยโคโค่ชาแนล โจนครอฟอร์ด และไดอานา Vreelandไม่ว่าเฟรเซอร์นางสาวไม่ครอบคลุมพื้นดินมาก ชิ้นส่วนเหล่านี้ปรากฏตัวครั้งแรกในคอลัมน์ ''ผู้หญิงแฟชั่น '' ของ The New Yorker ที่เฟรเซอร์นางสาวใช้เวลามากกว่าใน 1970 หลังจากลองกฎหมายได้เขียนมันในเกือบครึ่งศตวรรษ อาจเนื่องจากเฟรเซอร์นางสาวเอาผ่านคอลัมน์ เป็นเธอพิจารณาในเธอ Foreword, ''ในขณะนี้มากที่แฟชั่นผู้หญิงได้หยุดการนับ เธอได้ออกแบบเขียนเรียงความของเธอกับ resourcefulness มาก ใช้คำอธิบายของเธอเสื้อผ้าเป็นโอกาสเขียนเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าวแตกต่างกันเป็นตัวอักษรเปรียบเทียบชาติฝรั่งเศส อังกฤษ และประเทศสหรัฐ อเมริกา การออกแบบของห้างเหมาะ การใช้โทรทัศน์เป็นสื่อโฆษณาแฟชั่น ปฏิเสธ paradoxical ของหญิงอิสลามทนายความและในการร่วม eloquent เธอช่วงไกลเกินกังวล parochial ของเธอมีจุดออกว่า ''แฟชั่นใจ กับของลัทธิที่ถือ ''นัด '' ให้เป็น ''สำคัญยิ่งกว่าสาร '' และ preoccupation ของกับ descrying ของส่วนใหญ่ ''เพื่อจัดการ หรือเปรอไป '' มากุมกทางในความคิดของเราเกี่ยวกับทุกสิ่งทุกอย่างจากการเมือง นี่คือคำฟ้องร้องพลังของวัฒนธรรมของเราที่จะได้แข็งแกร่งมีนางสาวเฟรเซอร์รวมตัวเฉพาะอย่างแต่ไม่ใช่คำฟ้องร้องของเธอยังคำฟ้องร้องตนเอง เราสงสัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งนับตั้งแต่ที่เธอได้ใช้ชื่อของบทความครั้งนี้เป็นหนึ่งในหนังสือของเธอ ไม่ใช่ นางสาวเฟรเซอร์รู้ดีอย่างว่าโลกของเครื่องแต่งกายโลกปรากฏ สิ่งที่เธอเป็นห่วงเป็นว่า ''ใหม่หลากหลายแฟชั่น '' ได้มาร่วมกัน '' ลัทธิและข้อจำกัดของความหลากหลายอายุไม่สำคัญ pirouetting แฟชั่น - ที่แต่งตัว '' ในระยะสั้น โลกจะกลายเป็นมากเกินไปเช่นโลกที่เธอเข้าใจ ดังนั้น เพราะเธอดูเหมือนจะรู้ว่าโลกที่ผิวเผินของเครื่องแต่งกายเป็นคนไม่ เธอมีไม่เฉพาะได้รับยกเว้นจากคำฟ้องร้องของเธอของ ''ทันสมัย '' คิด เธอยังได้รับสิทธิที่จะเตือนคนเดิน ในความเป็นจริง เธออาจจะเก่าไปที่เสียงปลุกของเธอ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

กรอบนี้จะช่วยให้นางสาว Lurie ห้องที่จะวิ่งออกทุกประเภทของข้อสังเกตที่น่าสนใจ - เช่นว่าน๊ frogged ว่าเมื่อประดับเครื่องแบบทหารได้มาจากซี่โครงเปลือยของโครงกระดูกที่ทหารทาสีครั้งเดียวในตัวเองที่จะขู่ศัตรู หรือ '' การปกครองยังคงมีผลบังคับใช้ในวันนี้ว่าเสื้อผ้ากีฬาของผู้ใหญ่ที่มีเสื้อผ้าในชีวิตประจำวันของเด็ก '' - กางเกงพยานในอดีตและรองเท้าวิ่งในวันนี้. หรือนางสาวเก็งกำไร Lurie ที่ความยาวที่ผิดปกติของชุดพิธีเดิม วิธีการที่ต้องการชีวิตที่ยาวนานสำหรับลูกน้อยในยุคของการตายของทารกสูง หรือว่าการออกแบบของชุดกระสอบสำหรับผู้ชายคือการประกาศของจับตาสันทนาการเพราะมันมีแนวโน้มที่จะดูดีขึ้นในคนที่ได้รับการพัฒนากล้ามเนื้อกว่ามันบนกรรมกร หรือว่าความกว้างของลายเส้นบนเครื่องแบบกีฬามีแนวโน้มที่จะแตกต่างกันที่มีระดับของกิจกรรมเกมโดยเฉพาะของลายเส้นกว้างบนเสื้อรักบี้สะท้อนให้เห็นถึงการดำเนินการอย่างต่อเนื่องของการเล่นกีฬาและช่องว่างที่กว้างระหว่างลายเบสบอลที่เป็นตัวแทนของ '' ส่วนใหญ่ของเวลา ในแต่ละเกมเมื่อผู้เล่น averge ไม่ได้ใช้งาน. '' แน่นอนมีหนักบางอย่างเกี่ยวกับหนังสือที่พยายามที่จะอธิบายทุกอย่างจากความหมายของสีฟ้าสี ('' ความสามัคคีความซื่อสัตย์สุจริตและความเชื่อ '') เพื่อสัญของโบว์ประ ความสัมพันธ์ ('' อยู่ที่ไหนจุดมีขนาดเล็กมาก rectangularity ทุกข์ยากและสิ่งที่เป็นที่คาดการณ์เป็นอย่างใดอย่างหนึ่งเพียงเรื่องตลกที่ดีหรือ '' '' ปัญญาที่มีความซับซ้อนถ้อยคำและประชด '') ดังนั้นแม้ว่านางสาว Lurie เขียนไว้อย่างชัดเจนและอย่างฉลาด, '' ภาษาของเสื้อผ้า '' เป็นหนังสือที่จะบริโภคด้วยการกัดสม่ำเสมอ. ไม่ได้มีการกระทำเช่นนั้นฉันหันด้วยจำนวนหนึ่งของการสงเคราะห์เพื่อการเขียนเรียงความในเคนเนดี้เฟรเซอร์ '"The ใจแฟชั่น:. สะท้อนแฟชั่น 1970-1981 '' ที่ไหนนางสาว Lurie ได้สร้างตึกทั้งเสื้อผ้าของประวัติศาสตร์มิสเฟรเซอร์เป็นเพียงการตกแต่งเพิง ที่ยกตัวอย่างเช่นนางสาว Lurie ทฤษฎีเกี่ยวกับผลกระทบต่อผู้คนของการสวมใส่การจัดเรียงของเครื่องแบบใด ๆ มิสเฟรเซอร์สงสัยเกี่ยวกับ '' เครื่องแบบ '' สวมใส่โดย Coco Chanel, Joan Crawford และไดอาน่า Vreeland. ไม่ว่านางสาวเฟรเซอร์ไม่ครอบคลุม จัดการที่ดีของพื้นดิน ชิ้นส่วนเหล่านี้ปรากฏตัวครั้งแรกใน 'คอลัมน์' แฟชั่นผู้หญิง '' เดอะนิวยอร์กเกอร์ซึ่งนางสาวเฟรเซอร์เข้ามาในปี 1970 หลังจากที่ยาวลัวส์ได้เขียนมันเป็นเวลาเกือบครึ่งศตวรรษ อาจจะเป็นเพราะนางสาวเฟรเซอร์เข้ามาคอลัมน์ขณะที่เธอตั้งข้อสังเกตในคำนำของเธอ '' ในขณะที่แฟชั่นผู้หญิงหยุดที่จะนับ '' เธอได้รับการออกแบบการเขียนเรียงความของเธอกับความมั่งคั่งมากโดยใช้รายละเอียดของเธอของเสื้อผ้าเป็นโอกาสที่จะเขียนเกี่ยวกับ เรื่องที่แตกต่างกันเช่นตัวละครแห่งชาติเปรียบเทียบของฝรั่งเศสอังกฤษและสหรัฐอเมริกา, การออกแบบของห้างสรรพสินค้าที่เหมาะใช้โทรทัศน์เป็นสื่อกลางของการโฆษณาแฟชั่นและการลดลงของความขัดแย้งของความพอประมาณหญิง. คำฟ้องและในฝีปากหัวใจเธอช่วงไกลเกินกว่าความกังวลตำบลของเรื่องเธอจะชี้ให้เห็นว่า '' มายด์แฟชั่น '' กับความเชื่อที่ถือ '' ปรากฏ '' ให้เป็น '' มีความสำคัญมากขึ้นกว่าสาร '' และลุ่มหลงกับ descrying ประสงค์ของคนส่วนใหญ่ '' เพื่อที่จะจัดการกับมันหรือชักนำไป '' ได้มาจะถือแกว่งไปแกว่งมาในความคิดของเราเกี่ยวกับทุกอย่างจากงานศิลปะกับการเมือง นี้เป็นคำฟ้องพลังของวัฒนธรรมของเราที่จะได้รับที่แข็งแกร่งมีนางสาวเฟรเซอร์รวมถึงตัวอย่างที่เฉพาะเจาะจงมากขึ้นไม่กี่. แต่ไม่ได้เป็นข้อกล่าวหาของเธอยังเป็นคำฟ้องตนเองเราสงสัยโดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่เธอได้ใช้ชื่อของบทความนี้เป็น หนึ่งในหนังสือของเธอหรือไม่ ฉันไม่คิดอย่างนั้น นางสาวเฟรเซอร์รู้สมบูรณ์ดีว่าโลกของการแต่งกายเป็นโลกของลักษณะที่ปรากฏ กับสิ่งที่เธอกังวลเกี่ยวกับที่ '' ความหลากหลายใหม่ของแฟชั่น '' ได้มาร่วมกัน '' ความเชื่อและข้อ จำกัด ของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่, pirouetting หลากหลายเก่าแฟชั่น -. ว่าการแต่งกาย '' ในระยะสั้นโลกที่มีขนาดใหญ่เป็น กลายเป็นมากเกินไปเช่นโลกที่เธอเข้าใจ ดังนั้นเพราะเธอดูเหมือนจะรู้ว่าโลกตื้นของการแต่งกายเช่นเดียวกับทุกคนไม่ว่าเธอยังไม่ได้รับการยกเว้นที่ได้รับจากคำฟ้องของเธอ '' แฟชั่น '' คิดว่าเธอยังได้รับรางวัลสิทธิที่จะเตือนคนอื่น ๆ ที่จะอยู่ห่างออกไป ในความเป็นจริงที่เธออาจจะเป็นตำแหน่งที่ไม่ซ้ำกันเพื่อเสียงปลุกของเธอ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

กรอบนี้ช่วยให้คุณลุรี่ห้องวิ่งออกทุกประเภทของการสังเกตที่น่าสนใจ - เช่นว่า frogged fastenings ที่เคยประดับเครื่องแบบทหารมาจากกระดูกเปลือยของโครงกระดูกที่ทหารเคยวาดในตัวเองเพื่อขู่ศัตรูหรือ " กฎยังคงมีผลบังคับใช้วันนี้ ว่าเสื้อผ้ากีฬาของผู้ใหญ่ เป็นทุกวัน เสื้อผ้าของเด็ก ' ' - พยาน knickers ในอดีตและรองเท้าวิ่งวันนี้

หรือคุณลุรี่เห็นว่าความยาวปกติของ christening gowns แต่เดิมวิธีคิดชีวิตยาวสำหรับเด็กในยุค อัตราการตายของทารกสูงหรือการออกแบบของชุดกระสอบสำหรับผู้ชายเป็นเครื่องเด่นว่าง เพราะมันมีแนวโน้มที่จะดูดีกว่าผู้ชายที่เกี่ยวกับกล้ามเนื้อแกนกว่ามันในคนงาน หรือความกว้างของลายเส้นบนเครื่องแบบกีฬามักจะแตกต่างกันด้วยระดับของกิจกรรม โดยเฉพาะเกมกว้าง ลายบนเสื้อรักบี้ที่สะท้อนให้เห็นถึงการกระทำของกีฬาที่ต่อเนื่องและช่องว่างกว้างระหว่างเบสบอล Pinstripes แทน " ส่วนใหญ่ของเวลาในแต่ละเกมเมื่อผู้เล่นเฉลี่ย คืองาน ' '

แน่นอน มี relentlessness บางอย่างเกี่ยวกับหนังสือที่พยายามจะอธิบายทุกอย่างจากความหมายของสีฟ้า ( ''harmony ,ความซื่อสัตย์และศรัทธา ' ' ) กับสัญญะของจุดผูกโบว์ ( ''where จุดมีขนาดเล็กมากซึ่งเป็นรูปสี่เหลี่ยมมุมฉากนํา และสิ่งที่คาดว่าอาจเป็นเพียงเรื่องตลกดี หรือ ' ' ' ' ที่มีความซับซ้อนและปัญญา การเสียดสีประชด ' ' ) ดังนั้น แม้ว่าคุณ ลุรี่เขียนอย่างชัดเจนและว่าง ' ' ภาษา ' ' เป็นหนังสือ เสื้อผ้า ที่ จะ ใช้ กับ ไม่กัด

ไม่ได้ดังนั้นฉันหันกับจํานวนโล่งกับบทความใน ' ' เคเนดี้เฟรเซอร์ใจแฟชั่น : สะท้อนแฟชั่น 1970-81 ' ' ที่คุณลุรี่ได้สร้างวิหารทั้งหมดของประวัติศาสตร์เสื้อผ้า , นางสาวเฟรเซอร์เป็นเพียงการตกแต่งห้องเพนท์เฮ้าส์ ที่ , ตัวอย่างเช่น , คุณ ลุรี่ theorizes เกี่ยวกับผลกระทบกับคนใส่เป็นเครื่องแบบนางสาวเฟรเซอร์สิ่งมหัศจรรย์เกี่ยวกับ ' ' ' 'uniforms สวมใส่โดย Coco Chanel , Joan Crawford และไดอาน่าวรีแลนด์

ไม่พลาดเฟรเซอร์ไม่ครอบคลุมมากพื้น เหล่านี้ชิ้นปรากฏตัวครั้งแรกใน ' ' ' คอลัมน์ 'feminine แฟชั่นของนิวยอร์ก ซึ่งพลาดถูกยึดในปี 1970 หลังจากที่ลูอิสได้เขียนไว้นานเกือบครึ่งศตวรรษ อาจจะเพราะว่าคุณถูกยึดเสาเท่าที่เธอสังเกตในคำนำ ของเธอว่า ' 'at วินาทีที่ผู้หญิงแฟชั่นหยุดนับ ' ' เธอได้ออกแบบเรียงความของเธอที่มีความมั่งคั่งมาก โดยเธออธิบายของเสื้อผ้าเป็นโอกาสที่จะเขียนเกี่ยวกับเรื่องที่แตกต่างกันเรื่องเป็นชาติอักขระเปรียบเทียบ ฝรั่งเศส อังกฤษ และสหรัฐอเมริกา การออกแบบของห้างสรรพสินค้า เหมาะ ,ใช้โทรทัศน์เป็นสื่อในการโฆษณาแฟชั่น และที่ตรงข้ามกัน การลดลงของหญิงนะคะ

เป็นข้อกล่าวหา และในช่วงกลางฝีปากเธอไกลจากความกังวลในเรื่องศาสนา เธอชี้ว่า " แฟชั่น จิตใจ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.