AttaboyIt was winter and I was in N

Attaboy
It was winter and I was in New York, killing time before a movie. Week-old snow lay moldering along the curbs, and I was just noticing all the trash in it when I heard a man yell, “Citizen’s arrest!” I guess I knew that such a thing existed, but you never hear of anyone taking advantage of it, so I assumed it was a joke—a candid-camera type of thing, or maybe a student making a movie.
“Citizen’s arrest!” the man repeated. He was standing in front of a grocery store called Fairway, on Broadway and 74th. Neat, pewter-colored hair covered the back and sides of his head, but the top of it was bald and raw-looking from the cold. The man had a puffy down jacket on, and as I moved closer, I saw that he was touching the shoulder of a teenage boy, not gripping him so much as tagging him, claiming him.
“Citizen’s arrest. Citizen’s arrest!” I wondered what crime had been committed, and, judging from the people around me, many of whom had stopped or at least slowed down, I wasn’t alone. Something silver had dropped to the ground, and just as I saw that it was a Magic Marker, a couple ran out of the store—the boy’s parents, I assumed, for they raced right to his side. “Citizen’s arrest,” the man repeated. “He was graffitiing the mailbox!”
I expected the parents to say, “He was what?” But rather than scolding their guilty-looking son, they turned on the guy who had caught him. “Who gave you the right to touch our child?”
“But the mailbox,” the man explained, “I saw him—”
“I don’t care what he was doing,” the woman said. “You have no right touching my son.” She made it sound like a sexual thing, like he’d had his hand up the boy’s ass rather than resting, weightless, on his shoulder. “Just who the hell do you think you are?” She turned to her husband. “Douglas, call the police.”
“I’m two
steps ahead of you,” he said.
Watching him dial, I thought, Really? This is your reaction? If I were thirteen and I’d been caught graffitiing a mailbox, my parents would have thanked the man and shaken his hand. “We’ll take it from here,” they’d have assured him. Then, in full view of the crowd, they would have beaten me—not a couple of light stage slaps but the real thing, with loosened teeth and muffled pleas for mercy. And that would have been just the start of it. Not only would my allowance have been cut off, but if I ever wanted freedom again, I’d have had to pay for it: every hour outside my room costing me a dollar, which is like, I don’t know, seventeen dollars in today’s currency.
“But how do you expect me to work if I can’t go outside?” I’d have wept.
“You should have thought about that before you defaced that mailbox,” my father would have told me, this while my mother held my arms behind my back and he hit me with agolf club. In the balls.
Never would they have blindly defended me or even asked for my side of the story, as that would have put me on the same level as the adult. If a strange man accused you of doing something illegal, you did it. Or you might as well have done it. Or you were at least thinking about doing it. There was no negotiating, no “parenting” the way there is now. All these young mothers chauffeuring their volcanic three-year-olds through the grocery store. The child’s name always sounds vaguely presidential, and he or she tends to act accordingly. “Mommy hears what you’re saying about treats,” the woman will say, “but right now she needs you to let go of her hair and put the chocolate-covered Life Savers back where they came from.”
“No!” screams McKinley or Madison, Kennedy or Lincoln or beet-faced baby Reagan. Looking on, I always want to intervene. “Listen,” I’d like to say, “I’m not a parent myself, but I think the best solution at this point is to slap that child across the face. It won’t stop its crying, but at least now it’ll be doing it for a good reason.”
I don’t know how these couples do it, spend hours each night tucking their kids in, reading them books about misguided kittens or seals who wear uniforms, and then rereading them if the child so orders. In my house, our parents put us to bed with two simple words: “Shut up.” That was always the last thing we heard before our lights were turned off. Our artwork did not hang on the refrigerator or anywhere near it, because our parents recognized it for what it was: crap. They did not live in a child’s house, we lived in theirs.
Neither were we allowed to choose what we ate. I have a friend whose seven-year-old will only consider something if it’s white. Had I tried that, my parents would have said, “You’re on,” and served me a bowl of paste, followed by joint compound, and, maybe if I was good, some semen. They weren’t considered strict by any means. They weren’t abusive. The rules were just different back then, especially in regard to corporal punishment. Not only could you hit your own children, but you could also hit other people’s. I was in the fifth grade when someone on our street called my mother a bitch. “I wasn’t doing anything out of the ordinary,” she said to my father. “Just driving Lisa home from her doctor’s appointment, and out of nowhere this boy yelled it out.” Four months pregnant with my brother, Paul, she lit a cigarette and poured herself some wine from the fifty-gallon jug beside the toaster.
“What boy?” my father asked. He had just returned from work and was standing in the kitchen, drinking a glass of gin with some ice in it. Before him on the counter were crackers and a rectangle of cream cheese smothered in golden sauce. “Oh no, you don’t,” he said as I reached for the knife. “This is for me, goddamnit.”
“But can’t I just—”
“You want an after-work snack, get a job,” he said, forgetting, I guess, that I was eleven.
“So who’s this kid who called your mother a bitch?” he asked. “Give me his name so I can go talk to him.”
I said I didn’t know, and he looked at me with disappointment, the way you might at anyone who was woefully
unconnected. “Well, can’t you at least guess?”
“Beats me.” No one on our street had reason to hate my mother. It was likely someone just road testing his new curse word—a little late too, as our end of the block haddiscovered it months earlier. “It means ‘female dog,’” I’d explained to my sisters, “but it also means ‘a woman who’s crabby and won’t let you be yourself.’”
The day that someone called my mother a bitch was not remarkable. My father returned from work, like always. He had his drink and his fancy snack. When my mother announceddinner, he took off his jacket, stepped out of his trousers, and took his seat alongside the rest of us. From the tabletop up, he was all business casual—the ironed shirt, the loosened tie—but from there on down it was just briefs and bare legs. “So I understand from your mother that someone called her a not very nice word this afternoon,” he said, turning to my older sister. “You were in the car with her. Any idea who it was?”
Lisa speculated that it was Tommy Reimer, not because she got a clear look at him but because it happened near his house.
“Tommy Reimer, huh?” My father looked across the table to my mother. “Isn’t that one of Arthur’s boys?”
“Oh, Lou, let it go,” my mother said.
“What do you mean, let it go? A kid who uses language like that has got a problem, and I’m going to see that it gets fixed.”
“Maybe I misunderstood him,” my mother said. “Or maybe he thought I was someone else. That’s it, most likely.”
“I’ll be sure to clear that up when I talk to him,” my father said, his cue that the subject was closed and that now we would move on to something else. When her children were grown and gone from the house, my mother would eat late, often by herself in front of the TV, hours after she had served our father, but back then, like most every other family on our street, we had dinner at six. On this particular night the sun was still out. It was early September, and though I don’t remember what we were eating, I can clearly recall cringing at the sound of the doorbell.
Oh God, I thought, as did everyone else at the table. For when it was dinnertime and someone came calling, it was always our father who insisted on answering the door and on telling whoever it was, very firmly, that it was not a good idea to interrupt people while they were eating. It could be a woman from down the street or maybe one of our friends. It might be a Girl Scout selling cookies or a strange man with a petition, but when that door was flung open, everyone on the other side of it wore the same expression, a startled, quizzical look that translated, in that gentler, more polite time, to “Where are your pants, sir?”
Lisa had left school early that day. A classmate was supposed to drop off a homework assignment, and worried that it might be her, she jumped up and ran into the other room, calling, “That’s okay, I’ve got it.”
My father raised himself and then sat back down. “You tell whoever it is that we’re eating our supper, damn it.” He scowled at my mother. “Who the hell drops by at this hour?”
We all strained to hear who our visitor was, and when Lisa said, “Oh, hi, Tommy,” our father leapt up and ran to the door. By the time we got there, the boy, who was one grade behind me, was pinned against the redwood siding of our carport. My father had him by the neck, raised off the ground, and his little legs were flailing.
“Dad,” we called. “Dad, stop. That’s the wrong boy. You’re looking for Tommy Reimer, but this is Tommy Williams!”
“It’s who?” In his work shirt and underpants, he looked powerful but also cartoonish, like a bear dressed up for a job interview.
“Lou, for God’s sake, put that boy down,” our mother said.
My father lowered Tommy to the ground, where he doubled over and gasped for breath. He was a chubby kid, and his face, which was freckled and normally pale, was now thecolor of a valentine.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Attaboyมันหนาว และผมอยู่ในนิวยอร์ก ฆ่าเวลาก่อนภาพยนตร์ หิมะเก่าสัปดาห์วาง moldering ตามบ่อ และฉันมีเพียงสังเกตเห็นถังขยะทั้งหมดในนั้นเมื่อผมได้ยินคนร้อง "พลเมืองของจับ" ผมคิดว่า ผมรู้ว่า สิ่งใดอยู่ แต่คุณไม่เคยได้ยินของคนใช้ประโยชน์จากมัน ดังนั้นผมถือว่า มันเป็นตลกแบบชนิดกล้องมากมายของสิ่ง หรือบางทีนักสร้างภาพยนตร์"พลเมืองของจับ" ชายคนนั้นซ้ำ เขายืนหน้าร้านค้าที่เรียกว่าแฟร์เวย์ บรอดเวย์และพร้อม ผมเรียบร้อย นเลสีครอบคลุมหลังและด้านข้างของพระเศียร แต่ด้านบนของศีรษะล้าน และดิบมองจากความหนาว ผู้ชายมีตุ่ยลงเสื้อใน และฉันย้ายใกล้ชิด ผมเห็นว่า เขามีสัมผัสไหล่ของเด็กผู้ชายวัยรุ่น ไม่จับยึดเขาดังมากที่ติดป้ายเขา ว่า เขา"จับกุมของประชาชน พลเมืองของจับ" ฉันสงสัยว่า อาชญากรรมใดได้กำหนดให้ และ ตัดสินจากคนรอบตัว หลายคนหยุด หรือน้อย ทำงานช้าลง ไม่ค่อยอยู่คนเดียว สิ่งเงินได้ลดลงไปพื้นดิน และเช่นเดียวกับที่ผมเห็นว่า มันเป็นเครื่องหมายวิเศษ คู่วิ่งออกจากร้านค้าซึ่งผู้ปกครองของเด็กผู้ชาย ผมถือว่า สำหรับพวกเขา raced ขวาไปด้านข้างของเขา "จับพลเมืองของ คนซ้ำ "เขาถูก graffitiing กล่องจดหมาย"ผมคาดว่าพ่อแม่ต้องพูด "เขาเป็นอะไร" แต่แทนที่จะ scolding บุตรของพวกเขาหามีความผิด พวกเขาเปิดคนได้จับเขา "ที่ให้คุณด้านขวาสัมผัสลูกของเรา""แต่กล่องจดหมาย ผู้ชาย อธิบาย" ฉันเห็นเขา — "หญิงกล่าวว่า "ฉันไม่สนใจเขาทำอะไรได้ "คุณมีสิทธิ์ไม่สัมผัสลูก" เธอทำเสียงเหมือนสิ่งเพศ เช่นเขามีมีมือค่าของเด็กผู้ชายตูดมากกว่าวางตัว weightless บนบ่าของเขา "เพียงที่นรกคุณคิดว่า คุณ" เธอหันไปสามีของเธอ "ดักลาส โทรแจ้งตำรวจ""ผมสองตอนหน้าของคุณ เขากล่าวว่าดูเขาเรียก คิด จริง ๆ นี่คือปฏิกิริยาของคุณ ถ้าฉันเป็น thirteen และได้จับ graffitiing กล่องจดหมาย พ่อจะได้ขอบคุณคน และเขย่ามือ "เราจะได้จากที่นี่ พวกเขาจะได้มั่นใจเขา แล้ว มองเห็นของฝูงชน พวกเขาจะมีตีฉัน — ไม่ไม่กี่เวทีแสง slaps แต่สิ่งจริง ฟันหลวม และ muffled pleas ความเมตตา และที่จะได้รับเพียงแค่จุดเริ่มต้นของมัน ไม่เพียงแต่เบี้ยเลี้ยงของฉันถูกตัด แต่ถ้าฉันเคยต้องการเป็นอิสระอีกครั้ง ฉันจะมีการชำระค่าจ้างสำหรับ: ทุกชั่วโมงนอกห้องต้นทุนผมดอลลาร์ ซึ่งจะเหมือน ไม่ทราบ 17 ดอลลาร์ ในสกุลเงินวันนี้"แต่ว่าทำคุณคาดหวังให้ทำงานถ้าไม่ไปนอก" ฉันจะได้ร้องไห้"คุณควรคิดว่า ก่อนคุณ defaced ที่กล่องจดหมาย พ่อจะบอก นี้ในขณะที่แม่จัดแขนหลังของฉัน และเขาตีกับ agolf คลับ ในลูกไม่เคยจะจะได้มาปกป้องฉันอย่างคนตาบอด หรือแม้กระทั่งขอความ ข้างฉัน ตามที่จะได้ใส่ฉันในระดับเดียวกับผู้ใหญ่ ถ้าเป็นคนแปลกถูกกล่าวหาว่าคุณทำอะไรไม่ถูกต้อง คุณไม่ได้ หรือคุณอาจรวมทั้งได้ทำมัน หรือคุณน้อยได้คิดเกี่ยวกับการทำ มีไม่เจรจาต่อรอง ไม่ "นี่" แบบที่มีตอนนี้ ทั้งหมดเหล่านี้หนุ่มสาวแม่ chauffeuring ของภูเขาไฟ 3 ปีผ่านทางร้านค้า ชื่อลูกเสมอเสียงประธานาธิบดีคลับ และเขามีแนวโน้มที่จะ ดำเนินการตาม "Mommy ได้ยินสิ่งที่คุณกำลังพูดถึงขนม ผู้หญิงจะพูด "แต่ขวาตอนนี้ เธอต้องการที่จะปล่อยของผมเธอและย้าย โปรแกรมรักษาชีวิตที่ครอบคลุมช็อกโกแลตกลับพวกเขามาจากไหน""ไม่" ตะโกนบอก McKinley หรือเมดิสัน เคนเนดี้ หรือลินคอล์น หรือผักชนิดหนึ่งกับเด็กเรแกน มองบน ฉันต้องการแทรกแซง "ฟัง อยากพูดว่า "ฉันไม่หลักเอง แต่ผมคิดว่า สุดณจุดนี้คือการ ตบลูกให้ข้าม มันจะไม่หยุดการร้องไห้ แต่น้อยตอนนี้ มันจะสามารถทำมันสำหรับเหตุผลที่ดี"ฉันไม่รู้ว่าคู่นี้ ใช้เวลาคืน tucking ใน พวกเขาอ่านหนังสือเกี่ยวกับลูกแมว misguided หรือสัญลักษณ์ที่สวมเครื่องแบบ แล้ว rereading นั้นถ้าสั่งเด็กเด็กของพวกเขา ในบ้านของฉัน พ่อแม่ของเราใส่ให้กับสองคำง่าย ๆ: "ปิดค่า" เสมอซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่เราได้ยินก่อนไฟของเราถูกปิด งานศิลปะของเราได้ใหม่ ในตู้เย็น หรือที่ใด ใกล้ ได้ เนื่องจากพ่อแม่ของเรารับรู้ในสิ่งที่มันเป็น: อึ พวกเขาไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านเด็ก เราอาศัยอยู่ในตนไม่มีเราสามารถเลือกสิ่งที่เรากิน ฉันมีเพื่อนเจ็ดปีจะเฉพาะพิจารณาบางสิ่งบางอย่างถ้าเป็นสีขาว พยายามที่มี พ่อมีกล่าว ว่า "คุณกำลังใน และทำหน้าที่ฉันน้ำวาง ตาม ด้วยสารประกอบร่วม และ บางทีถ้าไม่ดี บางน้ำเชื้อ พวกเขาไม่ได้ถือว่าเข้มงวดก็ พวกเขาไม่ได้คำผรุสวาท กฎได้แตกต่างกันเพียงแค่กลับมาแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องการลงโทษทางกาย ไม่เพียงแต่คุณสามารถตีลูกของคุณเอง แต่คุณยังสามารถเข้าชมของคนอื่น ผมอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีห้าเมื่อคนบนถนนของเราเรียกว่าแม่บ้า "ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดปกติ เธอกล่าวกับพ่อ "เพียงแค่ขับรถลิซ่าบ้านเธอพบแพทย์ และ จากเด็กนี้ไม่มีที่ไหน yelled ก็ออก" สี่เดือนที่ตั้งครรภ์ มีน้อง Paul เธอสว่างจุดบุหรี่ และ poured ตัวเองบางไวน์จากเหยือกแกลลอนสิบข้างที่ปิ้งขนมปัง"อะไรผู้ชาย" พ่อถาม เขาเพิ่งรับงาน และยืนในครัว แก้วกินน้ำแข็งในบาง ก่อนที่เขาบนเคาน์เตอร์ที่มีตังและสี่เหลี่ยมของ smothered โกลเด้นซอสครีมชีส "โอ้ ไม่ คุณ, " เขากล่าวว่า เป็นฉันถึงสำหรับมีด "นี่คือฉัน goddamnit"" แต่ฉันไม่เพียง — ""คุณต้องการว่างงานหลัง งาน เขากล่าวว่า ลืม ฉันเดา ที่ ได้ 43"ดังนั้นที่นี้เด็กที่เรียกว่าแม่บ้า" เขาถามขึ้น "ให้ฉันชื่อของเขาเพื่อจะไปคุยกับเขา"ฉันกล่าวว่า ฉันไม่รู้ และเขามองฉัน ด้วยความผิดหวัง วิธีการคุณอาจที่ใคร woefullyกับการ "ดี ไม่คุณน้อยเดา""เต้นฉัน" ไม่มีใครบนถนนเรามีเหตุผลที่เกลียดแม่ ก็น่าจะมีคนเพียงถนนทดสอบคำสาปแช่งของเขาใหม่ — สายน้อยเกินไป เป็นของเราสิ้นสุด haddiscovered บล็อกมันเดือนก่อนหน้านี้ "หมายความว่า 'สุนัขหญิง" ฉันได้อธิบายให้น้องสาวของฉัน "แต่มันยังหมายถึง 'ผู้หญิงที่เป็น crabby และไม่อนุญาตให้คุณปลดปล่อยตัวเอง '"วันที่บางคนเรียกว่าแม่บ้าไม่โดดเด่น พ่อกลับจากทำงาน เช่นเสมอ เขามีเครื่องดื่มของเขาและเขาขนมแฟนซี เมื่อ announceddinner แม่ของฉัน เขาเอาออก เสื้อของเขา ก้าวออกจากกางเกงของเขา และเอาที่นั่งของเขาควบคู่ไปกับส่วนเหลือของเรา จาก tabletop ค่า เป็นธุรกิจสบาย ๆ ทั้งหมด — เสื้อ ironed ผูก loosened — แต่จากบนลงมันถูกเพียงบรีฟและขาเปลือย "ดังนั้นผมเข้าใจจากแม่ที่บางคนเรียกเธอคำไม่ดีบ่ายนี้ เขากล่าวว่า เปิดให้พี่สาวของฉัน "คุณอยู่ในรถกับเธอ ความคิดใด ๆ ที่มีหรือไม่"ลิซ่าคาดว่า มันเป็นทอมมี Reimer ไม่ได้ เพราะเธอมีลักษณะชัดเจนที่เขา แต่เป็น เพราะมันเกิดใกล้กับบ้านของเขา"ทอมมี่ Reimer ฮะ? " พ่อมองข้ามตัวแม่ "ไม่ใช่ที่หนึ่งของ Arthur ชาย""โอ้ Lou ปล่อยให้มันไป, " แม่ของฉัน"อะไรคุณหมายถึง ปล่อยให้มันไป เด็กที่ใช้ภาษาเช่นเดียวกับที่มีปัญหา และฉันจะดูว่า จะได้รับ"แม่ของฉันกล่าวว่า "บางทีฉัน misunderstood เขา "หรือบางทีเขาคิดว่า ผมเป็นใคร ใช่ มัก"พ่อกล่าวว่า "ฉันจะต้องล้างที่เมื่อผมพูดคุยกับเขา สัญลักษณ์ของเขาเรื่องถูกปิดและขณะนี้ที่เราจะไปอย่างอื่น เมื่อลูกเติบโตขึ้น และหายไปจากบ้าน แม่ของฉันจะกินสาย มัก ด้วยตนเองหน้าทีวี ชั่วโมงหลังจากที่เธอได้ทำหน้าที่พ่อของเรา แต่กลับมาแล้ว เช่นสุดทุกครอบครัวอื่น ๆ บนถนนของเรา เรามีอาหารที่หก ในคืนนี้เฉพาะ ดวงอาทิตย์ก็ยังออกมา มันเป็นช่วงกันยายน และแต่จำไม่ได้ว่า เราได้รับประทานอาหาร ฉันสามารถชัดเจนจำ cringing ที่เสียงกริ่งบ้านโอ้ พระเจ้า ฉันคิดว่า เป็นได้ทุกคนที่ตาราง ก็ที่นี่ และมีคนมาเรียก ขณะนั้นเสมอ พ่อของเราที่ยืนยันตอบประตู และบอกใครมัน อย่างมาก ที่มัน ไม่ควรขัดจังหวะคนขณะรับประทานอาหาร อาจเป็นผู้หญิงจากถนนหรือเพื่อนของเราทีหนึ่ง อาจขายคุกกี้เนตรนารี หรือแปลกคน กับชื่อ แต่ เมื่อประตูที่ถูกส่วนใหญ่เปิด ทุกคนในด้านอื่น ๆ ของสวมนิพจน์เดียวกัน startled, quizzical ดูที่แปล ที่เบา สุภาพมาก เวลา "ซึ่งเป็นกางเกงของคุณ ที่รัก"ลิซ่าได้ทิ้งโรงเรียนก่อนวันที่ เหล่าที่ควรปล่อยออกกำหนดการบ้าน และกังวลว่า จะเป็นของเธอ เธอไปขึ้น และวิ่งเข้าสู่ห้องอื่น ๆ โทรศัพท์ "ที่ไม่เป็นไร ฉันมีมัน"พ่อเลี้ยงตัวเองแล้ว นั่งกลับลง "คุณบอกว่า มันอยู่ที่เราจะรับประทานอาหารของว่าง ไอ้มัน" เขา scowled ที่แม่ "ที่นรกลดลงโดยที่ชั่วโมงนี้"เราย้ำฟังที่ถูกเยี่ยมชมของเรา และเมื่อลิซ่ากล่าว, " Oh สวัสดี ทอมมี่, " พ่อของเราหลุดออกมาขึ้น และวิ่งไปประตู โดยเวลาที่เลย เด็กผู้ชาย ได้เกรดหนึ่งข้างหลัง ถูกตรึงไว้กับ siding เรดวูดของ carport ของเรา พ่อของฉันมีเขา โดยคอ ยกจากพื้นดิน และขาน้อยถูก flailing"พ่อ เราเรียก "พ่อ หยุด นั่นคือเด็กไม่ถูกต้อง คุณกำลังมองหาโรงแรมทอมมี่ Reimer แต่นี้เป็นทอมมีวิลเลียมส์""มันคือใคร งานเสื้อและกางเกงของเขา เขาดูมีประสิทธิภาพ แต่ยัง cartoonish เช่นหมีแต่งตัวสำหรับการสัมภาษณ์งาน"ลู สำหรับพระสาเก ใส่เด็กที่ลง แม่ของเรากล่าวว่าพ่อของฉันลดลงทอมมี่ไปพื้นดิน ซึ่งเขาสองเท่ากว่า และ gasped กระหอบ เขาคือเด็กท้วม และหน้าของเขา ซึ่งเป็นเรื่อปกติ และ freckled ถูกตอนนี้ thecolor ของวาเลนไทน์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

attaboy
มันเป็นฤดูหนาวและผมอยู่ใน New York, ฆ่าเวลาก่อนที่ภาพยนตร์ หิมะสัปดาห์เก่าวางซึ่งผุพังไปตามบาทวิถีและผมก็สังเกตเห็นทั้งหมดในถังขยะในมันเมื่อฉันได้ยินคนตะโกน "การจับกุมประชาชน!" ผมคิดว่าผมรู้ว่าสิ่งนั้นมีอยู่ แต่คุณไม่เคยได้ยินเสียงของทุกคนที่ได้รับผลประโยชน์ ของมันดังนั้นฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก-ประเภทกล้องตรงไปตรงมาของสิ่งหรือบางทีนักเรียนทำหนัง.
"การจับกุมประชาชน!" ชายคนนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาเป็นคนที่ยืนอยู่หน้าร้านขายของชำที่เรียกว่าแฟร์เวย์, บรอดเวย์และ 74 เรียบร้อยผมพิวเตอร์สีปกคลุมหลังและด้านข้างของศีรษะของเขา แต่ด้านบนของมันเป็นหัวล้านและดิบมองจากความหนาวเย็น คนที่มีแจ็คเก็ตลงบนอ้วนและเป็นฉันขยับเข้าไปใกล้ผมเห็นว่าเขาได้รับการสัมผัสไหล่ของเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่ไม่ได้จับเขาให้มากที่สุดเท่าการติดแท็กเขาอ้างว่าเขา.
"การจับกุมประชาชน การจับกุมประชาชน! "ฉันสงสัยว่าสิ่งที่เกิดอาชญากรรมได้รับการมุ่งมั่นและการตัดสินจากคนรอบข้างหลายคนได้หยุดหรืออย่างน้อยชะลอตัวลงผมไม่ได้อยู่คนเดียว เงินบางสิ่งบางอย่างได้ลดลงไปที่พื้นและเช่นเดียวกับที่ผมเห็นว่ามันเป็น Marker เวทมนตร์คู่วิ่งออกมาจากร้านค้าผู้ปกครองของเด็กผมสันนิษฐานว่าเพราะพวกเขาวิ่งสิทธิที่จะอยู่เคียงข้างเขา "การจับกุมประชาชน" คนซ้ำแล้วซ้ำอีก "เขาได้รับการ graffitiing กล่องจดหมาย!"
ผมคาดว่าพ่อแม่จะพูดว่า "เขาเป็นอะไร?" แต่แทนที่จะด่าว่าลูกชายกระทำผิดที่ดูพวกเขาพวกเขาเปิดผู้ชายคนหนึ่งที่เคยจับได้ "ใครให้คุณได้สัมผัสกับเด็กของเราได้หรือไม่"
"แต่กล่องจดหมาย" ชายกล่าวว่า "ผมเห็นให้เห็นว่าเขา"
"ฉันไม่สนใจสิ่งที่เขาทำ" หญิงกล่าวว่า "คุณมีสิทธิที่ไม่มีการสัมผัสลูกชายของฉัน." เธอทำเสียงเหมือนเป็นสิ่งที่ทางเพศเช่นเขาจะมีมือของเขาขึ้นตูดของเด็กมากกว่าพักผ่อนน้ำหนักบนไหล่ของเขา "แค่ที่นรกที่คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?" เธอหันไปสามีของเธอ "ดักลาสเรียกตำรวจ."
"ฉันสอง
ขั้นตอนข้างหน้าของคุณ "เขากล่าว.
ดูเขาตรงผมคิดว่าจริงเหรอ? นี่คือปฏิกิริยาของคุณ? ถ้าฉันเป็นสิบสามและผมถูกจับ graffitiing กล่องจดหมายของพ่อแม่ของฉันจะได้ขอบคุณคนและเขย่ามือของเขา "เราจะเอามันจากที่นี่" พวกเขาต้องการได้มั่นใจเขา จากนั้นในมุมมองของฝูงชนที่พวกเขาจะได้ตีฉันไม่คู่ของตบเวทีแสง แต่สิ่งที่จริงกับฟันหลวมและอ้อนวอนขอความเมตตาอยู่ในลำคอ และที่จะได้รับเพียงการเริ่มต้นของมัน ไม่เพียง แต่ค่าเผื่อของฉันจะได้รับการตัดออก แต่ถ้าฉันเคยต้องการเสรีภาพอีกครั้งผมจะมีการชำระเงินสำหรับมันทุกชั่วโมงนอกห้องของฉันฉันคิดต้นทุนเงินดอลลาร์ซึ่งเป็นเหมือนผมไม่ทราบว่าเจ็ดดอลลาร์ ในสกุลเงินของวันนี้.
"แต่คุณจะคาดหวังว่าฉันจะทำงานถ้าฉันไม่สามารถออกไปข้างนอก?" ฉันต้องร้องไห้.
"คุณควรจะมีความคิดเกี่ยวกับว่าก่อนที่คุณจะสวยที่กล่องจดหมายของ" พ่อของฉันจะบอกฉันนี้ ในขณะที่แม่ของฉันจัดขึ้นแขนของฉันไว้ด้านหลังของฉันและเขาตีฉันกับสโมสร aGOLF ในลูก.
ไม่เคยพวกเขาจะได้รับการปกป้องสุ่มสี่สุ่มห้าฉันหรือแม้กระทั่งขออยู่เคียงข้างฉันของเรื่องเป็นที่จะได้วางฉันในระดับเดียวกับผู้ใหญ่ ถ้าผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกกล่าวหาว่าแปลกคุณในการทำบางสิ่งบางอย่างที่ผิดกฎหมายคุณไม่ได้ หรือคุณอาจรวมทั้งได้ทำมัน หรือคุณได้รับอย่างน้อยคิดเกี่ยวกับการทำมัน มีการเจรจาต่อรองไม่ได้, ไม่ "เลี้ยงดู" วิธีที่มีอยู่ในขณะนี้ ทั้งหมดคุณแม่ยังสาวเหล่านี้ chauffeuring ภูเขาไฟสามปี olds ของพวกเขาผ่านร้านขายของชำ ชื่อของเด็กมักจะฟังดูคลุมเครือประธานาธิบดีและเขาหรือเธอมีแนวโน้มที่จะดำเนินการตาม "แม่ได้ยินสิ่งที่คุณพูดเกี่ยวกับการปฏิบัติต่อ" ผู้หญิงจะพูดว่า "แต่ตอนนี้เธอต้องการที่จะปล่อยให้ไปของผมและใส่เซฟชีวิตที่ปกคลุมด้วยช็อคโกแลตหลังของเธอที่พวกเขามาจาก."
"ไม่!" เสียงกรีดร้อง คินลีย์หรือเมดิสันเคนเนดี้หรือลิงคอล์นหรือหัวบีทต้องเผชิญกับเรแกนทารก มองดูฉันมักจะต้องการที่จะเข้าไปแทรกแซง "ฟัง" ผมอยากจะพูดว่า "ฉันไม่ได้เป็นผู้ปกครองตัวเอง แต่ผมคิดว่าทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้คือการตบเด็กที่ทั่วใบหน้า มันจะไม่หยุดร้องไห้ของมัน แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็จะทำมันด้วยเหตุผลที่ดี. "
ผมไม่ทราบว่าคู่นี้ทำมันใช้เวลาหลายชั่วโมงในแต่ละคืน tucking เด็กของพวกเขาในการอ่านหนังสือประเภทที่เกี่ยวกับลูกแมวที่เข้าใจผิด หรือแมวน้ำที่สวมใส่เครื่องแบบแล้ว rereading พวกเขาหากเด็กเพื่อให้คำสั่งซื้อ ในบ้านของฉันพ่อแม่ของเราทำให้เราไปนอนกับคำสองคำง่ายๆ "หุบปาก." นั่นคือเสมอสิ่งสุดท้ายที่เราได้ยินมาก่อนไฟของเราถูกปิด งานศิลปะของเราไม่ได้แขวนในตู้เย็นหรือที่ใดก็ได้ที่อยู่ใกล้มันเพราะพ่อแม่ของเราได้รับการยอมรับสำหรับสิ่งที่มันเป็น: อึ พวกเขาไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านของเด็กที่เราอาศัยอยู่ในพวกเขา.
หรือหาได้ที่เราได้รับอนุญาตให้เลือกสิ่งที่เรากิน ฉันมีเพื่อนที่มีเจ็ดปีเท่านั้นจะพิจารณาบางสิ่งบางอย่างถ้าเป็นสีขาว มีฉันพยายามที่พ่อแม่ของฉันจะได้กล่าวว่า "คุณกำลัง" และหน้าที่ฉันชามวางตามด้วยสารประกอบร่วมกันและบางทีถ้าผมดีน้ำอสุจิบางส่วน พวกเขาไม่ได้รับการพิจารณาอย่างเข้มงวดโดยวิธีใด ๆ พวกเขาไม่ได้ที่ไม่เหมาะสม กฎระเบียบที่แตกต่างกันเพียงแค่กลับมาแล้วโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องการลงโทษ ไม่เพียง แต่คุณสามารถตีลูกของตัวเองของคุณ แต่คุณยังสามารถตีคนอื่น ผมอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ห้าเมื่อมีคนบนท้องถนนของเราที่เรียกว่าแม่ของฉันเลว "ผมไม่ได้ทำอะไรออกจากสามัญ" เธอกล่าวกับพ่อของฉัน "เพียงแค่ขับรถกลับบ้าน Lisa จากการแต่งตั้งแพทย์ของเธอและจากที่ไหนเลยเด็กคนนี้ตะโกนมันออกมา." สี่เดือนที่ตั้งครรภ์กับพี่ชายของฉัน, พอเธอไฟบุหรี่และเทตัวเองไวน์จากเหยือกห้าสิบแกลลอนข้างเครื่องปิ้งขนมปัง.
" สิ่งที่เด็ก? "พ่อของฉันถาม เขาเพิ่งกลับมาจากการทำงานและกำลังยืนอยู่ในห้องครัวดื่มแก้วจินกับน้ำแข็งบางอย่างในนั้น ก่อนที่เขาบนเคาน์เตอร์เป็นแครกเกอร์และสี่เหลี่ยมของครีมชีส smothered ในซอสสีทอง "โอ้ไม่คุณไม่ได้" เขากล่าวขณะที่ผมถึงกับมีด "นี่คือสำหรับผม goddamnit."
"แต่ฉันไม่สามารถ just-"
"คุณต้องการอาหารว่างหลังเลิกงานรับงาน" เขากล่าวว่าลืมฉันเดาว่าฉันเป็นสิบเอ็ด.
"ดังนั้นผู้ที่เป็นเด็กคนนี้ ที่เรียกว่าแม่ของคุณผู้หญิงเลว? "เขาถาม "ให้ฉันชื่อของเขาดังนั้นฉันสามารถไปพูดคุยกับเขา."
ผมบอกว่าผมไม่ได้รู้และเขามองมาที่ผมด้วยความผิดหวังในแบบที่คุณอาจจะทุกคนที่เป็นละห้อย
ไม่เกี่ยว "ดีคุณไม่สามารถคาดเดาได้อย่างน้อย?"
"Beats ฉัน." หนึ่งบนท้องถนนของเราไม่มีมีเหตุผลที่จะเกลียดแม่ของฉัน มันก็น่าจะมีคนเพียงแค่ถนนทดสอบสาปแช่งใหม่ของเขาคำน้อยสายเกินไปเป็นจุดสิ้นสุดของเราบล็อก haddiscovered มันเดือนก่อนหน้านี้ "มันหมายความว่า 'สุนัขเพศเมีย" ผมอธิบายให้น้องสาวของฉัน "แต่มันยังหมายถึง' ผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็น Crabby และจะไม่ยอมให้คุณเป็นตัวเอง." "
วันนั้นคนที่เรียกว่าแม่ของฉันเลวก็ไม่ได้โดดเด่น . พ่อของฉันกลับมาจากการทำงานเช่นเคย เขามีเครื่องดื่มและขนมขบเคี้ยวของเขาจินตนาการของเขา เมื่อแม่ของฉัน announceddinner เขาถอดแจ็คเก็ตของเขาก้าวออกมาจากกางเกงของเขาและเอาที่นั่งของเขาพร้อมกับส่วนที่เหลือของเรา จากโต๊ะขึ้นเขาเป็นทุกธุรกิจสบาย ๆ -เสื้อรีดหลวมผูก แต่จากนั้นลงมันก็เป็นเพียงแค่กางเกงขาเปลือย "ดังนั้นผมเข้าใจจากคุณแม่ของคุณว่าคนที่เรียกว่าเธอเป็นคำที่ไม่ดีมากช่วงบ่ายวันนี้" เขากล่าวหันไปพี่สาวของฉัน "คุณอยู่ในรถกับเธอ ความคิดใด ๆ ที่มันเป็น "
ลิซ่าสันนิษฐานว่ามันเป็นทอมมี่ไรเมอร์ไม่ได้เพราะเธอมีรูปลักษณ์ที่ชัดเจนมาที่เขา แต่เพราะมันเกิดขึ้นใกล้บ้านของเขา.
"ทอมมี่ไรเมอร์, ฮะ?" พ่อของฉันมองข้ามโต๊ะกับแม่ของฉัน "ไม่ว่าเด็กชายคนหนึ่งของอาเธอร์?"
"โอ้ลูปล่อยมันไป" แม่ของฉันบอกว่า.
"คุณหมายถึงอะไรให้มันไป? เด็กที่ใช้ภาษาเช่นนั้นได้มีปัญหาและฉันจะไปดูว่ามันได้รับการแก้ไข. "
"บางทีผมอาจจะเข้าใจผิดเขาว่า" แม่ของฉันกล่าวว่า "หรือบางทีเขาอาจจะคิดว่าฉันเป็นคนอื่น ที่มันมีโอกาสมากที่สุด. "
"ฉันจะแน่ใจว่าได้ล้างที่ขึ้นเมื่อฉันพูดคุยกับเขาว่า" พ่อของฉันบอกว่าคิวของเขาว่าเรื่องที่ถูกปิดและว่าตอนนี้เราจะย้ายไปยังสิ่งอื่น เมื่อลูก ๆ ของเธอได้รับการเติบโตขึ้นและหายไปจากบ้านแม่ของฉันจะกินดึกบ่อย ๆ โดยตัวเองอยู่หน้าทีวี, ชั่วโมงหลังจากที่เธอได้ทำหน้าที่พ่อของเรา แต่กลับมาแล้วชอบมากที่สุดทุกครอบครัวคนอื่น ๆ บนท้องถนนของเราเรามีอาหารค่ำ ที่หก ในคืนวันอาทิตย์นี้โดยเฉพาะก็ยังคงออก มันเป็นช่วงต้นเดือนกันยายนและแม้ว่าผมจำไม่ได้สิ่งที่เรากำลังรับประทานอาหารที่ฉันอย่างชัดเจนสามารถจำประจบประแจงเมื่อได้ยินเสียงออด.
โอ้พระเจ้าฉันคิดว่าเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ที่โต๊ะ สำหรับเมื่อมันเป็นมื้อเย็นและมีคนมาเรียกมันมักจะเป็นบิดาของเราที่ยืนยันการตอบประตูและใครก็ตามที่บอกว่ามันเป็นอย่างมั่นว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะขัดขวางคนขณะที่พวกเขากิน มันอาจจะเป็นผู้หญิงคนหนึ่งจากถนนลงหรืออาจจะเป็นหนึ่งในเพื่อนของเรา มันอาจจะเป็นลูกเสือหญิงขายคุกกี้หรือชายแปลกหน้ากับคำร้อง แต่เมื่อประตูที่เปิดกว้างทุกคนในด้านอื่น ๆ ของมันสวมแสดงออกเดียวกันตกใจดูแปลกที่แปลในการที่อ่อนโยนสุภาพมากขึ้น เวลาที่จะ "อยู่ที่ไหนกางเกงของคุณครับ?"
ลิซ่าได้ออกจากโรงเรียนต้นในวันนั้น เพื่อนร่วมชั้นควรจะย่อหย่อนมอบหมายการบ้านและกังวลว่ามันอาจจะเป็นของเธอเธอกระโดดขึ้นและวิ่งเข้าไปในห้องอื่น ๆ เรียกว่า "นั่นไม่เป็นไรผมได้รับมัน."
พ่อของฉันยกตัวเองแล้วนั่งกลับ ลง "คุณบอกใครก็ตามที่มันคือการที่เรากำลังรับประทานอาหารมื้อดึกของเราด่ามัน." เขา scowled ที่แม่ของฉัน "ใครนรกลดลงโดยในเวลานี้หรือไม่"
เราทุกคนเครียดที่จะได้ยินที่ผู้เข้าชมของเราและเมื่อลิซ่ากล่าวว่า "โอ้สวัสดีทอมมี่" พ่อของเรากระโดดขึ้นและวิ่งไปที่ประตู โดยทุกครั้งที่เราได้มีเด็กซึ่งเป็นหนึ่งในชั้นประถมศึกษาปีหลังฉันถูกตรึงอยู่กับผนังของเรดวู้ดหดของเรา พ่อของฉันมีเขาโดยคอยกออกจากพื้นดินและขาเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาถูก flailing.
"พ่อ" เราเรียกว่า "พ่อหยุด นั่นคือเด็กที่ไม่ถูกต้อง คุณกำลังมองหาทอมมี่ไรเมอร์ แต่นี้เป็นทอมมี่วิลเลียมส์! "
"มันเป็นใคร?" ในเสื้อเชิ้ตทำงานของเขาและกางเกงเขามองที่มีประสิทธิภาพ แต่ยังการ์ตูนเช่นหมีแต่งตัวสำหรับการสัมภาษณ์งาน.
"ลูเพื่อเห็นแก่พระเจ้า ใส่เด็กผู้ชายคนนั้นลง "แม่ของเรากล่าวว่า.
พ่อของฉันลดลงทอมมี่กับพื้นดินที่เขาสองเท่ากว่าและอ้าปากค้างสำหรับการหายใจ เขาเป็นเด็กอ้วนและใบหน้าของเขาซึ่งได้รับการตกกระและอ่อนตามปกติตอนนี้ thecolor ของวันวาเลนไทน์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แจ๋ว
มันเป็นฤดูหนาวและฉันอยู่ในนิวยอร์ค ฆ่าเวลาก่อนดูหนัง อาทิตย์หิมะเก่าวาง moldering ตามขอบทางเดิน และฉันเพิ่งสังเกตเห็นขยะทั้งหมดในตอนที่ผมได้ยินคนตะโกนว่า " ประชาชนถูกจับ ! " ฉันคิดว่าฉันรู้ว่าสิ่งนี้มันมีอยู่จริง แต่คุณไม่เคยได้ยินว่าใครได้ประโยชน์จากมันดังนั้นฉันคิดว่ามันเป็น joke-a candid กล้องประเภทของสิ่งหรือบางทีเรียนทำหนัง
" พลเมืองของการจับกุม " ผู้ชายที่ซ้ำ เขายืนอยู่ในด้านหน้าของร้านขายของชำที่เรียกว่าแฟร์เวย์บนบรอดเวย์และ 74 . เรียบร้อย , ผมสีตะกั่วปกคลุมด้านหลังและด้านข้างของศีรษะของเขา แต่ด้านบนมันหัวล้าน ดิบ ดูจากความหนาว ผู้ชายมีตุ๊ลงบนเสื้อ พอย้ายมาอยู่ใกล้ๆ ผมเห็นเขาจับไหล่ของเด็กชายวัยรุ่นอย่าจับเขาเลยให้เขาอ้างว่าเขา .
" พลเมืองของการจับกุม จับกุมพลเมืองของ ! " ผมสงสัยว่าอาชญากรรมมีความมุ่งมั่น และ ดูจากคนรอบข้าง หลายคนได้หยุด หรืออย่างน้อยก็ชะลอลง ผมไม่ได้อยู่คนเดียว เรื่อง เงิน ได้ตกลงสู่พื้นดิน และที่ผมเห็นมันคือปากกาเมจิก , คู่วิ่งออกจากร้าน พ่อแม่ของเด็ก ผมยอมรับเขาวิ่งอยู่ด้านข้างของเขา " มูลความ " ชายที่ซ้ำ " เขา graffitiing กล่องจดหมาย ! "
ผมคาดว่าพ่อแม่จะพูดว่า " เขาคืออะไร ? " แต่แทนที่จะตำหนิความผิดของตน มองลูกชายที่พวกเขาเปิดให้คนที่จับเขา " มีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องลูกของเรา ? "
" แต่กล่องจดหมาย " เขาอธิบาย " ผมเห็นเขา - "
" ผมไม่สนใจว่าเขากำลังทำอะไร" หญิงกล่าว " คุณไม่มีสิทธิ์แตะต้องลูกชายฉัน " เธอทำเสียงเหมือนสิ่งที่ทางเพศ เช่น เขามี มือของเขาขึ้นของเด็กชายตูดมากกว่า พัก น้ำหนักบนไหล่ของเขา " คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ? " เธอหันไปหาสามีของเธอ " ดักลาส เรียกตำรวจ "
" ฉันสองขั้นตอนข้างหน้าของนาย

" เขากล่าวว่า เห็นเขาเรียก ฉันคิดว่า จริงๆเหรอ นี้คือปฏิกิริยาของคุณหรือไม่ถ้าผมเป็น สิบสาม และผมก็ถูกจับ graffitiing กล่องจดหมายที่พ่อแม่ของฉันจะต้องขอบคุณชายและเขย่ามือของเขา " เราจะไปจากที่นี่ พวกเขาจะมั่นใจว่าเขา แล้วในมุมมองที่เต็มรูปแบบของฝูงชน พวกเขาก็จะตีผม ไม่ใช่คู่ของ slaps เวที แสง แต่ของจริง มีหลวมฟันและอู้อี้ขอความเมตตา และนั่นก็เป็นเพียงการเริ่มต้นของไม่เพียง แต่เงินของฉันได้ถูกตัดออก แต่ถ้าผมต้องการอิสรภาพอีกครั้ง ผมจะต้องจ่ายสำหรับมันทุกชั่วโมง นอกห้อง ต้นทุนผมเงินที่ชอบ ไม่รู้สิ สิบเจ็ดเหรียญในสกุลเงินของวันนี้ .
" แต่อย่างไรคุณคิดว่าผมจะทำงานถ้า ฉันออกไปข้างนอกไม่ได้ ? " ฉันคงร้องไห้ .
" คุณควรคิดเกี่ยวกับก่อนที่คุณจะดึงที่กล่องจดหมาย" พ่อจะบอกผม ในขณะที่แม่จับแขนฉันไว้และเขาจะตีฉันกับ agolf คลับ ในลูกบอล .
ไม่เคยมีหลับหูหลับตาปกป้องฉัน หรือแม้แต่ถามเรื่องราวอีกด้านของฉัน ที่ต้องให้อยู่ระดับเดียวกันกับผู้ใหญ่ ถ้าผู้ชายแปลกๆ กล่าวหาว่าคุณทำบางอย่างที่ผิดกฏหมาย คุณทำมันได้ หรือคุณอาจจะทำมัน