decay, we are simultaneously away f

decay, we are simultaneously away from inertia, away from death—the one thing thatresists domestication. Sometimes, we’re lucky, though. For it is sometimes the casethat the ruin closely borders the centre of a city, and so visiting the place becomes bordered with a line of familiarity. Often, a cracked window from the ruins of afactory enables us to see the familiar motion we associate with active space. With thatcombination, decay gathers a detached and secure limit, and so is able to be briefly appreciated. And there is a sensual aspect to this centrality, too, involving not only sight, but the whole body. For instance, Yi-Fu Tuan’s claim that the “original inspiration [for] building a city was to consort with the Gods” is present in our contemporary experience with the city (
Ibid
, p. 150). Today, however, the presence of “the Gods” isreplaced by motion and sound. What holds the center is the collective hold that spacehas upon becoming and velocity.If motion defines the center of becoming, then sound allows us to traverse the center.In the city, sound aids our navigation. That sound defines the structure of space isevident from the values we associate with it. The pleasure we experience while in thecenter of things—wailing sirens, commotion, an air-conditioning unit whirling intoactivity—is reassuring insofar as the sound enforces the impression of regularity ontothe world. Because of this regularity, we are able to overlook the repetitive quality that these sounds produce. Indeed, our tolerance to sounds is based upon how familiar those sounds are.The sounds associated with the post-industrial landscape remind us of a center thatexists elsewhere. The sounds of dereliction, particularly those found in the factory,serve as a threat to the dominant notion of the rational center. In every way, thesound of ruin is marked by what it negates. Hissing, grinding, and distorted dronesreverberating without any strict modulation create the impression of defined spacecoming loose. While the humming drone of a bass timbre can be reassuringinsomuch as it provides a foundation, we are more likely to regard it as ominousrather than homely. As the lower notes descend into outright distortion, opposingclean progress, accusations of corruption emerge. A center is a place in which the momentum of forces converges. The center is, toagain use Tuan’s expression, the “focal point of a cosmic structure.” But this focal
10

point can only be experienced in a place in which energy is moving of its own accordand not merely vouchsafed in terms of a gathering of people, or preserved to adoptthe appearance of being mobile and therefore progressive.If our culture is one of pessimism and anxiety, then my overarching thesis would be:the ruin addresses this condition in a critical fashion, contesting the nostalgic desiretoward reinventing the past, so as to give content to the present. But here a demandforces itself upon us: our gradual recognition that the place of decay a centre in itsown right, is dependent upon our ability to dispense with the view that we

denote thecenter, and not the objective space around us.True: we tend to feel that we are at the center of things. But it is as much acompulsion toward security as it is toward space itself that gives rise to the feeling of centrality. We are at home in the world so long as we regard ourselves as beingprotected by the center. As long as that belief is held, the possibility of acquiring asense of stability can be maintained. Yet the stability is precarious. When pushed, thefall is swift. The unreserved collapse testifies to the center’s deception. The “reality”of the center, so far a shelter, proves itself to be unreal as it fails to align withsuppressed reality. What kind of a centre does the ruin offer? It is a center in which estrangement takesprecedence. We discover fragments long forgotten, the remains of a time in whichactivity and engagement with work pre-dated the place of decline. Things that arefamiliar outside of the ruin suddenly take on the appearance of being foreign,otherworldly, and unreal. The personal details discarded by absent workers liepassively among the debris, their abandoned state symbolic of a privacy that isnevertheless felt by those who are alien to it. We slowly grow intimate with thesedecaying details each time we return to the place.Here, the disjunction between the synthetic and the organic entails a destructiveaesthetic, whereby a violent “tearing-away” of things has the effect of elevating usfrom the space of everyday perception. With this, the senses have the consequence of becoming heightened. Knowing that the walls could give way, or that a shard of glassmight fall from above, hypersensitivity occurs to the danger of the ruin. As we feelthe soft floor beneath, we know that the slightest pressure might cause its downfall.In the ruin, walking slowly

is not only a way of absorbing the space intimately; it is
11

also a necessity. With this ponderous pace set, the feeling of being embodied in a way that seems accentuated is a natural consequence. We feel compelled not to infringeupon the silence. With every inhalation, a tension arises that our exhalation andmovement will unnerve dormant beings. Actions take on the appearance of beingmomentous. Such affects are not limited to visual stimuli. Smells too create a distinctimpression. In the factory, the severance of objects from their original context isaccompanied by the distinct odor that they leave behind. The negativity of thesesmells is not only comprised from the fact that their origin is absent, but is alsoframed by the fact that they permit odors which are otherwise suppressed inregulated existence. Ammonia, asbestos, damp plaster, moist wallpaper, wood-rot:these are the smells that civil existence seeks to subdue through sterilization anddomesticity. The presence of these odors, still lingering despite the absence of theirorigin, creates a sense of vivid disembodiment: an apparition experienced but notseen.In neglect, the derelict place has become a center in which organic movement flowsof its own accord, freely and able to succumb to erosion without disruption. Thingscan converge and dissolve without an agenda of preservation. As a result of thisdisregard, the ontological value of the ruin becomes clear. The ruin destroys artifice,establishing the basis for a critical reading of the past, which relies less on heritageand more on allowing things to speak for themselves. We witness the shape of history, from the canonization of reason to its successivefailures and then to its gradual demise unfolding in spatial form. We see thecorrelation between solidity and progress give way to disintegration, rot, and erosion. We are at home among the debris. The ruin soothes us through reinforcing what wasalready present, albeit latently. By embodying the pathway from incipience toextinction, the ruin theatrically reenacts the structure of our age. After modernity and postmodernity, the ruin mirrors the gathering of closures. The final movement of the ruin is a rebirth that will exist only in the absence of its being—a space of nothingness in the Age of Ruin.
12

decay, we are simultaneously away from inertia, away from death—the one thing thatresists domestication. Sometimes, we’re lucky, though. For it is sometimes the casethat the ruin closely borders the centre of a city, and so visiting the place becomes bordered with a line of familiarity. Often, a cracked window from the ruins of afactory enables us to see the familiar motion we associate with active space. With thatcombination, decay gathers a detached and secure limit, and so is able to be briefly appreciated. And there is a sensual aspect to this centrality, too, involving not only sight, but the whole body. For instance, Yi-Fu Tuan’s claim that the “original inspiration [for] building a city was to consort with the Gods” is present in our contemporary experience with the city (
 Ibid 
, p. 150). Today, however, the presence of “the Gods” isreplaced by motion and sound. What holds the center is the collective hold that spacehas upon becoming and velocity.If motion defines the center of becoming, then sound allows us to traverse the center.In the city, sound aids our navigation. That sound defines the structure of space isevident from the values we associate with it. The pleasure we experience while in thecenter of things—wailing sirens, commotion, an air-conditioning unit whirling intoactivity—is reassuring insofar as the sound enforces the impression of regularity ontothe world. Because of this regularity, we are able to overlook the repetitive quality that these sounds produce. Indeed, our tolerance to sounds is based upon how familiar those sounds are.The sounds associated with the post-industrial landscape remind us of a center thatexists elsewhere. The sounds of dereliction, particularly those found in the factory,serve as a threat to the dominant notion of the rational center. In every way, thesound of ruin is marked by what it negates. Hissing, grinding, and distorted dronesreverberating without any strict modulation create the impression of defined spacecoming loose. While the humming drone of a bass timbre can be reassuringinsomuch as it provides a foundation, we are more likely to regard it as ominousrather than homely. As the lower notes descend into outright distortion, opposingclean progress, accusations of corruption emerge. A center is a place in which the momentum of forces converges. The center is, toagain use Tuan’s expression, the “focal point of a cosmic structure.” But this focal
10
 
point can only be experienced in a place in which energy is moving of its own accordand not merely vouchsafed in terms of a gathering of people, or preserved to adoptthe appearance of being mobile and therefore progressive.If our culture is one of pessimism and anxiety, then my overarching thesis would be:the ruin addresses this condition in a critical fashion, contesting the nostalgic desiretoward reinventing the past, so as to give content to the present. But here a demandforces itself upon us: our gradual recognition that the place of decay a centre in itsown right, is dependent upon our ability to dispense with the view that we
 
denote thecenter, and not the objective space around us.True: we tend to feel that we are at the center of things. But it is as much acompulsion toward security as it is toward space itself that gives rise to the feeling of centrality. We are at home in the world so long as we regard ourselves as beingprotected by the center. As long as that belief is held, the possibility of acquiring asense of stability can be maintained. Yet the stability is precarious. When pushed, thefall is swift. The unreserved collapse testifies to the center’s deception. The “reality”of the center, so far a shelter, proves itself to be unreal as it fails to align withsuppressed reality. What kind of a centre does the ruin offer? It is a center in which estrangement takesprecedence. We discover fragments long forgotten, the remains of a time in whichactivity and engagement with work pre-dated the place of decline. Things that arefamiliar outside of the ruin suddenly take on the appearance of being foreign,otherworldly, and unreal. The personal details discarded by absent workers liepassively among the debris, their abandoned state symbolic of a privacy that isnevertheless felt by those who are alien to it. We slowly grow intimate with thesedecaying details each time we return to the place.Here, the disjunction between the synthetic and the organic entails a destructiveaesthetic, whereby a violent “tearing-away” of things has the effect of elevating usfrom the space of everyday perception. With this, the senses have the consequence of becoming heightened. Knowing that the walls could give way, or that a shard of glassmight fall from above, hypersensitivity occurs to the danger of the ruin. As we feelthe soft floor beneath, we know that the slightest pressure might cause its downfall.In the ruin, walking slowly 
 
is not only a way of absorbing the space intimately; it is
11
 
also a necessity. With this ponderous pace set, the feeling of being embodied in a way that seems accentuated is a natural consequence. We feel compelled not to infringeupon the silence. With every inhalation, a tension arises that our exhalation andmovement will unnerve dormant beings. Actions take on the appearance of beingmomentous. Such affects are not limited to visual stimuli. Smells too create a distinctimpression. In the factory, the severance of objects from their original context isaccompanied by the distinct odor that they leave behind. The negativity of thesesmells is not only comprised from the fact that their origin is absent, but is alsoframed by the fact that they permit odors which are otherwise suppressed inregulated existence. Ammonia, asbestos, damp plaster, moist wallpaper, wood-rot:these are the smells that civil existence seeks to subdue through sterilization anddomesticity. The presence of these odors, still lingering despite the absence of theirorigin, creates a sense of vivid disembodiment: an apparition experienced but notseen.In neglect, the derelict place has become a center in which organic movement flowsof its own accord, freely and able to succumb to erosion without disruption. Thingscan converge and dissolve without an agenda of preservation. As a result of thisdisregard, the ontological value of the ruin becomes clear. The ruin destroys artifice,establishing the basis for a critical reading of the past, which relies less on heritageand more on allowing things to speak for themselves. We witness the shape of history, from the canonization of reason to its successivefailures and then to its gradual demise unfolding in spatial form. We see thecorrelation between solidity and progress give way to disintegration, rot, and erosion. We are at home among the debris. The ruin soothes us through reinforcing what wasalready present, albeit latently. By embodying the pathway from incipience toextinction, the ruin theatrically reenacts the structure of our age. After modernity and postmodernity, the ruin mirrors the gathering of closures. The final movement of the ruin is a rebirth that will exist only in the absence of its being—a space of nothingness in the Age of Ruin.
12

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ผุ เรามีพร้อมจากความเฉื่อย จากความตาย — domestication thatresists สิ่งหนึ่ง บางครั้ง เราโชค แม้ว่าการ สำหรับบางครั้ง casethat อาหารอย่างใกล้ชิดติดกับศูนย์กลางของเมือง และเพื่อ เยี่ยมชมสถานที่จะล้อมรอบ ด้วยสายของความคุ้นเคย มักจะ หน้าต่างรอยร้าวจากซากปรักหักพังของ afactory ช่วยให้เราสามารถดูการเคลื่อนไหวที่คุ้นเคยที่เราเชื่อมโยงกับพื้นที่ใช้งาน Thatcombination ผุรวบรวมวงเงินเดี่ยว และทาง และดังนั้น จึงเป็นต้องสั้น ๆ นิยม และมีด้านกระตุ้นความรู้สึกให้นี้เอกภาพ เกินไป เกี่ยวข้องกับไม่เห็น แต่ทั้งร่างกาย เช่น ฟูยีทวนอ้างว่า อยู่ในประสบการณ์ร่วมสมัยของเราด้วย(เมือง "เดิมแรงบันดาลใจ [] สำหรับอาคารในเมืองที่คลุกคลีกับพระเจ้า" Ibid , p. 150) วันนี้ ไร สถานะของ isreplaced "พระเจ้า" โดยการเคลื่อนไหวและเสียง ที่มีศูนย์กลางเป็นกลุ่มเก็บ spacehas ที่เป็นและความเร็ว ถ้าเคลื่อนไหวกำหนดศูนย์กลายเป็น แล้วเสียงได้ให้ข้ามตัว ในเมือง เสียงช่วยนำทางของเรา เสียงที่กำหนดโครงสร้างของพื้นที่ isevident จากค่าที่เราเชื่อมโยงกับ ความสุขที่เราสัมผัสใน thecenter สิ่ง — wailing เรนส์ หลีกหนีความวุ่นวาย การอากาศ whirling intoactivity — เป็นแข่งขันต่ออายุ insofar เสียงบังคับการแสดงผลของความ ontothe โลก เนื่องจากความนี้ เราจะสามารถมองเห็นคุณภาพซ้ำที่ผลิตเสียงเหล่านี้ แน่นอน เรายอมรับเสียงจะขึ้นมีเสียงที่คุ้นเคยอย่างไร เสียงที่สัมพันธ์กับภูมิทัศน์หลังอุตสาหกรรมเตือนเราเกี่ยวกับ thatexists ศูนย์อื่น ๆ เสียงของ dereliction โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่พบในโรงงาน ทำหน้าที่เป็นเป็นภัยคุกคามต่อความโดดเด่นของศูนย์เชือด ทุกรูปแบบ thesound ทำลายถูกทำเครื่องหมาย โดยสิ่งที่จะช่วยขจัด มี บด และ dronesreverberating เพี้ยน โดยเอ็มเข้มงวดใด ๆ สร้างความประทับใจของ spacecoming กำหนดเป็นหลวม ในขณะที่เสียงพึมพำ humming ของ timbre เบสจะ reassuringinsomuch มีพื้นฐาน เรามีแนวโน้มถือเป็น ominousrather มากกว่าเพราะ ตามหมายเหตุด้านล่างเดินลงไปบิดเบือนทันที ระหว่างดำเนินการ opposingclean ข้อกล่าวหาของการทุจริตเกิดขึ้น ศูนย์อยู่โมเมนตัมของกอง converges เป็นศูนย์กลาง toagain ใช้นิพจน์ของทวน "โฟกัสจุดของโครงสร้างจักรวาล" แต่โฟกัสนี้10 เท่านั้นสามารถมีจุดในที่ซึ่งพลังงานมาด้านของตน accordand ไม่เพียง vouchsafed ในการรวบรวมผู้คน หรือรักษา adoptthe ลักษณะการเคลื่อนที่ และแบบก้าวหน้าดังนั้น วัฒนธรรมของเราเป็นหนึ่งของ pessimism และความวิตกกังวล ถ้าเป็นวิทยานิพนธ์คัดสรรของฉัน: อาหารที่อยู่ในแฟชั่นที่สำคัญ contesting desiretoward คิดที่ฟื้นฟูผ่านมา เพื่อให้เนื้อหาปัจจุบันเงื่อนไขนี้ แต่ที่นี่ demandforces เป็นตัวเรา: การรับรู้ของเราค่อย ๆ ว่า สถานที่การเสื่อมสลายเป็นศูนย์ itsown ขวา จะขึ้นสามารถป้ายสินค้า ด้วยมุมมองที่เรา แสดง thecenter และไม่ประสงค์พื้นที่รอบตัวเรา ความจริง: เรามักจะรู้สึกว่า เราอยู่ที่ศูนย์กลางของสิ่ง แต่ก็มาก acompulsion ต่อความปลอดภัยซึ่งเป็นไปทางพื้นที่ตัวเองที่ก่อให้เกิดความรู้สึกของเอกภาพ เราอยู่ที่บ้านในโลกตราบใดที่เราพิจารณาตนเองเป็น beingprotected โดยศูนย์ ตราบใดที่ความเชื่อถือ สามารถหา asense ของความมั่นคงสามารถรักษา ยัง มั่นคงไม่ล่อแหลม เมื่อผลัก thefall ได้รวดเร็ว Testifies ยุบปริมาณการหลอกลวงของศูนย์ "จริง" ของศูนย์ เพื่อให้ห่างไกลพักอาศัย พิสูจน์เองเป็นลวงตามันล้มเหลวเพื่อ withsuppressed ความเป็นจริง ชนิดที่ศูนย์อาหารบ้าง มันเป็นศูนย์ในที่ takesprecedence estrangement เราค้นพบนานลืม ชิ้นส่วนของเวลาใน whichactivity และมีงานล่วงหน้าลงสถานที่ลดลง สิ่งที่ arefamiliar นอกอาหารก็ใช้ในลักษณะของการต่างประเทศ แปลก และลวงตา รายละเอียดส่วนบุคคลถูกละทิ้งโดยขาดแรงงาน liepassively ระหว่างเศษ สถานะละทิ้งสัญลักษณ์ของความเป็นส่วนตัว isnevertheless นั้นรู้สึกว่าผู้ที่เป็นคนต่างด้าวนั้น เราช้าเติบโตใกล้ชิดกับ thesedecaying รายละเอียดแต่ละครั้งที่เรากลับไปการ ที่นี่ disjunction ระหว่างหนังสังเคราะห์และอินทรีย์ที่มีการ destructiveaesthetic โดยการรุนแรง "ฉีกขาดเก็บ" สิ่งที่มีผล elevating usfrom บนพื้นที่รับรู้ชีวิตประจำวัน นี้ ความรู้สึกมีสัจจะของแถลงการณ์ที่เป็นการ รู้ว่า ผนังสามารถให้ทาง หรือว่า ชาร์ดของ glassmight ตกจากด้านบน ที่ไวต่อยาเกิดอันตรายของอาหาร เป็นเรา feelthe ชั้นนุ่มใต้ เรารู้ว่า แรงดันน้อยอาจทำให้เกิดความหายนะ ในอาหาร เดินช้า ไม่ใช่เฉพาะวิธีดูดซับแรงกระแทกว่างจึง จึง11 also a necessity. With this ponderous pace set, the feeling of being embodied in a way that seems accentuated is a natural consequence. We feel compelled not to infringeupon the silence. With every inhalation, a tension arises that our exhalation andmovement will unnerve dormant beings. Actions take on the appearance of beingmomentous. Such affects are not limited to visual stimuli. Smells too create a distinctimpression. In the factory, the severance of objects from their original context isaccompanied by the distinct odor that they leave behind. The negativity of thesesmells is not only comprised from the fact that their origin is absent, but is alsoframed by the fact that they permit odors which are otherwise suppressed inregulated existence. Ammonia, asbestos, damp plaster, moist wallpaper, wood-rot:these are the smells that civil existence seeks to subdue through sterilization anddomesticity. The presence of these odors, still lingering despite the absence of theirorigin, creates a sense of vivid disembodiment: an apparition experienced but notseen.In neglect, the derelict place has become a center in which organic movement flowsof its own accord, freely and able to succumb to erosion without disruption. Thingscan converge and dissolve without an agenda of preservation. As a result of thisdisregard, the ontological value of the ruin becomes clear. The ruin destroys artifice,establishing the basis for a critical reading of the past, which relies less on heritageand more on allowing things to speak for themselves. We witness the shape of history, from the canonization of reason to its successivefailures and then to its gradual demise unfolding in spatial form. We see thecorrelation between solidity and progress give way to disintegration, rot, and erosion. We are at home among the debris. The ruin soothes us through reinforcing what wasalready present, albeit latently. By embodying the pathway from incipience toextinction, the ruin theatrically reenacts the structure of our age. After modernity and postmodernity, the ruin mirrors the gathering of closures. The final movement of the ruin is a rebirth that will exist only in the absence of its being—a space of nothingness in the Age of Ruin.12

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การสลายตัวของเรามีความพร้อมกันออกไปจากแรงเฉื่อยห่างจากตายสิ่งหนึ่งที่ thatresists domestication บางครั้งเราโชคดีแม้ว่า มันเป็นบางครั้ง casethat ทำลายอย่างใกล้ชิดชายแดนใจกลางเมืองและเพื่อให้การเยี่ยมชมสถานที่ที่จะกลายเป้นที่มีเส้นของความคุ้นเคย บ่อยครั้งที่หน้าต่างแตกจากซากปรักหักพังของ afactory ช่วยให้เราสามารถที่จะเห็นการเคลื่อนไหวที่คุ้นเคยเราเชื่อมโยงกับพื้นที่การใช้งาน ด้วย thatcombination ผุรวบรวมวงเงินเดี่ยวและมีความปลอดภัยและเพื่อให้สามารถที่จะได้รับการชื่นชมในเวลาสั้น ๆ และมีลักษณะที่กระตุ้นความรู้สึกที่จะเป็นศูนย์กลางนี้มากเกินไปที่เกี่ยวข้องกับการไม่เพียงสายตา แต่ร่างกาย ยกตัวอย่างเช่นการเรียกร้อง Yi-Fu Tuan ว่า "แรงบันดาลใจเดิม [สำหรับ] สร้างเมืองก็จะมีมเหสีพระเจ้า" อยู่ในประสบการณ์ของเราที่มีความร่วมสมัยเมือง (
อ้างแล้ว
, น. 150) อย่างไรก็ตามในวันนี้การปรากฏตัวของ "พระเจ้า" isreplaced โดยการเคลื่อนไหวและเสียง สิ่งที่ถือเป็นศูนย์รวมไว้ที่ spacehas เมื่อกลายเป็นและการเคลื่อนไหว velocity.If กำหนดศูนย์กลางของการเป็นแล้วเสียงช่วยให้เราสามารถสำรวจ center.In เมืองเสียงของเราช่วยนำทาง เสียงที่กำหนดโครงสร้างของ isevident พื้นที่จากค่าที่เราเชื่อมโยงกับมัน ความสุขที่เราได้สัมผัสในขณะที่ thecenter สิ่ง-ร่ำไห้ไซเรนวุ่นวาย, เครื่องปรับอากาศหน่วยปั่นป่วน intoactivity-เป็นความมั่นใจเท่าเสียงบังคับใช้การแสดงผลของระเบียบโลก ontothe เพราะระเบียบนี้เราสามารถที่จะมองเห็นคุณภาพซ้ำว่าเสียงเหล่านี้ผลิต อันที่จริงความอดทนของเราที่จะเสียงจะขึ้นอยู่กับวิธีการที่คุ้นเคยเสียงเหล่านั้น are.The เสียงที่เกี่ยวข้องกับภูมิหลังอุตสาหกรรมเตือนเราศูนย์ thatexists อื่น ๆ เสียงของทอดทิ้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่พบในโรงงานทำหน้าที่เป็นภัยคุกคามต่อความคิดที่โดดเด่นของศูนย์ที่มีเหตุผล ในทุกวิถีทางทำวงของการทำลายจะถูกทำเครื่องหมายโดยสิ่งที่มันขัดแย้ง เปล่งเสียงดังกล่าวบดและ dronesreverberating บิดเบี้ยวโดยไม่มีการปรับใด ๆ ที่เข้มงวดสร้างความประทับใจในการกำหนด spacecoming หลวม ในขณะที่เสียงหึ่งหึ่งต่ำของเสียงเบสที่สามารถ reassuringinsomuch ตามที่มีรากฐานที่เรามีแนวโน้มที่จะคิดว่ามันเป็น ominousrather กว่าที่อบอุ่น ในฐานะที่เป็นบันทึกที่ต่ำกว่าลงไปทันทีบิดเบือนความคืบหน้า opposingclean ข้อกล่าวหาการทุจริตโผล่ออกมา ศูนย์เป็นสถานที่ที่โมเมนตัมของกองกำลังลู่ ศูนย์คือ toagain ใช้นิพจน์ Tuan ของ "จุดโฟกัสของโครงสร้างของจักรวาล." แต่โฟกัสนี้
10 จุดเท่านั้นที่สามารถมีประสบการณ์ในสถานที่ที่พลังงานที่มีการเคลื่อนไหวของ accordand ของตัวเองไม่ได้ vouchsafed เพียงในแง่ของการชุมนุมของคน หรือเก็บรักษาไว้เพื่อ adoptthe ลักษณะของการเป็นมือถือและดังนั้นจึง progressive.If วัฒนธรรมของเราเป็นหนึ่งในแง่ร้ายและความวิตกกังวลแล้ววิทยานิพนธ์ที่ครอบคลุมของฉันจะเป็น: ที่อยู่ทำลายสภาพในแฟชั่นที่สำคัญนี้การแข่งขัน desiretoward คิดถึงการปฏิรูปที่ผ่านมาเพื่อให้เป็น เพื่อให้เนื้อหาที่จะนำเสนอ แต่ที่นี่ demandforces ตัวเองเมื่อเราได้รับการยอมรับอย่างค่อยเป็นค่อยไปของเราที่สถานที่ของการสลายตัวของศูนย์ในสิทธิ itsown, ขึ้นอยู่กับความสามารถในการจ่ายยาที่มีมุมมองที่เราแสดง thecenter และไม่พื้นที่รอบ us.True วัตถุประสงค์: เรามีแนวโน้มที่จะ รู้สึกว่าเราเป็นศูนย์กลางของสิ่งที่ แต่มันก็เป็นมากที่สุดเท่าที่มีต่อการรักษาความปลอดภัย acompulsion มันเป็นพื้นที่ที่มีต่อตัวเองที่ก่อให้เกิดความรู้สึกของการเป็นศูนย์กลาง เราอยู่ที่บ้านในโลกตราบใดที่เราคิดว่าตัวเองเป็น beingprotected ศูนย์ ตราบใดที่ความเชื่อที่ว่าจะจัดขึ้นเป็นไปได้ของการแสวงหา asense ของความมั่นคงสามารถรักษา แต่ความมั่นคงเป็นที่ล่อแหลม เมื่อผลัก thefall รวดเร็ว การล่มสลายตรงไปตรงมาเป็นพยานในการหลอกลวงของศูนย์ "ความจริง" ของศูนย์เพื่อให้ห่างไกลที่พักพิงพิสูจน์ตัวเองให้เป็นจริงตามที่มันล้มเหลวเพื่อให้สอดคล้องกับความเป็นจริง withsuppressed ชนิดของศูนย์ไม่ทำลายเสนอ? เป็นศูนย์กลางในการที่บาดหมาง takesprecedence เราค้นพบเศษลืมยาว, ส่วนที่เหลือของเวลาใน whichactivity และความผูกพันกับการทำงานก่อนวันที่สถานที่ของการลดลง สิ่งที่ arefamiliar นอกทำลายก็จะใช้ในลักษณะของการเป็นชาวต่างชาติที่อยู่อย่างและไม่จริง รายละเอียดส่วนบุคคลที่ถูกทิ้งโดยคนงานขาด liepassively หมู่เศษของรัฐที่ถูกทิ้งร้างของพวกเขาเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นส่วนตัวที่ isnevertheless รู้สึกโดยผู้ที่เป็นคนต่างด้าวไป เราค่อย ๆ เติบโตใกล้ชิดกับรายละเอียด thesedecaying ทุกครั้งที่เรากลับไป place.Here, ร้าวฉานระหว่างอินทรีย์สังเคราะห์และสร้างความ destructiveaesthetic เหตุรุนแรง "ฉีกออกไป" ของสิ่งที่มีผลกระทบของการยกระดับ usfrom พื้นที่ของการรับรู้ในชีวิตประจำวัน . ด้วยวิธีนี้มีความรู้สึกกลายเป็นผลมาจากการมีความคิดริเริ่ม รู้ว่ากำแพงจะให้วิธีหรือว่าเศษของฤดูใบไม้ร่วง glassmight จากด้านบน, แพ้เกิดขึ้นกับอันตรายของการทำลาย ในฐานะที่เรา feelthe พื้นนุ่มใต้เรารู้ว่าความดันน้อยที่สุดอาจก่อให้เกิดการทำลายของ downfall.In เดินช้าไม่ได้เป็นเพียงวิธีการดูดซับพื้นที่อย่างใกล้ชิด; มันเป็น11 นอกจากนี้ยังมีความจำเป็น กับชุดก้าวน่าเบื่อนี้ความรู้สึกของการเป็นตัวเป็นตนในลักษณะที่ดูเหมือนจะเน้นเป็นผลตามธรรมชาติ เรารู้สึกอึดอัดใจที่จะไม่ infringeupon เงียบ ด้วยการสูดดมทุกความตึงเครียดที่เกิดขึ้นที่ andmovement หายใจออกของเราจะทำให้ตกใจสิ่งมีชีวิตที่อยู่เฉยๆ ใช้เวลาในการดำเนินการลักษณะของ beingmomentous ส่งผลกระทบดังกล่าวจะไม่ จำกัด เฉพาะการกระตุ้นการมองเห็น กลิ่นเกินไปสร้าง distinctimpression ในโรงงานชดเชยของวัตถุจากบริบทเดิมของพวกเขา isaccompanied โดยกลิ่นที่แตกต่างกันที่พวกเขาทิ้งไว้เบื้องหลัง การปฏิเสธของ thesesmells ไม่ได้ประกอบด้วยเฉพาะจากความจริงที่ว่ากำเนิดของพวกเขาจะขาด แต่ alsoframed โดยความจริงที่ว่าพวกเขาอนุญาตให้มีกลิ่นไม่พึงประสงค์ที่ถูกระงับการดำรงอยู่อย่างอื่น inregulated แอมโมเนียใยหินปูนชื้นวอลล์เปเปอร์ชื้นไม้เน่า: เหล่านี้เป็นกลิ่นที่ดำรงอยู่พลเรือนพยายามที่จะปราบผ่านการฆ่าเชื้อ anddomesticity การปรากฏตัวของกลิ่นไม่พึงประสงค์เหล่านี้ยังคงอ้อยอิ่งแม้จะขาดของ theirorigin สร้างความรู้สึกของความสดใส disembodiment: ผีประสบการณ์ แต่ notseen.In ละเลยสถานที่ที่ถูกทิ้งร้างได้กลายเป็นศูนย์กลางในการที่เคลื่อนไหวอินทรีย์ flowsof สอดคล้องของตัวเองได้อย่างอิสระและสามารถที่จะ ยอมจำนนต่อการกัดเซาะโดยไม่ต้องหยุดชะงัก Thingscan มาบรรจบกันและละลายได้โดยไม่ต้องวาระของการเก็บรักษา อันเป็นผลมาจาก thisdisregard ค่า ontological ทำลายกลายเป็นที่ชัดเจน ทำลายทำลายอุบายสร้างพื้นฐานสำหรับการอ่านเชิงวิเคราะห์ที่ผ่านมาซึ่งอาศัยน้อยลงใน heritageand เพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่จะช่วยให้การพูดสำหรับตัวเอง เราเป็นสักขีพยานในรูปร่างของประวัติศาสตร์จากการแต่งตั้งให้เป็นนักบุญของเหตุผลที่จะ successivefailures ของตนแล้วจะค่อย ๆ ตายของตนแฉในรูปแบบเชิงพื้นที่ เราเห็น thecorrelation ระหว่างความแข็งแรงและความคืบหน้าให้วิธีการสลายตัวเน่าและการพังทลาย เราจะอยู่ที่บ้านในหมู่เศษ ทำลายบรรเทาเราผ่านการเสริมสิ่งที่ wasalready ปัจจุบันแม้ว่า latently โดยเดินจากเชิง incipience toextinction ทำลายหวาดระแวง reenacts โครงสร้างอายุของเรา หลังจากที่ความทันสมัยและความเป็นหลังสมัยใหม่ทำลายกระจกชุมนุมของการปิด การเคลื่อนไหวสุดท้ายของการทำลายคือการเกิดใหม่ที่จะอยู่เฉพาะในกรณีที่ไม่มีพื้นที่เป็นอยู่ของความว่างเปล่าในยุคแห่งความเสียหาย. 12

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

สลาย เราพร้อมกันห่างจากความเฉื่อยห่างจากความตาย สิ่งหนึ่งที่ thatresists ทำให้เชื่อง บางครั้ง เราโชคดี แม้ว่า มันคือ บางครั้ง casethat ทำลายอย่างใกล้ชิดขอบกลางของเมืองและเยี่ยมชมสถานที่ กลายเป็นมี กับสายของความคุ้นเคย มักจะที่แตกต่างจากซากปรักหักพังของโรงงานจะช่วยให้เราเพื่อดูคุ้นเคยเคลื่อนไหวเราเชื่อมโยงกับการใช้งานพื้นที่ กับ thatcombination ผุ รวบรวมการแยก และการ จำกัด สั้น ๆและเพื่อให้สามารถชื่นชม และมีลักษณะตระการตากับศูนย์กลางนี้ เกี่ยวข้องกับไม่เพียง แต่ตา แต่ทั้งร่างกาย สำหรับอินสแตนซ์ยีฟู ตวน อ้างว่า " [ ต้นฉบับ ] แรงบันดาลใจสร้างเมืองเป็นสนมกับพระเจ้า " เป็นปัจจุบันในประสบการณ์ร่วมสมัยกับเมือง (

อ้างแล้ว , หน้า 150 ) วันนี้ อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวของ " พระเจ้า " isreplaced โดยเคลื่อนไหวและเสียง สิ่งที่ถือเป็นศูนย์รวม ถือว่า spacehas เมื่อกลายเป็นและความเร็ว ถ้าเคลื่อนไหวกำหนดศูนย์กลางของกลายเป็นแล้วเสียงที่ช่วยให้เราสามารถท่อง เซ็นเตอร์ ในเมือง โรคเอดส์การเดินเรือของเราเสียง เสียงที่กำหนดโครงสร้างของพื้นที่ๆจากคุณค่าที่เราเชื่อมโยงกับมัน ความสุขที่เรามีประสบการณ์ใน thecenter สิ่งเสียงไซเรน , วุ่นวาย , ปั่นป่วน intoactivity หน่วยเครื่องปรับอากาศรับรองตราบเท่าที่เสียงบังคับ ontothe ความประทับใจของระเบียบโลกเพราะระเบียบนี้เราสามารถที่จะมองข้าม ๆคุณภาพเสียงเหล่านี้ผลิต แน่นอน ความอดทนของเราเสียงตามเสียงนั้นเป็นวิธีที่คุ้นเคย เสียงที่เกี่ยวข้องกับการโพสต์อุตสาหกรรมภูมิทัศน์เตือนเราของศูนย์ thatexists ที่อื่น เสียงของการละทิ้งหน้าที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่พบในโรงงานเป็นการคุกคามต่อความเด่นของศูนย์ที่มีเหตุผล ในทุกๆทาง thesound ความพินาศเป็นเครื่องหมายว่ามันขัดแย้ง . เย้ยหยัน , บดและบิดเบือน dronesreverberating โดยไม่เข้มงวดการสร้างความประทับใจของนิยาม spacecoming หลวม ในขณะที่เสียงหึ่ง ๆของเบสที่เกี่ยวข้องสามารถ reassuringinsomuch โดยมีมูลนิธิเราน่าจะพิจารณาเป็น ominousrather กว่าบ้านๆ เป็นบันทึกต่ำลงไปทันที บิดเบือน ความคืบหน้า opposingclean ข้อกล่าวหาการทุจริตออกมา ศูนย์เป็นสถานที่ซึ่งในโมเมนตัมของแรงๆ . ศูนย์ toagain ใช้ทวน , การแสดงออก , " จุดโฟกัสของโครงสร้างของจักรวาล แต่โฟกัส

10จุดที่สามารถมีประสบการณ์ในสถานที่ที่พลังงานเคลื่อนที่ของ accordand ของตัวเองไม่เพียง vouchsafed ในแง่ของการรวมตัวกันของคน หรือเก็บรักษาไว้ เพื่อ adoptthe ลักษณะที่ปรากฏของการเคลื่อนที่และก้าวหน้า ดังนั้น ถ้าวัฒนธรรมของเราเป็นหนึ่งของการมองโลกในแง่ร้ายและความกังวล แล้วเสริมสร้างวิทยานิพนธ์จะทำลายที่อยู่ในเงื่อนไขนี้ แฟชั่นที่สําคัญอุทรณ์ คิดถึง desiretoward reinventing อดีตเพื่อให้เนื้อหาปัจจุบัน แต่ที่นี่ demandforces ตัวเองเมื่อเรารับรู้ค่อยๆของเราที่สถานที่ของศูนย์ในการ itsown ขวาขึ้นอยู่กับความสามารถของเราที่จะให้กับมุมมองที่เรา

แสดง thecenter และไม่ได้มีพื้นที่รอบๆ เรา จริง เรามักจะรู้สึกว่าเราอยู่ที่ศูนย์กลางของเรื่องแต่มันเป็น acompulsion ต่อความมั่นคงมันต่อพื้นที่ตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อความรู้สึกของศูนย์กลาง . เราอยู่ในโลกตราบใดที่เราพิจารณาตัวเราเป็นประสบการณ์โดยศูนย์ ตราบใดที่ความเชื่อนั้นจะจัดขึ้น , ความเป็นไปได้ของการรับ asense มีความมั่นคง สามารถรักษา แต่ความล่อแหลม เมื่อผลัก thefall เป็นรวดเร็วการล่มสลายของศูนย์ให้การเกี่ยวกับการหลอกลวง " ความจริง " ของศูนย์ เพื่อให้ห่างไกลที่พักพิง พิสูจน์ตัวเองจะไม่จริงมันล้มเหลวเพื่อให้สอดคล้อง withsuppressed ความเป็นจริง ชนิดของศูนย์ไม่ทำลายเสนอ ? มันเป็นศูนย์ที่ความบาดหมาง takesprecedence . เราพบชิ้นส่วนลืมยาวซากของเวลาใน whichactivity และหมั้นกับงานก่อนวันที่ที่ปฏิเสธ สิ่งที่ arefamiliar นอกพังก็ใช้ในลักษณะของการเป็นต่างประเทศ ดูเหมือน และลวงตา รายละเอียดส่วนตัวโดยทิ้งคนงานขาด liepassively ท่ามกลางเศษซากของพวกเขาทิ้งรัฐสัญลักษณ์ของความเป็นส่วนตัวที่ isnevertheless รู้สึกโดยคนที่เป็นคนต่างด้าวแล้วเราค่อยๆเติบโตใกล้ชิดกับ thesedecaying รายละเอียดแต่ละครั้งที่เรากลับไปที่นั่น ที่นี่ การตัดขาดระหว่างสังเคราะห์และอินทรีย์ใช้ destructiveaesthetic ซึ่งรุนแรง " ฉีกทิ้ง " ของสิ่งที่ได้ผลของการ usfrom พื้นที่ทุกวัน การรับรู้ กับนี้ รู้สึกได้ผลเป็นเพิ่มมากขึ้น ทราบว่า ผนังสามารถให้วิธีหรือรอย glassmight ตกจากด้านบน เกิดขึ้นหลังจากที่อันตรายของพัง เรา feelthe พื้นนุ่มเบื้องล่าง เราทราบว่า ความดันเพียงเล็กน้อยอาจก่อให้เกิดความหายนะ ในการทำลาย , เดินช้า

ไม่ได้เป็นเพียงวิธีการดูดซับพื้นที่กันเอง มัน

11 ยังเป็นสิ่งจำเป็น นี่เยิ่นเย้อจังหวะตั้งความรู้สึกที่ถูกรวบรวมไว้ในลักษณะที่ดูโดดเด่นเป็นผลมาจากธรรมชาติ เรารู้สึกว่าถูกบังคับ ไม่ต้อง infringeupon เงียบ ทุกการหายใจ ความตึงเครียดเกิดขึ้นที่ andmovement การหายใจออกจะขวัญเสียอยู่สวรรค์ การใช้ในลักษณะของ beingmomentous . ผลกระทบดังกล่าวจะไม่ จำกัด ภาพได้ มีกลิ่นด้วยสร้าง distinctimpression . ในโรงงานการชดเชยของวัตถุจากบริบทเดิมของพวกเขา isaccompanied โดยกลิ่นที่แตกต่างที่พวกเขาทิ้งไว้เบื้องหลัง การปฏิเสธของ thesesmells ไม่เพียงแต่ประกอบด้วยจากที่ของจะหายไป แต่ alsoframed โดยความจริงที่ว่าพวกเขาอนุญาตให้กลิ่นที่มิฉะนั้นจะยับยั้ง inregulated การดำรงอยู่ แอมโมเนีย , ใยหิน , ปูนปลาสเตอร์ชื้นชื้นไม้ วอลล์เปเปอร์ เน่าเหล่านี้เป็นกลิ่นที่แพ่งมีอยู่พยายามที่จะปราบ ผ่านการฆ่าเชื้อ anddomesticity . การปรากฏตัวของกลิ่นเหล่านี้ ยังค้างคาอยู่ แม้จะมีการขาดของ theirorigin สร้างความรู้สึกที่สดใส การทำให้วิญญาณหลุดออกจากร่าง : ผีที่มีแต่ notseen ในสถานที่ที่ถูกทอดทิ้งละเลย ได้กลายเป็นศูนย์กลางที่เคลื่อนไหวอินทรีย์ flowsof สอดคล้องของตัวเองได้อย่างอิสระและสามารถที่จะยอมให้พังทลายโดยไม่หยุดชะงัก thingscan บรรจบและละลายไม่มีวาระการประชุม ของการเก็บรักษา ผลของ thisdisregard ค่าภววิทยาของหายนะก็จะชัดเจน ทำลาย ทำลายยุทธวิธีในการสร้างพื้นฐานสำหรับการอ่านอย่างมีวิจารณญาณ ของอดีต ซึ่งอาศัยน้อยลงใน heritageand เพิ่มเติมให้เรื่องที่จะพูดสำหรับตัวเองเราได้เห็นรูปร่างของประวัติศาสตร์ จากการประกาศเป็นนักบุญของเหตุผลของ successivefailures แล้วของมันค่อยๆตายแฉในรูปแบบเชิงพื้นที่ เราเห็นความสัมพันธ์ระหว่างความแข็งแรงและความคืบหน้าให้ทาง แตก เน่า และกัดเซาะ เราอยู่ท่ามกลางเศษซาก . ทำลายทำให้เราผ่านอะไร wasalready เสริมปัจจุบัน แม้ว่า latently .โดย embodying ทางเดินจาก incipience toextinction , ทำลาย theatrically การทำซ้ำอีกครั้งโครงสร้างอายุของเรา หลังจาก ความทันสมัย และ postmodernity , ทำลายกระจกกันปิด . การเคลื่อนไหวของทำลาย สุดท้าย คือ วิญญาณ ที่ จะ อยู่ ในการขาดของพื้นที่ being-a อนัตตาในยุคของจม .

12

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.