We start out with a writing assignm

We start out with a writing assignment given by someone we can presume is our black speaker's white English professor. The assignment is to just write a page, from the self. The assignment also says that this will make the page "true."

What follows is our speaker's take on the assignment. He questions its simplicity—is something true simply because it comes out of one person's self? Is truth the same thing for a black youth like him as it is for the white professor?

As he's debating what is true for Americans, black or white, we find out a little about our speaker's life. He's a black college student in a class dominated by white students and he lives in Harlem. Harlem, and New York City in general, are a big part of his life, and he feels that he is in conversation with his environment. We also hear about how our speaker is just a normal 22-year-old guy, who likes to do the things normal 22-year-olds do.

But throughout the poem, this page for his English B class, there's a sense of irony and sarcasm. In an age of rampant discrimination, how can a page of writing be true and meaningful for both a black student and a white professor? Is truth warped by racism? The speaker concludes be acknowledging that that professor is "somewhat more free" than he is.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราเริ่มต้น ด้วยการเขียนกำหนดโดยคนเราสามารถตีเป็นศาสตราจารย์ภาษาอังกฤษสีขาวของลำโพงสีดำของเรา การกำหนดจะเขียนหน้า จากตนเอง การมอบหมายยังกล่าวว่า จะทำให้หน้า "แท้จริง"สิ่งต่อไปนี้คือ ลำโพงของเราใช้ในการกำหนด เขาถามความเรียบง่ายซึ่งเป็นสิ่งแท้จริงเพียง เพราะมันมาจากคน ของตัวเอง เป็นความจริงสิ่งเดียวกันสำหรับเยาวชนดำเหมือนเขาเป็นศาสตราจารย์ขาวเป็นเขาเป็นโต้วาทีคืออะไรจริงสำหรับชาวอเมริกัน สีดำ หรือสี ขาว เราค้นหาข้อมูลเล็กน้อยเกี่ยวกับชีวิตของลำโพงของเรา เขาเป็นนักเรียนวิทยาลัยสีดำในชั้นเรียนที่ครอบงำ โดยนักเรียนสีขาว และเขาอยู่ในไทม์สแควร์ ไทม์สแควร์ และนิวยอร์กโดยทั่วไป ส่วนใหญ่ของชีวิต และเขารู้สึกว่า เขาอยู่ในสนทนากับเขา เราได้ยินว่าลำโพงของเราเป็น เพียงปกติอายุ 22 ปีคน ที่ชอบทำในสิ่งที่ไม่ปกติ 22 ปีแต่ตลอดทั้งบทกวี หน้านี้เขาเรียนภาษาอังกฤษ B มีความรู้สึกประชดและประชดประชัน ในอายุของแบ่งแยกอาละวาด วิธีหน้าเขียนได้จริง และมีความหมายสำหรับนักเรียนสีดำและสีขาวอาจารย์ ความจริงเป็นเหยเก โดยเหยียด ผู้สรุปยอมรับว่า อาจารย์ที่ "อิสระค่อนข้างมาก" มากกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราเริ่มต้นด้วยการกำหนดเป็นลายลักษณ์อักษรที่ได้รับจากคนที่เราสามารถเข้าใจเป็นศาสตราจารย์ภาษาอังกฤษลำโพงสีดำสีขาวของเรา ที่ได้รับมอบหมายคือเพียงเขียนหน้าจากตัวเอง ที่ได้รับมอบหมายก็บอกว่านี้จะทำให้หน้า "จริง." สิ่งที่ตามมาคือเวลาลำโพงของเราที่ได้รับมอบหมาย เขาถามของความเรียบง่ายคือสิ่งที่เป็นความจริงเพียงเพราะมันออกมาจากตัวของคนคนหนึ่งมา? คือความจริงในสิ่งเดียวกันสำหรับเยาวชนสีดำเหมือนเขามันเป็นศาสตราจารย์สีขาว? ในฐานะที่เขาโต้วาทีสิ่งที่เป็นจริงสำหรับชาวอเมริกัน, สีดำหรือสีขาวเราจะพบเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับชีวิตของลำโพงของเรา เขาเป็นนักศึกษาวิทยาลัยสีดำในชั้นเรียนที่โดดเด่นด้วยสีขาวนักเรียนและเขาอาศัยอยู่ในย่านฮาร์เล็ม ฮาร์เล็มและนิวยอร์กซิตี้โดยทั่วไปเป็นส่วนใหญ่ของชีวิตของเขาและเขารู้สึกว่าเขาอยู่ในการสนทนากับสภาพแวดล้อมของเขา นอกจากนี้เรายังได้ยินเกี่ยวกับวิธีการพูดของเราเป็นเพียงคนที่แต่งตัวประหลาด 22 ปีปกติที่ชอบทำในสิ่งที่ปกติ 22 ปี olds ทำแต่ตลอดทั้งบทกวีหน้าชั้นเรียนของเขาภาษาอังกฤษ B นี้มีความรู้สึกของการประชด และถ้อยคำ ในยุคของการเลือกปฏิบัติอาละวาดวิธีหน้าของการเขียนสามารถเป็นจริงและมีความหมายสำหรับทั้งนักเรียนสีดำและสีขาวอาจารย์? คือความจริงเหยโดยการเหยียดเชื้อชาติ? ลำโพงสรุปได้รับการยอมรับว่าเป็นอาจารย์ที่เป็น "ค่อนข้างว่างมากขึ้น" กว่าที่เขาเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราเริ่มต้นด้วยการเขียนงานที่ได้รับจากใครบางคน เราสามารถเดาได้เป็นสีดำ ลำโพงของศาสตราจารย์สีขาวภาษาอังกฤษ ภารกิจคือ เขียนหน้า จากตนเอง งานยังกล่าวว่า นี่จะทำให้หน้า " จริง "

สิ่งที่ตามมาคือของเรา พูดในงาน เขาถาม ความเรียบง่ายเป็นสิ่งที่จริงเพียง เพราะมันออกมาจากตัวตนของคนคนหนึ่ง ?คือความจริงที่เหมือนกันสำหรับเยาวชนดำเหมือนเขาเป็นอาจารย์ขาว

เท่าที่เขาจะสนับสนุนสิ่งที่เป็นจริงสำหรับคนอเมริกัน , สีดำหรือสีขาว เรารู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับชีวิตของประธานของเรา เขาเป็นนักเรียนที่วิทยาลัยสีดำในชั้นเรียน dominated โดยนักเรียนสีขาว และเขาอยู่ในฮาเร็ม ฮาเล็ม และนิวยอร์ก ใน ทั่วไป , เป็นส่วนสำคัญของชีวิตของเขาและเขารู้สึกว่าเขาสนทนากับสิ่งแวดล้อมของเขา เราได้ยินเกี่ยวกับวิธีการที่ประธานของเราเป็นเพียงหนุ่มวัย 22 ปี ปกติเป็นคนที่ชอบทำสิ่งที่ปกติ 22 ขวบแล้ว

แต่ตลอดทั้งบทกวี หน้านี้สำหรับภาษาอังกฤษ B คลาส มีความรู้สึกของการประชด และถากถาง ในยุคของการอาละวาด ,ทำไมหน้าของการเขียนที่เป็นจริงและมีความหมายสำหรับทั้งนักเรียนและอาจารย์ดำขาว คือความจริงที่บิดเบือน โดยการเหยียดเชื้อชาติ ? ลำโพงได้ถูกยอมรับว่าเป็น " อาจารย์ค่อนข้างว่างมากขึ้น " กว่าเขา . . . .